Daarnet toch wat te optimistisch geweest! Ik heb geslapen gelijk een marmot, maar de momenten dat ik wakker was werd ik telkens ongezond. Ooit al een levend lijk in 't echt gezien? Awel in de kwalenhoekstraat liep er eentje rond deze avond. Bleek man dat heb ik nog nooit gezien. Zou het nu echt begonnen zijn de bijwerkingen of zou het nog iets zijn wat overblijft van de operatie? Terwijl ik hier zit te typen, voel ik mij toch al wat beter...
Alles ging vandaag zijn gewone gangetje...alleen mijn ziekenhuisbezoek vanmorgen natuurlijk. Heb deze avond de hele avond liggen maffen in de zetel, en ben nu pas wakker geworden. Toen dacht ik er aan dat verder nog niks in mijn blog gezet had, dus bij deze zet ik dat nog eventjes recht. Jaja, straks het 'grote' moment, de eerst keer chemo.... Ik ben echt benieuwd hoe ik daar ga op reageren... Ik hoop dat het meevalt, dan heb ik misschien nog iets aan mijn verplichte 'congé'. Ik voel mij helemaal niet zenuwachtig of bang, en eigenlijk vind ik dat raar... Ik heb zoiets van: laat maar komen...we zien wel.....
Jullie zijn allemaal bedankt voor de lieve telefoontjes, sms'jes en e-mailtjes die ik vanavond nog mocht ontvangen. Ik weet dat er morgen veel aan mij zal gedacht worden......
Vanmorgen naar het ziekenhuis dus. Om 9 uur lag ik al op het operatiekwartier. Na een lokale verdoving heb ik toch maar toegestaan om mij een lichte narcose te geven. 't Was raar, 't was ineens kwart over tien, en ik dacht dat ik eigenlijk niet geslapen had, omdat ik toch veel gehoord en gevoeld (geen pijn) heb, van wat ze daar allemaal aan 't doen waren. Ik denk eerder dat ik in een soort roes was, maar zonder roze olifanten dan.... Mijn rechterarm moet nu drie dagen in een draagband (zoals bij een gebroken pols). Nu zit ik hier schoon: links bijna buiten strijd en rechts nu ook al... Na de operatie mocht ik bijna onmiddellijk naar mijn kamer terug, waar mijn baxters al klaarhingen. Eerst nog twee pilletjes, een uurtje wachten en dan werden de baxters aangekoppeld... Ik had vandaag zelfs een privéverpleegster: Lilly, een hele lieve dame!!! Ze heeft me nog eens alles goed uitgelegd, van wat er allemaal ging gebeuren.... Vanmiddag kreeg ik zelfs al eten: rode kool met aardappelen en worst, soep, en een koek als dessert. En ik heb alles netjes opgegeten, en 't heeft mij nog gesmaakt ook. Ik heb ook nog een leuke babbel gehad met Tania, de psychologe en ook Ria kwam nog even langs om te kijken hoe het was. Mijn baxters liepen één na één leeg...er zat er zelfs eentje bij met een rode vloeistof. We hebben zelfs nog zitten lachen, dat het precies campari was en dat ik dat niet lustte... Om 14.15 uur werd ik ontslagen uit de dagkliniek en moest ik nog een bezoekje brengen aan de oncoloog om nog eens een paar vragen te stellen. Ik wist niet goed welke medicijnen ik mocht nemen voor de gewone kwaaltjes, dingen zoals dafalgan, neusdruppels, mijn medicatie voor allergie,... noem maar op. Ik mag dat gelukkig allemaal nemen als het nodig is. Ik moet wel opletten voor koorts. Dan moet ik direct verwittigen. Ook wat de verkoudheden van de kindjes betreft heeft ze me wat op mijn gemak gesteld, dat ik niet direct bang moet zijn voor infecties enz...ik ben nu immers een "gezond persoon" en ben nog niet afgetakeld. Voor de rest voel ik mijn nu zeer flauw en slapjes... Ik heb de absolute boodschap gekregen nu om te rusten en dat ga ik direct doen ook, maar ik kon het niet laten om eerst een berichtje te zetten op mijn blog.
