Mijn vorige blog eindigde met veelbelovende plannen voor zaterdag en zondag (feestje en excursie), maar er is niet veel van in huis gekomen. Bulent (uit Turkije, de jarige) kon zelf niet naar het feestje komen dat Victor (uit Noorwegen) voor hem wilde organiseren. Maar Gianna en ik hebben Victor toch een bezoekje gebracht. Gianna was eerst even bij een meisje dat ze hier kent in Minsk, dus ik moest helemaal alleen mijn weg zien te vinden. Het is de eerste keer dat ik alleen de metro heb genomen, met een overstap dan nog, dus ik heb mezelf weeral eens overtroffen. Maar eigenlijk stelt dat niet veel voor hoor. Alles in Minsk is heel gemakkelijk te bereiken, en het is heel veilig op straat, ook s nachts. Dus ik heb Victor zijn appartement gevonden en een kwartiertje later was Gianna er ook. We spreken alle drie goed Duits. Het is Gianna haar tweede moedertaal (naast Zwitsers Duits) en Victor heeft nog een tijdje in Duitsland gewoond. Ik kon dus eigenlijk het minst goed Duits van de drie, maar toch goed genoeg. In het begin was het wel leuk, maar na een half uurtje kwam er ook nog een Canadees bij. Ik kende hem al een beetje van op school, maar had er nooit echt lang mee gesproken. Nu moesten we dus Engels praten, want de Canadees kan natuurlijk geen Duits, en hij leert ook nog niet zo lang Russisch. Bovendien lijkt zijn Russisch meer op Engels, want hij heeft een enorm Engels accent. Bon, in het Engels dus. Op zich geen groot probleem, de basiswoordenschat ken ik wel, en voor Gianna en Victor was het ook geen probleem. Het probleem met die jongen was dat hij alleen over zichzelf vertelde, over zijn boeiend leven en over zijn vrienden overal ter wereld en over zijn plannen en reizen Op de duur werd het echt vervelend. Hij vertelde ook dingen waar wij helemaal niets aan hadden, waarover wij niet konden meepraten. Dus het feestje was minder goed dan verwacht, maar beter dan dat we gewoon niets gedaan hadden.
Zondag ben ik met Gianna gaan zoeken naar een wasserij hier in Minsk. Andere studenten hadden ons verteld dat er dichtbij комаровский рынок (kamarovski rinok) een wasserij was. We wilden daarheen gaan, maar op straat zei een mevrouw dat er dichtbij het studentenhuis ook een wasserij was. Dus zijn we die gaan zoeken, maar niets gevonden. Later bleek dat die al een jaar niet meer bestaat. Daarna hebben we het nog eens gevraagd, en er zou wat verderop nog een wasserij geweest zijn, maar die hebben we ook niet gevonden. Maandag kleren wassen dus Omdat we zo veel vuile kleren hadden, hebben we ze allemaal in mijn valies gegooid en zijn we ermee naar комаровский рынок getrokken. Maar комаровский рынок is gesloten op maandag, en ook alle andere winkels in de buurt ervan Dus weer geen kleren kunnen wassen. We zijn echt sukkelaars Twee keer een mooie wandeling door Minsk met pak en zak Zondag was het trouwens wat regenachtig in Minsk, dus de excursie ging niet door. En de jongen die dat ging organiseren heeft niets meer laten weten, dus het zal voor een andere keer zijn.
Maandagmorgen ben ik eens naar de les Nederlands geweest. De studenten hadden thuis een klein verhaaltje moeten lezen dat bol stond van de uitdrukkingen en speciale zegswijzen. Bovendien was het een Hollands verhaaltje, dus af en toe zat er wel een woord tussen dat wij in België niet gebruiken, zoals een plakje kaas. Het is soms moeilijk om op de vragen van de docente te antwoorden, of om snel andere voorbeelden te verzinnen. Maar ik vind het wel heel interessant. Ik ga er elke maandag speciaal voor opstaan om kwart na 7. J
Verder nog goed nieuws over mijn vakken. Maandag kwamen ze me uit de les halen om het nog eens te bespreken, en ik kon aan hun papieren zien dat ze al vorderingen gemaakt hadden.
Maandagnamiddag hebben Gianna en ik ook eens de meubels in onze kamer verhuisd. We hadden dat al eens gedaan toen Lore er was, maar nu nog een keer. Het is veel beter nu, veel meer plaats en een beetje ordelijker. Maar het blijft natuurlijk een kleine kamer in een studentenhuis in Wit-Rusland Ik ben het hier wel al goed gewoon hoor. Ik zit graag op mijn kamer, net als thuis. Voorlopig is er nog geen nieuw meisje op onze kamer. Ik denk dat de kans groot is dat we met twee op de kamer blijven liggen. Het begint wel tijd te worden dat de verwarming hier werkt Normaal moest ze op 15 oktober al werken, maar ze werkt nog niet.
Dinsdag heb ik al een eerste les Duits kunnen bijwonen. De studenten moesten een tekst uit het Duits naar het Russisch vertalen. En niet zomaar een tekst, een zakelijke brief. Voor mij was dat uiteraard moeilijk. Ik had al moeite om sommige woorden in het Duits te begrijpen Het was een klas met een tiental meisjes en één jongen. En die jongen kent toevallig een beetje Nederlands! De docente sprak heel goed Duits, en de studenten ook. Hun uitspraak is ook heel goed, ik had dat nooit verwacht. Ze hebben misschien een beetje een accent, maar ik heb dat ook, dat kun je niet vermijden.
Dinsdagnamiddag ben ik met Gianna naar de wasserij gegaan. Derde keer, goede keer! Deze keer hebben we gewoon rugzakken en plastieken zakken meegenomen, omdat we dachten dat dat gemakkelijker zou zijn, maar eigenlijk was dat helemaal niet gemakkelijker. Maar het voornaamste is dat onze kleren nu toch goed gewassen en gedroogd zijn. Nu kunnen we weer voort voor een paar weken.
Dinsdagavond ben ik met Gianna naar het theater gegaan. Er is er een dichtbij het studentenhuis. Gianna kent iemand die daar werkt, en zijn vrouw speelde ook mee die avond. Het was in het Wit-Russisch, dus ik heb bijna niets begrepen van wat ze zeiden of zongen, maar ik vond het toch prachtig! Het is werkelijk fantastisch wat die mensen allemaal kunnen. Ze kunnen heel goed acteren, zingen en dansen. En niet zomaar een beetje zingen of dansen, maar echt supergoed. En niet alleen de hoofdrolspelers, ook alle anderen. Ik heb echt veel bewondering voor die mensen. Ik veronderstel dat die allemaal hoog opgeleid zijn daarvoor. Theater is hier natuurlijk heel populair, maar terecht. Ik had nooit verwacht dat het me zo zou bevallen. Voor herhaling vatbaar!
