Het spijt me dat het zo lang geleden is dat jullie nog iets van mij gehoord hebben, maar ik heb het echt heel druk gehad. Het waren mijn laatste weken hier, en ik heb voor al mijn vakken punten nodig, dus alle docenten gaven me opdrachten of examens Ik heb in de les geschiedenis van Wit-Rusland iets moeten vertellen over België in de Tweede Wereldoorlog, ik moest in de les internationaal recht iets vertellen over burgerlijke rechten in België, ik moest thuis of in de les teksten vertalen (Russisch-Duits), ik had een groot examen voor Russisch, dus daarvoor moest ik ook veel leren, enz. Het is trouwens heel moeilijk om over themas als recht of geschiedenis te praten in het Russisch. Ik weet er sowieso al weinig over, en dan moet ik het nog eens in het Russisch uitleggen ook. Maar het is wel heel nuttig, en zo leer ik mezelf veel bij. De punten die ik tot hier toe heb zijn wel goed, dus ik heb al flink gewerkt!
Ik moet ook altijd de les geschiedenis van Wit-Rusland voorbereiden. Dat is eigenlijk geen les, dat is een seminarie. Dat wil zeggen dat de studenten thuis een thema voorbereiden, en in de les vertellen ze wat ze gelezen hebben. Ik vind dit persoonlijk een heel rare manier van werken, want de docent moet niets doen in die les. En de studenten daarentegen moeten dubbel werken: eerst thuis of in de bibliotheek heel veel lezen over een bepaald thema, dan schriftelijk samenvatten, en daarna nog in de les hun samenvatting voorlezen.
Donderdagavond 27 november heb ik heel lang op de kamer gezeten bij de Chinese mevrouw, de buurvrouw van Marta. Haar naam is Jo-Ping trouwens. Ik heb weer heel wat bijgeleerd over China en over de taal. Het is echt raar hoe de logica van een taal zo kan verschillen. Ik heb het hier ook al vaak opgemerkt. Als ik de hele tijd Russisch spreek, en daarna moet ik Duits spreken, is dat heel moeilijk, want dat is een heel andere manier van denken. Het Russisch heeft bijvoorbeeld geen werkwoord voor hebben in de betekenis van ik heb een boek, ik heb een vriend, ik heb een probleem . Dan zeggen zij letterlijk bij mij is er een boek, een vriend, een probleem. De woorden boek, vriend, probleem staan dan in de nominatief. Maar als je in het Duits zegt ich habe ein Buch, einen Freund, ein Problem, dan moet je de accusatief gebruiken. Dat is één van de vele voorbeelden die ik kan geven waarin de logica van talen kan verschillen. En bij het Chinees is het verschil nog veel groter.
Ik heb hier ook al vaak opgemerkt dat meisjes nooit hun handtas of rugzak in de klas op de grond zetten. Want de grond wordt hier beschouwd als iets heel vuils. Iedereen loopt daar immers op met zijn vuile schoenen waarmee hij al op straat gelopen heeft. Ook de straat wordt als heel vuil beschouwd. Dat is naar het schijnt in China ook zo. Ik ben meestal het enige meisje in de les die haar handtas op de grond zet. Hier hangen ze hun handtas allemaal aan hun stoel, terwijl wij er zelfs geen probleem mee hebben om onze rugzak op de grond op straat te zwieren. En ook als de mensen thuiskomen doen ze direct hun pantoffels aan. Ook voor gasten hebben ze altijd veel pantoffels klaarstaan. Je mag echt nooit met schoenen thuis rondlopen, want dat is echt heel vuil!
Woensdagavond ben ik met Gianna en Onur naar een balletvoorstelling gaan kijken in het Paleis van de Republiek. Dat is een grote concertzaal in het centrum van Minsk. Het was wel mooi, en ook mooie kostuums en muziek van Tschajkovski. Die avond kreeg Gianna nog een bericht van Onur dat hij verliefd geworden is op haar. Klein probleempje, want Gianna heeft al een vriend in Zwitserland, en ze zou hoe dan ook niet willen samen zijn met Onur. De eerste dagen was alles nog zoals gewoonlijk, maar daarna heeft Onur beslist dat hij niet meer met Gianna wilde praten omdat dat te moeilijk is voor hem. Heel raar, maar ja
Zaterdagavond 29 december heb ik met Gianna naar een voetbalmatch gekeken. De Turken uit het studentenhuis speelden tegen de Koreanen, in de sporthal waar ook altijd de boekenmarkt plaatsvindt. Korea heeft gewonnen. Toen we naar de voetbal keken hebben we ook kennis gemaakt met Wit-Russen. Het meisje (Tanja) kende ik al een beetje uit de lessen Duits, en Vitallic kende ik ook al een beetje. Daarover heb ik lang geleden al eens iets geschreven op mijn blog. De andere jongen (Dima) kende ik nog niet. Dima studeert Frans en is al enkele keren in België geweest, maar enkel in Wallonië. Het is altijd leuk om eens te horen hoe andere mensen over België denken. Vitallik en Dima hebben ons die avond nog uitgenodigd om poker te komen spelen bij hen op de kamer. Gianna en ik hebben veel geld gewonnen! Het is te zeggen, veel kleine briefjes, want dat Wit-Russisch geld heeft hier zo weinig waarde dat het eigenlijk bijna speelgeld is. We hebben ook kennis gemaakt met de kamergenoten van Vitallik en Dima. De ene heet Gena, en de andere Ljosha. Gena studeert ook Frans en is ook al veel in België geweest. Op hun kamer hangt er trouwens een heel grote Belgische vlag. Gena vindt België het beste land ter wereld en wil later zelfs in Brussel wonen. Altijd interessant om te weten hoe andere mensen over België denken. En natuurlijk heel aangenaam als je zoiets hoort.
De dagen daarna zijn we nog enkele keren bij hen op bezoek geweest, en het was altijd heel leuk. We hebben ook jungle speed gespeeld, dus dat is altijd ambiance verzekerd, zeker als je dat voor de eerste keer speelt.
Zaterdag 6 december was het sinterklaasfeest! Ik ben er samen met Sasha naartoe gegaan. Dat is een meisje dat ik ken van in de les Duits, en waarmee ik samen naar de dierentuin ben geweest. Het was heel leuk. De koekjes en chocolade die mijn ouders hadden meegebracht, waren heel populair. Heel leuk, zo al die zoete dingen eten. We hebben ook sinterklaasliedjes gezongen, een quiz gedaan, een Hollandse film gekeken over Sinterklaas, en gewoon nog veel plezier gehad. Ik heb ook een cadeautje gekregen, omdat mijn ouders zoveel boeken en zoetigheden hadden meegebracht, en omdat ik al zo goed geholpen heb in de lessen Nederlands. Ik heb dvds, boeken en een groot stuk typische Wit-Russische chocolade gekregen! Igor was ook op het feestje, een jongen die bij mij in de les Duits zit, en ook Engels en Nederlands studeert. Mijn ouders en Tim hebben hem ook gezien op de boekenmarkt toen ze hier waren. Dat is ook een leuke jongen, en de enige persoon die ik hier al tegengekomen ben die echt ook Nederlands wil spreken. Alle andere studenten daar spraken Russisch tegen mij, terwijl het waarschijnlijk de enige keer is dat ze kunnen praten met een moedertaalspreker. De volgende dagen is Igor ook nog op bezoek geweest en hebben we nog wat films uitgewisseld. Ik vind het gewoon superinteressant om met mensen te praten die zich interesseren voor mijn land of mijn taal, en ik ben er hier zo al verrassend veel tegengekomen!
Dinsdag 9 december was het een Turkse feestdag, of een feestdag van de islam in het algemeen. Ik weet niet meer hoe die heet, maar het is zon feestdag die drie of vier dagen duurt, en dan moeten ze altijd een dier slachten. De Turken hebben ons en Vitallik en co dan uitgenodigd voor een groot feestmaal. Lekker vlees, rijst en salade. Ook een heel leuke avond! (Onur praat ondertussen weer met Gianna trouwens!)
Woensdagavond heeft Paolo (oude Italiaan) ons (Gianna, ik, Turken) uitgenodigd om bij hem pasta en pizza te komen eten. Het was wel lekker. Daarna hebben we nog een fuifje gebouwd daar. Iedereen had ineens veel zin om te dansen. Heel leuk hoe die Turken kunnen dansen. Vooral Ethem en Fati kunnen heel goed dansen.
Vrijdag was het de laatste dag van onze docente Russisch (Ludmilla heet ze trouwens), ze heeft twee of drie weken verlof. Dus we hadden geen les, we hebben gewoon in de klas een beetje thee gedronken en chocolade gegeten, en Russische liedjes gezongen. Mijn Belgische chocolaatjes vielen alweer in de smaak. Ik heb ook de docente een doos Côte dOr gegeven. Het was een oude docente, maar echt een heel goede. Ik heb hier veel bijgeleerd in de lessen, en ook veel kunnen herhalen. En de woorden of constructies die ik geleerd heb, kon ik ook echt gebruiken in het dagelijks leven, dus dat is heel goed. Volgende week hebben we twee andere docentes. Ik ben benieuwd hoe dat zal zijn. Maar zo belangrijk is het niet meer, want ik ben toch nog maar een week hier.
We hebben vrijdag ook nog de examens besproken. Ik heb donderdag mijn examen Russisch gedaan, en de andere studenten hebben ook meegedaan voor de lol. Gianna heeft de beste punten, 9 op 10. Ik heb een 8,5 op 10, maar hier ronden ze dat jammer genoeg af naar 8. Maar 8 is nog altijd heel goed hoor. De rest van de klas had minder goede punten, dus ik was wel blij. Ludmilla heeft toen ook iets gezegd wat ik nog nooit gehoord had. Hier trekken ze punten af als ze zien dat je tipp-ex gebruikt hebt op je examen! Niet voor het feit dat je het gebruikt, maar voor het feit dat je eerst iets anders geschreven hebt, en het daarna verbeterd hebt. Dat wil dus zeggen dat je eerst iets fout hebt gedacht, en dat is niet goed. Dat is ook een heel andere manier van denken dan bij ons. Wij mogen onze zin in principe tien keer verbeteren, zolang er op het einde maar de juiste oplossing staat. Hier durven ze een halve punt per oefening aftrekken als ze zien dat je iets verbeterd hebt. Dus hier moet je altijd eerst heel goed nadenken voordat je iets opschrijft!
Ik denk dat ik het belangrijkste gezegd heb. Ik ben zeker nog wat dingen vergeten doordat het al zo lang geleden is dat ik nog iets geschreven heb Maar dat vertel ik dan wel als ik thuis ben. Nog een weekje Drie maanden is eigenlijk maar heel kort. Maar ik kom vroeg of laat wel nog eens terug. Ik ben heel benieuwd hoe Minsk eruit zal zien over vijf jaar bijvoorbeeld. Er wordt hier nu heel veel vernieuwd. In de buurt van het studentenhuis komt er zelfs een winkel Zara style.
Ik weet niet of ik er nog zal in slagen om nog iets op mijn blog te zetten voordat ik naar huis vertrek. Waarschijnlijk heb ik volgende week helemaal geen zin meer om mijn kostbare laatste tijd hier te spenderen aan internet. Ik wil jullie alvast heel erg bedanken voor de reacties en mailtjes! Ik vond dat altijd heel leuk. Ik hoop dat jullie het ook een beetje leuk vonden om mijn blogs te lezen, en ik zal alles met veel plezier nog eens vertellen als ik weer thuis ben. Ik heb hier echt een heel mooie tijd gehad die ik nooit zal vergeten. Ik heb heel veel bijgeleerd over Russisch, over Wit-Rusland en Rusland, en over de wereld in het algemeen. Nooit gedacht dat omgaan met buitenlanders zo leerrijk kon zijn. Elke dag ontdekte ik hier wel verschillen met onze gewoontes in België, die vaak heel erg grappig waren. Dat zijn vaak heel kleine dingen hoor. Eergisteren bijvoorbeeld schreef mijn balpen niet, dus ik schreef ermee op de zool van mijn schoen, zodat ze zou werken. Dat weet ik al van toen ik klein was. Maar Gianna begreep totaal niet wat ik aan het doen was. En Marta poetst haar schoenen met bodylotion. Zo zie je maar, over zon dingen lachen we hier dus!
Is Nele blij dat ze mag naar huis komen? Niet echt Ik heb jullie natuurlijk allemaal gemist en ik zal blij zijn als ik jullie allemaal kan terugzien, maar ik zal Minsk heel hard missen, en ook alle mensen die ik hier leren kennen heb. Hier was (bijna) elke dag spannend en anders dan de vorige, maar in België is het leven zo vaak hetzelfde. Maar ik ga op kot in Gent in het tweede semester, en dat wordt waarschijnlijk ook wel een leuke nieuwe ervaring.
