'En als we nu eens proberen te slapen ?'. daar sloot ik gisteren mee af. .
Ja, BANAN ! Als ik alles bij elkaar een volledig uur heb geslapen zal het veel zijn ! Niet zozeer omwille van de emotionele wirwar in mijn hoofd, al heb ik mijn Stippelke wel een paar keer als zakdoek gebruikt, dan wel door degoutant veel pijn. Het leek wel alsof mijn zenuwen gehoord hadden dat ze monddood zouden gemaakt worden en daarom nog efkes goed van Jan wilden geven, de lafaards ! Gewoon zitten wachten tot het overgaat is moeilijk, ik doe er beter aan door met iets bezig te zijn waarbij ik me moet concentreren. Leve Solitaire, leve Mahjong en ik zal het maar openbaar maken ; leve Hay Day ! 'Huh..Hay Day ??' hoor ik de meesten van jullie met gefronste wenkbrauwen herhalen. Yep, Hay Day...een soort van Farmville maar dan voor intellectuelen (quote Louke). Hopla, nog meer gefronste wenkbrauwen !! 'Oh néé...Farmville, dat kutspel waar ik tot vervelens toe uitnodigingen voor krijg !' Ja, ik weet het...sorry als je van mij al een Hay Day invitatie kreeg, het is soms sterker dan mezelf . In elk geval, mijn boerderie zorgt er voor dat ik me met veel toewijding kan ontfermen over koetjes, kippetjes, schaapjes en varkentjes die moeten worden gevoederd, gemolken, geschoren, ge-whatever ze ook uitspoken op een boerderie. Ik zaai flink worteltjes, maïs, suikerriet (duidelijk geen belgische boerderie, ik waan me dan met plezier even in Brazilië...memories...) pompoenen, pluk tegen de sterren op appeltjes, kersen en frambozen en fabriceer de heerlijkse gerechten in allerlei soorten ovens en bakkerijen. Ik koop en verkoop en sakker als mijn silo en schuur zodanig volzitten zodat ik moet 'uitbreiden' en veel te lang moet wachten op de daartoe nodige gereedschappen. 'Please !!! Wil er alsjeblief een grote vijs uit de hemel komen vallen ??' Kortom...ik werk me te pletter en zo vliegt de pijnlijke tijd alsnog voorbij. Soms val ik zelfs al plukkend in slaap, met mijn tablet (pardon, dat van Eric, zijn kerstkado van mij) in m'n handen, maar ook dat was er vannacht niet bij. Heb me van 'aarmoei' vanmorgen om 7 uur achter mijn laptop geïnstalleerd om mijn blog, die ik aanvankelijk in Word gemaakt had, 'efkes agauw' online te knallen. Paar dingetjes aan de layout aanpassen en klaar is kees. Toch ? Hoe ? Waar is mijn tekst ?? SHIIIIIIT ! Vergeten op te slagen (en daar moet een mens dan zo oud voor geworden zijn!) en alles kwijt ! Toch wel effe zoet geweest met alles over te typen, een tweede keer want copypasten lukte niet van Word naar Blogger..en dan eindelijk..ON AIR ! De gevolgen zijn ondertussen wel bekend, Ruim meer dan 300 volgers waarvan velen ook een woordje achterlieten op verschillende manieren, echt zot ! Misschien voelt niet iedereen zich geroepen om te blijven volgen, maar aangezien het daar in eerste instantie niet om te doen was gaan we daar ook niet van wakker liggen.
Enfin, het was uiteindelijk ruim na achten alvorens ik een zoveelste poging ondernam om toch eindelijk en beetje te kunnen slapen. Na een potje woelwateren is dat effectief gelukt...tot exact 10u47. Telefoon ! Normaal had je mijn gevloek gehoord tot in Bommerskonten maar ik kon op dat moment een gat in de lucht springen van contentement. Niet letterlijk, mijn linkerbeen sliep nog, maar mijn hart klopte efkes een paar versnellingen rapper toen mijn gsm-schermpje me vertelde dat het Filip Lardon was...met goei nieuws ??? Jawel, de schat (wss niet ethisch verantwoord om een professor zo te benoemen maar het voelde echt zo aan) het voor elkaar gekregen dat ik op vrijdagnamiddag terecht kan bij collega Peeters voor de second opinion waar ik zo op hoopte. Hij had er tevens voor gezorgd dat die reeds een volledig dossier ter beschikking had, het afsprakenblad had ik maar af te printen en ik kon meteen ook surfen naar een artikel specifiek over pancreaskanker dat eerder deze maand in het UA-magazine was verschenen. Alsjeblief ! Over 'service' gesproken ! Heb prompt man en kind mee blij gemaakt en ben daarna meteen terug in slaap gevallen. Uiteindelijk, als je alle stukken en brokken bij elkaar telt had ik tegen het einde van de namiddag toch een paar uurtjes geslapen maar ideaal was het niet. Dat moet de komende dagen absoluut beter !
