Wanneer je plots in een grote menigte de auteur van een van je lievelingsboeken ziet zitten gaat er dadelijk heel wat door je hoofd. Je staat daar met knikkende knieën en weet de eerste seconden niet meer wat doen. Als je dan tenslotte een gehandtekend boek in handen hebt, dan kan je je geluk niet op. Je lijkt wel net een klein kind dat een lolly gekregen heeft van zijn ouders. 

Mensen blij maken met zelfgeschreven verhalen dat moet fantastisch zijn. Daarom ben ik ook deze blog gestart om jullie te kunnen vertellen over de weg die ik afleg bij het schrijven van verhalen en wat dat bij mij vanbinnen veroorzaakt. Daarnaast is het ook een eerste manier om mijn verhalen aan het grote publiek te vertellen. Jullie zijn als het ware een eerste recensent die mijn vertellingen mag beoordelen. Hou dan ook deze blog zeker in de gaten. Binnenkort zullen jullie hier namelijk iets heel speciaals vinden. Ik hoop dat het jullie zal vasthouden zoals een spannende serie op de televisie.

Tot later.

Geniet van deze dag (is het nu op het werk of kan je genieten van een dagje verlof: maak er het beste van).

groetjes,

Eva Dupont

Het verhaal is ontstaan zoals de eerste verhalen eeuwen geleden zijn ontstaan. De eerste week van de paasvakantie in 2014 was ik met mijn moeder, mijn metekindje Emma en haar broertje Daan op vakantie aan zee. Een van de vaste momenten tijdens die week was het verhaaltje dat ik aan Emma voorlas voor ze ging slapen. Tijdens een van de bezoekjes aan de boekenwinkel kocht ik voor haar en haar broertje een blokkenpuzzel en bijhorend boekje met prentjes van dieren. Aan de hand van deze prentjes vertelde ik haar ’s avonds een leuk verhaal. Dit verhaal bracht me op het idee voor een korte verhaal voor kinderen. Hieronder kun je het resultaat lezen.

Veel leesplezier.

Minoe op de boerderij

Er was eens…

in een land hier ver vandaan, waar dieren net als mensen zijn, een poes die Minoe heette. Minoe was een speels poesje die hield van plezier maken. Elke morgen stond ze daarom vroeg op. Ze wou niets van de dag missen. Nadat ze een kom verse melk had leeggedronken en haar haren had gewassen liep ze onmiddellijk naar buiten om de andere dieren te gaan opzoeken. Ze was de beste vriend van iedereen op de boerderij. Als zij in de buurt was, dan wisten de anderen dat er zeker iets leuks te beleven viel.

De eerste die Minoe tegen kwam toen ze naar buiten liep, was de kip. De kip zat, zoals elke ochtend, graantjes te pikken in haar hok. Toen ze de poes zag aankomen, scharrelde ze opgewekt naar haar toe.

“Minoe, Minoe! Wat leuk je te zien!” kakelde ze vrolijk.

 “Goedemorgen, mevrouw kip,” miauwde ze. “Ken jij een leuk spelletje dat we samen kunnen spelen?”

Enkele minuten later liepen ze het hele kippenhok door op zoek naar tientallen eieren die overal verspreid lagen. Nadat ze hiermee klaar waren, vielen ze naast elkaar, in een bedje van stro, in slaap.

Minoe had net het hok van de kip verlaten als ze tegen Bella de koe opbotste.

“Sorry, Bella. Ik had je helemaal niet gezien,” miauwde ze verlegen.

“Dat geeft niets, Minoe. Ik kan wel tegen een stootje,” loeide de koe.

De poes maakte even wat tijd om wat met de koe te babbelen. Daarna zette ze haar tocht op het erf van de boerderij verder.

 

De volgende die ze tegenkwam was het schaap.

“Dag Minoe!” mekkerde het schaap. “Wat ben ik blij je te zien… mèèè… De boer heeft gisteren een nieuw hok voor mij en mijn familie gemaakt… mèèè… Zin om mee een kijkje te gaan nemen?”

“Ja, leuk!” spinde Minoe vrolijk.

Huppelend liepen de twee naar de nieuwe schapenstal toe. Daar aangekomen legden de twee dieren zich neer in het malse gras.

 

Vervolgens liep ze de herdershond van de boer tegen het lijf.

“Max. Hallo. Ook al wakker?” miauwde ze nieuwsgierig.

