Ik ben Nancy De Meulenaer
Ik ben een vrouw en woon in Oostende (België) en mijn beroep is Medische pedicure, Permanente make up.
Ik ben geboren op 10/11/1961 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Water aerobics, Muziek en lezen.
Hierbij verwijs ik naar de rubriek, Voorbereidingen voor vertrek, daar er bij een vertrek meer komt kijken dan men denkt
Een interessant adres?
Vertrek van Doha, Qatar naar Singapore
11-07-2014
Manilla
Hier ben ik dan weer eens , ik ben onder tussen maar de Filippijnen geweest en heb mijn nieuw kleinzoontje gezien een schatje van een ventje ook zijn mama en haar fam . zijn lieven mensen ,de cultuur is daar zo anders dan bij ons de mensen en familie s hangen daar nog echt aan elkaar ,en daar is het ook niet elk voor elkaar maar iedereen helpt elkaar in goede en slechte tijden .
Ik had gezegd dan mijn dochter meen ging ze is voor de eerste keer in haar leven alleen op reis geweest en dan al direct zo verre vlucht maar ze heeft het gered en is ook zeer goed aangekomen , de eerst avond waren we doodmoe , de volgend morgen eerst een goed ontbijt en dan de buurt gaan verkennen ,er rijde zulke leuk busjes rond in alle kleuren je kan er zo opspringen het geld door geven en terug afspringen ,er rijden ook brommer en fietsen ze noemen ze triasikels en bassiekels is ook zeer leuk moet je zeker een keer gedaan hebben .
Manilla is een grote stad een mengelmoes van culturen rassen en geloven ,en toch hebben ze meer respect voor elkaar dan de meeste steden en landen ,het verkeer is een zotten spel ik dacht dat Qataar druk was maar dat is niets vergeleken met Manilla ,er is veel armoe en och is iedereen er gelukkig
Wij zijn ook naar het park geweest waar hun beroemde dr.Rizal vermoord is hij was de man die de onafhankelijk van de Filippijnen gemaakt heeft de geschiedenis is ook zeker de moete waar voor als en eens op bezoek gaat je moet dan de twee parken even gaan bekijken de man heeft zoveel voor zijn land gedaan ook heeft hij gans de wereld rond gereisd is zelf in België geweest in Gent daar is ook zijn boek gedrukt ,normaal is er overal dan een straat of plein naar hem genoemd ik zou eens moeten opzoeken of het ook in Gent er iets naar hem genoemd is zo mooie zijn om te weten .
Zo is ook onze uitstap naar de vulkaan een aanrader het is wel de ander kant zo twee a drie uur rijden van Manilla maar het prachtig zicht dat je daar hebt is adem benemend je kan het op twee verschillende manieren gaan bekijken we zijn eerst met een bus er naar toe gereden en bij de stop kan je de trappen afgaan maar niet vergeten alles naar beneden moet terug op ,wij zijn maar half gegaan dan zijn we verder gereden en daar kan je een bootje nemen tot het eiland en dan kan je ook nog met de parden naar boven zo 20 min op en dan ook nog terug naar beneden ,het is zo steil dat ik de rit met de paarden niet zag zitten hoor ,ik had wel ook spijt voor de rest maar ze vonden het niet erg zo is mijn nieuwe familie nu ze zijn zo lief ,en niet boos als er iets niet gaat hier bij ons zo iedereen met een lang gezicht zitten en zagen ,het was weer een fijne belevenis .
Na een week heb ik afscheid moeten nemen van onze nieuwe familie die nu ook vrienden geworden zijn na een goor eten in een speciaal restaurant wat zeer lekker was en zeer leuk ,maar ook pijnlijk ik ga mijn kleinzoontje ,zoon en schoondochter pas terug zien volgend jaar in April is wel zeer lang maar goed dat er Skype bestaat ,de foto zegt alles .
Met dank aan Gina haar mama om ons er toch thuis te laten voelen ,
Ik ga zeker nog terug maar dan deze keer wel met Harry ,en het zal ook niet bij een keer blijven onze zoon gaat er wonen en ik wil hem en zijn nieuw gezinnetje toch af en toe eens zie ook al is het weer een andere kant van de wereld
Op zondag 1/6/14 is Harry thuis op ons gemak ontbijten en overleggen wat we gaan doen vandaag ,is wel weer zo warm dus lange wandelingen is uitgesloten ,ook nog even wachten op de Skype van mijn dochter hoe het is met mijn pa , hij is nu veel beter is een zeer sterke man en komt er weer door ,het heeft even niet veel gescheeld, mijn pa word ook op 29/7/14 - 83 jaar en dat begint al te tellen ,zal toch blij zijn dat ik dan thuis ben en hem eens een dikke knuffel kan geven .
Na ons ontbijt gaan we op stap ,we besluiten om ook nog eens naar de groenten markt te gaan zodat ik soep kan maken voor Harry als ik er niet ben,en zodat hij s avond s niet moet koken, hij kan op zijn werk gekookt eten tussen de middag en dan in de avond een tas soep met een boterham , op de markt is het weer zoals de vorige keer ,het zelfde mannetje staat al klaar met de kar en nu kan ik echt niet zeggen dat ik ga wachten dus zeg ik ja ,en dan loop hij achter ons aan ,we gaan terug bij die man van de eerst keer en kopen ons gerief ,maar ik wil ook prei en die zie ik nergens ik weet niet hoe het heet en Harry kan er niet op komen hoe de naam is in het Engels dus Harry naar de auto om mijn gsm om het op de vertaler te zetten ,is echt wel grappig het mannetje staat er zo bij ,en ja het noemt leek dus wij vragen aan de krampjes naar leek en ze wijzen naar de andere kant dus wij die maar uit daar nog eens gevraagd ,en nu je moest het zien, ons mannetje komt van achter ons aan en doet teken dat wij hem moeten volgen ,wat een zeer raar zicht is nu loop hij met de kar en wij daarachter wat een zeer grappig zicht is de straat over en daar is nog een grote groenten winkel en daar hebben ze leek (prei ) ,ik mijn aankopen gedaan en ook nog wat fruit, en dan de auto zoeken ,want we zijn nu al een eindje weg dus ons mannetje terug voor en wij er achter wat hij zeer fijn vond ,aan de auto gekomen er alles in gezet, ons mannetje wat drinkgeld gegeven, en hij was zo blij dat we de volgend keer maar naar Abdoel of zo iets moeten vragen .
Ik had ook al gevraagd aan Harry, wanneer gaan we nu een naar de alcohol winkel ,maar we waren altijd de papieren vergeten ,nu hebben we ze bij en het is niet zo ver van ons marktje dus wij daar heen ,onder weg er naar toe zie we een grote brand wat ik later op mijn fb zie als twee auto s waar de motor van is ontploft door de hitte, en ook de auto s ernaast, daarom was het ook zo zwarte rook
Aan de alcohol winkel aangekomen mogen we niet binnen met onze papieren we moeten eerst naar boven om er een pasje van te laten maken ,ja hier kan je niet zo maar binnen je moet eerst goedkeuring krijgen of je wel in aanmerking komt om zo een pas te krijgen ,dus wij naar boven een nummertje trekken en we mogen zo naar binnen ,daar in zo een oud bureau zit een man en we moeten plaats nemen ,hij de papieren eens bestuderen ,ik moet een waarborg geven van 1000 Qr voor de pas en wat ik tot nu toe nog niet heb moeten doen is bewijzen dat we getrouwd zijn zodat ik ook alleen om drank zou kunnen komen, maar dat papier heb ik nu niet bij mij ,hij was wel vriendelijk en ik mag het volgende keer meebrengen ,allee Harry op de foto want het is als een echte pas hoor dus met foto en al ,zo nu kunnen wij naar beneden gaan en eens gaan kijken .
Ja dat is het eigenlijk waar we voor komen om eens te kijken ,we hadden die papieren al twee maand liggen maar hadden toch geen behoefte aan drank in zo warmte ,wan ja dit is de enige winkel waar je drank en ook varkensvlees kan krijgen, en ja hoor wat een drank staat hier ,alles wat je maar kan denken is hier te koop, het is wel duurder als thuis ,maar de wodka's zijn dan niet zo duur ,het bier moet je het dubbel nemen maar als je ziet wat ze hier allemaal meenemen is niet normaal, of ze hebben allemaal een feestje. Om een vb te geven de duvelkost hier 2.5 per flesje aan de zee betaal je meer ,maar als je echt niet zonder kunt is dit de plaats om te zijn, een goede fles wijn heb je al voor 10 en een kannetje na 5lt. voor 20, zoveel verschil is het ook weer niet .
Wij hebben een flesje wijn een flesje sangria en een kartonnetje bier het laatste is meer voor als er eens iemand op bezoek komt ,maar nu komen we aan een kant waar je binnen moet gaan in een aparte ruimte, en wat zie ik daar liggen hesp, ja hesp, daar heb ik al twee maand zin is en dat kan je hier ook kopen wist ik niet en zo dat die naar mij kijkt ze wil zeggen" wel ben je daar nu pas ik lig hier wel al lang te wachten op u hoor ha ha , " en daarom neem ik er gelijk 5 stuks mee ik kan die ook invriezen en dan heeft Harry ook vlees, ook wat salami en spek ,we hebben meer geld aan vlees dan aan drank ,goe gedaan ,in de auto alles in de frigo box gestoken en wij weg .
Op we naar huis rijden we nog eens om Harry heeft op google earth hier in de buurt een strand gezien en we gaan eens kijken wat het is ,en ja het is een proper strand hier denk ik dat we volgende week eens naar toe gaan dan zullen we ook wel wat foto s nemen ,het zijn ze ook aan het kite surfen, mooi om te zien ,maar nu moeten we ons vlees in de ijskast doen en we gaan naar huis .
Thuis gekomen schat, wat gaan we eten vanavond wel schat wat denk je van een broodje hesp .. joepie dus wij om een stokbrood in het bakkertje hier bij ons en het zal mij zeer smaken hoor ,je kan je niet voorstellen als je het zakje open doet hoe goed het ruikt nu zal je wel denken, die is goed zot ja het kan ,maar als je mij vroeg wat ik het meeste miste dan was dat hesp ,en dan te weten dat die hier was, nu ja ik heb ze gevonden .
