Het ziet er naar uit dat ook vandaag eerder als een 'normaal' dagje bestempeld mag worden..jeuj !!
Maar voor ik het vergeet wil ik aan diegenen die het niet via FB hoorden, vertellen dat mijn musje me gisteren verraste met een ongelofelijk lief kadootje ; een zilveren ringetje waarop drie hartjes-met-steentje op bevestigd zijn met volgende symboliek ; een hartje van de papa, eentje van Sven en ééntje van haarzelf. En daar wàs de zoveelste krop in de keel, of wat had je gedacht ;). Zo heb ik mijn grootste schatten inderdaad altijd dicht bij me..al zitten ze natuurlijk ook onuitwisbaar in mijn hart, samen trouwens met nog vele anderen. Ik probeer straks mijn kostbare kleinood hier per foto mee te geven, ben benieuwd of het gaat lukken .
Deze namiddag bezoek gekregen van ....pleegwoeke JAYDA ! En Juicy én Jinxy én Roxy ! Het was de invasie der chi'kes die vanuit de inkomhall één voor één op me losgelaten werden door Martine en Jadranko. Zo'n blij weerzien weeral ! Ik vrees wel dat ze dat in de hele wijk gehoord hebben.
Poezeneten werd direct opgeschrokt, poezen zelf weggejaagd (behalve Zorro die naar goeie gewoonte 'n beetje minachtend neerkeek op het lawaaierige grut zonder zich er verder nog aan te storen), kamers werden geïnspecteerd en zeker Roxy, die er voor het eerst was vond het allemaal héél spannend. Pipispannend, if you know what I mean . Uiteindelijk werden er een paar schoten in beslag genomen en konden de 'oudjes' rustig hun babbelmiddag inzetten. Nog wat tips meegekregen ook ; monsterboelekes zouden het namelijk niet zo ophebben met 'asperges' en laat dat nu net een groente zijn waar ik, zeker in het seizoen, niet genoeg van kan krijgen. Asperges it will be !!
's Avonds nog een gezellig telefonisch babbeltje gedaan met Brigitte, een ex-collegaatje en een minder leuk met mama. Minder leuk omdat ze wist te vertellen dat ze twee dagen op rij op straat gevallen was (de tweede keer aangereden door iemand in een invalidenwagentje, misschien ook voor hen een rijbewijs inlassen ?) en daarbij de nodige mankementen had opgelopen. Niet leuk !
Zo meteen manlief zijn voorbeeld opvolgen en pyjamagewijs in de zetel duiken met zicht op onze joekel !
zaterdag 25 januari 2014 - Just an ordinary day...
Druk dagje geweest vandaag ! Nu ja, eerder halve dag, want het was bijna middag voor ik het welletjes vond geweest in bed. Nachten zijn nog altijd verdeeld in slaap- en wakkere brokken maar de pijn is zowiezo minder. Toch nog eens op tafel gooien zogauw ik iemand van UZA aan de lijn heb want ook daar is een pijnkliniek waar ze me ongetwijfeld kunnen helpen.
Heb me nog moeten haasten om de mannen van Krefel niet in pyjama te moeten ontvangen. Die zouden namelijk vanaf 12 hrs voor de deur staan met onze nieuwe tv. We hebben, met dank aan 'solden' en Ecocheques, niet kunnen weerstaan aan de sociale druk en ons een joekel van een led-tv aangeschaft, een laat kerstkado van ons aan ons, je kent dat wel. Omdat ik geen zin had om Eric een ganse namiddag te horen vloeken en sakkeren hebben we hem door de Krefelmannen zelf laten plaatsen . Hij hangt nu hoog (eigenlijk eerder laag, maar kom) en droog te pronken, precies gecentreerd én waterpas boven het tv meubel, op pakweg 20 minuutjes tijd...er is dus ongelofelijk veel gevloek uitgespaard ! Eric is ook maar gelijk de digicorder gaan omwisselen want diegene die we nog bezigden dateerde zo'n beetje van het spreekwoordelijke stenen tijdperk. Het is wel even wennen, iedereen lijkt ineens zo grooooot, maar echt vervelend is het niet, verre van.
Later op de middag werden we verblijd door het bezoek van ex-collegaatje Nicole, haar zus en ook huidige collega Viv en zoon Tim-met-de-eigen-gemaakte-cake die we eigenlijk eerst roken voor we de rest zagen. Het ruiken was een minstens zo aangename ervaring als het zien van de lieve mensjes ! Was een héél ontspannend uurtje !
Na het avondeten hebben de Bruintjes en fotoalbums van in jeezekes tijd ervoor gezorgd dat we weer precies weten hoe ons haar er onderandere bij lag zo'n dikke 15 jaar geleden. Dat van mij was ros, dat van Eric... was er gewoon nog. Veel herinneringen opgehaald aan gezamenlijk doorgebrachte vakanties... vooral onze zeilvakanties zijn het herbeleven waard met veel anekdotes die eigenlijk niet verloren mogen gaan. Misschien voer voor een boek ofzo ? Al moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat zowat de helft van de anekdotes niet echt voor publicatie vatbaar zijn, en dit wel om verschillende redenen .
Daarna was het voor mij ten strengste verboden om nog één vin te verroeren dus ben ik braaf voor onze joekel gaan zitten met aan weerkanten een poezelig beest, en ja, ik geef het toe, het ging me heel goed af.
