Voilà, mijn vierde chemo is achter de rug. En terwijl ik al de hele dag zit te verkondigen dat ik mij tamelijk goed voel, niet zo mottig als de vorige keer, ben ik daarnet toch naar het toilet moeten spurten om te ..... Dat was nu nog geen enkele keer gebeurd tijdens mijn chemo. En nu net ze mij gezegd hadden dat ik minder misselijk ging zijn van deze serie. Hopelijk is het bij deze ene keer gebleven. Man, man... Ik ben vandaag wel langer moeten blijven dan de vorige keren. Ik moest een uur langer blijven om te controleren of ik geen allergische reactie vertoonde. En ik moest ook aan de monitor. Gelukkig moet dat de volgende keer niet meer. Ik moest vandaag ook een hele periode ijswanten aan. Brrr....koud! Da's om mijn nageltjes te beschermen. Door de koude gaan mijn bloedvaten dicht in de toppen van mijn vingers en daardoor kan dat smerig medicijn niet tot daar komen. Ik moet nu ook mijn nageltjes van vingers en tenen alle dagen insmeren met uiercrème en lakken met nagelbeschermer. Dit om te voorkomen dat mijn nagels gaan verkleuren en misschien zelfs uitvallen. We zijn veel later thuisgekomen dan verwacht, maar hebben toch nog eventjes van onze tuin geprofiteerd, samen met Lieze en Fleur. Het was kort, maar we hebben genoten.
Morgen mijn vierde chemo. Om negen uur moet ik er zijn. Ben benieuwd voor de neveneffecten deze keer, want het is een andere chemo dan vorige keren. En dan nog 2 te gaan.... Ik wou dat we al een paar dagen verder waren, dan was de moeilijkste periode weer achter de rug (hoop ik). In het weekend ging Fleur kappertje ? met mij spelen. Ze trok mijn mutske een stukje weg en zei: "O mevrouwtje, maar je hebt hier geen haar!", mutske nog een stukje verder weg en opnieuw: "Maar mevrouwtje, hier heb je ook geen haar, en hier ook niet, en daar ook niet!" Om dan enkele seconden later uit haar rol te vallen en te zeggen: "Mama, wanneer ga je nu genezen zijn?" Later keken we dan wat naar oude foto's en toe zei één van de twee: "Kijk mama, hier had je nog haar!" Het lijkt erop dat de kindjes ook mijn haar beginnen te missen en hun "oude" mama terugwillen. Ik ook...ik begin mij oude ik ook wel wat te missen. Ik ben vooral benieuwd welk haar ik ga in de plaats krijgen...rost, venetiaans blond, à la Diana Ross????? Joost mag het weten, we zullen het binnen enkele maanden wel zien. Dit weekend heb ik ook samen met de kindjes een bezoek gebracht aan het kerkhof, bij mijn meme en bij de vader van Renaat. Heel eventjes maar heb ik toen gedacht: ...ik kan hier rapper liggen dan ik ooit zou kunnen denken...maar die gedachte heb ik maar heel snel weer weggeveegd, want ik werd teruggefloten door mijn dochtertjes die madeliefjes aan het plukken waren in het gras en die dringend hun boeketje moesten afleveren aan mama. Had ik maar een kristallen bol om in te kunnen kijken, al zou het maar 10 seconden zijn...dan zou ik tenminste weten hoe mijn toekomst er zou uitzien.
Woensdagavond heb ik nog snel een filmpje gemaakt van Lieze en Fleur voor mijn pepe zijn tachtigste verjaardag en hem doorgestuurd per mail. Na een poging of 5 is het dan toch gelukt. 't Was weer hilarisch met die twee. Gisteren ben ik gaan shoppen. Ik heb natuurlijk weer niks voor mezelf meegebracht, maar vanalles voor mijn 2 kapoenen. Van dat geloop word je zooo moe! Toen ik thuiskwam, heb ik mij nog een uurtje in de zetel gelegd vooraleer ik Lieze en Fleur gaan halen ben. Lieze en Fleur hebben ook het kaartspel ontdekt. Elke avond voor ze gaan slapen spelen we even met de kaarten, een zelfuitgevonden spelletje, want andere kaartspelen zijn nog wat te moeilijk. Ik zorg er dan voor dat we alledrie eens gewonnen zijn zodat ze zorgeloos kunnen gaan slapen. Gisterenavond ben ik dan nog bij mijn pepe gereden om hem proficiat te gaan wensen. Terug thuis heb ik mij in de zetel gelegd en ben als een blok in slaap gevallen. Vandaag ben ik 2 zonneparaplu's gaan kopen. Da's voor al dat goed weer van deze week en straks krijg ik nog bezoek. Morgen probeer ik naar de markt te gaan om mijn fruit te gaan kopen voor mijn smoothies. En lukt het niet, dan zal het de fruitwinkel worden. Jaja, mijn vierde chemo komt in zicht! Geven ze volgende week toch wel terug goed weer zeker! Ik zal er waarschijnlijk niet zo veel kunnen van profiteren. Als een mens zich goed voelt, is het een hele week st**ntweer en volgende week wanneer ik weer "stoned" zal zijn, is het weer lente. Spijtig dat het weer niet op bestelling kan!
