Hallo daar in het verre België!

Mijn vorige blog eindigde met veelbelovende plannen voor zaterdag en zondag (feestje en excursie), maar er is niet veel van in huis gekomen. Bulent (uit Turkije, de jarige) kon zelf niet naar het feestje komen dat Victor (uit Noorwegen) voor hem wilde organiseren. Maar Gianna en ik hebben Victor toch een bezoekje gebracht. Gianna was eerst even bij een meisje dat ze hier kent in Minsk, dus ik moest helemaal alleen mijn weg zien te vinden. Het is de eerste keer dat ik alleen de metro heb genomen, met een overstap dan nog, dus ik heb mezelf weeral eens overtroffen. Maar eigenlijk stelt dat niet veel voor hoor. Alles in Minsk is heel gemakkelijk te bereiken, en het is heel veilig op straat, ook ’s nachts. Dus ik heb Victor zijn appartement gevonden en een kwartiertje later was Gianna er ook. We spreken alle drie goed Duits. Het is Gianna haar tweede moedertaal (naast Zwitsers Duits) en Victor heeft nog een tijdje in Duitsland gewoond. Ik kon dus eigenlijk het minst goed Duits van de drie, maar toch goed genoeg. In het begin was het wel leuk, maar na een half uurtje kwam er ook nog een Canadees bij. Ik kende hem al een beetje van op school, maar had er nooit echt lang mee gesproken. Nu moesten we dus Engels praten, want de Canadees kan natuurlijk geen Duits, en hij leert ook nog niet zo lang Russisch. Bovendien lijkt zijn Russisch meer op Engels, want hij heeft een enorm Engels accent. Bon, in het Engels dus. Op zich geen groot probleem, de basiswoordenschat ken ik wel, en voor Gianna en Victor was het ook geen probleem. Het probleem met die jongen was dat hij alleen over zichzelf vertelde, over zijn boeiend leven en over zijn vrienden overal ter wereld en over zijn plannen en reizen… Op de duur werd het echt vervelend. Hij vertelde ook dingen waar wij helemaal niets aan hadden, waarover wij niet konden meepraten. Dus het feestje was minder goed dan verwacht, maar beter dan dat we gewoon niets gedaan hadden.

Zondag ben ik met Gianna gaan zoeken naar een wasserij hier in Minsk. Andere studenten hadden ons verteld dat er dichtbij комаровский рынок (kamarovski rinok) een wasserij was. We wilden daarheen gaan, maar op straat zei een mevrouw dat er dichtbij het studentenhuis ook een wasserij was. Dus zijn we die gaan zoeken, maar niets gevonden. Later bleek dat die al een jaar niet meer bestaat. Daarna hebben we het nog eens gevraagd, en er zou wat verderop nog een wasserij geweest zijn, maar die hebben we ook niet gevonden. Maandag kleren wassen dus… Omdat we zo veel vuile kleren hadden, hebben we ze allemaal in mijn valies gegooid en zijn we ermee naar комаровский рынок getrokken. Maar комаровский рынок is gesloten op maandag, en ook alle andere winkels in de buurt ervan… Dus weer geen kleren kunnen wassen. We zijn echt sukkelaars… Twee keer een mooie wandeling door Minsk met pak en zak… Zondag was het trouwens wat regenachtig in Minsk, dus de excursie ging niet door. En de jongen die dat ging organiseren heeft niets meer laten weten, dus het zal voor een andere keer zijn.

Maandagmorgen ben ik eens naar de les Nederlands geweest. De studenten hadden thuis een klein verhaaltje moeten lezen dat bol stond van de uitdrukkingen en speciale zegswijzen. Bovendien was het een Hollands verhaaltje, dus af en toe zat er wel een woord tussen dat wij in België niet gebruiken, zoals een “plakje” kaas. Het is soms moeilijk om op de vragen van de docente te antwoorden, of om snel andere voorbeelden te verzinnen. Maar ik vind het wel heel interessant. Ik ga er elke maandag speciaal voor opstaan om kwart na 7. J

Verder nog goed nieuws over mijn vakken. Maandag kwamen ze me uit de les halen om het nog eens te bespreken, en ik kon aan hun papieren zien dat ze al vorderingen gemaakt hadden.

Maandagnamiddag hebben Gianna en ik ook eens de meubels in onze kamer verhuisd. We hadden dat al eens gedaan toen Lore er was, maar nu nog een keer. Het is veel beter nu, veel meer plaats en een beetje ordelijker. Maar het blijft natuurlijk een kleine kamer in een studentenhuis in Wit-Rusland… Ik ben het hier wel al goed gewoon hoor. Ik zit graag op mijn kamer, net als thuis. Voorlopig is er nog geen nieuw meisje op onze kamer. Ik denk dat de kans groot is dat we met twee op de kamer blijven liggen. Het begint wel tijd te worden dat de verwarming hier werkt… Normaal moest ze op 15 oktober al werken, maar ze werkt nog niet.