Na het verlangen naar het broodje hesp, wordt het verlangen naar een goed pak frieten met stoofvlees toch groter en groter, dus laat ze dit maar gereed zetten als we binnen een paar weken in België zijn.
Volgend week is het mijn laatste weekend hier, ik ga dan naar mijn kleinzoontje zoals jullie weten, maar we hebben nog een druk weekend en Harry is zaterdag en zondag thuis dus we zullen nog wat te vertellen hebben .
Als ik terug ben uit de Filipijnen, zijn we nog een paar dagen hier en dan kom ik voor een maand terug naar België.
Door omstandigheden ,en buiten onze wil om hebben wij bepaalde teksten en foto's moeten verwijderen ,
ik was en ben daar echt niet gelukkig om er staat niets verkeert in ,en niets dat niet mag geweten worden ,
maar toch hebben we aan de wensen van derden voldaan.
maar ik wou me toch tot jullie verontschuldigen ,en nog eens sorry zeggen .
Ik ga jullie daarom ook wat mooie nieuwe foto's geven van een paar zeer mooie zichten in Doha ,de grootte moskee , de skyline , de Pearl ,een paar van de nieuwe sport stadions die ze al aan het bouwen zijn voor 2020
Daar er op Harry zijn werk dit weekend ( lees Vrijdag ) weer eens een ploegwissel is, moest hij Vrijdag en Zaterdag zijn weekend nemen, en Zondag gaan werken, toch willen we U niets onthouden van ons leven in dit land.
Omdat er niets anders op zat dan Vrijdag en Zaterdag op pad te gaan, besloten we om Vrijdag ( hier Zondag ) naar Zekreet en Dukan te gaan, volgens hetgeen we mochten vernemen via Google Earth, moest er ergens ten Noord Westen van Zekreet een Film City en een fort liggen, ook zouden er parelwitte stranden te vinden zijn. Dukan zou dan weer een stad moeten zijn iets ten Westen van Zekreet, waar ook en dit niet alleen volgens Mevrouw Google mooie stranden zouden moeten aangetroffen worden, dus wij op weg met een volle tank en een vuile auto, want de Carwash is gesloten tijdens de uren van het middaggebed op Vrijdag.
Wij nemen de autosnelweg naar Dukan, die lekker rustig is, blijkbaar nemen ze hier na het gebed nog een rustpauze, want we hebben de autosnelweg bijna voor ons alleen. aangekomen in zekreet, wat meer weg heeft van een nederzetting dan van een dorp, rijden we richting het water op zoek naar het parelwitte strand, plotseling houd de baan op voor de zoveelste keer, en moeten we verder over piste, richting de auto's die aan de zee geparkeerd staan, als er ooit een parelwit strand geweest is, heeft dit nu een dagje verlof genomen, als je een zeteltje hebt om in te zitten, zou het nog doenbaar zijn, maar op een handdoek in het ooit parelwitte zand gaan zitten is niet aan te raden, als je goed zoekt vind je wel een plekje tussen het slijk, dat echter niets van een witte kleur weg heeft. Het zou kunnen dat de mooie stranden verderop liggen, richting het Noorden, en we beproeven dan maar ons geluk om die kant uit te rijden over de piste, na een twintig minuten over en naast het strand gereden te hebben, doemt plots uit het niets het befaamde fort voor onze neus op, gelukkig stond er een groot bord met de melding van de archeologische site van het fort, want anders hadden we over die hoop stenen gereden, want dat was het ongeveer, een hoop stenen in de vorm van een cirkel, Joost mag weten wat ze hier nog hopen te vinden, weer een ontgoocheling rijker. Niks fort, dan maar verder op zoek naar Film City.
Na nog een alf uurtje verder rijden, komen aan een gebouw van Qatar Oil, waar een bord staat dat ons vriendelijk verzoekt niet verder te rijden en rechtsomkeer te maken, weer voor de zoveelste keer iets waar we niet door mogen. Wij zijn goede Belgen en keren dan maar terug naar Zekreet ( later hoorden we zeggen dat niemand van dit bord zich iets aantrekt en gewoon doorrijden ) want Film City moet daarachter, met nog een half uurtje verder rijden liggen. Dus weer eens iets dat we naar latere datum gaan uitstellen.
Na een laatste blik op de hoop " Fort " stenen, zetten we koers richting Dukan, hier is de ontgoocheling echter compleet, de stad is opgebouwd door de ene raffinaderij na de andere neer te poten, het enige wat een beetje op bewoonde wereld moet gelijken, zijn de paar winkels en het sterren restaurant van Mc Donald, we volgen de wegwijzers " Dukan beach ", met de gedachten weer bij een parelwit strand, groot is de verbazing als we het parelwitte strand aantreffen, gelegen tussen de raffinaderijen, niet echt de perfecte locatie om te gaan zonnebaden vinden wij, er zit echter wel een pak volk van Oosterse origine, die weerom allemaal zeteltjes bij hebben, dus weer eens twijfel bij dat parelwit.
Na een hamburger van de grootste keten ter wereld, en een ijsje als dessert dat ons ongeveer 20 Eurocent kost, zetten we koers naar huis om verder aan het zwembad te genieten van de ondergaande zon, en af te koelen van de warme dag.
Zaterdag gaan we eens bekijken hoe we moeten rijden, daar wij Donderdag uitgenodigd zijn op een samenkomst van de Vlaamse dames en heren in Qatar, een beetje andere mensen leren kennen kan nooit kwaad, en als je een adres in het donker moet gaan zoeken, kan je wel eens verkeerd uitkomen, het wordt stilaan warmer in de auto, de airco heeft het moeilijker en moeilijker, en daarom kijken we eens op de thermometer van het dashboard hoe warm het buiten we mag zijn, we schrikken ons een aap als die thermometer een vlotte 53° aangeeft, het is niet moeilijk dat de airco het bijna niet meer haalt. Ons voornemen om er een dagje strand van te maken, bergen wij hierbij op, dit zijn geen normale temperaturen meer om buiten te komen, en zeggen dat de zomer nog moet beginnen. we besluiten dan maar om een paar zeteltjes te gaan kopen voor mee te nemen op een volgend strandbezoek.
Na een akelig telefoontje vanuit België dat mijn Vader plotseling opgenomen is in het ziekenhuis, besluiten we maar om terug naar huis te rijden en eventueel wat verdere afkoeling op te zoeken aan het zwembad, in afwachting van meer nieuws uit België over de gezondheidstoestand van mijn Vader.
Ook hebben wij geïnvesteerd in een thermometer om op ons terras te hangen, geen normale temperaturen hier, om half tien in de avond is het hier nog vlotjes over de dertig graden. Zondagochtend om tien uur is het hier al 40° in de schaduw, weer een dag niet te doen, ik kan beter binnen blijven, Harry is toch gaan werken en mijn strijk doen met de airco op 22°. Nu is het kwart voor tien in de avond en de temperatuur is ng steeds 35°
De zon kan rare dingen doen met een mens, je kunt er hoofdpijn, diarree en meer fraaie dingen van krijgen, ze kan je uitdrogen en verbranden als een biefstuk op de barbeque, maar ze kan nog iets veel gemener doen, en dat is dat je er ook allergisch aan kunt worden. een normaal mens krijgt hier last van tussen de 24 en 48 uur, wat gepaard gaat met vooral uitslag, roodheid, jeuk en een branderig gevoel van de huid, het gaat hier om lichaamsdelen die aan het zonlicht blootgesteld worden, maar het kan ook uitbreiden tot de bedekte delen van het lichaam. men raad aan om wanneer men naar zeer zon rijke en warme landen vertrekt, om de huid te laten gewennen aan het zonlicht. dit is dus wat je als een normaal mens kunt krijgen.
Maar blijkbaar is er niet veel normaal aan mij, want ik krijg een zonneallergie in een vrij hoge graad wanneer ik reeds twee maanden van de zon aan het genieten ben in een warm land, en hier al goed gewoon aan ben, dus deze week uitslag op de onderbenen, jeuk, een branderig gevoel, en benen die niet koud te krijgen zijn. dus een paar dagen afwachten, en ten einde raad dan maar naar de apotheker gegaan om iets sterkers dan hetgeen ik mee had vanuit het thuisland. dus de brave man geeft mij sterkere pilletjes en een cortisone crème die ik samen met mijn andere medicijnen moet gebruiken. Dit zou moeten beteren na een week of twee, de zon is mij dus niet goed gezind, en dat tegen mij, die zo graag in de zon ben. Maar kwade dagen gaan ook voorbij en het zal wellicht stilaan beteren. zo hoop ik toch, want die verdomde jeuk en pijn is niet erg leuk.
Dus heb ik deze week, ik was toch veroordeeld om uit de zon te blijven, van de gelegenheid gebruik gemaakt om verder op verkenning te gaan in de shopping mall Villagio ( je weet wel, die mall met de gondeltjes )ik heb ook mijn eerste pedicure behandeling gedaan hier in Qatar bij een lieve dame en haar zes weken kleine baby. wat ik zeer leuk vond was dat ik de nagels van het baby'tje ook mocht verzorgen, en zij dit nog graag had ook. De mama stelde mij daarna voor om mij af te zetten aan Villagio, daar zij in de buurt woont, dus weer een taxi uitgespaard, Harry komt mij hier toch halen na zijn werk.
Na zes uur Villagio, ben ik er zowat mee klaar en hoeft het de eerst komende tijd niet meer zo nodig, enkel de levensbehoeften gaan aankopen en daarmee uit. voor ik mijn normale zal ik het maar noemen, boodschappen ga doen, ga ik eerst eens naar een gedeelte van mall die ik nog niet gedaan heb en die mij door een vriendin aangeraden is, namelijk, het gedeelte van de mall, waar al de duurdere merken hun onderkomen hebben gevonden, namen als Prada, Louis Vitton, Dolce Gobana, Gucci, Burbary en de rest van de topmerken zijn hier vertegenwoordigd. Er zijn zelfs topmerken die aparte een winkel of boetiek hebben voor de kinderkleding. In deze speciale gangen zie je minder volk lopen dan in de rest van de mall, zeker minder toeristen, dit is meer weggelegd voor de lokale ( rijke ) Arabier, ik met short, steek hier een beetje af tegen al de rest en kan niet echt de boetieks bezoeken omdat er aan elke deur een bewaker staat die een beetje moet regelen wie er binnen mag, dit zal voor een andere gelegenheid zijn, dan kan ik mij voor de gelegenheid eens speciaal uitdossen. de gangen van deze ik zal het maar afdeling noemen, steken af tegen de rest van de mall, alles is veel luxueuzer en chiquer.