Ondanks dat ik best wel moe was had ik eindelijk nog eens het idee dat ik een 'normale' dag achter de rug had..dat feit alleen al is een vermelding waard. Oké, die joekelteevee valt wel iets buiten het normale, dat doen we echt niet alle weken, maar je weet wel wat ik bedoel...Indien niet, dan heb je pech, ben te moe om het uit te leggen .
Ondanks het extreem goede voornemen toch nog niet de ideale nacht beleefd maar het begon er op te trekken. Op tijd mee gaan slapen, wat op zich al wel een succes was, maar rond 3u30 toch met flink wat pijn wakker geworden. Morfientje genomen en gewacht op de 'directe' verdwijning van die pijn. Blijkbaar is de ene 'direct' de andere ni ? Bovendien had ik ook een héél droge mond (moest hem constant spoelen), keelpijn (heel voorzichtig waren ze met de echo-endoscopie duidelijk ni geweest) en de portacath begon ook serieus te zeuren. Enfin, redenen genoeg om een serieuze blijtsessie in te lassen met alles erop en eraan 'Waarom ikke ???' 'Wa heb ik misdaan ???' 'Ik heb nog zoveel te doe-oen !!' Ben voor de goede orde dan ook maar naar de zetel verhuisd, niet dat Eric me niet in deze toestand mag zien maar ik gunde hem zijn nachtrust des te harder. Uiteindelijk tegen een uur of zes mijn ochtendantipijnpillen genomen en die hebben hun werk goed gedaan ; in mijn eigen bed een zalig slaapke gedaan, eerst tot elf uur, nog een keertje omgedraaid en dan tot na twaalven ! Niet helemaal zoals ik gehoopt had dus maar ik was misschien ook wel wat te hebberig geweest. Ik had al zeker geen rekening gehouden met de extra vervelendheden die eerstdaags wel achterwege zullen blijven.
Tegen dat ik goed en wel écht wakker was, was het al tijd om me UZA-vaardig te maken. Voor een date met een professor mag het al iets meer (tijd) kosten niwaar. We waren uiteraard véél te vroeg en de professor om eerlijk te zijn wel een beetje veel te laat. Maar ik vergeef het hem graag ! Eerst met een assistente een paar algemeenheden doorgenomen, vooral geantwoord op tradionele en minder traditionele vragen als daar zijn 'Hoe groot bent u ?' (1.68m) en 'Hoe oud was u toen u u eerste keer uw maandstonden kreeg ?' WTF ?? Nu wist ik dat nog wel, de zowat meest genante dag uit mijn leven omdat een apetrotse moeder het nodig vond om dit feit zowat letterlijk wereldkundig te maken maar ik vond het wel een rare vraag. Ik wou vooral ook niet aan die bewuste dag herinnerd worden !
Dan was aan aan de prof om zijn intrede te maken. Hij had mijn dossier al grondig doorgenomen en kon direct zijn kaarten op tafel gooien. Mijn kaarten eigenlijk, drie stuks, en ik mocht er eentje trekken.
1. de klassieke behandeling zoals ik ze vanuit Klina had meegekregen, met vooral oog voor comfort en kwaliteit maar er zouden geen
spectaculaire resultaten mogen verwacht worden.
2. de klassieke behandeling waarbij een extra product wordt toegevoegd zodat je tot een nieuwe mix komt die momenteel al wel uit de
testfase is maar nog niet lang genoeg om geregistreerd te mogen worden om bv in aanmerking te komen voor terugbetaling door het
ziekenfonds. Een agressievere methode met meer bijwerkingen, maar met een heel grote kans op slagen wat wil zeggen ; snellere
stabilisatie, snellere controle over de ziekte. Resultaten zijn over heel de lijn positief. Kan enkel in UZA aangeboden worden wegens
nog niet op de officiële markt.
3. een meer experimentele behandeling met produkten waarvan met nog niet zeker weet wat ze tot resultaat gaan geven, kan fenomenaal
goed zijn maar ook dik tegenvallen.
Denk dat het voor de meesten al duidelijk is waar we voor gaan ; voor nummerke 2, inderdaad ! Het wordt dus zwaarder (naar bijwerkingen toe + haaruitval) maar als het resultaat navenant is dan is er geen enkele reden om het niét te doen. We zullen ons monsterboeleke eens laten zien dat we niet met ons laten sollen ! De prof raadde ons deze behandeling ook aan gezien de omstandigheden (nog jong enzovoort) en heeft meteen contact opgenomen met Klina om dit met Dr Demey door te nemen. Die ging volledig akkoord, wat maakt dat mijn afspraken in Klina nu geannuleerd zijn en ik op maandag te horen krijg hoe het verdere verloop zal zijn in UZA. Normaal start ik ook daar begin volgende week, althans zo snel mogelijk !
Zowel Eric en ik zijn met een heel goed gevoel terug naar huis gereden. We zijn er echt van overtuigd dat dit een kans is die we niet mogen laten liggen en zijn er ook heel dankbaar voor. Het lijkt nu eigenlijk meer op een avontuur dan op een 'behandeling' al blijft het dat natuurlijk wel. Heb ook meteen iets bijgeschreven op mijn to-do-lijstje ; sjallekes en misschien wel een pruik kopen ! Toch blonde pijpenkrullen ?
