3 aug. 17 Rifugio Vittorio Emanuele II
Na onze reddingsoperatie van gisteren waren we kapot, maar vanmorgen voelden we er niets meer van; we werden wakker van de helikopter die pakken kwam halen om de hutten te bevoorraden (en dat waren er heel wat!!!); hij vloog mooi langs de flank van de berg, niet over de camping. Edgard vertelde dat er eens een bevoorradingspakket op een lift was terecht gekomen en dat daardoor de vliegroutes streng bewaakt worden.
We deden op het gemakske aan want we moesten voelen of het wel ok was om weer te klimmen, maar om 10u waren we niet meer te houden; rugzak aan, bottinnekes aan ons voeten, stokken in de hand en huppekee.
En we waren niet alleen! We liepen precies op een autostrade richting berghut!
Een breed pad waar zwaar aan gewerkt was om het goed begaanbaar te maken; heel anders dan gisteren! Heerlijk wandelen was het. Na anderhalf uur klimmen iets gegeten en rond 13u waren we boven; een massa volk loopt daar rond op 2735 m! alsof het de avenue Louise is!
Zowel dagjesmensen zoals wij, als mensen die huttentochten maken, of zij die daar geslapen hebben en er nog blijven hangen
Er loopt een grote kudde gemzen; iedereen klik, klik. Ze zijn de mensen gewoon en de hond die hen bewaakt en op het goede pad houdt kent de toeristen ook: hij loopt heel het meer rond en stopt bij elke groepje dat er zit om te kijken of er iets te rapen valt.
Meerdere keren zagen we op de helling tegenover de hut steenlawines afdonderen; bangelijk maar blijkbaar ongevaarlijk want nergens zagen we hekken staan om ze tegen te houden; wellicht lopen er geen routes langs die helling. De sneeuw smelt er in zon razend tempo dat er nog amper gletsjers zijn
De afdaling duurde 2 uur, heel gezapig; op het einde voel je altijd dat je al een hele dag op de been bent, maar echt last hebben wij niet, noch van onze knieën, noch van onze tenen. We zijn de verkopers in Au en in Aosta eeuwig dankbaar dat ze ons aan de juiste schoenen hielpen, want daar begint het toch wel mee. Conditie bouw je op, maar met zere voeten kom je nergens.
We voelen ons super goed in ons vel hier. Dit is voor ons het paradijs; de Gran Paradiso niks meer en niks minder. We vroegen aan de campingbaas welke wandelingen we best nog maken om uit te testen of ze voor de groep in 2019 haalbaar zijn en we weten nu wat ons nog te doen staat; het weer blijft mooi tot en met zaterdag; dus twee tochten vóór het weekend en wellicht nog één maandag; in de loop van volgende week willen we naar huis afzakken; maar we hopen nog even verder te kunnen genieten
2 aug. 17 Le grand etret
Wat ons een inloopwandeling leek te zijn, bleek een heel pittige tante te worden, door verschillende omstandigheden.
Eerst schrokken we ervan dat we zo lang in hoge begroeiing liepen, wat lastig was om het pad en de stenen die erop liggen, te zien.
Daarna kwam een zware klim over heel wat rotsen, en van steenbokken of berggeiten geen sikkepit te zien; dat was een beetje ontgoochelend, maar de weinige tegenliggers die we tegen kwamen hadden ook niks gezien
We klommen stevig (500m) en belandden op het einde van het pad op 2 500m. Daar begon de gletsjer; nog even gekeken of we verder konden, maar geen enkele aanduiding, dus zouden we over de gletsjer moeten; dat hebben we maar gelaten.
We hadden een buiten- gewone picknickplek gevonden, heerlijk in de zon (zeker 24°), met een klaterende beek (die van onder de gletsjer kwam) aan de kant
We maakten nog een stenen mannetje voor iedereen die ons lief is en wilden net de afdaling beginnen toen we iemand over de gletsjer zagen afdalen; zijn gang was wankel en ik dacht aan hoogteziekte;
We wachtten en toen bleek het een Brit te zijn die in een put getrapt was, hoog bij de kam, aan het begin van zijn afdaling; hij was uitgeput; was om 04u vanmorgen vertrokken met een zware rugzak en te weinig eten en drinken; we gaven hem wat we hadden en verzorgden zijn enkel en wonde aan zijn been met de beperkte middelen die we bij hadden (een enkelverband en Arnicazalf);
We zijn samen afgedaald, omdat hij van geen helikopter wilde weten; het was een ervaren klimmer in Schotland in de winter, maar altijd alleen, blijkbaar, en deze keer was hem dat zwaar betaald gezet.
Edgard wisselde van rugzak met hem zodat het gewicht op zijn enkel wat kleiner zou zijn, en liep vooraan zodat de Engelsman slechts hoefde te volgen; in het begin lukte het nog maar toen verzwikte hij zijn enkel nog eens en daarna ging het aan een slakkengangetje; we liepen even lang als we geklommen hadden (2 u 50) en kwamen uitgeput weer bij de camper;
De arme man eerst wat eten en drinken gegeven en dan zijn been verzorgd en zijn enkel gezwachteld. Daarmee is hij vertrokken, richting Gran Paradisocamping. Gelukkig rijdt hij met een automaat en ligt de camping maar enkele kilometers lager (hij wilde per se naar zijn tent terug).
Het was zijn 3e en laatste wandeldag van deze vakantie, vrezen wij.
En wij zijn stik kapot; van de warmte? Van de slenterende afdaling? Van het gewicht van die grote rugzak? We zullen ons morgen kalm moeten houden, maar er komen nog mooie dagen (tem zaterdag).
En deze wandeling schrappen we van onze lijst voor de groep;
1 aug. 17
Met een toch wel beetje klein hartje vertrokken we naar de Gran Paradiso: hoe zou de weg ernaartoe zijn? Hoe zou het weer daar zijn? We hadden al een paar horrorverhalen gehoord over regen, koude, sneeuw (van andere mensen) en we hadden zelf gelezen dat het er in de zomer wel degelijk s nachts kon afkoelen tot vriestemperatuur Wat zou het worden???
En de weg ernaartoe??? De afdaling tot Aosta hadden we al twee keer met de bus meegemaakt, maar de klim naar 2000 m moest gebeuren op onbekend terrein.
En hoe ging het? Prima!
De weg houdt op in Pont Breuil; het is dus echt het einde van de wereld, en toch behield hij een redelijke breedte; zelfs comfortabeler dan de weg naar Place Moulin (ook zon eind van de wereld).
En het weer??? Vanuit Bionaz zag het er niet zo veelbelovend uit, maar groot was onze verrassing toen we hier aankwamen! Alhoewel er constant een wind waait tussen de bergen, liep de temperatuur op tot meer dan 20°! Dit overtrof onze verwachtingen.
In de namiddag kwam een buitje de boel even afspoelen, maar dat was even snel over als het gekomen was; het duurde net lang genoeg om onze was binnen te halen, haha.
Daarna zijn we de weg voor morgen gaan verkennen en die ziet er héél aantrekkelijk uit!
Dit is de apotheose van onze verkenningsreis; dit is echt het paradijs! Ik herinnerde me er beelden van, maar ben blij verrast dat het nog mooier is dan ik me kon herinneren.