Vrijdag 14 november moest Gianna naar een trouwfeest. De oudere zus van Julia trouwde dan. Ik heb dan nog eens rustig op mijn gemak naar een film kunnen kijken. In het begin toen ik hier was had ik een zee van tijd daarvoor, maar nu verlang ik vaak naar een rustig moment. Ik heb het hier elke dag zo druk. s Avonds kwamen Onur en Sedat nog eens op bezoek. Het gaat al veel beter om met hen Russisch te praten. En zij zijn altijd zo vrolijk, dus het is altijd leuk als die eens op bezoek komen. Marta was ook al even op bezoek geweest die avond. En af en toe leer ik zo ook eens iets bij over Spanje. Marta heeft me verteld dat ze het heel slecht vindt dat in Spanje alle films gedubd worden. Daardoor kent ze ook niet goed Engels. In Zwitserland voegt men ook ondertitels toe, zoals bij ons. Hier in Wit-Rusland dubben ze de films meestal, maar soms gebruikt men ook ondertitels, zoals bij de Duits-Turkse film die ik gezien heb in de bioscoop. Vrijdagavond rond half 12 is Gianna na het trouwfeest nog naar huis gekomen. Hier moeten de restaurants sluiten om 12 uur, dus dan moet iedereen buiten
Zaterdag hebben Gianna en ik tot de middag geslapen! Dat doet wel eens deugd. Rond twee uur ben ik met Onur en Sedat iets gaan eten in een restaurant dat je kunt vergelijken met de restaurants in de bergen in Oostenrijk. Het deed mij er toch aan denken Er was een heel uitgebreid buffet en daarna moest je aan de kassa betalen voor alles wat op je bord lag en een plaatsje gaan zoeken. Misschien een beetje zoals in een refter, maar beter en gezelliger. Om vier uur had ik normaal les, maar de docent vond geen leeg auditorium en daardoor was het geen les! Ik heb dan nog een beetje op de kamer gezeten bij een meisje dat ik ken van in die les. Zij heet Sasja (haar echte naam is Aleksandra, maar ze gebruiken hier altijd een verkorte vorm van de naam) en studeert Duits en Nederlands. Ik heb haar wel nog nooit Nederlands horen spreken, we spreken altijd Russisch. Maar ze heeft al eens enkele maanden in België gestudeerd, dus volgens mij zal ze zich wel al deftig verstaanbaar kunnen maken in het Nederlands, net zoals Igor.
Zondag heeft Sasja me uitgenodigd om mee te gaan naar de zoo van Minsk. Dat wilde ik natuurlijk heel graag doen. Er waren ook nog twee vriendinnen van haar bij. Een van de twee meisjes studeert ook Nederlands en heeft ook al in België gestudeerd. De zoo van Minsk is absoluut niet te vergelijken met onze zoo van Antwerpen. Om te beginnen was de toegangsprijs belachelijk laag: 2500 roebel, dat is met moeite één euro, dus eigenlijk zo goed als gratis. De zoo zelf leek meer op een kinderpark. Deze zoo voldeed niet aan de clichés die ik in mijn hoofd heb over een zoo. Er zaten uiteindelijk wel nog veel dieren, en heel veel katachtigen, dus dat vond ik wel heel leuk. Het deed raar dat je eigenlijk op een halve meter van een tijger kon staan. Bij ons heeft de tijger altijd een gigantisch territorium, maar hier leeft hij gewoon in een klein hok. Sommige dieren zaten wel achter glas, zoals de apen. Er zaten ook veel vogels en tussen de vogelkooien stond er hier en daar nog eens een kooi met een beer of een lynx, het was daar echt een enorme chaos soms.Maar op zon kleine oppervlakte zaten er dus wel een heleboel mooie dieren. En je wordt altijd wel vrolijk door naar dieren te kijken, vind ik. Kijk maar eens naar de fotos als je wil meegenieten. Na de zoo zijn we nog een soort chocoladebar gaan zoeken in de buurt, maar die was natuurlijk gesloten op zondag. Dus zijn we in het station van Minsk rond vier uur nog ons middageten gaan eten. Daarna ben ik naar huis gegaan. Ik was moe van het vele stappen, het was redelijk koud en het heeft wat geregend, dus ik verlangde wel naar een douche en naar een rustige kamer. Zondagavond heb ik niets speciaals meer gedaan, gewoon een beetje op de kamer gezeten met Gianna.
Maandag heb ik niets speciaals gedaan overdag. s Avonds om 8 uur had Gianna ineens heel veel zin in taart, en we hadden nog een hoop appels liggen die we dringend eens moesten opeten Dus Gianna wilde een appeltaart bakken! We hebben 3 uur doorgebracht in de keuken, en rond 12 uur hebben we iets gegeten dat wel leek op een taart, maar eigenlijk toch niet zo lekker was.
Dinsdag had ik in de voormiddag zoals altijd les, en in de namiddag was er dichtbij de universiteit in een soort kleine concertzaal een voorstelling over Italiaanse opera. Eerst gaf een mevrouw een beetje uitleg, en daarna kwamen studenten een stukje opera zingen. Ze konden allemaal heel goed zingen. Het duurde maar drie kwartiertjes maar het was toch eens leuk om te horen. Bijna iedereen van de klas was er ook en nog wat mensen uit het studentenhuis. Nog een klein detail:Vooraan op het podium hing de vlag van Wit-Rusland en de vlag van Ierland! Die lijkt namelijk een beetje op die van Italië Victor (uit Noorwegen en uit mijn klas) heeft opgemerkt dat ze zich een beetje vergist hadden. Zelf zou ik het niet gezien hebben.
Dinsdag (18 november) was trouwens de eerste dag dat er ijs op straat lag. Het had goed gevroren in de nacht van maandag op dinsdag. Het was nu niet gevaarlijk glad op straat hoor, maar de regenplassen waren toch goed bevroren. Dus de winter begint er stilaan aan te komen en het begint wel kouder te worden Maar zolang het niet te veel regent is het goed. Ik heb hier nog maar weinig regen gezien, gewoonlijk regent het hier s nachts. En woensdag hebben we hier de eerste sneeuw gezien! Het had s nachts gesneeuwd en overdag ook nog een beetje. Alles lag mooi wit, maar donderdag was alle sneeuw al gesmolten.
Gianna heeft een artikel geschreven over de talen in Zwitserland en gaat dat vrijdag voorlezen op een conferentie met allemaal buitenlandse studenten. Eigenlijk was het de bedoeling dat iedereen van onze klas dat zou doen, maar bijna niemand wilde. Woensdag heeft ze haar artikel samen met onze docente nog verbeterd op de universiteit. Ze zei dat het maar een half uurtje zou duren, dus ik zei dat ik in de kantine van de universiteit op haar zou wachten om naar huis te gaan, er zaten daar toch nog mensen die ik kende. Ik heb nog lang gepraat met een Turk die ik een beetje kende van op het verjaardagsfeestje van Bulent. Zijn naam ben ik helaas vergeten. Hij dacht (zoals de meeste buitenlanders) dat men in België alleen maar Frans spreekt. Dus voor de 500ste keer heb ik nog eens uitgelegd hoe het zit met de drie officiële talen in België. Hij begreep het niet zo goed, en hij denkt dat dat wel een groot probleem moet zijn, maar dat is het eigenlijk niet. Hij vond het ook raar dat we geen nationaal kanaal hebben op tv, we hebben alleen Vlaamse, Franse, Duitse kanalen, en geen drietalige En hij vroeg of we dan een tolk meenemen of zoiets als we voor zaken in Brussel moeten zijn en geen Frans spreken. En wat als je vrienden hebt in Wallonië en je kent geen Frans? Ik heb hem verzekerd dat ik geen vrienden heb in Wallonië, dus dat is al geen probleem. En in Brussel ja Je kunt daar je plan wel trekken als je een beetje Frans kent zeker. En als je daar echt jaren werkt, dan leer je wel vanzelf voldoende Frans. Maar voor de Turkse jongen was dat precies allemaal een probleem. Zo stond ik maar weer eens stil bij de dingen die ik normaal vind en die anderen moeilijk kunnen begrijpen Toen Gianna na een uur of twee ook naar de kantine kwam, moest zij ook nog eens de taalsituatie in Zwitserland uitleggen, dus dan waren we weer voor een uur vertrokken. De Turk wist dat er meerdere talen waren in Zwitserland, maar dacht dat iedereen sowieso ook Duits sprak. Maar dat is dus ook niet waar. De meesten zullen wel een beetje Duits kennen, maar Gianna vindt dat er veel mensen heel slecht Duits spreken. Ze heeft een neef uit de Franstalige kanton in Zwitserland, en als ze met hem praat, dan spreken ze Engels, want hij kan niet zo goed Duits. Gianna spreekt volgens mij wel redelijk goed Frans, ze heeft ook (zoals ons) acht jaar Frans als tweede taal gehad op school. Dat wil natuurlijk niets zeggen, want je vergeet dat heel snel, kijk maar naar mij. Ik spreek op dit moment veel vloeiender Russisch dan Frans! De Turk vertrekt volgende week al naar huis. Hij gaat werken in een hotel in Antalya, waar veel Russische toeristen komen. Dat is ook de bekende reden hier waarom Turken Russisch willen studeren. Turkije is nu heel populair bij de Russen, en als een hotel op zijn site kan zetten dat ze iemand hebben die de Russen in hun eigen taal te woord kan staan, dan is dat natuurlijk hele goede reclame.
De clichés die ik in mijn hoofd had over Turkije en Turken kloppen trouwens helemaal niet. Ik heb hier al veel blonde Turken gezien. De meesten hebben wel donker haar, maar bijlange niet allemaal hoor. En hun huid is ook niet altijd donkerder dan de onze. Ik kan me niet voorstellen dat de Turken die hier studeren vijf keer per dag bidden op hun matje, Sedat en Onur toch zeker niet. Ze geloven natuurlijk wel in Allah, en ze eten geen varkensvlees, maar meer verschillen met de gemiddelde Belg kan ik niet bedenken. Ik vind dat de Turkenover het algemeen de normaalste mensen zijn die ik hier al tegengekomen ben. En hun cultuur en land zijn heel interessant! Ze hebben al veel over plaatsen in Turkije verteld die ik zeker moet gezien hebben. Ik ben al eens in Turkije geweest als ik nog klein was, maar ik wil er zeker nog eens naartoe!
Hier in het studentenhuis woont er ook een jongen uit Engeland. Zijn ouders zijn ook in Minsk op bezoek geweest en ze hebben bijna juist hetzelfde gedaan als wij. Ze hebben geboekt bij hetzelfde reisbureau, ze hebben gelogeerd in het hotel waar wij de eerste nacht geslapen hebben, ze hebben een auto gehuurd bij Peugeot en een excursie gedaan naar Mir en Nesvizh Van toeval gesproken!
En we kennen ook een jongen uit Duitsland die hier studeert en in het studentenhuis woont. Zijn naam is Sebastian. Hij heeft me al een hoop Duitse films gegeven om te kopiëren! Iedereen leent me hier trouwens heel veel muziek en films. De harde schijf van mijn laptop is al zo goed als vol.
Vrijdag was het voor Gianna de grote dag. Om half 9 s morgens vertrokken we met zn vieren (Gianna, ik, Marta en Onur) vanuit het studentenhuis richting het metrostation waar we met de anderen van de klas zouden afspreken. Maar onze docente had al laten weten dat ze niet kon komen omdat er een kennis van haar overleden was, en Wilfred (uit Nederland) heeft ook afgebeld. Dus daar hebben we alleen Victor nog opgewacht. Toen hebben we samen nog redelijk lang op de bus gezeten naar de universiteit voor geneeskunde in Minsk, want daar vond namelijk de conferentie plaats. Gianna moest als eerste haar tekst voordragen. Er zaten toch wel zon 200 mensen in de zaal denk ik. En de microfoon werkte heel slecht, dus we moesten echt de oren spitsen. Maar Gianna heeft dat heel goed gedaan. Achteraf kreeg ze ook nog een diploma. De volgende drie buitenlandse studenten die kwamen spreken, waren bijlange niet zo goed. Het was ook slecht verstaanbaar door de slechte microfoon natuurlijk. Maar in principe waren het ook wel interessante themas. Daarna gingen we nog in een kleinere klas gaan zitten waar studenten nog kwamen spreken over een thema. De meeste themas waren wel interessant. Er waren ook twee jongens die aan die medische universiteit studeren om gewonde soldaten te verzorgen. Dat is daar zon richting die je kunt kiezen. Ze vertelden dat het leven ten tijde van de Sovjet-Unie bijlange niet zo slecht was. Ze vinden dat de sterke Sovjet-Unie uiteengevallen is door het slechte Westen. Ze vinden dat nu veel dingen slechter geworden zijn. Ze zeiden ook nog iets over te veel agressie en geweld op tv, maar daarin kan ik ze geen ongelijk geven. Maar er zijn dus nog mensen die geloven in de Sovjet-Unie
Na deze spreekbeurten hebben we nog kennis gemaakt met een meneer die werkt aan die universiteit. Hij heeft ons gratis koffie en thee en koekjes gegeven. Daarna moest Victor al weg want hij had nog een individuele les Russisch. En ondertussen had Fatima zich bij ons groepje gevoegd, want zij studeert voor tandarts aan die universiteit daar. We hebben dan gegeten in de refter daar. De frieten waren de slechtste frieten die ik ooit gegeten heb! Na het eten had Fatima nog les, en Marta moest zelf nog gaan lesgeven, dus bleven alleen Gianna, Onur en ik nog over. De universiteit organiseerde nog een gratis excursie door Minsk met de bus, dus dat hebben we ook nog gedaan. We hebben eigenlijk alles al gezien in Minsk hoor, maar het was een uitstekende gelegenheid om snel terug naar huis te geraken! Het was wel interessant, de gids heeft nog wat dingen verteld die ik nog niet wist. De gids was wel een beetje nationalistisch ingesteld moet ik zeggen. Alles in Minsk was zogezegd fantastisch en prachtig en alles was één van de grootste/beste/modernste in Europa. En alles is ons, bijvoorbeeld ons prachtig station, onze moderne bibliotheek, ons parlementsgebouw, ons KGB-gebouw Maar we zijn natuurlijk in Wit-Rusland, dat is hier nu eenmaal zo. Je kunt hier trouwens onmogelijk vergeten dat je in Minsk of in Wit-Rusland bent. Overal hangt de vlag, of de kleuren van de vlag, of er hangen reclameborden voor Minsk of een spandoek met Я люблю тебя, Беларуь Ik hou van je, Wit-Rusland...
