Привет!

Ik zit nu in hotel Belarus. Hier beneden in de lobby kun je draadloos internet gebruiken. Wel tegen betaling uiteraard, maar het is hier toch beter dan in de internetkelder. Nu kan ik met mijn eigen laptop op internet, en zit ik in een comfortabele zetel. Hotel Belarus is maar twee minuutjes wandelen van het studentenhuis. Ik heb weer heel veel te vertellen, dus neem gerust de tijd om dit te lezen…

Vrijdag ben ik naar een reisbureau geweest hier in Minsk. Mijn ouders en Tim komen me eind oktober eens bezoeken, dus ik moet voor hen een hotel en eventueel een uitstap naar de stad Brest regelen. Ik ga dan uiteraard mee met hen. Het was wel een beetje moeilijk om alles in het Russisch te vragen en uit te leggen, maar ze hebben me toch begrepen, en dat is het voornaamste. Ik moest maandag dan nog eens teruggaan, en dan hebben ze gezegd dat ze me dinsdagavond een mail zouden sturen met concrete informatie en prijzen. Dus ik ging dinsdagavond nog eens naar de internetkelder om mijn mails te checken, maar ik had geen mail van het reisbureau. Ze zijn wel vriendelijk hoor, die Wit-Russen, maar je moet er altijd zo lang op wachten. Op school is het net hetzelfde. Het kan toch niet zo moeilijk zijn om vakken te vinden die ik kan volgen!? Maar ze zeggen altijd dat ik morgen eens moet terugkomen, of over twee dagen. Ik vind dat wel vervelend, want in Gent zijn de lessen al lang begonnen. Ze hebben me nu gezegd dat het maandag in orde komt, en ik hoop echt dat ze het menen. Ik moet voor 17 oktober de vakken die ik hier volg doorsturen naar mijn school in Gent, dus ze mogen zich wel een beetje beginnen haasten.  Ik had al gedacht om zelf eens naar de vakgroep Duits te gaan en het daar eens te vragen, maar dan is het precies alsof ik zo ongeduldig ben en achter hun rug het zelf ga regelen. Als ze maandag nog van niets weten, ga ik dat wel doen. Maar voor de algemene vakken weet ik niet waar ik kan naartoe gaan…  

Zaterdag ben ik weer naar de boekenmarkt geweest. Ik denk dat ik daar nog veel naartoe zal gaan. Ze hebben daar echt veel leuke dingen. Ik heb een cd gekocht met 200 Russische hits,  en ook wat Russische tijdschriften. Ik durf nog niet goed een Russische roman kopen, ik weet niet of ik daar al klaar voor ben. Ik zou het wel eens willen proberen, maar dan moet het wel een gemakkelijk boek zijn, want ik haat het als ik bij elke bladzijde tien keer mijn woordenboek nodig heb. Later misschien…

’s Avonds kwam er een jongen uit Cyprus op mijn kamer en hij vroeg of ik hem wat kon helpen om Russisch te leren. Dat wilde ik natuurlijk wel, ik had toch niets speciaals te doen. Hij wilde vooral oefenen om Russisch te praten, dus stelde ik hem wat vragen, maar hij kent totaal niet goed Russisch. Hij had nog veel moeite om eenvoudige woorden te lezen en te schrijven. En toch wilde hij al Russisch praten en Russische films kijken enzovoort… Het is echt vermoeiend om zo iemand te helpen, en Russisch praat je niet na een maand. De werkwoorden en naamvallen zijn te complex om zelf al zinnen te kunnen maken. Het werd na een tijdje echt vervelend dat hij zo graag Russisch wilde praten, terwijl hij het niet kon. Hij zei ook tegen mij dat ik Russisch moest praten tegen hem in plaats van Engels, maar hij snapt er niets van als ik Russisch praat… Dus hebben Lore en ik hem duidelijk gemaakt dat hij een beetje geduld moet hebben, en dat het daarna wel beter zal gaan om te praten. Het is een beetje een rare jongen, niet iemand waar ik goed mee zou kunnen overeenkomen.

Zondag ben ik weer naar комаровский рынок geweest om wat fruit en groenten te kopen. Ja hoor, de winkels zijn hier op zondag open, maar niet allemaal op maandag… Ik ben ook nog eens naar de winkel geweest waar ik mijn parfum gekocht had, met al die kleine kraampjes. Die winkel heet Импульс (Impuls) trouwens. En ik heb ontdekt dat dat gebouw drie verdiepingen heeft. De tweede en derde verdieping is een beetje het paradijs voor vrouwen: allemaal kleine winkeltjes met kleren, schoenen en handtassen! Ik heb een zwarte gilet gekocht en een handtas. De schoenen zijn hier meestal niet zo mooi, maar met een beetje zoeken kun je er wel mooie vinden. De kleren zijn hier helaas niet veel goedkoper dan bij ons. Ik ga zeker nog eens terug naar die winkel!

