Om
8u00 pik ik Steven en Davy op, en tuffen we samen naar Poperinge. Om
9u15 treffen we ginder 2 locals, namelijk de gebroeders Mario en Karel die al
sedert zaterdag ter plaatse zijn. Precies
wat minder volk dan de voorgaande jaren, we waren dus redelijk rap ingeschreven
en konden vlot vertrekken voor de 85km die er eigenlijk 89 waren zoals ze aan
de start al duidelijk maakten. We
troffen verrassend genoeg een droog parcour aan, sompig maar geen water noch
modder. Na
een 15-tal km hielden de gebroeders het voor bekeken en lieten ons drieën goe
doorterten.
Op
weg naar de 1° bevoorrading, kregen we enkele hellingen op de Boeschepeberg en
de Catsberg onder de wielen. Dat
was er direct goe op, stijl bergop, stenen zoveel ge maar wilt, dus technisch
maar leuk. Ook
hadden we op de Catsberg de keuze tussen easy rechtdoor of Techical
rechtsaf. Technical
gekozen natuurlijk en onderweg 6 keren op mijnen asem getorten. Na
23km hadden we de eerste, van alles voorziene bevoorrading, en hadden dan al
360 hoogtemeters verwerkt. Mario
en Karel arriveerden ook een tijdje later, en kozen daar voor de 65km,
dus die hebben we niet meer weer gezien. Mario
zag het al positief en zei dat hij vanaf nu al 20km voorsprong had op ons
drieën. Tot
ieders verbazing waren we nog altijd droog en proper. Behalve
Steven zijnen helm maar dat was nog Achouffe-more van de dag er voor. Te
vroeg geroepen natuurlijk, want direct na de splitsing van de 65-85 kregen we
een strook aangelegde bultjes voorgeschoteld die vol water stonden. De
properteit op onze persoon was er daar redelijk rap af. Met
dank aan die bulten weet ik weer dat er nen punt aan een fietszadel staat en
dat ik een rechter-teelbal heb. Het
één en het ander werd naar boven gekatapulteerd wat me verplichtte het komende
uur enkele keren goed te slikken zodat alles weer op zijn daar voor voorziene
plaats zakte. Tot
aan de tweede bevoorrading was het vrij plat en weinig aantrekkelijk vergeleken
met het eerste deel van de rit.
Na
de tweede bevoorrading kregen we een tweede maal de Catsberg, de Zwarteberg en
de Baneberg er als cadeau bovenop. Ergens
tussen die bergen kregen we een prachtige en technische singletrack in het Bois
de la Garonne. Niet extreem steil maar wel vrij lang. Meteen
hadden we in totaal 960 hoogtemeters op ons schermken staan, de fut was er dus
voor een héél groot stuk uit. Tijdens
een snelle afdaling op weg naar de derde bevoorrading kon Steven het niet laten
een wesp voorbij te steken, en die kon het op haar beurt niet laten om hem te
steken, zuust onder zijn oog. Amai
den dienen heeft afgezien, het heeft een tijdje geduurd eer we weer konden
verder rijden.
Onderweg
naar de derde bevoorrading hadden we nog eens de keuze tussen easy en
technical. Steven
koos voor easy omwille van zijn dik wezen, ik omwille van mijn dikke benen en
omwille van Davy zijnen dikke nek koos hij toch nog voor technical. Hij
bleef verdacht lang weg wat ons al iets deed vermoeden, op zijnen bek
natuurlijk. Dat was nog de grootste teleurstelling van de dag, we hadden zijn
tuimeling niet gezien. We
waren dan redelijk rap aan de laatste bevoorrading, waar ze Steven echter niet
konden verzorgen. Van
daar was het nog 11 km naar de meet wat wij hebben afgesneden tot 7 km om zo
rap mogelijk bij het Rode Kruis te geraken. Daar
hebben ze Steven zijn wezen verzorgd en naar het schijnt is nu al alles weer
ok.
Al
bij al ne zeer mooie, maar ook zeer zware rit, 85km, 960 hoogtemeters, we
hebben nog ne keer kunnen mountainbiken ipv in het veld crossen.
Geen journalist te bespeuren op het kerkplein
zondagmorgen. Ook geen leidende figuren.
Zes (6) echte Modderfokkers om te vertrekken
naar Elversele. De rest haakt af wegens te veel regen de voorbije nacht en
morgen. De mietjes. Hard rijden wel zé, maar als er wat modder ligt en er valt
wat regen, hó maar.