Vrijdagnamiddag is het beginnen sneeuwen. En vrijdagnacht heeft het ook nog flink gesneeuwd, want zaterdag lag alles mooi wit buiten. Ik hou niet echt van sneeuw, want dan liggen de straten zo vuil en nat en moet je altijd oppassen waar je loopt.
Ziezo, dat was het dan weer. Kijk nog eens op mijn space voor nieuwe fotos!
Ik wil nog even kort iets vertellen over de paar dagen voordat mijn ouders en Tim hier waren, maar ik herinner het me eigenlijk allemaal niet meer zo goed. Je ziet wat ervan komt als je zo eens een tijdje geen blog bijhoudt he Ik heb donderdag op de universiteit kennis gemaakt met een Wit-Russisch meisje. De universiteit had iemand voor mij gezocht die me kan helpen als ik een probleem heb of met een vraag zit. Ik had daar niet om gevraagd, maar ze hebben dat (na een maand ) blijkbaar spontaan gedaan. Het is een heel vriendelijk meisje. Haar naam is Ira en ze is juist Duits beginnen studeren. Op school heb ik maar kort met haar gesproken, maar we hebben zaterdag na mijn les nog eens afgesproken. We hebben dan wat gewandeld in Minsk en we hebben in de McDonalds gegeten! Zij heeft me ook uitgelegd hoe ik (heel goedkoop!) naar de luchthaven kon geraken met zon typisch minibusje. Dus dat was ook weer een probleem minder. Het is heel gemakkelijk bereikbaar, maar je moet het wel weten natuurlijk.
Zondag organiseerde de universiteit een uitstap naar Grodno of naar Polotsk. Het was volledig gratis, en je mocht zelf kiezen waar je naartoe wilde. Ik ben naar Polotsk gegaan. Ik vond het niet zo speciaal leuk, want ik kende maar weinig mensen die ook naar Polotsk gingen. Gianna en de Turken van in het studentenhuis gingen naar Polotsk, maar ik was op de dag dat je je keuze moest doorgeven niet in de les Russisch (waarschijnlijk in de les Duits), dus ik had geen keuze meer. Maar ik zou Grodno toch al bezoeken samen met mijn ouders en Tim, dus nu kon ik het allebei zien. Het was niet speciaal leuk omdat we heel lang op de bus moesten zitten, omdat ik de mensen niet zo goed kende (veel Chinezen o.a.) en het was heel koud in Polotsk. Ik heb wel een klein twaalfde-eeuws kerkje gezien dat vanbinnen heel mooi beschilderd was. Om binnen te mogen moesten de meisjes iets op hun hoofd doen (gelukkig had ik mijn muts mee), en een rok dragen. Ik had natuurlijk geen rok aan, maar je kon daar gratis een prachtige (!) doek kiezen en rond je middel binden. Binnen in het kerkje mocht je natuurlijk ook geen fotos nemen, dus ik kan jullie niet tonen hoe het eruitzag. Ik zou zeggen: kom zelf eens kijken! We hebben ook in een concertzaal naar een orgelorkest geluisterd, en onder die zaal waren er nog overblijfselen te zien van een heel oude kerk. Maar zo indrukwekkend was dat nu ook weer niet.
En zo werd het al gauw dinsdag en kwamen mijn ouders en Tim aan Na de les heb ik nog snel op mijn kamer een beetje eten bijeen gescharreld en opgegeten, en daarna heb ik de bus genomen richting Moskovski avtovakzal. Dat is een station waar veel bussen, minibusjes en taxis zich verzamelen. Daar heb ik een ticket gekocht en ben ik in een minibusje gestapt richting luchthaven. Ik was er natuurlijk een uur te vroeg, dus heb ik daar nog een beetje lopen ijsberen, want er was daar niet echt iets te beleven. Ik vond het heel leuk om mijn ouders en Tim weer te zien! We hadden geluk dat er net een minibusje terugkeerde naar Maskovski avtovakzal. Van daaruit hebben we een taxi genomen richting mijn studentenhuis. Het was niet te geloven wat mijn ouders allemaal hadden meegebracht voor mij! Ongelooflijk veel minute-soepjes, voor elke dag twee denk ik. Hier kun je dat ook wel kopen, maar bijlange niet zo lekkere als bij ons. Ook nog heel wat kleren en heerlijke Belgische chocolade van Côte dOr! En natuurlijk Ice Tea! Mn lievelingsdrank die ze bijna nergens in het buitenland verkopen Als je hier zit dan besef je pas hoe goed onze Belgische producten eigenlijk wel zijn! En ook een volledig klein valiesje vol met sinterklaasgerief! Oh ja, dat weten jullie nog niet. De docente Nederlands wil een sinterklaasfeest organiseren zoals ze dat vaak doen op school in België. Bij ons is Sinterklaas voor kindjes één van de hoogtepunten van het jaar, maar hier kennen ze dat niet (in Spanje en in Zwitserland trouwens ook niet, ik heb het even nagevraagd ). Dus ik had mijn ouders gevraagd om wat typische sinterklaasdingen mee te brengen, zoals Nederlandstalige sinterklaasliedjes en speculaas (kennen ze hier ook niet). Maar ze hadden veeeel meer mee: chocolade, marsepein, een leesboekje, zwarte schmink, een verkleedpak van zwarte Piet, letterkoekjes, mariabeeldjessnoep, chocolaatjes in de vorm van een euro, een video met een sinterklaasmusical waarin mijn broer meespeelt op een schoolfeest, speciaal briefpapier om een brief te schrijven aan Sinterklaas, een enorm grote kartonnen zak waarop Sinterklaas en zwarte Piet en het paard getekend staan Die zak staat nu dicht bij de deur op mijn kamer en iedereen die binnenkomt vindt hem heel leuk! Ik had de docente Nederlands nog gevraagd of ze nog iets nodig had uit België dat mijn ouders konden meebrengen voor haar, en ze zei dat oude Nederlandstalige boeken die we niet meer nodig hebben altijd welkom zijn. Ik geef dat netjes door aan het thuisfront, en mijn ouders brengen een stuk of 15 boeken mee. (!) Vier oude boeken van ons, en mijn oom heeft nog een hoop nieuwe jeugdboeken meegegeven uit de KBC. Heel erg bedankt in naam van de docente Nederlands en de studenten hier! Ze zei dat ze er geen woorden voor kon vinden om mij te bedanken en dat nog nooit iemand zo veel gegeven heeft
Mijn mama was een beetje geschrokken van de kamer, zoals ik bij mijn eerste indruk, maar het is hier helemaal niet zo erg hoor. Eigenlijk hebben we het hier heel goed. Gianna en ik liggen maar met twee op de kamer. De meeste Wit-Russen liggen hier met vier op zon kamertje! En dat studentenhuis kost hier (voor ons toch) belachelijk weinig, dus de prijs-kwaliteitverhouding is wel in orde! Het schijnt dat er nog slechtere studentenhuizen zijn in Minsk, met gemeenschappelijke douches zoals in een sporthal Ik ben dus heel blij met mijn kamer hier in dit studentenhuis!
Mama overdrijft blijkbaar ook graag wat mijn kennis van het Russisch betreft Ik kan me in het dagelijks leven wel verstaanbaar maken natuurlijk. Ik gebruik hier ook veel dezelfde woorden en zinnen, dus na een tijdje gaat dat wel vlot. Ik moet hier bijvoorbeeld heel vaak uitleggen hoe het komt dat ik hier ook Duitse vakken volg, dus ik ken dat ondertussen al van buiten hoe ik dat kan expliqueren. Of over de verschillende talen in België, en het verschil tussen Nederlands, Vlaams en Hollands krijg ik ook vaak vragen. En de themas zoals transport en eten en al die dagdagelijkse dingen lukken ook wel goed. Maar ik kan natuurlijk nog héél veel bijleren, en dat wil ik ook heel graag.
Ik vond het een heel leuke tijd toen mijn ouders en Tim hier waren, maar wel heel druk natuurlijk. Vijf dagen is kort als je wat van Wit-Rusland wilt zien. De steden Mir en Nesvizh vond ik heel mooi, Grodno ook, maar die laatste vind ik wat overroepen.
Het was voor mij zelf ook de eerste keer dat ik de bibliotheek vanbinnen gezien heb, en ook het moderne shoppingcenter onder de grond had ik nog nooit gezien. Die bibliotheek is echt indrukwekkend en heel modern. Een heel wiskundig gebouw volgens Tim. En het shoppingcenter was ook een grote ontdekking voor mij! Je stapt als het ware Europa binnen als je daar de deuren open doet. Daar hebben ze winkels zoals bij ons. Ik ben er later (toen mijn ouders al weg waren) nog eens naartoe geweest en heb daar twee mooie t-shirtjes gekocht in een winkel die een beetje te vergelijken is met Vero Moda.
De rest van de dagen heeft mijn mama al goed uitgelegd in haar verslag Op zondagnamiddag zijn ze dus vertrokken naar huis, na een korte maar toch interessante reis. De dagen daarna had ik het heel druk. Weer les, weer veel huiswerk, inkopen doen Gelukkig was het hier vrijdag 7 november een feestdag en hadden we een dagje vrij. Ze herdenken hier dan de Oktoberrevolutie. Volgens de oude kalender vond die revolutie plaats op 25 oktober 1917. Maar volgens de huidige kalender is dat op 7 november, twee weken later dus. Zo komt het ook dat ze hier Kerstmis vieren op 7 januari in plaats van op 25 december Vrijdag heb ik dus lang kunnen slapen en heb ik twee keer niets gedaan, net als zaterdag, heerlijk! Zondag heb ik nog wat inkopen gedaan en s avonds ben ik met Gianna, haar leerkracht Russisch van vier jaar geleden (Sergei)en nog twee Zwitsers naar een soort concertfuif gegaan. Die leerkracht Russisch spreekt ook heel goed Duits, en hij wist dat er enkele dagen geleden nog twee Zwitsers aangekomen waren in Minsk. Zij spreken nog bijna geen woord Russisch, maar zijn dus hier om het te leren. Hij wilde Gianna aan hen voorstellen en dat concertje was een goede gelegenheid volgens hem. Dus die avond heb ik mijn beste Duits nog eens moeten bovenhalen, dat soms al redelijk ver weg zit. Het zijn wel vriendelijke jongens, maar ook niet de plezantste die ik hier al tegengekomen ben. Op dat fuifje waren er toevallig ook nog enkele buitenlanders die we kenden van op school en in het studentenhuis, dus dat was wel leuk. In het begin was de muziek niet zo goed, maar naar het einde toe (rond 11 uur) was het wel heel goed, toen speelde er een groep uit Zweden geloof ik. Om 11 uur stipt gingen de lichten aan in het zaaltje en moest iedereen buiten, dat is hier blijkbaar normaal. Maar zo waren we dus wel nog goed op tijd terug in het studentenhuis.
De volgende dagen (deze week dus) verliepen zoals gewoonlijk, dus redelijk druk. Woensdag ben ik met Gianna nog eens naar de wasserij geweest en daarna zijn we nog een lekkere pizza gaan eten.
Het is veel te lang geleden dat ik nog eens iets op mijn blog geschreven heb, sorry daarvoor! Maar ik had het echt heel druk, en mijn ouders en Tim zijn op bezoek geweest, dus dan had ik helemaal geen tijd. Ik heb aan mijn ouders gevraagd om iets te schrijven over hun weekje vakantie hier, en mijn mama heeft een mooi uitgebreid verslag geschreven. Heel goed, dan moet ik dat niet meer doen! En het is misschien ook interessant om eens te lezen wat andere mensen denken over Minsk Hieronder het verslag van mijn mama. Veel leesplezier!
Groetjes,Nele
Minsk, here we come !
Het was heel erg aftellen naar 28 oktober ! Want sedert het vertrek van Nele was voor mij de tijd voorbij gekropen
Met grote, zware koffers vol warme kleren, Minute-soepjes, Ice Tea, sinterklaasgerief, Belgische chocolade, pot en pan kwamen we (Wouter, Tim en ik) omstreeks 16u in de luchthaven van Minsk aan. Nele stond ons al op te wachten, en het weerzien deed ons allemaal stralen van geluk.
De rit met het mini-busje, dat Nele voor ons in vloeiend Russisch op de kop tikte, duurde ongeveer een uur. De luchthaven van Minsk ligt immers vrij ver van de hoofdstad. Maar zo maakten we al eens kennis met het zachte Wit-Russische landschap (in schemering, want om 5u was het daar al donker). Het laatste stuk legden we af met een taxi, waarvoor Nele probleemloos haar onderhandelingscapaciteiten bovenhaalde (in voor ons onbegrijpelijk Russisch). We gingen eerst naar het studentenhuis, want we wilden dolgraag Neles kamer zien. Wat een shock! Gelukkig waren we wat voorbereid : de fotos van Nele hadden ons al een voorsmaakje bezorgd. Dat de kamer klein, vuil en oud was, wisten we al, maar het was toch nog even schrikken. De grote gemeenschappelijke keuken op het verdiep viel in vergelijking nog mee. En er hing een heerlijke geur, want de Koreanen en de Chinese docente waren druk hun avondmaal aan het koken met exotische specerijen. Vriendelijke mensen allemaal ! Ook de Spaanse meisjes, Marta en Fatima, waren heel lief. Gianna was jammer genoeg niet thuis (ja, Nele noemt het daar zo). Ze was naar de les Wit-Russisch. De eerste avond in hotel Yubileynaya - op wandelafstand van het studentenhuis - hebben we vooral veel bijgepraat bij een eenvoudig maar lekker avondmaal. En we keken verstomd toe hoe Nele alles in vlot Russisch uitlegde. Dat was ook nodig, want de spijskaart en de bediening waren enkel in het Russisch... Dat is trouwens in Wit-Rusland de gewoonte.