Toch niks zo zalig dan na een vermoeiend dagje, of het nu van't shoppen, van't werken of van het voyageren in de kliniek is, in je eigen zetel te kunnen ploffen !
Het zijn nog een paar interessante laatste uurtjes geweest trouwens, alvorens ik 'gelost' werd. Manlief en ik hebben kennis gemaakt met Dr. Wim Demey, die 'mijn' oncoloog wordt (tenzij er in Klina iets gelegans anders uit de bus komt maar daar gaan we nog effe niet van uit). Een heel vriendelijke man, to the point (beetje slikken) maar absoluut van zin om ervoor te zorgen dat ik van zo weinig mogelijk last heb tijdens de af te leggen weg. Tenzij de uitslag van de biopsie iets anders doet voorschrijven gaan we voor tweewekelijkse chemo, een "tusseninne' dosis ; ik ben jong genoeg voor een straffe, maar niet in topvorm (te 'mager', stel u voor, IKKE !) om die comfortabel aan te kunnen, de 'zachte' is dan weer té soft. Houdt in dat ik elke twee weken op dinsdag binnen ga, mijn rantsoen chemo krijg, na de middag naar huis mag met een 'bakske' (nog geen idee wat dat inhoudt eigenlijk, 'vol stro' zal het wel ni zijn) dat ik de donderdag daarna moet laten 'afkoppelen'. In principe zijn de bijwerkingen van deze cocktail beperkt ; géén haaruitval (al is dat het minst van mijn zorgen, ik had het wel zien zitten om met blonde pijpekrullen door het leven te gaan, je haar komt soms naar het schijnt helemaal 'anders' terug), mogelijk een beetje misselijkheid, misschien verstopping/diarree en waarschijnlijk nog het meest last van tintelende vingers en tenen/voeten, een beetje zoals wanneer die onderdelen 'slapen'. Het is voorlopig gewoon koffiedik kijken wat de gevolgen betreft dus daar gaan we ons nog niet ambetant in maken. Wat ik wel het meeste vrees is 'misselijkheid', niet zozeer omwille van het gevoel op zich, al zijn er leukere bezigheden, maar vooral omdat ik absoluut wil bijkomen om 'sterker' te zijn. Eten blijft een ramp en in combinatie met 'braken' gewoon geen optie voor mij. Vind ik zelf toch. Om bij te komen kan ik Nutrilon drankjes halen bij de apotheek, dat gaan we morgen eens proberen. Nu forceer ik dagelijks zo veel mogelijk calorieën door middel van milkshakes, ijsjes, flink gesuikerde thee en nog meer van die typische dingen die ik vroeger meed als de pest. Deze week ging ik om volle melk bij AH, ben een kwartier bezig geweest met het zoeken naar de meest caloriehoudende volle melk ; toch wel 2% meer dan de minst volle !
Bon, we waren bij 'misselijkheid' en vooral het feit dat we daar niet op zitten te wachten. We gaan het er dan verder ook niet over hebben ! Wat wél interessant was, voor mij en de 'mijnen' althans, en ik denk ook wel een beetje voor jullie ; nieuwe pijnmedicatie ! In plaats van Tradonal (ik schreef eerder verkeerdelijk Tradolan, da's al zoals...shit, hoe heet die mens van de Postduif nu weer ???) ga ik nu Contramal Retard nemen, 2 x 200 mg 's ochtends en 's avonds idem dito. Als ik toch nog een pijnopstoot tussendoor krijg mag ik een pilleke MS Direct nemen, morfine eigenlijk, dat, zoals de naam zegt, direct werkt. Maandag gaan we evalueren in hoeverre dit een verbetering is, indien nodig zijn er nog alternatieven voorhanden. . Ik heb in elk geval met goeie moed mijn eerste twee Contramallekes achterover geslagen. Morgen horen jullie of ik eindelijk Eric nog eens in bed heb kunnen verblijden met mijn charmant gezelschap op een normaal gaan-slapen-uur in plaats van met ijskoude voeten in het holst van de nacht. Verboden te wekken, ook niet als ik snurk !!
Hier zitten we dan, bloednuchter en onweerstaanbaar sexy dankzij de opgelegde dresscode. Toch een pluim voor de designer. Met dit modelletje hoef je geen acrobatische toeren uit te halen om niet constant met je kont bloot te zitten. Het sluit netjes achteraan met een zodanig ingewikkeld strikjessysteem dat die toeren wel nodig zijn om het vast te maken maar kom, liever dat dan een blote kont. Bovendien heb ik mijn strikjessluiter van dienst bij die, gewapend met een thermos koffie en de krant, gezellig naast mij zit. Het was wel effe vloeken bij de check-in ; ipv een kamer alleen... een zaal ! Ik, die zowiezo al slecht slaap dezer dagen, een kamer delen met andere dames die mogelijk de ganse nacht snurken, snotteren, kreunen, whatever ?? Doe me dat in godsnaam ni aan ! Dan ga'k gewoon naar huis ! Heb mijn vrees iets diplomatischer maar toch op niet mis te verstane wijze overgemaakt, om er een paar tranen bij te doen voor het effect moest ik niet veel moeite doen, en een half uurtje later kreeg ik bevestiging dat ik tegen de avond mag verhuizen. Oef, toch al één slag thuis gehaald ! Nee, ik méén het, zelfs al moest ik de extra's zelf betalen, een eenpersoonskamer is voor mij echt onontbeerlijk. Hoe sociaal ik ook ben op de meeste momenten, in ziekenhuizen heb ik absoluut geen behoefte aan gezelschap, tenzij tijdens het bezoekuur. En ik slaap ook écht niet vanaf dat er één vreemd geluid mijn oor induikt. Vraag maar aan Eric ; een halve snurk en ik ram mijn ellenboog tussen zijn ribben. Voor één geluid ben ik imuun, je raadt het misschien al...kattengespin ;)
Ik ben er in elk geval klaar voor, de medische variant van de prins op het witte paard mag langskomen !
