Sorry vriendjes, nog altijd een pannekoek die tot u spreekt, en 'n hele platte...
Misselijk, draaierig en nog minder eetlust dan anders, ook meer constante pijn dus dikke dikke fuck.
Moet mijn topdagje van vrijdag in elk zwaar bekopen...
Heb voor het eerst een wedstrijd van mijn mus gemist dus nog doodongelukkig op de koop toe. Schoonzoneke to be heeft me wel heel flink van elk doelpuntje op de hoogte gebracht en mijn duim heeft blijkbaar goei werk geleverd.
Op FB zagen jullie haar misschien al passeren...een foto van ons nieuwste huisgenootje. Musti heet ze, is 11 weken en een rasechte Chartreux oftwel Kartuizer oftewel...DE Sheba-poes (Eric gaat morgen om peterselie). Maar ze is eigenljk vooral een kadootje van Martine en Jadranko die me er daarstraks mee wisten te verrassen omdat ze hadden gehoord dat ik 'ooit' zo wel eens 'n poes wou. Daarmee wil ik absoluut geen afbreuk doen al alles wat ik van jullie allemaal krijg, tot schouderklopjes toe, maar geef toe...een mens krijgt niet alle dagen een zachtknorrend blauwgrijs pluizenbolletje. Ze voelde zich meteen al thuis, en installeerde zich, na alle kamers grondig geïnspecteerd te hebben, spontaan mij bij op de zetel om daar spinnend in slaap te vallen. Zwaar verliefd ben ik dus, en ook de harten van de andere huisgenoten zijn probleemloos veroverd. Die van de tweevoeters dan toch, die vierpoters zijn iets minder enthousiast en kamperen boven op een hooooge kast en kijken dus de kat uit....het huis, als ze het voor het zeggen zouden hebben. Tja, uiteraard een knuffelconcurrent meer en we doen dan ook zeker ons best om onze aandacht te verdelen maar ik ga niet OP de kast kruipen !
Nu nog fotootjes toevoegen en dan terug naar de orde van de dag....rusten !
Moe, maar voldaan ! Zo voel ik me op deze vrijdagavond. Voor velen eigenlijk het typische vrijdagavondgevoel maar ik vrees wel dat ik statistisch gezien iets minder heb uitgestoken dan de doorsnee medemens. Maar ...voor mij staat de 'voldaan' nu op de eerste plaats ! Had echt een superdagje ! Ondanks een flinke nachtelijke pijnopstoot toch nog redelijk geslapen en uitgerust wakker geworden ; beetje opgerommeld en huishoudelijk bezig geweest om na de middag helemaal klaar te zijn voor een bezoekje van Chantal, een van mijn Zieglerse ex-collega's waar ik een fijne vriendschap mee opbouwde. Die vriendschap is ondertussen al zo'n kleine 30 jaar 'oud' en heeft probleemloos de tand des tijds doorstaan. In normale omstandigheden doen we op regelmatige basis een Passepartouke maar gezien mijn gebrekkige eetlust hebben we het op een middagje zetelhangen gehouden ; ook gezellig !
Voordien had ik ook een telefoontje gekregen van Valerie, van UZA, om me te laten weten dat ik volgende week dinsdag bij hen verwacht wordt voor another leverpunctie. Die in Klina was mislukt wegens 'te kleine letsels' (zelfde probleem als in de pancreas) maar ze hebben nu eenmaal kwaadaardig weefsel nodig om de behandeling te onderbouwen. Ik hoop van harte dat er in het UZA professionele prikkers zitten want anders ben ik binnenkort zo lek als een zeef ! Wel blij dat ik daar dinsdag al voor binnen mag (dagkliniek) want normaal is de wachttijd voor dergelijke ingreep minstens 2 weken, dat had ik de dag voordien al opgevangen.
