Ik heb mooie dagen achter de rug, heerlijk weertje....Ik weet het, ik moet uit de zon blijven, maar da's zo moeilijk! Vandaag een mooie wandeling gemaakt en een mot van een ijscoupe gegeten... Ik vind ook precies dat die chemo-moeheid aan het wegtrekken is... Maar ik ga nog niet te vroeg juichen... Woensdag de eerste bestralingen, 't zal gaan tijd worden, want die getekende lijnen op mijn lijf beginnen serieus te vervagen! Sebiet mogen ze ginder herbeginnen met hun kunstwerk.
Voilà, mijn eerste uitstap naar Jette zit er op. Alles verliep vlot, druk verkeer, maar mijn chauffeur heeft er mij vlot doorgeloodst. Ik sta nu vol strepen en lijnen getekend, net een landkaart. Ik moest heel stilletjes blijven liggen (en dan begint natuurlijk juist uw neus te kriebelen) en ondertussen zochten de verpleegsters en de doker uit waar en tot waar ze precies moesten bestralen. Alles werd afgetekend met een stift en dan nog eens overgekleurd met inkt, kwestie van het hele spinnenweb niet te snel te laten verdwijnen. Alles moet er zeker blijven op staan tot volgende week woensdag, mijn eerste echte bestraling. Dus ik mag niet in bad, wel douchen maar niet op de lijnen wrijven. Die stift geeft af, dus opletten voor de kleren. Een keer dat de bestralingen begonnen zijn, niet in de zon... Pffff... en dat tot 10 juli. Maar kom die chemo was veel slechter om door te maken. Donderdag moet ik terug, en dan moet ik onder de scanner. Ik ga niks horen ivm resultaten, want 't is geen controle of alles weg is of zo, maar gewoon ook nog voor de bestralingen. Ondertussen al heel wat andere mensen leren kennen en ook enkele "oude" bekenden gezien.
Oei, bijna een week geleden al dat ik hier iets neerschreef....maar alles gaat hier goed. De moeheid blijft nog steeds wat naknagen...het is net alsof ik niet uitgeslapen geraak... Een heel mooi, lang weekend achter de rug met een leuke dagtrip naar zee een een bezoek aan de geitjes. We hebben ons allen geamuseerd, klein en groot...Morgen voor de eerste keer naar Jette...ben benieuwd. Ik heb ook indruk dat mijn haar stilaan wat meer groeit. Je kan mij op 't moment het beste vergelijken met Khai-Mook, het babyolifantje in de zoo van Antwerpen, qua kapsel dan....
Vandaag was het zwemmen op school voor Lieze en Fleur. Normaal gezien ga ik altijd mee om te begeleiden. Dat was natuurlijk van na nieuwjaar niet meer het geval geweest. Van vorige week zat ik al te twijfelen: zou ik nu meegaan of niet? Het was natuurlijk niet vanzelfsprekend om weer in badpak te verschijnen. Ik kon natuurlijk ook gewoon meegaan en niet het water in gaan. Gisterenavond dan toch mijn badpak eens aangetrokken. En aan Renaat even gevraagd: "En? Valt het op?" Ja, natuurlijk valt dat op, mijn rechterborst is de helft van de linkerborst! Tot vanmorgen getwijfeld, zou ik of niet? En dan toch maar de knoop doorgehakt...het zwembad in...even de knop omgedraaid...en foert gezegd... Het ging eigenlijk gemakkelijker dan ik dacht. Ik had meer last van die ambetante badmuts op mijn hoofd dan van de rest. Ik ben blij dat ik het gedaan heb...da's toch weer een overwinning op zich. Nu moet ik nog naar een speciaalzaak om een prothese, da's mijn volgende stap...
