Dag 43 naar Lac de By 27 juli 2017
Vroeg op voor de bus naar Vaud (in Ollomont); voor de tweede keer al hadden we privé vervoer! Geen kat die de bus neemt??!! Hier zijn weinig camperaars, dus hebben mensen hun eigen auto ter beschikking en dat is een luxe, zeker als je met kinderen gaat wandelen want zo vaak rijdt de bus niet tussen Aosta en Ollomont, maar voor ons is het precies gepast. We hebben 7 uur tussen aankomst en vertrek, dus tijd genoeg om een wandeling van 5u te maken (met rustpauzes al snel meer dan 6u).
Het had weer heel wat voeten in de aarde voor we het vertrekpunt van de wandeling vonden; het boekje dat we volgen is geschreven door een Nederlander, 10 jaar geleden; niet elke beschrijving klopt nog; zo vonden we het gesloten foyer des guides niet meer, maar wel 3 nieuwe vakantiewoningen; en daar moesten we omhoog dat klopte wel, haha.
Een uur lang niks dan klimmen, soms 20%, soms wat minder steil; het werd een meditatieve wandeling! Veel overschot heb je dan niet en dus hou je alle aandacht bij je voeten en knieën want die moeten het wel doen.
Maar we kwamen toen toch aan bij La Chevrière; op dit moment onbewoond, maar zeker niet verlaten. Een pracht van een stronk die uitgewerkt was tot twee zitjes een verademing! Zicht op de toppen, geluid alleen in de verte, heerlijk.
Toen ging het naar het volgende herkenningspunt; de Italianen zijn niet zo consequent met hun aanduidingen, dus soms is het niet alleen met de uitleg en de kaart, maar bovenop met de gps kijken want als je de omgeving niet kent weet je in het begin niet welke kant je uit moet.
Maar we vonden alles en maakten, onbedoeld, een short cut (we moesten met een grote boog rond de conca de by maar als dat niet zo op de kaart vermeld staat tja, dan loop je maar, desnoods op een wildpad, als het maar in de goede richting is). En zo bereikten we de stuwdam van By (stel je er niet teveel van voor). Het meertje erachter was echt mooi; voor het zicht daar zijn we zo hoog gekropen vandaag; vanaf daar zagen we de meester van de bergen hier rondom: de Grand Combin, een berg om u tegen te zeggen: 4314 m, met een sneeuwkap en bijpassende gletsjer.
Onderweg vonden we een bord met uitleg over de aanpak hier in de Val dAoste. Ze werken hier aan duurzaamheid; ze gaan nog met het water uit de bergen om zoals in het verleden en ze maken hun Fontina kaas nog op artisanale wijze. Overal in de bergen kan je hem kopen. Lekker!
De terugweg ging langs la sentier de lespoir; een mooie tekst stond hoog in de bergen om je er bewust van te maken dat je op de aarde niet rondloopt alleen om materie te vergaren.
We geraakten op een rustig tempo in Glassier, waar we ons calorieverbruik wat aanvulden in afwachting van de komst van de bus, die weer alleen voor ons de hele afstand aflegde wat een luxe, he?!
Dag 42 26 juli 2017 naar Aosta
Onze benen wilden nog geen nieuwe tocht aanvatten, dus namen we de bus naar Aosta; voor 1.8 pp (enkele rit) kan je niet met de camper gaan! Het zou gekkenwerk zijn om in de stad nog maar een parkingplaats te zoeken
Een klein half uurtje rijden (en we waren blij dat wij niet zelf hoefden te rijden want de Italianen zijn soms toch wel gekke chauffeurs, hoor!) bereikten we de depot van de bussen. De stad lag op een steenworp ervan af; we waren op 5 in putje Aosta;
Het is toch een mooie stad! Veel oude straten, geen moderne winkelketens, en elke straat eindigend met zicht op een berg uit de omgeving ons hart liep ervan over.
We liepen de ene na de andere winkel binnen want wij willen graag streekproducten leren kennen. Soms was de winkel eerder een curiosum (bv vol lampenkappen).
In het bureau voor toerisme hielpen ze ons goed op weg om alle informatie te verzamelen die we nodig hebben voor de reis die we in 2019 in deze streek willen organiseren;
Op elke hoek en in elk steegje vind je wel een restaurantje met een aardig lunchmenu voor een kleine prijs. Ja, Aosta is in onze ogen een leuke stad!
Er was een grote tentoonstelling van de lokale artisanalen op het plein voor het stadhuis; elk jaar wordt een wedstrijd gehouden in januari en in de zomer wordt de tentoonstelling gehouden (zie fotos). Heel veel houtsnijwerk, maar ook werk in vilt, wol of leer. Hier zit veel talent!!