Dinsdag heb ik al een eerste les Duits kunnen bijwonen. De studenten moesten een tekst uit het Duits naar het Russisch vertalen. En niet zomaar een tekst, een zakelijke brief. Voor mij was dat uiteraard moeilijk. Ik had al moeite om sommige woorden in het Duits te begrijpen… Het was een klas met een tiental meisjes en één jongen. En die jongen kent toevallig een beetje Nederlands! De docente sprak heel goed Duits, en de studenten ook. Hun uitspraak is ook heel goed, ik had dat nooit verwacht. Ze hebben misschien een beetje een accent, maar ik heb dat ook, dat kun je niet vermijden.

Dinsdagnamiddag ben ik met Gianna naar de wasserij gegaan. Derde keer, goede keer! Deze keer hebben we gewoon rugzakken en plastieken zakken meegenomen, omdat we dachten dat dat gemakkelijker zou zijn, maar eigenlijk was dat helemaal niet gemakkelijker. Maar het voornaamste is dat onze kleren nu toch goed gewassen en gedroogd zijn. Nu kunnen we weer voort voor een paar weken.

Dinsdagavond ben ik met Gianna naar het theater gegaan. Er is er een dichtbij het studentenhuis. Gianna kent iemand die daar werkt, en zijn vrouw speelde ook mee die avond. Het was in het Wit-Russisch, dus ik heb bijna niets begrepen van wat ze zeiden of zongen, maar ik vond het toch prachtig! Het is werkelijk fantastisch wat die mensen allemaal kunnen. Ze kunnen heel goed acteren, zingen en dansen. En niet zomaar een beetje zingen of dansen, maar echt supergoed. En niet alleen de hoofdrolspelers, ook alle anderen. Ik heb echt veel bewondering voor die mensen. Ik veronderstel dat die allemaal hoog opgeleid zijn daarvoor. Theater is hier natuurlijk heel populair, maar terecht. Ik had nooit verwacht dat het me zo zou bevallen. Voor herhaling vatbaar!

Woensdag had ik drie lessen: internationaal recht, vertaling en mondelinge vertaling. Internationaal recht was volledig in het Russisch, dus wel moeilijk. De docente herhaalde wel goed wat belangrijk was, en soms leek het meer op een dictee, maar toch is het moeilijk om snel Russische woorden op te schrijven die ik nog nooit gehoord heb. Mijn woordenschatkennis in het Russisch is beperkt, dus ik ken maar weinig woorden die te maken hebben met recht. Dus ik heb vier bladzijden halve notities nu. Maar goed, misschien lukt het na enkele weken beter om te noteren. Vertaling was wel interessant. Het was weer dezelfde klas en docente als woensdag. Eerst moesten we tekstjes aanvullen waarin enkele letters of woorden waren weggelaten (makkie!) en dan moesten we die vertalen naar het Russisch. We mochten per drie werken, dus het lukte wel. Daarna moesten we andere tekstjes uit het Russisch naar het Duits vertalen. Dat is gemakkelijker voor mij, maar moeilijker voor de studenten hier. En soms weet ik eens iets, en soms weten zij het. Dus dat was ook wel een interessante les. Daarna had ik nog mondelinge vertaling. In die les hebben we eigenlijk twee keer niks gedaan, maar wat we gedaan hebben, was wel interessant. De docent sprak ook heel goed Duits, de studenten hier iets minder goed. Ik heb dus al drie vertaalvakken gevolgd, maar ik moet dat eigenlijk niet volgen. Vertaling staat niet op mijn programma in het eerste semester, maar toch hebben ze me hier vertaalvakken gegeven. Ik begrijp er niet veel van, maar goed. Ze zeiden dat ik een vertaalvak mag kiezen uit degene die ze me aangeboden hebben. Ik denk dat ik dus een vertaalvak als “keuzevak” zal nemen.

De lessen Russisch die ik tot hier toe altijd gevolgd heb, kunnen volgens mij wel gelden als “mondelinge vaardigheid Russisch”. Ik zal die lessen niet meer vijf keer per week kunnen volgen, waarschijnlijk maar twee keer, en ik vind het wel jammer. Het was altijd interessant, en soms wel moeilijk ook, maar dat is goed, anders leer ik niets bij.