Waar is dat mooie lenteweer naartoe? Wat een wereld van verschil, zo'n paar keer per dag getrakteerd worden op een zondvloed! Pffff.... Alles gaat hier zijn gewone gangetje, wat meer huishoudelijke taken doen nu Renaat niet meer thuis is. De computer blijft mijn grootste tijdverdrijf. Een geluk dat dat ding bestaat. Gisterenmorgen kregen we bezoek van het klasje van Lieze en Fleur, om naar onze kippen te kijken. Fier dat ze waren! Deze namiddag staat er een verjaardagsfeestje op het programma. Ik moet zien dat ik deze voormiddag wat rust, anders zal het weer te vermoeiend zijn.
De lente is dan toch eindelijk begonnen (op de kalender dan toch). Gisteren zijn we de hele dag in de tuin bezig geweest. Ik spreek al jaren dat er een aantal vervelende struiken wegmoeten en het is er nu eindelijk van gekomen. Het zware werk is door Renaat gedaan natuurlijk. In de plaats van die struiken staan nu kleine lavendelstruikjes. Renaat heeft ook nog tussen het onkruid achteraan in de tuin enkele aardbeiplantjes kunnen recupereren. Die staan nu rustig in een potje te bekomen tot ze groot genoeg zijn om uitgeplant te worden. Ik heb het kleine, voorste stukje in de tuin voor mijn rekening genomen. Daar staan nu ook enkele lavendelstruikjes. Achteraan in de tuin moeten nog enkele bessenstruiken komen: braambessen, frambozen en rode bessen en misschien nog bosbessen ook, als er nog plaats genoeg is. Vandaag hebben we kleine zonnebloemen gezaaid en zurkel. Zurkel doet mij denken aan mijn kindertijd, toen stond dat bij meme en pepe ook in de tuin. Ik plukte het en at het zo op, nooit klaargemaakt. Zo vond ik het het lekkerst. De zonnebloemen zijn van een kleine soort, ze worden maar 30 cm hoog. Maar er komen er nog grote ook, maar da's voor deze week. Alle zaaipotjes en aardbeiplantjes staan nu in onze mini-serre op het terras, gevolgd door nieuwsgierige kinderoogjes. Lieze en Fleur hebben de zaadjes in de potjes gestopt deze namiddag. Ze zaten er nog maar net in, en na vijf minuten was het al inspectie, om te zien of er toch nog niks gegroeid was. Ja, Lieze en Fleur, geduld is een schone deugd.... Onze tuin zal deze zomer geuren en kleuren naar lavendel en zonnebloemen. Ik verheug er mij al op. Ik heb ook een nieuwe hobby: smoothies maken. Je kletst een aantal stukken fruit in een blender en mixen maar. Renaat en de kids vinden het maar niks, ik vind het lekker. Mijn manier om voldoende vitamientjes binnen te krijgen. Zo krijg ik een variatie aan fruit binnen en het gaat nog snel ook. Zo heb ik vandaag een 1/2 mango, aardbeien, een banaan, een kiwi en een granaatappel gemixt. Zoveel fruit zo ik nooit gewoon opeten, maar op deze manier lukt het wel. Het lijkt ook dat ons Lieze haar koorts wegblijft, het tij zal gekeerd zijn, hopelijk.