Woensdag had ik drie lessen: internationaal recht, vertaling en mondelinge vertaling. Internationaal recht was volledig in het Russisch, dus wel moeilijk. De docente herhaalde wel goed wat belangrijk was, en soms leek het meer op een dictee, maar toch is het moeilijk om snel Russische woorden op te schrijven die ik nog nooit gehoord heb. Mijn woordenschatkennis in het Russisch is beperkt, dus ik ken maar weinig woorden die te maken hebben met recht. Dus ik heb vier bladzijden halve notities nu. Maar goed, misschien lukt het na enkele weken beter om te noteren. Vertaling was wel interessant. Het was weer dezelfde klas en docente als woensdag. Eerst moesten we tekstjes aanvullen waarin enkele letters of woorden waren weggelaten (makkie!) en dan moesten we die vertalen naar het Russisch. We mochten per drie werken, dus het lukte wel. Daarna moesten we andere tekstjes uit het Russisch naar het Duits vertalen. Dat is gemakkelijker voor mij, maar moeilijker voor de studenten hier. En soms weet ik eens iets, en soms weten zij het. Dus dat was ook wel een interessante les. Daarna had ik nog mondelinge vertaling. In die les hebben we eigenlijk twee keer niks gedaan, maar wat we gedaan hebben, was wel interessant. De docent sprak ook heel goed Duits, de studenten hier iets minder goed. Ik heb dus al drie vertaalvakken gevolgd, maar ik moet dat eigenlijk niet volgen. Vertaling staat niet op mijn programma in het eerste semester, maar toch hebben ze me hier vertaalvakken gegeven. Ik begrijp er niet veel van, maar goed. Ze zeiden dat ik een vertaalvak mag kiezen uit degene die ze me aangeboden hebben. Ik denk dat ik dus een vertaalvak als keuzevak zal nemen.
De lessen Russisch die ik tot hier toe altijd gevolgd heb, kunnen volgens mij wel gelden als mondelinge vaardigheid Russisch. Ik zal die lessen niet meer vijf keer per week kunnen volgen, waarschijnlijk maar twee keer, en ik vind het wel jammer. Het was altijd interessant, en soms wel moeilijk ook, maar dat is goed, anders leer ik niets bij.
Donderdag had ik weer een ander soort mondelinge vaardigheid van Duits, weer bij de groep van de eerste les, met de goede docente. Ook weer interessant, maar nog steeds moeilijk om zomaar iets uit het Duits te vertalen naar het Russisch. Zeker ook omdat ik nog niet zomaar kan omschakelen van het Duits naar het Russisch. Het is moeilijk om plots Russisch te spreken als je eerst de hele tijd Duits hoort en spreekt. Ik had ook een vak dat moet gelden als tekstvaardigheid van Duits. Het was een heel oude docente die bijna de hele tijd Russisch sprak. In die les vergelijken we vertalingen en zeggen we waarom een bepaalde zin (niet) goed vertaald is. Die Russen voelen het natuurlijk meteen aan als een bepaalde zin in het Russisch niet klopt, maar voor mij is het weer wat moeilijker. Maar ik ben het al gewoon dat het moeilijk is hoor. Het zal me wel lukken. Wie weet ben ik binnen twee maanden wel in staat om teksten uit het Russisch naar het Duits te vertalen. Omgekeerd zal nog een beetje moeilijk zijn.
Genoeg (saaie) uitleg over mijn vakken! Ik heb me deze week weer eens laten gaan, en ik heb wat koopjes gedaan. Ik heb warme botten gekocht, want dat was het plan. Ik heb geen botten meegenomen want dat woog te veel en nam te veel plaats in in mijn valies Ik heb ook een jeans gekocht, en mijn lievelingsparfum (Escada), véél goedkoper dan in België. De prijzen zijn hier soms echt heel laag, en dat is niet goed voor de portemonnee, want ik koop veel omdat het goedkoop is, maar op de duur loopt dat wel op natuurlijk.
Deze week hebben Gianna en ik nog een Spaans meisje leren kennen. Ze heet Fatima, woont al vier jaar in Minsk en studeert hier voor tandarts. Ze kent het ander Spaans meisje dat hier in het studentenhuis woont ook (Marta, zit ook in de les Russisch bij ons). We hebben ook kennis gemaakt met jongens (of eerder mannen) uit Iran die hier in het studentenhuis wonen. Maar zij zien er een beetje raar uit, en ze drongen zichzelf een beetje te veel op, ze wilden zo direct alles weten over ons. En dat beviel ons niet echt. Ook niet de types om goeie vriendjes mee te worden. En verder hebben we ons s avonds nog geamuseerd met de Turken. We hebben al Jungle Speed gespeeld, en iedereen vindt dat hier heel leuk! Er zijn er maar een paar die een beetje Russisch spreken, dus diepzinnige gesprekken voeren lukt niet, maar dat is juist leuk. Er wordt veel gelachen en dat is het voornaamste. Ze zijn ook bevriend met een vriendelijk Wit-Russisch meisje (Natasja), en zij is er ook soms bij als we samen op hun kamer zitten. En in het studentenhuis woont er ook een Italiaan die al met pensioen is. Hij heeft beslist dat hij nog iets wilde beleven in zijn leven, dus is hij naar Minsk gekomen om Russisch te studeren. Gianna spreekt ook Italiaans, dus voor haar is dat wel interessant. Het is ook een heel vriendelijke meneer.