Kort na de middag vond ik in een vergeten straatje een kapper die meteen mijn haar wilde knippen; nog een meevaller. We telden weeral onze zegeningen en keerden tevreden en zwaar beladen terug naar Valpelline.
Het weer is nog tot en met vrijdag onberispelijk mooi, maar voor het weekend beloven ze niet zoveel goeds; we hopen dat we hier wat langer kunnen blijven dan voorzien was want hogerop zal het vast niet aangenaam zijn als het gaat regenen en onweren; onze campingbaas wil er alles aan doen om ons plaatsje te vrijwaren we wachten af. We kunnen nog altijd naar een camperplaats uitwijken; een luxe die tentmensen niet hebben!
Dag 41 25 jul. 17 eerste wandeltocht
Eindelijk was het zo ver: we konden weer gaan stappen, stevig stappen, in de bergen die we zo misten.
Gisteren bekeken we alle kaarten en boekjes die we van de campingbaas kregen en uiteindelijk vonden we maar 1 tocht die zowel haalbaar was voor ons EN die hier in Valpelline vertrok.
Maar het was dan ook een mooie om de streek te verkennen: een steil pad naar Ollomont, waarbij we de coöperatieve van de bekende Fontinakaas passeerden; daar kwamen we te weten dat we daar een bezoek kunnen brengen aan de kelders en een film bekijken over het verwerkingsproces van melk tot kaas (als we met de groep komen). Het is een kaas uit de streek en we kunnen er een proeverij aan koppelen, dus al een eerste leuke bezigheid voor een tussendag .
De klim naar Ollomont viel uiteindelijk nog mee; dan naar Rey (1384m) en toen liepen we even fout
Maar we vonden het pad in het bos en maakten de juiste keuzes onderweg (de Italianen zijn wat minder stipt in het aangeven van paden!!!). Zo kwamen we, zoals voorzien, toch aan op de Alm van Veriese (1709m en hoogste punt van de tocht); gelukkig vonden we daar twee mensen die ons konden vertellen hoe we verder moesten en zo geraakten we in Chatelair en weer bij de Fontina, waar we onszelf beloonden met een mooi stuk kaas en een fles wijn voor het avondeten.
We kropen zon 850 m omhoog; niet slecht voor een eerste dag, toch?! En we konden op een bepaald moment zien tot in Aosta en zelfs tot in de Gran Paradiso!!
Maar we zullen het morgen toch maar best rustig aan doen (ik schoof onderuit tijdens de afdaling maar had gelukkig Arnica bij; niets meer aan de hand) en Edgard ging door zijn knie en viel ook bijna dus we moeten toch wat gas terug nemen en dus gaan we morgen met de bus naar Aosta om daar ons licht op te steken in het Officina de tourismo en om wat boodschappen te doen. Dan kunnen we er overmorgen weer tegenaan
Dag 40 laatste etappe naar Valpelline
Gisteren beseften we al dat we niet zo heel goed zouden slapen, maar voor 1 nacht kon dat niet zon kwaad; het regende ook nog stevig vannacht dus waren we nog vroeger wakker dan we gedacht hadden en zaten we om 8u al op baan nr 23 richting Bern; de gps had allerlei andere wegen voor ons in gedachten maar wij volgden de weg die de vrouw ons gisteren vanop de berg getoond had, en gelijk had ze (natuurlijk).
Het was maar 14° warm en het regende pff. Vermoeiend rijden ook.
We reden door heel wat dorpjes en verwonderden ons over de vorm van de daken, tot we beseften dat het omwille van de sneeuw is dat die onder een scherpe hoek liggen en dat ze daarom zo groot zijn. De boog die je vaak onder het dak ziet maakt alles een beetje minder strak (zie foto); wel een mooie bouwstijl!
In Zwitserland is op veel plaatsen de Diesel duurder dan de benzine! Een slordige 1.5 Zwitserse franken/l.
We reden op onze sokken Bern voorbij; geen man op de weg! Of toch niet veel, wat bij ons de bedenking deed ontstaan: werken ze hier niet of worden ze hier slapend rijk?! (zie Haiku van Edgard verder).
Het meer van Lausanne zie je in de diepte liggen, maar met de mist en de regen had het in de verste verte niets van zijn normale charmes.