17u15
Ziezo, alle 'ingrepen' zijn achter de rug. De echo-endoscopie is goed verlopen en da's een pak van mijn hart want vooraf wist Dr Struyf me nog te vertellen dat ook dat niet simpel zou zijn. Mijn monsterboeleke laat zich duidelijk niet gemakkelijk traceren maar het is haar blijkbaar toch gelukt. Daarna voos genoeg om geen tijdsbesef te hebben tot het tijd was voor de volgende ingreep. Toch wel iets ingrijpender, voor mij vooral in't koppeke, voor de chirurg eerder 'aan den lijve' : bibie heeft fijn aderkes en dan is het prutsen geblazen. Enfin, ik ben een portacath rijker en mag nu 2 weken mijn arm niet hoger heffen dan 90°. Die ga ik moet moeten vastplakken denk ik, als ik geen pijn heb dan ben ik dergelijke instructies meestal snel vergeten. In afwachting van mijn intrede in het OK kreeg ik nog uiterst aangenaam bezoek. Waterpolovriend Dirk, die zo'n beetje de verpleegkundige scepter zwaait in die regionen, kwam effe koekeloeren en heeft nog wat extra uitleg gegeven. Connecties zijn altijd handig . Ook kreeg ik te horen dat ik misschien vanavond naar huis mag, als alles in orde is. Daar zullen we dan wel voor zorgen, alles gaat nog nooit zo in orde geweest zijn !
Ondertussen stromen de lieve smsjes, foontjes, mailtjes met bosjes binnen...ik voel me zo rijk ! Mag er niet aan denken dat je iets dergelijks moet 'doorstaan' zonder dit alles. Eric wijkt ook niet van mijn zijde en Mayenne wordt een prima verpleegster, daar ben ik rotsvast van overtuigd ! Zit hier nu trouwens 'bio' te leren en draait met polsen, nek en zowat alles wat beweegt om de 'gewrichten' onder de knie te krijgen. Onder de patella dus (= knieschijf eigenlijk maar da's een detail).
Ik ga nu proberen om dit als kladversie te bewaren, misschien kribbel ik vanavond nog een beetje verder. Lukt dat niet, dan hebben jullie gewoon al heel vroeg 'het laatste nieuws'.
Ik wandel rond, ga terug zitten, vloek, neem een teveelste Tradenol.
Eric, die al weken in waakmodus slaapt en die me hoort en bij me komt zitten
Niks anders kan doen dan over mijn rug wrijven met pure machteloosheid in zijn ogen.
Een beetje zoals een aanstaande vader die zijn wee-hebbend vrouwke probeert te troosten.
Eigenlijk voelt de pijn een beetje zoals een wee, één flinke wee die een paar uur duurt.
Eigenlijk ben ik ook een beetje zwanger, maar dan van een tumor.
Met een paar keer goed persen raak ik er jammer genoeg niet vanaf...
Traag maar zeker doet de Tradenol zijn (of is het haar ?) werk, aangemoedigd door handen die niet opgeven.
'Nog een half uurtje' schat ik, en dan is het over, met een beetje geluk voor de rest van de nacht.
Ik deel mijn pijn niet met jullie opdat jullie zouden weten hoeveel pijn het wel doet, maar omdat ze de laatste maanden een niet weg te denken rol in mijn leven speelt. Ik kan ze niet negeren, niet links laten liggen, ze hoort hier ook. Maar ik beloof dat ik jullie er niet elke nacht mee ga vervelen. Nog eventjes en ze blijft misschien zelfs voorgoed weg ! Positief denken !
Rise en Shine ! Nee, zo'n goeie nacht had ik nu ook weer niet maar toch beter dan gisteren en als het zonneke dan volop schijnt scheelt dat ook een pak. Deze nacht was het trouwens Toulouse (Loes!) die me het meest gezelschap heeft gehouden. Heeft zalig liggen ronken vlak naast mijn oor en omdat Loes! helemaal geen aanhankelijke kat is heb ik daar extra van genoten. Loes! is volgens mij hyperkinetisch. 'Hoe doet ze dan ?' Wel, neem het normale speelse gedrag van een jonge kat en doe dat maal....37 ofzo. Ze is heel schichtig, vindt nooit rust, is altijd op haar qui-vive en doet zelden iets 'kalm'. Ze 'komt' bijvoorbeeld niet terug naar binnen vanuit de tuin, ze STORMT naar binnen alsof er een heel leger Orks achter haar aan zit. Dat zijn dan ook de keren dat ze fatsoenlijk door het kattenluikje geraakt. Als ze het iets kalmer aandoet blijft ze met haar kop tegen het luikje bonken maar vergeet dan wel haar poot tegelijkertijd door het gat te steken wat maakt dat het luikje garantie gewoon terug tegen haar kop knalt. Tijdens haar nachtwandelingen klettert ze volgens mij telkens zowat half Stabroek wakker. Haar verzorgen is ook onbegonnen werk..nageltjes knippen, antivlooidruppeltjes in haar nek doen...telkens een strijd op leven en dood die toch minstens eindigt met een paar serieuze oorlogswonden. Als je ze in haar nekvel pakt en omhoog houdt, de meest onfortuinlijke houding voor elk poezebeest, slaagt mamzel er nog altijd in om met haar VIER poten rond je arm te klauwen. Dat moet JIJ 'n keer proberen ! En toch is het het liefste Loesje van de hele wereld !