Tussen de stukken en brokken slaap door had ik tijd tekort om te reacties op mijn blog bij te houden. Ik was écht verrast, maar tegelijkertijd ook heel blij en eigenlijk ook wel een beteke trots . Ook nog een paar telefoontjes gepleegd ; oa met mijn mama die het nu extra moeilijk heeft aangezien ze mijn pa afgelopen zomer verloren heeft. Ik probeer ook haar een beetje mee in een positieve spiraal te proppen, enerzijds omdat ik dat voor mezelf liever heb, maar ook voor haar... Ik ben absoluut trots op haar over de manier hoe ze de koe bij de hoorns heeft gevat na het overlijden van pa maar het is eerder een doemdenkertje en dat zou ik er toch een beetje willen uit krijgen.
Eric en Mayenne waren laat thuis wegens een passage langs de spoed van Klina (alsof we geen dag zonder kunnen ??) Mijn mus was tijdens LO weer door haar (zwakke) enkel gegaan en aangezien een huisarts je toch meteen om 'platen' stuurt hebben we de huisarts-stap maar overgeslagen. Niks gebroken, steunverband dragen, geen LO gedurende 2 weken en indien het dan nog niet over is een afspraak maken met de orthopedist. Er bestaan gelukkig nog simpele diagnoses !
Ook vanavond nog veel bezig geweest met mijn nieuwe 'hobby' en voor de goede orde ook aan manlief uitgelegd wat een 'blog' is,( met handen en tanden dus ) Eric heeft deze avond dan weer een paar niet zo leuke telefoontjes voor zijn rekening genomen onder het motto' vele monden maken licht werk'. Ondertussen ligt iedereen al een tijdje horizontaal, hopelijk in slapende toestand maar daar heb ik geen zekerheid over want ik hoor geen gesnurk. Zelf passeer ik sebiet nog effe langs mijn boerderie, checken of mijn kippekes al eikes gelegd hebben, en dan kruip ik ook in mijn hoekje in de zetel om daar misschien wel al Mahjongend in slaap te vallen. Ik wens mezelf in elk geval een goede nachtrust toe omdat ik morgen toch graag effe mijn kop wil buitensteken en dat liefst niet te erg op een zombie gelijkend ! Klaasvaak...be my guest !
Ziezo, dat was'm dan...de eerste dag van mijn nieuw leven...Een nieuw leven door de wetenschap dat er een wreed ongenode gast in mijn lijf zit. Een gast die zich duidelijk lekker in zijn vel voelt en zich tegoed doet aan vanalles wat van MIJ is en wat ik helemaal niet van zin was om te delen ! Met andere woorden ; we gaan die kerel een halt toeroepen en dit wel met een heel legioen chemoridders ! Benieuwd of hij dan nog zoveel praat gaat hebben...
Alhoewel ik een heel vies voorgevoel had was het toch schrikken daarstraks, bij dokter Callens, in Klina. 'Ga even zitten, we gaan wa babbelen' Nu, 'babbel' en ik zijn normaal dikke vrienden maar vandaag was het effe anders. Eigenlijk heb ik vooral geluisterd (wat ook niet van mijn gewoonte is, toch ?) De 'babbel' die Eric en ik te horen kregen was niet bepaald van het soort waar een mens naar uitkijkt. Maar bon, hij moest gepleegd worden en eigenlijk werden we tegelijkertijd ook verlost van een zenuwslopende onzekerheid die ons traag maar zeker de muren deed oplopen.
Effe technisch, of toch een 'poging tot' want mijn latijn is niet zo goed ; een kwaaje tumor heeft zich meester gemaakt van mijn pancreas en al een voorpost gestuurd naar mijn lever. Opereren is uitgesloten omdat dat ding helemaal ingekapseld zit in een nestje van bloedvaten en aanverwanten. Feit dat de lever ook is aangetast speelt niet echt in mijn voordeel, om het zachtjes uit te drukken. Het doel ; de boel stabiel proberen te houden maar ook beseffen dat echt 'genezen' in theorie geen optie is. In theorie, want ik heb ooit al voor een mirakeltje gezorgd (ze is nu 16 ) en ik wil er met veel plezier nog eentje plegen ! Wat voor mij ook heel belangrijk is ; pijnbestrijding ! Via een door een anesthesist toegepaste techniek gaan ze dié zenuwen blokkeren die de vaak extreme pijn in mijn rug, waar de pancreas tegenaan 'leunt', veroorzaken. Zo kan ik EINDELIJK van het begin van de nacht terug bij mijn ventje in bed kruipen in plaats van op de zetel om hem niet wakker te houden. Nu wacht ik tot de pijn wegblijft, vaak pas tegen de ochtend, om dan alsnog in ons bed te kruipen waar kater Stippel het mannelijk element is dat mij daar het langst gezelschap houdt. Niet dat ik dat erg vind maar het is niet aan hém dat ik bijna 30 jaar geleden eeuwige trouw beloofde ! Enfin, minder of geen pijn meer, da's al één voordeel, voorlopig nog effe het enige maar kom, we zijn nog maar pas bezig ook..