Een bloemenzee langs het pad, tussen de grote rotsblokken en het riviertje, en aan beide zijden hellingen waar steenbokken en berggeiten zich thuis voelen. Eén marmot maakt heel wat van haar oren maar we krijgen haar niet te zien;
De bergtoppen spelen heel vaak verstoppertje zodat we telkens weer blij verrast zijn als we weer een andere piek te zien krijgen. De gletsjers zijn hier niet ver vanaf, en we zien dus constant mensen uit de bergen afdalen met helm en klimmateriaal; hier zit niemand die niet wandelt.
De camping ligt helemaal niet vlak, verre van zelfs, maar de campingbaas is heel meegaand in het zoeken van een geschikte plek; we verhuisden drie keer voor we onze stek vonden. Niet in de goede richting voor de campingbaas, die toch wel wat in de pap wil te brokken hebben, dan niet in de goede richting voor de zon die op onze ijskast zou schijnen op het heetst van de dag (en dan bederft ons eten heel snel), dan te scheef, maar uiteindelijk perfect.
Ze willen ons met open armen ontvangen in 2019; plaats genoeg, nooit volzet. En groot voordeel: ook mensen die geen tent, caravan of camper hebben kunnen mee! Ze hebben hier een Rifugio op 5 lopen van het einde van de camping (dieper de bergen in), waar ze familiekamers hebben (4-5 pers), 2-persoonskamers hebben en dan hebben ze nog appartementen ook! We kunnen een reis aanbieden à la carte! Dat is vooruitgang!
Maar we zullen de mensen eerst laten wennen in Valpelline want als ze meteen in het grote werk gegooid worden gaan ze misschien terug lopen! Valpelline wordt het begin en het einde van de reis; om in te lopen en om af te ronden en dit wordt de climax van de reis. We zien het helemaal voor ons.
Het is nu half acht en we zitten boven de wolken! We zien de zon ondergaan op de bergtoppen wat wil je nog meer???
maandag 31 juli 2017
helemaal open was de hemel niet toen we vertrokken maar we waagden het er toch op om de tocht naar de Rifugio Crete (sorry, kan dit accent niet maken op computer) Sèche aan te vatten.
Een klim van 900 m (maar dat had ik niet aan Edgard verteld). Ik wist wel dat we het zouden kunnen want in Oostenrijk had ik meermaals 1000m geklommen, maar het weer zou bepalend zijn, niet onze conditie; die is wel ok ondertussen.
In het boekje stond dat het best was om te beginnen via Les Crètes, een gehucht boven Bionaz, maar wij delen die mening niet (we kwamen langs de andere kant naar beneden en die geeft veel meer afwisseling). En die vertrekt trouwens aan de overkant van de camping!
Maar dankzij onze route kwamen we langs een chambres dhotes (oeps, weer dat accent): Clé du Paradis; jeetje, wat een ligging! Je ziet bijna tot in Frankrijk! En alles zo netjes! We hebben kaartjes meegenomen om door te kunnen geven want dit is een bijzondere locatie! De eigenaar spreekt ook vlot Frans, wat een vlotte communicatie mogelijk maakt. Zeker een aanrader voor wie van rust en van deze omgeving houdt!
Daarna ging de tocht verder door het bos; vanaf Clé du Paradis nog 2 uur (korte pauzes inbegrepen). Over een blokkenveld en een kam (tenzij je de lange klim neemt), kortom, geen pad voor doetjes. Wij liepen bijna gelijke tred met een koppel Italianen (die achteraf ook op de camping bleken te zitten).
Normaal zouden we op de hoogvlakte, dicht bij de Aiguilles de lAroletta, steenbokken en berggeiten, marmotten en steenarenden moeten gezien hebben, maar misschien hadden zij ons eerst gezien en dachten ze: ze zijn vandaag weer met velen onderweg, wegwezen!
Want aan de Rifugio (op 2410 m) waren we niet alleen! Er kwamen nog mensen van de camping boven en een Belgische vader met zijn dochter, die even een boterham kwamen eten, nog Italianen, en een paar jongens die ons tijdens de afdaling LOPEND voorbij kwamen!!! Ze hadden klimtouwen bij en zochten duidelijk een route, samen met de Huttenwirt.
Dat zie je hier beneden op de camping zowel als boven bij de hutten: mensen die in groepjes staan en naar de bergen kijken en wijzen; routes worden gedeeld, tips doorgegeven; hier zitten alleen bergwandelaars, geen mensen met grote campers (die geraken hier ook amper), maar veel tentmensen, die dicht bij de natuur willen zijn.
We leerden een Belgisch koppel kennen dat net terug kwam van een huttentocht; 7 dagen lang boven de 2000 m! daar kunnen wij alleen nog van dromen. Onze grote rugzakken hebben we aan de kinderen gegeven. Maar Edgard wil nog wel graag eens een nachtje in een hut hoog in de bergen meemaken Als we een bemande hut nemen dan zal het wel lukken, maar een slaapzak of een lakenzak hebben we nu niet bij het zal voor een andere keer zijn.
Zo lang we het kunnen willen we blijven lopen in de bergen; het doet ons allebei goed.
Als jullie op de fotos een meertje zien liggen in de diepte, dan is dat de Lac Lexert, waar wij op camping staan; onze camper zie je niet want wij staan onder de bomen
Het stenen mannetje, dat deze keer geen mannetje is, maar een plankje met steentjes blijkt goed in evenwicht te staan want het valt niet om en we hebben toch wel wat regen en wind gehad, de laatste twee avonden.
We zijn wel een beetje fier op onze tocht van vandaag want we liepen ze binnen de voorziene tijd (3u klimmen, 2u dalen) en het Nederlands gezin dat boven zat zei lachend: we geven jullie een kwartiertje voorsprong, meer niet en ze haalden ons pas in de laatste 100 te dalen meters in!!!! Wij doen dat dus nog niet zo slecht blijkbaar.
Morgen gaan we nog eens 500m hoger zitten (camping op 2000 m) en we zijn héél blij dat het weer ondertussen echt wel stabiel geworden is. Twee dagen geleden is een groepje koeien tijdens het onweer doodgebliksemd in Etroubles! En in Ollomont was de weg met blokken steen overspoeld geworden! Daar maken ze bange tijden mee want het is blijkbaar nog eens gebeurd dat een hele steenlawine over Ollomont gekomen is en nu de vriestemperatuur boven de 4000 m ligt, houden ze hun hart vast als het zwaar regent want er is geen ijs meer om de stenen vast te houden!
Gelukkig komen we er met 2 dagen waarin het onweerde vanaf; dat is toch altijd bangelijk in de bergen. De Belgen werden overvallen door het onweer van gisteren op 1u lopen van hun laatste hut, vlakbij een morene!!! Daar kan je alleen maar nachtmerries aan overhouden. Iedereen hield vandaag de wolken nauwgezet in het oog, behalve een paar uitzonderingen die toch nog gaan klimmen op het moment dat ze beter de afdaling zouden inzetten, maar ja, het is vandaag niet zo ver gekomen; de lucht is helemaal uitgeklaard; dat belooft voor de volgende dagen joepie! Wij hebben dikke chance!
