maandag 31 juli 2017
helemaal open was de hemel niet toen we vertrokken maar we waagden het er toch op om de tocht naar de Rifugio Crete (sorry, kan dit accent niet maken op computer) Sèche aan te vatten.
Een klim van 900 m (maar dat had ik niet aan Edgard verteld). Ik wist wel dat we het zouden kunnen want in Oostenrijk had ik meermaals 1000m geklommen, maar het weer zou bepalend zijn, niet onze conditie; die is wel ok ondertussen.
In het boekje stond dat het best was om te beginnen via Les Crètes, een gehucht boven Bionaz, maar wij delen die mening niet (we kwamen langs de andere kant naar beneden en die geeft veel meer afwisseling). En die vertrekt trouwens aan de overkant van de camping!
Maar dankzij onze route kwamen we langs een chambres dhotes (oeps, weer dat accent): Clé du Paradis; jeetje, wat een ligging! Je ziet bijna tot in Frankrijk! En alles zo netjes! We hebben kaartjes meegenomen om door te kunnen geven want dit is een bijzondere locatie! De eigenaar spreekt ook vlot Frans, wat een vlotte communicatie mogelijk maakt. Zeker een aanrader voor wie van rust en van deze omgeving houdt!
Daarna ging de tocht verder door het bos; vanaf Clé du Paradis nog 2 uur (korte pauzes inbegrepen). Over een blokkenveld en een kam (tenzij je de lange klim neemt), kortom, geen pad voor doetjes. Wij liepen bijna gelijke tred met een koppel Italianen (die achteraf ook op de camping bleken te zitten).
Normaal zouden we op de hoogvlakte, dicht bij de Aiguilles de lAroletta, steenbokken en berggeiten, marmotten en steenarenden moeten gezien hebben, maar misschien hadden zij ons eerst gezien en dachten ze: ze zijn vandaag weer met velen onderweg, wegwezen!
Want aan de Rifugio (op 2410 m) waren we niet alleen! Er kwamen nog mensen van de camping boven en een Belgische vader met zijn dochter, die even een boterham kwamen eten, nog Italianen, en een paar jongens die ons tijdens de afdaling LOPEND voorbij kwamen!!! Ze hadden klimtouwen bij en zochten duidelijk een route, samen met de Huttenwirt.
Dat zie je hier beneden op de camping zowel als boven bij de hutten: mensen die in groepjes staan en naar de bergen kijken en wijzen; routes worden gedeeld, tips doorgegeven; hier zitten alleen bergwandelaars, geen mensen met grote campers (die geraken hier ook amper), maar veel tentmensen, die dicht bij de natuur willen zijn.
We leerden een Belgisch koppel kennen dat net terug kwam van een huttentocht; 7 dagen lang boven de 2000 m! daar kunnen wij alleen nog van dromen. Onze grote rugzakken hebben we aan de kinderen gegeven. Maar Edgard wil nog wel graag eens een nachtje in een hut hoog in de bergen meemaken Als we een bemande hut nemen dan zal het wel lukken, maar een slaapzak of een lakenzak hebben we nu niet bij het zal voor een andere keer zijn.
Zo lang we het kunnen willen we blijven lopen in de bergen; het doet ons allebei goed.
Als jullie op de fotos een meertje zien liggen in de diepte, dan is dat de Lac Lexert, waar wij op camping staan; onze camper zie je niet want wij staan onder de bomen
Het stenen mannetje, dat deze keer geen mannetje is, maar een plankje met steentjes blijkt goed in evenwicht te staan want het valt niet om en we hebben toch wel wat regen en wind gehad, de laatste twee avonden.
We zijn wel een beetje fier op onze tocht van vandaag want we liepen ze binnen de voorziene tijd (3u klimmen, 2u dalen) en het Nederlands gezin dat boven zat zei lachend: we geven jullie een kwartiertje voorsprong, meer niet en ze haalden ons pas in de laatste 100 te dalen meters in!!!! Wij doen dat dus nog niet zo slecht blijkbaar.
Morgen gaan we nog eens 500m hoger zitten (camping op 2000 m) en we zijn héél blij dat het weer ondertussen echt wel stabiel geworden is. Twee dagen geleden is een groepje koeien tijdens het onweer doodgebliksemd in Etroubles! En in Ollomont was de weg met blokken steen overspoeld geworden! Daar maken ze bange tijden mee want het is blijkbaar nog eens gebeurd dat een hele steenlawine over Ollomont gekomen is en nu de vriestemperatuur boven de 4000 m ligt, houden ze hun hart vast als het zwaar regent want er is geen ijs meer om de stenen vast te houden!
Gelukkig komen we er met 2 dagen waarin het onweerde vanaf; dat is toch altijd bangelijk in de bergen. De Belgen werden overvallen door het onweer van gisteren op 1u lopen van hun laatste hut, vlakbij een morene!!! Daar kan je alleen maar nachtmerries aan overhouden. Iedereen hield vandaag de wolken nauwgezet in het oog, behalve een paar uitzonderingen die toch nog gaan klimmen op het moment dat ze beter de afdaling zouden inzetten, maar ja, het is vandaag niet zo ver gekomen; de lucht is helemaal uitgeklaard; dat belooft voor de volgende dagen joepie! Wij hebben dikke chance!