Op woensdag ging Nele plichtsbewust eerst even naar de les. Ondertussen gingen wij onze huurauto ophalen in een Peugeot-garage. Daarna pikten we Nele en de Engelssprekende gids op, en vertrokken we naar Mir en Nesvizh. De rit was lang, en af en toe waanden we ons in de serie Terug naar Siberië van Martin Heylen. Ongelooflijk toch hoe de mensen daar leven. Opnieuw een cultuurshock Piepkleine huisjes in hout of steen, sommige kleurrijk geschilderd in oranje, geel, groen, blauw, en de kippen die in en uit lopen Het gemiddeld maandloon in Wit-Rusland bedraagt 300! De kastelen in Mir en Nesvizh erkend door de UNESCO als werelderfgoed - waren prachtig. Het was een boeiende, maar vermoeiende dag. Gelukkig hadden we s avonds een mooi hotelletje in Grodno, en konden we alweer genieten van een gezellig avondmaal.
Donderdagvoormiddag gingen we Grodno verkennen onder leiding van een Duitssprekende gids. We bezochten er vooral de typische kerken. Grodno is de stad in Wit-Rusland met het grootste aantal historische monumenten. Opnieuw hadden we een aangename voormiddag die we afsloten in een typisch Wit-Russisch restaurant. Na de middag vertrokken we dan terug richting Minsk. Onderweg gaven we opnieuw onze ogen de kost, en namen we eventjes pauze op het kerkhof. Alweer heel herkenbaar uit Terug naar Siberië: op de omheinde graven van de overledenen staat inderdaad eten en drinken.
Vanaf donderdagavond was het voyageren gedaan. Nu zouden we tot zondag in hotel Belarus verblijven. Dat is vlakbij het studentenhuis, en Nele kent dit hotel goed van de internetsessies. s Avonds aten we in het panoramarestaurant van het hotel, op de 22e verdieping. Van daaruit hadden we een prachtig uitzicht op de rijkelijk verlichte stad Minsk.We zagen ook hoe de mensen daar dag en nacht werkten aan de grote bouwwerf tegenover ons hotel. Men wil zoveel mogelijk afwerken alvorens de vrieskou en de sneeuw hardnekkig toeslaan. Nele was het ondertussen al gewoon om de zeer uitgebreide menukaart voor ons te vertalen en het Russisch woord te voeren. Ze had de voorbije dagen geprobeerd ons enkele woorden en zinnen in het Russisch aan te leren, maar tevergeefs Alleen Wouter en Tim konden min of meer verstaanbaar zeggen dat ze geen Russisch spraken. Ik vond het eigenlijk meer klinken als brabbelen onder invloed van overdosis vodka!
Vrijdag. Vanaf nu was Nele onze gids in Minsk. We bezochten de prachtige nieuwe bibliotheek. Een indrukwekkend modern gebouw, dat in sommige opzichten doet denken aan het Louvre in Parijs. De president zou graag hebben dat de bibliotheek het symbool wordt van het moderne Wit-Rusland. Na de middag verkenden we de hoofdstraat van Minsk. Naast de vele monumentale (heropgebouwde) gebouwen in Sovjetstijl (waaronder het KGB-gebouw) was er ook een ondergronds winkelcentrum à la Waasland Shoppingcentrum. Dat steekt enorm af tegenover alle andere winkels die we op onze reis gezien hebben. We trokken vervolgens naar de souvenirmarkt. En daar we hebben ons natuurlijk eens laten gaan De matrjosjka staat hier trouwens heel mooi! Nele had daar ook afgesproken met haar Zwitserse kamergenote, Gianna. Een heel vriendelijk meisje! Gianna is deze namiddag met ons mee door Minsk getrokken. We merkten al gauw dat Nele en Gianna het heel goed met elkaar kunnen vinden. Ze voerden lange en (blijkbaar) heel plezante gesprekken in het Russisch! Wij begrepen er geen snars van. In de orthodoxe kathedraal van Minsk, een prachtig maar niet zo groot gebouw, was er een huwelijksmis bezig (er wordt vooral getrouwd op vrijdag). Dat was voor ons een bijzondere ervaring. Het is bijvoorbeeld normaal dat iedereen in en uit loopt, dus wij deden dat ook. Wij als vrouwen moesten ook een sjaaltje op ons hoofd doen. Onvoorstelbaar hoe sacraal de mensen daar zijn: men maakt tientallen kruistekens, men knielt verschillende keren, men kust het Jezusbeeld s Avonds hebben we het nog eens gezellig gemaakt, en zijn we gaan eten in één van de restaurants in hotel Belarus. We hebben Gianna ook uitgenodigd, want ze had Nele al gemist de voorbije dagen Die avond hebben we dus ons beste Duits bovengehaald. Voor Nele uiteraard geen probleem
Zaterdag wou Nele ons de boekenmarkt laten zien in een grote sporthal. De atletiekpiste daarbinnen dateert hoe kan het ook anders uit de jaren stillekes. We hebben daar zon anderhalf uur rondgelopen, en Nele heeft haar collectie woordenboeken nog eens aangevuld. We konden daar ook nog kennismaken met 2 vrienden van Nele : Cedat (uit Turkije) en Igor (Wit-Russische student die al goed Nederlands praat). Toffe gasten! Daarna ging het richting groenten- en fruitmarkt. Dat is een immens grote overdekte markt, waar Nele haar verse groenten en fruit altijd gaat kopen. Ook de indoormarkt (ik ken de Russische naam natuurlijk niet meer), liet een enorme indruk op ons na. Nele trakteerde er ons op haar favoriete koeken. Lekker! Die namiddag moest Nele eveneens naar de les (jawel, op zaterdag !) van 16.00 tot 17.30. Maar eerst maakte ze ons wegwijs in een winkelcentrum, waar we parfum gekocht hebben voor weinig geld. We liepen winkel in, warenhuis uit en keken onze ogen uit ons hoofd! Want ook dit hadden we nog nooit eerder gezien Je kan er werkelijk alles kopen, soms in piepkleine mini-winkeltjes (2m op 2m)! s Avonds gingen we eten in het restaurant CAFE SKIF dichtbij de universiteit. Een wat merkwaardige combinatie van middeleeuwse wandversieringen en videobeelden van popconcerten en modeshows. Het was iets duurder, best gezellig en het eten was er héél lekker! Dat mocht wel, want we waren onze laatste avond samen De tijd ging snel
Zondag. Nog even genieten van het ontbijt, een wandeling door Minsk, het afscheid van Gianna in het studentenhuis, het middagmaal. Om twee uur was het tijd om de taxi te nemen richting luchthaven. Nele nam afscheid van ons aan het studentenhuis. Ik had het alweer niet gemakkelijk Neles gewone dagtaak kon nu weer beginnen: studeren, eventueel nog een was gaan doen, eigen potje koken Ons stond nog een lange terugreis te wachten Rond acht uur s avonds landden we in Zaventem. We tellen nu af naar 22 december, want dan komt Nele terug.
De reis naar Wit-Rusland heeft een enorme indruk op ons gelaten. Niet alleen omwille van het grote verschil in levenswijze, cultuur, welvaart. Maar ook (en vooral) omdat we hebben gezien dat Nele het daar - ondanks de allesbehalve evidente omstandigheden - heel goed stelt, en het Russisch (en Duits ) elke dag beter beheerst. Zij beleeft daar de tijd van haar leven. We zijn echt fier op haar. Dat mag toch, niet ?
Ik heb beslist dat ik mijn blogs voortaan een beetje korter ga houden, want er kruipt te veel tijd in. Ik schrijf wel heel graag, en voor mezelf zal het ook leuk zijn als ik dit later allemaal nog eens kan lezen, maar ik heb altijd tijd te kort.
Vrijdag ben ik samen met Gianna, Julia, Natasja, Cerdat, Onur en Victor naar een Duits-Turkse film gaan kijken in de cinema. Een ticket voor de cinema kost hier nog geen twee euro, maar bij ons is het geluid en het beeld wel wat beter. De film is bij ons bekend als Auf der anderen Seite, en ik wilde die eerder al eens zien. Er werd Duits en Turks gesproken, met Russische ondertitels, en ik heb het meeste wel begrepen. Het was een mooie film en een leuke avond. We hebben nog lang op de kamer gezeten bij de Turken. Daar was nog een andere Turk die we nog niet kenden, en die speelde prachtig op een instrument dat ik nog nooit gezien had. Het lijkt op een gitaar met drie snaren, en de klankkast van de gitaar is half eivormig. En uit dat ding kwamen echt heel mooie muziekjes.
Zaterdag hebben Gianna en ik overdag lekker niets gedaan. Ik had normaal wel een les, maar deze week was het toevallig geen les, dus ik had geluk. s Avonds hebben we in onze kamer een feestje gebouwd, want Gianna (en Julia ook) verjaarde om 12 uur. Het was heel leuk, ik denk dat ze heel tevreden was over haar feestje. Jammer genoeg moesten Julia en Victor al voor 12 uur naar huis, want dan sluiten de deuren hier in het studentenhuis. Normaal moeten bezoekers zelfs al om 11 uur naar huis. Die avond hebben we ook kennis gemaakt met Rustan, een jongen uit Turkmenistan. Ik weet niet wat zijn moedertaal is, Russisch of Turkmenistans, maar die talen lijken erg op elkaar, en de mensen daar begrijpen beide. Hij vertelde hoe fantastisch hij het vond dat Wit-Rusland zon vrij land is!(??) Hier mag je alcohol drinken op straat, en hand in hand lopen met je vriendin als je nog niet getrouwd bent. In Turkmenistan is dat ten strengste verboden. Daar staan om de 300m op straat politieagentenaan een vaste wachtpost. Het is bijna onmogelijk voor toeristen om dat land te bezoeken. Veel meer heeft hij niet verteld, maar als ik hem nog eens zie, wil ik er graag meer over weten. Ik leer hier zo veel interessante dingen bij over de wereld
Zondag heb ik niet veel gedaan, lang geslapen en op mijn gemak wat op de kamer gezeten. En maandag was ik een beetje ziek, dus heb ik heel de dag in mijn bed gelegen. Mijn maag deed raar en ik had hoofdpijn. Dat is hier precies de populairste ziekte. Gianna heeft het ook gehad, en Marta en Fatima hadden ook al geklaagd over buikpijn en hoofdpijn.
Dinsdag ben ik met Gianna gaan eten s middags, maar het was niet zo goed. Nog iets wat me hier al veel opgevallen is: het is niet omdat iets op de kaart staat, dat ze het ook werkelijk hebben. Bij ons gebeurt het zelden dat ze een bepaald gerecht die dag niet hebben in het restaurant, maar hier is dat precies normaal, want ze excuseren zich er zelfs niet voor. Dus we kregen maar onze derde keuze in het restaurant. Daar zien ze ons niet meer terug. In de namiddag zijn we nog naar Цум (Tsoem) geweest, ook een groot winkelcentrum, maar niet te vergelijken met de winkelcentra bij ons hoor. Daar hebben we een beetje rondgelopen en nog wat kleine dingen gekocht.
Woensdag was het prachtig weer in Minsk, stralende zon en warm. Ik ben met Gianna naar het postkantoor in Minsk gegaan. Zij wilde een pakje opsturen naar huis, en ik moest mijn learning agreement doorfaxen en opsturen naar school. (Dat zijn mijn papieren met de vakken die ik hier volg.) In het begin was het wel een beetje zoeken, het is echt een groot gebouw, maar het is allemaal gelukt. Daarna hebben we nog even in het park op een bankje gezeten en gewandeld samen met Marta en Fatima, de twee Spaanse meisjes.
s Avonds ging Gianna nog eens naar het theater, maar ik ben bij Marta en haar Chinees buurmeisje op de kamer gebleven. Marta woont alleen in een kamer, want zij is hier als docente, en niet als student. Naast haar woont een Chinese vrouw die ook Chinese les geeft. Echt een heel vriendelijke vrouw, en ze spreekt goed Russisch. Ik mocht een beetje Chinees eten proeven, heel lekker.Ik kan al de cijfers tot 5 in het Chinees schrijven, maar niet uitspreken. En ik kan ook al op mijn vingers tellen in het Chinees. Wisten jullie dat ze in andere culturen soms anders op hun vingers tellen? Chinezen hebben zo hun eigen manier, en de Koreanen doen het nog anders. Van één tot vijf tellen de Chinezen zoals ons, maar daarna is het volledig anders. Kijk maar naar mijn fotos als je het ook wil leren. Ik vind het in elk geval heel leuk! Koreanen tellen op één hand tot tien. Zij doen eerst de duim naar binnen (zoals wij vier tonen) en dat is één. Duim en wijsvinger naar binnen is twee. Een vuist is vijf, en zes is enkel de pink omhoog. Dan zo terug alle vingers omhoog tot de duim. Zoals wij vijf tonen, tonen zij tien. Ben je nog mee? Ik denk dat de Koreanen tellen zoals de Russen, maar ik ben het niet zeker.