Donderdagavond moest Gianna naar een les Wit-Russisch. Ze wil die taal graag een beetje leren, dus volgt ze nu een soort cursus. Voor mij is dat niet zo interessant, maar zij kent wel al heel goed Russisch, en ook een beetje Pools, dus voor haar is het gemakkelijker. Wit-Russisch lijkt wel een beetje op Russisch, en ik denk dat de meeste mensen die hier wonen ook wel Wit-Russisch begrijpen, maar ik begrijp er bijna niets van. Ik ben toen nog eens op bezoek geweest bij de Turken hier in het studentenhuis. Zij hebben me meegenomen naar een Wit-Russische jongen die ook in het studentenhuis hier verblijft. Het was heel grappig. Drie van de vier Turken spreken echt nog niet goed Russisch, dus als ze iets willen zeggen, maken ze zo veel fouten dat het soms echt hilarisch is. Natasja was er ook, en ook nog een ander Wit-Russisch meisje. De Wit-Russische jongen was ook heel vriendelijk. Hij heet Vitallik (geen gewone naam hier, de meesten heten hier Aleksander, Igor ) en hij woont dichtbij Brest. Dat is een stadje dat ik ook zal bezoeken als mijn ouders en Tim hier zijn. Hij heeft ook al een jaar Duits gestudeerd. We hebben de hele avond over twee keer niks gebabbeld, maar we hebben veel gelachen en dat is het voornaamste. Veel beter dan heel de tijd te zwijgen en te luisteren naar de boeiende verhalen over het leven van een Canadees
Ik zit nu in hotel Belarus. Hier beneden in de lobby kun je draadloos internet gebruiken. Wel tegen betaling uiteraard, maar het is hier toch beter dan in de internetkelder. Nu kan ik met mijn eigen laptop op internet, en zit ik in een comfortabele zetel. Hotel Belarus is maar twee minuutjes wandelen van het studentenhuis. Ik heb weer heel veel te vertellen, dus neem gerust de tijd om dit te lezen
Vrijdag ben ik naar een reisbureau geweest hier in Minsk. Mijn ouders en Tim komen me eind oktober eens bezoeken, dus ik moet voor hen een hotel en eventueel een uitstap naar de stad Brest regelen. Ik ga dan uiteraard mee met hen. Het was wel een beetje moeilijk om alles in het Russisch te vragen en uit te leggen, maar ze hebben me toch begrepen, en dat is het voornaamste. Ik moest maandag dan nog eens teruggaan, en dan hebben ze gezegd dat ze me dinsdagavond een mail zouden sturen met concrete informatie en prijzen. Dus ik ging dinsdagavond nog eens naar de internetkelder om mijn mails te checken, maar ik had geen mail van het reisbureau. Ze zijn wel vriendelijk hoor, die Wit-Russen, maar je moet er altijd zo lang op wachten. Op school is het net hetzelfde. Het kan toch niet zo moeilijk zijn om vakken te vinden die ik kan volgen!? Maar ze zeggen altijd dat ik morgen eens moet terugkomen, of over twee dagen. Ik vind dat wel vervelend, want in Gent zijn de lessen al lang begonnen. Ze hebben me nu gezegd dat het maandag in orde komt, en ik hoop echt dat ze het menen. Ik moet voor 17 oktober de vakken die ik hier volg doorsturen naar mijn school in Gent, dus ze mogen zich wel een beetje beginnen haasten. Ik had al gedacht om zelf eens naar de vakgroep Duits te gaan en het daar eens te vragen, maar dan is het precies alsof ik zo ongeduldig ben en achter hun rug het zelf ga regelen. Als ze maandag nog van niets weten, ga ik dat wel doen. Maar voor de algemene vakken weet ik niet waar ik kan naartoe gaan
Zaterdag ben ik weer naar de boekenmarkt geweest. Ik denk dat ik daar nog veel naartoe zal gaan. Ze hebben daar echt veel leuke dingen. Ik heb een cd gekocht met 200 Russische hits,en ook wat Russische tijdschriften. Ik durf nog niet goed een Russische roman kopen, ik weet niet of ik daar al klaar voor ben. Ik zou het wel eens willen proberen, maar dan moet het wel een gemakkelijk boek zijn, want ik haat het als ik bij elke bladzijde tien keer mijn woordenboek nodig heb. Later misschien
s Avonds kwam er een jongen uit Cyprus op mijn kamer en hij vroeg of ik hem wat kon helpen om Russisch te leren. Dat wilde ik natuurlijk wel, ik had toch niets speciaals te doen. Hij wilde vooral oefenen om Russisch te praten, dus stelde ik hem wat vragen, maar hij kent totaal niet goed Russisch. Hij had nog veel moeite om eenvoudige woorden te lezen en te schrijven. En toch wilde hij al Russisch praten en Russische films kijken enzovoort Het is echt vermoeiend om zo iemand te helpen, en Russisch praat je niet na een maand. De werkwoorden en naamvallen zijn te complex om zelf al zinnen te kunnen maken. Het werd na een tijdje echt vervelend dat hij zo graag Russisch wilde praten, terwijl hij het niet kon. Hij zei ook tegen mij dat ik Russisch moest praten tegen hem in plaats van Engels, maar hij snapt er niets van als ik Russisch praat Dus hebben Lore en ik hem duidelijk gemaakt dat hij een beetje geduld moet hebben, en dat het daarna wel beter zal gaan om te praten. Het is een beetje een rare jongen, niet iemand waar ik goed mee zou kunnen overeenkomen.
Zondag ben ik weer naar комаровский рынок geweest om wat fruit en groenten te kopen. Ja hoor, de winkels zijn hier op zondag open, maar niet allemaal op maandag Ik ben ook nog eens naar de winkel geweest waar ik mijn parfum gekocht had, met al die kleine kraampjes. Die winkel heet Импульс (Impuls) trouwens. En ik heb ontdekt dat dat gebouw drie verdiepingen heeft. De tweede en derde verdieping is een beetje het paradijs voor vrouwen: allemaal kleine winkeltjes met kleren, schoenen en handtassen! Ik heb een zwarte gilet gekocht en een handtas. De schoenen zijn hier meestal niet zo mooi, maar met een beetje zoeken kun je er wel mooie vinden. De kleren zijn hier helaas niet veel goedkoper dan bij ons. Ik ga zeker nog eens terug naar die winkel!
Maandag ben ik eens met Lore mee geweest naar de les. Zij doet hier haar stage, ze geeft les Nederlands aan studenten die hier Nederlands studeren. De docente had gevraagd of ik eventueel af en toe eens naar zon les kan komen als Lore weg is. Gewoon om een beetje te helpen, en om wat dingen uit te leggen die de docente ook niet weet. Ik wil dat wel graag doen, ik vind dat heel interessant. Maar aangezien ik nog geen volledig lessenrooster heb, kon ik nog niets beloven. Maar waarschijnlijk zal ik wel nog ergens een gaatje vinden om dat te doen. In die lessen besef je eigenlijk pas hoe moeilijk en onlogisch Nederlands kan zijn. Hoe leg je uit dat het werkwoord het begeven niet transitief is? Bijvoorbeeld: Door de overstroming hebben de muren het begeven. En constructies als heeft weten te redden, wie heeft dat in godsnaam uitgevonden? Je kunt toch even goed zeggen: het is hem gelukt om iets te redden.
Ondertussen zit Gianna (mijn Zwitsers kamergenootje, vorige keer had ik haar naam verkeerd geschreven) ook bij mij in de les Russisch. Er is ook een Hollander bij gekomen. Hij is wel al 37, maar hij ziet er bijlange niet zo oud uit. Hij woont hier nu bij zijn Wit-Russische vriendin, en wil hier misschien altijd blijven wonen. Ik ben nu niet meer het enige meisje in de les, maar wel de allerjongste. Er zijn nog twee Turken die 30 en 34 zijn, en de rest is ook allemaal ouder dan ik. In onze klas zitten nu mensen uit deze landen: Korea, Turkije, Noorwegen, Zwitserland, Nederland, België, en misschien een Spaans meisje, en misschien nog een Italiaan.
