5 aug. 17 rustdag, relatief gezien
We zaten vanmorgen in een tweestrijd: gisteren vertelde de weersvoorspelling dat het vanaf morgen slecht weer zou worden, en dan gaan wij de hoogte niet meer in zouden we vertrekken? De bergen achter ons laten? Tot en met donderdag zou het regenen en onweren tja
Maar vandaag was het nog schitterend weer; even overwogen of we toch een tocht zouden doen, maar we vonden het niet wijs om misschien over onze grens te gaan; zoals mijn broer zegt: hou maat, dan breekt het lijntje niet. Wijze broer!
Dus hebben we gedaan wat we zouden doen als we morgen zouden vertrekken: de camper binnen en buiten gepoetst, alles weer goed gesorteerd in de garage, Edgard verstevigde ons zelfgemaakt platform zodat het niet meer kan bewegen in de haarspeldbochten, ik poetste en herstelde mijn bottinnen. We waren een paar uur zoet en zijn dan vertrokken om te zien of we in Previou geraakten zonder de autoweg te moeten volgen. Daar vertrekt nl de klim naar Rifugio Chabod, die we zeker nog ooit (dit jaar of volgend jaar) willen verkennen omdat het een mogelijke tocht is voor de groep: van Rifugio Vittorio Emanuel II, daar overnachten (super leuk voor kinderen en jongeren), en de volgende dag door naar Rifugio Chabod (op ongeveer dezelfde hoogte gelegen) en daar dan afdalen.
Die oversteek duurt maar 2 uur. De liefhebbers zouden ze kunnen doen en wie er geen zin in heeft zou langs dezelfde weg kunnen terugkeren tot in de camping, maar dan moeten wij wel weten of het haalbaar is vanuit de camping naar het einde van de afdaling van Chabod.
Dat blijkt inderdaad haalbaar: een kleine 45 langs een ezelspad onder de weg.
We kwamen toevallig een groep tegen die in een gorge allerlei capriolen uithaalde: oversteken aan kabels, over kabel lopen, klettersteig, leuk om ze bezig te zien.
En toen zagen we aan het einde van die gorge een camping liggen; het bleek de Gran Paradiso camping te zijn dus wij ernaartoe. We moesten zelf nieuws over de Engelsman zien te krijgen; hij had ons verteld dat hij daar zijn tent had staan en ja hoor, hij lag te rusten in de zon, naast zijn tent. We zagen dat hij een ander verband over zijn wonde had, dus wellicht was hij toch naar een dokter gegaan. We hebben hem niet gestoord; het belangrijkste was dat hij nog leeft; de rest zal wel genezen en hopelijk gaat hij niet meer alleen de bergen in!!!
En wat blijkt: de weersvoorspellingen zijn veranderd! Het zou nog tot maandag mooi weer blijven!
Dus kunnen wij morgen de tocht naar Chabod nog doen, als afsluiter van onze mooie reis. Misschien met oversteek naar Vittorio Emanuel, maar dat zien we morgen wel. Hangt af van onze conditie en van het weer maar we zijn erg blij dat we nog één super mooie wandeltocht kunnen maken in dit gebied.
4 augustus 17 Plan di Nivolet en Rifugio Savoia
Om 9u begonnen we aan de stevige klim naar Rifugio Savoia; we ontmoetten veel mensen die het niet verder zagen zitten maar wij zijn blijkbaar in goede conditie want langzaam, soms héél langzaam maar zeker kwamen wij hogerop en bereikten we het Plan di Nivolet. Een enorm Altiplano, met water dooraderd; verlaten huizen (wellicht sinds de gletsjer smolt en de stenen blokken naar beneden begonnen te donderen), marmotten die alarm sloegen telkens een groepje mensen langs kwamen, maar twee héél bijzondere groepen ook.