Na het dagelijks half literke vers fruitsap dat Eric trouw voor me perst had ik in elk geval het idee dat ik meer van mijn dag zou maken dan gisteren.
Ben mus van school gaan halen en die had net een gesprekje met één van haar leerkrachten achter de rug ; een verpleegster die in Klina werkt en die al eens naar de gezondheidstoestand van 'de mama' vraagt. Blijkt dat ze, eens ze begrepen had hoe ernstig het was, Mayenne in een soort van volgsysteem heeft opgenomen waardoor dié leerkrachten van wie Mayenne les krijgt op de hoogte worden gesteld van de actuele situatie. Bij een mogelijk 'minder' dagje hoeft men niet verder te kijken dan het dossier en kan er correct geanticipeerd worden. Dit geeft zowel Mayenne als ons een comfortabel gevoel. Eric kan op zijn werk trouwens op minstens zo veel begrip rekenen. Het belangrijkste wat ze daar voor hem kunnen doen als 'steun' is het hem niet moeilijk maken als hij vrijaf wil nemen. We mogen op onze twee oren slapen dat dat nooit een probleem zal zijn.
Vanmiddag Mayenne aan zwembad Groenenhoek gedropt waar ze wekelijks een uurtje zwemles geeft aan beginnertjes. Altijd geweldig om die spring-int-waters bezig te zien, al duurt het bij sommigen wel eventjes alvorens hij/zij effectief in het water springt. De twijfelaartjes zijn zo aandoenlijk, de doodsangst in hun oogjes, mama die verwachtingsvol vanuit de tribune de troepen aanschouwt, klaar om trots om zich heen te kijken met een 'dit-heeft-toch-wel-iedereen-gezien'-blik in haar ogen. Jammer genoeg voldoet niet elk tewatergelaten kindje aan deze verwachtingen en verandert de blik soms van hoopvol naar toch wel een klein beetje schaamtevol, zeker als de volgende spruit met een soort van doodsverachting in het water knalt na een aanloop van zes meter. Vandaag ben ik echter niet blijven toekijken, ik had een date met mijn ma in een eetcafé achter de hoek ; De Postduif ! Geen, zoals de naam doet vermoeden grauwe kroeg vol in grijze stofjasen gehulde duivenmelkers die elkaar duifgewijs proberen de loef af te steken. Nee, gewoon een gezellig en 'lekker' eetcafé met een gemiddelde bezoekersleeftijd van.. ik schat een jaar of 50. Ludwig heet de uiterst aimabele uitbater maar dat vind ik een vervelende naam. Ik vergeet hem namelijk altijd. Met mama een beetje bijgebabbeld, haar verteld over wat er allemaal op het programma staat de komende dagen, uitgelegd dat ik een dankbare uitlaatklep heb gevonden en een paar leuke reacties voorgelezen. Ze deed heel erg haar best om 'positief' over te komen maar eigenlijk klopte het niet helemaal. Mama IS niet iemand die in dergelijke situaties van nature doet alsof er niks speciaals aan de hand is en vrolijk overal doorheen praat. Dat heeft me toch een beetje aan het denken gezet. Verwacht ik niet te véél van de mensen, en vooràl : verwacht ik niet te veel van mezelf ? Ik denk dat ik moet leren te accepteren dat mensen deze situatie oprecht erg vinden voor mij, en hen ook de kans moet geven om me dat duidelijk te maken of toch zeker niet onder stoelen of banken te steken. Als ik mezelf af en toe een blijtmoment gun, waarom dan niet SAMEN met iemand, die het ook erg vindt ?? Niet enkel met Eric of Mayenne, maar met mensen die ik nu bijna dwing om tegen hun natuur in te gaan. Gisteren belde een van mijn beste friendinnekes. Ze klonk opgewekt, maar ook zenuwachtig en ik besefte pas waarom toen ze het me achteraf zelf per sms vertelde ; 'sorry als ik te enthousiast deed maar eigenlijk had ik meer zin om je vast te pakken en dat vuile vieze beest uit je lijf te sleuren en je een dikke knuffel te geven en ik had zoooveel moeite om niet te huilen !'. Ik schaamde me zelfs een beetje. Bij deze ; als iemand 'n keertje liever 'huilt' (dat moet niet letterlijk zijn) dan 'gemaakt' enthousiast doet, ga uw gang, ik doe gewoon mee ! Als het maar niet te lang duurt . Nee, het hoort er gewoon bij...punt !