Dinsdag ben ik met Lore en Gianna naar een grote markt geweest die een beetje buiten het centrum gelegen is. Daar kun je echt heel veel kopen, van eten tot elektrische apparaten en kleren. Ik vind het wel iets hebben, zo al die kleine winkeltjes en kraampjes hier. Ik zou er fotos willen van nemen, maar er komen hier echt weinig toeristen, en misschien vinden de mensen het hier raar als je hun kraampjes of winkeltjes fotografeert In België doet dat ook niemand.
Ik heb Gianna ondertussen al horen telefoneren in het Schweizerdeutsch (Zwitsers). Dat is echt heel grappig, en ik dacht dat de docenten op school overdreven als ze ons vertelden dat je dat heel moeilijk kan begrijpen, maar ik moet toegeven dat ze gelijk hebben. Hier en daar kon ik wel eens een woord opvangen en begrijpen, maar zelfs de cijfers klinken anders dan in het Duits. Gianna heeft me even uitgelegd hoe het eigenlijk werkt. Ik vind dat heel interessant, maar misschien zijn er mensen die niks hebben aan de uitleg die ik nu ga geven Schweizerdeutsch heeft een beetje een andere grammatica als het Duits. Je kunt in het Schweizerdeutsch niet ik was zeggen, alleen ik ben geweest. Er is ook geen toekomende tijd. Ze zeggen gewoon morgen ga ik naar school in plaats van morgen zal ik naar school gaan. Maar in het Nederlands en in het Duits kun je meestal ook gewoon de tegenwoordige tijd gebruiken voor de toekomst. De mensen in Zwitserland spreken Schweizerdeutsch als moedertaal. Maar eigenlijk is het geen echte taal, want er bestaat geen schrijftaal. Alle boeken, kranten, teksten worden in het Duits geschreven. Er bestaan dus ook geen grammaticaregels of spellingsregels. Als de mensen iets in het Schweizerdeutsch willen schrijven (bijvoorbeeld in een sms), dan schrijven ze de woorden gewoon zoals ze uitgesproken worden. Als ouders kun kinderen een verhaaltje willen voorlezen, dan vertalen ze de Duitse tekst naar het Schweizerdeutsch terwijl ze lezen. De kinderen leren pas op school Duits en hebben in het begin moeite met de sterke werkwoorden in de verleden tijd, omdat dat in het Schweizerdeutsch niet bestaat. Begrijpen jullie wat ik bedoel? In het Nederlands bestaat dat ook: meten, mat ; laten, liet ; dwingen, dwong Maar al gauw wordt Duits hun tweede moedertaal, want het onderwijs is in het Duits, en alles wat ze lezen of horen op tv is in het Duits. Er bestaan bovendien ook nog eens veel dialecten van het Schweizerdeutsch, dus het is echt moeilijk om het als een echte taal te erkennen. Gianna denkt dat het Schweizerdeutsch nooit een echte taal zal worden, daarvoor is het al te laat. Tot zover mijn boeiende uitleg. J
Donderdagavond was het de laatste avond van Lore hier in Minsk. Ik heb samen met haar en Gianna пельмени (pelmeni) gemaakt. Dat is een soort pasta met daarin een soort gehaktbol. Niet slecht, maar ook niet heel lekker vind ik. We hebben toen ook een Spaans meisje leren kennen die hier Russisch studeert, maar ook Spaanse les geeft aan de universiteit. Misschien komt ze ook bij ons in de klas zitten. Ze heeft al eens een jaar in Moskou les gegeven, en het is nu haar tweede jaar in Minsk. En het is heel raar, maar ik spreek toch beter Russisch dan zij. Je zou verwachten dat zij al heel goed Russisch kan spreken, maar het is niet zo. Dat meisje zat die avond bij ons op de kamer. Daarna waren we nog uitgenodigd bij Turken op de kamer. Er zitten hier echt veel Turken, en bijna allemaal jongens. Ik vind dat de Turken hier nog het vriendelijkst van alle buitenlanders zijn. Hun kamer lag er kraaknet bij, nergens rommel en hun bedden waren perfect opgemaakt. Daar kunnen wij nog iets van leren Ze hadden blijkbaar ook een groot tapijt gekocht voor in hun kamer, en we mochten er niet op met onze schoenen of pantoffels. Dus onze schoenen moesten aan de deur blijven staan. Dat was wel eventjes raar, dat zijn wij totaal niet gewoon. Er was maar één van de vijf die een beetje Russisch sprak. Hij had nog maar vier maanden Russisch gestudeerd, maar toch kon hij zich al goed verstaanbaar maken en moest hij al tolk spelen voor de andere Turken. Het was best wel gezellig. Ze hebben zelfs eventjes een Turkse dans gedaan. Maar daarna was het tijd voor de laatste nacht van Lore.
