Dag iedereen!

Het spijt me dat het zo lang geleden is dat jullie nog iets van mij gehoord hebben, maar ik heb het echt heel druk gehad. Het waren mijn laatste weken hier, en ik heb voor al mijn vakken punten nodig, dus alle docenten gaven me opdrachten of examens… Ik heb in de les geschiedenis van Wit-Rusland iets moeten vertellen over België in de Tweede Wereldoorlog, ik moest in de les internationaal recht iets vertellen over burgerlijke rechten in België, ik moest thuis of in de les teksten vertalen (Russisch-Duits), ik had een groot examen voor Russisch, dus daarvoor moest ik ook veel leren, enz. Het is trouwens heel moeilijk om over thema’s als recht of geschiedenis te praten in het Russisch. Ik weet er sowieso al weinig over, en dan moet ik het nog eens in het Russisch uitleggen ook. Maar het is wel heel nuttig, en zo leer ik mezelf veel bij. De punten die ik tot hier toe heb zijn wel goed, dus ik heb al flink gewerkt!

Ik moet ook altijd de les geschiedenis van Wit-Rusland voorbereiden. Dat is eigenlijk geen les, dat is een seminarie. Dat wil zeggen dat de studenten thuis een thema voorbereiden, en in de les vertellen ze wat ze gelezen hebben. Ik vind dit persoonlijk een heel rare manier van werken, want de docent moet niets doen in die les. En de studenten daarentegen moeten dubbel werken: eerst thuis of in de bibliotheek heel veel lezen over een bepaald thema, dan schriftelijk samenvatten, en daarna nog in de les hun samenvatting voorlezen.

Donderdagavond 27 november heb ik heel lang op de kamer gezeten bij de Chinese mevrouw, de buurvrouw van Marta. Haar naam is Jo-Ping trouwens. Ik heb weer heel wat bijgeleerd over China en over de taal. Het is echt raar hoe de logica van een taal zo kan verschillen. Ik heb het hier ook al vaak opgemerkt. Als ik de hele tijd Russisch spreek, en daarna moet ik Duits spreken, is dat heel moeilijk, want dat is een heel andere manier van denken. Het Russisch heeft bijvoorbeeld geen werkwoord voor “hebben” in de betekenis van “ik heb een boek, ik heb een vriend, ik heb een probleem…”. Dan zeggen zij letterlijk “bij mij is er een boek, een vriend, een probleem”. De woorden “boek, vriend, probleem” staan dan in de nominatief. Maar als je in het Duits zegt “ich habe ein Buch, einen Freund, ein Problem“, dan moet je de accusatief gebruiken. Dat is één van de vele voorbeelden die ik kan geven waarin de logica van talen kan verschillen. En bij het Chinees is het verschil nog veel groter.

Ik heb hier ook al vaak opgemerkt dat meisjes nooit hun handtas of rugzak in de klas op de grond zetten. Want de grond wordt hier beschouwd als iets heel vuils. Iedereen loopt daar immers op met zijn vuile schoenen waarmee hij al op straat gelopen heeft. Ook de straat wordt als heel vuil beschouwd. Dat is naar het schijnt in China ook zo. Ik ben meestal het enige meisje in de les die haar handtas op de grond zet. Hier hangen ze hun handtas allemaal aan hun stoel, terwijl wij er zelfs geen probleem mee hebben om onze rugzak op de grond op straat te zwieren. En ook als de mensen thuiskomen doen ze direct hun pantoffels aan. Ook voor gasten hebben ze altijd veel pantoffels klaarstaan. Je mag echt nooit met schoenen thuis rondlopen, want dat is echt heel vuil!

Woensdagavond ben ik met Gianna en Onur naar een balletvoorstelling gaan kijken in het Paleis van de Republiek. Dat is een grote concertzaal in het centrum van Minsk. Het was wel mooi, en ook mooie kostuums en muziek van Tschajkovski. Die avond kreeg Gianna nog een bericht van Onur dat hij verliefd geworden is op haar. Klein probleempje, want Gianna heeft al een vriend in Zwitserland, en ze zou hoe dan ook niet willen samen zijn met Onur. De eerste dagen was alles nog zoals gewoonlijk, maar daarna heeft Onur beslist dat hij niet meer met Gianna wilde praten omdat dat te moeilijk is voor hem. Heel raar, maar ja…