De aanloop naar de tunnel van de Grand St Bernard was bezaaid met werken; we moesten dus regelmatig wachten (onthaasten) maar we bereikten de tunnel eigenlijk zonder moeite. Ook daar moesten we wachten: de tunnel was tijdelijk gesloten! Krijg nu wat! Vlak voor onze neus ging het licht op rood! Maar dat was eigenlijk een zegen want het duurde zo lang voor we door konden dat we echt konden bekomen van de toch wel stevige klim (en dan spreken we niet over de pas OVER de berg maar gewoon de weg naar de tunnel toe!).
Na de tunnel was het kinderspel, of tenminste: dat hadden we verwacht want we hoefden maar een kleine 30 km meer af te leggen, maar onze gps vond de ene na de andere snellere weg, en dus mocht Edgard al zijn rijkunsten nog eens boven halen in die laatste kilometers.
Mijnheer Ansermo (de campingbaas) lachte toen we het hem vertelden; hij kent blijkbaar de kuren van de gps-sen.
We mochten alle lege plekken bekijken en onze keuze daarna maken; en alhoewel het vandaag niet zo heel warm was maar we weten dat die warmte er wel aan komt, kozen we voor een schaduwrijke plek, dicht bij het zwembad en de receptie (waar ik momenteel min of meer zit te bibberen omdat ik buiten een betere verbinding heb met het internet).
We hebben de omgeving al verkend, we kregen kaarten en wandelgidsen van de campingbaas (zou die blij zijn met de mogelijke komst van een groep, over 2 jaar en ons daarom zo verwennen??), en we gaan morgen dus al de rondwandeling doen van Valpelline- Ollomont (5u); 850 m hoogteverschil. Kwestie van inlopen voor het grotere werk, haha
En dan nu de Haiku van Edgard, gemaakt aan de ingang van de tunnel van de Grand St Bernard:
Dag 39: naar Zwitserland
Vanmorgen weer wat orde gebracht in onze villa op wielen: dons verlucht, bed ververst, was gesorteerd, wat gelezen en toen was het al middag! De Italianen zagen ons graag nog eens terug komen en mensen trekken mensen dus maakten wij na het eten plaats voor anderen: een fietsende familie die met de tent (en 3 kinderen!) rondtrekt!
Zo gaan de zaken goed.
Gelukkig dacht Edgard eraan dat we een autobanenvignet nodig hebben voor Zwitserland: 40.5 aub! maar de banen liggen er dan ook goed bij en al de tunnels die je tegenkomt zorgen wel voor veel tijdsbesparing.
De plaats waar we staan is de naam camperplaats niet waardig, maar we hebben stroom en staan niet op de openbare weg; hopelijk wordt het hier vannacht rustiger
Vanavond maakten we een wandeling naar boven (ja, dat kan hier al!). Op de terugweg ontmoetten we een man die op het terras van zijn boerderij zat; we praatten een beetje en hij vertelde dat we een pad naar boven konden nemen vanwaar we de hele omgeving konden zien.
Zijn vrouw (70 voorbij!!) ging meteen mee met ons; het was haar avondritueel, elke dag!
We liepen langs een roggeveld en leerden daar dat er op rogge vroeger een soort parasiet gezet werd, die manueel geoogst werd om er geneesmiddelen van te maken! Dat ging zo, 50 jaar geleden.
Het graan dat voor dierenvoer moet dienen is 2 weken geleden bij een onweer plat geslagen; volgens haar komt het wel weer in orde en dan oogsten ze het.
Ze hebben hun boerderij aan de zoon overgelaten; hij houdt varkens op een diervriendelijke manier, zo staat te lezen op de stalling, en we zagen inderdaad dat de dieren vrij binnen en buiten konden lopen; dat is toch al heel wat anders dan de dierenmishandeling bij ons, waar ze geprangd zitten tussen metalen hekken!
Boven op de berg zagen we inderdaad de schim van de hoge bergen, en de hele omgeving; ze vertelde ons wie waar woont en wie op 1 augustus voor wat zorgt want dan vieren ze feest, daar boven! De één brengt de tafel naar boven, de ander de grill, enz.
Het was een zachte, lieve vrouw, die op 4 jaar tijd 4 kinderen kreeg en die ons de indruk gaf tevreden te zijn over haar leven. We dankten haar en wensten haar alle goeds toe; wij daalden af naar ons logement, zij naar het hare.
Dag 38 door naar Meissenheim
Omdat Schwarzach (ik typte verkeerdelijk Schwarzbach in mijn vorig bericht!) ons tegenviel als camperplaats (prijs- kwaliteit) zijn we er maar 1 dag gebleven; net lang genoeg om alles bij te werken: was, poets, blog, mails en gps oefeningen maken.
