Terug op controle geweest: mammo, bloedonderzoek en echo en ................ALLES OK!!!! Allé ja...alle resultaten van het bloed waren nog niet binnen en de dokter ging bellen als er toch iets was, maar alle andere resultaten zagen er positief uit!
Terug wat nieuws! Ondertussen zijn de wonden al helemaal genezen. Uiteindelijk is de nieuwe tepel eigenlijk niks geworden, het kraakbeentje is wegggehaald. Maar da's eigenlijk het minste van mijn zorgen. Met de tattoo wacht ik nog even tot na de zomer. 14 dagen geleden: 2de controle, en ....alles ok, in orde En de oncoloog vroeg ook wat ik met mijn portacath ging doen...hij mocht er uit volgens haar. Joepie!!! Onmiddellijk afspraak gemaakt bij chirurg en mocht afgelopen donderdag al gaan. Om 8.30 uur binnen en om 9.05 uur stond ik al terug op de parking van het ziekenhuis. Een klusje van niks eigenlijk, de verdovingsspuit deed nog het meeste zeer van al. Tot 's middags niks gevoeld, maar daarna deed het toch serieus pijn... We zijn nu enkele dagen later en de pijn is nu voorbij, het trekt alleen nog wat tegen, en de "plakkers" beginnen te jeuken. Nog een weekske geduld en de draadjes mogen eruit. Volgende afspraak: januari 2011 voor de nieuwe controle.
Hier ben ik weer met wat nieuws! Op 26 februari ben ik dan eindelijk geopereerd. Borstverkleining links en tepelreconstructie rechts. Verfraaiingswerken laat ons het zo zeggen. Deze ene keer ging ik met plezier naar het ziekenhuis. Tegen de middag werd ik naar het operatiekwartier gebracht om zo ongeveer rond 17 uur terug wakker te worden en naar mijn kamer gebracht te worden. Pijn had ik niet zo veel, maar ongezond! Jongens toch! 'k Was nog niet op mijn kamer en ik had al heel mijn bed ondergekotst. Heel goed geslapen voor de rest, maar 's morgens was het weer van dat...Ik mocht dan toch tegen de middag naar huis. En dat ongezond zijn is nog tot zondag blijven duren. Dat had ik toch vorige keer niet zenne... En dan was er nog een verrassing, blijkbaar was ik toch iets langer thuis dan een week: het werden er drie! Daar had ik natuurlijk niet op gerekend. Die drie weken waren wel nodig hoor om te recupereren. 't Heeft zo'n kleine 2 weken geduurd vooraleer de verdoving uit mijn lijf was. Voor de rest niet te veel pijn gehad, wel wat tegentrekken natuurlijk. Maar blauw! blauw! niet te doen... Dat is gelukkig nog snel weggetrokken, sneller dan ik gedacht had. Iets heel anders nu: ik loop eigenlijk al maanden rond met een raar gevoel in mijn keel, zo precies een krop. Het is er niet constant, maar als het gevoel er is is het heel ambetant. Ik ging er van uit dat dit nog restanten waren van de chemo, maar het bleef maar duren. Dus ik heb het er toch eens over gehad met de oncoloog. Die dacht dat het puur van de stress was... Nu echt stress heb ik niet zo meer, dus ik denk dat het een andere oorzaak heeft. Maar wat? Het kan iets te maken hebben met de slokdarm en dan stelde ze een onderzoek voor met die buis in uw maag: neen bedankt! Het kon ook schildklier zijn... Dus daar is dan een echo van genomen; maar alles is in orde. Dus waarschijnlijk toch stress...raar. Heb de raad gekregen om enkele keren per dag ademhalingsoefeningen te doen. Als ik het doe, heeft het precies toch wel wat resultaat. We zullen wel zien. 31 maart: mijn laatste herceptinebaxter! Yes, weeral iets waar we vanaf zijn! Ondertussen is mijn linkerborst al goed genezen. Alleen met die tepel heb ik wat problemen. Die wonde is terug opengekomen, allé er is een draadje gelost. Die moet nu nog gerepareerd worden, binnen 14 dagen hoop ik dan dat alles achter de rug is. Het blijft maar duren, ....
De datum van mijn operatie ligt vast! Op 26 februari ga ik onder het mes. Dit is voor mij louter een esthetische operatie...'t is precies of ik op vakantie ga... Dat het maar rap 26 februari is!!!!