Ben net een uurtje terug van het ziekenhuis en ik moet mij geen zorgen maken. Geen problemen! Mijn buik is nu bijna helemaal "korstvrij". Ik moet nu over mijn volledige litteken van die papieren pleisters plakken. Da's voor de littekenvermindering. Nadien wordt het dan smeren.
De lip van Lieze was vanmorgen nog helemaal dik, na die val van gisterenavond. Een mooi excuus voor haar om zo weinig mogelijk te moeten eten. Tegen deze avond was de vislip (zoals zus Fleur het zo "mooi" kan verwoorden) al veel beter. Ik denk dat je er morgen nog weinig zal van zien.
Sinds gisterenavond, toch een beetje ongerust. Mijn borst ziet er onderaan helemaal rood uit en gloeit. Er is ook een klein beetje etterachtige afscheiding te zien. Goed ontsmet en wat isobetadinezalf opgelegd. Deze morgen toch maar een mailtje gestuurd naar Ria, de borstverpleegkundige om eens om raad te vragen. Ze antwoordde mij vrij snel om het op deze manier verder te doen en dat het om een ontsteking zou gaan, maar even later kreeg ik toch een mailtje terug dat ik toch maar beter langs zou gaan bij dr. Van Landuyt, plastisch chirurg. Ze had me reeds een afspraak gemaakt voor morgen. Nu moet ik alleen nog vervoer zien te regelen, of toch maar proberen om zelf te rijden? Ik ben er nog niet goed uit. Ik vind het zo lastig om iemand te gaan lastig vallen om chauffeur te spelen. Renaat is momenteel nog aan het werk. Dat valt mij wel zwaar. Wateroverlast op één of andere werf. Kan mij het schelen, hij moet hier zijn verdomme! Ik hoop dat dit in de toekomst niet te veel meer moet gebeuren, want zo helemaal alleen voor de kids zorgen van na schooltijd tot bedtijd is nog wat teveel van het goeie. Ik ben dan nu ook doodop en ga straks de zetel induiken.
Vrouwen gevangen in stilte, zo zacht en zo sterk, vertel me over je leven, waar je voor het eerst je pad verliet. Vertel me je verhaal, over hoe je de strijd aanbond met je leven; vertel me over al je lasten, al je verdriet.
Ik zie hoe je geworsteld hebt zonder een klacht te uiten. Ik voel het huilen van je ziel-en toch blijf je zwijgen over je verliezen, je verdriet, je angsten, al weet je dat ze groter waren naarmate de jaren verstrijken.
Tot je innerlijke wijsheid zegt: Nu is het genoeg! En je wakker wordt met een tumor, een vurige bol, gevoed door een uit de hand gelopen wijze van leven- te lang teveel verzwijgen eist zijn tol.
Dat is het moment om wat geweest is opnieuw te bezien, en een nieuwe strategie te volgen in je eigen belang. Met liefde en geestdrift kun je genezen! Laat het vasthouden los-dat doe je al zo lang.
Koester jezelf en maak jezelf heel. Leef je leven ten volle, verwezenlijk je doel en volhard. Vrouwen, gevangen in stilte, zo zacht en zo sterk, vindt de moed tot genezing en zing het lied van je hart.