Genoeg gelachen. Jo en Els, Filip Buysse, Pascal en ikzelf
staan vertrekkensklaar op het kerkplein als Stefan nog komt aangezoefd en zijn
teleurstelling niet onder stoelen of banken kan steken dat hij mee moet rijden
met de auto of alleen naar Elversele rijden. Dantoch maar liever met de auto.
Daar aangekomen nog wat twijfels betreffende de kledij,
regenvest of niet? Ikzelf kies ervoor om zonder te rijden, hoera!, geen druppel
regen meer gezien na de start.
De eerste twee kilometer een smal weggetje (t schijnt
dat ze dat een single track noemen), links prikkeldraad en rechts een gracht
van 1,5m diep, fietssporen van soms wel 15 cm diep die je niet kon vermijden
wegens te smalle doortocht. Els kiest ervoor om het grootste gedeelte al lopend
te doen.
Voor de rest overal modderachtig, waarbij ikzelf in het
begin zo half overkop ga. Ik ging dit hier niet neerschrijven, maar er was 1
getuige en die ombrengen voor een valpartijtje zou wat overdreven zijn. Filip
moet even verder halt houden om meewind in zijn band te pompen, maar kan toch
de rit uitrijden zonder een nieuwe band te moeten steken. De snelle jongens, Jo
(man wat was die in goede doen), Stefan en Pascal wachtten ons op, maar Els en
Filip besluiten om samen te blijven en niet meer te volgen. Ik wil wel volgen,
heb ik ook gedaan, al leek het veel meer op een jojo. Aan de bevoorrading
zeggen Els en Filip dat ze de 40km gaan doen, wij kiezen voor de 50km. Door de
mindere bepijling, rij ik ook nog eens verkeerd. Stefan dacht er al aan om mij
als vermist op te geven als hij mij toch ziet opduiken. Het weer wordt almaar beter en Jo is niet te
houden, hij wil er mij compleet afrijden. Toch bedankt mannen om af en toe eens
te wachten op mij! In een bekende streek, we zijn al veel in het Waasland
geweest dit jaar, toch veel nieuwe weggetjes gezien. Normaal een zandbak, nu
veel modder, maar meestal toch wel goed berijdbaar. Hier en daar een beetje
slipgevaar kon je doen belanden in een vijver, maar daar had Filip geen last
van. Els vermoedde dat hij met tracktorbanden oplag. Leuke voormiddag gehad,
vuil maar voldaan.
Aangekomen in de Beize zien we Annemie, Carlo, Linda,
Ronny en Nancy. Carla, Machteld, Luc K
zijn er blijkbaar al weg. Zij reden een knooppunten route, normaal Modderfokker
onwaardig, maar naar omstandigheden beter gefietst dan niet gefietst.
15 modderfokkers hadden het plan opgevat om de modder en
putten van de mountainbikewegels eens te ruilen voor een stevige baanrit van
104 kilometer in de fietsdodentocht van Bornem.
8 op 10 voor de organisatie ! Perfect uitgepijlde rit,
veilige oversteekplaatsen en een gevarieerd parcours.
Toch 2 minpuntjes :
-het organiseren van een bevoorrading kon heel wat beter
(45 minuten aanschuiven voor 1 banaan)
- geen rekening houden met het groot aantal deelnemende
dames was op zijn minst discriminerend
!
(3 damestoiletten voor 5000 deelnemers)
Snel waren we deze ongemakken vergeten want op kilometerstand 70 kregen we een eigen privé
bevoorrading ! Inge (vrouw van gelegenheidsmodderfokker Krist Porte) Marc en
Gerda stonden ons aan Bekkerzeelkerk op te wachten met sandwiches en
rijsttaartjes ! Als dat geen luxe is !
Moet het nog gezegd
worden dat we van deze dag genoten hebben ?