Ik zou afwachten hoe ik me voelde alvorens te beslissen om al dan niet 's avonds naar Groenenhoek te trekken voor een matchke waterpolo maar het stond voor mij al lang vast dat ik zou gaan ; ik had er zo'n zin in ! De mannekes van den Twee nog eens bezig zien, beetje roepen, babbeltje doen links en rechts...gewoon mijneigenzelve zijn ! Jammer genoeg hoorde ik pas achteraf dat de gebruikelijke yell met een naar mij toe persoonlijk tintje werd gebruld, thanks daarvoor gasten, dat was een uit de kluiten gewassen kropje waard !! De winst was eerder verrassend maar zeker niet onverdiend, al dacht de tegenpartij daar naar goede gewoonte anders over. Hun onsportief gedrag tegen het einde van de match kon toch lekker de avond niet verknallen, die kon gewoon niet meer stuk !
En ja, doodmoe ben ik nu, maar ik weet nu tenminste waarvan en dat alleen al maakt het een leuke gewaarwording. Het zou ideaal zijn moest er ook een geweldig nachtje aan kunnen gekoppeld worden, we shall see...
Donderdag begot...bijna niet te geloven hoe snel de tijd vliegt. Niet moeilijk als je elke dag slechts een halve dag tegoei wakker bent, maar toch..
Vanmorgen door niemand wakker gebeld en redelijk vast geslapen tot kwart na tien. Stippel lag op dat moment vredig op mijn voeten te slapen, een beter excuus om zelf ook nog wat te blijven liggen kon ik zelf niet bedenken. Gaan we nu nog LUI worden ook ???
Mijn 'echte' dag begon eigenlijk met een figuurlijke tik op de vingers van een goede vriendin. Ze had me laten weten dat ze een kaarsje voor me had gebrand en ik heb haar daar heel hartelijk voor bedankt. En dààr was het vingertje ! 'Je moet eens stoppen met iedereen voor alles te bedanken ! Daar cijfer je jezelf mee weg en dat is nu niet aan de orde !' Hmmm...eigenlijk heeft ze ergens wel gelijk (dat heeft ze trouwens wel vaker ). Immers, als ik diegene ben die hulp en/of steun aanbied dan zit ik ook niet meteen te wachten op de 'mersie' ervoor. Ik wil dan vooral héél graag dat men het mij ook effectief laat wéten als ik iets kan doen ! Dat geeft me tenminste de kans om te bewijzen dat het niet zomaar loze, uit beleefheid geuite cliché-zinnetjes zijn. Ik moet echt leren aanvaarden dat mensen (in de meeste gevallen dan toch) het echt wel menen als ze hulp aanbieden, en ik ga echt proberen om mijn trots opzij te zetten en ervan gebruik te maken. Dat ik daar dankbaar voor ben spreekt in principe voor zich . Wat het vervoer naar UZA betreft bijvoorbeeld ; .ja, Jan, Piet, Joris en Corneel, ik ga jullie bellen zogauw ik de planning voor mijn chemo heb en dan 'mogen' jullie me voeren ! Echt waar ! Dat laat Eric vooral toe om zijn vrije dagen een beetje te sparen om samen eens iets LEUKS te doen ipv telkens het ziekenhuistraject...Ik méén het, ik heb zelfs al een lijstje van chauffeurs gemaakt ! Flink van mij niwaar !