Je moet zeker eens op mijn space gaan kijken nu. Er staan heel veel nieuwe fotos op, ook van mensen die ik hier leren kennen heb. Ik zal hier de namen al eens allemaal opsommen en de nationaliteit erbij zeggen:
Gianna Zwitserland, Julia Wit-Rusland, Cerdat Turkije, Onur Turkije, Oelasj Turkije, Victor Noorwegen, Natasja Wit-Rusland, Marta Spanje, Rustan Turkmenistan, Ethem Turkije, Fatima Spanje. Op de foto met de Koreanen zitten de twee jongens vooraan op de foto in mijn klas. De linkse is de vriendelijkste en heet Joehn-Goen, de andere Sei-Iel of zoiets dat erop lijkt.
Mijn vorige blog eindigde met veelbelovende plannen voor zaterdag en zondag (feestje en excursie), maar er is niet veel van in huis gekomen. Bulent (uit Turkije, de jarige) kon zelf niet naar het feestje komen dat Victor (uit Noorwegen) voor hem wilde organiseren. Maar Gianna en ik hebben Victor toch een bezoekje gebracht. Gianna was eerst even bij een meisje dat ze hier kent in Minsk, dus ik moest helemaal alleen mijn weg zien te vinden. Het is de eerste keer dat ik alleen de metro heb genomen, met een overstap dan nog, dus ik heb mezelf weeral eens overtroffen. Maar eigenlijk stelt dat niet veel voor hoor. Alles in Minsk is heel gemakkelijk te bereiken, en het is heel veilig op straat, ook s nachts. Dus ik heb Victor zijn appartement gevonden en een kwartiertje later was Gianna er ook. We spreken alle drie goed Duits. Het is Gianna haar tweede moedertaal (naast Zwitsers Duits) en Victor heeft nog een tijdje in Duitsland gewoond. Ik kon dus eigenlijk het minst goed Duits van de drie, maar toch goed genoeg. In het begin was het wel leuk, maar na een half uurtje kwam er ook nog een Canadees bij. Ik kende hem al een beetje van op school, maar had er nooit echt lang mee gesproken. Nu moesten we dus Engels praten, want de Canadees kan natuurlijk geen Duits, en hij leert ook nog niet zo lang Russisch. Bovendien lijkt zijn Russisch meer op Engels, want hij heeft een enorm Engels accent. Bon, in het Engels dus. Op zich geen groot probleem, de basiswoordenschat ken ik wel, en voor Gianna en Victor was het ook geen probleem. Het probleem met die jongen was dat hij alleen over zichzelf vertelde, over zijn boeiend leven en over zijn vrienden overal ter wereld en over zijn plannen en reizen Op de duur werd het echt vervelend. Hij vertelde ook dingen waar wij helemaal niets aan hadden, waarover wij niet konden meepraten. Dus het feestje was minder goed dan verwacht, maar beter dan dat we gewoon niets gedaan hadden.
Zondag ben ik met Gianna gaan zoeken naar een wasserij hier in Minsk. Andere studenten hadden ons verteld dat er dichtbij комаровский рынок (kamarovski rinok) een wasserij was. We wilden daarheen gaan, maar op straat zei een mevrouw dat er dichtbij het studentenhuis ook een wasserij was. Dus zijn we die gaan zoeken, maar niets gevonden. Later bleek dat die al een jaar niet meer bestaat. Daarna hebben we het nog eens gevraagd, en er zou wat verderop nog een wasserij geweest zijn, maar die hebben we ook niet gevonden. Maandag kleren wassen dus Omdat we zo veel vuile kleren hadden, hebben we ze allemaal in mijn valies gegooid en zijn we ermee naar комаровский рынок getrokken. Maar комаровский рынок is gesloten op maandag, en ook alle andere winkels in de buurt ervan Dus weer geen kleren kunnen wassen. We zijn echt sukkelaars Twee keer een mooie wandeling door Minsk met pak en zak Zondag was het trouwens wat regenachtig in Minsk, dus de excursie ging niet door. En de jongen die dat ging organiseren heeft niets meer laten weten, dus het zal voor een andere keer zijn.
Maandagmorgen ben ik eens naar de les Nederlands geweest. De studenten hadden thuis een klein verhaaltje moeten lezen dat bol stond van de uitdrukkingen en speciale zegswijzen. Bovendien was het een Hollands verhaaltje, dus af en toe zat er wel een woord tussen dat wij in België niet gebruiken, zoals een plakje kaas. Het is soms moeilijk om op de vragen van de docente te antwoorden, of om snel andere voorbeelden te verzinnen. Maar ik vind het wel heel interessant. Ik ga er elke maandag speciaal voor opstaan om kwart na 7. J
Verder nog goed nieuws over mijn vakken. Maandag kwamen ze me uit de les halen om het nog eens te bespreken, en ik kon aan hun papieren zien dat ze al vorderingen gemaakt hadden.
Maandagnamiddag hebben Gianna en ik ook eens de meubels in onze kamer verhuisd. We hadden dat al eens gedaan toen Lore er was, maar nu nog een keer. Het is veel beter nu, veel meer plaats en een beetje ordelijker. Maar het blijft natuurlijk een kleine kamer in een studentenhuis in Wit-Rusland Ik ben het hier wel al goed gewoon hoor. Ik zit graag op mijn kamer, net als thuis. Voorlopig is er nog geen nieuw meisje op onze kamer. Ik denk dat de kans groot is dat we met twee op de kamer blijven liggen. Het begint wel tijd te worden dat de verwarming hier werkt Normaal moest ze op 15 oktober al werken, maar ze werkt nog niet.
Dinsdag heb ik al een eerste les Duits kunnen bijwonen. De studenten moesten een tekst uit het Duits naar het Russisch vertalen. En niet zomaar een tekst, een zakelijke brief. Voor mij was dat uiteraard moeilijk. Ik had al moeite om sommige woorden in het Duits te begrijpen Het was een klas met een tiental meisjes en één jongen. En die jongen kent toevallig een beetje Nederlands! De docente sprak heel goed Duits, en de studenten ook. Hun uitspraak is ook heel goed, ik had dat nooit verwacht. Ze hebben misschien een beetje een accent, maar ik heb dat ook, dat kun je niet vermijden.
Dinsdagnamiddag ben ik met Gianna naar de wasserij gegaan. Derde keer, goede keer! Deze keer hebben we gewoon rugzakken en plastieken zakken meegenomen, omdat we dachten dat dat gemakkelijker zou zijn, maar eigenlijk was dat helemaal niet gemakkelijker. Maar het voornaamste is dat onze kleren nu toch goed gewassen en gedroogd zijn. Nu kunnen we weer voort voor een paar weken.
Dinsdagavond ben ik met Gianna naar het theater gegaan. Er is er een dichtbij het studentenhuis. Gianna kent iemand die daar werkt, en zijn vrouw speelde ook mee die avond. Het was in het Wit-Russisch, dus ik heb bijna niets begrepen van wat ze zeiden of zongen, maar ik vond het toch prachtig! Het is werkelijk fantastisch wat die mensen allemaal kunnen. Ze kunnen heel goed acteren, zingen en dansen. En niet zomaar een beetje zingen of dansen, maar echt supergoed. En niet alleen de hoofdrolspelers, ook alle anderen. Ik heb echt veel bewondering voor die mensen. Ik veronderstel dat die allemaal hoog opgeleid zijn daarvoor. Theater is hier natuurlijk heel populair, maar terecht. Ik had nooit verwacht dat het me zo zou bevallen. Voor herhaling vatbaar!
Woensdag had ik drie lessen: internationaal recht, vertaling en mondelinge vertaling. Internationaal recht was volledig in het Russisch, dus wel moeilijk. De docente herhaalde wel goed wat belangrijk was, en soms leek het meer op een dictee, maar toch is het moeilijk om snel Russische woorden op te schrijven die ik nog nooit gehoord heb. Mijn woordenschatkennis in het Russisch is beperkt, dus ik ken maar weinig woorden die te maken hebben met recht. Dus ik heb vier bladzijden halve notities nu. Maar goed, misschien lukt het na enkele weken beter om te noteren. Vertaling was wel interessant. Het was weer dezelfde klas en docente als woensdag. Eerst moesten we tekstjes aanvullen waarin enkele letters of woorden waren weggelaten (makkie!) en dan moesten we die vertalen naar het Russisch. We mochten per drie werken, dus het lukte wel. Daarna moesten we andere tekstjes uit het Russisch naar het Duits vertalen. Dat is gemakkelijker voor mij, maar moeilijker voor de studenten hier. En soms weet ik eens iets, en soms weten zij het. Dus dat was ook wel een interessante les. Daarna had ik nog mondelinge vertaling. In die les hebben we eigenlijk twee keer niks gedaan, maar wat we gedaan hebben, was wel interessant. De docent sprak ook heel goed Duits, de studenten hier iets minder goed. Ik heb dus al drie vertaalvakken gevolgd, maar ik moet dat eigenlijk niet volgen. Vertaling staat niet op mijn programma in het eerste semester, maar toch hebben ze me hier vertaalvakken gegeven. Ik begrijp er niet veel van, maar goed. Ze zeiden dat ik een vertaalvak mag kiezen uit degene die ze me aangeboden hebben. Ik denk dat ik dus een vertaalvak als keuzevak zal nemen.
De lessen Russisch die ik tot hier toe altijd gevolgd heb, kunnen volgens mij wel gelden als mondelinge vaardigheid Russisch. Ik zal die lessen niet meer vijf keer per week kunnen volgen, waarschijnlijk maar twee keer, en ik vind het wel jammer. Het was altijd interessant, en soms wel moeilijk ook, maar dat is goed, anders leer ik niets bij.
Donderdag had ik weer een ander soort mondelinge vaardigheid van Duits, weer bij de groep van de eerste les, met de goede docente. Ook weer interessant, maar nog steeds moeilijk om zomaar iets uit het Duits te vertalen naar het Russisch. Zeker ook omdat ik nog niet zomaar kan omschakelen van het Duits naar het Russisch. Het is moeilijk om plots Russisch te spreken als je eerst de hele tijd Duits hoort en spreekt. Ik had ook een vak dat moet gelden als tekstvaardigheid van Duits. Het was een heel oude docente die bijna de hele tijd Russisch sprak. In die les vergelijken we vertalingen en zeggen we waarom een bepaalde zin (niet) goed vertaald is. Die Russen voelen het natuurlijk meteen aan als een bepaalde zin in het Russisch niet klopt, maar voor mij is het weer wat moeilijker. Maar ik ben het al gewoon dat het moeilijk is hoor. Het zal me wel lukken. Wie weet ben ik binnen twee maanden wel in staat om teksten uit het Russisch naar het Duits te vertalen. Omgekeerd zal nog een beetje moeilijk zijn.
Genoeg (saaie) uitleg over mijn vakken! Ik heb me deze week weer eens laten gaan, en ik heb wat koopjes gedaan. Ik heb warme botten gekocht, want dat was het plan. Ik heb geen botten meegenomen want dat woog te veel en nam te veel plaats in in mijn valies Ik heb ook een jeans gekocht, en mijn lievelingsparfum (Escada), véél goedkoper dan in België. De prijzen zijn hier soms echt heel laag, en dat is niet goed voor de portemonnee, want ik koop veel omdat het goedkoop is, maar op de duur loopt dat wel op natuurlijk.
Deze week hebben Gianna en ik nog een Spaans meisje leren kennen. Ze heet Fatima, woont al vier jaar in Minsk en studeert hier voor tandarts. Ze kent het ander Spaans meisje dat hier in het studentenhuis woont ook (Marta, zit ook in de les Russisch bij ons). We hebben ook kennis gemaakt met jongens (of eerder mannen) uit Iran die hier in het studentenhuis wonen. Maar zij zien er een beetje raar uit, en ze drongen zichzelf een beetje te veel op, ze wilden zo direct alles weten over ons. En dat beviel ons niet echt. Ook niet de types om goeie vriendjes mee te worden. En verder hebben we ons s avonds nog geamuseerd met de Turken. We hebben al Jungle Speed gespeeld, en iedereen vindt dat hier heel leuk! Er zijn er maar een paar die een beetje Russisch spreken, dus diepzinnige gesprekken voeren lukt niet, maar dat is juist leuk. Er wordt veel gelachen en dat is het voornaamste. Ze zijn ook bevriend met een vriendelijk Wit-Russisch meisje (Natasja), en zij is er ook soms bij als we samen op hun kamer zitten. En in het studentenhuis woont er ook een Italiaan die al met pensioen is. Hij heeft beslist dat hij nog iets wilde beleven in zijn leven, dus is hij naar Minsk gekomen om Russisch te studeren. Gianna spreekt ook Italiaans, dus voor haar is dat wel interessant. Het is ook een heel vriendelijke meneer.