Het ergste gevoel van de chemo is weer achter de rug. En vandaag viel de brief van het UZ in Jette in de bus. We starten volgende week 26/5 met de bestralingen en op 10/7 is het gedaan! Het is allemaal in de namiddag, soms om 15 uur , maar ook soms nog om 16.30 uur. Da's wel vrij laat, tegen dat ik dan terug ben is het al bijna avond! Soit, we kunnen weer uitkijken naar het volgende gedeelte. Spijtig genoeg kan ik hierdoor niet mee naar de verwendag volgende week. Dat valt tegen natuurlijk.
Het middel doet zijn werk. Deze nacht slecht geslapen, liggen draaien en keren... Vanmorgen opgestaan met spierpijnen en krampen in de buik. Mijn medicijnen genomen en hopen dat het wel wat zou beteren. Fleur vanmorgen ook nog eens onder haar vijs gegeven dat ze wat braver moest zijn, want dat mama nog altijd ziek is. Waarop zij antwoordde: 'Ik zal braver zijn mama, maar als je genezen bent mag ik dan weer stout zijn?' Van onderhandelen gesproken. Toch nog een wandeling gedaan met Nona, die hier vanmorgen nerveus rondliep en toe was aan een uitstapje. Mijn smaak laat mij ook in de steek; gisterenavond smaakten de balletjes in tomatensaus niet naar wat het had moeten zijn, vanmorgen was de eerste hap uit een appel ook een teleurstelling. Nog een paar dagen.....
EINDELIJK! VANDAAG D-DAY! Vanmorgen moest ik er al om 8 uur zijn. Veel vroeger dan anders, dus vanmorgen was het hier even hectisch. De dagelijkse morgenroutine moest hier eventjes helemaal omgegooid worden. Fleur is nog altijd niet ok (ondertussen al vernomen via de telefoon dat ze geen koorts meer gehad heeft vandaag) dus die moest bij 'meme' afgezet worden deze morgen, dat ging Renaat doen. En ik moest ten laatste tegen halfacht ons Lieze op school krijgen. Eventjes stressy, maar goed dit hadden we er voor over. Eens man en kinderen uit het vizier, kreeg ik het moeilijk. Ik heb gejankt van toen ik in mijn auto stapte aan de school tot op de parking van het ziekenhuis. Hopelijk zou dit echt de laatste keer zijn. De laatste keer de 'vieze medicamentjes' in mijn lichaam, de laatste keer ijswanten,.... Om 12 uur was ik al buiten.Dan nog bij de dokter en daar was het gelukkig ook al direct aan mij. De ondcoloog zei toen ik binnenkwam dat ik lachte, en snapte meteen waarom: 't was immers mijn laatste keer. Ik was er me niet bewust van, maar blijkbaar was het van mijn gezicht af te lezen.De oncoloog heeft dan de gegevens overlopen om door te sturen naar Jette, voor mijn bestralingen. Normaal gezien zou ik eind deze week mijn schema moeten ontvangen. Ik ga er ook een afspraak krijgen met een geneticus, die zal onderzoeken of ik het gen "bezit" die er voor zorgt dat mijn borstkanker erfelijk is. Dat is niet alleen belangrijk voor mezelf, maar ook voor Lieze en Fleur later. Ik kwam vandaag ook nog iets te weten wat ik nog niet wist. Mijn tumor is weggesneden tot op 1 à 2 mm van een spier. Het randje was dus heeeel krap. De oncoloog heeft nog gezegd: "Ja, want een spier kan je niet wegsnijden." Ik heb het niet durven vragen wat ik daaronder moest verstaan, maar het zal wel niet veel goeds geweest zijn denk ik. Enfin ik ben nog niet helemaal weg uit de dagkliniek, ik moet er nog elke drie weken langs voor mijn herceptine. Die baxter gaat ook via de porth-a-cad, maar alles neemt maar een uurtje in beslag. Dit moet ik nog doen tot begin maart. Of ik ondertussen de operatie aan mijn borsten al kan laten doen, dat zal ik nog eens moeten bespreken met de plastisch chirurg. Maar dat is toekomst.... Om half twee was het dan terug tijd voor de gespreksgroep en om 4 uur terug met een goed gevoel naar huis! Straks steek ik de kindjes nog in bad, en dan is het platte rust!