Ik ben dan maar in de boetieks voor de gewone sterveling een wijde boek gaan kopen, want een zwarte short op rode benen is geen zicht, en ik moet mijn benen tegen de zon wat beschermen vanwege die allergie. na de broek gekocht te hebben, de gewone boodschappen gedaan, tussendoor iets gaan eten en gaan drinken, en als klap op de vuurpijl, mijn wenkbrauwen laten epileren met touwtjes, in een lokale beauty shop in het midden van de mall, door een Aziatisch meisje, moet je zeker ook eens doen, door het verwijderen van de haartjes met koordjes, trekken ze de wortel van de haartjes mee uit, en daardoor duurt het veel langer eer de haartjes terug groeien. ik zat binnen in het kleine lokaaltje, samen met vier lokale dames, je schrikt ervan wat zij allemaal in zo'n kleine ruimte al niet doen.
Dan maar twee dagen thuis doorgebracht op de zetel om de benen wat rust te gunnen, want het verbeterde niet echt, en mijn ventje moet deze week toch zes dagen werken, dus tot Zondag kan ik genieten van platte rust. deze week hebben we ook een melding gekregen dat op Zondag de elektriciteit afgesloten wordt tussen 09u.00 en 12u.00, dus maken dat we tegen negen uur buiten zijn, anders kunnen we kiezen, tussen tot de middag in een appartement op het achttiende zitten, zonder elektriciteit, zonder airco, water en liften. Ik zie mij nog geen achtten verdiepingen naar beneden gaan naar het zwembad, of eenentwintig naar de garages, laat staan de 23 verdiepingen naar de Lobby. teveel van het goede voor ons. wij zijn dus vandaag op zoek gegaan naar een handbagage waarin mijn laptop kan, die ik kan meenemen naar de Filipijnen als ik mijn kleinzoon ga bezoeken, en we hebben door die aangekondigde stroomonderbreking kunnen genieten van een ontbijt op verplaatsing. voor de rest een beetje doelloos rond gereden, en het rustig gehouden, volgende week gaan we er weer tegenaan, omdat Harry dan twee dagen thuis is, hopelijk zijn mijn benen dan weer helemaal de oude.
Vandaag Zondag 11 Mei is het Moederdag over de ganse wereld, dus bij deze aan alle mama's een fijne Moederdag toegewenst, en dat al jullie wensen mogen uitkomen.
Wij hebben van deze dag gebruik gemaakt, daar het hier toch zo warm is, om onze blog eens up to date te maken, we zijn er dan ook gans de dag mee bezig geweest en hopen dat jullie veel plezier beleven aan onze verhalen, wij doen het in ieder geval.
Het is hier kwart voor acht in de avond en we zijn begonnen voor de middag, wij gaan nu een terrasje doen en horen zien jullie volgende week wel terug.
De afgelopen week is een bewogen week geweest, die begon met twee personen terug naar België door ongevalletjes tijdens de boot trip, en het zou blijken dat dit niet het enige is dat er de afgelopen week gebeurt is.
Doordat Harry zijn vrije dag door de shift wissel op de werf op Vrijdag genomen heeft, en hij deze week maar één dag vrij heeft, is hij Zaterdag en Zondag gaan werken.
Ik heb Zaterdag bijna de ganse dag geskypt met mijn zus, die een drieling heeft en waarvan ik van eentje meter en, en er niet bij kon zijn op het vormsel en het feest, had ik haar beloofd om met haar te skypen , en zo haar voorbereidingen toch mee te kunnen maken, en zo was zij dan toch ook een beetje gelukkig, en was ik er een beetje bij.
We kregen van onze zoon te horen op Zaterdagavond te horen, dat zijn echtgenote, dus onze schoondochter opgenomen was in het ziekenhuis, omdat de weeën ter inleiding van de geboorte van onze kleinzoon, waren begonnen. Eigenlijk is dit volgens de dokters nog een drietal weken te vroeg. Omdat onze zoon aan boord van het cruiseschip aan het werken is, mijn schoondochter in de Filipijnen zit, en wij hier in Qatar, verloopt alle communicatie per telefoon of Skype.
Het is een zeer hectische week geweest omdat het in totaal zes volle dagen geduurd heeft eer mijn kleinzoon Kayden geboren is, die zes volle dagen zijn niet zonder slag of stoot voorbij gegaan, waarvan ik jullie de details ga besparen, maar die genoeg gevergd hebben van iedereen, bijzonder de mama, die ik hierbij nog maar een proficiat wens, en waarvan wij weten dat zij nu een zeer sterke vrouw is. Wij steken er dan ook als trotse Opa en Moeke, twee foto's bij van onze jongste kleinzoon, die nu het vierde kleinkind in de rij is, wel het eerste van de zoon.
Binnenkort vertrek ik naar de Filipijnen om mijn kleinzoon, schoondochter en haar familie voor de eerste maal te ontmoeten, ik zal hier zeker foto's van mee brengen om jullie van deze trip op de hoogte te brengen, ik moet in tegenstelling tot wat eerder gemeld niet alleen naar daar gaan, mijn dochter en tevens Meter van Kayden zal mij vergezellen. we hebben elk wel andere vluchten, omdat zij vanuit Brussel vertrekt en ik vanuit Doha, ik kom ginds vroeger aan dan zij, maar omdat mijn vlucht alreeds geboekt is kan ik hieraan niks meer wijzigen. We vliegen dan misschien wel apart maar zijn dan toch ginder een ganse week samen en slapen in dezelfde kamer. Hoe het ginder verloopt laat ik jullie later nog wel weten, dit zal ten vroegste begin Juli zijn, want ik vertrek naar Manila op 10/06 en kom terug naar Doha op 19/06om dan op 21/06 naar België te vertrekken, dus als ik de tijd moest vinden tussen dit drukke schema door, horen jullie er wel van, vanuit Doha zal Harry jullie dan wel op de hoogte houden.
Om het feit dat ik niet bij mijn schoondochter kan zijn en mijn hectische week te breken, ben ik op Woensdag met de andere expat vrouwen op stap geweest, eerst zijn we gaan ontbijten en shoppen in Ikea, daarna van de ene shopping maal naar de andere, één van de dames was dringend op zoek naar een paar schoenen voor een trouwfeest, en schoenwinkels zijn er hier bij de vleet, dan nog gaan lunchen, dan toch maar geen schoenen gevonden, en dan toch maar naar huis geraakt, uiteraard niet met lege handen, want shoppen in Doha en met lege handen thuiskomen, is zoals naar de kermis gaan en niet op de molen zitten, ik heb dan toch de koelbox voor Harry gevonden en nog wat spulletjes die ik in mijn huis nodig heb, maar Harry zijn verjaardag heb ik nog niet gevonden, dus zit er niets anders op dan morgen terug te gaan naar een andere mall waar er andere winkels zijn.
Donderdag met de zoon en dochter aan de Skype, het is weer even hectisch als voorheen, mijn schoondochter haar water is gebroken, en dus kan de geboorte niet lang meer uitblijven, na een uurtje of zo aan de Skype, zegt mijn zoon dat hij in zijn bed kruipt, het is dan bij hem 01u.30, waarna ik aan mijn dochter vraag of hij echt denkt dat er van slapen iets in huis zal komen. Na een tweetal uur, wordt mijn vermoeden bevestigd en komt er een bevrijdend telefoontje, dat hij Vader geworden is en dat ik weer eens Moeke geworden ben, weer eens de harde realiteit dat wij stilaan ouder worden. mijn kleinzoon luistert naar de naam Kayden, is 51 cm groot en weegt 3,750 kg. volgens de dokters veel te vroeg, maar wat een klein reusje moet het geweest zijn mocht het nog een week of twee later moest geweest zijn.
Dus Vrijdag ga ik op mijn eentje naar de andere mall, om daar Harry zijn cadeau te kopen, ik besluit eens iets nieuws uit te proberen en in plaats van de private taxi die wij nemen van het appartementsgebouw, van de publieke taxi gebruik te maken. Normaal staat aan iedere hoek een taxi te wachten, maar als ik achter de hoek van het appartement kom, is een lege laan mijn deel, dus met een veertig graden op mijn hoofd, maar op zoek naar een verdomde taxi, bij het tweede rond punt zie ik er eentje rijden en zwaai ik als een gek om zijn aandacht te trekken, hij heeft mij gelukkig gezien en brengt mij naar de city mall, waar ik mijn inkopen kan doen, en dan terug naar huis, waar ik nogmaals eens opteer voor de publieke taxi ( is goedkoper ) en de luxe van de private taxi aan mij laat voorbijgaan.
Aan de parking voor de taxi's roepen diverse chauffeurs mij toe, maar omdat het gebruikelijk is om de eerste te nemen, doe ik dat dus ook. De vriendelijke chauffeur vraagt waar ik naartoe wil, en als ik hem vertel naar de Pearl te willen, is het net of hij het in Keulen hoort donderen, het blijkt dat het namelijk zijn eerste dag is, gisteren heeft hij hier wat rondgereden, en vanaf vandaag is het trek uw plan, en de Pearl wist hij niet echt liggen, de op mijn vraag of hij de Corniche weet, en ik daarop een bevestigend antwoord krijg, waag ik het erop om met onze eerste dag chauffeur het verkeer naar huis te trotseren. Wij vertrekken en aan het eerste kruispunt hebben we duidelijk een andere mening, hij wil rechtdoor en ik wil dat hij omkeert, die weg rijd Harry altijd, en we komen toch altijd thuis. Na een tijdje rijden wordt mijn vermoeden de verkeerde weg uit te rijden bevestigd, doordat we wel op de Corniche zitten, maar het water aan de verkeerde kant ligt, dus moet hij terug omkeren, wat niet direct evident is in een stad als Doha, en wat na een tijdje dan toch lukt, nu zal hij rijden zoals ik het wil, en niet andersom. hoe verder wij rijden, geef ik hem uitleg over welke hotels hij voorbij rijd en waar hij zich bevind, ik speel dus voor gids, de vraag is wie zal wie nu betalen.