Dag 46 Place Moulin
Vandaag was het verhuisdag naar Bionaz; een andere camping, waar we 2 dagen zullen staan alvorens naar de Gran Paradiso te vertrekken; het is een ommetje omdat we willen wachten op het mooi weer. We zitten nl op 2000 m in de Gran Paradiso en dat is niet zo fijn als er onweders losbarsten. Gisteren kregen we er al een stevig over ons in Valpelline; de temperatuur daalt dan meteen, maar na 10 werd er weer vrolijk gezwommen en ge- zond rond het zwembad. Op grote hoogte is dat even anders. Maar vandaag zou de laatste onstabiele dag zijn
Dus reden we eerst langs de camping om ons plaatsje te claimen met tafel en stoelen want het is zo druk momenteel (de Italianen zijn met vakantie), dat de campings overvol zitten. We hadden reuze veel geluk dat we hier nog terecht konden want in Valpelline konden we niet blijven en in Gran Paradiso wilden we liever later zitten. En Bionaz is één groot wandelparadijs
Vanuit Valpelline konden we met de bus wel tot het dorp van Bionaz geraken maar niet tot Place Moulin, dus zetten wij onze tocht met de camper verder eenmaal we ingeschreven waren in de camping; zodoende begonnen we pas om 10.30u aan onze wandeling, die volgens het boekje 5 u zou in beslag nemen (maar wij deden er alles bij elkaar maar 3u over).
Aan Place Moulin vind je parkeerplaatsen vanaf één kilometer vóór de stuwdam, en op de terugweg snapten we helemaal waarom; Italianen zijn weekendwandelaars, wordt gezegd; en die wandeling bij het stuwmeer kan je op basketsloefjes doen als het moet, of met een buggy; dus allen daarheen!
Het is een autostrade langs het meer, met weinig hoogteverschillen en na een uurtje ben je aan de Rifugio Prarayer, waar je iets kleins kan eten en drinken, dus grote drukte op dat pad;
Maar wij namen al vrij snel een weg die ons omhoog voerde, boven de boomgrens, tot de Alm van Arpeyssaou (2161 m). Geen grote stijging want we vertrokken op 1980 m. Het pad is heel goed aangegeven en met kinderen goed doenbaar. Eindelijk een schot in de roos voor onze VKT-ers. Vanuit Valpelline kunnen we wel vlotjes naar Aosta met openbaar vervoer, naar Glassier voor de klim naar het meertje en een andere dag naar de kaasboerderij Fontina, maar hier krioelt het van de wandelingen. We zullen dus na de Gran Paradiso misschien terug naar hier komen om het gebied verder uit te pluizen.
Langs een meer, over een alm, door een klein riviertje en langs tientallen watervalletjes, dat vinden mensen meestal fijn. En ze krijgen een mooi zicht over het bovendeel van het Valpelline dat gedomineerd wordt door de sneeuwpiramide van de Dent dHerens.
Bij mij kwamen een heleboel herinneringen boven vanuit mijn kindertijd, toen ik met het O.-L.- Vrouwkoor hier rondliep; hoe we zongen op de Alm, keken over het turkoois meer, door de bloemenvelden liepen
Aan de Rifugio ontmoette ik zelfs mensen die momenteel in het heem in Ollomont verblijven, waar wij ook zaten; het blijkt in handen te zijn van Peter Himpe, die in onze kindertijd samen met zijn ouders, broers en zussen ons jaarlijks feest opluisterde; hij zou er nog steeds muziekweken organiseren Weet jij daar iets over, Lieve?
Morgen proberen we een andere wandeling in dit gebied; het is hier ruiger dan in Valpelline, minder gepolijst, maar heel uitnodigend en super mooi om rond te trekken; maar dan moeten het weer wel stabieler zijn want we hebben onze zoveelste watertest net meegemaakt; voor zover wij kunnen zien is de camper nog waterdicht
Als het hier waait, dan waait het, en met stoten die de camper doet bewegen! En als het hier regent, dan valt het met bakken uit de lucht; kort maar krachtig. Het onweer vandaag kwam vlak boven ons hangen, dus vluchtten de mensen met kinderen, die in tenten wonen, naar het restaurant en sprong iedereen buiten om te helpen om de luifels beter vast te maken of binnen te draaien. Zoiets overkomt Edgard niet! Hij draait de luifel gewoon niet open met zon weer en dat is wijs ook. De mensen van de camperateliers zeggen: iedereen moet een luifel hebben, maar je kan hem niet zo heel vaak gebruiken, en dat is ook zo. Maar het is natuurlijk wel een toename van je leefoppervlak; als het regent zit je er droog onder (toch bij een beschaafd buitje) en bij teveel zon zit je in de schaduw; maar tegen windstoten kunnen ze niet; dan gaan ze over je dak heen. Daar moet je op anticiperen en dat doet Edgard.
Dag 44 wandeling nr 6
Omdat het vandaag warm, zelfs héél warm zou worden, wilden we toch weer de hoogte in; daar is het altijd nog te doen, ook als ze beneden kreunen onder de hitte (zoals in Aosta: 30°).
Dus geen rustdag genomen (vanaf morgen minder mooi weer, voor eventjes), maar de bus op om 9u (weer helemaal voor ons alleen) tot Glassier (eindpunt van de vallei op 1560 m).
Daar hadden we gisteren het vertrekpunt van een wandeling opgemerkt die ons wel aantrok omdat ze aan de andere kant van de vallei liep, en dat was ons geluk vandaag want de klim was, zoals altijd, een uur lang aan 20% stijging, maar in de schaduw tot we bijna boven waren (2100 m). En zelfs dan was het nog puffen! Het zweet druppelde in onze ogen; maar we werden weer beloond voor onze inspanning;
Een boer dreef zijn koeien naar een lager gelegen deel; dat op zich is al een schouwspel; de hond en de man kregen de hele troep op een minimum van tijd op dreef en dan liep die hoeder nog eens zó snel dat hij vóór de leidende koe geraakte terwijl hij nog een lading op zijn rug droeg! Wat een conditie!!
Maar hij is niet alleen met zon conditie: we zagen een man aan een fiks tempo de berg op komen; een Italiaan die vanmorgen vanuit Valpelline vertrokken was!!! Die man combineerde dus 3 wandeldagen van ons tegen een recordtempo! Chapeau! Het zag er wel een topsporter uit, of dachten wij dat maar om onszelf niet al te nietig te voelen tegenover zo iemand??!
Op weg naar de meertjes ontmoetten we verschillende families die met kinderen (de jongste was 6) naar een Refugio gingen! Ook voor hen: chapeau! Wij moeten daar niet aan denken (tenzij we er blijven slapen) want wij moeten altijd op tijd voor de bus weer beneden zijn, en al lijkt het dan privévervoer voor ons, de laatste bus rijdt om 16.15u en die mogen we echt niet missen of we kunnen te voet terug!
Het was weer een dag vol zegeningen; we zijn zo dankbaar dat we dit nog mogen en kunnen doen; dit is mijn lust en leven en Edgard vindt het blijkbaar even plezant daar kan ik alleen maar heel blij mee zijn.
Op de afdaling kwam de zool van zijn bottine los; de eeuwige kwaal van bottines omdat je die niet het ganse jaar door draagt; na 10 jaar vertoont de rubber blijkbaar barstjes die op een moment scheuren; morgen dus naar Aosta want zonder bergschoenen kan je hier niet stappen!
Dag 43 naar Lac de By 27 juli 2017
Vroeg op voor de bus naar Vaud (in Ollomont); voor de tweede keer al hadden we privé vervoer! Geen kat die de bus neemt??!! Hier zijn weinig camperaars, dus hebben mensen hun eigen auto ter beschikking en dat is een luxe, zeker als je met kinderen gaat wandelen want zo vaak rijdt de bus niet tussen Aosta en Ollomont, maar voor ons is het precies gepast. We hebben 7 uur tussen aankomst en vertrek, dus tijd genoeg om een wandeling van 5u te maken (met rustpauzes al snel meer dan 6u).