Zaterdagavond  29 december heb ik met Gianna naar een voetbalmatch gekeken. De Turken uit het studentenhuis speelden tegen de Koreanen, in de sporthal waar ook altijd de boekenmarkt plaatsvindt. Korea heeft gewonnen. Toen we naar de voetbal keken hebben we ook kennis gemaakt met Wit-Russen. Het meisje (Tanja) kende ik al een beetje uit de lessen Duits, en Vitallic kende ik ook al een beetje. Daarover heb ik lang geleden al eens iets geschreven op mijn blog. De andere jongen (Dima) kende ik nog niet. Dima studeert Frans en is al enkele keren in België geweest, maar enkel in Wallonië. Het is altijd leuk om eens te horen hoe andere mensen over België denken. Vitallik en Dima hebben ons die avond nog uitgenodigd om poker te komen spelen bij hen op de kamer. Gianna en ik hebben veel geld gewonnen! Het is te zeggen, veel kleine briefjes, want dat Wit-Russisch geld heeft hier zo weinig waarde dat het eigenlijk bijna speelgeld is. We hebben ook kennis gemaakt met de kamergenoten van Vitallik en Dima. De ene heet Gena, en de andere Ljosha. Gena studeert ook Frans en is ook al veel in België geweest. Op hun kamer hangt er trouwens een heel grote Belgische vlag. Gena vindt België het beste land ter wereld en wil later zelfs in Brussel wonen. Altijd interessant om te weten hoe andere mensen over België denken. En natuurlijk heel aangenaam als je zoiets hoort.

De dagen daarna zijn we nog enkele keren bij hen op bezoek geweest, en het was altijd heel leuk. We hebben ook jungle speed gespeeld, dus dat is altijd ambiance verzekerd, zeker als je dat voor de eerste keer speelt.

Zaterdag 6 december was het sinterklaasfeest! Ik ben er samen met Sasha naartoe gegaan. Dat is een meisje dat ik ken van in de les Duits, en waarmee ik samen naar de dierentuin ben geweest. Het was heel leuk. De koekjes en chocolade die mijn ouders hadden meegebracht, waren heel populair. Heel leuk, zo al die zoete dingen eten. We hebben ook sinterklaasliedjes gezongen, een quiz gedaan, een Hollandse film gekeken over Sinterklaas, en gewoon nog veel plezier gehad. Ik heb ook een cadeautje gekregen, omdat mijn ouders zoveel boeken en zoetigheden hadden meegebracht, en omdat ik al zo goed geholpen heb in de lessen Nederlands. Ik heb dvd’s, boeken en een groot stuk typische Wit-Russische chocolade gekregen! Igor was ook op het feestje, een jongen die bij mij in de les Duits zit, en ook Engels en Nederlands studeert. Mijn ouders en Tim hebben hem ook gezien op de boekenmarkt toen ze hier waren. Dat is ook een leuke jongen, en de enige persoon die ik hier al tegengekomen ben die echt ook Nederlands wil spreken. Alle andere studenten daar spraken Russisch tegen mij, terwijl het waarschijnlijk de enige keer is dat ze kunnen praten met een moedertaalspreker. De volgende dagen is Igor ook nog op bezoek geweest en hebben we nog wat films uitgewisseld. Ik vind het gewoon superinteressant om met mensen te praten die zich interesseren voor mijn land of mijn taal, en ik ben er hier zo al verrassend veel tegengekomen!

Dinsdag 9 december was het een Turkse feestdag, of een feestdag van de islam in het algemeen. Ik weet niet meer hoe die heet, maar het is zo’n feestdag die drie of vier dagen duurt, en dan moeten ze altijd een dier slachten. De Turken hebben ons en Vitallik en co dan uitgenodigd voor een groot feestmaal. Lekker vlees, rijst en salade. Ook een heel leuke avond! (Onur praat ondertussen weer met Gianna trouwens!)

Woensdagavond heeft Paolo (oude Italiaan) ons (Gianna, ik, Turken) uitgenodigd om bij hem pasta en pizza te komen eten. Het was wel lekker. Daarna hebben we nog een fuifje gebouwd daar. Iedereen had ineens veel zin om te dansen. Heel leuk hoe die Turken kunnen dansen. Vooral Ethem en Fati kunnen heel goed dansen.