Na een rit van een half uur wat normaal eentje van tien minuten is, kom ik thuis aan, dus even onderhandelen over de prijs, waar de brave man onmiddellijk mee akkoord ging, en mij honderdmaal bedankt voor de info die ik hem onderweg gegeven heb, hij heeft naar eigen zeggen, meer geleerd op dit half uur dan gisteren tijdens de gehele dag, dit is hopelijk het laatste was de bewogen week, ik heb echt niets meer nodig.
Nadat wij Zaterdag 26 April op zoek gegaan zijn naar het fort van Umm Salal Mohamed, gaan wij Zondag ( want Harry is deze week toch twee dagen vrij ) op zoek naar het fort en de ruïnes van de nederzetting van Al Zubara in het Noord Westen van Qatar.
Hiervoor nemen we de autoweg naar Al Khor, om van Al Khor de secundaire weg te nemen naar Al Zubara, Deze weg is een zelfs voor onze begrippen, goed onderhouden weg, maar zou verlaten als het maar zijn kan, de afstand van Al Khor naar Al Zubara is ongeveer 70 kilometer, maar je komt er tijdens de gehele rit niks tegen, geen tankstation, geen huis, kortom niks, langs beide kanten van de weg niets anders dan zandvlakte, met in de verte links en rechts een compound of werf, dat alles in het midden van niks. voltanken en genoeg water bijhebben voor vertrek is de boodschap, want je weet nooit wat er kan gebeuren, en als er iets gebeurd, er is geen mens die weet hoe lang het gaat duren, wij zijn dus ook op zoek naar een koelbox om in de auto te zetten die op elektriciteit werkt, maar tot nu toe hebben we nog niets gevonden, dit kan ook dienen om het drinken koel te houden van Harry op zijn werk, tijdens de rondes op de werf. wij hebben een klein koeltasje bij, vol met water, dit is beter dan niets.
Na een rit van anderhalf uur komen we aan het fort van Al Zubara, dit fort is een erkend Unesco erfgoed, en is bijna volledig gerestaureerd, arbeiders zijn nog volop aan de buitenmuren van het fort. het huidige fort dateert uit 1930 en is gebouwd op de fundamenten van het vorige fort, dat door de invloeden van geweld, hitte, wind en zeewater nagenoeg helemaal verwoest was. het fort is opgebouwd uit rotsstenen, veelal een soort harde kalksteen, leem en zand, boen de ramen, deuren en poorten zijn er houten balken in de constructie verwerkt die destijds tijdens de bouw al niet nieuw meer waren, maar afkomstig waren van schepen die niet meer gebruikt werden, en welke door de weersinvloeden en de appetijt van termieten bijna volledig weggevreten waren, dit kwam de stabiliteit van het fort niet ten goede en daarom is door de Qatari overheid beslist tot een volledige restauratie van het fort met de meest moderne technieken, en geleid door een team van westerse specialisten. het fort was gesloten tijdens de binnen restauratie maar is nu terug geopend voor het publiek, alhoewel men nog aan de buitenmuren bezig is. het fort heeft in tegenstelling tot de Europese forten en kastelen geen omwalling en moet je ook geen toegang betalen, nagenoeg alle monumenten, openbare parken en musea in Qatar zijn gratis toegankelijk. het fort staat midden op de zandvlakte en heeft een toegangspoort gelijk met de zandvlakte, eigenlijk zou dit fort gemakkelijk in te nemen zijn door een bezetter, maar et tegendeel is in het verleden gebleken, zelfs de Engelse legers hebben hier veld moeten ruimen, dit omdat zij zich verkeken hadden op de Qatari hun trouwste bondgenoot, namelijk de extreme hitte, die ervoor zorgde dat meer dan de helft van het Britse leger dat Qatar moest innemen, gestorven is aan uitdroging. het fort zorgde ook voor de bescherming van de stad Al Zubara, wat tot de jaren dertig de draaischijf was voor de parelvisserij.
Wanneer je de poorten van het fort binnenkomt, wordt je als vrouwelijke bezoeker verzocht om de bovenarmen bedekt te houden, dit volgens de Arabische traditie, er staat zelfs een doos met sjaals die je kunt gebruiken tijdens je bezoek, indien je er zelf geen bij hebt maar je weet, met in het achterhoofd dat je in een Arabisch land bent dat je altijd wel iets bij moet hebben om je mee te bedekken, voor het geval je iets gaat bezoeken, of om je te beschermen tegen de brandende zon, vandaar dat ik vandaag mijn nieuwe wijde broek aanhebt, die ik op aanraden van een Canadese dame gekocht heb en die voor meer verluchting zou moeten zorgen dan een normale broek, wonder boven wonder heeft die dame gelijk gehad en zorgen de flapperende wijde pijpen voor een soort natuurlijke koeling van mijn benen, in het fort heb je muurpanelen die je de volledige geschiedenis uitleggen en die wij hier niet volledig gaan vertellen, als je het fort bezoekt, moet je tegelijkertijd de ruïnes van Al Zubara bezoeken, die ongeveer een kilometer verderop liggen, deze stad is na de teloorgang van de parelvisserij volledig verwoest door weersinvloeden en was volledig bedekt door zand wanneer de archeologische begonnen, door het gedeelte van de stad dat al in kaart gebracht is, kan je een wandeling maken van ongeveer 1,2 kilometer, wat zeker de moeite is. Wij zijn natuurlijk de gekken die op het heetste van de dag deze wandeling gaan maken, gewapend met een halve liter water voor ons beiden, en die er dan nog van versteld staan zo goed als uitgedroogd te zijn wanneer zij na een uur terug aan de wagen aankomen, al de informatie over Al Zubara kan je vinden op het internet, maar het is zeker een bezoek waard en leert je meer over de geschiedenis van Qatar.
Omdat de uitdroging nabij is rijden wij richting Fuwaith, daar zouden de witte zandstranden moeten liggen, dus richting Al Ruwais en vandaar naar Fuwaith.
Op de weg tussen Al Zubara en Al Ruwais zijn wij plots niet zeker meer van onszelf en denken dat het einde nabij is, want wij zien het fort van A Zubara terug opdoemen, maar dan in een grotere en modern uitgevoerde versie, dus wij daar naartoe, wij hopen dat het fort plotseling niet verdwijnt als wij daar aankomen, zoals dat met een Fata Morgana het geval zou zijn, maar gelukkig blijft het staan en kunnen wij een sportstadion gebouwd als een exacte kopie van het fort bewonderen, in dit land kun je dus echt alles tegen komen op de meest onverwachte plaatsen, dus maar verder op weg naar de zee, want wij hebben de afkoeling duidelijk nodig.
De rest van de rit verloopt vlot en vanop de snelweg nemen we de afslag naar Fuwaith, als wij de stad binnenrijden, blijkt dit niet meer te zijn dan een ruïne waar niets of niemand nog woont, zelfs de aan houd het hier voor bekeken en de rest zal weeral een off road te doen zijn, dit wordt stilaan een gewoonte. wij hebben de keuze uit links of rechts, rechts is de ruïnes in, links is de zandbak in, dus maar links gekozen, maar waar is die zee nu?. we zien een paar auto's van een piste komen, en die paar auto's moeten toch van ergens komen, dus wij die piste op, na een paar kilometer zand zien we zelfs een paar geparkeerde auto's en zelfs mensen op een duin zitten, dus de zee kan nooit veraf zijn. als wij uit de auto komen zien wij over de kop van de duin de zee, nu nog het beloofde witte zandstrand en het kan niet meer stuk, dus de zwemkledij aangetrokken en het strand op. dit strand is blijkbaar ook één van de broedplaatsen van de zeeschildpadden, waarvan het broedseizoen van April tot Juli is, maar overdag komen die niet aan land vanwege de hitte.
Het " Witte " zandstrand is allen wit van naam, want het is bijlange niet wit, en de afval die hier in zakken staat, is niet van één dag en zou wel eens afgevoerd mogen worden gelukkig dat het nog in zakken zit. nu we hier toch zijn, even handdoekje legen op het strand en maar even de zee in voor de nodige afkoeling, als je hier van kunt spreken, als je weet dat het zeewater ongeveer lichaamstemperatuur is, maar we gaan niet beginnen klagen.
Eens ik wat afgekoeld ben ga ik wat van die mooie exotische schelpjes rapen, die zullen mooi staan in het aquarium dat ik ooit eens ga kopen, Harry zwemt nog wat verder in de zee en merkt plotseling een bewegende steen op, wat bij nader onderzoek een schildpad blijkt te zijn, we moeten hier dus nog eens terug komen met snorkel materiaal om dit eens beter te bekijken. Omdat het al laat in de namiddag is en wij nog een mooie afstand moeten rijden tot Doha, houden we het hierbij en na opgedroogd te zijn door de zon rijden we terug richting Doha, een zeer mooie afsluiter van wel een bewogen weekend.
Wij staan bij het plaatsen van dit bericht twee weken achter op onze blog, dus voor degene die ons volgen gaat dit twee weken terug in de tijd, de oorzaak hiervan is simpelweg, hoe raar het ook klinkt, gebrek aan tijd, het lijkt hier wel of de tijd vliegt.
In Qatar is wel het één en ander te bezichtigen, want alhoewel Qatar een schiereiland is, heeft het ook in het verleden genoeg te lijden gehad onder aanvallen en bezettingen van legers van andere landen, het is daarom ook dat er in het land verschillende forten gebouwd zijn, dit om de vijand die met beter uitgeruste legers aan land kwam om het land te bezetten, af te weren, het Qatari leger hun grootste bondgenoot in deze dikwijls ongelijke strijd, was hoe gek het ook klinkt de extreme hitte, die bezetters dikwijls heeft doen terugkeren omdat zij het verkeerde tijdstip voor hun aanval gekozen hadden. het Qatar van heden is niet te vergelijken met dat van een eeuw geleden, toen waren er nog geen grootsteden zoals het huidige Doha, maar waren de steden niet meer dan grote nederzettingen, dikwijls gelegen aan de kust, dit met betrekking tot de parelvisserij dat hier tot de jaren dertig van de vorige eeuw de belangrijkste bron van inkomsten was, de parels die opgevist werden in de kustwateren van de Perzische golf, werden uitgevoerd naar overal ter wereld, e zijn van de zuiverste kwaliteit die er te vinden is.