Het had weer heel wat voeten in de aarde voor we het vertrekpunt van de wandeling vonden; het boekje dat we volgen is geschreven door een Nederlander, 10 jaar geleden; niet elke beschrijving klopt nog; zo vonden we het gesloten foyer des guides niet meer, maar wel 3 nieuwe vakantiewoningen; en daar moesten we omhoog dat klopte wel, haha.
Een uur lang niks dan klimmen, soms 20%, soms wat minder steil; het werd een meditatieve wandeling! Veel overschot heb je dan niet en dus hou je alle aandacht bij je voeten en knieën want die moeten het wel doen.
Maar we kwamen toen toch aan bij La Chevrière; op dit moment onbewoond, maar zeker niet verlaten. Een pracht van een stronk die uitgewerkt was tot twee zitjes een verademing! Zicht op de toppen, geluid alleen in de verte, heerlijk.
Toen ging het naar het volgende herkenningspunt; de Italianen zijn niet zo consequent met hun aanduidingen, dus soms is het niet alleen met de uitleg en de kaart, maar bovenop met de gps kijken want als je de omgeving niet kent weet je in het begin niet welke kant je uit moet.
Maar we vonden alles en maakten, onbedoeld, een short cut (we moesten met een grote boog rond de conca de by maar als dat niet zo op de kaart vermeld staat tja, dan loop je maar, desnoods op een wildpad, als het maar in de goede richting is). En zo bereikten we de stuwdam van By (stel je er niet teveel van voor). Het meertje erachter was echt mooi; voor het zicht daar zijn we zo hoog gekropen vandaag; vanaf daar zagen we de meester van de bergen hier rondom: de Grand Combin, een berg om u tegen te zeggen: 4314 m, met een sneeuwkap en bijpassende gletsjer.
Onderweg vonden we een bord met uitleg over de aanpak hier in de Val dAoste. Ze werken hier aan duurzaamheid; ze gaan nog met het water uit de bergen om zoals in het verleden en ze maken hun Fontina kaas nog op artisanale wijze. Overal in de bergen kan je hem kopen. Lekker!
De terugweg ging langs la sentier de lespoir; een mooie tekst stond hoog in de bergen om je er bewust van te maken dat je op de aarde niet rondloopt alleen om materie te vergaren.
We geraakten op een rustig tempo in Glassier, waar we ons calorieverbruik wat aanvulden in afwachting van de komst van de bus, die weer alleen voor ons de hele afstand aflegde wat een luxe, he?!
Dag 42 26 juli 2017 naar Aosta
Onze benen wilden nog geen nieuwe tocht aanvatten, dus namen we de bus naar Aosta; voor 1.8 pp (enkele rit) kan je niet met de camper gaan! Het zou gekkenwerk zijn om in de stad nog maar een parkingplaats te zoeken
Een klein half uurtje rijden (en we waren blij dat wij niet zelf hoefden te rijden want de Italianen zijn soms toch wel gekke chauffeurs, hoor!) bereikten we de depot van de bussen. De stad lag op een steenworp ervan af; we waren op 5 in putje Aosta;
Het is toch een mooie stad! Veel oude straten, geen moderne winkelketens, en elke straat eindigend met zicht op een berg uit de omgeving ons hart liep ervan over.
We liepen de ene na de andere winkel binnen want wij willen graag streekproducten leren kennen. Soms was de winkel eerder een curiosum (bv vol lampenkappen).
In het bureau voor toerisme hielpen ze ons goed op weg om alle informatie te verzamelen die we nodig hebben voor de reis die we in 2019 in deze streek willen organiseren;
Op elke hoek en in elk steegje vind je wel een restaurantje met een aardig lunchmenu voor een kleine prijs. Ja, Aosta is in onze ogen een leuke stad!
Er was een grote tentoonstelling van de lokale artisanalen op het plein voor het stadhuis; elk jaar wordt een wedstrijd gehouden in januari en in de zomer wordt de tentoonstelling gehouden (zie fotos). Heel veel houtsnijwerk, maar ook werk in vilt, wol of leer. Hier zit veel talent!!
Kort na de middag vond ik in een vergeten straatje een kapper die meteen mijn haar wilde knippen; nog een meevaller. We telden weeral onze zegeningen en keerden tevreden en zwaar beladen terug naar Valpelline.
Het weer is nog tot en met vrijdag onberispelijk mooi, maar voor het weekend beloven ze niet zoveel goeds; we hopen dat we hier wat langer kunnen blijven dan voorzien was want hogerop zal het vast niet aangenaam zijn als het gaat regenen en onweren; onze campingbaas wil er alles aan doen om ons plaatsje te vrijwaren we wachten af. We kunnen nog altijd naar een camperplaats uitwijken; een luxe die tentmensen niet hebben!
Dag 41 25 jul. 17 eerste wandeltocht
Eindelijk was het zo ver: we konden weer gaan stappen, stevig stappen, in de bergen die we zo misten.
Gisteren bekeken we alle kaarten en boekjes die we van de campingbaas kregen en uiteindelijk vonden we maar 1 tocht die zowel haalbaar was voor ons EN die hier in Valpelline vertrok.
Maar het was dan ook een mooie om de streek te verkennen: een steil pad naar Ollomont, waarbij we de coöperatieve van de bekende Fontinakaas passeerden; daar kwamen we te weten dat we daar een bezoek kunnen brengen aan de kelders en een film bekijken over het verwerkingsproces van melk tot kaas (als we met de groep komen). Het is een kaas uit de streek en we kunnen er een proeverij aan koppelen, dus al een eerste leuke bezigheid voor een tussendag .
De klim naar Ollomont viel uiteindelijk nog mee; dan naar Rey (1384m) en toen liepen we even fout
Maar we vonden het pad in het bos en maakten de juiste keuzes onderweg (de Italianen zijn wat minder stipt in het aangeven van paden!!!). Zo kwamen we, zoals voorzien, toch aan op de Alm van Veriese (1709m en hoogste punt van de tocht); gelukkig vonden we daar twee mensen die ons konden vertellen hoe we verder moesten en zo geraakten we in Chatelair en weer bij de Fontina, waar we onszelf beloonden met een mooi stuk kaas en een fles wijn voor het avondeten.
We kropen zon 850 m omhoog; niet slecht voor een eerste dag, toch?! En we konden op een bepaald moment zien tot in Aosta en zelfs tot in de Gran Paradiso!!
Maar we zullen het morgen toch maar best rustig aan doen (ik schoof onderuit tijdens de afdaling maar had gelukkig Arnica bij; niets meer aan de hand) en Edgard ging door zijn knie en viel ook bijna dus we moeten toch wat gas terug nemen en dus gaan we morgen met de bus naar Aosta om daar ons licht op te steken in het Officina de tourismo en om wat boodschappen te doen. Dan kunnen we er overmorgen weer tegenaan
Dag 40 laatste etappe naar Valpelline
Gisteren beseften we al dat we niet zo heel goed zouden slapen, maar voor 1 nacht kon dat niet zon kwaad; het regende ook nog stevig vannacht dus waren we nog vroeger wakker dan we gedacht hadden en zaten we om 8u al op baan nr 23 richting Bern; de gps had allerlei andere wegen voor ons in gedachten maar wij volgden de weg die de vrouw ons gisteren vanop de berg getoond had, en gelijk had ze (natuurlijk).