Dju toch, misérie, misérie.Het is ondertussen al vrijdagavond, en nog
altijd geen verslag geschreven van vorige zondag.De inspiratie is in geen velden te bespeuren,
serieus writers-block.En het zal
nochtans moeten, want anders krijg ik zeker en vast het commentaar dat ik
alleen maar met de stommiteiten van een ander kan lachen, en mijn stoten
verzwijg, maar hierover later.Voorlopig
kom ik niet verder dan de namen van de deelnemers.Stefaan I, Jan W, Luc K, Rudy V, Gert V, Danny
F, Davy R, Rudy R, Steven DM en ikzelf vertrekken om 8 uur met de fiets, Geert
S pikt in aan Wetteren-brug.Dirk H is
ook met de fiets vertrokken, maar nog een beetje vroeger, op zijn eigen tempo
en op zijn eentje.Axel T, Rudy DC en
Pascel L vertrokken op 8u30 met den auto, en Eddy T, Geert B, Frank H, Peter
F(rietamientje), en de dames, Annemie, Christine en Carla reden ter
plaatse.Oef, toch al kwart van een
paginaatje gevuld, dat geeft courrage, dus zijn we vertrokken.De opwarming richting Oosterzele mag er zoals
gewoonlijk weer zijn, mijn kilometriekske geraakt weer niet onder de 30 per
uur.Geert, die even het deelnemersveld
heeft bekeken, hoopt dat er iemand bij is met nen slechten dag, want dat we anders
serieus onzen peeren zullen zien.Net na
de inschrijving weet ik hem te vertellen dat zijn gebeden verhoord zijn, en dat
er wel degelijk iemand bij is met nen slechten dag, ikke.Bij gebrek aan B-rijders, vertrekken we
allemaal samen, we zien wel waar het schip strandt.Aan een eerste steil klimmetje is het al van
dat.Geert, die net voor mij rijdt, moet
even inhouden voor zijn voorligger, waardoor ik voet aan grond moet
zetten.En dan begint het liedje van
Couseau, daaaaar gaaan ze.Het kost mij
heel wat moeite en een beetje hulp van grote broer om terug aan te
sluiten.De eerste bevoorrading komt
vrij vroeg, maar voor mij net op tijd om even op adem te kunnen komen.Ik krijgmaar net de tijd om een slok en een beet binnen te werken, en ze zijn
alweer vertrokken.Even later krijgen we
een bordje met de waarschuwing, gevaarlijke afdaling.Niet voor niets, want Stefaan raakt een
uitstekende steen met zijn pedaal, maar kan nog net overeind blijven.Een paar honderd meter verder gaat Rudy R,
Stefaan nogmaals waarschuwen voor die afdaling, want dat we daar nu wel rap
zullen aan beginnen.De volgende
verpozing wordt mij vriendelijk aangeboden door Geert, waarvoor dank.Die zit met een leeglopende band, maar omdat
hij tubeless rijdt, met specie in de banden, blijft het bij een beetje
bijpompen.(of zou hij zelf ook al een
beetje zochte gezeten hebben).Even
verder begint mijn hoofdstuk.Bij het
insturen van een smal wegeltje met fijne steentje, maak ik een stuurfoutje en
schuif onderuit. Van moeite, zegt Rudy.Dan zou ik er al veel moeten gelegen hebben, antwoord ik.Een 10-tal Km later krijgen we een smal en
hol liggend wegeltje voorgeschoteld.Links een gracht, en rechts een maisveld.Een volgend stuurfoutje, en ik kies voor de
mais, die toch dieper staat dan gedacht. Als ik na enige moeite terug rechtkrabbel,
begin ik te vermoedden dat de kilometers toch beginnen door te wegen.Maar als je het moeilijk hebt, kan je altijd
rekenen op je vrienden.Danny F offert
zich op om nog ne keer lekt te rijden.Na deze welgekomen pauze, haal ik vlotjes het einde.Het is zelfs Steven die nog een speciaal
maneuverke doet.Naar ik heb van horen
zeggen, ging hij net niet overkop, maar kon nog net over zijn stuur van zijne
velo springen.Probeer u dat eens voor
te stellen, met een beetje fantasie moet dat lukken.Op de terugweg naar Kalken, mogen alle remmen
los en gaat de snelheid richting 40/u.Nu rij ik vlotjes mee, maar ik zie wel andere koppekes schudden.Aan de voetgangerstunnel aan Wetteren-statie,
neemt Luc een sluipweg, en slaat zo een bres met de rest. Als wij dan nog
moeten stoppen voor trood, rijdt hij al de Scheldebrug over.Hierdoor is er van een eindspurt geen sprake
meer.Luc komt wel als eerste in De
Beize aan, maar wordt gediskwalificeerd wegens het verlaten van het officiële
parcours.Nog een troost voor mij.Blijkbaar ben ik niet de enige die op den
duts was vandaag.Axel ging ook 2 keer
onderuit.Na een eerste duik, sprong hij
zo rap mogelijk weer op de fiets, klikte zijn schoenen in de pedalen, maar had
niet gezien dat zijn ketting eraf lag.Met als gevolg, 2 valpartijen op 1 meter.Die was dus nog veel moeder dan ik.