Hopelijk hebben alle mama's onder ons een fijne dag gehad gisteren. Voor mij was het ook heel tof. Een lange nachtrust deed mij gisteren volop van mijn dag genieten. Lieze en Fleur brachten met veel overtuiging hun versje voor moederdag, gevolgd door het afleveren van de cadeautjes. Ze hadden elk een kadertje gemaakt en gaven dan ook de zogenaamde "fotocomputer" af, wat dan een digitale fotokader bleek te zijn. Na de middag zijn we naar het park geweest, samen met de fietsjes van de kinderen en Nona. Het hele gezin erop uit! We hebben genoten. Vandaag stond er voor Lieze en Fleur een daguitstap op het programma; naar de boerderij. Ze leefden er al een hele tijd naartoe. Maar deze nacht is koorts weer roet in het eten komen gooien bij Fleur. Ongeloofelijk! Ze is nog maar net het ziekenhuis uit en daar gaan we weer. Het lijkt precies wel niet zo erg te zijn, maar wel erg genoeg om thuis te blijven vandaag. Er zijn wel enkele traantjes gevloeid en ik heb de belofte moeten doen dan we ook wel eens een boerderij zullen bezoeken. Ze ligt nu in de zetel en is wel al aan haar tweede boterham toe, dus zo erg zal het precies allemaal niet zijn. Maar ze moet er nu wel de koetjes en kippetjes door missen. Nog één nachtje slapen, nog één enkele nacht...en dan mijn (hopelijk voor heel mijn leven) laatste keer chemo...Misschien laten die chemospoken mijn spieren voor de laatste keer wat minder bibberen...
Het zijn spannende momenten: morgen moederdag. Ben benieuwd wat ze hier voor mij in petto hebben. Volgens ons Lieze hebben ze een fotocomputer voor mij gekocht. Wat dat dan ook moge wezen, ik heb zo'n vermoeden. Het zit ergens verstopt hier in huis. Ik probeer een groot geheim te ontfutselen bij de kinderen, maar weet me op tijd in te houden, anders zouden ze uit de biecht klappen. Het zelfgemaakte cadeautje van Lieze en Fleur zit ook ergens goed verstopt, hopelijk niet te goed zoals vorig jaar met vaderdag. Lieze had haar cadeautje zodanig goed verstopt dat ze niet meer wist waar het ergens was. Vaderdag was reeds lang verstreken toen het cadeau opgedoken is... En verder....nog altijd moe....en nog 3 nachtjes slapen.....
Hier is alles weer ok. Fleurtje gaat opnieuw naar school, en is terug de "oude". En ik geniet nog van mijn laatste week. Heel de week is "volgeboekt". Elke dag heb ik wel iets te doen, iemand bezoeken, iets gaan eten, winkelen, enz. En rusten...dat doen we 's avonds in de zetel. Gisteren ben ik ook terug naar de praatgroep geweest. Het was opnieuw heel fijn! Die twee uren zijn gewoon voorbij gevlogen. Het is zo verrijkend om ervaringen van iemand anders te horen. Je weet wel dat je niet alleen staat met je ziekte, maar het horen van "dezelfde kwaaltjes", "dezelfde probleempjes" kan op een manier geruststellend zijn. Volgende week ben ik er vanaf!!! Ik wacht nog één week na mijn laatste chemo, en dan zwier ik al die medicijnen hier met een megavoltreffer de vuilbak in!!!!! Bye bye koeievlaai!