Vrijdagnamiddag kwam er ons ineens een mevrouw halen om naar een bijeenkomst te gaan met allemaal buitenlandse studenten hier in het studentenhuis. Dus wij dachten, oh leuk, misschien organiseren ze iets voor ons om elkaar te leren kennen. Maar dat was het helemaal niet. Aan een tafel zaten er twee mannen van de politie, een oudere mevrouw, en nog een man. Toen we binnenkwamen waren de mannen van de politie hun uitleg al aan het doen. Het ging vooral over de regels in het studentenhuis. Voor ons is het vanzelfsprekend dat je het kot hier niet mag afbreken, wij hebben niet echt regels nodig. Maar hier gebeurt dat veel officiëler. Ze maakten ook duidelijk dat je niet zomaar in Wit-Rusland mag blijven zonder visum en registratie. Maar het ergste en tegelijk ook het lachwekkendste was dat ze zeiden dat ze je konden in de gevangenis steken of het land uitzetten als je je hier niet aan de wetten en regels houdt
Vrijdagavond is Lore met de trein naar huis vertrokken. Een Turk uit mijn klas was toen jarig, en heeft de klas uitgenodigd om iets te gaan drinken in een café. Zijn naam is Bulent en ik denk dat hij 34 of 35 is geworden. We hebben zijn Wit-Russische vriendin nu ook eens gezien, en het is echt een heel mooi en vriendelijk meisje. De Hollander uit mijn klas was er ook met zijn Wit-Russische vriendin. Zij is niet speciaal mooi, maar ze is ook al wat ouder en ze ziet er wel heel lief uit. Ze studeert ook een beetje Nederlands nu. Het was heel gezellig. En hoewel we allemaal Engels kennen, spreken we toch altijd Russisch. En ik vind dat het al heel goed begint te lukken om gesprekken te hebben in het Russisch. Er was ook een Turk die ik niet ken, en hij heeft een Wit-Russische vriendin die vijfjaar in Turkije heeft gewoond en zichzelfTurks heeft aangeleerd. Ook een heel vriendelijk meisje. Ook de Noor uit mijn klas (Viktor) was er, en nog een Turk die ook hier in het studentenhuis woont (Shahin). Helaas sluiten de deuren van het studentenhuis hier al om 12 uur en kon ik niet lang blijven Zaterdagavond geeft Viktor in zijn appartement een feestje voor Bulent. Dat kan ook nog leuk worden! En zondag zouden we met de klas op excursie willen gaan naar een mooi natuurgebied in Wit-Rusland. Je zou er in de winter ook kunnen skiën. Ik ben benieuwd
Het
is een tijdje geleden dat ik nog eens een bericht achtergelaten heb,
sorry daarvoor. Maar ik vind het eerlijk gezegd niet zo leuk in dat
internetcafé. Het is eigenlijk gewoon een kelder met tafels en stoelen
en computers, zeker geen gezellig café. Het is dicht bij de
universiteit, maar ver van het studentenhuis. Mijn lessen Russisch in
de voormiddag duren tot half 1, dus tegen dan heb ik al honger en zeker
geen zin om nog een uur in het internetcafé te gaan zitten.En ik ben in de namiddag gewoonlijk te tam om nog eens naar hier te komen. Begrijpen jullie dat een beetje? J
Zondag
zijn ik en Lore naar een souvenirmarkt geweest. Het was niet zo groot
als we verwacht hadden, en ze verkochten vooral schilderijen. Maar ik
heb er toch een sleutelhanger met een matrjosjka gekocht, en ook nog
een echte kleine en een grote matrjosjka. Je weet wel, zo die houten
poppen die in elkaar passen en die altijd kleiner en kleiner worden.
Lore
had zaterdag op straat een Kongolees leren kennen. Hij heet King, is 26
jaar en spreekt heel veel talen. Hij heeft lang in Parijs gewoond, maar
nu woont hij al enkele jaren in Minsk, en hij heeft hier samen met zijn
broer een Spaans restaurant. Zondagavond heeft hij ons uitgenodigd om
iets te komen eten en drinken in zijn restaurant. Het restaurant was
die avond eigenlijk niet open, want er was een speciaal feest. Er waren
(denk ik) ongeveer 15 koppels die vorig jaar getrouwd waren. Ze hadden
weer hun trouwkleren aangetrokken en deden mee aan een soort spel met
allemaal opdrachten. Na het spel mochten ze hapjes en drankjes komen
eten in het restaurant, en konden ze er dansen. Het was heel mooi om te
zien, zo veel witte trouwkleren bij elkaar.
Lore
en ik hebben aan de bar gepraat met King. Hij vindt Minsk echt
fantastisch, en hij wil dat wij dat ook vinden, dus gaat hij ons wat
van Minsk laten zien. De vriendin van de broer van King was er ook. Dat
was een vriendelijk meisje dat nog Miss Belarus is geweest.
Maandag
ben ik naar de les geweest, en ik heb ook weer naar mijn vakken
geïnformeerd, maar ze zeggen altijd завтра (morgen). De rest van de
dag ben ik lui geweest en heb ik wat films gekeken. J
Dinsdag
was de docente ziek, dus moesten we naar een slechte oude Wit-Russische
film kijken. De Noor uit mijn klas die al die talen kent, heeft ook
eens Duits met mij gepraat. Kun je geloven dat ik er moeite mee had? Ik
kan veel beter Duits dan Russisch, maar ik ben het al zodanig gewoon om
altijd Russisch te spreken, dat ik moeilijk kan overschakelen naar een
andere taal. Het was niet rampzalig slecht hoor, het lukte wel om Duits
te spreken, maar er slopen altijd Russische woorden tussen, zoals я не
знаю (ja ni znajoe - ik weet het niet),что? (sjto? - wat?), да (da - ja),но (no - maar)
In
de namiddag heb ik mijn was gedaan met de hand. Dat is geen lachertje,
geloof me maar. Er is hier wel een wasserij in de buurt, maar ik moet
nog eens rondvragen waar dat juist is en hoe dat juist werkt. Nu hangt
mijn was (en die van Lore ook) te drogen aan waslijnen in de kamer.
s
Avonds heeft King ons opgehaald met de auto en hebben we eerst wat door
Minsk gereden. Daarna hebben we een Wit-Russische vriendin van King
opgepikt, en dan zijn we naar een soort megasupermarkt geweest. Bijna
alle winkels zijn hier tot 10-11 uur s avonds open trouwens, wel
handig. Boven de supermarkt waren er nog klerenwinkels met wat merkenvan
bij ons. Je ziet ook nog veel zomerkleren hangen, en dat vind ik wel
raar, want zo goed weer is het nu ook weer niet. In dat gebouw is er
ook een restaurant dat Amsterdam heet. Je kunt er veel pizzas eten,
maar ook typische Wit-Russische gerechten. We moesten van King een soep
proeven met allerlei groenten en vlees in. Ik ben de naam ervan
vergeten, maar daar hebben jullie toch niet veel aan. Het was geen
slechte soep, maar ik zou het toch niet zelf bestellen. Lore heeft de
soep ook naar binnen gewerkt, maar zij is al heel lang vegetariër, dus
ik denk dat zij dat ook niet meer zal eten. Daarna hebben we драники
(draniki) gegeten. Dat was wel lekker. Dat is gemaakt van aardappelen
en is ook typisch Wit-Russisch. Ik had er een foto van moeten nemen
Misschien de volgende keer, want dat zou ik wel nog willen eten.
Woensdag
weer gewoon les. Het was wel een beetje moeilijk, ik leer hier elke les
wel iets wat ik nog niet wist. We hebben onder andere wat uitdrukkingen
zoals als een vis in het water geleerd, en ook vergelijkingen met
dieren, zoals zo koppig als een ezel. Die dingen hebben we niet
specifiek geleerd op school, en ook dierennamen kende ik niet goed.
Misschien moet ik me hier zaterdag op de boekenmarkt eens een
kinderboekje kopen met dierennamen erin
Over
de boekenmarkt gesproken Lore zei dat we in het derde jaar twee boeken
moeten lezen voor Russisch. Zouden mijn medestudenten in Gent zo
vriendelijk willen zijn om de boekenlijst eens door te geven
alsjeblieft? Dan kan ik die boeken hier al kopen, en eventueel ook voor
jullie.
En
het beste nieuws komt nu: Er ligt vanaf donderdag een nieuw meisje op
onze kamer. Woensdagavond is ze al eens komen kennismaken met ons, maar
ze ging woensdagnacht nog bij iemand slapen die ze hier kent. Haar naam
is Janna (ik hoop dat ik het juist schrijf) en ze komt uit Zwitserland.