Gisteren heb ik echt genoten van mijn dag, maar ik was 's avonds dan ook dood -en doodmoe! Ik doe het mezelf toch wel allemaal aan, maar wat wil je als je je goed voelt dan wil je profiteren! Eerst de kindjes naar school gebracht, dan gaan wandelen met Nona, dan gestofzuigd en gedweild en dan vertrokken naar mijn pepe. We zijn 's middags een goed pak frieten gaan eten ('t was lekker) en dan ben ik naar school getrokken. Daar ben ik dan ook weer langer blijven plakken dan ik voorzien had. Toen voelde ik al dat mijn kaars ver opgebrand was. Maar toen moest ik nog naar de winkel en de kindjes gaan ophalen op school. Gelukkig kwam toen Renaat ook bijna thuis. Vandaag dacht ik aan een dagje rust, maar neen toch niet. Lieze is terug wat hervallen en is terug thuis vandaag. Ik heb vanmorgen al met haar bij de dokter gezeten, maar er blijkt niks aan de hand te zijn. De roodheid in de keel is verdwenen, en voor de rest is er niks te horen of te zien. Voor alle zekerheid moet ik straks nog een urinestaal van haar binnenbrengen. Dat zal weer leuk worden, een 5 jarige in een potteke doen plassen! Ik heb haar al gezegd dat we vanmiddag wat gaan rusten, maar ze ziet het precies niet zo zitten. (ze zal wel moeten!) Ik moet immers wat uitgerust zijn, want ik ga vanavond nog op stap. Niks speciaals hoor, gewoon een demonstratie van juwelen. Maar ja, normaal lig ik dan in mijn zetel, te bekomen van mijn dag. Dus ik moet er zeker voor zorgen dat ik wat gerust heb.
Alles ok hier. Vanmiddag ben ik schoenen gaan kopen met Lieze en Fleur. Dat is anders al een hele onderneming met die twee, dus nu ik wat minder krachtig ben zeker. Maar enfin, we hebben het overleefd, en...we hebben schoenen! Morgen plan ik een bezoekje aan mijn pepe en aan school. Jullie zijn verwittigd, ik kom eraan! Voor de rest gaat alles hier zijn gewone gangetje.. Een schitterend weertje. Ik heb daarnet even buitengezeten, en wat een gevoel om dat lentezonnetje te voelen prikkelen in je nek! Ik had gewoon zin om mijn kale knikkertje ook te laten prikkelen, maar daarvoor is het nog iets te koud!
Het zijn stralende dagen, en ook voor mij! De moeilijke dagen zijn achter de rug. Mijn maag is geen 100% maar ik kan alles eten wat ik wil, en ik vind alles lekker. Van een rare smaak waar sommigen last van hebben is bij mij geen spake. Als je je goed voelt, dan zou je haast vergeten waarmee je geconfronteerd wordt. Maar goed, hoe minder ik eraan denk, des te beter. Gisteren is Renaat terug gaan werken na zijn verlof van min of meer zes weken (van toen ik mijn klaplong had). Ik heb er gisterenmorgen nog mee gelachen: Haha, nu zou hij ook eens weten wat het is om na een 'grote vakantie' terug te gaan werken. Hij zal nu wel niet meer met mij lachen op 1 september! En langs de andere kant mis ik hem wel heel veel. 't Is niet dat ik 24 uur iemand nodig heb om mijn handje vast te houden, maar het geeft gewoon zo'n veilig gevoel als er iemand in de buurt is die je graag ziet. Maar helemaal alleen ben ik toch niet, want ons Lieze is nu ziek sinds gisteren. Dus ik heb toch iemand om tegen te praten en ik heb ook iets om handen...
Wat een bicky burger allemaal niet kan doen hé. Daar had ik gisterenavond zo'n zin in. Mijn manneke is er mij dan omgereden naar 't frietkot. En het heeft mij weeral eens goed gesmaakt. Mijn maag lag nog tamelijk overhoop gisteren, maar ik had heel veel goesting in eens iets anders dan bruine boterhammen met smeerkaas of kippewit. Ik dacht nog: "Zou ik mij zoiets vettigs durven riskeren?" Ik heb het er maar op gewaagd en heb er geen spijt van. Het is mij goed bevallen en mijn maag staat er vandaag precies een stuk krachtiger op. Dus ik denk dat ik al een klein beetje voorbarig mag zijn en zeggen dat we er weer door zijn voor deze keer! Jochei! Ik ben direct deze morgen begonnen met croissants en chocoladekoeken bakken, tot groot jolijt van onze kapoenen. Dat had je mij twee dagen geleden nog niet moeten vragen, de geur alleen al. In de krant van gisteren stonden een heleboel kindjes met kanker, met elk hun eigen verhaal. Ik was begonnen met lezen, maar heb na een verhaaltje of drie afgehaakt. Ik kon er niet tegen. Ik maak het nu zelf mee, en kan niet begrijpen dat ze dit kinderen kunnen aandoen. En dan nog weten dat hun behandeling soms nog veel sterker is dan de mijne. Nee dat kan er bij mij niet in.... Ook naar de slotshow van kom op tegen kanker heb ik niet durven kijken...niet goed voor mij.