Met dit in het achterhoofd zetten we op zaterdag twee weken geleden koers naar Umm Salal Mohammed, waar één van de beter bewaarde forten van Qatar zou moeten staan, Umm Salal ligt op een kleine twintig kilometer van Doha, dus perfect geschikt voor een uitstap in de namiddag. Umm Salal is een van de nederzettingen die rond een fort is uitgegroeid tot een kleine stad, en ligt naast de snelweg van Doha naar Al Ruwais, in het noorden van Qatar.wij besluiten zoals het ons past, de snelweg niet te nemen, maar te kiezen voor de secundaire wegen, van Doha naar Umm Salal, ligt er volgens de informatie van Google Earth een soort van paralelweg, nieuw aangelegd en volgens de laatste informatie al volledig klaar, de realiteit leert ons dat er niets is wat het lijkt, want op een gegeven ogenblik houd de weg toch weer eens op en wordt het een zandbaan voor enkele kilometer, om dan weer tevoorschijn te komen als een perfect afgewerkte weg, op die momenten ben je tevreden op weg te zijn met een terreinwagen.
In Umm Salal aangekomen gaan we op zoek naar het Fort, dat volgens de informatie die wij hebben van het internet en uit verschillende folders vlak aan de rand van de stad moet liggen, nu is Umm Salal geen grote stad, dus zijn we hier behoorlijk snel doorheen, maar hetgeen we niet vinden is het beoogde fort, dus is de beste manier om iets te vinden in een niet te grote stad, en dat er normaal moet bovenuit steken, is de stad te verlaten, de woestijn in te rijden en gewoon rond de stad rijden tot je kunt lokaliseren wat je zoekt, dus de wegen verlaten en de zandbak in, na ongeveer een uurtje zoek en rondrijden hebben we gezien wat we zochten, en zelfs nog niet zo ver van ons vandaan, maar in die richting hebben wij enkel een grote bouwwerf gezien, dus op onderzoek.
We rijden terug de stad in vlak voor waar het fort zich normaal zou moeten bevinden, maar het enige wat wij zien is de omheining van een bouwwerf, hier klopt dus iets niet, dus de bouwwerf volledig rondgereden, en terug de zandbak in om op een hoger gelegen duin te kijken wat en waar we gemist hebben. Eigenlijk missen wij niks, maar ligt de fout bij de Qatari overheid die beslist heeft om het fort en de omliggende oude gebouwen te renoveren en terug in hun oorspronkelijke staat te herstellen. dus willen we jullie een paar foto's niet onthouden en zoeken we een gaatje in de omheining, daarvoor moeten we wel de bouwwerf op, wat geen enkel probleem is omdat er geen wacht aan de poort staat, dus zo dicht mogelijk tegen het fort gereden als we konden en een paar foto's genomen door de binnen omheining.
Fort Umm Salal Mohammed bestaat uit twee torens waarvan er één, hoe kan het ook anders dienst deed als moskee, de andere was voor de accommodatie van de militairen, omdat dit fort zover in het binnenland ligt, heeft het nauwelijks te lijden gehad onder militaire treffens, en is tot nu toe nog redelijk goed bewaard gebleven. de gebouwen rond het fort zijn authentieke Arabische gebouwen die nu in hun oorspronkelijke staat hersteld worden, met het oog om toeristen aan te trekken. Omdat Umm Salal niet zo heel ver van Doha ligt, zou dit zeker moeten lukken.
Toch blijkt dit geen verloren uitstap te zijn, we hebben weer eens iets gezien en meegemaakt wat een normale toerist niet meemaakt, en keren naar ons appartement terug, om dan op de Pearl een terrasje te gaan doen, uiteraard zonder alcoholische drank, maar wel zeer lekker.
Met het schip van de woestijn, verwijzen wij naar de kamelen die je in de woestijn van Qatar terugvind, hier leven geen dieren meer in het wild, maar worden netjes gekweekt op boerderijen, en hiermee komen we dan op de populaire sport in de Arabische landen de kamelenraces.
Omdat we van de kamelen racebaan gehoord hebben, gaan we eens een kijkje nemen, de races op zich worden enkel gehouden in het koudere seizoen, namelijk van Oktober tot Maart, dus net iets te laat, maar er zal toch wel iets te zien zijn, in de nabijheid van de racertrack moet er ook een boerderij, genaamd de Oryx Farm zijn, waar je naar schijnt van alle soorten planten en groenten kan krijgen.
De racetrack ligt net naast de autosnelweg nummer 5, en is vrij makkelijk te vinden, als je denkt en baantje te zien waarop een paar kamelen kunnen lopen, ben je verkeerd, de racebaan beslaat een heel gebied, van ruw geschat een honderd voetbalvelden groot, met eromheen verlichting, want de races beginnen pas om 16u.00, en om half zes is het in Oktober al donker, zoiets hadden we zeker niet verwacht, we zien dan ook op de verschillende banen, jockeys die de jonge baby kamelen begeleiden en laten wennen aan het wandelen, draven en berijden, dit meestal in groep om aan elkaar te wennen, de moeder worden bereden en de jongen dieren lopen ernaast, zodat ze mooi meelopen, zodat ze het kunnen leren tegen het volgende seizoen.
We willen eigenlijk wel eens op het domein, maar borden aan de weg naast het hoofdgebouw van de racebaan melden ons vriendelijke dat wagen niet toegelaten worden op het domein, dit is toch wat we uit het Arabische bord kunnen opmaken, maar een bord met rode rand en een autoteken zal wel hetzelfde betekenen als bij ons, dus even aan het hoofdgebouw stoppen, je kan tot vlak voor de deur rijden, en dat zal voor sommige prominente gasten ook wel gedaan worden, daar kan je het toegangsticket kopen om de races bij te wonen. Wat we zeker eens tijdens het seizoen gaan doen, normaal komen hier weinig westerlingen, maar de Qatari's heten je welkom en zien het als een blijk van respect dat je hun races bezoekt, zolang je hun maar respecteert en je een beetje houd aan de kleding regels. Dat hier weinig westerlingen komen blijkt uit de verkeersborden die hier allemaal in het Arabisch zijn, en niet in het Engels, het moet zeker eens de moeite waard zijn om dit te bezoeken, zeker als je bezoek hebt van familie of vrienden, dit is zo lokaal als maar mogelijk is.
We zien ze met honderden lopen in groep op het zand van de racebanen, en doordat er naast de banen een rijweg aangelegd is, besluiten we die te volgen om te zien naar waar die leid. Na een tijdje komen we aan een Coral met allemaal kamelen die in verschillende boxen staan, de dieren zien er zeer goed verzorgd uit, en uit nieuwsgierigheid stappen we uit om naar de dieren te kijken, nu zijn we geen van beiden, na de voorvallen met zulke dieren in de Tunesische woestijn, die in Nancy haar benen beet, gek van deze dieren, toch gaan we voorzichtig, ik althans dichterbij om ze eens beter te bekijken, op de grond ligt vers groen, en daar kan ik hen misschien mee omkopen, dus zo gezegd, zo gedaan, en wonderwel lukt het nog ook, ze laten hen het groen voederen en eten het uit mijn handen, nu is ze eten geven vanachter een omheining nog iets anders dan er terug op gaan zitten, want zo ver krijgen ze mij niet meer, kan je hier trouwens ook ergens gaan doen, kamelentochten in de woestijn. je ziet duidelijk dat deze dieren gewoon zijn aan de mens en in geen geval wilde dieren zijn.
Na een paar foto' vervolgen we onze weg, op zoek naar de boerderij, die we niet vinden, maar doordat de weg plotseling ophoud, rijden we verder op een soort van zandpiste en eenmaal voorbij de top van de heuvel zie we een aantal kamelen met daarrond evenveel auto' s die geparkeerd staan, daar is zeker iets aan de gang en dan kunnen we niet missen, dus wij daar naartoe, eenmaal aangekomen blijken we de enige westerlingen in dit schouwspel te zijn, en gaat Harry uit beleefdheid toch even vragen of wij hier wel welkom zijn, het duurt wel even dat hij iemand gevonden heeft die Engels praat, en ik doe ondertussen mijn giletje aan omdat ik nergens een andere vrouw kan bespeuren, en hun toch het nodige respect te betuigen. Ondertussen blijkt één van de vier heren in de auto naast ons Engels te spreken, die ons op ons gemak stelt, dat wij hier zeker welkom zijn, hij blijkt een hogere positie te hebben in een firma, en nodigt mij zelfs uit om de auto te verlaten, de enige vrouw, een blanke dan nog wel tussen een paar honderd Arabieren. hij legt ons graag en uitvoerig uit dat er hier een schoonheidswedstrijd voor baby en jonge kamelen aan de gang is, ze worden gekeurd in een tent wat verderop in categorieën volgens hun ouderdom. op dergelijke keuringen worden enkel volbloed Arabische kamelen toegelaten en geen dieren die niet uit het midden oosten afkomstig zijn, het prijzengeld is niet onaardig en wordt ook goed gegokt, volgens onze brave man " only for small money " maar als hij ons verteld dat de kleine inzetten die hij bedoeld tussen de 5000 en 10.000 QAR liggen, deel maar door vijf, weten we dat dit niet aan de gewone man besteed is. we zijn zelfs welkom in de tent maar hier zijn weinig of geen mensen die Engels praten, en omdat wij ons niet verstaanbaar kunnen maken in het Arabisch besluiten we maar verder op zoek te gaan naar de boerderij. Ook omdat de kamelen nogal vrij dicht bij de auto's komen en er al een dier een flinke trap tegen een wagen gegeven heeft, besluiten we maar te vertrekken.
Dat kamelen hier hoog in het vaandel gedragen worden, blijkt door de doorgangen onder de snelweg, die enkel voor kamelen bedoeld zijn, dat dit echt Arabic country is blijkt later uit de politie agent waaraan we de weg naar de boerderij vragen en die geen woord Engels blijkt te spreken, zelfs het " No English " komt er moeilijk uit.