Eindelijk is Fleur terug thuis. Ze moet het nog wat rustig aan doen (alhoewel?). Al die energie die ze deze week opgespaard heeft, moet er natuurlijk allemaal uit nu. Ze hebben mekaar gemist, de zussen, en na 10 minuten zat het er al bovenarms op! Ons gewone ritme kan weer beginnen. We gaan wel nog afwachten of ze maandag naar school gaat. Ze zal natuurlijk nog snel moe zijn, we zien wel. Renaat gaat straks frietjes halen. Dat zal smaken, na zo'n week ziekenhuiskost, daar verlang ik al van donderdag naar! En straks weer lekker slapen in mijn eigen bedje, heerlijk.
We zitten nog altijd bij Fleurtje in het ziekenhuis. Vandaag resultaat gekregen dat het wel degelijk om salmonella ging. Gisteren werd ook nog eens bloed afgenomen, en daarmee is alles in orde. Ze ligt wel nog altijd aan het infuus. De stoelgang is ook bijna ok. De kinderarts ezegt dat ze morgen misschien naar huis mag. Hopelijk is dat zo! Gelukkig is het nu vakantie en kan Renaat nu ook meer komen. Met mij gaat het tamelijk, alleen ben ik heel moe natuurlijk. Nog één dagje doorbijten...
Eventjes een ommetje naar huis gemaakt en snel een berichtje op mijn blog zetten. Waarschijnlijk zal salmonella de grote boosdoener zijn bij Fleur. 100 % zekerheid is er nog niet, maar aan de bloedresultaten en de aard van de stoelgang te zien, wijst alles daarop. Een woelige nacht achter de rug, met veel diarree... Het lijkt net of die diarree sinds gisterenavond pas echt begonnen is. Gelukkig voelt ze zich vandaag al wat beter. De koorts schijnt precies weg te blijven, maar eten zit er nog niet in, zelfs geen snoepje of koekje. Ze is gisteren gewogen bij de kinderarts: 15,950 kg en vanmorgen opnieuw gewogen: 15,220 kg. Da's al ruim 700 gr afgevallen tegen gisteren! En ze is al zo fijntjes en magertjes... Morgen zal ze nog niet naar huis mogen... 't Is wel reuzevermoeiend voor mij. Renaat zijn congé is op en die zit trouwens met een serieuze verkoudheid, waarvoor hij vanavond ook bij de dokter zal gaan. Dus hij is niet de geschikte kandidaat om mij eens af te lossen. Ik ga nu een cadeautje kopen voor mijn kleine meid, daar zit ze al van gisteren voor te zagen. Nu ga ik veel cadeautjes krijgen hé mama! Dus wie op bezoek komt is verwittigd; wie geen cadeautje bijheeft komt er niet in (zegt Fleur)
Vandaag was het de eerste dag dat ik mij redelijk goed voelde. Ons Fleur daarentegen; hoge koorts sinds gisteren die niet naar beneden te krijgen was en volledig knock-out in de zetel en overgeven. Vanmorgen naar de kinderarts geweest; staal van stoelgang binnengegevenen antibiotica gekregen. Resultaten af te wachten. Deze namiddag echter: 40,3 koorts. Direct naar de dokter teruggebeld en wat ik te verwachten was: opname in het ziekenhuis. Direct een heleboel vragen natuurlijk: help! Renaat zijn congé is meer dan opgebruikt, en mag ik wel bij haar in het ziekenhuis blijven? Even de oncoloog gecontacteerd. Ze zei dat we toch onder hetzelfde dak wonen, en dat ik ondertussen waarschijnlijk toch al zal besmet zijn (indien het besmettelijk is), dus of ik er dan blijf bij slapen of niet, het maakt eigenlijk niet zo veel uit. We wachten nu nog de bloed, urine en stoelgangresultaten af om te zien wat ze precies heeft.
