Voor de vergunninghouders 2012 is het verlengen van hun vergunning eenvoudig. Via mail krijgen de leden een OGM nummer waarmee de vergunning kan worden betaald. Rechtstreeks aan de wielerbond dus.
Graag betalen voor 15 december dan ben je zeker dat de vergunning gewoon doorloopt. Het vergunningkaartje van dit jaar wordt ook het kaartje voor volgend jaar. Wijzigingen ( verhuizing, verandering van samenstelling van het gezin, overschakelen naar gezinsformule ) moet je online doorvoeren op de recreatiepagina van www.wielerbondvlaanderen.be Een gezinsvergunning kost dit jaar slechts 33 euro . Individueel blijft 28 euro.
Papieren
voor de terugbetaling door het ziekenfonds komen dit jaar rechtstreeks
van de wielerbond en worden opgestuurd naar het secretariaat.
Opgelet
: nieuwe promotievergunningen moeten online aangevraagd worden. Op de
website van de wielerbond , rechts bovenaan : word lid !
Wapenstilstand.En het is eraan te zien ook.Slechts 5 ( vijf ) kandidaten voor een ritje
naar Wetteren.Het is nochtans een
klassieker, die rit van de mannen van Tonneken.Axel staat mij al op te wachten, en Guy komt
er een beetje later ook aan.Tom komt op
zijn gemakske afgewandeld, en als we hem erop wijzen dat het de bedoeling is om
met de fiets te rijden, zegt hij dat hij nog niet zeker is wie zijne velo hij
gaat afpakken.Gelukkig komt even later
Rudy R aangereden, en heeft hij toevallig de fiets van Tom bij, die binnen gedaan
was voor klein onderhoud.Slechts met
zn vijven dus, en bij gebrek aan liefhebbers mag ik samen met Rudy de kop nemen.We zijn nog maar net vertrokken als Luc K ons
tegemoet komt, even later gevolgd door Patje.Net voor den langen end kom Frank ook nog aansluiten en zijn we toch al
met 8.Aan het einde van diezelfde
langen end haakt Dirk DB zijn wagonnetje aan, en even verder krijgen we Jo en
Els in t vizier.Terwijl we even moeten
wachten voor een rood licht meldt ook Mario puffend present, en bij aankomst
aan Tonneken, heeftRudy V net den hoop
vervolledigd.Als we er dan ook nog
Cedric, Pascal, Karine en Sabine, die rechtstreeks naar ginder gekomen waren
bijtellen, komen we alsnog op een totaal van 17 deelnemers.Een ferme bende, maar de raarste start die ik
ooit meemaakte.Als we dan ook nog
ingeschreven raken, kunnen we op t gemakske van start.Terwijl Rudy nogeen beetje aan zijne velo sleutelt,
vertrekken de B-kes alvast, om niet teveel in de weg van de rest te
rijden.Toch kunnen een paar rappere
mannen het niet nalaten om mee te glippen, en al ne keer te testen hoe goed de
benen zijn.Wij laten ze dan ook maar
rustig voorop rijden, maar anderen zien dit als een oorlogsverklaring en gaan
de het gevecht aan.Van Wapenstilstand is geen sprake meer als
Rudy ons komt voorbij gestoven, met nog een paar modderduivels die er hangen
aan te wapperen. Als het kanongebulder
wegsterft en de rook begint weg te trekken, ligt de bende serieus uit elkaar
geranseld.Ik bevind mij in het
gezelschap van wapenbroeder Mario , en we besluiten ons eigen tempo aan te
houden.Even later dreigt een
hergroepering als door een lekke band van Jo een kort staakt het vuren wordt
ingelast. In het besef dat straks het geweld weer in alle hevigheid zal
losbarsten, besluiten wij, samen met Luc, het strijdtoneel voorop te blijven.