Maandag ben ik eens met Lore mee geweest naar de les. Zij doet hier haar stage, ze geeft les Nederlands aan studenten die hier Nederlands studeren. De docente had gevraagd of ik eventueel af en toe eens naar zo’n les kan komen als Lore weg is. Gewoon om een beetje te helpen, en om wat dingen uit te leggen die de docente ook niet weet. Ik wil dat wel graag doen, ik vind dat heel interessant. Maar aangezien ik nog geen volledig lessenrooster heb, kon ik nog niets beloven. Maar waarschijnlijk zal ik wel nog ergens een gaatje vinden om dat te doen. In die lessen besef je eigenlijk pas hoe moeilijk en onlogisch Nederlands kan zijn. Hoe leg je uit dat het werkwoord “het begeven” niet transitief is? Bijvoorbeeld: Door de overstroming hebben de muren het begeven. En constructies als “heeft weten te redden”, wie heeft dat in godsnaam uitgevonden? Je kunt toch even goed zeggen: het is hem gelukt om iets te redden.

Ondertussen zit Gianna (mijn Zwitsers kamergenootje, vorige keer had ik haar naam verkeerd geschreven) ook bij mij in de les Russisch. Er is ook een Hollander bij gekomen. Hij is wel al 37, maar hij ziet er bijlange niet zo oud uit. Hij woont hier nu bij zijn Wit-Russische vriendin, en wil hier misschien altijd blijven wonen. Ik ben nu niet meer het enige meisje in de les, maar wel de allerjongste. Er zijn nog twee Turken die 30 en 34 zijn, en de rest is ook allemaal ouder dan ik. In onze klas zitten nu mensen uit deze landen: Korea, Turkije, Noorwegen, Zwitserland, Nederland, België, en misschien een Spaans meisje, en misschien nog een Italiaan.

Dinsdag ben ik met Lore en Gianna naar een grote markt geweest die een beetje buiten het centrum gelegen is. Daar kun je echt heel veel kopen, van eten tot elektrische apparaten en kleren. Ik vind het wel iets hebben, zo al die kleine winkeltjes en kraampjes hier. Ik zou er foto’s willen van nemen, maar er komen hier echt weinig toeristen, en misschien vinden de mensen het hier raar als je hun kraampjes of winkeltjes fotografeert… In België doet dat ook niemand.

Ik heb Gianna ondertussen al horen telefoneren in het “Schweizerdeutsch” (Zwitsers). Dat is echt heel grappig, en ik dacht dat de docenten op school overdreven als ze ons vertelden dat je dat heel moeilijk kan begrijpen, maar ik moet toegeven dat ze gelijk hebben. Hier en daar kon ik wel eens een woord opvangen en begrijpen, maar zelfs de cijfers klinken anders dan in het Duits. Gianna heeft me even uitgelegd hoe het eigenlijk werkt. Ik vind dat heel interessant, maar misschien zijn er mensen die niks hebben aan de uitleg die ik nu ga geven… Schweizerdeutsch heeft een beetje een andere grammatica als het Duits. Je kunt in het Schweizerdeutsch niet “ik was” zeggen, alleen “ik ben geweest”. Er is ook geen toekomende tijd. Ze zeggen gewoon “morgen ga ik naar school” in plaats van “morgen zal ik naar school gaan“. Maar in het Nederlands en in het Duits kun je meestal ook gewoon de tegenwoordige tijd gebruiken voor de toekomst. De mensen in Zwitserland spreken Schweizerdeutsch als moedertaal. Maar eigenlijk is het geen echte taal, want er bestaat geen schrijftaal. Alle boeken, kranten, teksten… worden in het Duits geschreven. Er bestaan dus ook geen grammaticaregels of spellingsregels. Als de mensen iets in het Schweizerdeutsch willen schrijven (bijvoorbeeld in een sms), dan schrijven ze de woorden gewoon zoals ze uitgesproken worden. Als ouders kun kinderen een verhaaltje willen voorlezen, dan vertalen ze de Duitse tekst naar het Schweizerdeutsch terwijl ze lezen. De kinderen leren pas op school Duits en hebben in het begin moeite met de sterke werkwoorden in de verleden tijd, omdat dat in het Schweizerdeutsch niet bestaat. Begrijpen jullie wat ik bedoel? In het Nederlands bestaat dat ook: meten, mat ; laten, liet ; dwingen, dwong … Maar al gauw wordt Duits hun tweede moedertaal, want het onderwijs is in het Duits, en alles wat ze lezen of horen op tv is in het Duits. Er bestaan bovendien ook nog eens veel dialecten van het Schweizerdeutsch, dus het is echt moeilijk om het als een echte taal te erkennen. Gianna denkt dat het Schweizerdeutsch nooit een echte taal zal worden, daarvoor is het al te laat. Tot zover mijn boeiende uitleg. J