Oef we zijn al donderdag, normaal nog een paar daagjes afzien en we zijn er weer door (hoop ik). Met deze medicijnen erbij slaap ik wel heel veel, zodat mijn dagen wat rapper voorbijgaan. En als je slaapt ben je niet misselijk. De misselijkheid zelf is wel wat minder dan de vorige keer, maar toch. Volgens de oncoloog zou de reeks van volgende drie chemo's mij niet zo misselijk meer maken, maar dan ga ik vooral last hebben van de spieren. We zullen zien. Ik ga nu nog een vanilleflannetje naar binnen werken en dan is het weer platte rust.
Derde chemo is achter de rug, en ik ga het kort houden. Een aantal medicijnen erbij gekregen om de misselijkheid de komende dagen tegen te gaan, en daar ben ik moe, moe, moe van. Ik ga nu eerst iets proberen te eten en dan kruip ik terug mijn bedje in.
Morgen mijn derde "chemoshot". Om 9.30 uur moet ik er zijn. Een dubbel gevoel: langs de ene kant zou ik elke week mijn chemo willen halen, dan ben ik er vlugger vanaf, en langs de andere kant zie ik er zo tegen op. Mijn vragenlijstje ligt al klaar, ik hoop dat ik er voldoende antwoorden op krijg en dat ze voor de 'gewone' mens verstaanbaar zijn. Ben benieuwd of ik deze keer net zo misselijk zal zijn dan vorige keer. Waarschijnlijk wel, het zal me wel niet gegund zijn om er eens geen of weinig last van te hebben. Ik heb me de voorbije 2 weken tamelijk goed gevoeld, al moet ik toch bekennen dat de misselijkheid bijna nooit volledig weggeweest is. Ik kon wel alles eten wat ik wou, en ik kon ook goed eten, maar er zit nog altijd precies iets in de weg in mijn keel en dat gaat maar niet weg. Ik was daarnet in de wielergids 2009 aan het kijken (ik ga niet beginnen koersen hoor, geen paniek!) en wanneer ik mijn laatse chemo krijg, dan is de ronde van Italië bezig... Het lijkt wel een soort "beroepsmisvorming" te worden, ik zoek alles op wat met 12 mei te maken heeft. Moederdag komt er net voor, op 9 mei en zo kan ik nog wel even doorgaan. Vanmorgen heb ik voor het eerst lang voor de spiegel gestaan. Niet om mij op te smukken (er is weinig om op te smukken), maar gewoon om mij staan te bekijken. Het is waarschijnlijk geleden van toen ik mijn trouwkleed paste dat ik mezelf zo in de spiegel staan bekijken heb. In mijn blootje, met mijn kale kop...mens wat zie je er afgrijselijk lelijk uit en verminkt. Hoe kan dit nu nog ooit goedkomen? Ik was niet mild voor mezelf heb ik nadien gedacht... Mijn kale kop begint stilaan op een schuurspons te lijken. Haartjes beginnen stilaan weer te groeien, om morgen weer het genadeschot te krijgen en af te sterven. 't Is hier stil...Renaat op cursus en de kindjes op uitziekvakantie bij meme...pff...
Gisteren dan toch nergens naartoe geweest, zoals ik gezegd had. Maar ik ben wel ons kindjes moeten gaan halen op school. Fleur voelde zich 's nachts al niet ok, maar had geen koorts, dus vertrok ze 's morgens maar naar school. Met Lieze mankeerde niks, maar ik kreeg om 11 uur telefoon dat Lieze diarree had. Dus ben ik ze dan gaan halen, en Fleur wou natuurlijk ook mee. Tegen na de middag had Fleur dan koorts gekregen en Lieze nog een paar keer naar toilet gelopen. Renaat is dan met Fleur naar de dokter geweest, maar er was niks opmerkelijks... Vandaag dan is de boosdoener waarschijnlijk opgedoken: buikgriep vermoed ik. Lieze en Fleur beiden aan het overgeven en nu Fleur diarree... Het is de moment..... Wat is dit moeilijk als moeder...ik probeer er mij zo ver mogelijk van weg te houden, maar dat is echt verschrikkelijk. Ze vragen om je, maar je moet telkens zeggen, nee zoeteke, nu mag mama niet te dicht bij jullie komen, nu mag dat niet.... Het voelt echt alsof ik ze aan hun lot moet overlaten. Erg...dat dit maar gauw voorbij is. Nu af te wachten of ik het hier ook nog krijg...en dit vlak voor mijn derde chemo... Normaal gezien ben ik niet zo gevoelig voor buikgriep, we zullen zien. En 't is ook te hopen dat Renaat het niet krijgt, anders valt mijn steunpilaar hier ook nog weg.