De eerste waren mountainbikers die langs die onmogelijk steile weg dus naar boven kwamen, met fiets en al, om ergens hogerop de weg van Pont naar Ceresole op te pikken. Een nieuwe sporttak? In onze ogen goed zot, maar ja, wij zijn dan ook al héél blij dat we vlotjes 700 m kunnen stijgen, zonder fiets!
En dan de tweede, in onze ogen bewonderenswaardige groep: Fransen die mensen met een beperking DROEGEN! Héél bijzondere fietsen met 1 wiel en het tandwiel bovenaan; ze trapten dus met hun handen, zolang het wiel de grond raakte; vooraan en achteraan waren stangen aan die fietsen gemonteerd zodat ze de gehandicapten ook konden dragen! Er liep dus iemand vooraan (met stangen in de hand), iemand achteraan (idem) en twee aan de zijkant om soms het evenwicht te herstellen! En die hele groep liep er gewoon bij te lachen! Ze droegen daarbij nog hun eigen grote rugzak (rond 15 kg meestal). Achteraan liep iemand met een ezeltje dat de etenswaren en overnachtingsspullen droeg!!!
Ze waren nl op huttentocht geweest!!! Al een hele week alsjeblieft! Wie doet hen dat na??? Ze verzorgden die mensen dus ook nog, in hun tenten!!! Duizend maal: respect!
En de mensen op die speciale fietsen glunderden ook!!! Kan ik wel snappen!
Wat een tegenstelling met sommige sportievelingen die we zwaar bepakt de berg zien afkomen met een nors gezicht! Niet eens meer de zin om goedendag te zeggen! Terwijl ze gezond en wel de bergtop hebben bedwongen en het er levend vanaf hebben gebracht (blijkbaar).
We kwamen al twee keer een andere groep tegen (bleken Zwitsers te zijn) poepchique, met kleine rugzak, op huttentocht, met paardje om alle bagage te dragen
Zij moeten natuurlijk nog de kilometers lopen, op en neer, maar wel in een luxe versie. Wat een hemelsbreed verschil met die eerste groep! Maar niet iedereen is bereid om niet alleen de weg te lopen maar ook nog iemand anders de berg op en af te dragen, natuurlijk.
Het paardje van de tweede groep was veel te zwaar geladen trouwens! We hadden zo te doen met dat beestje
Maar waar waren we gebleven? Op het Altiplano; kilometers lang; héél mooi, al ontbrak de sneeuw op de ons omringende bergen (we zagen die op de postkaarten wel). We ontmoetten mensen (uit Nederland) die de omgeving niet mooi genoeg vonden om er te blijven overnachten
Tja, wij missen ook de sneeuw op de bergen want nu ziet alles er grijzer uit, met al die morenes, maar daarom is het niet minder mooi; het is gewoon anders dan je verwacht. En het is een regelrechte ramp voor het milieu; hoe lang zal er nog water van de bergen lopen??? Maar daar hebben we al vaak genoeg over gepiekerd.
Alles bij elkaar was de weg tot de Rifugio te lang: 11.5 km liepen we! We klommen 900 m.
Aan de Rifugio geloofden we onze ogen niet: een massa volk kwam onze weg op gelopen, in mooie kledij, op sloefkes, zonder water of rugzak hoe kon dat???
Ah, ze waren langs de andere kant de berg op gekomen (tot 2700 m) met de auto!!!!!
Tot aan het meer dat bij de Rifugio ligt! En dan liepen ze een half uurtje en gingen in bh en short of bloot bovenlijf liggen zonnen! Eén had zelfs een bandopnemer of zo mee: een klassiek stuk hoorden we in die wildernis, vier uur lopen van de camping!!! (toen wisten we nog niet dat ze met de auto of met de bus vanuit Cersaola konden komen). We vielen dus bijna achterover toen we die muziek hoorden: wel mooi, maar totaal ongepast in dat decor. Soit, ieder zijn zin.
Heel deze weg is geen goed idee voor onze groep in 2019 (als de reis al goedgekeurd wordt).