Donderdag had ik weer een ander soort mondelinge vaardigheid van Duits, weer bij de groep van de eerste les, met de goede docente. Ook weer interessant, maar nog steeds moeilijk om zomaar iets uit het Duits te vertalen naar het Russisch. Zeker ook omdat ik nog niet zomaar kan omschakelen van het Duits naar het Russisch. Het is moeilijk om plots Russisch te spreken als je eerst de hele tijd Duits hoort en spreekt. Ik had ook een vak dat moet gelden als tekstvaardigheid van Duits. Het was een heel oude docente die bijna de hele tijd Russisch sprak. In die les vergelijken we vertalingen en zeggen we waarom een bepaalde zin (niet) goed vertaald is. Die Russen voelen het natuurlijk meteen aan als een bepaalde zin in het Russisch niet klopt, maar voor mij is het weer wat moeilijker. Maar ik ben het al gewoon dat het moeilijk is hoor. Het zal me wel lukken. Wie weet ben ik binnen twee maanden wel in staat om teksten uit het Russisch naar het Duits te vertalen. Omgekeerd zal nog een beetje moeilijk zijn.

Genoeg (saaie) uitleg over mijn vakken! Ik heb me deze week weer eens laten gaan, en ik heb wat koopjes gedaan. Ik heb warme botten gekocht, want dat was het plan. Ik heb geen botten meegenomen want dat woog te veel en nam te veel plaats in in mijn valies… Ik heb ook een jeans gekocht, en mijn lievelingsparfum (Escada), véél goedkoper dan in België. De prijzen zijn hier soms echt heel laag, en dat is niet goed voor de portemonnee, want ik koop veel omdat het goedkoop is, maar op de duur loopt dat wel op natuurlijk.

Deze week hebben Gianna en ik nog een Spaans meisje leren kennen. Ze heet Fatima, woont al vier jaar in Minsk en studeert hier voor tandarts. Ze kent het ander Spaans meisje dat hier in het studentenhuis woont ook (Marta, zit ook in de les Russisch bij ons). We hebben ook kennis gemaakt met jongens (of eerder mannen) uit Iran die hier in het studentenhuis wonen. Maar zij zien er een beetje raar uit, en ze drongen zichzelf een beetje te veel op, ze wilden zo direct alles weten over ons. En dat beviel ons niet echt. Ook niet de types om goeie vriendjes mee te worden. En verder hebben we ons ’s avonds nog geamuseerd met de Turken. We hebben al Jungle Speed gespeeld, en iedereen vindt dat hier heel leuk! Er zijn er maar een paar die een beetje Russisch spreken, dus diepzinnige gesprekken voeren lukt niet, maar dat is juist leuk. Er wordt veel gelachen en dat is het voornaamste. Ze zijn ook bevriend met een vriendelijk Wit-Russisch meisje (Natasja), en zij is er ook soms bij als we samen op hun kamer zitten. En in het studentenhuis woont er ook een Italiaan die al met pensioen is. Hij heeft beslist dat hij nog iets wilde beleven in zijn leven, dus is hij naar Minsk gekomen om Russisch te studeren. Gianna spreekt ook Italiaans, dus voor haar is dat wel interessant. Het is ook een heel vriendelijke meneer.

Donderdagavond moest Gianna naar een les Wit-Russisch. Ze wil die taal graag een beetje leren, dus volgt ze nu een soort cursus. Voor mij is dat niet zo interessant, maar zij kent wel al heel goed Russisch, en ook een beetje Pools, dus voor haar is het gemakkelijker. Wit-Russisch lijkt wel een beetje op Russisch, en ik denk dat de meeste mensen die hier wonen ook wel Wit-Russisch begrijpen, maar ik begrijp er bijna niets van. Ik ben toen nog eens op bezoek geweest bij de Turken hier in het studentenhuis. Zij hebben me meegenomen naar een Wit-Russische jongen die ook in het studentenhuis hier verblijft. Het was heel grappig. Drie van de vier Turken spreken echt nog niet goed Russisch, dus als ze iets willen zeggen, maken ze zo veel fouten dat het soms echt hilarisch is. Natasja was er ook, en ook nog een ander Wit-Russisch meisje. De Wit-Russische jongen was ook heel vriendelijk. Hij heet Vitallik (geen gewone naam hier, de meesten heten hier Aleksander, Igor…) en hij woont dichtbij Brest. Dat is een stadje dat ik ook zal bezoeken als mijn ouders en Tim hier zijn. Hij heeft ook al een jaar Duits gestudeerd. We hebben de hele avond over twee keer niks gebabbeld, maar we hebben veel gelachen en dat is het voornaamste. Veel beter dan heel de tijd te zwijgen en te luisteren naar de “boeiende” verhalen over het leven van een Canadees…

Zo, dat was het weer zo ongeveer.

Heel veel groetjes!

Nele xxx

17-10-2008 om 16:07 geschreven door Nele