Donderdagavond was het de laatste avond van Lore hier in Minsk. Ik heb samen met haar en Gianna пельмени (pelmeni) gemaakt. Dat is een soort pasta met daarin een soort gehaktbol. Niet slecht, maar ook niet heel lekker vind ik. We hebben toen ook een Spaans meisje leren kennen die hier Russisch studeert, maar ook Spaanse les geeft aan de universiteit. Misschien komt ze ook bij ons in de klas zitten. Ze heeft al eens een jaar in Moskou les gegeven, en het is nu haar tweede jaar in Minsk. En het is heel raar, maar ik spreek toch beter Russisch dan zij. Je zou verwachten dat zij al heel goed Russisch kan spreken, maar het is niet zo. Dat meisje zat die avond bij ons op de kamer. Daarna waren we nog uitgenodigd bij Turken op de kamer. Er zitten hier echt veel Turken, en bijna allemaal jongens. Ik vind dat de Turken hier nog het vriendelijkst van alle buitenlanders zijn. Hun kamer lag er kraaknet bij, nergens rommel en hun bedden waren perfect opgemaakt. Daar kunnen wij nog iets van leren… Ze hadden blijkbaar ook een groot tapijt gekocht voor in hun kamer, en we mochten er niet op met onze schoenen of pantoffels. Dus onze schoenen moesten aan de deur blijven staan. Dat was wel eventjes raar, dat zijn wij totaal niet gewoon. Er was maar één van de vijf die een beetje Russisch sprak. Hij had nog maar vier maanden Russisch gestudeerd, maar toch kon hij zich al goed verstaanbaar maken en moest hij al tolk spelen voor de andere Turken. Het was best wel gezellig. Ze hebben zelfs eventjes een Turkse dans gedaan. Maar daarna was het tijd voor de laatste nacht van Lore.

Vrijdagnamiddag kwam er ons ineens een mevrouw halen om naar een bijeenkomst te gaan met allemaal buitenlandse studenten hier in het studentenhuis. Dus wij dachten, oh leuk, misschien organiseren ze iets voor ons om elkaar te leren kennen. Maar dat was het helemaal niet. Aan een tafel zaten er twee mannen van de politie, een oudere mevrouw, en nog een man. Toen we binnenkwamen waren de mannen van de politie hun uitleg al aan het doen. Het ging vooral over de regels in het studentenhuis. Voor ons is het vanzelfsprekend dat je het kot hier niet mag afbreken, wij hebben niet echt regels nodig. Maar hier gebeurt dat veel officiëler. Ze maakten ook duidelijk dat je niet zomaar in Wit-Rusland mag blijven zonder visum en registratie. Maar het ergste en tegelijk ook het lachwekkendste was dat ze zeiden dat ze je konden in de gevangenis steken of het land uitzetten als je je hier niet aan de wetten en regels houdt…

Vrijdagavond is Lore met de trein naar huis vertrokken. Een Turk uit mijn klas was toen jarig, en heeft de klas uitgenodigd om iets te gaan drinken in een café. Zijn naam is Bulent en ik denk dat hij 34 of 35 is geworden. We hebben zijn Wit-Russische vriendin nu ook eens gezien, en het is echt een heel mooi en vriendelijk meisje. De Hollander uit mijn klas was er ook met zijn Wit-Russische vriendin. Zij is niet speciaal mooi, maar ze is ook al wat ouder en ze ziet er wel heel lief uit. Ze studeert ook een beetje Nederlands nu. Het was heel gezellig. En hoewel we allemaal Engels kennen, spreken we toch altijd Russisch. En ik vind dat het al heel goed begint te lukken om gesprekken te hebben in het Russisch. Er was ook een Turk die ik niet ken, en hij heeft een Wit-Russische vriendin die vijf  jaar in Turkije heeft gewoond en zichzelf  Turks heeft aangeleerd. Ook een heel vriendelijk meisje. Ook de Noor uit mijn klas (Viktor) was er, en nog een Turk die ook hier in het studentenhuis woont (Shahin). Helaas sluiten de deuren van het studentenhuis hier al om 12 uur en kon ik niet lang blijven… Zaterdagavond geeft Viktor in zijn appartement een feestje voor Bulent. Dat kan ook nog leuk worden! En zondag zouden we met de klas op excursie willen gaan naar een mooi natuurgebied in Wit-Rusland. Je zou er in de winter ook kunnen skiën. Ik ben benieuwd…

Пока!