Woensdag was nog een leuke dag, niks aan de hand. Ook donderdag viel nog mee. Ik ben nog met Nona gaan wandelen in de voormiddag. Maar 's middags kreeg ik nu toch een klop van de hamer. Ineens werd ik verschrikkelijk moe. Het had geen zin om tegen te vechten, ik moest gewoon gaan rusten. Mijn maag maakt ook bokkesprongen. Niet dat ik zo misselijk ben dan de vorige sessies, maar helemaal in orde is het toch niet. Gisteren hetzelfde scenario. Ik stond op, voelde mij precies wel beter, maar in de namiddag voelde ik de moeheid opnieuw opkomen. Renaat moest dan ook nog overwerken. Ik durfde mij niet eens neerleggen omdat ik schrik had om in slaap te vallen. Lieze en FLeur liepen hier ook nog rond hé. En dan die kou. Kou dat ik al gehad heb. Terwijl iedereen zich aan de eerste t-shirt en short waagde, zat ik hier nog met een dikke sweater aan en mijn jeansbroek, en dan nog had ik kippevel. Nadat Renaat toegekomen is, ben ik direct de zetel ingekropen met een warm deken. Vandaag gaat het opnieuw wat beter. Vanmorgen ben ik naar de markt geweest om enkele boodschappen. Ik ging eerst alleen gaan met de kindjes, maar heb dan toch gevraagd aan Renaat om mee te gaan, ik vertrouwde mezelf gewoon niet. 't Is nu namiddag, en ik ben wel moe, maar 't is precies toch zo erg niet als gisteren. Ik ga nu nog mijn ballekes rollen voor in de soep en mijn smoothie maken, en dan misschien een beetje rusten.
Vanmorgen opgestaan...en ik voel niks... Ik ga niet te vroeg juichen natuurlijk, want het is nog maar van gisteren geleden. Ik ben toch al met Nona gaan wandelen en heb ook al gestofzuigd, en ik voel mij nog altijd goed. Dus jochei jochei, misschien ga ik er niet zo veel van voelen deze keer. Sssstttt...
Het aftellen naar de laatste keer kan beginnen!!! Vandaag duurde het weer allemaal langer dan voorzien. Normaal ging ik er sneller vanaf zijn, maar niks was minder waar. Van 9 uur tot 13.45 uur ben ik daar geweest, en ik had min of meer uitgerekend dat ik daar om 12 uur ging buiten zijn!!! Dan nog naar de dokter, en dan kon ik eindelijk naar die gespreksgroep waar ik mij voor ingeschreven had. Dat was al gestart om 13.30 uur, maar enfin, ik heb er toch nog wat kunnen van meepikken. Het was trouwens erg fijn. Fijn om eens andere ervaringen te horen. Mensen die hetzelfde ervaren, maar ook heel andere ervaringen... Ik kijk er al naar uit voor volgende week. Voor de rest voel ik me tamelijk goed, alleen ik voel mij heel moe worden nu...ik kijk al uit naar mijn zetel straks.
Morgen is het dus opnieuw van dat. Om 9 uur word ik verwacht in de dagkliniek. Deze keer ga ik alleen, zonder Renaat. Ik heb wel enkele kandidaten die mij willen vergezellen, maar in de namiddag heb ik mij ingeschreven in een praatgroep ivm borstkanker. Hopelijk ben ik in staat om te gaan. Het beginuur zal wellicht niet veel schelen met het einduur van mijn chemo. En anders zit "mijn begeleider" daar toch 2 uur te koekeloeren. Dus ga ik deze keer alleen. Renaat zijn congé is ook niet onbeperkt hé. Dat hij zijn dagen maar houdt voor dagen dat ik hem echt ga nodig hebben, vb. met mijn operatie die mij nog te wachten staat. Feit is wel dat die chemo morgen dubbel zo lang zal duren voor mij als ik daar zo alleen ben. Ik kan de helft van de tijd ook geen boek lezen, want mijn handen zitten ingepakt in die ijswanten (lees bokshandschoenen). Daarmee kan je geen blad omdraaien. We zien wel hoe het loopt. Vanmogen toch nog even bij de huisarts langsgeweest. Mijn hoest blijft en gaat niet weg. Ik heb nog een doos antibiotica bijgekregen voor alle zekerheid, want morgen zal mijn afweersysteem weer een deuk krijgen. Vanmiddag ben ik op bezoek geweest naar de sporthal, bij enkele collega's die sportweek hebben. Ik zou anders op donderdag geweest zijn, maar met mijn chemo weet ik niet of ik mij daar zou kunnen aan wagen. Dus ben ik maar vandaag langsgeweest. Vanavond nog een vergadering gehad van de schoolraad. 't Was raar om terug even de draad op te pikken. 't Was net of ik was er geen vier maanden weggeweest....