We zouden dan op het Altiplano halt houden bij één van de vele mooie plekjes langs het water; op de terugweg hebben wij op zon plekje onze voeten gespoeld en heerlijk genoten van een half uurtje rust; kinderen kunnen daar veilig spelen; volwassenen kunnen rusten, en we kunnen er prima picknicken.
Bij de meren zijn wij nog even hogerop gegaan (zo zagen we er al 2 van de 4) en daar liet een marmot zich mooi zien (zie foto, al moest ik ze erg vergroten en is ze daarom van slechte kwaliteit, ze is wel echt), maar verder zijn we niet gegaan; we moesten ook nog eens 11.5 km terug en we wisten dat de afdaling niet van de poes zou zijn; we deden er meer dan 3uur over! Dat is lang!
Beneden gekomen voelden we de vermoeidheid wel (gisteren helemaal niet). We namen ons voor om morgen een dagje rust te nemen
s Nachts denk ik heel vaak aan de Engelsman die we (hopelijk) konden redden. Zou hij nog leven of zou hij een septicemie gedaan hebben? We hadden s morgens aan de man van de receptie gevraagd om de Gran Paradiso camping op te bellen om te vragen of hij daar nog was; toen we terug kwamen vertelde hij ons dat ze daar van geen Engelsman wisten (wordt vervolgd).
3 aug. 17 Rifugio Vittorio Emanuele II
Na onze reddingsoperatie van gisteren waren we kapot, maar vanmorgen voelden we er niets meer van; we werden wakker van de helikopter die pakken kwam halen om de hutten te bevoorraden (en dat waren er heel wat!!!); hij vloog mooi langs de flank van de berg, niet over de camping. Edgard vertelde dat er eens een bevoorradingspakket op een lift was terecht gekomen en dat daardoor de vliegroutes streng bewaakt worden.
We deden op het gemakske aan want we moesten voelen of het wel ok was om weer te klimmen, maar om 10u waren we niet meer te houden; rugzak aan, bottinnekes aan ons voeten, stokken in de hand en huppekee.
En we waren niet alleen! We liepen precies op een autostrade richting berghut!
Een breed pad waar zwaar aan gewerkt was om het goed begaanbaar te maken; heel anders dan gisteren! Heerlijk wandelen was het. Na anderhalf uur klimmen iets gegeten en rond 13u waren we boven; een massa volk loopt daar rond op 2735 m! alsof het de avenue Louise is!
Zowel dagjesmensen zoals wij, als mensen die huttentochten maken, of zij die daar geslapen hebben en er nog blijven hangen
Er loopt een grote kudde gemzen; iedereen klik, klik. Ze zijn de mensen gewoon en de hond die hen bewaakt en op het goede pad houdt kent de toeristen ook: hij loopt heel het meer rond en stopt bij elke groepje dat er zit om te kijken of er iets te rapen valt.
Meerdere keren zagen we op de helling tegenover de hut steenlawines afdonderen; bangelijk maar blijkbaar ongevaarlijk want nergens zagen we hekken staan om ze tegen te houden; wellicht lopen er geen routes langs die helling. De sneeuw smelt er in zon razend tempo dat er nog amper gletsjers zijn
De afdaling duurde 2 uur, heel gezapig; op het einde voel je altijd dat je al een hele dag op de been bent, maar echt last hebben wij niet, noch van onze knieën, noch van onze tenen. We zijn de verkopers in Au en in Aosta eeuwig dankbaar dat ze ons aan de juiste schoenen hielpen, want daar begint het toch wel mee. Conditie bouw je op, maar met zere voeten kom je nergens.
We voelen ons super goed in ons vel hier. Dit is voor ons het paradijs; de Gran Paradiso niks meer en niks minder. We vroegen aan de campingbaas welke wandelingen we best nog maken om uit te testen of ze voor de groep in 2019 haalbaar zijn en we weten nu wat ons nog te doen staat; het weer blijft mooi tot en met zaterdag; dus twee tochten vóór het weekend en wellicht nog één maandag; in de loop van volgende week willen we naar huis afzakken; maar we hopen nog even verder te kunnen genieten
2 aug. 17 Le grand etret
Wat ons een inloopwandeling leek te zijn, bleek een heel pittige tante te worden, door verschillende omstandigheden.
