is the name, biking is the game

Op weg naar de 1° bevoorrading, kregen we enkele hellingen op de Boeschepeberg en de Catsberg onder de wielen. Dat was er direct goe op, stijl bergop, stenen zoveel ge maar wilt, dus technisch maar leuk. Ook hadden we op de Catsberg de keuze tussen “easy” rechtdoor of “Techical” rechtsaf. Technical gekozen natuurlijk en onderweg 6 keren op mijnen asem getorten. Na 23km hadden we de eerste, van alles voorziene bevoorrading, en hadden dan al 360 hoogtemeters verwerkt. Mario en Karel arriveerden ook een tijdje later,  en kozen daar voor de 65km, dus die hebben we niet meer weer gezien. Mario zag het al positief en zei dat hij vanaf nu al 20km voorsprong had op ons drieën. Tot ieders verbazing waren we nog altijd droog en proper. Behalve Steven zijnen helm maar dat was nog Achouffe-more van de dag er voor. Te vroeg geroepen natuurlijk, want direct na de splitsing van de 65-85 kregen we een strook aangelegde bultjes voorgeschoteld die vol water stonden. De properteit op onze persoon was er daar redelijk rap af. Met dank aan die bulten weet ik weer dat er nen punt aan een fietszadel staat en dat  ik een rechter-teelbal heb. Het één en het ander werd naar boven gekatapulteerd wat me verplichtte het komende uur enkele keren goed te slikken zodat alles weer op zijn daar voor voorziene plaats zakte. Tot aan de tweede bevoorrading was het vrij plat en weinig aantrekkelijk vergeleken met het eerste deel van de rit.

Na de tweede bevoorrading kregen we een tweede maal de Catsberg, de Zwarteberg en de Baneberg er als cadeau bovenop. Ergens tussen die bergen kregen we een prachtige en technische singletrack in het Bois de la Garonne. Niet extreem steil maar wel vrij lang. Meteen hadden we in totaal 960 hoogtemeters op ons schermken staan, de fut was er dus voor een héél groot stuk uit. Tijdens een snelle afdaling op weg naar de derde bevoorrading kon Steven het niet laten een wesp voorbij te steken, en die kon het op haar beurt niet laten om hem te steken, zuust onder zijn oog. Amai den dienen heeft afgezien, het heeft een tijdje geduurd eer we weer konden verder rijden.

Onderweg naar de derde bevoorrading hadden we nog eens de keuze tussen “easy” en “technical”. Steven koos voor “easy” omwille van zijn dik wezen, ik omwille van mijn dikke benen en omwille van Davy zijnen dikke nek koos hij toch nog voor “technical”. Hij bleef verdacht lang weg wat ons al iets deed vermoeden, op zijnen bek natuurlijk. Dat was nog de grootste teleurstelling van de dag, we hadden zijn tuimeling niet gezien. We waren dan redelijk rap aan de laatste bevoorrading, waar ze Steven echter niet konden verzorgen. Van daar was het nog 11 km naar de meet wat wij hebben afgesneden tot 7 km om zo rap mogelijk bij het Rode Kruis te geraken. Daar hebben ze Steven zijn wezen verzorgd en naar het schijnt is nu al alles weer ok.

Al bij al ne zeer mooie, maar ook zeer zware rit, 85km, 960 hoogtemeters, we hebben nog ne keer kunnen mountainbiken ipv in het veld crossen.

 Geert S.