De laatste aankopen waren nauwelijks opgeborgen in de provisiekamer toen ik gestommel hoorde aan de voordeur. Ik haastte me naar de inkomhal. Ik had mijn kleine meid al veel te lang moeten missen en kon niet wachten om haar weer in mijn armen te sluiten. Lynn hing net haar jas weg in de kast en kwam onmiddellijk naar me toegelopen toen ze me zag.

“Liefje! Leuk om je terug te zien. Hoe was je tournee? Ik had je helemaal nog niet thuis verwacht.”

Ik bleef enkele seconden roerloos staan en keek daarbij nerveus om me heen. Aan de voordeur stonden de twee vriendinnen van Lynn, maar mijn dochter was nergens te bespeuren.

“Waar is Sanne?” vroeg ik angstig.

Lynn leek te schrikken van deze vraag, maar herpakte zich snel.

“Och, dat is waar ook. Ik heb haar net bij haar vriendinnetje Lore afgezet. Zo kon ik het huis op orde brengen voor wanneer je thuiskwam, maar dat is nu niet meer nodig. Je hebt me compleet verrast met je vervroegde terugkeer.” Ze gaf me vervolgens een warme welkomstknuffel. “Ik vind het echter helemaal niet erg dat je vroeger thuis bent dan verwacht. Het komt zelfs perfect uit. Op die manier hebben we nog wat tijd alleen met elkaar voor Sanne morgen thuis is.”

Enkele minuten later zaten we met z’n allen in de loungezetels op het terras. Lynn liet haar hoofd zachtjes op mijn schouder rusten.

“Wie heeft er zin in een glaasje sangria?” vroeg ik tenslotte. “Ik heb daarstraks een vat sangria met vers fruit in de buurtwinkel gekocht.”

“Lekker! Geef mij maar een glaasje, liefje.”                                       

Toen we allemaal een slok van ons glas hadden genomen en getoost hadden op een leuke vakantie sprong ik plots recht uit mijn zetel. Ik keek mijn vriendin daarbij met een verontschuldigend gezicht aan.

“Lynn, ik hoop dat je het niet erg vind, maar ik besef net dat ik nog een aantal zaken met Danny moet bespreken in verband met de optredens die in het najaar gepland zijn. Als ik dat nu nog doe, dan ben ik voor de rest van de vakantie gerust. Ik zorg dat ik zo snel mogelijk terug ben.”

Voor ze reageerde keek ze eerst naar haar twee vriendinnen.

“Dat geeft niets, liefje. Ondertussen steek ik al een eerste lading vuile was in de wasmachine en ruim mijn spullen verder op. Zo hebben we deze avond alle tijd voor elkaar.”

Op dat ogenblik besefte ik dat ik echt wel bofte met een vriendin zoals zij. Ze was altijd zo begripvol wanneer ik weer eens niet mijn volledige aandacht aan haar kon geven door mijn drukke agenda en ze zei wel duizenden keren dat ze het helemaal niet erg vond dat Sanne altijd op de eerste plaats voor me kwam. Ik wist heel goed dat dit niet vanzelfsprekend was. Zeker niet in de wereld waarin ik leefde, een wereld waarin de ik-persoon vaak voorrang heeft op al het andere. Om haar hiervoor te bedanken gaf ik haar bij het verlaten van het terras nog snel een kusje op de mond.