De boerderij hebben we niet gevonden vandaag, maar we weten wel dat er hier nog een Zoo is, en dat we naar de races kunnen, dus rijden we maar naar huis om ons gereed te maken om vanavond eens te gaan eten voor de verjaardag van Harry. De keuze van Harry valt op het Belgian Beer Café, in het Continental hotel aan de West Bay, dit is een Café eigenlijk restaurant waar verschillende soorten Belgisch bier geschonken worden, je kan er tevens lekker eten, maar het rumoer in de zaak valt tegen, blijkbaar kunnen mensen als ze gedronken hebben niet op een normaal volume met elkaar praten. Maar wij hebben toch genoten van de avond.
Waar wij nog niet bij hebben stilgestaan, zijn de arbeiders en werkkrachten in dit land, de meeste kaderfuncties worden bekleed door westerse expats, op de overheidsdiensten werken Qatari's, die indien ze van het mannelijk geslacht zijn, vanaf hun geboorte een bepaald bedrag toegewezen krijgen van de overheid, op hun 18 de verjaardag een stuk gewijde grond krijgen en die op dezelfde verjaardag meestal van Papa een auto krijgen die ze niet baas kunnen. Meisjes worden uitgehuwelijkt en de echtgenoot moet zorgen dat zijn echtgenote niets te kort komt, echtgenotes waarvan hij wettelijk vier mag hebben.
Recht tegenover deze pracht en praal staan de arbeiders en werkkrachten, die het eigenlijke werk doen, deze zijn in de meeste gevallen van Oosterse origine en komen hier in dit land ( eigenlijk heel het midden Oosten ) werken voor een loon, waar de gemiddelde Belg nog niet voor uit zijn bed komt, ze weten meestal op voorhand niet waar ze gaan terecht komen, en wat ze gaan doen, ze komen aan met een valiesje en weten op voorhand dat ze het eerste jaar, hun familie niet meer zullen zien, hun contracten zijn voor een jaar zonder enige vorm van zekerheid.
Als je een iemand ( Bv een Nanny ) zoek aan te nemen, moet dit langs een arbeidsbureau gaan, dit zijn eigenlijk koppelbazen die de werkkrachten verhuren, uiteraard is dit niet gratis. als ze zoals het voorbeeld van de Nanny in een familie terecht komen, moeten ze in veel gevallen nog Arabisch leren, zodat de kinderen hun kunnen verstaan en die worden dan wel binnen het gezin ondergebracht, want de werkgever is hier verplicht om zijn personeel te onderhouden, hoe dat gebeurt de zaak van de werkgever.
Buiten het voorbeeld van de Nanny heb je hier nog vele duizenden arbeiders die in alle sectoren tewerkgesteld worden, de werkdagen beginnen s'ochtends rond vijf uur wanneer het busje of bus hun ophaalt, in hun accommodatie, dikwijls een barakken compound om ze naar de werkplek te brengen, waar ze een gemiddelde werkdag van tien uur doorbrengen, om dan terug naar de compound gebracht te worden, in deze compounds is het dikwijls gewoonte, wanneer het bewoners zijn die in dag en nachtploeg werken, om kamers te delen, ééntje die in de dag slaapt en ééntje die in de nacht slaapt, lekker voordelig, één kamer voor twee personen.
De lonen die ze uitbetaald krijgen variëren van 250 tot 1000 euro per maand, enkelingen komen hier licht boven, maar daar houd het op. ze worden zoals gezegd ondergebracht in een compound die bestaat uit barakken, waar dikwijls slaap en badkamers gedeeld worden, in veel gevallen nog zelf moeten instaan voor het klaarmaken van hun eigen voedsel ( de werkgever betaald wel de levensmiddelen ), en voor het doen van hun eigen was en plas. dus voor het grootste gedeelte van de mensen die hier werken en leven is de pracht en praal héél ver weg. ze komen hier werken om het leven van hun dikwijls omvangrijke familie in het thuisland, eten en drinken te geven, dit verdient toch ook het nodige respect.
In en schril contrast zijn de vele boetieks en winkels die hun exotisch geprijsde waren ten toon stellen, en waarvan dikwijls de prijs, een maandloon overklast, ziehier het verschil op de foto's.
Katara heeft niets met een Arabische uitvoering van een Japanse gevechtsport te maken, maar is het culturele centrum van Doha, zeg eigenlijk maar van heel Qatar, want zo groot is Qatar nu ook weer niet.
Katara is gelegen net buiten het centrum van Doha, aan de weg naar de Pearl en Lusail, het is een nieuw gebouwd centrum, volledig in de typische Arabische stijl, inclusief gouden moskee. Katara bestaat uit twee delen, enerzijds de gebouwen en anderzijds de tuinen, die toen wij het bezochten nog niet geopend waren voor het publiek en waar men nog druk bezig was met de beplanting, wanneer de tuinen geopend zijn, en dat zal niet lang meer duren, kan je gerust hier een hele dag in doorbrengen, je vind er planten en bloemen die hier in de woestijn eigenlijk niet voorkomen en zijn zoals alles ingevoerd uit het buitenland, het is allemaal mooi groen, en dat wordt ook zo gehouden door middel van kunstmatige irrigatie. water is zowat het duurste wat er in Qatar te vinden is, en een kubieke meter water kost omgerekend twee euro.
Het cultureel dorp, we zullen het maar die naam geven, bestaat uit een hele reeks restaurantjes en koffiebars, een mooi publiek toegankelijk strand en talloze evenementen hallen en zalen, het meest indrukwekkend is wel het volledig nagebouwde amfitheater, dat niet typisch Arabisch is maar Romeinse en Griekse invloeden heeft. S 'avonds worden er dan ook alle soorten voorstellingen gegeven die we nu wel moeten missen, want wij bezoeken dit centrum overdag, we zullen nog wel eens terugkomen op een avond en een voorstelling meepikken.
Voor het amfitheater staan een drietal bronzen beeldhouwwerken, volledig opgebouwd uit oude bronzen potten en bekers, die dingen passen hier wel niet echt, maar elk zijn meug. tijdens onze wandeling door het cultureel dorp, komen we aan de achterkant van het amfitheater, de hoe kan het anders Moskee tegen, deze heeft een heel speciale uitstraling omdat hij volledig is belegd met goudkleurig mozaïektegels, waar het zonlicht nog een speciaal effect aan geeft, wat overdreven als je het mij vraagt, maar wel zeer mooi. Omdat wij dit op Zondag bezoeken ( hier een gewone weekdag ) is alles bijna dicht, op een paar restaurantjes na, om onze dorst te lessen gaan we dan maar iets kopen in het plaatselijk winkeltje, dat echter ook een terrasje heeft, met ijzeren tafels en stoelen, die te zwaar zijn om mee te sleuren, veel volk is er ook niet, het meeste die hier rondlopen zijn personeel, die bezig zijn hun werk te doen. nu zijn er maar een paar toeristen, maar op Vrijdag is het hier razend druk.
Het heeft wel iets, maar de sfeer van de avond ontbreekt, en een paar winkeltjes met lokale spulletjes of souvenirtjes zouden hier zeker niet misstaan, we nemen een gids mee, zodat we op de hoogte blijven van de voorstellingen die eraan komen, en houden het hierbij voorlopig voor bekeken.
Na Katara rijden we richting Lusail, dit is een volledig nieuwe stad in opbouw net buiten Doha, het ligt zo dicht bij elkaar dat je eerder zou denken dat het een verlengstuk is van de hoofdstad. we komen er terecht in één grote bouwwerf, eigenlijk is er nog geen enkel gebouw volledig afgewerkt, en de percelen die nog niet bebouwd zijn, zijn omheind met grote panelen waarop foto's prijken van hoe het er ooit uit gaat, nog futuristischer dan de hoofdstad Doha, als er iets gereed is, merk je onmiddellijk dat het wel volledig afgewerkt is, zoals de jachthaven, die is volledig gereed, en weer even mooi en speciaal als de rest. binnen tien jaar staat hier het ene gebouw tegen het andere, waarvan de benedenverdiepingen bijna allemaal ingericht zullen zijn als shopping mall, de torens zullen appartementen en kantoren zijn, ons rijst wel de vraag waar ze al die mensen gaan halen om deze gebouwen te laten bewonen, als je beseft dat bij ons op de Pearl nog veel in aanbouw is, en wij hier maar een paar kilometer vandaan wonen, je moet ook goed beseffen dat er nog geen miljoen echter Qatari zijn, de markt hier zal op de westerse expats gezinnen moeten mikken, voor een oosters gezin dat hier leeft en werkt zullen de huurprijzen van om en bij de 4000 euro per maand een beetje duur uitvallen. dit zijn hier geen abnormale prijzen.
Dit was weer eens een vrije dag, deze week echter maar eentje, volgende week terug twee.
Deze week ben ik zoals iedere week naar het shopping center geweest om de wekelijkse boodschappen te doen, en om in mijn eentje wat rond te slenteren in de veel te grote shopping mall. Een nieuwe bikini stond op het programma, die heb ik niet, thuis loop ik niet in bikini, maar hier wordt daar niet op gelet en van elk model ligt er wel eentje aan of in het water. tijdens mijn zoektocht kom ik toevallig in een winkel " Max" genaamd en wordt mee betrokken in een discussie tussen winkelpersoneel en wat blijkt een Canadese dame te zijn die hier al drie jaar woont en ook toe was aan een nieuwe bikini.
De discussie gaat over het al dan niet passen van de zwemkledij voor aankoop, bij Max is het blijkbaar verboden om hygiënische redenen, ondergoed en zwem of bad kledij te passen, voor men ze aankoopt, de dame trachtte de bediende te overtuigen omdat er plastiek in de bikini zat, maar daar had die geen oren naar, regel is regel. er werd zelfs de winkel manager bijgehaald, de discussie loopt hierdoor hoog op en de dame en ikzelf, want ik voel me nu toch ook betrokken partij, besluiten hiermee onze zwemkledij in een andere winkel te gaan kopen, dus wandelen we de deur uit, want je wil toch iets passen voor je het koopt, voor hetzelfde geld, lijkt het een mooi stuk, maar eens je het aanhebt is het misschien totaal niks, en daar kom je liever thuis niet achter. buiten de winkel en voor onze wegen scheiden, geeft de Canadese mij nog een tip om een broek in een lichte stof met wijde pijpen te kopen, voor als het te warm wordt, volgens haar zorgt het over en weer waaien van de pijpen voor verluchting aan je benen, ik zal dit eens bekijken en zet dit ook op het lijstje voor vandaag.