Donderdagavond moest Gianna naar een les Wit-Russisch. Ze wil die taal graag een beetje leren, dus volgt ze nu een soort cursus. Voor mij is dat niet zo interessant, maar zij kent wel al heel goed Russisch, en ook een beetje Pools, dus voor haar is het gemakkelijker. Wit-Russisch lijkt wel een beetje op Russisch, en ik denk dat de meeste mensen die hier wonen ook wel Wit-Russisch begrijpen, maar ik begrijp er bijna niets van. Ik ben toen nog eens op bezoek geweest bij de Turken hier in het studentenhuis. Zij hebben me meegenomen naar een Wit-Russische jongen die ook in het studentenhuis hier verblijft. Het was heel grappig. Drie van de vier Turken spreken echt nog niet goed Russisch, dus als ze iets willen zeggen, maken ze zo veel fouten dat het soms echt hilarisch is. Natasja was er ook, en ook nog een ander Wit-Russisch meisje. De Wit-Russische jongen was ook heel vriendelijk. Hij heet Vitallik (geen gewone naam hier, de meesten heten hier Aleksander, Igor ) en hij woont dichtbij Brest. Dat is een stadje dat ik ook zal bezoeken als mijn ouders en Tim hier zijn. Hij heeft ook al een jaar Duits gestudeerd. We hebben de hele avond over twee keer niks gebabbeld, maar we hebben veel gelachen en dat is het voornaamste. Veel beter dan heel de tijd te zwijgen en te luisteren naar de boeiende verhalen over het leven van een Canadees
Ik zit nu in hotel Belarus. Hier beneden in de lobby kun je draadloos internet gebruiken. Wel tegen betaling uiteraard, maar het is hier toch beter dan in de internetkelder. Nu kan ik met mijn eigen laptop op internet, en zit ik in een comfortabele zetel. Hotel Belarus is maar twee minuutjes wandelen van het studentenhuis. Ik heb weer heel veel te vertellen, dus neem gerust de tijd om dit te lezen
Vrijdag ben ik naar een reisbureau geweest hier in Minsk. Mijn ouders en Tim komen me eind oktober eens bezoeken, dus ik moet voor hen een hotel en eventueel een uitstap naar de stad Brest regelen. Ik ga dan uiteraard mee met hen. Het was wel een beetje moeilijk om alles in het Russisch te vragen en uit te leggen, maar ze hebben me toch begrepen, en dat is het voornaamste. Ik moest maandag dan nog eens teruggaan, en dan hebben ze gezegd dat ze me dinsdagavond een mail zouden sturen met concrete informatie en prijzen. Dus ik ging dinsdagavond nog eens naar de internetkelder om mijn mails te checken, maar ik had geen mail van het reisbureau. Ze zijn wel vriendelijk hoor, die Wit-Russen, maar je moet er altijd zo lang op wachten. Op school is het net hetzelfde. Het kan toch niet zo moeilijk zijn om vakken te vinden die ik kan volgen!? Maar ze zeggen altijd dat ik morgen eens moet terugkomen, of over twee dagen. Ik vind dat wel vervelend, want in Gent zijn de lessen al lang begonnen. Ze hebben me nu gezegd dat het maandag in orde komt, en ik hoop echt dat ze het menen. Ik moet voor 17 oktober de vakken die ik hier volg doorsturen naar mijn school in Gent, dus ze mogen zich wel een beetje beginnen haasten. Ik had al gedacht om zelf eens naar de vakgroep Duits te gaan en het daar eens te vragen, maar dan is het precies alsof ik zo ongeduldig ben en achter hun rug het zelf ga regelen. Als ze maandag nog van niets weten, ga ik dat wel doen. Maar voor de algemene vakken weet ik niet waar ik kan naartoe gaan
Zaterdag ben ik weer naar de boekenmarkt geweest. Ik denk dat ik daar nog veel naartoe zal gaan. Ze hebben daar echt veel leuke dingen. Ik heb een cd gekocht met 200 Russische hits,en ook wat Russische tijdschriften. Ik durf nog niet goed een Russische roman kopen, ik weet niet of ik daar al klaar voor ben. Ik zou het wel eens willen proberen, maar dan moet het wel een gemakkelijk boek zijn, want ik haat het als ik bij elke bladzijde tien keer mijn woordenboek nodig heb. Later misschien
s Avonds kwam er een jongen uit Cyprus op mijn kamer en hij vroeg of ik hem wat kon helpen om Russisch te leren. Dat wilde ik natuurlijk wel, ik had toch niets speciaals te doen. Hij wilde vooral oefenen om Russisch te praten, dus stelde ik hem wat vragen, maar hij kent totaal niet goed Russisch. Hij had nog veel moeite om eenvoudige woorden te lezen en te schrijven. En toch wilde hij al Russisch praten en Russische films kijken enzovoort Het is echt vermoeiend om zo iemand te helpen, en Russisch praat je niet na een maand. De werkwoorden en naamvallen zijn te complex om zelf al zinnen te kunnen maken. Het werd na een tijdje echt vervelend dat hij zo graag Russisch wilde praten, terwijl hij het niet kon. Hij zei ook tegen mij dat ik Russisch moest praten tegen hem in plaats van Engels, maar hij snapt er niets van als ik Russisch praat Dus hebben Lore en ik hem duidelijk gemaakt dat hij een beetje geduld moet hebben, en dat het daarna wel beter zal gaan om te praten. Het is een beetje een rare jongen, niet iemand waar ik goed mee zou kunnen overeenkomen.
Zondag ben ik weer naar комаровский рынок geweest om wat fruit en groenten te kopen. Ja hoor, de winkels zijn hier op zondag open, maar niet allemaal op maandag Ik ben ook nog eens naar de winkel geweest waar ik mijn parfum gekocht had, met al die kleine kraampjes. Die winkel heet Импульс (Impuls) trouwens. En ik heb ontdekt dat dat gebouw drie verdiepingen heeft. De tweede en derde verdieping is een beetje het paradijs voor vrouwen: allemaal kleine winkeltjes met kleren, schoenen en handtassen! Ik heb een zwarte gilet gekocht en een handtas. De schoenen zijn hier meestal niet zo mooi, maar met een beetje zoeken kun je er wel mooie vinden. De kleren zijn hier helaas niet veel goedkoper dan bij ons. Ik ga zeker nog eens terug naar die winkel!
Maandag ben ik eens met Lore mee geweest naar de les. Zij doet hier haar stage, ze geeft les Nederlands aan studenten die hier Nederlands studeren. De docente had gevraagd of ik eventueel af en toe eens naar zon les kan komen als Lore weg is. Gewoon om een beetje te helpen, en om wat dingen uit te leggen die de docente ook niet weet. Ik wil dat wel graag doen, ik vind dat heel interessant. Maar aangezien ik nog geen volledig lessenrooster heb, kon ik nog niets beloven. Maar waarschijnlijk zal ik wel nog ergens een gaatje vinden om dat te doen. In die lessen besef je eigenlijk pas hoe moeilijk en onlogisch Nederlands kan zijn. Hoe leg je uit dat het werkwoord het begeven niet transitief is? Bijvoorbeeld: Door de overstroming hebben de muren het begeven. En constructies als heeft weten te redden, wie heeft dat in godsnaam uitgevonden? Je kunt toch even goed zeggen: het is hem gelukt om iets te redden.
Ondertussen zit Gianna (mijn Zwitsers kamergenootje, vorige keer had ik haar naam verkeerd geschreven) ook bij mij in de les Russisch. Er is ook een Hollander bij gekomen. Hij is wel al 37, maar hij ziet er bijlange niet zo oud uit. Hij woont hier nu bij zijn Wit-Russische vriendin, en wil hier misschien altijd blijven wonen. Ik ben nu niet meer het enige meisje in de les, maar wel de allerjongste. Er zijn nog twee Turken die 30 en 34 zijn, en de rest is ook allemaal ouder dan ik. In onze klas zitten nu mensen uit deze landen: Korea, Turkije, Noorwegen, Zwitserland, Nederland, België, en misschien een Spaans meisje, en misschien nog een Italiaan.
Dinsdag ben ik met Lore en Gianna naar een grote markt geweest die een beetje buiten het centrum gelegen is. Daar kun je echt heel veel kopen, van eten tot elektrische apparaten en kleren. Ik vind het wel iets hebben, zo al die kleine winkeltjes en kraampjes hier. Ik zou er fotos willen van nemen, maar er komen hier echt weinig toeristen, en misschien vinden de mensen het hier raar als je hun kraampjes of winkeltjes fotografeert In België doet dat ook niemand.
Ik heb Gianna ondertussen al horen telefoneren in het Schweizerdeutsch (Zwitsers). Dat is echt heel grappig, en ik dacht dat de docenten op school overdreven als ze ons vertelden dat je dat heel moeilijk kan begrijpen, maar ik moet toegeven dat ze gelijk hebben. Hier en daar kon ik wel eens een woord opvangen en begrijpen, maar zelfs de cijfers klinken anders dan in het Duits. Gianna heeft me even uitgelegd hoe het eigenlijk werkt. Ik vind dat heel interessant, maar misschien zijn er mensen die niks hebben aan de uitleg die ik nu ga geven Schweizerdeutsch heeft een beetje een andere grammatica als het Duits. Je kunt in het Schweizerdeutsch niet ik was zeggen, alleen ik ben geweest. Er is ook geen toekomende tijd. Ze zeggen gewoon morgen ga ik naar school in plaats van morgen zal ik naar school gaan. Maar in het Nederlands en in het Duits kun je meestal ook gewoon de tegenwoordige tijd gebruiken voor de toekomst. De mensen in Zwitserland spreken Schweizerdeutsch als moedertaal. Maar eigenlijk is het geen echte taal, want er bestaat geen schrijftaal. Alle boeken, kranten, teksten worden in het Duits geschreven. Er bestaan dus ook geen grammaticaregels of spellingsregels. Als de mensen iets in het Schweizerdeutsch willen schrijven (bijvoorbeeld in een sms), dan schrijven ze de woorden gewoon zoals ze uitgesproken worden. Als ouders kun kinderen een verhaaltje willen voorlezen, dan vertalen ze de Duitse tekst naar het Schweizerdeutsch terwijl ze lezen. De kinderen leren pas op school Duits en hebben in het begin moeite met de sterke werkwoorden in de verleden tijd, omdat dat in het Schweizerdeutsch niet bestaat. Begrijpen jullie wat ik bedoel? In het Nederlands bestaat dat ook: meten, mat ; laten, liet ; dwingen, dwong Maar al gauw wordt Duits hun tweede moedertaal, want het onderwijs is in het Duits, en alles wat ze lezen of horen op tv is in het Duits. Er bestaan bovendien ook nog eens veel dialecten van het Schweizerdeutsch, dus het is echt moeilijk om het als een echte taal te erkennen. Gianna denkt dat het Schweizerdeutsch nooit een echte taal zal worden, daarvoor is het al te laat. Tot zover mijn boeiende uitleg. J
Donderdagavond was het de laatste avond van Lore hier in Minsk. Ik heb samen met haar en Gianna пельмени (pelmeni) gemaakt. Dat is een soort pasta met daarin een soort gehaktbol. Niet slecht, maar ook niet heel lekker vind ik. We hebben toen ook een Spaans meisje leren kennen die hier Russisch studeert, maar ook Spaanse les geeft aan de universiteit. Misschien komt ze ook bij ons in de klas zitten. Ze heeft al eens een jaar in Moskou les gegeven, en het is nu haar tweede jaar in Minsk. En het is heel raar, maar ik spreek toch beter Russisch dan zij. Je zou verwachten dat zij al heel goed Russisch kan spreken, maar het is niet zo. Dat meisje zat die avond bij ons op de kamer. Daarna waren we nog uitgenodigd bij Turken op de kamer. Er zitten hier echt veel Turken, en bijna allemaal jongens. Ik vind dat de Turken hier nog het vriendelijkst van alle buitenlanders zijn. Hun kamer lag er kraaknet bij, nergens rommel en hun bedden waren perfect opgemaakt. Daar kunnen wij nog iets van leren Ze hadden blijkbaar ook een groot tapijt gekocht voor in hun kamer, en we mochten er niet op met onze schoenen of pantoffels. Dus onze schoenen moesten aan de deur blijven staan. Dat was wel eventjes raar, dat zijn wij totaal niet gewoon. Er was maar één van de vijf die een beetje Russisch sprak. Hij had nog maar vier maanden Russisch gestudeerd, maar toch kon hij zich al goed verstaanbaar maken en moest hij al tolk spelen voor de andere Turken. Het was best wel gezellig. Ze hebben zelfs eventjes een Turkse dans gedaan. Maar daarna was het tijd voor de laatste nacht van Lore.