Uiteraard had ik zelf ook een hoop vragen die zo correct en eerlijk mogelijk beantwoord werden. Op sommige vragen bleef de dokter me het antwoord schuldig...Moet eerlijk toegeven dat ik tot hiertoe een heel 'goed' gevoel heb bij de manier waarop men met 'mij' omgaat, ik heb het volste vertrouwen in deze mensen. Daarom klinkt het volgende misschien raar maar het blijkt tegewoordig de normale gang van zaken te zijn...
Heb van in de auto meteen gebeld naar professor Lardon van het UZA, met wie ik enkele dagen voordien telefonisch kennis had gemaakt dankzij mijn neefje Sven. Deze man gaat ervoor proberen te zorgen dat ik zo snel mogelijk bij professor Peeters terecht kan voor een 'second' opinion'. De heren professoren hebben me al wel verzekerd dat ik in Klina in goeie handen ben, het oncologisch centrum is dikkement oké, maar mocht ik alsnog beslissen om over te schakelen naar het UZA, dan zou dat ook geen probleem zijn. Ook in Klina staan ze mee achter deze procedure, dat vond ik een ook een positief gegeven.
Eens thuis ben ik meteen in mijn spreekwoordelijke pen gekropen ; smskes, mailtjes...Ik wou het nieuws zo rap mogelijk wereldkundig maken 'dan hadden we dat ook alvast gehad'. Ik had het kunnen weten natuurlijk ; het ene deugddoende berichtje na het andere duikelde mijn mailbox binnen ! Wat ik heb ik toch een heel tot waanzinnig lieve mensen om me heen !! Ik kan ze ook maar beter te vriend houden want ik ga ze nog héél hard nodig hebben . Tenminste, als ze mij kunnen voorzien van de broodnodige positiviteit. Ocheere-ocharme's heb ik echt ni van doen ! Desnoods zal ik wel wat zelfmedelijden hebben als ik daar behoefte aan heb. Tijdens de avond zijn er uiteraard een paar potjes volgehuild. Jaajaa, we blijven positief, maar ik mag (lees MOET) mezelf absoluut af en toe een dipje en/of blijtmomentje gunnen. Dit geldt uiteraard ook voor mijn huisgenoten. Toch ga ik ervan uit dat het allemaal wel in de plooi valt eens we van de grote schrik bekomen zijn. En ik hoop wel zo snel mogelijk, want hoe rapper we het donkere aspect van heel deze toestand hebben kunnen plaatsen, hoe rapper we terug in het licht kunnen duiken waar hoop en goede voornemens op ons wachten. Aan goede voornemens ontbreekt het me zeker niet ; dankzij de steun van lieve vrienden, de toegewijde en liefdevolle zorg van Eric en de schattige troostmomentjes van de dochter ga ik er dan ook zoveel mogelijk proberen hard te maken ! Dat beloof ik op mijn communieziel!
En als we nu eens proberen te slapen ? We zijn benieuwd.......
. In elk geval, mijn boerderie zorgt er voor dat ik me met veel toewijding kan ontfermen over koetjes, kippetjes, schaapjes en varkentjes die moeten worden gevoederd, gemolken, geschoren, ge-whatever ze ook uitspoken op een boerderie. Ik zaai flink worteltjes, maïs, suikerriet (duidelijk geen belgische boerderie, ik waan me dan met plezier even in Brazilië...memories...) pompoenen, pluk tegen de sterren op appeltjes, kersen en frambozen en fabriceer de heerlijkse gerechten in allerlei soorten ovens en bakkerijen. Ik koop en verkoop en sakker als mijn silo en schuur zodanig volzitten zodat ik moet 'uitbreiden' en veel te lang moet wachten op de daartoe nodige gereedschappen. 'Please !!! Wil er alsjeblief een grote vijs uit de hemel komen vallen ??' Kortom...ik werk me te pletter en zo vliegt de pijnlijke tijd alsnog voorbij. Soms val ik zelfs al plukkend in slaap, met mijn tablet (pardon, dat van Eric, zijn kerstkado van mij) in m'n handen, maar ook dat was er vannacht niet bij. Heb me van 'aarmoei' vanmorgen om 7 uur achter mijn laptop geïnstalleerd om mijn blog, die ik aanvankelijk in Word gemaakt had, 'efkes agauw' online te knallen. Paar dingetjes aan de layout aanpassen en klaar is kees. Toch ? Hoe ? Waar is mijn tekst ?? SHIIIIIIT ! Vergeten op te slagen (en daar moet een mens dan zo oud voor geworden zijn!) en alles kwijt ! Toch wel effe zoet geweest met alles over te typen, een tweede keer want copypasten lukte niet van Word naar Blogger..en dan eindelijk..ON AIR ! De gevolgen zijn ondertussen wel bekend, Ruim meer dan 300 volgers waarvan velen ook een woordje achterlieten op verschillende manieren, echt zot ! Misschien voelt niet iedereen zich geroepen om te blijven volgen, maar aangezien het daar in eerste instantie niet om te doen was gaan we daar ook niet van wakker liggen.