Het is er eindelijk nog eens van gekomen; mijn blog aanvullen!! Ik zou een hele lange brief kunnen schrijven, maar ik ga het kort houden.. Hoe zit het ondertussen nu met mij? Ik kan zeggen: redelijk goed! Ik ben bijlange nog niet degene die ik vroeger was...maar elke dag een stukje beter. De moeheid is nog steeds niet volledig verdwenen. Ik moet nog altijd zien dat ik op tijd ga slapen als ik er 's anderendaags vroeg uit moet. Ook op gebied van concentratie mis ik nog stukken en brokken... Zal dat wel nog ooit allemaal volledig in orde komen??? En dan goed nieuws: ik bezit geen gen dat ervoor zorgt dat "mijn" borstkanker erfelijk is! Ik heb er lang moeten op wachten op dat goede nieuws, het had enige maanden vertraging.... Dat betekent dat ik mijn andere borst en mijn hele "inrichting" binnenin kan behouden en dat mijn kindjes de borstkanker niet kunnen overerven. Omdat ik zo lang moest wachten op dit resultaat heeft mijn andere operatie natuurlijk ook op zich laten wachten. Voor mezelf had ik die in november gepland, maar dat is dus niet kunnen doorgaan. Ik plan ze nu opnieuw voor mezelf ergens begin maart. En dan vandaag: mijn eerste echte check-up: bloedafname, mammografie, echo van de borsten, echo van de lever en longfoto. En alles was picobello in orde!! Als dat geen eerste echte overwinning is!!! Tijdens de kerstvakantie speelde de film van vorig jaar zich opnieuw af. Elke dag floepte er wel iets door mijn hoofd: vorig jaar ontdekte ik mijn knobbeltje, vorig jaar moest ik naar de mammografie, vorig jaar had ik een afspraak bij de plastisch chirurg,.... enz....enz... Ik heb er gelukkig maar af en toe aan gedacht. No way dat ik dit jaar mijn kerstvakantie opnieuw ging laten beheersen door "dat geval". Dus eventjes over nadenken en dan knop omdraaien! Stilaan begin ik ook af te tellen met mijn herceptinekuur. Ik schat nog zo'n drie à vier keer te gaan en dan is dat ook achter de rug. Dan nog die operatie, en dan kan ik eindelijk dit horrorhoofdstuk afsluiten!
Hier nog wat nieuws van mij. Vorige woensdag was mijn eerste aerobicles. Ik had mijn eigenlijk wat te snel ingeschreven, een paar weken geleden. Niet echt nagedacht, er niet aan gedacht hoe ik mij zou voelen op het einde van een werkdag. Verschillende keren heb ik 's avonds gedacht: Verdorie, als ik mij binnenkort ook zo moe voel en ik moet mij dan nog richting sporthal slepen, pfff. Woensdag was het dus zo ver. Spannend....de lesgeefster maar eventjes verwittigt dat ze niet raar op moest kijken als ik er midden in de les de brui aan ging geven. Niet erg, vond ze, ze vond het al heel courageus van mij omdat ik er al wilde aan beginnen. En surprise surprise...de hele les heb ik uitgedaan! Ik voelde me niet echt moe, allesinds niet meer moe dan anders. Alleen bij het serieuze springwerk heb ik mij wat ingehouden. Ikke blij natuurlijk. En dan nog wat...mijn haar begint serieuze kuren te vertonen...ik denk dat het 'krols' wordt.
Zaterdag: azaleatime voor kom op tegen kanker. Dit jaar moest en zou ik zo'n plantje hebben...de vorige jaren heb ik nooit de kans gekregen om er zo eentje te kopen. Hier komen ze niet aan de deur. Maar dit jaar zou ik niet overslaan. Mijn dag zou niet goed geweest zijn indien ik er geen zou gekocht hebben. Al moest ik er half Vlaanderen voor rondreizen! Maar ik had al snel prijs! Toen ik mijn boodschappen 's morgens vroeg ging doen, stonden ze aan de supermarkt potjes te verkopen, dus heb ik er daar eentje gekocht. Voor dit plantje ga ik nu eens veel zorg dragen zie...andere planten hebben bij mij weinig kans tot overleven...maar dit zal ik koesteren...
We zijn nu reeds 2 weken bezig en het gaat goed. Sommige dagen zijn moeilijk, maar andere vallen heel goed mee. De dagen vliegen allesinds voorbij. Ik krijg veel complimentjes over mijn haar (bedankt allemaal), velen denken dat het geverfd is, maar neen hoor! Puur natuur!
Yes we zijn weer gestart!!! 1 september is achter de rug, en ik ben zoals gepland gestart met werken. Ik ben nog steeds moe, maar voel mij na mijn twee eerste werkdagen niet meer moe dan andere dagen in de vakantie. Enfin, we zullen wel zien hoe het draait...mijn moraal zit alvast goed, als het lichaam nu nog wat meewil.... Ook Lieze en Fleur hebben gisteren hun stap naar het eerste leerjaar gezet. Het viel allemaal goed mee, ze zijn wel wat overdonderd door het vele volk er op hun nieuwe school rondloopt, maar goed dat mama in de buurt is. Vandaag zoals om de drie weken ook naar de dagkliniek geweest om mijn herceptine, gewoon routine, niks bijzonders te melden. Met mijn longen is alles nog niet ok, maar ik blijf wel beterschap hebben. Dus ik hou de moed er in...
Vandaag dan onder de scanner geweest voor mijn longen. En het is blijkbaar allemaal niet zo erg. Er is wat litteken te zien van mijn drain en van de bestraling, maar niet zo veel. Dus gewoon medicijnen verdernemen en dan zien of ik zonder verder kan. Ondertussen gaan de dagen hier voorbij, en zit mijn "verplicht verlof" er bijna op. Ik heb nog nooit in mijn leven zo uitgekeken naar 1 september.