Het was maar 14° warm en het regende pff. Vermoeiend rijden ook.
We reden door heel wat dorpjes en verwonderden ons over de vorm van de daken, tot we beseften dat het omwille van de sneeuw is dat die onder een scherpe hoek liggen en dat ze daarom zo groot zijn. De boog die je vaak onder het dak ziet maakt alles een beetje minder strak (zie foto); wel een mooie bouwstijl!
In Zwitserland is op veel plaatsen de Diesel duurder dan de benzine! Een slordige 1.5 Zwitserse franken/l.
We reden op onze sokken Bern voorbij; geen man op de weg! Of toch niet veel, wat bij ons de bedenking deed ontstaan: werken ze hier niet of worden ze hier slapend rijk?! (zie Haiku van Edgard verder).
Het meer van Lausanne zie je in de diepte liggen, maar met de mist en de regen had het in de verste verte niets van zijn normale charmes.
De aanloop naar de tunnel van de Grand St Bernard was bezaaid met werken; we moesten dus regelmatig wachten (onthaasten) maar we bereikten de tunnel eigenlijk zonder moeite. Ook daar moesten we wachten: de tunnel was tijdelijk gesloten! Krijg nu wat! Vlak voor onze neus ging het licht op rood! Maar dat was eigenlijk een zegen want het duurde zo lang voor we door konden dat we echt konden bekomen van de toch wel stevige klim (en dan spreken we niet over de pas OVER de berg maar gewoon de weg naar de tunnel toe!).
Na de tunnel was het kinderspel, of tenminste: dat hadden we verwacht want we hoefden maar een kleine 30 km meer af te leggen, maar onze gps vond de ene na de andere snellere weg, en dus mocht Edgard al zijn rijkunsten nog eens boven halen in die laatste kilometers.
Mijnheer Ansermo (de campingbaas) lachte toen we het hem vertelden; hij kent blijkbaar de kuren van de gps-sen.
We mochten alle lege plekken bekijken en onze keuze daarna maken; en alhoewel het vandaag niet zo heel warm was maar we weten dat die warmte er wel aan komt, kozen we voor een schaduwrijke plek, dicht bij het zwembad en de receptie (waar ik momenteel min of meer zit te bibberen omdat ik buiten een betere verbinding heb met het internet).
We hebben de omgeving al verkend, we kregen kaarten en wandelgidsen van de campingbaas (zou die blij zijn met de mogelijke komst van een groep, over 2 jaar en ons daarom zo verwennen??), en we gaan morgen dus al de rondwandeling doen van Valpelline- Ollomont (5u); 850 m hoogteverschil. Kwestie van inlopen voor het grotere werk, haha
En dan nu de Haiku van Edgard, gemaakt aan de ingang van de tunnel van de Grand St Bernard:
Dag 39: naar Zwitserland
Vanmorgen weer wat orde gebracht in onze villa op wielen: dons verlucht, bed ververst, was gesorteerd, wat gelezen en toen was het al middag! De Italianen zagen ons graag nog eens terug komen en mensen trekken mensen dus maakten wij na het eten plaats voor anderen: een fietsende familie die met de tent (en 3 kinderen!) rondtrekt!
Zo gaan de zaken goed.
Gelukkig dacht Edgard eraan dat we een autobanenvignet nodig hebben voor Zwitserland: 40.5 aub! maar de banen liggen er dan ook goed bij en al de tunnels die je tegenkomt zorgen wel voor veel tijdsbesparing.
De plaats waar we staan is de naam camperplaats niet waardig, maar we hebben stroom en staan niet op de openbare weg; hopelijk wordt het hier vannacht rustiger
Vanavond maakten we een wandeling naar boven (ja, dat kan hier al!). Op de terugweg ontmoetten we een man die op het terras van zijn boerderij zat; we praatten een beetje en hij vertelde dat we een pad naar boven konden nemen vanwaar we de hele omgeving konden zien.
Zijn vrouw (70 voorbij!!) ging meteen mee met ons; het was haar avondritueel, elke dag!
We liepen langs een roggeveld en leerden daar dat er op rogge vroeger een soort parasiet gezet werd, die manueel geoogst werd om er geneesmiddelen van te maken! Dat ging zo, 50 jaar geleden.
Het graan dat voor dierenvoer moet dienen is 2 weken geleden bij een onweer plat geslagen; volgens haar komt het wel weer in orde en dan oogsten ze het.
Ze hebben hun boerderij aan de zoon overgelaten; hij houdt varkens op een diervriendelijke manier, zo staat te lezen op de stalling, en we zagen inderdaad dat de dieren vrij binnen en buiten konden lopen; dat is toch al heel wat anders dan de dierenmishandeling bij ons, waar ze geprangd zitten tussen metalen hekken!
Boven op de berg zagen we inderdaad de schim van de hoge bergen, en de hele omgeving; ze vertelde ons wie waar woont en wie op 1 augustus voor wat zorgt want dan vieren ze feest, daar boven! De één brengt de tafel naar boven, de ander de grill, enz.
Het was een zachte, lieve vrouw, die op 4 jaar tijd 4 kinderen kreeg en die ons de indruk gaf tevreden te zijn over haar leven. We dankten haar en wensten haar alle goeds toe; wij daalden af naar ons logement, zij naar het hare.
Dag 38 door naar Meissenheim
Omdat Schwarzach (ik typte verkeerdelijk Schwarzbach in mijn vorig bericht!) ons tegenviel als camperplaats (prijs- kwaliteit) zijn we er maar 1 dag gebleven; net lang genoeg om alles bij te werken: was, poets, blog, mails en gps oefeningen maken.
Meissenheim was een schot in de roos; voor 8 kan je er staan, als je geen stroom neemt (met stroom zon 12 volgens de website want wij namen er geen).
Een prachtige plek naast een mooie zaak waar je het interieur van de camper kan laten herstofferen; wij stonden achteraan op een groot veld waar plaats zat was; mensen stonden kris kras door mekaar en toch was het niet rommelig; voor de kinderen lagen er heuveltjes in en stond er een tippi, met totempaal! Iedereen had zijn privacy; oh, zo willen wij er wel meer!
We fietsten eerst het dorp door en dan naar de Rijn; toch zon 30 km in totaal; eindelijk weer bewogen! Zalig!
Aan de ingang stond een kraampje met Italiaanse gerechten; voor 3-5 had je een maaltijd; we geraakten aan de babbel met de mensen en toen bleek dat zij uit Sardinië kwamen; omdat hij werkloos was geworden probeerden ze nu in Duitsland weer iets op te bouwen.
We hoefden geen drie keer na te denken: die mensen mochten wat verdienen aan ons.
Later op de avond kwam een man met een auto vol etenswaren de camping opgereden; van hem kochten we confituur. Alle beetjes helpen en op die manier weet je dat je meteen aan de mensen zelf iets geeft.
Dag 37 naar Schwarzach 21 jul. 17
Och, onze nationale feestdag en ik heb staan onderbroeken wassen, haha.
Gisteren hing de hele dag regen in de lucht, dus een prima dag om die wandelgpscursus eens goed door te nemen; ik wachtte eindeloos op de update die eerst moest gebeuren maar ik leerde een pak bij! Als we thuis zijn ga ik in de leer bij een man die er les in geeft, niet ver van ons; ik wil en zal dat toestel leren bedienen (nu kan ik nog maar de basis).