Vrijdagnamiddag kwam er ons ineens een mevrouw halen om naar een bijeenkomst te gaan met allemaal buitenlandse studenten hier in het studentenhuis. Dus wij dachten, oh leuk, misschien organiseren ze iets voor ons om elkaar te leren kennen. Maar dat was het helemaal niet. Aan een tafel zaten er twee mannen van de politie, een oudere mevrouw, en nog een man. Toen we binnenkwamen waren de mannen van de politie hun uitleg al aan het doen. Het ging vooral over de regels in het studentenhuis. Voor ons is het vanzelfsprekend dat je het kot hier niet mag afbreken, wij hebben niet echt regels nodig. Maar hier gebeurt dat veel officiëler. Ze maakten ook duidelijk dat je niet zomaar in Wit-Rusland mag blijven zonder visum en registratie. Maar het ergste en tegelijk ook het lachwekkendste was dat ze zeiden dat ze je konden in de gevangenis steken of het land uitzetten als je je hier niet aan de wetten en regels houdt
Vrijdagavond is Lore met de trein naar huis vertrokken. Een Turk uit mijn klas was toen jarig, en heeft de klas uitgenodigd om iets te gaan drinken in een café. Zijn naam is Bulent en ik denk dat hij 34 of 35 is geworden. We hebben zijn Wit-Russische vriendin nu ook eens gezien, en het is echt een heel mooi en vriendelijk meisje. De Hollander uit mijn klas was er ook met zijn Wit-Russische vriendin. Zij is niet speciaal mooi, maar ze is ook al wat ouder en ze ziet er wel heel lief uit. Ze studeert ook een beetje Nederlands nu. Het was heel gezellig. En hoewel we allemaal Engels kennen, spreken we toch altijd Russisch. En ik vind dat het al heel goed begint te lukken om gesprekken te hebben in het Russisch. Er was ook een Turk die ik niet ken, en hij heeft een Wit-Russische vriendin die vijfjaar in Turkije heeft gewoond en zichzelfTurks heeft aangeleerd. Ook een heel vriendelijk meisje. Ook de Noor uit mijn klas (Viktor) was er, en nog een Turk die ook hier in het studentenhuis woont (Shahin). Helaas sluiten de deuren van het studentenhuis hier al om 12 uur en kon ik niet lang blijven Zaterdagavond geeft Viktor in zijn appartement een feestje voor Bulent. Dat kan ook nog leuk worden! En zondag zouden we met de klas op excursie willen gaan naar een mooi natuurgebied in Wit-Rusland. Je zou er in de winter ook kunnen skiën. Ik ben benieuwd
Het
is een tijdje geleden dat ik nog eens een bericht achtergelaten heb,
sorry daarvoor. Maar ik vind het eerlijk gezegd niet zo leuk in dat
internetcafé. Het is eigenlijk gewoon een kelder met tafels en stoelen
en computers, zeker geen gezellig café. Het is dicht bij de
universiteit, maar ver van het studentenhuis. Mijn lessen Russisch in
de voormiddag duren tot half 1, dus tegen dan heb ik al honger en zeker
geen zin om nog een uur in het internetcafé te gaan zitten.En ik ben in de namiddag gewoonlijk te tam om nog eens naar hier te komen. Begrijpen jullie dat een beetje? J
Zondag
zijn ik en Lore naar een souvenirmarkt geweest. Het was niet zo groot
als we verwacht hadden, en ze verkochten vooral schilderijen. Maar ik
heb er toch een sleutelhanger met een matrjosjka gekocht, en ook nog
een echte kleine en een grote matrjosjka. Je weet wel, zo die houten
poppen die in elkaar passen en die altijd kleiner en kleiner worden.
Lore
had zaterdag op straat een Kongolees leren kennen. Hij heet King, is 26
jaar en spreekt heel veel talen. Hij heeft lang in Parijs gewoond, maar
nu woont hij al enkele jaren in Minsk, en hij heeft hier samen met zijn
broer een Spaans restaurant. Zondagavond heeft hij ons uitgenodigd om
iets te komen eten en drinken in zijn restaurant. Het restaurant was
die avond eigenlijk niet open, want er was een speciaal feest. Er waren
(denk ik) ongeveer 15 koppels die vorig jaar getrouwd waren. Ze hadden
weer hun trouwkleren aangetrokken en deden mee aan een soort spel met
allemaal opdrachten. Na het spel mochten ze hapjes en drankjes komen
eten in het restaurant, en konden ze er dansen. Het was heel mooi om te
zien, zo veel witte trouwkleren bij elkaar.
Lore
en ik hebben aan de bar gepraat met King. Hij vindt Minsk echt
fantastisch, en hij wil dat wij dat ook vinden, dus gaat hij ons wat
van Minsk laten zien. De vriendin van de broer van King was er ook. Dat
was een vriendelijk meisje dat nog Miss Belarus is geweest.
Maandag
ben ik naar de les geweest, en ik heb ook weer naar mijn vakken
geïnformeerd, maar ze zeggen altijd завтра (morgen). De rest van de
dag ben ik lui geweest en heb ik wat films gekeken. J
Dinsdag
was de docente ziek, dus moesten we naar een slechte oude Wit-Russische
film kijken. De Noor uit mijn klas die al die talen kent, heeft ook
eens Duits met mij gepraat. Kun je geloven dat ik er moeite mee had? Ik
kan veel beter Duits dan Russisch, maar ik ben het al zodanig gewoon om
altijd Russisch te spreken, dat ik moeilijk kan overschakelen naar een
andere taal. Het was niet rampzalig slecht hoor, het lukte wel om Duits
te spreken, maar er slopen altijd Russische woorden tussen, zoals я не
знаю (ja ni znajoe - ik weet het niet),что? (sjto? - wat?), да (da - ja),но (no - maar)
In
de namiddag heb ik mijn was gedaan met de hand. Dat is geen lachertje,
geloof me maar. Er is hier wel een wasserij in de buurt, maar ik moet
nog eens rondvragen waar dat juist is en hoe dat juist werkt. Nu hangt
mijn was (en die van Lore ook) te drogen aan waslijnen in de kamer.
s
Avonds heeft King ons opgehaald met de auto en hebben we eerst wat door
Minsk gereden. Daarna hebben we een Wit-Russische vriendin van King
opgepikt, en dan zijn we naar een soort megasupermarkt geweest. Bijna
alle winkels zijn hier tot 10-11 uur s avonds open trouwens, wel
handig. Boven de supermarkt waren er nog klerenwinkels met wat merkenvan
bij ons. Je ziet ook nog veel zomerkleren hangen, en dat vind ik wel
raar, want zo goed weer is het nu ook weer niet. In dat gebouw is er
ook een restaurant dat Amsterdam heet. Je kunt er veel pizzas eten,
maar ook typische Wit-Russische gerechten. We moesten van King een soep
proeven met allerlei groenten en vlees in. Ik ben de naam ervan
vergeten, maar daar hebben jullie toch niet veel aan. Het was geen
slechte soep, maar ik zou het toch niet zelf bestellen. Lore heeft de
soep ook naar binnen gewerkt, maar zij is al heel lang vegetariër, dus
ik denk dat zij dat ook niet meer zal eten. Daarna hebben we драники
(draniki) gegeten. Dat was wel lekker. Dat is gemaakt van aardappelen
en is ook typisch Wit-Russisch. Ik had er een foto van moeten nemen
Misschien de volgende keer, want dat zou ik wel nog willen eten.
Woensdag
weer gewoon les. Het was wel een beetje moeilijk, ik leer hier elke les
wel iets wat ik nog niet wist. We hebben onder andere wat uitdrukkingen
zoals als een vis in het water geleerd, en ook vergelijkingen met
dieren, zoals zo koppig als een ezel. Die dingen hebben we niet
specifiek geleerd op school, en ook dierennamen kende ik niet goed.
Misschien moet ik me hier zaterdag op de boekenmarkt eens een
kinderboekje kopen met dierennamen erin
Over
de boekenmarkt gesproken Lore zei dat we in het derde jaar twee boeken
moeten lezen voor Russisch. Zouden mijn medestudenten in Gent zo
vriendelijk willen zijn om de boekenlijst eens door te geven
alsjeblieft? Dan kan ik die boeken hier al kopen, en eventueel ook voor
jullie.
En
het beste nieuws komt nu: Er ligt vanaf donderdag een nieuw meisje op
onze kamer. Woensdagavond is ze al eens komen kennismaken met ons, maar
ze ging woensdagnacht nog bij iemand slapen die ze hier kent. Haar naam
is Janna (ik hoop dat ik het juist schrijf) en ze komt uit Zwitserland.
Ze heeft hier al eens zes maanden gestudeerd, ze is hier dan nog eens
op vakantie geweest, en nu komt ze hier weer drie maanden Russisch
studeren. En ze spreekt Duits! Ze ziet er wel tof uit, dus ik zie het
goed zitten om drie maanden met haar op de kamer te liggen. Ze zit ook
bij mij in de les Russisch. Ze spreekt goed verstaanbaar Duits, van dat
Zwiters accent merk ik bijna niets. En als ik met haar praat, zeg ik
ook sommige woordjes nog in het Russisch... Het wordt zowaar al een
gewoonte om Russisch te spreken! Ik denk dat ik mijn Duits en Russisch
hier beter kan oefenen dan waar ook ter wereld. Ik vind dat mijn
Russisch ondertussen al verbeterd is, en ik wilde altijd al graag eens
gewoon met iemand Duits spreken, in plaats van die geforceerde
thematische gesprekken op school
Ik wil ook nog op wat reacties op vorige berichten antwoorden, want nu heb ik wat meer tijd:
Ova
en Jacqueline: De toetsenborden zijn hier allemaal qwerty, en op elke
toets staat ook een Russische letter. Je kunt het beschouwen als twee
toetsenborden in één. Ik denk dat je op een bepaalde knop moet duwen om
van het Russisch toetsenbord over te schakelen naar het
qwertytoetsenbord.
Sigrid:
Minsk is totaal verwoest geweest door de oorlog, dus iets van oude
kunst zie je hier niet. Er is wel een geschiedkundig museum, maar ik
weet niet of er daar iets van Byzantijnse kunst is. Als ik het ooit ga
bezoeken, zal ik eens kijken. Maar ik weet nog niet wanneer dat zal
zijn. En ik heb een vak cultuur, maar nu nog niet. Ik denk dat ik je
niet echt zal kunnen helpen.
Joke
en Ine: Wat doe ik hier de hele dag? In de voormiddag naar de les gaan,
en in de namiddag eens naar de winkel of naar het internetcafé. Ik heb
ook altijd huiswerk, dus dat doe ik ook op mijn bed hier. Ik moet ook
zelf eten maken, dus daar ben ik ook even mee bezig. Als ik een
namiddag geen zin heb om buiten te komen, kijk ik gewoon naar een dvd
in mijn bed of typ ik een bericht voor op mijn blog. Soms komt er eens
iemand op bezoek in onze kamer, en praten we een beetje. Er is altijd
wel iets te doen.
Lars:
Volgende keer lukt het zeker beter! Je moet altijd een beetje geluk
hebben bij sport, maar je hebt niet altijd ongeluk hoor. Volgend jaar
kom ik kijken als je weer meedoet met de scholencross!
Frede
en Koen: Succes daar in het verre Amerika! Ik hoop dat de meubels
ondertussen al aangekomen zijn. En hopelijk valt het mee op school voor
Simon.
Evelien:
Ze hebben mij gewoon in een groep gezet met buitenlandse studenten aan
de faculteit van Russisch voor buitenlanders. Ik vergeet altijd de naam
van mijn docente, ik denk dat ze Ludmilla heet. Een van de drie meisjes
die me kwamen ophalen op de luchthaven heet Nadia, de andere heb ik
niet meer gezien en ik weet hun naam ook niet.
Mama en papa:
Ik heb het artikel gelezen, maar ik denk niet dat het volk hier er
allemaal zo over denkt. Ik heb hier nog niemand horen klagen over het
beleid in Minsk. Alleen voor oude mensen is het leven hier niet zo
goed.
Allemaal: Bedankt voor jullie reacties! Dat doet me
plezier, want ik steek veel tijd in die blogs, en het is leuk om dan
eens respons te krijgen.
Vrijdag had ik in de voormiddag weer les Russisch. Ik vond het wel leuk. Het ging weer over het huwelijk. We moesten ook onze mening geven over trouwen met een buitenlander. Een Koreaan uit mijn klas vertelde dat dat in Korea niet echt aanvaard is. Ze moeten daar het Koreaanse bloed zuiver houden, dus niet mengen met andere nationaliteiten De mening van de ouders moet gerespecteerd worden bij het huwelijk. Hij was hier ook al ten huwelijk gevraagd door een Wit-Russisch meisje, maar hij wil er niet mee trouwen.
En een Turk die maandag bij mij in de (gemakkelijkere) les zat, en ook hier in het studentenhuis verblijft, gaat trouwen met een docente van hier op de universiteit. En dat meisje gaat met hem mee naar Turkije. Ze dragen al een verlovingsring, dus het is echt serieus. Er gebeuren hier rare dingen!
In de namiddag ben ik met Lore inkopen gaan doen in комаровский рынок. Dat is een soort markt waar ze alle soorten vers fruit en groenten verkopen, en ook vlees, vis, kaas, brood Daar dichtbij is er ook een gebouw met allemaal kleine winkeltjes waar ze dingen als shampoo, deodorant, parfum, schmink, juwelen, handtassen, en ook nog wat andere prullen verkopen. Ze hebben er alle merken van bij ons, en het is veel goedkoper. Ik vond het daar dus wel tof! Ik heb er geen foto van, maar het lijkt zo een beetje op een beurs, met allemaal kraampjes in U-vorm. Alle producten zitten achter glas, dus als je iets wilt kopen, moet je het altijd vragen. Ik heb parfum gekocht in een flesje dat lijkt op een proefbuis. Dat dient eigenlijk om in je handtas te steken. Bij ons vind je dat niet zo gemakkelijk, en het is veel duurder. Ik heb ook een klein zakje gekocht om mijn roebels in te steken, want mijn portefeuille kon niet meer dicht door al die kleine briefjes. Nu is het veel gemakkelijker!