Eerst schrokken we ervan dat we zo lang in hoge begroeiing liepen, wat lastig was om het pad en de stenen die erop liggen, te zien.
Daarna kwam een zware klim over heel wat rotsen, en van steenbokken of berggeiten geen sikkepit te zien; dat was een beetje ontgoochelend, maar de weinige tegenliggers die we tegen kwamen hadden ook niks gezien
We klommen stevig (500m) en belandden op het einde van het pad op 2 500m. Daar begon de gletsjer; nog even gekeken of we verder konden, maar geen enkele aanduiding, dus zouden we over de gletsjer moeten; dat hebben we maar gelaten.
We hadden een buiten- gewone picknickplek gevonden, heerlijk in de zon (zeker 24°), met een klaterende beek (die van onder de gletsjer kwam) aan de kant
We maakten nog een stenen mannetje voor iedereen die ons lief is en wilden net de afdaling beginnen toen we iemand over de gletsjer zagen afdalen; zijn gang was wankel en ik dacht aan hoogteziekte;
We wachtten en toen bleek het een Brit te zijn die in een put getrapt was, hoog bij de kam, aan het begin van zijn afdaling; hij was uitgeput; was om 04u vanmorgen vertrokken met een zware rugzak en te weinig eten en drinken; we gaven hem wat we hadden en verzorgden zijn enkel en wonde aan zijn been met de beperkte middelen die we bij hadden (een enkelverband en Arnicazalf);
We zijn samen afgedaald, omdat hij van geen helikopter wilde weten; het was een ervaren klimmer in Schotland in de winter, maar altijd alleen, blijkbaar, en deze keer was hem dat zwaar betaald gezet.
Edgard wisselde van rugzak met hem zodat het gewicht op zijn enkel wat kleiner zou zijn, en liep vooraan zodat de Engelsman slechts hoefde te volgen; in het begin lukte het nog maar toen verzwikte hij zijn enkel nog eens en daarna ging het aan een slakkengangetje; we liepen even lang als we geklommen hadden (2 u 50) en kwamen uitgeput weer bij de camper;
De arme man eerst wat eten en drinken gegeven en dan zijn been verzorgd en zijn enkel gezwachteld. Daarmee is hij vertrokken, richting Gran Paradisocamping. Gelukkig rijdt hij met een automaat en ligt de camping maar enkele kilometers lager (hij wilde per se naar zijn tent terug).
Het was zijn 3e en laatste wandeldag van deze vakantie, vrezen wij.
En wij zijn stik kapot; van de warmte? Van de slenterende afdaling? Van het gewicht van die grote rugzak? We zullen ons morgen kalm moeten houden, maar er komen nog mooie dagen (tem zaterdag).
En deze wandeling schrappen we van onze lijst voor de groep;
1 aug. 17
Met een toch wel beetje klein hartje vertrokken we naar de Gran Paradiso: hoe zou de weg ernaartoe zijn? Hoe zou het weer daar zijn? We hadden al een paar horrorverhalen gehoord over regen, koude, sneeuw (van andere mensen) en we hadden zelf gelezen dat het er in de zomer wel degelijk s nachts kon afkoelen tot vriestemperatuur Wat zou het worden???
En de weg ernaartoe??? De afdaling tot Aosta hadden we al twee keer met de bus meegemaakt, maar de klim naar 2000 m moest gebeuren op onbekend terrein.
En hoe ging het? Prima!
De weg houdt op in Pont Breuil; het is dus echt het einde van de wereld, en toch behield hij een redelijke breedte; zelfs comfortabeler dan de weg naar Place Moulin (ook zon eind van de wereld).