Nele

11-10-2008 om 15:21 geschreven door Nele  

Dag iedereen!

Het is een tijdje geleden dat ik nog eens een bericht achtergelaten heb, sorry daarvoor. Maar ik vind het eerlijk gezegd niet zo leuk in dat internetcafé. Het is eigenlijk gewoon een kelder met tafels en stoelen en computers, zeker geen gezellig café. Het is dicht bij de universiteit, maar ver van het studentenhuis. Mijn lessen Russisch in de voormiddag duren tot half 1, dus tegen dan heb ik al honger en zeker geen zin om nog een uur in het internetcafé te gaan zitten.  En ik ben in de namiddag gewoonlijk te tam om nog eens naar hier te komen. Begrijpen jullie dat een beetje? J

Zondag zijn ik en Lore naar een souvenirmarkt geweest. Het was niet zo groot als we verwacht hadden, en ze verkochten vooral schilderijen. Maar ik heb er toch een sleutelhanger met een matrjosjka gekocht, en ook nog een echte kleine en een grote matrjosjka. Je weet wel, zo die houten poppen die in elkaar passen en die altijd kleiner en kleiner worden.

Lore had zaterdag op straat een Kongolees leren kennen. Hij heet King, is 26 jaar en spreekt heel veel talen. Hij heeft lang in Parijs gewoond, maar nu woont hij al enkele jaren in Minsk, en hij heeft hier samen met zijn broer een Spaans restaurant. Zondagavond heeft hij ons uitgenodigd om iets te komen eten en drinken in zijn restaurant. Het restaurant was die avond eigenlijk niet open, want er was een speciaal feest. Er waren (denk ik) ongeveer 15 koppels die vorig jaar getrouwd waren. Ze hadden weer hun trouwkleren aangetrokken en deden mee aan een soort spel met allemaal opdrachten. Na het spel mochten ze hapjes en drankjes komen eten in het restaurant, en konden ze er dansen. Het was heel mooi om te zien, zo veel witte trouwkleren bij elkaar.

Lore en ik hebben aan de bar gepraat met King. Hij vindt Minsk echt fantastisch, en hij wil dat wij dat ook vinden, dus gaat hij ons wat van Minsk laten zien. De vriendin van de broer van King was er ook. Dat was een vriendelijk meisje dat nog Miss Belarus is geweest.

Maandag ben ik naar de les geweest, en ik heb ook weer naar mijn vakken geïnformeerd, maar ze zeggen altijd “завтра” (morgen). De rest van de dag ben ik lui geweest en heb ik wat films gekeken. J

Dinsdag was de docente ziek, dus moesten we naar een slechte oude Wit-Russische film kijken. De Noor uit mijn klas die al die talen kent, heeft ook eens Duits met mij gepraat. Kun je geloven dat ik er moeite mee had? Ik kan veel beter Duits dan Russisch, maar ik ben het al zodanig gewoon om altijd Russisch te spreken, dat ik moeilijk kan overschakelen naar een andere taal. Het was niet rampzalig slecht hoor, het lukte wel om Duits te spreken, maar er slopen altijd Russische woorden tussen, zoals я не знаю (ja ni znajoe - ik weet het niet),  что? (sjto? - wat?), да (da - ja),  но (no - maar)  …

In de namiddag heb ik mijn was gedaan met de hand. Dat is geen lachertje, geloof me maar. Er is hier wel een wasserij in de buurt, maar ik moet nog eens rondvragen waar dat juist is en hoe dat juist werkt. Nu hangt mijn was (en die van Lore ook) te drogen aan waslijnen in de kamer.

’s Avonds heeft King ons opgehaald met de auto en hebben we eerst wat door Minsk gereden. Daarna hebben we een Wit-Russische vriendin van King opgepikt, en dan zijn we naar een soort megasupermarkt geweest. Bijna alle winkels zijn hier tot 10-11 uur ’s avonds open trouwens, wel handig. Boven de supermarkt waren er nog klerenwinkels met wat merken  van bij ons. Je ziet ook nog veel zomerkleren hangen, en dat vind ik wel raar, want zo goed weer is het nu ook weer niet. In dat gebouw is er ook een restaurant dat Amsterdam heet. Je kunt er veel pizza’s eten, maar ook typische Wit-Russische gerechten. We moesten van King een soep proeven met allerlei groenten en vlees in. Ik ben de naam ervan vergeten, maar daar hebben jullie toch niet veel aan. Het was geen slechte soep, maar ik zou het toch niet zelf bestellen. Lore heeft de soep ook naar binnen gewerkt, maar zij is al heel lang vegetariër, dus ik denk dat zij dat ook niet meer zal eten. Daarna hebben we драники (draniki) gegeten. Dat was wel lekker. Dat is gemaakt van aardappelen en is ook typisch Wit-Russisch. Ik had er een foto van moeten nemen… Misschien de volgende keer, want dat zou ik wel nog willen eten. 