Ze heeft hier al eens zes maanden gestudeerd, ze is hier dan nog eens
op vakantie geweest, en nu komt ze hier weer drie maanden Russisch
studeren. En ze spreekt Duits! Ze ziet er wel tof uit, dus ik zie het
goed zitten om drie maanden met haar op de kamer te liggen. Ze zit ook
bij mij in de les Russisch. Ze spreekt goed verstaanbaar Duits, van dat
Zwiters accent merk ik bijna niets. En als ik met haar praat, zeg ik
ook sommige woordjes nog in het Russisch... Het wordt zowaar al een
gewoonte om Russisch te spreken! Ik denk dat ik mijn Duits en Russisch
hier beter kan oefenen dan waar ook ter wereld. Ik vind dat mijn
Russisch ondertussen al verbeterd is, en ik wilde altijd al graag eens
gewoon met iemand Duits spreken, in plaats van die geforceerde
thematische gesprekken op school
Ik wil ook nog op wat reacties op vorige berichten antwoorden, want nu heb ik wat meer tijd:
Ova
en Jacqueline: De toetsenborden zijn hier allemaal qwerty, en op elke
toets staat ook een Russische letter. Je kunt het beschouwen als twee
toetsenborden in één. Ik denk dat je op een bepaalde knop moet duwen om
van het Russisch toetsenbord over te schakelen naar het
qwertytoetsenbord.
Sigrid:
Minsk is totaal verwoest geweest door de oorlog, dus iets van oude
kunst zie je hier niet. Er is wel een geschiedkundig museum, maar ik
weet niet of er daar iets van Byzantijnse kunst is. Als ik het ooit ga
bezoeken, zal ik eens kijken. Maar ik weet nog niet wanneer dat zal
zijn. En ik heb een vak cultuur, maar nu nog niet. Ik denk dat ik je
niet echt zal kunnen helpen.
Joke
en Ine: Wat doe ik hier de hele dag? In de voormiddag naar de les gaan,
en in de namiddag eens naar de winkel of naar het internetcafé. Ik heb
ook altijd huiswerk, dus dat doe ik ook op mijn bed hier. Ik moet ook
zelf eten maken, dus daar ben ik ook even mee bezig. Als ik een
namiddag geen zin heb om buiten te komen, kijk ik gewoon naar een dvd
in mijn bed of typ ik een bericht voor op mijn blog. Soms komt er eens
iemand op bezoek in onze kamer, en praten we een beetje. Er is altijd
wel iets te doen.
Lars:
Volgende keer lukt het zeker beter! Je moet altijd een beetje geluk
hebben bij sport, maar je hebt niet altijd ongeluk hoor. Volgend jaar
kom ik kijken als je weer meedoet met de scholencross!
Frede
en Koen: Succes daar in het verre Amerika! Ik hoop dat de meubels
ondertussen al aangekomen zijn. En hopelijk valt het mee op school voor
Simon.
Evelien:
Ze hebben mij gewoon in een groep gezet met buitenlandse studenten aan
de faculteit van Russisch voor buitenlanders. Ik vergeet altijd de naam
van mijn docente, ik denk dat ze Ludmilla heet. Een van de drie meisjes
die me kwamen ophalen op de luchthaven heet Nadia, de andere heb ik
niet meer gezien en ik weet hun naam ook niet.
Mama en papa:
Ik heb het artikel gelezen, maar ik denk niet dat het volk hier er
allemaal zo over denkt. Ik heb hier nog niemand horen klagen over het
beleid in Minsk. Alleen voor oude mensen is het leven hier niet zo
goed.
Allemaal: Bedankt voor jullie reacties! Dat doet me
plezier, want ik steek veel tijd in die blogs, en het is leuk om dan
eens respons te krijgen.
Vrijdag had ik in de voormiddag weer les Russisch. Ik vond het wel leuk. Het ging weer over het huwelijk. We moesten ook onze mening geven over trouwen met een buitenlander. Een Koreaan uit mijn klas vertelde dat dat in Korea niet echt aanvaard is. Ze moeten daar het Koreaanse bloed zuiver houden, dus niet mengen met andere nationaliteiten De mening van de ouders moet gerespecteerd worden bij het huwelijk. Hij was hier ook al ten huwelijk gevraagd door een Wit-Russisch meisje, maar hij wil er niet mee trouwen.
En een Turk die maandag bij mij in de (gemakkelijkere) les zat, en ook hier in het studentenhuis verblijft, gaat trouwen met een docente van hier op de universiteit. En dat meisje gaat met hem mee naar Turkije. Ze dragen al een verlovingsring, dus het is echt serieus. Er gebeuren hier rare dingen!
In de namiddag ben ik met Lore inkopen gaan doen in комаровский рынок. Dat is een soort markt waar ze alle soorten vers fruit en groenten verkopen, en ook vlees, vis, kaas, brood Daar dichtbij is er ook een gebouw met allemaal kleine winkeltjes waar ze dingen als shampoo, deodorant, parfum, schmink, juwelen, handtassen, en ook nog wat andere prullen verkopen. Ze hebben er alle merken van bij ons, en het is veel goedkoper. Ik vond het daar dus wel tof! Ik heb er geen foto van, maar het lijkt zo een beetje op een beurs, met allemaal kraampjes in U-vorm. Alle producten zitten achter glas, dus als je iets wilt kopen, moet je het altijd vragen. Ik heb parfum gekocht in een flesje dat lijkt op een proefbuis. Dat dient eigenlijk om in je handtas te steken. Bij ons vind je dat niet zo gemakkelijk, en het is veel duurder. Ik heb ook een klein zakje gekocht om mijn roebels in te steken, want mijn portefeuille kon niet meer dicht door al die kleine briefjes. Nu is het veel gemakkelijker!
Deze middag ben ik met Lore naar een soort boekenbeurs geweest. Dat is hier dicht bij het studentenhuis in een sporthal. Dat begint elke vrijdag om 12 uur s nachts, en eindigt rond 2 uur in de namiddag op zaterdag. Ze hebben er heel veel boeken, maar ook cds, dvds en schoolgerief. Ik heb een klein woordenboekje Nederlands-Russisch en Russisch-Nederlands gekocht. En ook een soort woordenboekje met werkwoorden waarbij altijd een bepaald voorzetsel of een naamval moet staan. Het is eigenlijk bedoeld voor kinderen, maar het leek me wel handig. Nog iets wat ze hier hebben, maar dat wij in België niet kennen, zijn cds vol mp3-bestanden. Op één cd staan er minstens vijf albums van een bepaalde artiest, soms wel 20. Dat is natuurlijk illegaal, maar je ziet het hier overal, zelfs in de echte winkels. En rara het kost alweer niks. Meestal 2 euro voor zon cd. Je kunt ze natuurlijk alleen afspelen op je computer. Als ik voor iemand zon cd moet kopen, laat het me dan maar weten (wel liefst via sms), maar niet allemaal tegelijk he! J
Ik hoop dat de mevrouw die mijn vakken zou uitzoeken maandag weer terug is, dan kan ik hopelijk volgende week al wat meer vakken volgen. Het wordt tijd dat ik nog eens wat Duits hoor, want het is al veel te lang geleden dat ik Duits gesproken heb. En nu heb ik mijn draai zo toch al een beetje gevonden, dus ik mag wel wat minder vrije tijd hebben.