“Nog wakker zal je bedoelen zeker,” gromde de hond humeurig. “Ik ben de hele nacht opgebleven om het erf van mijn baas te bewaken. Ik denk dat ik me nu voor de kachel in de woonkamer ga leggen en daar de rest van de ochtend niet meer vandaan kom.”

“Oké, Max. Rust maar goed uit en tot een volgende keer.”

“Veel plezier nog, Minoe,” blafte de hond ten afscheid.

 

Voordat de poes terugkeerde naar huis liep ze nog even langs bij het varken. Die lag te genieten van een lekker modderbad toen Minoe langskwam.

“Dag Minoe!” knorde het varken. “Kom er bij liggen. Het is hier echt zalig.”

“Liever niet. Ik denk dat ik hier aan de kant blijf zitten.”

“Waarom? Zo’n bad heeft echt een gunstig effect op je hele lichaam.”

“Dat is goed mogelijk, varken, maar ik heb net mijn haren gewassen.”

“Jij moet het weten Minoe. Je weet echt niet wat je mist.”

Moe, maar blij wandelt de poes ten slotte terug naar huis. In de keuken heeft haar baasje net een kom verse melk en enkele lekkere snoepjes klaargelegd. Nadat ze alles heeft opgegeten en leeggedronken legt ze zich neer op de mat in woonkamer, naast Max de herdershond, voor een welverdiend middagdutje.

 

p.s. Dit verhaal vind je ook terug op de storytime-app waar ik je een tijdje geleden over verteld heb. Op deze app werden er zelfs leuke geluiden toegevoegd wat de vertelling voor je kind, kleinkind of metekind nog leuker maakt. Neem dus zeker eens een kijkje op deze app!

Naast schrijven speelt ook muziek een belangrijk rol in mijn leven.

Het is niet dat ik zelf een muziekinstrument bespeel. Integendeel zelfs, ik heb nooit notenleer gevolgd en toen ik tijdens de eerste jaren aan de middelbare school MO (muzikale opvoeding) kreeg, moest ik concluderen dat dat niets voor mij was. Ik heb echt geen gevoel voor ritme en gehoor voor muziek. 

Dit betekent echter niet dat ik niet graag naar muziek luister. Meer zelfs, het brengt me tot rust en doet mijn gedachten even weg dwalen van de sleur van het dagelijkse leven. Door op die manier mijn hoofd leeg te maken, krijg ik vaak inspiratie om te gaan schrijven of een idee voor een nieuw verhaal.

Er zijn verschillende redenen waarom ik graag naar bepaalde zangers luister. Ik bewonder hun talent om zelf liedjes te schrijven en ze volledig af te werken tot op het podium voor het grote publiek (Milow, Stephan Kellogg). Daarnaast kijk ik ook op naar hoe ze als een volwaardige entertainer de mensen een leuke avond kunnen bezorgen met een totaal spektakel van klank, licht en amusement (Stan Van Samang). Maar ook de liedjes zelf kunnen me vaak enorm bekoren en me de kracht geven om me ergens volledig voor te geven. Een cd die echt een positieve invloed op mijn gemoedsgesteldheid heeft, is de cd 'Sterker' van Nick en Simon. De liedjes op deze plaat doen me vaak aan mijn eigen leven denken. Ze hebben zelfs mee een rol gespeeld in de beslissing om mijn passie voor schrijven te delen met anderen en dat ik niet langer mag twijfelen, maar er voor moet durven gaan.

KORTOM: Als je echt iets wilt, dan moet je er voor gaan. Je mag niet twijfelen en je laten tegenhouden door allerlei obstakels. Het zou namelijk jammer zijn als je later moet zeggen dat je niet alles wat je wilde bereiken hebt kunnen realiseren. Als je iets wilt, dan moet je het op de eerste plaats doen voor jezelf. Als jij je goed in je vel voelt, dan straal je dat namelijk uit naar anderen toe.

Volgens Van Dale is een rugzak een tas die op de rug gedragen wordt, met name door trekkers met banden over de schouders. Het is met andere woorden een tas die je kan gebruiken om bezittingen te verplaatsen, een gebruiksvoorwerp.

Een rugzak is echter veel meer dan dat. De rugzak staat ook voor alle ervaringen, herinneringen die je in de loop van je leven verzameld hebt en die je mee maken tot wie je echt bent. Het bepaalt mee je karakter en je draagkracht om met moeilijkheden en met nieuwigheden om te gaan. 