Woensdag weer gewoon les. Het was wel een beetje moeilijk, ik leer hier elke les wel iets wat ik nog niet wist. We hebben onder andere wat uitdrukkingen zoals “als een vis in het water” geleerd, en ook vergelijkingen met dieren, zoals “zo koppig als een ezel”. Die dingen hebben we niet specifiek geleerd op school, en ook dierennamen kende ik niet goed. Misschien moet ik me hier zaterdag op de boekenmarkt eens een kinderboekje kopen met dierennamen erin…

Over de boekenmarkt gesproken… Lore zei dat we in het derde jaar twee boeken moeten lezen voor Russisch. Zouden mijn medestudenten in Gent zo vriendelijk willen zijn om de boekenlijst eens door te geven alsjeblieft? Dan kan ik die boeken hier al kopen, en eventueel ook voor jullie.

En het beste nieuws komt nu: Er ligt vanaf donderdag een nieuw meisje op onze kamer. Woensdagavond is ze al eens komen kennismaken met ons, maar ze ging woensdagnacht nog bij iemand slapen die ze hier kent. Haar naam is Janna (ik hoop dat ik het juist schrijf) en ze komt uit Zwitserland. Ze heeft hier al eens zes maanden gestudeerd, ze is hier dan nog eens op vakantie geweest, en nu komt ze hier weer drie maanden Russisch studeren. En ze spreekt Duits! Ze ziet er wel tof uit, dus ik zie het goed zitten om drie maanden met haar op de kamer te liggen. Ze zit ook bij mij in de les Russisch. Ze spreekt goed verstaanbaar Duits, van dat Zwiters accent merk ik bijna niets. En als ik met haar praat, zeg ik ook sommige woordjes nog in het Russisch... Het wordt zowaar al een gewoonte om Russisch te spreken! Ik denk dat ik mijn Duits en Russisch hier beter kan oefenen dan waar ook ter wereld. Ik vind dat mijn Russisch ondertussen al verbeterd is, en ik wilde altijd al graag eens “gewoon” met iemand Duits spreken, in plaats van die geforceerde thematische gesprekken op school…

Ik wil ook nog op wat reacties op vorige berichten antwoorden, want nu heb ik wat meer tijd:

Ova en Jacqueline: De toetsenborden zijn hier allemaal qwerty, en op elke toets staat ook een Russische letter. Je kunt het beschouwen als twee toetsenborden in één. Ik denk dat je op een bepaalde knop moet duwen om van het Russisch toetsenbord over te schakelen naar het qwertytoetsenbord.

Sigrid: Minsk is totaal verwoest geweest door de oorlog, dus iets van oude kunst zie je hier niet. Er is wel een geschiedkundig museum, maar ik weet niet of er daar iets van Byzantijnse kunst is. Als ik het ooit ga bezoeken, zal ik eens kijken. Maar ik weet nog niet wanneer dat zal zijn. En ik heb een vak cultuur, maar nu nog niet. Ik denk dat ik je niet echt zal kunnen helpen.

Joke en Ine: Wat doe ik hier de hele dag? In de voormiddag naar de les gaan, en in de namiddag eens naar de winkel of naar het internetcafé. Ik heb ook altijd huiswerk, dus dat doe ik ook op mijn bed hier. Ik moet ook zelf eten maken, dus daar ben ik ook even mee bezig. Als ik een namiddag geen zin heb om buiten te komen, kijk ik gewoon naar een dvd in mijn bed of typ ik een bericht voor op mijn blog. Soms komt er eens iemand op bezoek in onze kamer, en praten we een beetje. Er is altijd wel iets te doen.

Lars: Volgende keer lukt het zeker beter! Je moet altijd een beetje geluk hebben bij sport, maar je hebt niet altijd ongeluk hoor. Volgend jaar kom ik kijken als je weer meedoet met de scholencross!

Frede en Koen: Succes daar in het verre Amerika! Ik hoop dat de meubels ondertussen al aangekomen zijn. En hopelijk valt het mee op school voor Simon.

Evelien: Ze hebben mij gewoon in een groep gezet met buitenlandse studenten aan de faculteit van Russisch voor buitenlanders. Ik vergeet altijd de naam van mijn docente, ik denk dat ze Ludmilla heet. Een van de drie meisjes die me kwamen ophalen op de luchthaven heet Nadia, de andere heb ik niet meer gezien en ik weet hun naam ook niet.