Met mijn nieuwe bikini ( ja, ik heb er één gevonden die ik wel mocht passen ) loop ik naar het zwembad en vraag aan een dame of ik de ligstoel naast haar mag hebben, omdat al de andere stoelen bezet waren. ze antwoorde in het Engels dat dit geen probleem was en we beginnen te babbelen in het Engels, omdat ik haar hier al een paar maal gezien heb en zij ook alleen lijkt te zijn. tijdens onze conversatie, wordt de vraag gesteld of ik hier woon en waarvan ik afkomstig ben, blijkt de dame, die Francine heet nog geen twintig kilometer van ons vandaan te wonen in België, namelijk in Brugge, wat is de wereld toch klein, ze komt hier om de zes maanden haar zoon bezoeken die hier manager is in één van de Internationale hotels. zo hebben we gans de week samen aan het zwembad gelegen, ze hield iedere dag een zetel vrij ( want soms kan het druk zijn ) en hebben de ganse week in het Nederlands verder gepraat, wat voor mij zeer leuk was. je zal straks wel een foto van ons beiden tegen komen.
Wat we alle dagen aan het zwembad mogen aanschouwen, dat na drie uur de nanny's met de kindjes buiten komen, per één of twee kinderen is het hier gewoon dat je een nanny hebt, dus er lopen er zo wel een paar rond, de meisjes moeten in uniform lopen en mogen niet in het water, als je er dan mee praat, kom je te weten dat ze eerst nog Arabisch moeten leren hier een jaar voor het gezin moeten werken, maar 21 dagen vakantie krijgen om naar hun thuisland te gaan, en maar 900 QAR betaald worden per maand, dit is ongeveer een 200 euro. wie wil er daar nog voor werken, de gemiddelde Belg zal hiervoor zijn wekker nog niet zetten. De mama is een heel speciaal iemand, geheel gekleed in het zwart, echter geen traditionele kledij, wel een sjaal op haar hoofd, een pet daaronder en een zonnebril op de neus, wij schrokken dan ook dat zij mee in het water ging met haar kleinste kind, echter wel met al haar kleren aan, de twee andere kinderen kun je gerust catalogeren bij de verwende rotjochies. als nanny mag je daar niets op zeggen, of je krijgt de wind van voren, het was dan ook leuk om te zien hoe iemand met kleren en al aan een uurtje in het zwembad zit, als ze uit het zwembad komt, mag de nanny haar reppen om een waterpijp te gaan halen, want daar is dan tijd voor geworden. dus met natte kleren en al aan, zit ze op haar gemak aan de waterpijp te lurken, normaal mag je dit niet fotograferen, maar de drang was te sterk.
Wat ik nog te weten ben gekomen is dat voor een wagen hier verschillende verzekeringstarieven gelden die te maken hebben met de kleur van het voertuig, een witte is het goedkoopst, een gekleurde kost meer. een witte wagen zie je hier blijkbaar beter dan een gekleurde, door het snelle rijden zien ze de kleur toch niet meer, ze razen hier toch als gekken rond, tegen veel te hoge snelheden en denken dat de geldende verkeersregels alleen maar een adviserende functie hebben, het enige waar ze voor inhouden is voor één van de talrijke flitspalen, die je hier in alle vormen en kleuren tegenkomt, van het klassieke " vogelbakje" van bij ons, tot flitspalen in de vorm van reclameborden, je kunt het zo gek niet verzinnen.
Op een middag zie ik vanop mijn terras een vloot met houten replica boten van parelvissers de baai van Doha binnenvaren, waarschijnlijk komen deze terug van een toeristische uitstap, heel mooi om te zien hoe zo een groot aantal van die vaartuigen zich door het water klieft, op de foto zijn ze niet allemaal te zien, ik heb het nog niet door hoe ik een panoramische foto moet maken.
Deze week heb ik ook voor de eerste keer met de collega's van Harry en met de echtgenotes van zijn collega's, omdat er een gedeelte van het project afgewerkt was is er een etentje georganiseerd in het Onyx hotel, in het buffet restaurant, waar op Donderdag Seafood op het menu staat, wat zeer lekker was vooral de halve kreeftjes en de reuze garnalen die op diverse wijzen bereid zijn, dit is direct mijn smaak en dus een schot in de roos. de kennismaking met de overige vrouwen is vlot verlopen, er waren er maar vier, maar er wordt direct al afgesproken om meer samen te komen, een Nederlandse, Spaanse, Japanse en een Ierse. dus onmiddellijk in goed gezelschap.
Warme ( het is nu toch al tot 38° geweest ) groetjes.
Even moeten geduld oefenen, maar hier zijn we weer, hou het maar op de schrijver die kramp in zijn vingers gehad heeft, veel inspiratie, maar geen tijd, hoe raar het ook kan klinken.
Twee weken geleden na de Wholesale market bezocht te hebben, zijn we door gereden naar Villagio, een van de vele en naar het schijnt de grootste shopping mall van Qatar, wij hadden er al foto's van gezien en dachten eerst dat het een openlucht shopping mall was, dit door de foto's op het internet, groot is echter de verbazing, al je na een ongelijk gevecht een parkeerplaatsje hebt bemachtigd ( is niet te doen, zeer grote parking met veel meer auto's dan er plaatsen zijn, the winner takes it all ) en je vaststelt dat het een overdekte mall is. onze wagen stond op een vijftigtal meter van één van de ingangen, op een plaatsje dat wij van iemand anders afgesnoept hadden, maar door de drukte gaan wij natuurlijk de andere kant uit om in de mall te geraken. Even voor de deur een foto nemen en dan naar binnen.
Wat je daar ziet tart alle verbeelding, je komt terecht in een mall die zo weggeplukt lijkt uit het Italiaanse Toscanië ( Vandaar de naam Villagio, het Italiaans voor dorp ), alle winkels zijn gebouwd in een typische Toscaanse stijl, het zijn dus ook allemaal huisjes, net zoals in een straat, het ene al wat groter dan het andere met allemaal verschillende gekleurde gevels, het plafond van de mall is beschilderd in de vorm van een licht bewolkte lucht, als je er naar kijkt is het net of je buiten staat, want de wolken geven de indruk te bewegen, hoe ze het doen is voor ons een raadsel en kunnen we niet verklaren, is het een zinsbegoocheling of speelt hier iets anders, geen idee, misschien een vraagje voor Professor De Caluwe op Radio 2.
In de maal zelf is er een kanaal, waarin net zoals in Venetië gondels varen, de gondelier zijn niet echt authentiek want ze zijn van oosterse oorsprong en eten rijst in plaats van spaghetti, ter verduidelijking, de bootjes varen met een elektrisch motortje en de Gondelier zijn stok doet dienst als roer, je kan een tochtje in zo een gondel maken door de mall voor de prijs van 10 QAR per persoon, is ongeveer een twee euro.
De mall is zodanig groot dat we het boottripje tot een volgend bezoek gaan uitstellen, eerst maar even rondkijken. Wat onmiddellijk opvalt als je binnenkomt, is de temperatuur, in tegenstelling tot de 35° die het buiten is, voelt het hier lekker fris aan, voor mij eigenlijk al direct te fris, ik heb trouwens altijd een sjaal of een jasje bij, omdat het temperatuurverschil hier overal tussen binnen en buiten zeer groot is ( zeker in de taxi's, die gasten houden niet van de warmte ), het tweede dat opvalt is de verscheidenheid aan winkel, je vind hier nagenoeg alle grote merken, tot een Carrefour. grappig om te zien hoe Armani en H&M juist naast elkaar gelegen zijn. In de winkels hier gelden bepaalde regels, eentje is dat je niet in de winkel binnen mag met een aankoop uit een andere winkel, of het nu een duur of goedkoop merk is, maakt niets uit, regel is regel. Ze hebben dit hier opgelost door een veiligheidsagent aan iedere deur te plaatsen, die je tassen aanneemt, ze van een nummer voorziet, het tweede nummertje aan jou geeft, en er tijdens je bezoek aan de winkel op past, er is zelfs een soort depot, waar je je winkelkar van bijvoorbeeld Carrefour af kan geven en die wordt op dezelfde manier bijgehouden terwijl je lustig verder shopt, eens je klaar bent ga je gewoon de rest van je aankopen of je winkelkar afhalen.
Iedere winkel is net zo als bij ons elektronisch beveiligd, iedere keer wij ergens binnenkomen gaat het alarm af, waarop wij vriendelijk naar de veiligheidsagent lachen, die naar ook naar ons lacht, want wij hebben niks bij ons, hoe kan dat verdomde alarm dan toch afgaan vraagt die brave man zich af, na een paar winkels denken wij toch dat één van ons de oorzaak moet zijn van de alarmen die in gang schieten, ik wil en zal het gedaan krijgen dat Harry een zwemshort koopt, het wordt tijd dat hij met de mode meegaat, in een Adidas winkel vind ik wat ik zoek, en laat hem en mooie short passen, die zit als gegoten, dus kopen die handel, tijdens het passen zien we dat er in zijn hemd, dat trouwens gekocht is in België juist voor we vertrokken zijn, een labeltje hangt met een schaartje op, dus dat zou er normaal uitgeknipt moeten worden, en is de oorzaak van alle ellende, dus even tegen de verkoper uitleggen dat ik een schaartje nodig heb, niet om de nieuwe short mee te bewerken, maar om het stomme label eruit te knippen, gedaan met de ellende, het moet niet altijd ik zijn die de oorzaak is van alle onheil, raar dat die elektronische beveiligingslabels hier ook werken, ook al is het een artikel gekocht in het buitenland.
Daar Villagio zeer groot is, en eigenlijk een hele dag vergt om het volledig te bezoeken, er is andere ook een grote ijspiste, kinderland en meer van dergelijke dingen, gaan we na een tasje koffie ( hier ok geen alcohol te verkrijgen ), gaan we langzaam naar de uitgang en naar onze auto, na eerst nog eens in de roze zetels vertoeft te hebben.