Terug wat nieuws! Ik doe de hele dagen niks anders dan rondrijden: boodschappen doen, cadeautjes halen voor verjaardagsfeestjes, bloemetjes kopen, ... 't Probleem is eigenlijk dat ik mij tamelijk goed voel, en dan vergeet je al snel dat die smerige ziekte rondspookt. Alhoewel echt vergeten doe je dat natuurlijk niet. Na al dat geshop moet ik het natuurlijk bekopen en dan voel ik mij moe. Dus ik moet echt tegen mezelf zeggen dat ik MOET rusten... Ik sta ook elke dag op om 6.30 uur, want ik wil de kindjes klaarmaken voor school en ze zelf wegbrengen, nu ik het nog kan. Volgende week zal ik er niet moeten aan denken om dat te doen. Vandaag was mijn maag ook minder ok dan de voorbije dagen. Ik denk dat de zenuwen stilaan beginnen parten te spelen voor wat komen moet. Amai, nu al... wat gaat dat dan zondag of maandag zijn? Ik zal mijn temesta's maar al klaarleggen, voor als ze nodig zijn. Morgen zal het rustdag zijn. Ik ga nergens naartoe.......................denk ik Renaat heeft volgende week zijn laatste week verlof. Het zal wennen zijn daarna, om hier weer helemaal alleen thuis te zijn. Hopelijk gaat alles wat goed als hij terug gaat werken en kan ik het hier alleen af.
Gisterennamiddag een mooie, maar vermoeiende namiddag gehad. Je weet wel hoe dat gaat op de kermis: kaartjes kopen, aan een molentje wachten, weer verderslenteren, .... Ja, het hing wel in de benen gisterenavond. We hadden gedacht wat bekend volk tegen te komen op zo'n kermis, maar da's wat tegengevallen. Alhoewel me toch één voorval al de hele tijd beziggehouden heeft...het is eigenlijk de hele dag nog niet uit mijn hoofd geweest. We kwamen gisteren wat familie tegen, waarbij enkelen van de groep onmiddellijk naar ons toekwamen om te vragen hoe het was enz...maar iemand anders die we heel weinig zien (reden te meer om even goeiendag te komen zeggen) maakte zich er vlug met een hoofdknikje vanaf en stapte door. We waren er eigenlijk niet goed van... Is dat nu zo moeilijk om even tot bij ons te stappen en een babbeltje te maken? Borstkanker is niet besmettelijk hoor, maak je geen zorgen. Misschien til ik hier wel te zwaar aan, maar 't blijft toch op mijn maag liggen... Daartegenover staan dan wel de dagelijkse babbeltjes, mails, kaartjes, berichtjes uit onverwachte hoekjes die je wel heel veel plezier doen... Vandaag ben ik ook de kindjes naar school gaan brengen en gaan ophalen. Ik denk dat ik dit deze hele week zal doen. Dat was immers lang geleden. Volgende week zal het toch opnieuw niet meer lukken, dus we profiteren ervan. Ik ben ook even op school langsgeweest, ik moest mijn doktersbriefje voor ziekteverlof nog gaan binnenbrengen. Opnieuw heel tof om daar nog eens te zijn, maar heel raar omdat je daar nu gewoon zit, en niet hoeft te werken... Mijn maag was vandaag niet echt 100 %, misschien ligt ze wat overhoop van dit weekend...ik verval wat in mijn oude gewoontes en begin terug wat teveel te snoepen. Mijn maag is dat natuurlijk niet echt meer gewoon..
Wat een fijn lenteweertje. Gisteren een mooie wandeling gemaakt met Nona en achteraf wat in de tuin gezeten en met Nona gespeeld. Die buitenlucht is toch ook een goed medicijn hoor. Vanmorgen lekker uitgeslapen, want vanmiddag staat er nog iets op het programma: de kermis met de kindjes. Ze kijken er al dagen naar uit, en ik ook, als is het maar alleen om hen te zien genieten...
en straks krijg ik nog bezoek.
Het zijn stralende dagen, en ook voor mij! De moeilijke dagen zijn achter de rug. Mijn maag is geen 100% maar ik kan alles eten wat ik wil, en ik vind alles lekker. Van een rare smaak waar sommigen last van hebben is bij mij geen spake.
en verminkt. Hoe kan dit nu nog ooit goedkomen? Ik was niet mild voor mezelf heb ik nadien gedacht...
