|
Ziezo, dat was'm dan...de eerste dag van mijn nieuw leven...Een nieuw leven door de wetenschap dat er een wreed ongenode gast in mijn lijf zit. Een gast die zich duidelijk lekker in zijn vel voelt en zich tegoed doet aan vanalles wat van MIJ is en wat ik helemaal niet van zin was om te delen ! Met andere woorden ; we gaan die kerel een halt toeroepen en dit wel met een heel legioen chemoridders ! Benieuwd of hij dan nog zoveel praat gaat hebben...
Alhoewel ik een heel vies voorgevoel had was het toch schrikken daarstraks, bij dokter Callens, in Klina. 'Ga even zitten, we gaan wa babbelen' Nu, 'babbel' en ik zijn normaal dikke vrienden maar vandaag was het effe anders. Eigenlijk heb ik vooral geluisterd (wat ook niet van mijn gewoonte is, toch  ?) De 'babbel' die Eric en ik te horen kregen was niet bepaald van het soort waar een mens naar uitkijkt. Maar bon, hij moest gepleegd worden en eigenlijk werden we tegelijkertijd ook verlost van een zenuwslopende onzekerheid die ons traag maar zeker de muren deed oplopen.
Effe technisch, of toch een 'poging tot' want mijn latijn is niet zo goed ; een kwaaje tumor heeft zich meester gemaakt van mijn pancreas en al een voorpost gestuurd naar mijn lever. Opereren is uitgesloten omdat dat ding helemaal ingekapseld zit in een nestje van bloedvaten en aanverwanten. Feit dat de lever ook is aangetast speelt niet echt in mijn voordeel, om het zachtjes uit te drukken. Het doel ; de boel stabiel proberen te houden maar ook beseffen dat echt 'genezen' in theorie geen optie is. In theorie, want ik heb ooit al voor een mirakeltje gezorgd (ze is nu 16 ) en ik wil er met veel plezier nog eentje plegen ! Wat voor mij ook heel belangrijk is ; pijnbestrijding ! Via een door een anesthesist toegepaste techniek gaan ze dié zenuwen blokkeren die de vaak extreme pijn in mijn rug, waar de pancreas tegenaan 'leunt', veroorzaken. Zo kan ik EINDELIJK van het begin van de nacht terug bij mijn ventje in bed kruipen in plaats van op de zetel om hem niet wakker te houden. Nu wacht ik tot de pijn wegblijft, vaak pas tegen de ochtend, om dan alsnog in ons bed te kruipen waar kater Stippel het mannelijk element is dat mij daar het langst gezelschap houdt. Niet dat ik dat erg vind maar het is niet aan hém dat ik bijna 30 jaar geleden eeuwige trouw beloofde ! Enfin, minder of geen pijn meer, da's al één voordeel, voorlopig nog effe het enige maar kom, we zijn nog maar pas bezig ook..
Uiteraard had ik zelf ook een hoop vragen die zo correct en eerlijk mogelijk beantwoord werden. Op sommige vragen bleef de dokter me het antwoord schuldig...Moet eerlijk toegeven dat ik tot hiertoe een heel 'goed' gevoel heb bij de manier waarop men met 'mij' omgaat, ik heb het volste vertrouwen in deze mensen. Daarom klinkt het volgende misschien raar maar het blijkt tegewoordig de normale gang van zaken te zijn...
Heb van in de auto meteen gebeld naar professor Lardon van het UZA, met wie ik enkele dagen voordien telefonisch kennis had gemaakt dankzij mijn neefje Sven. Deze man gaat ervoor proberen te zorgen dat ik zo snel mogelijk bij professor Peeters terecht kan voor een 'second' opinion'. De heren professoren hebben me al wel verzekerd dat ik in Klina in goeie handen ben, het oncologisch centrum is dikkement oké, maar mocht ik alsnog beslissen om over te schakelen naar het UZA, dan zou dat ook geen probleem zijn. Ook in Klina staan ze mee achter deze procedure, dat vond ik een ook een positief gegeven.
Eens thuis ben ik meteen in mijn spreekwoordelijke pen gekropen ; smskes, mailtjes...Ik wou het nieuws zo rap mogelijk wereldkundig maken 'dan hadden we dat ook alvast gehad'. Ik had het kunnen weten natuurlijk ; het ene deugddoende berichtje na het andere duikelde mijn mailbox binnen ! Wat ik heb ik toch een heel tot waanzinnig lieve mensen om me heen !! Ik kan ze ook maar beter te vriend houden want ik ga ze nog héél hard nodig hebben . Tenminste, als ze mij kunnen voorzien van de broodnodige positiviteit. Ocheere-ocharme's heb ik echt ni van doen ! Desnoods zal ik wel wat zelfmedelijden hebben als ik daar behoefte aan heb. Tijdens de avond zijn er uiteraard een paar potjes volgehuild. Jaajaa, we blijven positief, maar ik mag (lees MOET) mezelf absoluut af en toe een dipje en/of blijtmomentje gunnen. Dit geldt uiteraard ook voor mijn huisgenoten. Toch ga ik ervan uit dat het allemaal wel in de plooi valt eens we van de grote schrik bekomen zijn. En ik hoop wel zo snel mogelijk, want hoe rapper we het donkere aspect van heel deze toestand hebben kunnen plaatsen, hoe rapper we terug in het licht kunnen duiken waar hoop en goede voornemens op ons wachten. Aan goede voornemens ontbreekt het me zeker niet ; dankzij de steun van lieve vrienden, de toegewijde en liefdevolle zorg van Eric en de schattige troostmomentjes van de dochter ga ik er dan ook zoveel mogelijk proberen hard te maken ! Dat beloof ik op mijn communieziel!
En als we nu eens proberen te slapen ? We zijn benieuwd.......
20-01-2014 om 00:00
geschreven door Michou
|