Rest me alleen nog te vertellen dat ik heel flink mijn valiesje heb gemaakt voor mijn tweedaagse in Klina. Morgen in de voormiddag wordt er nog een punctie genomen van het kwaadaardig weefsel omdat het ziekenfonds dat nodig heeft om terugbetaling te kunnen voorzien (alsof je voor je plezier een kankerke veinst, schandalig vind ik het !). Na de middag word ik voorzien van een portacath langswaar de chemo en eventuele andere medicatie kan worden toegediend zodat je aders niet suf geprikt worden tijdens de ganse behandeling. Aangezien ik overnight moet blijven (dik tegen mijn zin maar bon, zal wel voor een goei doel zijn) heb ik ervoor gezorgd dat ik, buiten proper ondergoed, vooral al mijn laders heb klaarliggen. Nog iemand die moet toegeven dat ondergoed stilaan ondergeschikt geraakt aan laders voor alle toestellen die absoluut meemoeten ? Juist...dat dacht ik al .
'En als we nu eens proberen te slapen ?'. daar sloot ik gisteren mee af. .
Ja, BANAN ! Als ik alles bij elkaar een volledig uur heb geslapen zal het veel zijn ! Niet zozeer omwille van de emotionele wirwar in mijn hoofd, al heb ik mijn Stippelke wel een paar keer als zakdoek gebruikt, dan wel door degoutant veel pijn. Het leek wel alsof mijn zenuwen gehoord hadden dat ze monddood zouden gemaakt worden en daarom nog efkes goed van Jan wilden geven, de lafaards ! Gewoon zitten wachten tot het overgaat is moeilijk, ik doe er beter aan door met iets bezig te zijn waarbij ik me moet concentreren. Leve Solitaire, leve Mahjong en ik zal het maar openbaar maken ; leve Hay Day ! 'Huh..Hay Day ??' hoor ik de meesten van jullie met gefronste wenkbrauwen herhalen. Yep, Hay Day...een soort van Farmville maar dan voor intellectuelen (quote Louke). Hopla, nog meer gefronste wenkbrauwen !! 'Oh néé...Farmville, dat kutspel waar ik tot vervelens toe uitnodigingen voor krijg !' Ja, ik weet het...sorry als je van mij al een Hay Day invitatie kreeg, het is soms sterker dan mezelf . In elk geval, mijn boerderie zorgt er voor dat ik me met veel toewijding kan ontfermen over koetjes, kippetjes, schaapjes en varkentjes die moeten worden gevoederd, gemolken, geschoren, ge-whatever ze ook uitspoken op een boerderie. Ik zaai flink worteltjes, maïs, suikerriet (duidelijk geen belgische boerderie, ik waan me dan met plezier even in Brazilië...memories...) pompoenen, pluk tegen de sterren op appeltjes, kersen en frambozen en fabriceer de heerlijkse gerechten in allerlei soorten ovens en bakkerijen. Ik koop en verkoop en sakker als mijn silo en schuur zodanig volzitten zodat ik moet 'uitbreiden' en veel te lang moet wachten op de daartoe nodige gereedschappen. 'Please !!! Wil er alsjeblief een grote vijs uit de hemel komen vallen ??' Kortom...ik werk me te pletter en zo vliegt de pijnlijke tijd alsnog voorbij. Soms val ik zelfs al plukkend in slaap, met mijn tablet (pardon, dat van Eric, zijn kerstkado van mij) in m'n handen, maar ook dat was er vannacht niet bij. Heb me van 'aarmoei' vanmorgen om 7 uur achter mijn laptop geïnstalleerd om mijn blog, die ik aanvankelijk in Word gemaakt had, 'efkes agauw' online te knallen. Paar dingetjes aan de layout aanpassen en klaar is kees. Toch ? Hoe ? Waar is mijn tekst ?? SHIIIIIIT ! Vergeten op te slagen (en daar moet een mens dan zo oud voor geworden zijn!) en alles kwijt ! Toch wel effe zoet geweest met alles over te typen, een tweede keer want copypasten lukte niet van Word naar Blogger..en dan eindelijk..ON AIR ! De gevolgen zijn ondertussen wel bekend, Ruim meer dan 300 volgers waarvan velen ook een woordje achterlieten op verschillende manieren, echt zot ! Misschien voelt niet iedereen zich geroepen om te blijven volgen, maar aangezien het daar in eerste instantie niet om te doen was gaan we daar ook niet van wakker liggen.
Enfin, het was uiteindelijk ruim na achten alvorens ik een zoveelste poging ondernam om toch eindelijk en beetje te kunnen slapen. Na een potje woelwateren is dat effectief gelukt...tot exact 10u47. Telefoon ! Normaal had je mijn gevloek gehoord tot in Bommerskonten maar ik kon op dat moment een gat in de lucht springen van contentement. Niet letterlijk, mijn linkerbeen sliep nog, maar mijn hart klopte efkes een paar versnellingen rapper toen mijn gsm-schermpje me vertelde dat het Filip Lardon was...met goei nieuws ??? Jawel, de schat (wss niet ethisch verantwoord om een professor zo te benoemen maar het voelde echt zo aan) het voor elkaar gekregen dat ik op vrijdagnamiddag terecht kan bij collega Peeters voor de second opinion waar ik zo op hoopte. Hij had er tevens voor gezorgd dat die reeds een volledig dossier ter beschikking had, het afsprakenblad had ik maar af te printen en ik kon meteen ook surfen naar een artikel specifiek over pancreaskanker dat eerder deze maand in het UA-magazine was verschenen. Alsjeblief ! Over 'service' gesproken ! Heb prompt man en kind mee blij gemaakt en ben daarna meteen terug in slaap gevallen. Uiteindelijk, als je alle stukken en brokken bij elkaar telt had ik tegen het einde van de namiddag toch een paar uurtjes geslapen maar ideaal was het niet. Dat moet de komende dagen absoluut beter !