Wow, al meer dan 1000 bezoekers op mijn blog! Wie zou dat allemaal kunnen zijn? Bekenden en ook onbekenden...... Wat ik heel tof zou vinden, is dat je een klein (maar mag ook een groot zijn) berichtje nalaat. Zo weet ik wie er allemaal op mijn blog rondsnuffelt. Er staat een gastenboek op mijn blog (rechts), maar je kan ook op een bericht van mij reageren (klik onderaan het bericht op reageer), of je kan mij rechtstreeks mailen (staat ergens in de buurt van gastenboek, denk ik). Ik heb al van enkelen gehoord als je wil reageren dat het bericht niet aankomt. Waarschijnlijk komt dit omdat jullie die rare code onderaan niet natikken. Da's een soort beveiliging. Als je dat niet doet wordt het bericht niet verstuurd. Dus misschien nog es proberen. Genoeg technische zever nu.
Ik heb vandaag nog maar eens gemerkt dat ik er tamelijk goed op vooruitga. Vandaag kon ik Lieze en Fleur vastklikken in de autostoel in de auto. Dat moest ik vorige week nog niet proberen. Ze oppakken da's iets anders. Ons Lieze bv. heeft daarnet toen ze naar haar bedje ging een ferme smak gemaakt, tandjes in de lip en bloeden natuurlijk. Mijn eerste reactie was natuurlijk haar snel oppakken, maar dat ging en mocht ook niet. Dus mama snel op de knieën om te troosten... Ik ben ook minder moe als ik een drukke dag achter de rug heb. Tja en wat is voor mij dan druk? Wat huishoudelijke werkjes, bezoek ontvangen en bezoek brengen.... Deze morgen nog op de radio een stukje gehoord met Christel Van Dijck, die radiopresentatrice op radio 2. Ook zij heeft borstkanker achter de rug. Ze had het er wel moeilijk mee om er veel over te praten. 't Is toch raar, nu ik het ook zitten heb, duiken er overal berichten op over borstkanker: in de krant, op tv, radio. Ik trek dat precies aan. De korstjes op mijn buik zijn bijna weg. Er is nu een fijn lijntje te zien. Mijn borst daarentegen, zit nog goed onder de korstjes. Daar zal ik de eerste dagen nog niet moeten beginnen smeren. Ik tel ook af naar het eind van de week die komen moet. Vanaf dan zou ik mogen proberen om op mijn zij te slapen. Kweetnie of dat zal lukken. We mogen natuurlijk ook niet woensdag vergeten, de eerste dag van de chemo...
Vandaag heb ik even niet aan mezelf gedacht, maar aan de tragische gebeurtenissen in Dendermonde. Je denkt altijd: "hier gebeuren zulke zaken niet", maar blijkbaar lopen er hier ook van die geschifte personen rond die tot zoiets in staat zijn. Van mij mogen ze hem in de diepste vergeetput zwieren die er bestaat. We mogen voor zijn proces even terugkeren naar de Middeleeuwen. Die kindjes, ouders en verzorgers daar zijn nog geen minuut uit mijn gedachten geweest. De radio staat hier bijna al de hele dag op en het gaat over niks anders. Ik vind het zeer spijtig dat dit triestig voorval mijn gedachten even op iets anders doen focussen. Voor de rest gaat thuis hier zijn gewone gangetje. Vanmorgen naar een film gekeken en vanmiddag gerust. Raar, enkele weken geleden voor ik dit nieuws allemaal kreeg, toen trachtte ik naar zo eens enkele dagen van heerlijk niks doen en in de zetel liggen naar een film kijken of een boek lezen. Wel nu zal ik veel van die dagen hebben! Ik heb daarnet de mooie tekeningen en foto's die ik van enkele klassen op school gekregen heb eens rustig bekeken. Zo'n cadeautjes doen ook altijd deugd, zo weet je dat zelfs de kleinste rakkertjes aan mij denken.
Met het slechte weer heb ik vandaag de auto van stal gehaald. Het was al enkele weken geleden. Maar het was geen weer om een hond door te jagen. Ik kon toch zo de kindjes niet naar school brengen. 't Is wel niet ver, maar toch....
Dus vanmorgen, vanmiddag en deze namiddag met de auto gereden...erg goed lukt dat toch niet.