Nu, wat het UZA betreft, we zijn er nog niet hoor. Daarstraks telefoon gekregen van de studie-coördinatrice. Die had het verslag van de laatste biopsie in Klina binnengekregen maar net zoals bij die van de lever waren er ook van de pancreas geen kwaadaardige cellen aangeprikt. Blijkbaar zijn die zo klein dat het echt een moeiljke klus is. Nu, dat ze klein zijn klonk als muziek in onze oren, ware het niet dat we ze wel nodig hebben om aan de studie te kunnen deelnemen. Ze zou morgen dit 'probleem' opnemen met de professor en me zo snel mogelijk iets laten weten. Heb naar goede gewoonte direct mijn neefje op de hoogte gebracht, hij is altijd de eerste naar wie ik bel, en die heeft ongeduldig als hij op schattige wijze is, meteen naar zijn maat Filip (prof Lardon) gebeld om dit 'euvel' uit de doeken te doen. Filip springt blijkbaar morgen al mee op de wagen, kan nooit verkeerd zijn . Hij bevestigde alvast dat dit ook weer zeer zelden voorkomt (ik had liever uniek geweest op andere vlakken !) maar ook dat het in principe 'beter' is dan dat er een tumor zit zo groot als een appelsien. Ook Sven probeerde me te overtuigen van het positieve aspect van dit gegeven door te stellen dat ze bij zijn ma juist geen GOED weefsel meer vonden. Bon, we blijven met ons voetjes op de grond staan, maar het had slechter nieuws kunnen zijn, niet ? Anderzijds, als ze effectief weefsel moéten hebben, en dat moet dan via een laprascopie, dan ben ik nog niet aan de 'nief pataaten'..de pancreas ligt in zowat het moeilijkst te bereiken deel van uw lijf. Maar we lopen vooruit op de feiten en da's ni slim want daar word je alleen maar moe van !
Vanmiddag een fokkietje gaan drinken met Nina, een lieve vriendin én partner-in-crime (lees 'ziekte' maar dan GELUKKIG toch anders). De schat had voor mij verse gemberthee gemaakt -'want dat is voor ALLES goed'-die ik thuis maar eens moest uitproberen. Best wel straffe kost, maar heel genietelijk vooral na er uit Bretange meegebrachte 'honing met rozenblaadjes' in gedaan te hebben. Zij die griezels krijgen van gember moeten er zich uiteraard niet aan wagen maar anders...een dorstlessende en gezonde aanrader ! (danku sjoeke !) Na de middag had ik ook nog mijn schoonzusje op bezoek wiens kleinkindjes achter mijn hoek naar school gaan dus het omweggetje was gauw gemaakt.
Later op de avond kreeg ik nog een héééél leuk berichtje van Martientje (van Jayda, mijn pleegwoeke) maar daar ga'k nog niks over vertellen omdat er zich eerst nog een en ander moet 'concretiseren' (sjiek eh ? of bestaat dat woord niet en maak ik mij oeverloos belachelijk ?? pff...who cares ! ). Maar qua cliffhanger kan het toch tellen, niwaar ? Met andere woorden...ik ben er terug mee weg en jullie horen er op een ander keertje meer over !
Eerst al even meegeven dat ik met een half oog naar het voetbal zit te koekeloeren en aangezien de match best wel te pruimen is zou het wel eens kunnen dat ik hier af en toe blijf steken. Veel leuker te volgen op de joekel trouwens ! Het zal wel gezichtsbedrog zijn maar de voetballertjes lijken nu veel verder te moeten lopen. Sommige close ups zijn nu ook extra attractief, andere dan weer ... iets minder.
Zoals ik al aangaf in de titel ; vandaag was een zaligheid als je hem vergelijkt met gisteren ! Lang geslapen, grote 'blokken', enkel om 9.45u wakker gebeld door iemand die inlegde juist nadat ik opnam. Die had ik op dat moment wel de kop kunnen inslagen. Maar...meteen terug in slaap gevallen en omdat musje had voorgesteld om met de bus naar huis te komen hoefde ik hoor voor haar mijn wekker niet te zetten...luxe, luxe !!
Heb vanmiddag voor het eerst een flinke geut bietensap in mijn gebruikelijk sapje gedaan en alhoewel het afschuwelijk ruikt (naar "grond', meer kan ik er niet van maken) valt de smaak best mee, toch zeker in een mix. En klèuren dat het doet...volgens mij krijg je rodebietensapvlekken alleen weg door ze uit de stof te knippen. Het werd ook duidelijk wie het had gewaagd om me wakker te bellen ; een Belgacomtrut ! 'Mevrouw, u bent een tijdje klant bij ons geweest niwaar ? 'Ja, spijtig genoeg wèl waar maar sinds ik mijn contract met Belgacom heb opgezegd ben ik de gelukkigste mens ter wereld. Wat wou u weten ?' Hà ! Gotya !! Ik hoop dat dat even hard aankwam als wat ik haar die ochtend had willen aandoen.