En het weer??? Vanuit Bionaz zag het er niet zo veelbelovend uit, maar groot was onze verrassing toen we hier aankwamen! Alhoewel er constant een wind waait tussen de bergen, liep de temperatuur op tot meer dan 20°! Dit overtrof onze verwachtingen.
In de namiddag kwam een buitje de boel even afspoelen, maar dat was even snel over als het gekomen was; het duurde net lang genoeg om onze was binnen te halen, haha.
Daarna zijn we de weg voor morgen gaan verkennen en die ziet er héél aantrekkelijk uit!
Dit is de apotheose van onze verkenningsreis; dit is echt het paradijs! Ik herinnerde me er beelden van, maar ben blij verrast dat het nog mooier is dan ik me kon herinneren.
Een bloemenzee langs het pad, tussen de grote rotsblokken en het riviertje, en aan beide zijden hellingen waar steenbokken en berggeiten zich thuis voelen. Eén marmot maakt heel wat van haar oren maar we krijgen haar niet te zien;
De bergtoppen spelen heel vaak verstoppertje zodat we telkens weer blij verrast zijn als we weer een andere piek te zien krijgen. De gletsjers zijn hier niet ver vanaf, en we zien dus constant mensen uit de bergen afdalen met helm en klimmateriaal; hier zit niemand die niet wandelt.
De camping ligt helemaal niet vlak, verre van zelfs, maar de campingbaas is heel meegaand in het zoeken van een geschikte plek; we verhuisden drie keer voor we onze stek vonden. Niet in de goede richting voor de campingbaas, die toch wel wat in de pap wil te brokken hebben, dan niet in de goede richting voor de zon die op onze ijskast zou schijnen op het heetst van de dag (en dan bederft ons eten heel snel), dan te scheef, maar uiteindelijk perfect.
Ze willen ons met open armen ontvangen in 2019; plaats genoeg, nooit volzet. En groot voordeel: ook mensen die geen tent, caravan of camper hebben kunnen mee! Ze hebben hier een Rifugio op 5 lopen van het einde van de camping (dieper de bergen in), waar ze familiekamers hebben (4-5 pers), 2-persoonskamers hebben en dan hebben ze nog appartementen ook! We kunnen een reis aanbieden à la carte! Dat is vooruitgang!
Maar we zullen de mensen eerst laten wennen in Valpelline want als ze meteen in het grote werk gegooid worden gaan ze misschien terug lopen! Valpelline wordt het begin en het einde van de reis; om in te lopen en om af te ronden en dit wordt de climax van de reis. We zien het helemaal voor ons.
Het is nu half acht en we zitten boven de wolken! We zien de zon ondergaan op de bergtoppen wat wil je nog meer???
maandag 31 juli 2017
helemaal open was de hemel niet toen we vertrokken maar we waagden het er toch op om de tocht naar de Rifugio Crete (sorry, kan dit accent niet maken op computer) Sèche aan te vatten.
Een klim van 900 m (maar dat had ik niet aan Edgard verteld). Ik wist wel dat we het zouden kunnen want in Oostenrijk had ik meermaals 1000m geklommen, maar het weer zou bepalend zijn, niet onze conditie; die is wel ok ondertussen.
In het boekje stond dat het best was om te beginnen via Les Crètes, een gehucht boven Bionaz, maar wij delen die mening niet (we kwamen langs de andere kant naar beneden en die geeft veel meer afwisseling). En die vertrekt trouwens aan de overkant van de camping!
Maar dankzij onze route kwamen we langs een chambres dhotes (oeps, weer dat accent): Clé du Paradis; jeetje, wat een ligging! Je ziet bijna tot in Frankrijk! En alles zo netjes! We hebben kaartjes meegenomen om door te kunnen geven want dit is een bijzondere locatie! De eigenaar spreekt ook vlot Frans, wat een vlotte communicatie mogelijk maakt. Zeker een aanrader voor wie van rust en van deze omgeving houdt!