Geluk dat het niet verder is en dat hier ook niet veel verkeer is. Sturen lukt wel nog, maar die versnellingspook en handrem da's veel minder.
Ik zal toch direct nog niet verder gaan rijden, maar best nog wat wachten.
Door naar een of ander boek te zoeken vandaag heb ik ontdekt dat ik nog een aantal boeken heb die ik nog niet eens gelezen heb. Ik zal nu tijd zat hebben. Geen probleem.
Vandaag de eerste keer terug een jeansbroek aangetrokken. Ik had er wat schrik voor, maar ik heb ze goed kunnen verdragen. Ik heb nl. de voorbije 2-3 weken alleen maar een training en pyjama gedragen. Deze morgen ben ik met Ingrid naar 't stad geweest. Ik had enkele boekbonnen cadeau gekregen en het werd wel eens tijd om die te gaan inruilen vond ik. Ik heb drie boeken gekocht, waaronder eentje: het meisje met 9 pruiken. Een verhaal van een jong meisje met kanker. Ik heb ook mijn niveapot gekocht om mijn littekens mee in te wrijven, zodanig dat er niet veel meer van te zien zal zijn. Binnenkort als al de korstjes verdwenen zijn, kan ik daar mee beginnen. Ik heb mij ook 3 hoofddekseltjes gekocht: 2 warme mutsen en al iets voor als het wat beter weer wordt. Dan heb ik dat toch ook al in mijn kast liggen. Het deed mij goed om zo nog eens buiten te komen... Volgende week deze tijd heb ik mijn eerste chemo al binnen, ik ben nieuwsgierig hoe ik dat ga verwerken.
Terug naar het ziekenhuis vandaag. Nu op controle bij de chirurg. Alles geneest heel vlot, alles ziet er heel mooi uit. Ik maakte me wat zorgen over mijn arm, maar blijkbaar was dat toch niet nodig. Ik moet leren beseffen dat dit geen simpele operatie was en dat ze tenslotte nog maar een tweetal weken achter de rug is. Deze namiddag heb ik mijn examen photoshop thuis mogen maken. Bedankt Elke voor de hulp, en nu maar wachten op mijn resultaat. Ook mijn leraar wil ik bedanken voor mijn speciale regeling... Ik was pompaf deze avond. Mijn eigen schuld want ik heb de hele dag niet gerust.
Routinecontrole bij de gynaecoloog vandaag. We hebben nog even gebabbeld over mijn borstkanker. Volgens haar heb ik mooie kansen na mijn behandeling. Ze halen het maximum uit de kast voor de behandeling om zeker te zijn dat alle cellen, ook eventueel ontsnapte cellen, verdwenen zijn. Ik heb opnieuw wat meer moed en hoop. Ik sta weer een stukje sterker. Ik heb ook met haar gebabbeld over de toekomst van mijn dochtertjes, want nu mama borstkanker heeft is hun kans op borstkanker natuurlijk ook veel groter. Ze zullen zeker regelmatig moeten onderzocht worden vanaf hun 23 jaar, wat borstonderzoek betreft. Verder kunnen zo ook nagaan met een chromosomenonderzoek of ze een gen bezitten dat borstkanker kan veroorzaken. Maar vooraleer we tot dat onderzoek overgaan moeten er eerst gesprekken gebeuren, want afhankelijk van de uitslag zal dit toch een weerslag hebben op hun toekomst. Maar dat ligt allemaal nog heel veel jaren ver van ons af.
Vandaag een emotioneel moeilijke dag. Bij elk triestig liedje begon ik te bleiten. Mijn toekomst zag er vandaag zwart uit. Ik kan het ook niet helpen....