Edgard maakte ondertussen een wandeling door Hardegsen en ging nog eens terug met een lege rugzak om de nodige boodschappen te doen; hij pufte naar boven! Die klim viel niet mee.
Het was een prima camperplaats maar vanmorgen wilden we toch verder; anders komen we nooit aan in Italië.
We maakten een bocht om niet in de files rond Frankfurt verstrikt te geraken en dat lukte! Maar wegenwerken!!! Het houdt niet op; in Scandinavië hoefde je daar amper voor te vertragen; dat is hier een beetje anders (was het maar een beetje!).
Michelstad hebben we bezocht; de camperplaats stelde niets voor; een parking en je kan er stroom nemen; verder niets, maar er stond wel een marktje en dat heb ik toch maar bezocht; Michelstad is leuk maar kan niet tippen aan bv Lüneburg.
Naar Hirschhorn wilde Edgard liever niet terug dus probeerden we eens een nieuwe camperplaats in Schwarzach; toch een beetje overroepen, vinden wij. Alles is er, maar ze heeft niks gezelligs en ze is vrij duur: 16.5.
Onderweg draaide onze wasmachine (plastiek bak in de garage van de camper) zodat we alleen nog moesten spoelen bij aankomst en drogen is met dit weer geen probleem. Straks ligt alles weer netjes in de kast. Met een camper reizen is toch zo eenvoudig! In één dag kan je ALLES gepoetst hebben, binnen en buiten, tot in de details; je mag niets laten slingeren want dan is het snel een puinhoop maar je hebt ook niet zo heel veel bij; eten maken is ook simpel: in de vloer zit van alles in de voorraadkast, in de ijskast zitten de gekoelde spullen; keuze is snel gemaakt. En in nood zit er in de diepvries nog wel wat.
Voor een 7 (enneagram) is deze manier van leven perfect: elke dag beleven we iets nieuws; sleur maakt geen kans (thuis nu ook wel niet, hoor!), en de vrijheid is onbeperkt; ja, ik gedij heel goed in dit leven; we lachen al eens: zullen we in België alles verkopen en alleen maar rondreizen, van vrienden naar kinderen, van bergen naar meren, van oost naar west? Maar dat is toch een brugske te ver; die stap hadden we veel vroeger moeten zetten in ons leven en dan zouden we nu misschien blij zijn met een gesetteld leven, haha.
dag 35 naar Hardegsen (woensdag 19 juli 2017)
helemaal op ons gemak vanmorgen want onze camperplaats voor vandaag en morgen was gereserveerd; we dachten eerst nog naar de Kalkberg te gaan, waar de kerk eerst zou gestaan hebben, maar dat plan lieten we varen. We gingen aanschuiven om te lozen en het toilet leeg te maken en reden richting Hardegsen.
Gelukkig hadden we ons doel niet verder gezet want we moesten een paar omleidingen volgen en waren toch langer weg dan we gedacht hadden, maar onze verbazing was groot toen we in Hardegsen aankwamen! Een schitterende plek, op 700 m van het dorp, groen omgeven, met super net sanitair, verharde plaatsen met grasplek ernaast, al wat een camperaar maar wensen kan.
Kostprijs: 8 per nacht, 2 pp/pn als je het sanitair wil gebruiken, 1 voor stroom (8u) en 1 voor water; internet gratis. Dus voor 2 nachten betaalden we in totaal 27. Zo kunnen wij nog lang onderweg blijven;
Een wandelingske naar het dorp kon er nog net af want bij 32° of meer doe je niet zoveel meer. De bergop naar de camperplaats viel ons zelfs zwaar! Hoe is het mogelijk?!
Gelukkig komt er op dit ogenblik een grandioos onweer over ons, met de nodige regen en de deugddoende afkoeling heerlijk!
Morgen blijven we nog hier en dan zakken we weer een stukje dieper Duitsland in, naar het mooi gebied van de Neckar.
Dinsdag 18 jul. 17
Toen we gisteren thuis kwamen van een mooie wandel- en fietstocht (gecombineerd), schrokken we: heel de keet zat vol! En meer dan vol! Verschillende mensen moesten zelfs doorrijden omdat er niemand meer bij kon;
De eigenaar lachte omdat wij hem een score 10 gegeven hadden op campercontact.com. Hij zei: dat is het resultaat! leuk dat zoveel mensen de weg naar hem vinden want het is echt een uitgelezen camperplaats.
Vanmorgen zijn we vroeg vertrokken (niemand anders was al op de been); richting Flensburg, Kiel, maar dan toch maar het risico genomen om recht naar onder af te zakken ipv de omweg langs Lubeck te maken, en we hadden geluk: behalve wat vertraging omwille van grootse wegenwerken, ging het vlot. De gevreesde files richting Hamburg hadden we dus toch weten te omzeilen.
Rond de middag al in Lüneburg aangekomen; op de website stond dat je voor een plaats op deze camperplaats vóór de middag ter plekke moest zijn, maar wij vonden nog plaats om 13.30u. Na ons konden nog een viertal campers erbij en dan was het inderdaad volzet.
Waarom, vroegen we ons af; en dat ontdekten we snel toen we het stadje zelf gingen bezoeken: heel pittoreske straatjes, met gerestaureerde huizen; een mooie, Evangelische kerk die op een spandoek had gezet: selbst glauben, selbst denken, selbst handeln. Blijkbaar een uitspraak van Luther.
Ze waren net het orgel aan het stemmen; ik schoot terug in de tijd
We hebben alle hoekjes en kantjes van Lüneburg bekeken, nieuwe en oude stad, een schitterend geheel. We zijn blij dat we hier gestopt zijn.
Je kan doorrijden want 250 km rijden is nu een peulschil geworden voor ons, maar dan ga je op je tandvlees zitten om toch maar verder te geraken en dan is irritatie niet veraf. Nu blijven wij overschot houden en dat voelt héél goed aan.
De meesten van de groep zijn nu al thuis Wij zijn héél blij met onze vooruitzichten de bergen roepen al.
Zondag 16 juli 17
We lieten onze vrienden achter in Raa en zetten koers naar Denemarken; de tarieven waren dezelfde als in het oprijden: 110 voor de brug naar Kopenhagen en 365 DEK voor de Storebaeltbrug.
Maar wat een weer!!! We hoefden geen fotos meer te nemen! Je zag geen hand voor ogen op de bruggen!!! Voor Edgard een hele toer om de camper stabiel te houden; windstoten die beukten op de zijkant de eerste parking na de brug stond vol volk dat aan het bekomen was!
Door Denemarken vorderden we snel en rond 14u waren we al bij Ole Sjoelberg in Varnaes (Aabenraa). Een prachtplek!
Voor 10 krijg je stroom, water, een huiselijke badkamer met alles erop en eraan, internet, en zelfs een keuken! We staan op een veldje met haagjes en struiken, achter het huis, waar je de bessen mag plukken zoveel je wil.
Dit is thuiskomen; zon rust zon welkom.
Ole had een plaats voor ons gereserveerd met 4 verharde plekjes zodat we mooi recht staan, zonder oprijblokken. Dat is nog zon service: je kan hier reserveren! Net als in Katrinegaard (ook Aabenraa).
Het viel met bakken uit de hemel, maar als we al iets geleerd hebben in Scandinavië: het kan hier snel verkeren! En zo ging het ook: vanaf 17u scheen de zon!! Was dat in België maar waar!