Na de middag heb ik me eindelijk aan mijn bergje strijk gewaagd (ja Peet, die doe ik écht zelf !) wat maakt dat ik nu zo goed als 'bij' ben. Aan strijken heb ik altijd al een hekel gehad; ZO groot dat hij zelfs in deze omstandigheden niet kan groeien. De hekel, bedoel ik, de berg jammer genoeg wel, meedogenloos snel zelfs...
Ook nog een telefoontje gepleegd met een van onze Ecu-opperhoofden, Mark S. Hij had heel lief aangegeven dat hij me niet wou lastig vallen op een slecht moment en of ik zelf eens wou bellen. Daar was het vandaag de perfecte dag voor dus is ook hij nu helemaal bij. Hij is namelijk niet zo into-blog en moet het hebben van wat hij hoort. Altijd handig wanneer dat uit eerste hand komt in plaats van de cowboyverhalen die via via al wel eens rare proporties durven aannemen. Nu denk ik niet dat mijn situatie zich leent tot het verzinnen van cowboyverhalen maar er zijn toch mensen die wel héél inventief zijn...
In de latere namiddag had ik nog een afspraak bij onze huisarts. Heb hem op de hoogte gebracht over de laatste ontwikkelingen en hem voorschriften gevraagd voor mijn medicatie, in afwachting van mijn bezoek aan UZA. Hij krijgt de verslagen allemaal wel door maar een face to face gesprek kan in dit geval nooit kwaad. Ik stuur hem nog al het papierwerk door in verband met mijn 'studie',dan weet ook hij wat het allemaal inhoudt.
Ondertussen is het hier half-time, de ultieme moment om alles nog eens door te nemen en op de 'toevoeg' knop de duwen ! Met Bossie Hoe-heet-die-gozer-ook-alweer op de achtergrond .
BAH ! Wat een k*tdag ! Eigenlijk zonde om er woorden aan vuil te maken maar dan heb ik weer het idee dat ik een beetje vals speel en 'da mag ni' !
Tot na mijn fruitsapke alles onder controle, na mijn flesje Nutrilon was't compleet naar de boem. Knalmottig ! Alsof die ocharme 200 cl lekker spul (ik lust het echt wel graag) spontaan veranderden in 2 kilo vieze beton ! Kers op de taart was een Morfientje waardoor de blok beton een poging deed om terug te keren naar land van oorsprong maar de weg niet vond. Dus zo mottig als een krab, zo stoned als een pladijs, zo suf als een mossel...ik was gedurende uuren de perfecte Noordzee ! Ben wel Mayenne van school gaan halen om daarna boodschapjes te doen bij Colruyt (rode bietensap ; check !) maar het overaanbod aan eten en daarbij horende geuren was nu niet echt bevorderlijk voor de voortgang van mijn betonblokje. Eens thuis heb ik me op de zetel gesmeten voor een dutje. Eric en Mayenne waren zo lief geweest om te wachten met eten tot ik terug wakker werd in de hoop dat ik dan terug zin zou hebben. Jammer genoeg geen spoor van 'zin', integendeel, heb me in de slaapkamer verschanst om vooral niks te ruiken en te zien. 'En dat moet dan nog chemo krijgen !' Zo begon ik in elk geval te panikeren. Oerdom, want eigenljk was het niet meer dan een gewone mottige bui die iedereen wel eens heeft. Toch wist ik ze op onverklaarbare wijze uit te vergroten tot een groot drama en heb tranen met tuiten gesnotterd..Ondertussen zit ik er al wel mee te glimlachen...aanstelster !