Vrijdag was het de laatste dag van onze docente Russisch (Ludmilla heet ze trouwens), ze heeft twee of drie weken verlof. Dus we hadden geen les, we hebben gewoon in de klas een beetje thee gedronken en chocolade gegeten, en Russische liedjes gezongen. Mijn Belgische chocolaatjes vielen alweer in de smaak. Ik heb ook de docente een doos Côte d’Or gegeven. Het was een oude docente, maar echt een heel goede. Ik heb hier veel bijgeleerd in de lessen, en ook veel kunnen herhalen. En de woorden of constructies die ik geleerd heb, kon ik ook echt gebruiken in het dagelijks leven, dus dat is heel goed. Volgende week hebben we twee andere docentes. Ik ben benieuwd hoe dat zal zijn. Maar zo belangrijk is het niet meer, want ik ben toch nog maar een week hier.

We hebben vrijdag ook nog de examens besproken. Ik heb donderdag mijn examen Russisch gedaan, en de andere studenten hebben ook meegedaan voor de lol. Gianna heeft de beste punten, 9 op 10. Ik heb een 8,5 op 10, maar hier ronden ze dat jammer genoeg af naar 8. Maar 8 is nog altijd heel goed hoor. De rest van de klas had minder goede punten, dus ik was wel blij. Ludmilla heeft toen ook iets gezegd wat ik nog nooit gehoord had. Hier trekken ze punten af als ze zien dat je tipp-ex gebruikt hebt op je examen! Niet voor het feit dat je het gebruikt, maar voor het feit dat je eerst iets anders geschreven hebt, en het daarna verbeterd hebt. Dat wil dus zeggen dat je eerst iets fout hebt gedacht, en dat is niet goed. Dat is ook een heel andere manier van denken dan bij ons. Wij mogen onze zin in principe tien keer verbeteren, zolang er op het einde maar de juiste oplossing staat. Hier durven ze een halve punt per oefening aftrekken als ze zien dat je iets verbeterd hebt. Dus hier moet je altijd eerst heel goed nadenken voordat je iets opschrijft!

Ik denk dat ik het belangrijkste gezegd heb. Ik ben zeker nog wat dingen vergeten doordat het al zo lang geleden is dat ik nog iets geschreven heb… Maar dat vertel ik dan wel als ik thuis ben. Nog een weekje… Drie maanden is eigenlijk maar heel kort. Maar ik kom vroeg of laat wel nog eens terug. Ik ben heel benieuwd hoe Minsk eruit zal zien over vijf jaar bijvoorbeeld. Er wordt hier nu heel veel vernieuwd. In de buurt van het studentenhuis komt er zelfs een winkel “Zara style”.

Ik weet niet of ik er nog zal in slagen om nog iets op mijn blog te zetten voordat ik naar huis vertrek. Waarschijnlijk heb ik volgende week helemaal geen zin meer om mijn kostbare laatste tijd hier te spenderen aan internet. Ik wil jullie alvast heel erg bedanken voor de reacties en mailtjes! Ik vond dat altijd heel leuk. Ik hoop dat jullie het ook een beetje leuk vonden om mijn blogs te lezen, en ik zal alles met veel plezier nog eens vertellen als ik weer thuis ben. Ik heb hier echt een heel mooie tijd gehad die ik nooit zal vergeten. Ik heb heel veel bijgeleerd over Russisch, over Wit-Rusland en Rusland, en over de wereld in het algemeen. Nooit gedacht dat omgaan met buitenlanders zo leerrijk kon zijn. Elke dag ontdekte ik hier wel verschillen met onze gewoontes in België, die vaak heel erg grappig waren. Dat zijn vaak heel kleine dingen hoor. Eergisteren bijvoorbeeld schreef mijn balpen niet, dus ik schreef ermee op de zool van mijn schoen, zodat ze zou werken. Dat weet ik al van toen ik klein was. Maar Gianna begreep totaal niet wat ik aan het doen was. En Marta poetst haar schoenen met bodylotion. Zo zie je maar, over zo’n dingen lachen we hier dus!

Is Nele blij dat ze mag naar huis komen? Niet echt… Ik heb jullie natuurlijk allemaal gemist en ik zal blij zijn als ik jullie allemaal kan terugzien, maar ik zal Minsk heel hard missen, en ook alle mensen die ik hier leren kennen heb. Hier was (bijna) elke dag spannend en anders dan de vorige, maar in België is het leven zo vaak hetzelfde. Maar ik ga op kot in Gent in het tweede semester, en dat wordt waarschijnlijk ook wel een leuke nieuwe ervaring. 

Tot binnenkort!

Nele

12-12-2008 om 19:05 geschreven door Nele