Tussen de stukken en brokken slaap door had ik tijd tekort om te reacties op mijn blog bij te houden. Ik was écht verrast, maar tegelijkertijd ook heel blij en eigenlijk ook wel een beteke trots . Ook nog een paar telefoontjes gepleegd ; oa met mijn mama die het nu extra moeilijk heeft aangezien ze mijn pa afgelopen zomer verloren heeft. Ik probeer ook haar een beetje mee in een positieve spiraal te proppen, enerzijds omdat ik dat voor mezelf liever heb, maar ook voor haar... Ik ben absoluut trots op haar over de manier hoe ze de koe bij de hoorns heeft gevat na het overlijden van pa maar het is eerder een doemdenkertje en dat zou ik er toch een beetje willen uit krijgen.
Eric en Mayenne waren laat thuis wegens een passage langs de spoed van Klina (alsof we geen dag zonder kunnen ??) Mijn mus was tijdens LO weer door haar (zwakke) enkel gegaan en aangezien een huisarts je toch meteen om 'platen' stuurt hebben we de huisarts-stap maar overgeslagen. Niks gebroken, steunverband dragen, geen LO gedurende 2 weken en indien het dan nog niet over is een afspraak maken met de orthopedist. Er bestaan gelukkig nog simpele diagnoses !
Ook vanavond nog veel bezig geweest met mijn nieuwe 'hobby' en voor de goede orde ook aan manlief uitgelegd wat een 'blog' is,( met handen en tanden dus ) Eric heeft deze avond dan weer een paar niet zo leuke telefoontjes voor zijn rekening genomen onder het motto' vele monden maken licht werk'. Ondertussen ligt iedereen al een tijdje horizontaal, hopelijk in slapende toestand maar daar heb ik geen zekerheid over want ik hoor geen gesnurk. Zelf passeer ik sebiet nog effe langs mijn boerderie, checken of mijn kippekes al eikes gelegd hebben, en dan kruip ik ook in mijn hoekje in de zetel om daar misschien wel al Mahjongend in slaap te vallen. Ik wens mezelf in elk geval een goede nachtrust toe omdat ik morgen toch graag effe mijn kop wil buitensteken en dat liefst niet te erg op een zombie gelijkend ! Klaasvaak...be my guest !
Ziezo, dat was'm dan...de eerste dag van mijn nieuw leven...Een nieuw leven door de wetenschap dat er een wreed ongenode gast in mijn lijf zit. Een gast die zich duidelijk lekker in zijn vel voelt en zich tegoed doet aan vanalles wat van MIJ is en wat ik helemaal niet van zin was om te delen ! Met andere woorden ; we gaan die kerel een halt toeroepen en dit wel met een heel legioen chemoridders ! Benieuwd of hij dan nog zoveel praat gaat hebben...
Alhoewel ik een heel vies voorgevoel had was het toch schrikken daarstraks, bij dokter Callens, in Klina. 'Ga even zitten, we gaan wa babbelen' Nu, 'babbel' en ik zijn normaal dikke vrienden maar vandaag was het effe anders. Eigenlijk heb ik vooral geluisterd (wat ook niet van mijn gewoonte is, toch ?) De 'babbel' die Eric en ik te horen kregen was niet bepaald van het soort waar een mens naar uitkijkt. Maar bon, hij moest gepleegd worden en eigenlijk werden we tegelijkertijd ook verlost van een zenuwslopende onzekerheid die ons traag maar zeker de muren deed oplopen.
Effe technisch, of toch een 'poging tot' want mijn latijn is niet zo goed ; een kwaaje tumor heeft zich meester gemaakt van mijn pancreas en al een voorpost gestuurd naar mijn lever. Opereren is uitgesloten omdat dat ding helemaal ingekapseld zit in een nestje van bloedvaten en aanverwanten. Feit dat de lever ook is aangetast speelt niet echt in mijn voordeel, om het zachtjes uit te drukken. Het doel ; de boel stabiel proberen te houden maar ook beseffen dat echt 'genezen' in theorie geen optie is. In theorie, want ik heb ooit al voor een mirakeltje gezorgd (ze is nu 16 ) en ik wil er met veel plezier nog eentje plegen ! Wat voor mij ook heel belangrijk is ; pijnbestrijding ! Via een door een anesthesist toegepaste techniek gaan ze dié zenuwen blokkeren die de vaak extreme pijn in mijn rug, waar de pancreas tegenaan 'leunt', veroorzaken. Zo kan ik EINDELIJK van het begin van de nacht terug bij mijn ventje in bed kruipen in plaats van op de zetel om hem niet wakker te houden. Nu wacht ik tot de pijn wegblijft, vaak pas tegen de ochtend, om dan alsnog in ons bed te kruipen waar kater Stippel het mannelijk element is dat mij daar het langst gezelschap houdt. Niet dat ik dat erg vind maar het is niet aan hém dat ik bijna 30 jaar geleden eeuwige trouw beloofde ! Enfin, minder of geen pijn meer, da's al één voordeel, voorlopig nog effe het enige maar kom, we zijn nog maar pas bezig ook..