Mama en papa: Ik heb het artikel gelezen, maar ik denk niet dat het volk hier er allemaal zo over denkt. Ik heb hier nog niemand horen klagen over het beleid in Minsk. Alleen voor oude mensen is het leven hier niet zo goed.

Allemaal: Bedankt voor jullie reacties! Dat doet me plezier, want ik steek veel tijd in die blogs, en het is leuk om dan eens respons te krijgen.

Groetjes!

Неле

02-10-2008 om 15:10 geschreven door Nele  

Heeeej!

Vrijdag had ik in de voormiddag weer les Russisch. Ik vond het wel leuk. Het ging weer over het huwelijk. We moesten ook onze mening geven over trouwen met een buitenlander. Een Koreaan uit mijn klas vertelde dat dat in Korea niet echt aanvaard is. Ze moeten daar het “Koreaanse bloed” zuiver houden, dus niet mengen met andere nationaliteiten… De mening van de ouders moet gerespecteerd worden bij het huwelijk. Hij was hier ook al ten huwelijk gevraagd door een Wit-Russisch meisje, maar hij wil er niet mee trouwen.

En een Turk die maandag bij mij in de (gemakkelijkere) les zat, en ook hier in het studentenhuis verblijft, gaat trouwen met een docente van hier op de universiteit. En dat meisje gaat met hem mee naar Turkije. Ze dragen al een verlovingsring, dus het is echt serieus. Er gebeuren hier rare dingen!

In de namiddag ben ik met Lore inkopen gaan doen in “комаровский рынок”. Dat is een soort markt waar ze alle soorten vers fruit en groenten verkopen, en ook vlees, vis, kaas, brood… Daar dichtbij is er ook een gebouw met allemaal kleine winkeltjes waar ze dingen als shampoo, deodorant, parfum, schmink, juwelen, handtassen, en ook nog wat andere prullen verkopen. Ze hebben er alle merken van bij ons, en het is veel goedkoper. Ik vond het daar dus wel tof! Ik heb er geen foto van, maar het lijkt zo een beetje op een beurs, met allemaal kraampjes in U-vorm. Alle producten zitten achter glas, dus als je iets wilt kopen, moet je het altijd vragen. Ik heb parfum gekocht in een flesje dat lijkt op een proefbuis. Dat dient eigenlijk om in je handtas te steken. Bij ons vind je dat niet zo gemakkelijk, en het is veel duurder. Ik heb ook een klein zakje gekocht om mijn roebels in te steken, want mijn portefeuille kon niet meer dicht door al die kleine briefjes. Nu is het veel gemakkelijker!

Deze middag ben ik met Lore naar een soort boekenbeurs geweest. Dat is hier dicht bij het studentenhuis in een sporthal. Dat begint elke vrijdag om 12 uur ’s nachts, en eindigt rond 2 uur in de namiddag op zaterdag. Ze hebben er heel veel boeken, maar ook cd’s, dvd’s en schoolgerief. Ik heb een klein woordenboekje Nederlands-Russisch en Russisch-Nederlands gekocht. En ook een soort woordenboekje met werkwoorden waarbij altijd een bepaald voorzetsel of een naamval moet staan. Het is eigenlijk bedoeld voor kinderen, maar het leek me wel handig. Nog iets wat ze hier hebben, maar dat wij in België niet kennen, zijn cd’s vol mp3-bestanden. Op één cd staan er minstens vijf albums van een bepaalde artiest, soms wel 20. Dat is natuurlijk illegaal, maar je ziet het hier overal, zelfs in de “echte” winkels. En rara… het kost alweer niks. Meestal 2 euro voor zo’n cd. Je kunt ze natuurlijk alleen afspelen op je computer. Als ik voor iemand zo’n cd moet kopen, laat het me dan maar weten (wel liefst via sms), maar niet allemaal tegelijk he! J

Ik hoop dat de mevrouw die mijn vakken zou uitzoeken maandag weer terug is, dan kan ik hopelijk volgende week al wat meer vakken volgen. Het wordt tijd dat ik nog eens wat Duits hoor, want het is al veel te lang geleden dat ik Duits gesproken heb. En nu heb ik mijn draai zo toch al een beetje gevonden, dus ik mag wel wat minder vrije tijd hebben.

Dat was het dan weer voor vandaag! Groetjes!

Nele xxx

27-09-2008 om 15:45 geschreven door Nele  

Ik heb geprobeerd om foto’s op mijn blog hier te zetten, maar het lukte niet. Het zal wel aan die computer hier liggen. Je kunt foto’s bekijken op mijn space (nelevdb88.spaces.live.com). Je moet wel een MSN-naam of Windows ID hebben (kan je gemakkelijk aanvragen als je dat niet hebt) om de foto's te kunnen bekijken. De meeste jonge mensen onder ons hebben dat wel he...