Vandaag zijn we naar ikea geweest. Ik in de rolstoel weliswaar... We moesten toch onze nieuwe wandkast kunnen gaan kiezen zeker! Zo snel krijgen ze mij niet klein! Het slapen valt niet mee! Ik wil op mijn zij slapen, maar mag niet en ik zou het niet kunnen ook. 't Is lastig. Ook het huishouden werkt op mijn zenuwen. 't Is niet plezant als je niet kan doen wat je zou willen. Ik vind het ook heel tof dat ik zo veel steun krijg van eerder onbekende mensen. Af en toe lees en schrijf ik wat op het beardieforum en het doet deugd dat je ook van deze mensen af en toe iets hoort, ook al ken je ze alleen maar via het forum. Voor iedereen die bang is om te bellen of te komen, of niet goed weet wat te zeggen... ik ben geen zielig vogeltje. Ik sta sterk in mijn schoenen hoor.
Vandaag ben ik eindelijk terug thuis gekomen. En in een bijna nieuw huis. Een aantal mensen hebben zich deze week serieus uitgesloofd om onze verbouwingen in orde te krijgen. Schilderen, parket leggen, kuisen. Het is allemaal gedaan. Nog wat detailafwerking, maar dat kan wachten. Een dikke merci aan "mijn werkploeg"! Gisteren heb ik een bezoek gebracht aan de oncoloog. Mijn data voor de chemo liggen vast: eerste keer 28 januari, laatste keer 12 mei. Nadien nog bestraling en een kuur herceptin. Mijn borstkanker is niet hormoongevoelig, dus mijn "huishouden" kunnen ze laten rusten. Er is wel gebleken dat mijn eerste okselklier ook al aangetast was, dus toch al verder gevorderd dan eerst gedacht. Enfin weg is weg. Bedankt aan iedereen die mij kaartjes gestuurd heeft, een telefoontje gedaan heeft of een bezoekje gebracht heeft. Het heeft deugd gedaan om zo veel volk te horen en te zien. Hopelijk zal dat de volgende maanden ook nog zo zijn. In het ziekenhuis heb ik een heel goede verzorging gekregen, met hele lieve verpleegsters. Ik ben ondertussen ook 4 kg kwijt, mooi meegenomen. Maar ik vermoed dat ik er binnenkort nog meerdere zal verliezen. Ik heb in het ziekenhuis eigenljik het meeste afgezien met de drains die ik overal moest meeslepen. Ook de eerste keer rechtzitten en staan was niet van de poes. Maar het kan nu alleen maar elke dag een stukje beter gaan. Ik moet veel rusten en mag nog niet veel doen, dat zal het lastigste worden. Nona kan me geen moment gerust laten. Ze smeekt om een wandeling of om met haar te spelen in de tuin. Sorry beestje dat zal moeten wachten....
De hele morgen heb ik liggen denken aan school: nu is hij mijn brief aan het voorlezen, wat zouden ze zeggen, hoe zouden de reacties zijn.... Dit is mijn brief die ik aan mijn collega's stuurde:
Hallo iedereen,
Jullie zijn waarschijnlijk allemaal met frisse moed terug aan het werk. Aan iedereen mijn beste wensen, want ik zal er ook op de nieuwjaarsreceptie niet bij zijn om jullie drie dikke kussen te geven.
Jullie zullen mij een tijdje moeten missen.
Op dit moment lig ik in het ziekenhuis te bekomen van mijn operatie. In de kerstvakantie werd bij mij namelijk borstkanker vastgesteld.
Mijn vakantie begon al goed; op zaterdagmorgen onder de douche ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst. Op maandag ben ik naar de dokter geweest, die maakte voor mij een afspraak voor de volgende dag om een mammografie en echografie te laten nemen.
Die resultaten waren niet al te best, zodat ik de volgende dag moest terugkomen voor een biopsie. Het resultaat hiervan vernam ik vrijdagavond: borstkanker.