Eén positieve noot ; telefoontje gekregen van UZA. Blijkt dat ik nog twee onderzoeken moet laten doen alvorens ik mee in de studie kan stappen ; een gewone bloedafname (vampieren die mij momenteel te stekken krijgen zijn serieus gesjareld) en een CT scan omdat de vorige van in Klina al te 'oud' is. Ze moeten van alle patienten die meewerken aan de studie kunnen afgaan op dezelfde parameters. Ze gaan proberen om die afspraken op één dag te plannen alsook nog een gesprek in verband met pijnmedicatie. Na die onderzoeken wordt er een schema opgemaakt op volgende basis ; gedurende 3 weken telkens één keer per week chemo, dan een volledige week 'rust'. Na twee van die periodes wordt er geevalueerd aan de hand van een nieuwe CT scan.
Ik kreeg tevens de volledige uitleg over de studie zelf, wat ze inhoudt, het doel is, de bijwerkingen kunnen zijn..best wel interessant maar toch ook wel te confronterend om er nuchtertjes over te gaan, en al zeker niet op een k*tdag. Daar had je immers dat ene woord weer...dat begint met een P...... Moest er trouwens iemand om één of andere reden interesse hebben in info over deze studie kan ik je die wel bezorgen.
Mijn misselijkheid is ondertussen over maar ik riskeer het toch nog maar niet om enig voedsel tot mij te nemen. De weegschaal zal wel preutelen morgenvroeg maar dat moet dan maar 'n keertje. Ben verder helemaal opgemonterd geweest door een paar lieve telefoontjes wat maakt dat je zou kunnen stellen dat mijn k*tdag verleden tijd is. Toch nog maar even de nacht afwachten, dan komt er al wel eens een adder van onder het gras. Ben er in elk geval tegen gewapend nu, neh !
Maandag...hoe lang is al wel niet geleden dat dat mijn eerste werkdag van de week was... Sinds 19 september om precies te zijn. Sinds 19 september 2013 ben ik thuis, daags nadat mijn schoonzusje stierf aan...kanker. Ben toen min of meer gecrasht, want zij was na mijn papa en mijn schoonpa nummerke 3 van de familie die moest 'vertrekken', op twee maanden tijd. Ondertussen zijn we al aan een nieuw jaar begonnen. Het ging 'ONS' jaar worden hadden we met een paar verkondigd. In zekere zin is het dat voor ons hier ook, maar ik bedoelde het wel een beetje anders...
Voor ik over ga tot de orde van de dag wil ik nog eventjes iets opmerken. Heb de indruk dat vele mensjes bang zijn om mij te schofferen als ze melding maken van hun eigen problemen of ziektes of tegenslagen.. Mensen... please...!! Oké, ik ben heden ten dage moeilijk te kloppen, dat geef ik , zij het met tegenzin, toe maar ik weet écht wel nog hoe vervelend is om met 't vliegend snot te zitten, heel de nacht zeehondgewijs wakker te liggen, een kindje te hebben bij wie de koorts niet zakt ! Ik wil echt niet dat jullie dit naar mij toe minimaliseren omdat het volgens jullie 'peanuts' is. Nog erger, het zelfs niet 'durven' zeggen omdat het peanuts lijkt. Niet doen ! Allez, eigenllijk juist WEL doen ! Ik vind het leuk om naar jullie te luisteren maar ik wil dan ook echt wel graag ALLES weten en wil jullie dan ook succes of moed of sterkte kunnen wensen met jullie eigen onfortuinlijke situatie. Hebben we dit efkes goed afgesproken ? Oké...ik hou jullie er aan !