Het parcours ligt er ferm vettig bij, zelfs het ploeterboske in Serskamp blijft
nog net berijdbaar.Ik voel me bij
momenten zelfs de betere schaatser van de drie. Zoveel hoogmoed kom vroeg of
laat voor de val, en op een dalend stuk bruine zeepe ter hoogte van de E40 in
Erpe-Mere is het van dadde.Mijn
voorwiel schuift naar rechts, mijn achterwiel naar links, en ikzelf daar ergens
tussen.Deze stijloefening resulteert in
een stevige duik in de grascant, waar mijn val gelukkig gebroken wordt door
enkele boompjes.Wanneer ik weer op de
fiets krabbel, en mijn kompanen bijbeen, vragen ze me of het een beetje
meevalt. Als ik antwoord dat ik morgen niet zal moeten gaan werken, verschieten
ze toch een beetje.Zo neig zeer gedaan,
vragen ze.Nee, antwoord ik, maar ik heb
morgen mijnen inhaaldag van 11 november nog tegoed.Genoeg gezeverd, verder rijden.Het duurt wel heel lang voor we terug
bijgehaald worden door de rest van de groep.We staan zelfs al een tijdje aan de bevoorrading voordat Rudy, en daarna
druppelsgewijs de rest van de bende aankomt.Rudy vraagt nog even droogjes wanneer we eindelijk die vettige stukken,
waarvoor men ons bij de start gewaarschuwd had, gaan krijgen.Voordat iemand hierop kan antwoorden, zijn we
alweer vertrokken voor de resterende 15km van de rit.Het is de bedoeling om bij de rest van de
bende te blijven, maar een tweede tuimelperte, dit keer in een gracht, beslist
er anders over. Bij aankomst in Tonneke zit daar ook nog ene Gunther B, die
ons weet te vertellen dat Danny F, Filip B en Carlo ook nog ergens rondreden.
Al bij al een bendeken van zon 21 Modderfokkers. Niet slecht voor een Wapenstilstand.
Verslag van e wa van alles. (belofte maakt schuld) Woensdag 24 oktober:
mail van Rudy die de mannen met de lampkes uitnodigd voor een ritje in
Wiekevorst. Beetje Kempenland dus denk ik aan draaien en keren in single tracks
door de bossen zoals we dat vorig jaar op weekend in Herentals zagen. Dat in
het donker met een lamp. Bwajaa we gaan dat eens proberen. 19u50 niemand anders
op het kerkplein. 20u een nog steeds leeg kerkplein tot de bekende witte
camionette de versgelegde kasseien opdraait. Inladen en weg ermee. Hier en daar
wat fileleed maar toch niet te laat aan de rit kunnen beginnen. Voormeer info over de rit verwijs ik graag naar (http://www.blog.seniorennet.be/strammermax/)
Het verslag waar een van de gesprekspartners van na de rit voor zorgde. Wel
even scrollen want de man schrijft behoorlijk veel.
Het grote verschil met tourritten bij dag op zondag vind ik (buiten dat het
donker is uiteraard) vooral de gemoedelijkheid. Niemand moet op tijd thuis tijd
zijn om moeder de vrouw die haar best deed aan stoofpot al te fel te
ontgoochelen, net een drukke werkweek achter de rug en dus tijd genoeg voor een
rustige gemoedelijke babbel tussen pot en pint met gelijkgezinde mtbikers. Best
een leuke ervaring.
Zondag 28 oktober: Sint Amands. Met een kleine Kalkense delegatie afgezakt naar deze
telenet rit. (Axel, Ann en Jan, Els, Rudy R, Geert S, Bart VH en ikzelf) Voor
het eerst redelijk koud, nauwelijks boven het vriespunt bij het vertrek maar
blauwe lucht de hele tijd. Gevolg: veel volk in de statie. Ik hoorde ergens dat
er een 1200 bikers aan de start kwamen, wat vooral tijdens de eerste paar
single tracks voor opstropping zorgde. Eens de splitsing gepasseerd beterde dit
en ging het tempo de hoogte in. Twee verzorgde bevoorradingen, mooie streek,
leuke technische stukken en goed weer zorgden voor een geslaagde voormiddag aan
een gezapig tempo. Eenmaal in de Beize troffen we Ronny VH Rudy DC, Eddy DC,
Luc en Yvan die de kloosterbossen bezochten. Filip B, Gunther B, en Nancy en
Patrick vertrokken wat later dan de rest en reden solo te Sint Amands.
Halloweennight.