Ik heb geprobeerd om fotos op mijn blog hier te zetten, maar het lukte niet. Het zal wel aan die computer hier liggen. Je kunt fotos bekijken op mijn space (nelevdb88.spaces.live.com). Je moet wel een MSN-naam of Windows ID hebben (kan je gemakkelijk aanvragen als je dat niet hebt) om de foto's te kunnen bekijken. De meeste jonge mensen onder ons hebben dat wel he...
(Dit bericht heb ik op mijn laptop al op voorhand getypt, zodat ik geen uur hoef te sukkelen met het qwerty-toetsenbord om uiteindelijk maar half zo veel te kunnen vertellen.)
Woensdag moest ik dus naar een Russische les met een hoger niveau. Ik was het enige meisje in de klas, de rest waren (alweer) Koreanen, Turken, een Noor. (Die Noor spreekt Noors, Russisch, Frans, Duits, Italiaans en Engels, en hij kan ook Nederlandse teksten begrijpen...) De les was redelijk moeilijk. Het niveau was hoger dan ik verwacht had. Ik kreeg meteen al boeken met oefeningen en teksten. En ook al wat huiswerk. Nu is dat goed te doen omdat ik nog maar één vak heb, maar als iedereen zo veel huiswerk zal geven, zal het wel lastig worden. Nu heb ik nog veel vrije tijd, maar dat zal wel gauw veranderen.
Het was ook heel mooi weer hier in Minsk. Ik weet niet hoeveel graden, maar ik weet wel dat ik geen kou gehad heb en dat de zon de hele dag scheen. Dus ik ben in de namiddag met Lore en Zuhal (mijn Turks kamergenootje) even de stad gaan verkennen. Zuhal had het meeste wel al gezien, maar ze wilde nog wat fotos nemen. Voor mij en Lore was het allemaal nieuw. Zo langs het water wandelen is echt zalig. Het is er zo rustig en toch zit je in het centrum van de stad.
We hebben ook de McDonalds ontdekt. Ik heb me daar een hamburger gekocht om meteen op te eten, en een slaatje met kip, om die avond op te eten. Slim van mij he. J
Vandaag (donderdag) moest ik weer naar de les. Het viel goed mee, ik leer altijd wat bij, en ik herhaal ook sommige dingen. We hadden o.a. een tekst over trouwen, en dat hebben we in Gent al uitvoerig besproken, maar dat geeft niet. Ik ben nog eens gaan informeren of ze al wat vakken voor mij uitgezocht hadden, maar de mevrouw die dat zou doen is nu ziek. Ik vind het niet zo erg dat ik deze week nog maar weinig les heb, dan heb ik meer tijd om Minsk te verkennen en mijn draai hier wat te vinden.
Zuhal is vanmorgen naar huis vertrokken. Voorlopig ligt er nog geen nieuw meisje bij ons op de kamer, dus nu praten Lore en ik altijd Nederlands, foei foei...
Ik wil jullie allemaal bedanken voor de reacties op de blog en de mailtjes! Maar ik kan ze echt niet allemaal beantwoorden. Als je een heel prangende vraag hebt, mag je me altijd sms`en op mijn gewoon nummer.
Nog een beetje cultuurverschillen met België als toetje:
Het viel mij op hoeveel gelovige mensen er hier zijn. De vrouwen doen een sjaaltje op hun hoofd als ze de kerk binnengaan. Ik weet niet of dat hier de algemene regel is, of meer een persoonlijke keuze. Binnen in de kerk bidden de mensen, en kussen ze een beeld of een schilderij. Er branden ook veel kaarsjes. Ook op straat zie je de baboesjka`s vaak met een sjaaltje op hun hoofd rondlopen eigenlijk.
Er zijn hier geen wc-papierhouders. Dus als we naar het toilet moeten, nemen we altijd onze rol wc-papier mee. (We delen het toilet met drie Koreaanse meisjes.) En het is ook niet echt proper om je wc-rol daar ergens op de grond te zetten. Lore zei ook dat er op de universiteit in de toiletten geen wc-papier is Dus altijd zakdoekjes meenemen. J
Op de bus en de tram moet je altijd de oudere mensen laten zitten. Bij ons is dat ook moreel verplicht, maar we doen het niet altijd. Hier moet dat wel. Er zit ook bijna altijd een controleur op de tram of bus, en dat is een heel groot verschil met in Gent
Het water van de kraan is hier niet drinkbaar, maar wel als je het eerst kookt.
Alle stereotypen over Russen of Wit-Russen kloppen. De mannen zijn niet mooi, maar hebben wel altijd de mooiste vrouwen. De vrouwen zijn mager en dragen veel make-up. Als je hier geen naaldhakken draagt, val je uit de toon.
Minsk is een heel propere stad. Je ziet nergens papiertjes rondslingeren. Dat zou te danken zijn aan het beleid van de president hier.
Het was Lore opgevallen dat hier weinig mensen roken. Ik heb er nog niet op gelet, maar het kan wel kloppen.
Nog een probleem voor ons is het geld. Wit-Russische roebels zijn een ramp. Ze kennen hier geen munten, dus zelfs voor de kleinste bedragen heb je briefjes nodig. Op de duur had ik zo veel kleine briefjes dat ik mijn portefeuille niet meer dicht kreeg. En het omrekenen is ook niet gemakkelijk. Je moet delen door 3000 om het bedrag in euro te weten. Om een idee te geven: het grootste briefje dat ik al gezien heb is 50 000 roebel, en het kleinste 10 Bijna alles is hier goedkoop, maar ik kan niet meteen voorbeelden geven, want ik ben altijd te lui om het bedrag in euro te berekenen.
Minsk lijkt me geen arme stad, maar als je mensen ziet bedelen om geld, zijn het altijd oude vrouwen. Ofwel proberen ze dingen te verkopen, kousen bijvoorbeeld. Ik veronderstel dat de pensioenen hier niet zo goed geregeld zijn
Je ziet hier ook mensen van de politie in een uniform dat doet denken aan de oorlog (vind ik persoonlijk). Ze dragen ook een grote pet, wel grappig eigenlijk. Ook op de luchthaven droegen de mannen die daar werkten een lelijk groen kostuum.