27-09-2008 om 00:00 geschreven door Nele  

Hallo daar in het verre België!

(Dit bericht heb ik op mijn laptop al op voorhand getypt, zodat ik geen uur hoef te sukkelen met het qwerty-toetsenbord om uiteindelijk maar half zo veel te kunnen vertellen.)

Woensdag moest ik dus naar een Russische les met een hoger niveau. Ik was het enige meisje in de klas, de rest waren (alweer) Koreanen, Turken, een Noor. (Die Noor spreekt Noors, Russisch, Frans, Duits, Italiaans en Engels, en hij kan ook Nederlandse teksten begrijpen...) De les was redelijk moeilijk. Het niveau was hoger dan ik verwacht had. Ik kreeg meteen al boeken met oefeningen en teksten. En ook al wat huiswerk. Nu is dat goed te doen omdat ik nog maar één vak heb, maar als iedereen zo veel huiswerk zal geven, zal het wel lastig worden. Nu heb ik nog veel vrije tijd, maar dat zal wel gauw veranderen.

Het was ook heel mooi weer hier in Minsk. Ik weet niet hoeveel graden, maar ik weet wel dat ik geen kou gehad heb en dat de zon de hele dag scheen. Dus ik ben in de namiddag met Lore en Zuhal (mijn Turks kamergenootje) even de stad gaan verkennen. Zuhal had het meeste wel al gezien, maar ze wilde nog wat foto’s nemen. Voor mij en Lore was het allemaal nieuw. Zo langs het water wandelen is echt zalig. Het is er zo rustig en toch zit je in het centrum van de stad.

We hebben ook de McDonald’s ontdekt. Ik heb me daar een hamburger gekocht om meteen op te eten, en een slaatje met kip, om die avond op te eten. Slim van mij he. J

Vandaag (donderdag) moest ik weer naar de les. Het viel goed mee, ik leer altijd wat bij, en ik herhaal ook sommige dingen. We hadden o.a. een tekst over trouwen, en dat hebben we in Gent al uitvoerig besproken, maar dat geeft niet. Ik ben nog eens gaan informeren of ze al wat vakken voor mij uitgezocht hadden, maar de mevrouw die dat zou doen is nu ziek. Ik vind het niet zo erg dat ik deze week nog maar weinig les heb, dan heb ik meer tijd om Minsk te verkennen en mijn draai hier wat te vinden.

Zuhal is vanmorgen naar huis vertrokken. Voorlopig ligt er nog geen nieuw meisje bij ons op de kamer, dus nu praten Lore en ik altijd Nederlands, foei foei...

Ik wil jullie allemaal bedanken voor de reacties op de blog en de mailtjes! Maar ik kan ze echt niet allemaal beantwoorden. Als je een heel prangende vraag hebt, mag je me altijd sms`en op mijn gewoon nummer.

Nog een beetje cultuurverschillen met België als toetje:

Het viel mij op hoeveel gelovige mensen er hier zijn. De vrouwen doen een sjaaltje op hun hoofd als ze de kerk binnengaan. Ik weet niet of dat hier de algemene regel is, of meer een persoonlijke keuze. Binnen in de kerk bidden de mensen, en kussen ze een beeld of een schilderij. Er branden ook veel kaarsjes. Ook op straat zie je de baboesjka`s vaak met een sjaaltje op hun hoofd rondlopen eigenlijk.

Er zijn hier geen wc-papierhouders. Dus als we naar het toilet moeten, nemen we altijd onze rol wc-papier mee. (We delen het toilet met drie Koreaanse meisjes.) En het is ook niet echt proper om je wc-rol daar ergens op de grond te zetten. Lore zei ook dat er op de universiteit in de toiletten geen wc-papier is… Dus altijd zakdoekjes meenemen. J

Op de bus en de tram moet je altijd de oudere mensen laten zitten. Bij ons is dat ook moreel verplicht, maar we doen het niet altijd. Hier moet dat wel. Er zit ook bijna altijd een controleur op de tram of bus, en dat is een heel groot verschil met in Gent…

Het water van de kraan is hier niet drinkbaar, maar wel als je het eerst kookt.

Alle stereotypen over Russen of Wit-Russen kloppen. De mannen zijn niet mooi, maar hebben wel altijd de mooiste vrouwen. De vrouwen zijn mager en dragen veel make-up. Als je hier geen naaldhakken draagt, val je uit de toon.

Minsk is een heel propere stad. Je ziet nergens papiertjes rondslingeren. Dat zou te danken zijn aan het beleid van de president hier.

Het was Lore opgevallen dat hier weinig mensen roken. Ik heb er nog niet op gelet, maar het kan wel kloppen.