Iedereen heeft een eigen rugzak en op een bepaald moment kan die enorm zwaar doorwegen, maar in grote mate blijft het een verrijking voor jezelf als persoon. Zonder die rugzak zou je leven veel minder mooi zijn, hoe zwaar het leven soms ook is. Het maakt iedere persoon namelijk uniek met zijn eigen talenten en gebreken. Je moet het met andere woorden koesteren als een van de mooiste geschenken die je van het leven gekregen heb.

Morgen is het Allerheiligen. Het bezoek aan het kerkhof vandaag doet me opnieuw even stilstaan bij de mensen die ik moet missen, die een tijdje geleden uit mijn leven zijn verdwenen. Ik wil echter niet geloven dat die personen voorgoed weg zijn. Voor mij zijn ze nog altijd in mijn leven aanwezig. Ze zullen nooit helemaal verdwijnen. Deze boodschap wil ik jullie vandaag meegeven. Ik hoop dat het een steun mag zijn wanneer je het moeilijk hebt op dit moment bij het gemis van een dierbaar iemand.

Dit liedje van Marco Borsato zegt eigenlijk alles wat ik zeggen wil:

Het is een prachtige herfstdag vandaag. Ideaal om een wandeling te maken in het bos en te genieten van de wondermooie kleuren in de natuur.

Vandaag is het precies tien dagen geleden sinds ik met deze blog ben begonnen. Sinds de start van deze blog voel ik me bevrijd. Ik heb het gevoel dat ik nu eindelijk bezig ben met mijn echte droom. Als ik 's avonds na het werk thuiskom kijk ik er naar uit om er aan verder te werken. Het heeft al een belangrijke plaats in mijn leven ingenomen en ik denk niet dat ik het nog zou kunnen missen. Soms vraagt een mens zich af waarom het zolang moet duren voor hij of zij zich echt aan de wereld durft te tonen zoals hij of zij is. 

Als je de titel van dit bericht gelezen hebt, dan besef je waarschijnlijk dat ik graag zou weten hoe jij tegenover lectuur staat. Welke boeken jij graag leest. Op die manier leer ik de mensen die mijn blog lezen beter kennen en dat zal me waarschijnlijk ook helpen om het nog beter te maken. Ik kijk dan ook uit naar jullie respons op deze poll.

groetjes van,

Eva

"Simon, ik ben bang. Ik wil hier weg. Naar huis."

"Je moet niet bang zijn, Lotte. Ik ben bij jou. Ik zal je beschermen. Dat beloof ik je," probeert de jongen zijn vriendinnetje gerust te stellen.

Hij slaat zijn arm om de schouders van het meisje en samen lopen ze de berg af, naar het dorp dat ze in de verte zien liggen. Wanneer ze vijftien minuten later de eerste woning bereiken, merken ze onmiddellijk dat er iets niet pluis is. Het huis is volledig vervallen. De ruiten op het gelijkvloers zijn ingegooid, de muren zijn met graffiti beklad en het pad naar de voordeur is volledig overwoekerd met onkruid. Terwijl ze verder lopen, komen ze geen enkele levende ziel tegen. De huisraad van heel wat woningen ligt verspreid over de straat. Het lijkt wel alsof de mensen van dit dorp halsoverkop vertrokken zijn. Wat is er hier in hemelsnaam aan de hand?

Af en toe kan het eens echt deugd doen om niets te moeten doen. Gewoon je na een drukke dag op het werk thuis neerploffen in de zetel en genieten van een mooie film of spannende serie op teevee. De boog kan namelijk niet altijd gespannen staan. Soms moet je ook eens tijd maken voor jezelf en niets plannen, maar genieten van wat er op je afkomt en de dag nemen zoals ze komt. Probeer dit ook eens en je zal zien dat je de volgende dag extra energie hebt om er terug 100% tegenaan te ga gaan.

Hopelijk is de nieuwe werkweek / schoolweek goed van start gegaan. 