Dus tijdens de regentijd onze reis verder bekeken en mails verstuurd om plekjes te reserveren,boek gelezen, camper in orde gezet en s avonds een wandeling gemaakt naar de zee (max 2 km van hier). Schitterend! Ole heeft kaartjes gemaakt met wandel- en fietsroutes;
In het bos vonden we een grafheuvel van een vooraanstaande familie van 5000- 6000 jaar geleden. Met stenen afgebakend en de ingang van de tombe in het midden (zie foto). Op diezelfde wandeling kwamen we op plekjes die als picknickplek zijn ingericht, met BBQ en toilet, tafels en banken.
We hebben nog naar een mooie film gekeken en heerlijk geslapen
Zaterdag 15 jul. 17
Wat ons bezielde weet ik niet maar ik dacht vanmorgen plots aan zaken die ik nog moest doen vóór ons vertrek en ik dacht dat het bijna 7.30u was, dus ging ik meteen aan de slag; een uurtje later, aan het ontbijt, bleek het nog maar 7.15u te zijn!!! Een uur vergist geen nood: we konden dus vroeg vertrekken;
Maar eerst onze reisgenoten adieu gezegd; toch diegenen die wakker waren
We hebben het goed gehad samen; we leden af en toe kou, we werden samen nat, maar we zagen o zo mooie landschappen en ontmoetten ook zoveel toffe mensen; er zijn nieuwe vriendschappen geboren op deze reis! Ja, we koesteren al die mooie momenten en tellen zeker onze zegeningen!
Met een dankbaar gevoel hebben we de camping verlaten, en al rijdend besloten we om verder door te rijden dan we eerst gedacht hadden. Het ging zo vlotjes dat we tot in Raa geraakten (zeg 'Rau' want er moeten bolletjes op de aas).
Een prachtig bloemendorp met een knappe plezierbotenhaven en schilderachtige plekjes.
We fietsten naar Helsingborg maar waren rapper terug dan we gedacht hadden; de geluiden en geuren van de stad we zijn er nog niet aan toe. Het leek ons ook helemaal geen gezellige stad.
We stalden onze fiets weer in de garage en gingen te voet het dorp verkennen en dat was veel leuker. Geen grote winkels maar pittoreske straatjes met verzorgde en originele huizen (huisjes eigenlijk naar Belgische begrippen). Ja, echt de moeite!
We zochten ons te pletter naar een stoffige camperplaats, zoals vermeld stond in het boek maar vonden alleen maar nette parkings waar je stroom kan nemen (en betalen) of gratis staan. Zicht op de haven of op de zee restaurantje waar je voor 23 met twee gegeten hebt nog wensen?!! Wij alvast niet.
Een koppel van de groep dat Götheborg ging bezoeken is hier ook aangekomen, maar die mensen hadden wel de pech dat in die stad hun camper gekraakt werd en ze daarbij hun gps en tablet kwijt geraakten. Een spijtige zaak die een schaduw werpt op de mooie reis, en een ontnuchterende vaststelling: ook in Scandinavië groeit de criminaliteit; minder snel dan bij ons, maar toch.
Gelukkig zijn zij zelf gezond en wel en betaalt de verzekering de materie wel terug, maar een mens maakt het liever niet mee natuurlijk.
Morgen op naar Denemarken, waar we 2 nachten blijven en we deze blog zullen afronden.
Vrijdag 14 juli 17
Een vrije dag dient om van alles te doen waar je anders niet aan toe komt, he. We lummelden dus wat aan in de voormiddag en sprongen dan op ons stalen ros richting Trollhättan want om 15u zouden 'de sluizen open gaan', hadden ze ons verteld. Wat dit betekende begrepen we pas achteraf: vanaf de Oscarbrücke kan je in een mum van tijd een massa water de rivierbedding zien vullen.
De elektriciteitscentrale zet stipt om 15u de sluizen open en dan lopen er miljoenen liters water de bedding, die tevoren droog staat, in.
Wij gingen een verdiepje lager staan zodat we de kracht van het water letterlijk konden voelen toen dat in volle vaart naar beneden stormde. Wat een power! Bangelijk eigenlijk want je realiseert je plots wat het betekent als bv een tsunamigolf het land nadert; daar heb je geen verhaal tegen; zo ook niet tegen deze gecontroleerde tsunami.
Het sluizencomplex hebben we ook bekeken; meerdere sluizen naast en achter mekaar op het Göthakanaal die door een rots in het midden van elkaar gescheiden zijn;
Wij fietsten de ziel uit ons lijf weer naar de camping en daarna terug richting stad voor het afscheidsdiner; in Zweden mag je geen druppel alcohol gebruiken als je met de auto rijdt (natuurlijk ook niet met de fiets, maar de kans dat wij moesten blazen was toch een heel pak kleiner, dachten we).
Het deed deugd om na het lekker eten weer 7.5 km bergop, bergaf te fietsen naar de camping. Vooral bergaf! De temperatuur lag hoger dan we tot dan gekend hadden om 23u, en onze benen waren zo blij dat ze nog eens kracht mochten zetten, dus niks dan leute. Edgard had een koplamp op omdat hij zijn fietslicht niet vond; een foto waard, als het niet zo donker was geweest, haha.
Want ja, we verlieten de zone van 24u licht in de zomer al een poosje. Dat was een welgekomen verandering want ons systeem kreeg last van het missen van het dag- en nachtritme!
Je wordt midden in de nacht wakker en je denkt dat het ochtend is! Heel verwarrend. Liever niet!
Zo werd deze vrije dag weer een onvergetelijk mooie dag.
Donderdag 13 jul. 17
Zo vroeg zijn we nog nooit vertrokken: om 7.45u al gelaarsd en gespoord op pad want we keken een beetje op tegen die laatste 415 km, maar al bij al ging het super goed! Geen files, geen ongevallen, mooie plekjes onderweg, dus redelijk vaak gestopt om te genieten en al om 17u aangekomen op de laatste camping van deze VKT reis.
De dag begon weer met lange broek en fleece maar tegen de middag ruilde ik de lange voor een korte broek en in de namiddag voor een rokje want het was meer dan 20° en dat zijn wij niet meer gewoon!
We passeerde de kaap van 25 000 km met de camper; proficiat, zowel voor het huisje op wielen als voor de chauffeur die zoveel km zonder kleerscheuren wist rond te rijden.
In de groep had niemand echt grote pech; het bleef bij een lekke band, bij het binnenrijden op de camping, een kapotte spiegel, en een gebarsten voorruit, maar als je 16 (eenheden) x 8000 km telt, valt dat toch meer dan goed mee?!
Ik miste het bewegen en was dus erg blij met een fietstochtje om de locaties voor morgen te ontdekken: het sluizencomplex aan het Göthakanaal en het restaurant voor het afscheidsdiner vinden.
De weg langs Mariestad viel enorm goed mee; we mochten een reetje zien vanmorgen en vonden mooie plekjes om eens halt te houden. De E45 zou ons veel zwaarder gevallen zijn omdat we niet zo graag autosnelwegen nemen; die zijn zo eentonig.
Wat ons nog altijd verbaast is het feit dat we van het ene moment op het andere een stad kunnen voorbij rijden, bijna zonder het in de gaten te hebben. Plots is ze daar en je bent er ook zo voorbij. Geen grote reclameborden, kilometers op voorhand! Die zouden hier ook niet passen.