Zo, dat was het zo een beetje. Allemaal duimen dat het altijd zo goed weer blijft in Minsk!
Ik zit nu in een internetcafe in Minsk. Het is een qwerty-toetsenbord met ook nog Russische letters, dus typen gaat moeilijk. Maar bon, ik zal mijn best doen.
Ik ben maandag met wat vertraging aangekomen in Minsk. Er stonden 3 Wit-Russische meisjes die Nederlands studeren me (al een uur) op te wachten op de luchthaven. Een klein busje heeft ons afgezet aan het studentenhuis. In het begin was het een beetje een shock... Een kleine kamer met drie bedden, kasten en tafels. Het behangpapier dateert uit de jaren stillekes en de gordijnen moeten ook niet onderdoen. De verwarming werkt pas in oktober, dus het is er soms redelijk koud, maar tot hiertoe gaat het wel. Een matrasovertrek kennen ze hier blijkbaar niet, dat is gewoon een groot laken. De badkamer slaat alles... Het is typisch zo een oude vieze badkamer met een kraan die lekt en met bruine randen in het bad. De keuken lag er nog redelijk proper bij toen ik aankwam, maar dat stelt ook niet veel voor.
Ik lig op de kamer met Lore en een vriendelijk Turks meisje. Zij vertrekt wel donderdag al, en Lore binnen een goeie twee weken. Ik ben benieuwd wie er dan op mijn kamer komt liggen... Op mijn gang liggen er inderdaad veel buitenlandse studenten, maar het zijn allemaal Koreanen, dus dat is ook niet zo interessant. Ze zijn wel vriendelijk, maar ik ken er nog niemand van.
Ook al lijkt dit allemaal niet zo goed nieuws, het valt hier toch wel mee. Het is leefbaar, ik zal er niet van doodgaan.
Vandaag ben ik naar school gegaan. Ik moest mijn paspoort afgeven en ook wat geld en pasfoto`s voor allerlei papieren. Geen idee waarvoor dat dat allemaal dient, maar zo ben ik wel in orde met alles. Gelukkig kon die mevrouw ook wel redelijk goed Engels, want het is voor mij nog moeilijk om al goed en vlot Russisch te spreken. Het is dan ook drie maanden geleden...
Ik mocht ook al meteen een les bijwonen. Gewoon om te kijken of het niveau goed zo zijn voor mij. Het was wel een leuke groep. Enkele Koreanen (uiteraard), wat Turken en een Canadees. De docent was ook een heel lieve vrouw. Helaas moest ik toegeven dat het niveau misschien een beetje te laag was. Voor diegenen die er verstand van hebben, ze leerden (of herhaalden) nu de instrumentalis, en dat kennen we al lang. Ik vond wel dat die studenten veel vlotter spraken dan ik, maar ze zijn hier ook wel al langer. Morgen mag ik een gelijkaardige les bijwonen met drie studenten. Dat zou een hoger niveau zijn, ik ben benieuwd.
Mijn papieren met de vakken die ik in Gent nu mis, en die ik nu in Minsk zou moeten volgen, mocht ik ook afgeven. Dat is allemaal in het Nederlands, en ze gingen het vertalen en het eens uitzoeken voor mij. Ik hoop dat ik alle vakken hier kan volgen, maar ik vrees dat dat wel nog eens een probleem zou kunnen worden...
Ik denk dat ik nu het belangrijkste wel verteld heb. Heel veel groetjes vanuit Minsk!
Eerst even heel goed nieuws: Ik ben geslaagd voor mijn tweede bachelor Duits-Russisch!!!
Maar nu de reden waarom ik een blog aangemaakt heb: Maandag 22 september vertrek ik op uitwisseling naar Minsk, de hoofdstad van Wit-Rusland. Ik moet daar aan de linguïstische universiteit de lessen volgen die ik hier in het eerste semester op HoGent zal missen. Ik blijf daar tot 22 december. Precies drie maanden dus. Langer kan ik niet blijven, want mijn visum is maar drie maanden geldig.
Ik vertrek helemaal alleen, maar ik hoop dat ik daar snel mensen leer kennen. Ik verblijf in een studentenhuis. Normaal gezien zijn er enkel kamers voor twee - drie personen, dus het wordt nog een verrassing bij wie ik op de kamer terechtkom. En normaal gezien liggen alle buitenlandse studenten op dezelfde gang, dus dat is ook wel leuk.
Ik zal er de eerste weken zeker niet de enige Vlaming zijn, want er is een meisje van mijn school dat daar haar stage doet. Haar naam is Lore en zij verblijft ook in het studentenhuis. Het is ook haar eerste keer dat ze naar Minsk gaat, dus we kunnen samen een beetje sukkelen in het begin. Ik ken haar niet, maar als je dezelfde taal spreekt, is dat toch al een obstakel minder om elkaar te leren kennen... Zij blijft natuurlijk geen drie maanden, een stage duurt maar enkele weken.
Ik heb ook al veel informatie gekregen van een meisje dat twee jaar geleden ook op uitwisseling naar Minsk geweest is. Zij heet Evelien en komt zaterdag terug van Minsk. Ze heeft daar nu ook haar stage gedaan. Waarschijnlijk spreek ik zondag eens met haar af voor nog wat praktische informatie.
Waarom zeg ik dat allemaal? Omdat ik waarschijnlijk de naam Lore nog zal gebruiken op mijn blog, en zo weten jullie meteen wie dat is. En omdat ik aan mensen als Evelien wel heel veel heb. Minsk is niet de jungle of de Sahara, je kunt er veel kopen, maar het is er toch anders dan hier. Ik moet eigenlijk helemaal alleen verhuizen voor drie maanden naar een wereld die ik niet ken, dus als ik al een beetje informatie op voorhand heb, is dat wel al een geruststelling.
Ik zal proberen hier elk weekend een spannend verhaal te plaatsen, maar ik kan dat niet beloven. Ik weet niet hoe het daar juist zit met internet, en ik weet niet of ik veel vrije tijd zal hebben of niet. Ik weet ook niet of ik daar zo veel zal meemaken dat mijn blogs altijd interessant blijven. Ik weet eigenlijk nog niet zo veel. Ik zal het daar allemaal moeten ontdekken.
Jullie mogen me altijd mailen, of een reactie plaatsen op mijn blog of in het gastenboek. Je kunt me ook sms'en op mijn gewone gsm-nummer, maar ik zal terugsturen met een ander nummer. Ik koop in Minsk namelijk een Wit-Russische simkaart...