Nog een probleem voor ons is het geld. Wit-Russische roebels zijn een ramp. Ze kennen hier geen munten, dus zelfs voor de kleinste bedragen heb je briefjes nodig. Op de duur had ik zo veel kleine briefjes dat ik mijn portefeuille niet meer dicht kreeg. En het omrekenen is ook niet gemakkelijk. Je moet delen door 3000 om het bedrag in euro te weten. Om een idee te geven: het grootste briefje dat ik al gezien heb is 50 000 roebel, en het kleinste 10… Bijna alles is hier goedkoop, maar ik kan niet meteen voorbeelden geven, want ik ben altijd te lui om het bedrag in euro te berekenen.

Minsk lijkt me geen arme stad, maar als je mensen ziet bedelen om geld, zijn het altijd oude vrouwen. Ofwel proberen ze dingen te verkopen, kousen bijvoorbeeld. Ik veronderstel dat de pensioenen hier niet zo goed geregeld zijn…

Je ziet hier ook mensen van de politie in een uniform dat doet denken aan de oorlog (vind ik persoonlijk). Ze dragen ook een grote pet, wel grappig eigenlijk. Ook op de luchthaven droegen de mannen die daar werkten een lelijk groen kostuum.

Zo, dat was het zo een beetje. Allemaal duimen dat het altijd zo goed weer blijft in Minsk!

Daaaaag!

Nele

25-09-2008 om 15:55 geschreven door Nele  

23-09-2008 om 14:30 geschreven door Nele  

Hallo allemaal!

Eerst even heel goed nieuws: Ik ben geslaagd voor mijn tweede bachelor Duits-Russisch!!!

Maar nu de reden waarom ik een blog aangemaakt heb:
Maandag 22 september vertrek ik op uitwisseling naar Minsk, de hoofdstad van Wit-Rusland. Ik moet daar aan de linguïstische universiteit de lessen volgen die ik hier in het eerste semester op HoGent zal missen. Ik blijf daar tot 22 december. Precies drie maanden dus. Langer kan ik niet blijven, want mijn visum is maar drie maanden geldig.

Ik vertrek helemaal alleen, maar ik hoop dat ik daar snel mensen leer kennen. Ik verblijf in een studentenhuis. Normaal gezien zijn er enkel kamers voor twee - drie personen, dus het wordt nog een verrassing bij wie ik op de kamer terechtkom. En normaal gezien liggen alle buitenlandse studenten op dezelfde gang, dus dat is ook wel leuk.

Ik zal er de eerste weken zeker niet de enige Vlaming zijn, want er is een meisje van mijn school dat daar haar stage doet. Haar naam is Lore en zij verblijft ook in het studentenhuis. Het is ook haar eerste keer dat ze naar Minsk gaat, dus we kunnen samen een beetje sukkelen in het begin. Ik ken haar niet, maar als je dezelfde taal spreekt, is dat toch al een obstakel minder om elkaar te leren kennen... Zij blijft natuurlijk geen drie maanden, een stage duurt maar enkele weken.

Ik heb ook al veel informatie gekregen van een meisje dat twee jaar geleden ook op uitwisseling naar Minsk geweest is. Zij heet Evelien en komt zaterdag terug van Minsk. Ze heeft daar nu ook haar stage gedaan. Waarschijnlijk spreek ik zondag eens met haar af voor nog wat praktische informatie.

Waarom zeg ik dat allemaal? Omdat ik waarschijnlijk de naam Lore nog zal gebruiken op mijn blog, en zo weten jullie meteen wie dat is. En omdat ik aan mensen als Evelien wel heel veel heb. Minsk is niet de jungle of de Sahara, je kunt er veel kopen, maar het is er toch anders dan hier. Ik moet eigenlijk helemaal alleen verhuizen voor drie maanden naar een wereld die ik niet ken, dus als ik al een beetje informatie op voorhand heb, is dat wel al een geruststelling.

Ik zal proberen hier elk weekend een spannend verhaal te plaatsen, maar ik kan dat niet beloven. Ik weet niet hoe het daar juist zit met internet, en ik weet niet of ik veel vrije tijd zal hebben of niet. Ik weet ook niet of ik daar zo veel zal meemaken dat mijn blogs altijd interessant blijven. Ik weet eigenlijk nog niet zo veel. Ik zal het daar allemaal moeten ontdekken.

Jullie mogen me altijd mailen, of een reactie plaatsen op mijn blog of in het gastenboek. Je kunt me ook sms'en op mijn gewone gsm-nummer, maar ik zal terugsturen met een ander nummer. Ik koop in Minsk namelijk een Wit-Russische simkaart...

Ik ga jullie missen!

Groetjes,

Nele

15-09-2008 om 00:00 geschreven door Nele