Buiten gekomen valt ons de Torch op, die vlak naast de Mall ligt, dit willen we eens gaan bekijken, er zou onder andere een hotel moeten gehuisvest zijn en op de 43ste etage zou een restaurant moeten zijn dat 360° ronddraait, zodat je van Doha en omgeving kunt genieten tijdens je dinertje. Het gebouw heeft de vorm van een toorts, vandaar de naam, daar het tegen een volledig nieuw sportcomplex ligt is de verwijzing naar de Olympische spelen niet ver te zoeken, ergens halverwege heeft de toorts een bultje of uitsteeksel, dit is geen terras, maar een zwembad, volledig buiten het gebouw, en op een hoogte waar een normaal mens al duizelig van wordt, de foto's zijn in het donker genomen, maar als je goed kijkt zie je het zwembad eruit steken, voor de website van de Torch, verwijzen wij naar deze website http//www.thetorchdoha.com
Binnen is het zoals overal in de Internationale hotels, pracht en praal, niemand kikt hier op van iemand die binnenkomt in een short en een T shirt, wij gaan even een verdieping hoger om daar een paar foto's te nemen, en ik neem plaats achter de witte Steinway piano die daar staat te wachten op mij voor het geven van een adembenemend concert, haha
Hier wil ik komen eten voor Harry zijn verjaardag, dus even naar de reservatiebalie van het restaurant, wij krijgen van de vriendelijke heren achter de balie de nodige uitleg, in de zin dat we maar op de website moeten gaan zien, en wij kunnen reserveren, maar echter niet voor vandaag, omdat er een bepaalde Dresscode geld, en daar voldoen short, Tshirt en sandalen niet aan, net of wij wisten dat nu niet, maar ja, die brave man moet ook zijn werk doen. hoewel ze hier ook geen alcohol mogen schenken, zullen we als we gaan eten, toch maar met de taxi komen, onze Nissan zou teveel afsteken tegen de limousines en luxe wagens die hier voor de deur geparkeerd staan.
Met deze wetenschap gaan we maar op weg naar huis, en gaan we voor onze deur eten in een Libanees restaurant, dat blijkbaar uitgeroepen is tot het beste restaurant uit de Arabische Michelin gids, maar waar je wel kan buiten zitten in een short, hier steken ze niet zo nauw, dat de weeral oosterse kelner het verschil niet begrijpt tussen starter en main course, dat is een bijzaak, wij bestellen één Homous als voorgerecht en twee hoofdschotels, komt onze lieve kelner af met het voorgerecht voor twee personen en met het hoofdgerecht van mij, Dat van Harry komt achteraf, dus een starter en een hoofdgerecht als voorgerecht, en de hoofdschotel van Harry hebben we dan maar gedeeld, blijkbaar zijn ze hier gewoon van uit elkaars bord te eten, althans dit zien we toch aan andere tafels. Niet echt een Michelin waardering, maar meer die van een binnenband. Morgen zal het een dagje rust zijn, mag ook wel met temperaturen boven de 35°.
Goed nieuws, ik heb dus geen Aids, geen besmettelijke of seksueel overdraagbare ziekte en ik sta niet geseind als zware crimineel bij Interpol, indien ik één van deze zaken zou hebben, had ik niet gekregen wat ik nu heb, mijn Qatari paspoort.
Geldig voor een jaar en met een mooi visum in mijn Belgische reispas, dus ik kan het land in en uit wanneer ik maar wil.
En nu op naar het rijbewijs, want mijn droomauto heb ik al gezien, maar het rijbewijs halen is ook een lange lijdensweg.
Door een mislukt experiment van Harry, om de foto's tussen de berichten van de Wholesale market te plaatsen, zijn de foto's niet onder het bericht geplaatst, pogingen om dit recht te zetten zijn helaas mislukt.
Door ons gesukkel met het programma is het al behoorlijk laat geworden, dus worden de foto's van de Wholesale market zijn in dit bericht geplaatst, voor de beschrijving verwijzen wij naar het eerdere bericht, en het verhaal van de shopping mall Villagio, de grootste shopping mall van Doha, dat wij na de markt toch bezocht hebben, houd u later deze week van ons nog te goed.
Onze oprechte verontschuldigingen en vooral die van Harry
Dus na het geweld van de jet ski, op Zaterdagmiddag op zoek naar de lokale groente, vlees en vismarkt, volgens we op Google Earth gezien hebben moet het ergens in de buurt van het shopping center Villagio zijn, als we de lokale markt niet vinden, kunnen we daar nog altijd naartoe gaan.
De richting is Industrial Area, en daar rijden we ook naartoe, als wonder vinden we de markt vrij gemakkelijk, blijkt wel dat we hier twee weken geleden ook als een voorbij gereden zijn, het lijkt er niet bedrijvig, dus rijden we een blokje rond, zo komen we te weten dat de vlees en vismarkt enkel voor de middag open is, maar de groentemarkt is nog open, dus geparkeerd voor en wij naar binnen. We zijn nog niet uitgestapt of er staat al iemand klaar met een kar, je wil niet weten van welke leeftijd, die rond de tachtig moet draaien, maar we vertelden hem dat we eerst eens gingen kijken, wat hem teleurstelde
Dus binnen gekomen op de markt, viel onze frank waarom ze met een kar gereed stonden aan de ingang, het is een hele grote groenten en fruitmarkt, waar je alles kunt vinden wat je maar kunt bedenken. we kijken eerst even rond, en zien dat alles hier wel vers is, een van een betere kwaliteit dan in de grootwarenhuizen, hier en daar vind je een prijs voor de groenten, maar het overgrote deel is niet van een prijs voorzien, we beslissen maar om hier onze groeten en fruit te kopen, het kan nooit duurder uitvallen dan in de Carrefour.
Iedere handelaar probeert je naar zijn kraam te krijgen en bij hem te kopen, ze zijn allemaal even vriendelijke en hebben dezelfde verse waren, dus je neemt er maar eentje uit, waarvan je denkt dat hij de beste is, en je begint te bestellen. Het eerste is nog niet van de weegschaal of er komt al een ventje met een kar, die wacht tot je hem toeknikt dat hij de uitverkorene is om je waren vandaag te vervoeren. je besteld eerst de waren die bij hem uitgestald liggen, grotendeels allen groenten, dus wij denken dat wij ons fruit bij een andere handelaar zullen moeten kopen, maar als wij hem vragen naar Bananen, die niet in zijn kraam liggen, gaat hij doodleuk bij de buurman in zijn kraam en toont ons een paar trossen, waaruit we onze keus kunnen maken, dan stelt hij zelf voor of wij nog ander fruit wensen, en op onze vraag naar appelen, gaat hij weer naar een ander kraam om ons het assortiment appelen te tonen, tussendoor stelt hij steeds vragen of je geen Kiwi, Ananas of ander fruit wenst, dus oppassen of de brave man zijn kar is niet groot genoeg. Al bij al hebben wij groenten en fruit voor een ganse week voor 83QAR, is ongeveer 16,50 .
Ik moet er nog steeds aan wennen dat er iemand achter mij aanloopt, alles netjes oplaad, ermee naar de auto komt er het dan nog in de koffer legt, waarvoor hij enkel een fooi verwacht en waarvan ik denk dat al de fooien hun enige bron van inkomsten is. dus ik denk dat de volgende keer het de oude man met de kar zal worden, want terugkomen doen we zeker, om ook de vis en vleesmarkt te bezoeken.
Men moet zich niet voorstellen dat dit een markt is zoals bij ons, dit is en markt die normaal enkel bezocht wordt door de lokale bevolking en zeker niet door westerse expats, die enkel naar deze markt komen als attractie, hier wordt je door de lokale bevolking die hier hun inkopen doen, wel twee keer bekeken, ook omdat ze het niet gewoon zijn westerlingen aan te treffen, geen gevoel van vijandigheid, maar eerder van respect en verbazing dat er westerlingen zijn die hier komen kopen, dus uit respect voor hun overtuiging, mijn sjaal maar over de schouders gelegd, ook al is het ver over de dertig graden.
Op de Pearl in Doha is blijkbaar wel altijd iets te doen, dit weekend zijn er twee evenementen georganiseerd, namelijk op Vrijdag een triatlon waaraan men zowel individueel of als team kon aan deelnemen, hier zijn we niet naartoe gegaan omdat Harry moest werken en omdat het aan de andere kant van de Pearl was, maar zijn van zijn firma was er een team dat deelgenomen heeft en derde is geworden en dus de brozen medaille heeft gehaald. DEME doet altijd aan sportevenementen mee, zoals de loopwedstrijden die op de ster in Sint-Niklaas georganiseerd worden, de beklimming van de Mont Ventoux en de dodentocht in Bornem, als het maar sport en een mens gezond houd, dan doen ze mee.
Een dikke proficiat aan de collega's die allen als amateur een derde plaats wisten te behalen, niet evident in deze temperaturen, als je weet dat het Vrijdag 38 graden warm was.
Zaterdag is in de jachthaven de Drag Races voor Jet ski gehouden, dit is vlak bij en dus zijn we dit wel eens gaan bekijken. wij dachten terecht te komen in een massa toeschouwers, maar op het gebied van organisatie kan ik ze nog veel leren, op het water was het heel de wereld, maar op de kant was er niks.
De jet ski's op zich waren wel indrukwekkend, geen standaard machines maar hoog opgevoerde bolides die door het water klieven met zeer hoge snelheid, het prijzengeld voor dit evenement is ook niet verkeerd, zoals alles hier.
Wat tegenviel was dat er niks was van randanimatie, enkel een lokale boonsnoeier die de palmbomen aan het snoeien is op een al een even gekke manier als de ruitenwassers vorige week, enkel deze is op zijn blote voeten bezig, zorgt voor een beetje vertier, dus beslissen we om in de namiddag de auto te nemen en verder op verkenning te gaan, we hebben gehoord van een lokale markt, dus gaan we daar deze namiddag eens naar op zoek.
Ik ben Harry Van Stappen
Ik ben een man en woon in Oostende (België) en mijn beroep is Technical manager.
Ik ben geboren op 10/05/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen.
Deze blog voor ons leven en werken in het buitenland.
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Vertrek van Doha, Qatar naar Singapore
 "Very Happy"){kind=icon}
