Hallo allemaal!

Ik heb beslist dat ik mijn blogs voortaan een beetje korter ga houden, want er kruipt te veel tijd in. Ik schrijf wel heel graag, en voor mezelf zal het ook leuk zijn als ik dit later allemaal nog eens kan lezen, maar ik heb altijd tijd te kort.

Vrijdag ben ik samen met Gianna, Julia, Natasja, Cerdat, Onur en Victor naar een Duits-Turkse film gaan kijken in de cinema. Een ticket voor de cinema kost hier nog geen twee euro, maar bij ons is het geluid en het beeld wel wat beter. De film is bij ons bekend als “Auf der anderen Seite”, en ik wilde die eerder al eens zien. Er werd Duits en Turks gesproken, met Russische ondertitels, en ik heb het meeste wel begrepen. Het was een mooie film en een leuke avond. We hebben nog lang op de kamer gezeten bij de Turken. Daar was nog een andere Turk die we nog niet kenden, en die speelde prachtig op een instrument dat ik nog nooit gezien had. Het lijkt op een gitaar met drie snaren, en de klankkast van de gitaar is half eivormig. En uit dat ding kwamen echt heel mooie muziekjes.

Zaterdag hebben Gianna en ik overdag lekker niets gedaan. Ik had normaal wel een les, maar deze week was het toevallig geen les, dus ik had geluk. ’s Avonds hebben we in onze kamer een feestje gebouwd, want Gianna (en Julia ook) verjaarde om 12 uur. Het was heel leuk, ik denk dat ze heel tevreden was over haar feestje. Jammer genoeg moesten Julia en Victor al voor 12 uur naar huis, want dan sluiten de deuren hier in het studentenhuis. Normaal moeten bezoekers zelfs al om 11 uur naar huis. Die avond hebben we ook kennis gemaakt met Rustan, een jongen uit Turkmenistan. Ik weet niet wat zijn moedertaal is, Russisch of “Turkmenistans”, maar die talen lijken erg op elkaar, en de mensen daar begrijpen beide. Hij vertelde hoe fantastisch hij het vond dat Wit-Rusland zo’n vrij land is!(??)  Hier mag je alcohol drinken op straat, en hand in hand lopen met je vriendin als je nog niet getrouwd bent. In Turkmenistan is dat ten strengste verboden. Daar staan om de 300m op straat politieagenten  aan een vaste wachtpost. Het is bijna onmogelijk voor toeristen om dat land te bezoeken. Veel meer heeft hij niet verteld, maar als ik hem nog eens zie, wil ik er graag meer over weten. Ik leer hier zo veel interessante dingen bij over de wereld…

Zondag heb ik niet veel gedaan, lang geslapen en op mijn gemak wat op de kamer gezeten. En maandag was ik een beetje ziek, dus heb ik heel de dag in mijn bed gelegen. Mijn maag deed raar en ik had hoofdpijn. Dat is hier precies de populairste ziekte. Gianna heeft het ook gehad, en Marta en Fatima hadden ook al geklaagd over buikpijn en hoofdpijn.

Dinsdag ben ik met Gianna gaan eten ’s middags, maar het was niet zo goed. Nog iets wat me hier al veel opgevallen is: het is niet omdat iets op de kaart staat, dat ze het ook werkelijk hebben. Bij ons gebeurt het zelden dat ze een bepaald gerecht die dag niet hebben in het restaurant, maar hier is dat precies normaal, want ze excuseren zich er zelfs niet voor. Dus we kregen maar onze derde keuze in het restaurant. Daar zien ze ons niet meer terug. In de namiddag zijn we nog naar Цум (Tsoem) geweest, ook een groot winkelcentrum, maar niet te vergelijken met de winkelcentra bij ons hoor. Daar hebben we een beetje rondgelopen en nog wat kleine dingen gekocht.

Woensdag was het prachtig weer in Minsk, stralende zon en warm. Ik ben met Gianna naar het postkantoor in Minsk gegaan. Zij wilde een pakje opsturen naar huis, en ik moest mijn “learning agreement” doorfaxen en opsturen naar school. (Dat zijn mijn papieren met de vakken die ik hier volg.) In het begin was het wel een beetje zoeken, het is echt een groot gebouw, maar het is allemaal gelukt. Daarna hebben we nog even in het park op een bankje gezeten en gewandeld samen met Marta en Fatima, de twee Spaanse meisjes.

’s Avonds ging Gianna nog eens naar het theater, maar ik ben bij Marta en haar Chinees buurmeisje op de kamer gebleven. Marta woont alleen in een kamer, want zij is hier als docente, en niet als student. Naast haar woont een Chinese vrouw die ook Chinese les geeft. Echt een heel vriendelijke vrouw, en ze spreekt goed Russisch. Ik mocht een beetje Chinees eten proeven, heel lekker.  Ik kan al de cijfers tot 5 in het Chinees schrijven, maar niet uitspreken. En ik kan ook al op mijn vingers tellen in het Chinees. Wisten jullie dat ze in andere culturen soms anders op hun vingers tellen? Chinezen hebben zo hun eigen manier, en de Koreanen doen het nog anders. Van één tot vijf tellen de Chinezen zoals ons, maar daarna is het volledig anders. Kijk maar naar mijn foto’s als je het ook wil leren. Ik vind het in elk geval heel leuk! Koreanen tellen op één hand tot tien. Zij doen eerst de duim naar binnen (zoals wij vier tonen) en dat is één. Duim en wijsvinger naar binnen is twee. Een vuist is vijf, en zes is enkel de pink omhoog. Dan zo terug alle vingers omhoog tot de duim. Zoals wij vijf tonen, tonen zij tien. Ben je nog mee? Ik denk dat de Koreanen tellen zoals de Russen, maar ik ben het niet zeker.

Je moet zeker eens op mijn space gaan kijken nu. Er staan heel veel nieuwe foto’s op, ook van mensen die ik hier leren kennen heb. Ik zal hier de namen al eens allemaal opsommen en de nationaliteit erbij zeggen:

Gianna Zwitserland, Julia Wit-Rusland, Cerdat Turkije, Onur Turkije, Oelasj Turkije, Victor Noorwegen, Natasja Wit-Rusland, Marta Spanje, Rustan Turkmenistan, Ethem Turkije, Fatima Spanje. Op de foto met de Koreanen zitten de twee jongens vooraan op de foto in mijn klas. De linkse is de vriendelijkste en heet Joehn-Goen, de andere Sei-Iel of zoiets dat erop lijkt.

Daaaaag!!

Nele

23-10-2008 om 17:32 geschreven door Nele