Een mooie dag vandaag...toch wat kunnen genieten van het lenteweer... Maar o, wat begin ik mijn haardosje te missen, en ik ben het nog niet langer kwijt. Ik weet het, er zijn mensen die het veel langer moeten missen dan ik. Maar toch... Het is zo lastig. Vandaag ook, te koud om een dun mutsje te dragen, te warm om een dikke muts te dragen. Soms voel ik de wind zo door die muts blazen, en even later is het dan weer te warm...Pffff....Volgende maand mag ik er al stilaan op rekenen dat mijn haartjes weer echt beginnen te groeien. Wat verlang ik ernaar om weer met mijn handen door mijn haren te kunnen wroeten... Mijn tube haargel heb ik pas deze week terug in de kast gezet. Die stond nog altijd naast mijn tandenborstel...Ik heb hem nochtans al lang niet meer gebruikt. Zoals ook vanmorgen, in bad. Een heerlijk warm bad, waar je je inlegt en van geniet, en dan plots...laat je je hoofd rusten tegen de badrand, maar die voelt ijzig koud aan! Wat een contrast... Alles begint mij wat te lang te duren eigenlijk, en ik heb dan nog geen reden tot klagen. Zoals ik al eerder zei, er zijn mensen die dit veel langer moeten kunnen verdragen.
Mijn verkoudheid gaat stilaan over, al is het zeer traag. Te traag naar mijn goesting, maar ja, daar zal ik mij moeten bij neerleggen. Alles gaat hier zijn gewone gangetje voor de rest. De paasvakantie loopt hier stilaan op zijn eind, volgende week zal het hier veel rustiger zijn. Ik zal het ook meer nodig hebben, die rust, want mijn voorlaatste chemo komt eraan: volgende dinsdag. Ik kijk echt uit naar het eindpunt van de chemo. Het is nog niet allemaal gedaan dan, maar het is toch al een hoofdstuk dat hopelijk voor altijd zal mogen afgesloten worden.
Hopelijk hebben alle mama's onder ons een fijne dag gehad gisteren. Voor mij was het ook heel tof. Een lange nachtrust deed mij gisteren volop van mijn dag genieten. Lieze en Fleur brachten met veel overtuiging hun versje voor moederdag, gevolgd door het afleveren van de cadeautjes. Ze hadden elk een kadertje gemaakt en gaven dan ook de zogenaamde "fotocomputer" af, wat dan een digitale fotokader bleek te zijn. Na de middag zijn we naar het park geweest, samen met de fietsjes van de kinderen en Nona. Het hele gezin erop uit! We hebben genoten. Vandaag stond er voor Lieze en Fleur een daguitstap op het programma; naar de boerderij. Ze leefden er al een hele tijd naartoe. Maar deze nacht is koorts weer roet in het eten komen gooien bij Fleur. Ongeloofelijk! Ze is nog maar net het ziekenhuis uit en daar gaan we weer. Het lijkt precies wel niet zo erg te zijn, maar wel erg genoeg om thuis te blijven vandaag. Er zijn wel enkele traantjes gevloeid en ik heb de belofte moeten doen dan we ook wel eens een boerderij zullen bezoeken. Ze ligt nu in de zetel en is wel al aan haar tweede boterham toe, dus zo erg zal het precies allemaal niet zijn. Maar ze moet er nu wel de koetjes en kippetjes door missen. 