Graag zou ik jullie hier de volgend app willen voorstellen: Storytime kinderverhalen. Deze gratis app is heel interessant voor iedereen die kinderen of kleinkinderen heeft en ook voor mensen die regelmatig gaan babysitten. Via deze weg kan je immers snel en gemakkelijk een leuk voorleesverhaaltje vinden aangepast aan jouw kind. Wanneer je zelf een kinderverhaal hebt geschreven dan kan je dit via deze app ook delen met anderen. Kortom een zeer waardevolle aanwinst.

groetjes,

Eva

Het was een regenachtige dag in oktober. De straten en pleinen waren bedekt met een laagje modder en overal waar je stapte moest je oppassen voor vuile plassen. Toch was de 18-jarige Emilie in haar nopjes. Het was immers herfst, haar lievelingsseizoen. Ze vond de natuur in deze periode van het jaar op haar mooist. De bomen in het bos, met al die verschillende kleuren, leken wel op een schilderij van een wereldberoemde schilder. De bladeren die al op de grond gevallen waren bedekten de bodem met een prachtig vloertapijt. Ze genoot ervan om met haar rubberen, kakilaarzen door de bladeren te schuiven. Het gaf haar rust in haar hoofd. Als ze dan 's avonds thuiskwam en opwarmde bij het haardvuur met een lekkere kop warme chocolademelk dan was haar dag compleet. 

In plaats van te sakkeren wanneer het weer eens slecht weer is buiten moet je gewoon genieten van de prachtige natuur om je heen. Alleen of samen met de mensen van wie je houdt. Leef in het moment en geniet van de kleine dingen van het leven.

Ik wens jullie een wondermooie avond toe en een leuke zondag.

Eva

p.s. Vergeet niet dat we deze nacht om drie uur de tijd een uur moeten terugdraaien. Je mag met andere woorden een uur langer slapen :)

Het idee achter deze app is dat je elke dag, op een onverwacht moment een bericht krijgt. Wanneer je de app vervolgens opent wordt er automatisch een foto gemaakt waar je dan iets over kan schrijven. 

Dit principe wil ik ook gaan toepassen op deze blog. Ik zal hier regelmatig een nieuwe foto plaatsen en die dan voorzien van een boeiende tekst. Het lijkt me namelijk leuk om de foto's die ik op deze manier gemaakt heb en het verhaal dat erbij ontstaan is met jullie delen.

Goedenavond allemaal,

Ik hoop dat jullie een goede dag hebben gehad, een dag vol inspiratie om er een leuk weekend van te maken.

Dit brengt me dan bij het onderwerp van dit bericht: Waar haal IK mijn inspiratie vandaan voor het schrijven van een leuk en boeiend verhaal?

Dat is niet zo gemakkelijk uit te leggen. Vaak ontstaat de inspiratie voor een verhaal gewoon uit het niets. Dit klinkt misschien raar, maar toch is het zo. Er kan mij op elk ogenblik van de dag plots een fantastisch idee voor een nieuw verhaal of een interessante wending voor een verhaal waar ik mee bezig ben naar binnenschieten. Dit kan gebeuren wanneer ik aan het wandelen ben (met de hond), als ik op de tram zit op weg naar het werk of wanneer ik 's morgens wakker wordt. Dat is ook de reden waarom ik altijd pen en papier of mijn i-Pad op zak heb. Op die manier kan ik namelijk onmiddellijk de ideeën die ontstaan in mijn hoofd opschrijven zodat ik ze niet zou vergeten. Het is daarenboven ook een manier voor mij om alles wat ik overdag meemaak te verwerken. Wanneer ik even een dipje heb kan het immers enorm deugd doen om alles op te schrijven. Het lijkt dan alsof ik mijn zorgen aan een onzichtbare vriend vertel zodat ik het van me af kan zetten om daarna gewoon verder te gaan. Ik ben namelijk een echte binnenfretter, iemand die niet gemakkelijk over haar gevoelens praat, en dan is iets opschrijven de gemakkelijkste manier om iets waar ik niet over kan praten te verwerken. Dit is mede de reden waarom ik aan deze blog begonnen ben: aan de wereld tonen wie ik echt ben.

Welkom terug!

Zoals jullie gisteren al konden lezen ben ik al van jongs af aan gefascineerd door alles wat met boeken te maken heeft. In mijn wildste fantasieën droom ik er zelfs van om ooit een eigen boek te schrijven. Lange tijd is het gewoon bij dromen gebleven en durfde ik er nooit echt voor te gaan. Zelfs nu nog ben ik bang om me echt bloot te geven. 

Tot vier jaar geleden hield ik het dekseltje om me echt te gaan focussen op het schrijven van verhalen zelfs stevig dicht. Ik was er van overtuigd dat het toch niets voor mij was. Dit veranderde op een bepaald ogenblik toen ik de folder van NHA in mijn brievenbus vond. Ik besloot om er uiteindelijk toch voor te gaan en schreef me in voor de thuiscursus "X korte verhalen schrijven".