Voor modderfokkers die eens graag hun buikje willen vullen: vrijdagavond(5/8) vanaf 19u is er ribbekesfestijn/ploegvoorstelling van HO Kalken in de Skala. Inschrijven kan via marcdelandtsheer@hotmail.com of mijzelf
De eerste vakantiekiekjes van Stefan en dochter Renske zijn binnen gekomen. ( zie rubriek kijk ! modderfokkers op vakantie ) Volgen er nog meer ...... ???????? ........!!!!!!!!
Vorige week waren we met meer dan 30 voor een plaatselijk
ritje richting Waasmunster, maar vandaag is de opkomst een stuk minder.Ligt het aan de overvloedige regen van de
voorbije dagen, of zit het vroege vertrekuur er voor iets tussen?We zijn slechts met zn tienen:Nadine en Els, Danny F, Dirk DB, Jo R, Geert
S, Rudy R, Rudy V, Cederick L en ikzelf.Defietsen worden ingeladen, en
we vertrekken richting Aalter.Ter
hoogte van knooppunt Gent-Zwijnaarde komt een blauwe bestelwagen tussen ons
inwringen.Mijn reisgezel Danny wil
meteen ingrijpen wegens het verstoren van de colonne, maar ik kan hem nog net
bedaren door te zeggen dat het Axel T is die in extremis de bende vervoegd. Zo
raken we toch nog aan een elftal. Bij aankomst aan de inschrijving geeft Axel
tekst en uitleg bij zijn laattijdige aankomst.Hij stond al gepakt en gezakt klaar, toen hij de aandrang voelde om zijn
darmen te ledigen.Als excuus kan dit
tellen, want dat is een van de weinige zaken waar het woordje MOETEN van
toepassing is.Voor Axel in detail gaat
treden, en in geuren en kleuren zijn wedervaren begint te vertellen, vertrekken
we snel voor onze rit.Al meteen na de
start krijgen we een mooi stuk single-track langs de oever van de
ringvaart.De pees wordt er meteen goed
opgelegd, maar gelukkig moeten we even verder inhouden voor voorliggend
verkeer.Niet voor lang echter, want
wanneer het even breder wordt, gaat diene gast gewoon aan kant staan en geeft
ons de vrije doorgang, den loebas.Meteen het teken om de beentjes nog eens te testen.Voor Axel valt de test negatief uit, en hij
besluit alleen verder te rijden.Na een
30-tal Km testen begint het bij mij ook serieus door te wegen, maar als ik merk
dat er bij Jo, Cedric en Geert ook niet veel overschot op zit, besluit ik toch
maar door te bijten.We worden
getrakteerd op een zeer mooie omloop met een afwisseling van grind en
bospaadjes en slechtshier en daar een
strookje modder.Op een van deze
modderstrookjes rijdt Cedric zich vast en doet dat waar hij goed in is, ne keer
vallen.Het was nochtans een tijdje
geleden dat hij gevallen is, ongeveer even lang als het geleden is dat hij nog
eens meefietste.Als we even verder
Axel, die op een korter parcours zat opnieuw inhalen draagt ook hij zijn
steentje bij voor het vullen van het verslag.Ook hij gaat onderuit, maar valt op een of andere manier op Geert.Nooit geweten dat Axel op mannen valt???Naar het einde van de rit, met al 70Km op de
teller, zijn mijn beste pijlen al verschoten.Toch vinden Dirk en de Rudys het nodig om nog ne keer goe door te
trekken, en in plaats van bergop op een brug een beetje in te houden, jagen ze
het tempo richting 40 per uur.Wat mij
het meest verwonderd, is dat ik er nog al bij al nog in slaag om aan het staartje
aan te pikken.Zouden de benen eindelijk
aan het beteren zijn, of zou mijn nief machien dan toch het verschil
maken.Bij aankomst in de kantine worden
we al opgewacht door ons meiskes. Ook zij waren zeer content van het mooie
parcours, al vond Nadine het toch nog nodig om een extra stuksken maisveld om
te ploegen.