Daarna ging de tocht verder door het bos; vanaf Clé du Paradis nog 2 uur (korte pauzes inbegrepen). Over een blokkenveld en een kam (tenzij je de lange klim neemt), kortom, geen pad voor doetjes. Wij liepen bijna gelijke tred met een koppel Italianen (die achteraf ook op de camping bleken te zitten).
Normaal zouden we op de hoogvlakte, dicht bij de Aiguilles de lAroletta, steenbokken en berggeiten, marmotten en steenarenden moeten gezien hebben, maar misschien hadden zij ons eerst gezien en dachten ze: ze zijn vandaag weer met velen onderweg, wegwezen!
Want aan de Rifugio (op 2410 m) waren we niet alleen! Er kwamen nog mensen van de camping boven en een Belgische vader met zijn dochter, die even een boterham kwamen eten, nog Italianen, en een paar jongens die ons tijdens de afdaling LOPEND voorbij kwamen!!! Ze hadden klimtouwen bij en zochten duidelijk een route, samen met de Huttenwirt.
Dat zie je hier beneden op de camping zowel als boven bij de hutten: mensen die in groepjes staan en naar de bergen kijken en wijzen; routes worden gedeeld, tips doorgegeven; hier zitten alleen bergwandelaars, geen mensen met grote campers (die geraken hier ook amper), maar veel tentmensen, die dicht bij de natuur willen zijn.
We leerden een Belgisch koppel kennen dat net terug kwam van een huttentocht; 7 dagen lang boven de 2000 m! daar kunnen wij alleen nog van dromen. Onze grote rugzakken hebben we aan de kinderen gegeven. Maar Edgard wil nog wel graag eens een nachtje in een hut hoog in de bergen meemaken Als we een bemande hut nemen dan zal het wel lukken, maar een slaapzak of een lakenzak hebben we nu niet bij het zal voor een andere keer zijn.
Zo lang we het kunnen willen we blijven lopen in de bergen; het doet ons allebei goed.
Als jullie op de fotos een meertje zien liggen in de diepte, dan is dat de Lac Lexert, waar wij op camping staan; onze camper zie je niet want wij staan onder de bomen
Het stenen mannetje, dat deze keer geen mannetje is, maar een plankje met steentjes blijkt goed in evenwicht te staan want het valt niet om en we hebben toch wel wat regen en wind gehad, de laatste twee avonden.
We zijn wel een beetje fier op onze tocht van vandaag want we liepen ze binnen de voorziene tijd (3u klimmen, 2u dalen) en het Nederlands gezin dat boven zat zei lachend: we geven jullie een kwartiertje voorsprong, meer niet en ze haalden ons pas in de laatste 100 te dalen meters in!!!! Wij doen dat dus nog niet zo slecht blijkbaar.
Morgen gaan we nog eens 500m hoger zitten (camping op 2000 m) en we zijn héél blij dat het weer ondertussen echt wel stabiel geworden is. Twee dagen geleden is een groepje koeien tijdens het onweer doodgebliksemd in Etroubles! En in Ollomont was de weg met blokken steen overspoeld geworden! Daar maken ze bange tijden mee want het is blijkbaar nog eens gebeurd dat een hele steenlawine over Ollomont gekomen is en nu de vriestemperatuur boven de 4000 m ligt, houden ze hun hart vast als het zwaar regent want er is geen ijs meer om de stenen vast te houden!
Gelukkig komen we er met 2 dagen waarin het onweerde vanaf; dat is toch altijd bangelijk in de bergen. De Belgen werden overvallen door het onweer van gisteren op 1u lopen van hun laatste hut, vlakbij een morene!!! Daar kan je alleen maar nachtmerries aan overhouden. Iedereen hield vandaag de wolken nauwgezet in het oog, behalve een paar uitzonderingen die toch nog gaan klimmen op het moment dat ze beter de afdaling zouden inzetten, maar ja, het is vandaag niet zo ver gekomen; de lucht is helemaal uitgeklaard; dat belooft voor de volgende dagen joepie! Wij hebben dikke chance!