Gelukkig vertelt de GPS ons wanneer er een tankstation aan komt, maar het is steeds weer een kwestie van goed wakker zijn om op tijd een grootwarenhuis te zien; wat een verschil met die industrieparken bij ons
Maar vanaf hier zal alles weer stillekesaan normaal worden, vrees ik. En we zullen ook dat waarschijnlijk weer snel gewoon zijn.
Vanaf nu zal het eerder sporadisch zijn dat we internetverbinding hebben omdat we op de terugweg (vanaf zaterdag) vaak op camperplaatsen zullen overnachten. Tegen 1 augustus zijn we normaal in Aosta en weer op camping.
Dus sluiten we hier morgen de blog af; een beetje moe maar heel voldaan; maar dat is voor morgen.
woensdag 12 juli 2017
gisterenavond trakteerden twee mensen van de groep omdat de vrouw jarig was en omdat ze tijdens de reis voor de derde keer opa/ oma geworden waren (en ook omdat het 11 juli was en zij in de politiek actief zijn).
Vanmorgen kregen we een ontbijt aangeboden door VKT; een onverwachte, leuke verrassing.
Daarna reden we naar het dierenpark Gronklitt, op 15 km van hier. Een grote dierentuin, zeg maar;
We zagen ijsberen, de bruine en zwarte beer, de lynx,
Het blijft zielig om zon grote dieren achter hekkens te zien zitten, hoe groot hun terrein ook is. Het kan niet tippen aan hun normale habitat en je ziet aan hun gedrag dat ze toch wel nerveus zijn, hoe goed ze ook verzorgd worden.
De wandelpaden liggen op een grote hoogte, zodat de veiligheid van de mensen gevrijwaard is;
Naar het Nusnäs atelier, waar de Delecarlian paardjes vervaardigd worden, zijn we niet meer gegaan; we wilden het wat kalmer aan doen want morgen wacht ons nog een lange rit (rond 430 km).
Dag 40 laatste etappe naar Valpelline
Gisteren beseften we al dat we niet zo heel goed zouden slapen, maar voor 1 nacht kon dat niet zon kwaad; het regende ook nog stevig vannacht dus waren we nog vroeger wakker dan we gedacht hadden en zaten we om 8u al op baan nr 23 richting Bern; de gps had allerlei andere wegen voor ons in gedachten maar wij volgden de weg die de vrouw ons gisteren vanop de berg getoond had, en gelijk had ze (natuurlijk).
Het was maar 14° warm en het regende
pff. Vermoeiend rijden ook.
We reden door heel wat dorpjes en verwonderden ons over de vorm van de daken, tot we beseften dat het omwille van de sneeuw is dat die onder een scherpe hoek liggen en dat ze daarom zo groot zijn. De boog die je vaak onder het dak ziet maakt alles een beetje minder strak (zie foto); wel een mooie bouwstijl!
In Zwitserland is op veel plaatsen de Diesel duurder dan de benzine! Een slordige 1.5 Zwitserse franken/l.
We reden op onze sokken Bern voorbij; geen man op de weg! Of toch niet veel, wat bij ons de bedenking deed ontstaan: werken ze hier niet of worden ze hier slapend rijk?! (zie Haiku van Edgard verder).
Het meer van Lausanne zie je in de diepte liggen, maar met de mist en de regen had het in de verste verte niets van zijn normale charmes.
De aanloop naar de tunnel van de Grand St Bernard was bezaaid met werken; we moesten dus regelmatig wachten (onthaasten) maar we bereikten de tunnel eigenlijk zonder moeite. Ook daar moesten we wachten: de tunnel was tijdelijk gesloten! Krijg nu wat! Vlak voor onze neus ging het licht op rood! Maar dat was eigenlijk een zegen want het duurde zo lang voor we door konden dat we echt konden bekomen van de toch wel stevige klim (en dan spreken we niet over de pas OVER de berg maar gewoon de weg naar de tunnel toe!).
Na de tunnel was het kinderspel, of tenminste: dat hadden we verwacht want we hoefden maar een kleine 30 km meer af te leggen, maar onze gps vond de ene na de andere snellere weg, en dus mocht Edgard al zijn rijkunsten nog eens boven halen in die laatste kilometers.
Mijnheer Ansermo (de campingbaas) lachte toen we het hem vertelden; hij kent blijkbaar de kuren van de gps-sen.
We mochten alle lege plekken bekijken en onze keuze daarna maken; en alhoewel het vandaag niet zo heel warm was maar we weten dat die warmte er wel aan komt, kozen we voor een schaduwrijke plek, dicht bij het zwembad en de receptie (waar ik momenteel min of meer zit te bibberen omdat ik buiten een betere verbinding heb met het internet).
We hebben de omgeving al verkend, we kregen kaarten en wandelgidsen van de campingbaas (zou die blij zijn met de mogelijke komst van een groep, over 2 jaar en ons daarom zo verwennen??), en we gaan morgen dus al de rondwandeling doen van Valpelline- Ollomont (5u); 850 m hoogteverschil. Kwestie van inlopen voor het grotere werk, haha
Donderdag 13 jul. 17
Zo vroeg zijn we nog nooit vertrokken: om 7.45u al gelaarsd en gespoord op pad want we keken een beetje op tegen die laatste 415 km, maar al bij al ging het super goed! Geen files, geen ongevallen, mooie plekjes onderweg, dus redelijk vaak gestopt om te genieten en al om 17u aangekomen op de laatste camping van deze VKT reis.
De dag begon weer met lange broek en fleece maar tegen de middag ruilde ik de lange voor een korte broek en in de namiddag voor een rokje want het was meer dan 20° en dat zijn wij niet meer gewoon!
We passeerde de kaap van 25 000 km met de camper; proficiat, zowel voor het huisje op wielen als voor de chauffeur die zoveel km zonder kleerscheuren wist rond te rijden.
In de groep had niemand echt grote pech; het bleef bij een lekke band, bij het binnenrijden op de camping, een kapotte spiegel, en een gebarsten voorruit, maar als je 16 (eenheden) x 8000 km telt, valt dat toch meer dan goed mee?!
Ik miste het bewegen en was dus erg blij met een fietstochtje om de locaties voor morgen te ontdekken: het sluizencomplex aan het Göthakanaal en het restaurant voor het afscheidsdiner vinden.
De weg langs Mariestad viel enorm goed mee; we mochten een reetje zien vanmorgen en vonden mooie plekjes om eens halt te houden. De E45 zou ons veel zwaarder gevallen zijn omdat we niet zo graag autosnelwegen nemen; die zijn zo eentonig.
Wat ons nog altijd verbaast is het feit dat we van het ene moment op het andere een stad kunnen voorbij rijden, bijna zonder het in de gaten te hebben. Plots is ze daar en je bent er ook zo voorbij. Geen grote reclameborden, kilometers op voorhand! Die zouden hier ook niet passen.
Gelukkig vertelt de GPS ons wanneer er een tankstation aan komt, maar het is steeds weer een kwestie van goed wakker zijn om op tijd een grootwarenhuis te zien; wat een verschil met die industrieparken bij ons
Maar vanaf hier zal alles weer stillekesaan normaal worden, vrees ik. En we zullen ook dat waarschijnlijk weer snel gewoon zijn.
Vanaf nu zal het eerder sporadisch zijn dat we internetverbinding hebben omdat we op de terugweg (vanaf zaterdag) vaak op camperplaatsen zullen overnachten. Tegen 1 augustus zijn we normaal in Aosta en weer op camping.
Dus sluiten we hier morgen de blog af; een beetje moe maar heel voldaan; maar dat is voor morgen.