Terug naar vanmorgen...vanmiddag is juister, al heb ik niet zo vast geslapen als andere voormiddagen. Denk dat ik lag te waken, wetende dat er mogelijk een telefoontje van UZA zou binnenlopen. Ben uiteindelijk maar opgestaan en helemaal wakker geraakt met mijn geperste halve fruitwinkel (danku sjattie, lof joe toe !) . Mails doorgenomen, koetjes gemolken, kippetjes eten gegeven en aangezien ik sinds kort ook over een 'mijn' beschik heb ik nog enkele zilverstaven gesmolten. In't 'echt' nog wat was opgevouwen maar toen ik aan de strijk wou beginnen ondervond ik dat ik me toch maar heel woezie in mijn hoofd voelde. Niet het ideale gevoel om een uurke recht te staan. Heb het bergje dan ook maar laten staan voor de kabouterkes en eens naar Professor Lardon gebeld. Die had ik immers beloofd hem op de hoogte te houden over het gesprek dat ik had gehad met Prof Peeters. Ik heb een babbeltje gedaan met zijn mailbox en die heeft de boodschap netjes overgebracht want eventjes later belde de prof zelf terug. Hij werd al geïnformeerd over het bewuste gesprek en wist me ook te zeggen dat de vergadering die belegd was om 'mijn geval' te bespreken pas rond 17-18 hrs gepland was. Ik zou dus eerder morgenvroeg opgebeld worden met meer info en praktische details.
In afwachting daarvan ben ik me gaan verdiepen in de tips die ik van overal krijg ; van kankerwerende middelen tot eet- en drinkbare tips die de gevolgen van chemo binnen de perken zouden houden. Boeken, sapjes, supplementen...ik wil er echt wel het fijne van weten en dan kan ik alsnog beslissen of ik er al dan niet 'aan begin'. Niet dat ik wonderen verwacht, zeker niet, maar alle beetjes helpen, al was het maar om mezelf sterker te maken en ongemakken te beperken.
Heb ook effe serieus moeten slikken daarstraks...Was voor een vriendin het artikel over pancreaskanker terug gaan zoeken dat de prof me gestuurd had toen ik op een ander artikel botste, eveneens over deze materie, ook vanuit het UZA; Deze bevatte iéts te vaak de woorden 'palliatieve behandeling' om er onbewogen bij te blijven...het woord kletste een paar keer ferm in mijn gezicht, soms leken het ook stompen in mijn maag...Dat woord...palliatief......ik hou er niet van...toch zeker niet in verband met mezelf...Het klinkt voorlopig nog te hard, te definitief. Ik neem me wel voor om er aan te wennen, niet om het te negeren...ik hou immers ook niet van struisvogels.
Toen Eric en Mayenne thuiskwamen was gelijk ook mijn min-moment over. Mayenne was de eerste die me vanmorgend gsmst had ; schitterende puntjes voor biologie en chemie en mijn lofbetuigingen, eveneens per sms, moesten effe bevestigd worden met een megadikke knuffel. Ben zo blij dat het op school prima gaat, de richting is echt op haar lijf geschreven. In de kliniek vraagt ze honderduit en het eerste wat ze telkens deed toen ze in het verleden mijn kamer binnenkwam was checken of de bedden wel correct opgedekt waren . Als ze op haar eigen kamertje nu eens even streng zou zijn....
Mijn buurvrouw-vriendin Christel kwam ook nog aangewaaid wat maakt dat we de avond weer gezellig volgebabbeld hebben. Ze mag absoluut terugkomen want dan brengt ze haar handenparafineerset (of hoe noem je zoiets) mee. Niks zo zalig als poezelige handjes !!
Eric is zich ondertussen gaan uitleven in 't zwembad...ook daar wordt er volop met ons meegeleefd en het doet ook hem deugd om dat te ondervinden. Ik verdenk hem ervan om zelfs een beetje trots te zijn op zijn madam wiens schrijfsels toch wel redelijk in de smaak lijken te vallen .
Nu is het tijd om nog effe te checken of er op mijn boerderie nog dringende werken moeten gebeuren, zo niet ga'k proberen om vroeg in slaap te vallen. Alleen UZA mag mij wakker bellen uit mijn schoonheidsslaapje ! Capice ?!
