is the name, biking is the game

Vorige week waren we met meer dan 30 voor een plaatselijk ritje richting Waasmunster, maar vandaag is de opkomst een stuk minder.  Ligt het aan de overvloedige regen van de voorbije dagen, of zit het vroege vertrekuur er voor iets tussen?  We zijn slechts met z’n tienen:  Nadine en Els, Danny F, Dirk DB, Jo R, Geert S, Rudy R, Rudy V, Cederick L en ikzelf.  De  fietsen worden ingeladen, en we vertrekken richting Aalter.  Ter hoogte van knooppunt Gent-Zwijnaarde komt een blauwe bestelwagen tussen ons inwringen.  Mijn reisgezel Danny wil meteen ingrijpen wegens het verstoren van de colonne, maar ik kan hem nog net bedaren door te zeggen dat het Axel T is die in extremis de bende vervoegd. Zo raken we toch nog aan een elftal. Bij aankomst aan de inschrijving geeft Axel tekst en uitleg bij zijn laattijdige aankomst.  Hij stond al gepakt en gezakt klaar, toen hij de aandrang voelde om zijn darmen te ledigen.  Als excuus kan dit tellen, want dat is een van de weinige zaken waar het woordje MOETEN van toepassing is.  Voor Axel in detail gaat treden, en in geuren en kleuren zijn wedervaren begint te vertellen, vertrekken we snel voor onze rit.  Al meteen na de start krijgen we een mooi stuk single-track langs de oever van de ringvaart.  De pees wordt er meteen goed opgelegd, maar gelukkig moeten we even verder inhouden voor voorliggend verkeer.  Niet voor lang echter, want wanneer het even breder wordt, gaat diene gast gewoon aan kant staan en geeft ons de vrije doorgang, den loebas.  Meteen het teken om de beentjes nog eens te testen.  Voor Axel valt de test negatief uit, en hij besluit alleen verder te rijden.  Na een 30-tal Km testen begint het bij mij ook serieus door te wegen, maar als ik merk dat er bij Jo, Cedric en Geert ook niet veel overschot op zit, besluit ik toch maar door te bijten.  We worden getrakteerd op een zeer mooie omloop met een afwisseling van grind en bospaadjes en slechts  hier en daar een strookje modder.  Op een van deze modderstrookjes rijdt Cedric zich vast en doet dat waar hij goed in is, ne keer vallen.  Het was nochtans een tijdje geleden dat hij gevallen is, ongeveer even lang als het geleden is dat hij nog eens meefietste.  Als we even verder Axel, die op een korter parcours zat opnieuw inhalen draagt ook hij zijn steentje bij voor het vullen van het verslag.  Ook hij gaat onderuit, maar valt op een of andere manier op Geert.  Nooit geweten dat Axel op mannen valt???  Naar het einde van de rit, met al 70Km op de teller, zijn mijn beste pijlen al verschoten.  Toch vinden Dirk en de Rudy’s het nodig om nog ne keer goe door te trekken, en in plaats van bergop op een brug een beetje in te houden, jagen ze het tempo richting 40 per uur.  Wat mij het meest verwonderd, is dat ik er nog al bij al nog in slaag om aan het staartje aan te pikken.  Zouden de benen eindelijk aan het beteren zijn, of zou mijn nief machien dan toch het verschil maken.  Bij aankomst in de kantine worden we al opgewacht door ons meiskes. Ook zij waren zeer content van het mooie parcours, al vond Nadine het toch nog nodig om een extra stuksken maisveld om te ploegen.

Ivan.