Op zaterdag naar de gynaecoloog, die mij vertelde hoe de operatie ging verlopen. Niet alleen het kwaadaardige gezwel moest verdwijnen, maar ook mijn volledige borst plus okselklieren. Er waren immers nog kalkachtige puntjes te zien, waarvan ze niet weten hoe die gaan evolueren. Dus ze namen de meest veilige, maar ook de meest ingrijpende beslissing: weg met de hele boel. Tergelijkertijd ging de plastische chirurg zorgen voor een reconstructie van mijn borstmet vetweefsel uit de buik. Op maandag en dinsdag volgden nog een resem onderzoeken: bloedafname, scanner, röntgenfoto's, cardiogram, ... En vrijdag dan om 7 u naar het ziekenhuis voor de operatie.
Er zullen waarschijnlijk nog een tweetal operaties volgen ivm de borstreconstructie. En dan is er ook nog de nabehandeling: chemo + bestraling. Ze hebben mij ook al verwittigd dat ik mijn haar zal verliezen; dus hou mij op de hoogte van de nieuwe mode ivm petjes en klakjes...een pruik zie ik niet direct zitten.
Als dit allemaal achter de rug is, zullen we ongeveer een klein jaar verder zijn. En dan vingers gekruisd houden dat die vreselijke ziekte weg is en weg blijft.
Aarzel zeker niet om eens te bellen of eens iets van je te laten horen!
Jullie hoeven voor niemand mijn situatie te verzwijgen of verborgen te houden.
Ik had jullie dit liever zelf komen vertellen, maar het lot besliste er anders over.
Sinds deze middag lig ik op mijn kamer: 4 à 5 baxters voor mijn infuus, een blaassonde en 4 drains. Ik denk dat ik niet direct ga wandelen op de gang. De pijn valt best mee, alleen ik heb nog wat last van mijn hoest. Als ik hoest is het net of mijn lichaam in twee scheurt.
Vandaag werd ik geopereerd, tijdstip 8 uur. Gezellig is anders; alle verpleegsters, chirurgen enz... stonden mekaar gelukkig nieuwjaar te wensen terwijl ik daar lag te wachten op mijn 6 uur durende operatie... Rond drie uur ben ik op intensieve zorgen beland. Daar moest ik blijven tot zaterdagmiddag. Mijn korte verblijf daar was toch ook een ervaring. Veel last van het ontwaken had ik niet. Ben maar 2 keer ongezond geworden. Eigenlijk trachtte ik wel naar mijn kamer, daar lag ik alleen en op m ijn gemak.
Iedereen moet nu op de hoogte zijn. We verzwijgen nog steeds alles voor mijn grootvader. Gelukkig heeft niemand zijn mond voorbijgepraat. Opnieuw geen pillekes vandaag...champagne smaakt immers lekkerder. Ik kreeg het toch even heel moeilijk wanneer ik afscheid nam. Mijn leven was al veranderd, maar morgen verandert het nog meer. Onze kindjes zijn nog niet op de hoogte wat er te gebeuren staat. Thuisgekomen deze avond hebben we het hen verteld. Mama moet geopereerd worden, we maken ze niks wijs. Ze weten wat er scheelt; er zit een knobbeltje in mama's borst en dat moet weg. Ook de borst van mama moet weg, maar ze gaan een nieuwe maken en daarvoor gebruiken ze een stukje van de buik van mama. Mama moet ook in het ziekenhuis blijven slapen. Even schrokken ze, maar dat ze bij "meme" mochten gaan slapen maakte veel goed. Ik maak hun logeerpakket klaar. Toen ze weg waren, toen werd het toch moeilijk...
Daarnet toch wat te optimistisch geweest! Ik heb geslapen gelijk een marmot, maar de momenten dat ik wakker was werd ik telkens ongezond. Ooit al een levend lijk in 't echt gezien? Awel in de kwalenhoekstraat liep er eentje rond deze avond. Bleek man dat heb ik nog nooit gezien. Zou het nu echt begonnen zijn de bijwerkingen of zou het nog iets zijn wat overblijft van de operatie?