Deze middag ben ik met Lore naar een soort boekenbeurs geweest. Dat is hier dicht bij het studentenhuis in een sporthal. Dat begint elke vrijdag om 12 uur s nachts, en eindigt rond 2 uur in de namiddag op zaterdag. Ze hebben er heel veel boeken, maar ook cds, dvds en schoolgerief. Ik heb een klein woordenboekje Nederlands-Russisch en Russisch-Nederlands gekocht. En ook een soort woordenboekje met werkwoorden waarbij altijd een bepaald voorzetsel of een naamval moet staan. Het is eigenlijk bedoeld voor kinderen, maar het leek me wel handig. Nog iets wat ze hier hebben, maar dat wij in België niet kennen, zijn cds vol mp3-bestanden. Op één cd staan er minstens vijf albums van een bepaalde artiest, soms wel 20. Dat is natuurlijk illegaal, maar je ziet het hier overal, zelfs in de echte winkels. En rara het kost alweer niks. Meestal 2 euro voor zon cd. Je kunt ze natuurlijk alleen afspelen op je computer. Als ik voor iemand zon cd moet kopen, laat het me dan maar weten (wel liefst via sms), maar niet allemaal tegelijk he! J
Ik hoop dat de mevrouw die mijn vakken zou uitzoeken maandag weer terug is, dan kan ik hopelijk volgende week al wat meer vakken volgen. Het wordt tijd dat ik nog eens wat Duits hoor, want het is al veel te lang geleden dat ik Duits gesproken heb. En nu heb ik mijn draai zo toch al een beetje gevonden, dus ik mag wel wat minder vrije tijd hebben.
Ik heb geprobeerd om fotos op mijn blog hier te zetten, maar het lukte niet. Het zal wel aan die computer hier liggen. Je kunt fotos bekijken op mijn space (nelevdb88.spaces.live.com). Je moet wel een MSN-naam of Windows ID hebben (kan je gemakkelijk aanvragen als je dat niet hebt) om de foto's te kunnen bekijken. De meeste jonge mensen onder ons hebben dat wel he...
(Dit bericht heb ik op mijn laptop al op voorhand getypt, zodat ik geen uur hoef te sukkelen met het qwerty-toetsenbord om uiteindelijk maar half zo veel te kunnen vertellen.)
Woensdag moest ik dus naar een Russische les met een hoger niveau. Ik was het enige meisje in de klas, de rest waren (alweer) Koreanen, Turken, een Noor. (Die Noor spreekt Noors, Russisch, Frans, Duits, Italiaans en Engels, en hij kan ook Nederlandse teksten begrijpen...) De les was redelijk moeilijk. Het niveau was hoger dan ik verwacht had. Ik kreeg meteen al boeken met oefeningen en teksten. En ook al wat huiswerk. Nu is dat goed te doen omdat ik nog maar één vak heb, maar als iedereen zo veel huiswerk zal geven, zal het wel lastig worden. Nu heb ik nog veel vrije tijd, maar dat zal wel gauw veranderen.
Het was ook heel mooi weer hier in Minsk. Ik weet niet hoeveel graden, maar ik weet wel dat ik geen kou gehad heb en dat de zon de hele dag scheen. Dus ik ben in de namiddag met Lore en Zuhal (mijn Turks kamergenootje) even de stad gaan verkennen. Zuhal had het meeste wel al gezien, maar ze wilde nog wat fotos nemen. Voor mij en Lore was het allemaal nieuw. Zo langs het water wandelen is echt zalig. Het is er zo rustig en toch zit je in het centrum van de stad.
We hebben ook de McDonalds ontdekt. Ik heb me daar een hamburger gekocht om meteen op te eten, en een slaatje met kip, om die avond op te eten. Slim van mij he. J
Vandaag (donderdag) moest ik weer naar de les. Het viel goed mee, ik leer altijd wat bij, en ik herhaal ook sommige dingen. We hadden o.a. een tekst over trouwen, en dat hebben we in Gent al uitvoerig besproken, maar dat geeft niet. Ik ben nog eens gaan informeren of ze al wat vakken voor mij uitgezocht hadden, maar de mevrouw die dat zou doen is nu ziek. Ik vind het niet zo erg dat ik deze week nog maar weinig les heb, dan heb ik meer tijd om Minsk te verkennen en mijn draai hier wat te vinden.
Zuhal is vanmorgen naar huis vertrokken. Voorlopig ligt er nog geen nieuw meisje bij ons op de kamer, dus nu praten Lore en ik altijd Nederlands, foei foei...
Ik wil jullie allemaal bedanken voor de reacties op de blog en de mailtjes! Maar ik kan ze echt niet allemaal beantwoorden. Als je een heel prangende vraag hebt, mag je me altijd sms`en op mijn gewoon nummer.
Nog een beetje cultuurverschillen met België als toetje:
Het viel mij op hoeveel gelovige mensen er hier zijn. De vrouwen doen een sjaaltje op hun hoofd als ze de kerk binnengaan. Ik weet niet of dat hier de algemene regel is, of meer een persoonlijke keuze. Binnen in de kerk bidden de mensen, en kussen ze een beeld of een schilderij. Er branden ook veel kaarsjes. Ook op straat zie je de baboesjka`s vaak met een sjaaltje op hun hoofd rondlopen eigenlijk.
Er zijn hier geen wc-papierhouders. Dus als we naar het toilet moeten, nemen we altijd onze rol wc-papier mee. (We delen het toilet met drie Koreaanse meisjes.) En het is ook niet echt proper om je wc-rol daar ergens op de grond te zetten. Lore zei ook dat er op de universiteit in de toiletten geen wc-papier is Dus altijd zakdoekjes meenemen. J
Op de bus en de tram moet je altijd de oudere mensen laten zitten. Bij ons is dat ook moreel verplicht, maar we doen het niet altijd. Hier moet dat wel. Er zit ook bijna altijd een controleur op de tram of bus, en dat is een heel groot verschil met in Gent
Het water van de kraan is hier niet drinkbaar, maar wel als je het eerst kookt.
Alle stereotypen over Russen of Wit-Russen kloppen. De mannen zijn niet mooi, maar hebben wel altijd de mooiste vrouwen. De vrouwen zijn mager en dragen veel make-up. Als je hier geen naaldhakken draagt, val je uit de toon.
Minsk is een heel propere stad. Je ziet nergens papiertjes rondslingeren. Dat zou te danken zijn aan het beleid van de president hier.
Het was Lore opgevallen dat hier weinig mensen roken. Ik heb er nog niet op gelet, maar het kan wel kloppen.
Nog een probleem voor ons is het geld. Wit-Russische roebels zijn een ramp. Ze kennen hier geen munten, dus zelfs voor de kleinste bedragen heb je briefjes nodig. Op de duur had ik zo veel kleine briefjes dat ik mijn portefeuille niet meer dicht kreeg. En het omrekenen is ook niet gemakkelijk. Je moet delen door 3000 om het bedrag in euro te weten. Om een idee te geven: het grootste briefje dat ik al gezien heb is 50 000 roebel, en het kleinste 10 Bijna alles is hier goedkoop, maar ik kan niet meteen voorbeelden geven, want ik ben altijd te lui om het bedrag in euro te berekenen.
Minsk lijkt me geen arme stad, maar als je mensen ziet bedelen om geld, zijn het altijd oude vrouwen. Ofwel proberen ze dingen te verkopen, kousen bijvoorbeeld. Ik veronderstel dat de pensioenen hier niet zo goed geregeld zijn
Je ziet hier ook mensen van de politie in een uniform dat doet denken aan de oorlog (vind ik persoonlijk). Ze dragen ook een grote pet, wel grappig eigenlijk. Ook op de luchthaven droegen de mannen die daar werkten een lelijk groen kostuum.
Zo, dat was het zo een beetje. Allemaal duimen dat het altijd zo goed weer blijft in Minsk!
Ik zit nu in een internetcafe in Minsk. Het is een qwerty-toetsenbord met ook nog Russische letters, dus typen gaat moeilijk. Maar bon, ik zal mijn best doen.
Ik ben maandag met wat vertraging aangekomen in Minsk. Er stonden 3 Wit-Russische meisjes die Nederlands studeren me (al een uur) op te wachten op de luchthaven. Een klein busje heeft ons afgezet aan het studentenhuis. In het begin was het een beetje een shock... Een kleine kamer met drie bedden, kasten en tafels. Het behangpapier dateert uit de jaren stillekes en de gordijnen moeten ook niet onderdoen. De verwarming werkt pas in oktober, dus het is er soms redelijk koud, maar tot hiertoe gaat het wel. Een matrasovertrek kennen ze hier blijkbaar niet, dat is gewoon een groot laken. De badkamer slaat alles... Het is typisch zo een oude vieze badkamer met een kraan die lekt en met bruine randen in het bad. De keuken lag er nog redelijk proper bij toen ik aankwam, maar dat stelt ook niet veel voor.
Ik lig op de kamer met Lore en een vriendelijk Turks meisje. Zij vertrekt wel donderdag al, en Lore binnen een goeie twee weken. Ik ben benieuwd wie er dan op mijn kamer komt liggen... Op mijn gang liggen er inderdaad veel buitenlandse studenten, maar het zijn allemaal Koreanen, dus dat is ook niet zo interessant. Ze zijn wel vriendelijk, maar ik ken er nog niemand van.
Ook al lijkt dit allemaal niet zo goed nieuws, het valt hier toch wel mee. Het is leefbaar, ik zal er niet van doodgaan.
Vandaag ben ik naar school gegaan. Ik moest mijn paspoort afgeven en ook wat geld en pasfoto`s voor allerlei papieren. Geen idee waarvoor dat dat allemaal dient, maar zo ben ik wel in orde met alles. Gelukkig kon die mevrouw ook wel redelijk goed Engels, want het is voor mij nog moeilijk om al goed en vlot Russisch te spreken. Het is dan ook drie maanden geleden...
Ik mocht ook al meteen een les bijwonen. Gewoon om te kijken of het niveau goed zo zijn voor mij. Het was wel een leuke groep. Enkele Koreanen (uiteraard), wat Turken en een Canadees. De docent was ook een heel lieve vrouw. Helaas moest ik toegeven dat het niveau misschien een beetje te laag was. Voor diegenen die er verstand van hebben, ze leerden (of herhaalden) nu de instrumentalis, en dat kennen we al lang. Ik vond wel dat die studenten veel vlotter spraken dan ik, maar ze zijn hier ook wel al langer. Morgen mag ik een gelijkaardige les bijwonen met drie studenten. Dat zou een hoger niveau zijn, ik ben benieuwd.
Mijn papieren met de vakken die ik in Gent nu mis, en die ik nu in Minsk zou moeten volgen, mocht ik ook afgeven. Dat is allemaal in het Nederlands, en ze gingen het vertalen en het eens uitzoeken voor mij. Ik hoop dat ik alle vakken hier kan volgen, maar ik vrees dat dat wel nog eens een probleem zou kunnen worden...
Ik denk dat ik nu het belangrijkste wel verteld heb. Heel veel groetjes vanuit Minsk!
Eerst even heel goed nieuws: Ik ben geslaagd voor mijn tweede bachelor Duits-Russisch!!!
Maar nu de reden waarom ik een blog aangemaakt heb: Maandag 22 september vertrek ik op uitwisseling naar Minsk, de hoofdstad van Wit-Rusland. Ik moet daar aan de linguïstische universiteit de lessen volgen die ik hier in het eerste semester op HoGent zal missen. Ik blijf daar tot 22 december. Precies drie maanden dus. Langer kan ik niet blijven, want mijn visum is maar drie maanden geldig.
Ik vertrek helemaal alleen, maar ik hoop dat ik daar snel mensen leer kennen. Ik verblijf in een studentenhuis. Normaal gezien zijn er enkel kamers voor twee - drie personen, dus het wordt nog een verrassing bij wie ik op de kamer terechtkom. En normaal gezien liggen alle buitenlandse studenten op dezelfde gang, dus dat is ook wel leuk.
Ik zal er de eerste weken zeker niet de enige Vlaming zijn, want er is een meisje van mijn school dat daar haar stage doet. Haar naam is Lore en zij verblijft ook in het studentenhuis. Het is ook haar eerste keer dat ze naar Minsk gaat, dus we kunnen samen een beetje sukkelen in het begin. Ik ken haar niet, maar als je dezelfde taal spreekt, is dat toch al een obstakel minder om elkaar te leren kennen... Zij blijft natuurlijk geen drie maanden, een stage duurt maar enkele weken.
Ik heb ook al veel informatie gekregen van een meisje dat twee jaar geleden ook op uitwisseling naar Minsk geweest is. Zij heet Evelien en komt zaterdag terug van Minsk. Ze heeft daar nu ook haar stage gedaan. Waarschijnlijk spreek ik zondag eens met haar af voor nog wat praktische informatie.
Waarom zeg ik dat allemaal? Omdat ik waarschijnlijk de naam Lore nog zal gebruiken op mijn blog, en zo weten jullie meteen wie dat is. En omdat ik aan mensen als Evelien wel heel veel heb. Minsk is niet de jungle of de Sahara, je kunt er veel kopen, maar het is er toch anders dan hier. Ik moet eigenlijk helemaal alleen verhuizen voor drie maanden naar een wereld die ik niet ken, dus als ik al een beetje informatie op voorhand heb, is dat wel al een geruststelling.
Ik zal proberen hier elk weekend een spannend verhaal te plaatsen, maar ik kan dat niet beloven. Ik weet niet hoe het daar juist zit met internet, en ik weet niet of ik veel vrije tijd zal hebben of niet. Ik weet ook niet of ik daar zo veel zal meemaken dat mijn blogs altijd interessant blijven. Ik weet eigenlijk nog niet zo veel. Ik zal het daar allemaal moeten ontdekken.
Jullie mogen me altijd mailen, of een reactie plaatsen op mijn blog of in het gastenboek. Je kunt me ook sms'en op mijn gewone gsm-nummer, maar ik zal terugsturen met een ander nummer. Ik koop in Minsk namelijk een Wit-Russische simkaart...