Als eerste huiswerk bij deze cursus kreeg ik de opdracht om iets over mezelf te vertellen. Deze taak vond ik al een enorme uitdaging op zich. Ik wilde niet gewoon maar op papier zetten wie ik ben, wat ik doe en wat mijn motivatie was om me voor deze cursus in te schrijven. Neen, ik wilde meer. Ik wilde onmiddellijk een verpletterende eerste indruk maken. Als ik eerlijk toegeef dan is me dat ook wel gelukt. Drie jaar lang heb ik me vol overgave aan deze cursus gewijd. Dankzij de feedback van mijn docent ben ik er zelfs in geslaagd om schrijven een belangrijke plaats in mijn leven te laten innemen. Ik besef nu eens te meer dat dit voor mij een belangrijk talent is dat ik niet verloren mag laten gaan.

Ik vind het dan ook gepast om het eerste 'verhaal' dat ik voor deze cursus heb geschreven hier met jullie te delen.

De geboorte van een schrijfster

Het was een bewolkte lentedag eind april 1981. In Noord-Ierland was het al 5 jaar durende protest van Iers republikeinse gevangenen tot een hoogtepunt gekomen. Na een maandenlange hongerstaking was de gezondheidstoestand van de gevangenen er sterk op achteruitgegaan.

Op hetzelfde ogenblik in een klein dorpje in de omgeving van Leuven. Een jonge vrouw voelde rond de middag de weeën steeds heviger opkomen. Ze haastte zich samen met haar man naar het Heilig-Hartziekenhuis in Leuven. Daar werd omstreeks 19u50 hun eerste dochter geboren. Ze gaven haar de naam “Eva”, wat Latijn is voor “Adem van leven”.

Het meisje had een normale jeugd waarin boeken een belangrijke rol speelden. Ze genoot samen met haar 2 jaar jongere zus Sarah van de verhalen die hun ,moeder elke avond voor het slapengaan voorlas. Van zodra ze zelf kon lezen verslond ze het ene boek na het andere. Vooral de boeken van Roald Dahl hebben haar leeshonger sterk geprikkeld. Dit vooral door de fantasiewereld waarin je als kind wordt meegezogen.

Al van kleins af aan heeft Eva immers een enorme verbeelding. Als ze een film op teevee ziet of een boek leest, dan ziet ze zichzelf al als hoofdpersonage in het verhaal en probeert ze zelf uit te vinden hoe het verhaal verder zal gaan. Zelfs wanneer een verhaal een afgesloten einde heeft, probeert ze met haar eigen verbeelding een vervolg aan het verhaal te breien. Tijdens de middelbare school waren zij en haar beste vriendin Liesbeth echt verzot op de serie van Superman op de televisie. Samen hebben ze heel wat vervolgverhalen op deze serie gemaakt. Hierbij hebben ze heel wat plezier beleefd.

Als je dit levensverhaal leest, dan verwacht je hoogstwaarschijnlijk dat ze in de creatieve sector is terechtgekomen. Niets is echter minder waar. Door haar gebrek aan zelfzekerheid en haar drijfveer om alles steeds perfect te doen en anderen te helpen is ze uiteindelijk in de verzekeringssector terechtgekomen. Niet in het commerciële gedeelte, maar in de dienstverlening via het contact center.

Drie jaar geleden is haar drijfveer om verhalen te verzinnen opnieuw in alle hevigheid losgebarsten. Dit werd wakker gemaakt door het einde van de eerste telenovelle op VTM. Sindsdien laat de microbe haar niet meer los. Als ze dan een maand geleden de folder van NHA in de bus vindt, begint ze terug te dromen om al die ideeën in haar hoofd op papier neer te schrijven. Het heeft uiteindelijk nog enkele weken geduurd voor ze de koe bij de horens vatte en zich inschreef voor de cursus “Korte verhalen schrijven”.

En hier heb je dan mijn eerste verhaal op papier. Ik hoop dat je er veel plezier mag aan beleven en dat ik je in de toekomst nog met heel wat verhalen mag verrassen.

Op deze manier heb ik dit jaar niet alleen de magische kaap van 30 overschreden, maar misschien is het ook wel het begin van het verwezenlijken van een jarenlange droom.

Eva Dupont

Bertem, 19 juni 2011