Uiteraard had ik zelf ook een hoop vragen die zo correct en eerlijk mogelijk beantwoord werden. Op sommige vragen bleef de dokter me het antwoord schuldig...Moet eerlijk toegeven dat ik tot hiertoe een heel 'goed' gevoel heb bij de manier waarop men met 'mij' omgaat, ik heb het volste vertrouwen in deze mensen. Daarom klinkt het volgende misschien raar maar het blijkt tegewoordig de normale gang van zaken te zijn...
Heb van in de auto meteen gebeld naar professor Lardon van het UZA, met wie ik enkele dagen voordien telefonisch kennis had gemaakt dankzij mijn neefje Sven. Deze man gaat ervoor proberen te zorgen dat ik zo snel mogelijk bij professor Peeters terecht kan voor een 'second' opinion'. De heren professoren hebben me al wel verzekerd dat ik in Klina in goeie handen ben, het oncologisch centrum is dikkement oké, maar mocht ik alsnog beslissen om over te schakelen naar het UZA, dan zou dat ook geen probleem zijn. Ook in Klina staan ze mee achter deze procedure, dat vond ik een ook een positief gegeven.
Eens thuis ben ik meteen in mijn spreekwoordelijke pen gekropen ; smskes, mailtjes...Ik wou het nieuws zo rap mogelijk wereldkundig maken 'dan hadden we dat ook alvast gehad'. Ik had het kunnen weten natuurlijk ; het ene deugddoende berichtje na het andere duikelde mijn mailbox binnen ! Wat ik heb ik toch een heel tot waanzinnig lieve mensen om me heen !! Ik kan ze ook maar beter te vriend houden want ik ga ze nog héél hard nodig hebben . Tenminste, als ze mij kunnen voorzien van de broodnodige positiviteit. Ocheere-ocharme's heb ik echt ni van doen ! Desnoods zal ik wel wat zelfmedelijden hebben als ik daar behoefte aan heb. Tijdens de avond zijn er uiteraard een paar potjes volgehuild. Jaajaa, we blijven positief, maar ik mag (lees MOET) mezelf absoluut af en toe een dipje en/of blijtmomentje gunnen. Dit geldt uiteraard ook voor mijn huisgenoten. Toch ga ik ervan uit dat het allemaal wel in de plooi valt eens we van de grote schrik bekomen zijn. En ik hoop wel zo snel mogelijk, want hoe rapper we het donkere aspect van heel deze toestand hebben kunnen plaatsen, hoe rapper we terug in het licht kunnen duiken waar hoop en goede voornemens op ons wachten. Aan goede voornemens ontbreekt het me zeker niet ; dankzij de steun van lieve vrienden, de toegewijde en liefdevolle zorg van Eric en de schattige troostmomentjes van de dochter ga ik er dan ook zoveel mogelijk proberen hard te maken ! Dat beloof ik op mijn communieziel!
En als we nu eens proberen te slapen ? We zijn benieuwd.......
Het ziet er naar uit dat ook vandaag eerder als een 'normaal' dagje bestempeld mag worden..jeuj !!
.
. Uiteindelijk werden er een paar schoten in beslag genomen en konden de 'oudjes' rustig hun babbelmiddag inzetten. Nog wat tips meegekregen ook ; monsterboelekes zouden het namelijk niet zo ophebben met 'asperges' en laat dat nu net een groente zijn waar ik, zeker in het seizoen, niet genoeg van kan krijgen. Asperges it will be !! 
Al moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat zowat de helft van de anekdotes niet echt voor publicatie vatbaar zijn, en dit wel om verschillende redenen .
Ik, die zowiezo al slecht slaap dezer dagen, een kamer delen met andere dames die mogelijk de ganse nacht snurken, snotteren, kreunen, whatever ?? Doe me dat in godsnaam ni aan ! Dan ga'k gewoon naar huis ! Heb mijn vrees iets diplomatischer maar toch op niet mis te verstane wijze overgemaakt, om er een paar tranen bij te doen voor het effect moest ik niet veel moeite doen, en een half uurtje later kreeg ik bevestiging dat ik tegen de avond mag verhuizen. Oef, toch al één slag thuis gehaald ! Nee, ik méén het, zelfs al moest ik de extra's zelf betalen, een eenpersoonskamer is voor mij echt onontbeerlijk. Hoe sociaal ik ook ben op de meeste momenten, in ziekenhuizen heb ik absoluut geen behoefte aan gezelschap, tenzij tijdens het bezoekuur. En ik slaap ook écht niet vanaf dat er één vreemd geluid mijn oor induikt. Vraag maar aan Eric ; een halve snurk en ik ram mijn ellenboog tussen zijn ribben. Voor één geluid ben ik imuun, je raadt het misschien al...kattengespin ;)
Bij deze ; als iemand 'n keertje liever 'huilt' (dat moet niet letterlijk zijn) dan 'gemaakt' enthousiast doet, ga uw gang, ik doe gewoon mee ! Als het maar niet te lang duurt 
