Nadat wij Zaterdag 26 April op zoek gegaan zijn naar het fort van Umm Salal Mohamed, gaan wij Zondag ( want Harry is deze week toch twee dagen vrij ) op zoek naar het fort en de ruïnes van de nederzetting van Al Zubara in het Noord Westen van Qatar.

Hiervoor nemen we de autoweg naar Al Khor, om van Al Khor de secundaire weg te nemen naar Al Zubara, Deze weg is een zelfs voor onze begrippen, goed onderhouden weg, maar zou verlaten als het maar zijn kan, de afstand van Al Khor naar Al Zubara is ongeveer 70 kilometer, maar je komt er tijdens de gehele rit niks tegen, geen tankstation, geen huis, kortom niks, langs beide kanten van de weg niets anders dan zandvlakte, met in de verte links en rechts een compound of werf, dat alles in het midden van niks. voltanken en genoeg water bijhebben voor vertrek is de boodschap, want je weet nooit wat er kan gebeuren, en als er iets gebeurd, er is geen mens die weet hoe lang het gaat duren, wij zijn dus ook op zoek naar een koelbox om in de auto te zetten die op elektriciteit werkt, maar tot nu toe hebben we nog niets gevonden, dit kan ook dienen om het drinken koel te houden van Harry op zijn werk, tijdens de rondes op de werf. wij hebben een klein koeltasje bij, vol met water, dit is beter dan niets.

Na een rit van anderhalf uur komen we aan het fort van Al Zubara, dit fort is een erkend Unesco erfgoed, en is bijna volledig gerestaureerd, arbeiders zijn nog volop aan de buitenmuren van het fort. het huidige fort dateert uit 1930 en is gebouwd op de fundamenten van het vorige fort, dat door de invloeden van geweld, hitte, wind en zeewater nagenoeg helemaal verwoest was. het fort is opgebouwd uit rotsstenen, veelal een soort harde kalksteen, leem en zand, boen de ramen, deuren en poorten zijn er houten balken in de constructie verwerkt die destijds tijdens de bouw al niet nieuw meer waren, maar afkomstig waren van schepen die niet meer gebruikt werden, en welke door de weersinvloeden en de appetijt van termieten bijna volledig weggevreten waren, dit kwam de stabiliteit van het fort niet ten goede en daarom is door de Qatari overheid beslist tot een volledige restauratie van het fort met de meest moderne technieken, en geleid door een team van westerse specialisten. het fort was gesloten tijdens de binnen restauratie maar is nu terug geopend voor het publiek, alhoewel men nog aan de buitenmuren bezig is. het fort heeft in tegenstelling tot de Europese forten en kastelen geen omwalling en moet je ook geen toegang betalen, nagenoeg alle monumenten, openbare parken en musea in Qatar zijn gratis toegankelijk. het fort staat midden op de zandvlakte en heeft een toegangspoort gelijk met de zandvlakte, eigenlijk zou dit fort gemakkelijk in te nemen zijn door een bezetter, maar et tegendeel is in het verleden gebleken, zelfs de Engelse legers hebben hier veld moeten ruimen, dit omdat zij zich verkeken hadden op de Qatari hun trouwste bondgenoot, namelijk de extreme hitte, die ervoor zorgde dat meer dan de helft van het Britse leger dat Qatar moest innemen, gestorven is aan uitdroging. het fort zorgde ook voor de bescherming van de stad Al Zubara, wat tot de jaren dertig de draaischijf was voor de parelvisserij.

