|
Wapenstilstand. En het is eraan te zien ook. Slechts 5 ( vijf ) kandidaten voor een ritje
naar Wetteren. Het is nochtans een
klassieker, die rit van de mannen van Tonneken. Axel staat mij al op te wachten, en Guy komt
er een beetje later ook aan. Tom komt op
zijn gemakske afgewandeld, en als we hem erop wijzen dat het de bedoeling is om
met de fiets te rijden, zegt hij dat hij nog niet zeker is wie zijne velo hij
gaat afpakken. Gelukkig komt even later
Rudy R aangereden, en heeft hij toevallig de fiets van Tom bij, die binnen gedaan
was voor klein onderhoud. Slechts met
zn vijven dus, en bij gebrek aan liefhebbers mag ik samen met Rudy de kop nemen. We zijn nog maar net vertrokken als Luc K ons
tegemoet komt, even later gevolgd door Patje.
Net voor den langen end kom Frank ook nog aansluiten en zijn we toch al
met 8. Aan het einde van diezelfde
langen end haakt Dirk DB zijn wagonnetje aan, en even verder krijgen we Jo en
Els in t vizier. Terwijl we even moeten
wachten voor een rood licht meldt ook Mario puffend present, en bij aankomst
aan Tonneken, heeft Rudy V net den hoop
vervolledigd. Als we er dan ook nog
Cedric, Pascal, Karine en Sabine, die rechtstreeks naar ginder gekomen waren
bijtellen, komen we alsnog op een totaal van 17 deelnemers. Een ferme bende, maar de raarste start die ik
ooit meemaakte. Als we dan ook nog
ingeschreven raken, kunnen we op t gemakske van start. Terwijl Rudy nog een beetje aan zijne velo sleutelt,
vertrekken de B-kes alvast, om niet teveel in de weg van de rest te
rijden. Toch kunnen een paar rappere
mannen het niet nalaten om mee te glippen, en al ne keer te testen hoe goed de
benen zijn. Wij laten ze dan ook maar
rustig voorop rijden, maar anderen zien dit als een oorlogsverklaring en gaan
de het gevecht aan. Van Wapenstilstand is geen sprake meer als
Rudy ons komt voorbij gestoven, met nog een paar modderduivels die er hangen
aan te wapperen. Als het kanongebulder
wegsterft en de rook begint weg te trekken, ligt de bende serieus uit elkaar
geranseld. Ik bevind mij in het
gezelschap van wapenbroeder Mario , en we besluiten ons eigen tempo aan te
houden. Even later dreigt een
hergroepering als door een lekke band van Jo een kort staakt het vuren wordt
ingelast. In het besef dat straks het geweld weer in alle hevigheid zal
losbarsten, besluiten wij, samen met Luc, het strijdtoneel voorop te blijven.
Het parcours ligt er ferm vettig bij, zelfs het ploeterboske in Serskamp blijft
nog net berijdbaar. Ik voel me bij
momenten zelfs de betere schaatser van de drie. Zoveel hoogmoed kom vroeg of
laat voor de val, en op een dalend stuk bruine zeepe ter hoogte van de E40 in
Erpe-Mere is het van dadde. Mijn
voorwiel schuift naar rechts, mijn achterwiel naar links, en ikzelf daar ergens
tussen. Deze stijloefening resulteert in
een stevige duik in de grascant, waar mijn val gelukkig gebroken wordt door
enkele boompjes. Wanneer ik weer op de
fiets krabbel, en mijn kompanen bijbeen, vragen ze me of het een beetje
meevalt. Als ik antwoord dat ik morgen niet zal moeten gaan werken, verschieten
ze toch een beetje. Zo neig zeer gedaan,
vragen ze. Nee, antwoord ik, maar ik heb
morgen mijnen inhaaldag van 11 november nog tegoed. Genoeg gezeverd, verder rijden. Het duurt wel heel lang voor we terug
bijgehaald worden door de rest van de groep.
We staan zelfs al een tijdje aan de bevoorrading voordat Rudy, en daarna
druppelsgewijs de rest van de bende aankomt.
Rudy vraagt nog even droogjes wanneer we eindelijk die vettige stukken,
waarvoor men ons bij de start gewaarschuwd had, gaan krijgen. Voordat iemand hierop kan antwoorden, zijn we
alweer vertrokken voor de resterende 15km van de rit. Het is de bedoeling om bij de rest van de
bende te blijven, maar een tweede tuimelperte, dit keer in een gracht, beslist
er anders over. Bij aankomst in Tonneke zit daar ook nog ene Gunther B, die
ons weet te vertellen dat Danny F, Filip B en Carlo ook nog ergens rondreden.
Al bij al een bendeken van zon 21 Modderfokkers. Niet slecht voor een Wapenstilstand.
Ivan.
|