Nachtrit te Zele. Deze keer meer volk voor een lampkestoer. Rudy R en Rudy V,
Ivan, Geert S, Dirk DB, Jojo en Els, ikzelf en een voor mij onbekende. Na de
rit ook nog gezelschap gekregen van Filip Buysse. Maar goed : de rit. Het
parcours loopt door Zele, enkele Zilse boerewegels via de gratiebossen
langsheen Gansevelde naar Hamme. Het is daar dat Els het vuur aan de lont stak,
efkes de kop overnam en vlot 35km/u aanhield. Hier en daar wat gepuf en gekraak
dus geen seconde te vroeg voor de bevoorrading. In een knap Halloweendecor deed niets vermoeden dat we reeds aan de
Watermolen te Hamme waren. Via de dijk dan terug richting Zele. De snelheid
bleef hoog en een smalleken op ne crossvelo kon het niet echt verkroppen dat we
even inhielden opdat iedereen zou kunnen aansluiten. Hij maakt dit verbaal
duidelijk als hij ons voorbij steekt. Wat verder over de brug aan de Durme slaan we de lange
single track in richting Lokeren en vind Rudy R het moment gekomen om zijn
duivels te ontbinden. We proberen te volgen maar in het donker slalommend
tussen de voorgangers valt dat tegen en zeker als we wat later smalleken van
daarnet een verkoudheid bezorgen en nog een tand wordt bijgestoken. In
verspreide slagorde bereiken we Zele centrum om aldaar nog een kleinigheid te
nuttigen. De tijdsverschillen zijn gigantisch als we Kalken bereiken maar wat
daar de preciese oorzaak van is laat zich raden.
Zondag 4 november; Sint Niklaas
Een van de eerste ritten die ik ooit reed. Ik stierf toen een keer of twintig
maar vond het een knappe rit. Ik stierf nu een paar keer minder en vond het nog
knapper, vooral het laatste stuk door de bossen van Haasdonk is heel erg knap en
lang. Hier opnieuw veel volk en daardoor schuiven op de smalle paadjes richting
Temse. Yvan en de drie Rudys, Jo en Els, Danny F, Gert en ikzelf moesten zelfs
voet aan grond zetten door wat geklungel voor ons. Enkel Jan bekeek dit als
surplastraining. Wat later haalde ook Frank VDS ons in. Op de scheldedijken
richting Rupelmonde werd het dan voor het eerst echt vettig en ging de snelheid
de hoogte in. Jo begon op zijn geliefkoosde modderterrein op kop maar was al
snel niet meer te zien. Jan, Frank, Rudy, Gert, Danny en ikzelf dreven de boel
op en misten bij een zoveelste inhaalmanoever bijna een pijltje links de dijk
af. Onmiddellijk draaien en waar enkele anderen twijfelden over rijden of niet
gingen we resoluut de afdaling in. Even verder ging mijn achterwiel me voorbij
en kwam ik in een (gelukkig droge) beek terecht. Na een 25 km vroegen we ons af waar
de bevoorrading bleef. Echter net op dat moment kwamen een paar gasten zonder
helm aansluiten. Meestal zijn dit baankoereurs die in de winter mountainbiken
om wat in conditie te blijven maar het niet nodig vinden een helm te dragen,
heeft men me verteld. Begrijpe wie begrijpe kan. Enfin dit werkte als een rode
lap op een stier. De stier noopte de aanhangsels tot nog een paar ferme
tempoversnellingen alvorens Pamplona euh de bevoorrading werd bereikt.
Daar zagen we ook de rest terug en bleek dat er bij nog een paar het
achterwielsteektjezelfvoorbijfenomeen was voorgevallen. Na de bevoorrading
onmiddellijk weer een hele lange modderstrook tot aan de E 17 om dan via het
ford van Haasdonk de bossen in te duiken. Daar komt dan de techniek boven en
worden de verschillen nog groter. Zo groot dat Frank Jan Rudy R en ikzelf pas binnen
kwamen op het moment dat Jo zijn eerste duvel reeds vast heeft. Toch ne rappen
zelle. Eenmaal bij de Woesten blijken ook Patrick R en Luc K en een delegatie
dames (Annemie, Linda en Nadine) te hebben gereden.
We kochten nog allemaal een heel mooi messenset voor onder de kerstboom en
gingen naar huis.