Wanneer je de poorten van het fort binnenkomt, wordt je als vrouwelijke bezoeker verzocht om de bovenarmen bedekt te houden, dit volgens de Arabische traditie, er staat zelfs een doos met sjaals die je kunt gebruiken tijdens je bezoek, indien je er zelf geen bij hebt maar je weet, met in het achterhoofd dat je in een Arabisch land bent dat je altijd wel iets bij moet hebben om je mee te bedekken, voor het geval je iets gaat bezoeken, of om je te beschermen tegen de brandende zon, vandaar dat ik vandaag mijn nieuwe wijde broek aanhebt, die ik op aanraden van een Canadese dame gekocht heb en die voor meer verluchting zou moeten zorgen dan een normale broek, wonder boven wonder heeft die dame gelijk gehad en zorgen de flapperende wijde pijpen voor een soort natuurlijke koeling van mijn benen, in het fort heb je muurpanelen die je de volledige geschiedenis uitleggen en die wij hier niet volledig gaan vertellen, als je het fort bezoekt, moet je tegelijkertijd de ruïnes van Al Zubara bezoeken, die ongeveer een kilometer verderop liggen, deze stad is na de teloorgang van de parelvisserij volledig verwoest door weersinvloeden en was volledig bedekt door zand wanneer de archeologische begonnen, door het gedeelte van de stad dat al in kaart gebracht is, kan je een wandeling maken van ongeveer 1,2 kilometer, wat zeker de moeite is. Wij zijn natuurlijk de gekken die op het heetste van de dag deze wandeling gaan maken, gewapend met een halve liter water voor ons beiden, en die er dan nog van versteld staan zo goed als uitgedroogd te zijn wanneer zij na een uur terug aan de wagen aankomen, al de informatie over Al Zubara kan je vinden op het internet, maar het is zeker een bezoek waard en leert je meer over de geschiedenis van Qatar.

Omdat de uitdroging nabij is rijden wij richting Fuwaith, daar zouden de witte zandstranden moeten liggen, dus richting Al Ruwais en vandaar naar Fuwaith.

Op de weg tussen Al Zubara en Al Ruwais zijn wij plots niet zeker meer van onszelf en denken dat het einde nabij is, want wij zien het fort van A Zubara terug opdoemen, maar dan in een grotere en modern uitgevoerde versie, dus wij daar naartoe, wij hopen dat het fort plotseling niet verdwijnt als wij daar aankomen, zoals dat met een Fata Morgana het geval zou zijn, maar gelukkig blijft het staan en kunnen wij een sportstadion gebouwd als een exacte kopie van het fort bewonderen, in dit land kun je dus echt alles tegen komen op de meest onverwachte plaatsen, dus maar verder op weg naar de zee, want wij hebben de afkoeling duidelijk nodig.

De rest van de rit verloopt vlot en vanop de snelweg nemen we de afslag naar Fuwaith, als wij de stad binnenrijden, blijkt dit niet meer te zijn dan een ruïne waar niets of niemand nog woont, zelfs de aan houd het hier voor bekeken en de rest zal weeral een off road te doen zijn, dit wordt stilaan een gewoonte. wij hebben de keuze uit links of rechts, rechts is de ruïnes in, links is de zandbak in, dus maar links gekozen, maar waar is die zee nu?. we zien een paar auto's van een piste komen, en die paar auto's moeten toch van ergens komen, dus wij die piste op, na een paar kilometer zand zien we zelfs een paar geparkeerde auto's en zelfs mensen op een duin zitten, dus de zee kan nooit veraf zijn. als wij uit de auto komen zien wij over de kop van de duin de zee, nu nog het beloofde witte zandstrand en het kan niet meer stuk, dus de zwemkledij aangetrokken en het strand op. dit strand is blijkbaar ook één van de broedplaatsen van de zeeschildpadden, waarvan het broedseizoen van April tot Juli is, maar overdag komen die niet aan land vanwege de hitte.

Het " Witte " zandstrand is allen wit van naam, want het is bijlange niet wit, en de afval die hier in zakken staat, is niet van één dag en zou wel eens afgevoerd mogen worden gelukkig dat het nog in zakken zit. nu we hier toch zijn, even handdoekje legen op het strand en maar even de zee in voor de nodige afkoeling, als je hier van kunt spreken, als je weet dat het zeewater ongeveer lichaamstemperatuur is, maar we gaan niet beginnen klagen.

Eens ik wat afgekoeld ben ga ik wat van die mooie exotische schelpjes rapen, die zullen mooi staan in het aquarium dat ik ooit eens ga kopen, Harry zwemt nog wat verder in de zee en merkt plotseling een bewegende steen op, wat bij nader onderzoek een schildpad blijkt te zijn, we moeten hier dus nog eens terug komen met snorkel materiaal om dit eens beter te bekijken. Omdat het al laat in de namiddag is en wij nog een mooie afstand moeten rijden tot Doha, houden we het hierbij en na opgedroogd te zijn door de zon rijden we terug richting Doha, een zeer mooie afsluiter van wel een bewogen weekend.

Zonnige en warme groetjes,

N & H