Meissenheim was een schot in de roos; voor 8 kan je er staan, als je geen stroom neemt (met stroom zon 12 volgens de website want wij namen er geen).
Een prachtige plek naast een mooie zaak waar je het interieur van de camper kan laten herstofferen; wij stonden achteraan op een groot veld waar plaats zat was; mensen stonden kris kras door mekaar en toch was het niet rommelig; voor de kinderen lagen er heuveltjes in en stond er een tippi, met totempaal! Iedereen had zijn privacy; oh, zo willen wij er wel meer!
We fietsten eerst het dorp door en dan naar de Rijn; toch zon 30 km in totaal; eindelijk weer bewogen! Zalig!
Aan de ingang stond een kraampje met Italiaanse gerechten; voor 3-5 had je een maaltijd; we geraakten aan de babbel met de mensen en toen bleek dat zij uit Sardinië kwamen; omdat hij werkloos was geworden probeerden ze nu in Duitsland weer iets op te bouwen.
We hoefden geen drie keer na te denken: die mensen mochten wat verdienen aan ons.
Later op de avond kwam een man met een auto vol etenswaren de camping opgereden; van hem kochten we confituur. Alle beetjes helpen en op die manier weet je dat je meteen aan de mensen zelf iets geeft.
Dag 37 naar Schwarzach 21 jul. 17
Och, onze nationale feestdag en ik heb staan onderbroeken wassen, haha.
Gisteren hing de hele dag regen in de lucht, dus een prima dag om die wandelgpscursus eens goed door te nemen; ik wachtte eindeloos op de update die eerst moest gebeuren maar ik leerde een pak bij! Als we thuis zijn ga ik in de leer bij een man die er les in geeft, niet ver van ons; ik wil en zal dat toestel leren bedienen (nu kan ik nog maar de basis).
Edgard maakte ondertussen een wandeling door Hardegsen en ging nog eens terug met een lege rugzak om de nodige boodschappen te doen; hij pufte naar boven! Die klim viel niet mee.
Het was een prima camperplaats maar vanmorgen wilden we toch verder; anders komen we nooit aan in Italië.
We maakten een bocht om niet in de files rond Frankfurt verstrikt te geraken en dat lukte! Maar wegenwerken!!! Het houdt niet op; in Scandinavië hoefde je daar amper voor te vertragen; dat is hier een beetje anders (was het maar een beetje!).
Michelstad hebben we bezocht; de camperplaats stelde niets voor; een parking en je kan er stroom nemen; verder niets, maar er stond wel een marktje en dat heb ik toch maar bezocht; Michelstad is leuk maar kan niet tippen aan bv Lüneburg.
Naar Hirschhorn wilde Edgard liever niet terug dus probeerden we eens een nieuwe camperplaats in Schwarzach; toch een beetje overroepen, vinden wij. Alles is er, maar ze heeft niks gezelligs en ze is vrij duur: 16.5.
Onderweg draaide onze wasmachine (plastiek bak in de garage van de camper) zodat we alleen nog moesten spoelen bij aankomst en drogen is met dit weer geen probleem. Straks ligt alles weer netjes in de kast. Met een camper reizen is toch zo eenvoudig! In één dag kan je ALLES gepoetst hebben, binnen en buiten, tot in de details; je mag niets laten slingeren want dan is het snel een puinhoop maar je hebt ook niet zo heel veel bij; eten maken is ook simpel: in de vloer zit van alles in de voorraadkast, in de ijskast zitten de gekoelde spullen; keuze is snel gemaakt. En in nood zit er in de diepvries nog wel wat.
Voor een 7 (enneagram) is deze manier van leven perfect: elke dag beleven we iets nieuws; sleur maakt geen kans (thuis nu ook wel niet, hoor!), en de vrijheid is onbeperkt; ja, ik gedij heel goed in dit leven; we lachen al eens: zullen we in België alles verkopen en alleen maar rondreizen, van vrienden naar kinderen, van bergen naar meren, van oost naar west? Maar dat is toch een brugske te ver; die stap hadden we veel vroeger moeten zetten in ons leven en dan zouden we nu misschien blij zijn met een gesetteld leven, haha.
dag 35 naar Hardegsen (woensdag 19 juli 2017)
helemaal op ons gemak vanmorgen want onze camperplaats voor vandaag en morgen was gereserveerd; we dachten eerst nog naar de Kalkberg te gaan, waar de kerk eerst zou gestaan hebben, maar dat plan lieten we varen. We gingen aanschuiven om te lozen en het toilet leeg te maken en reden richting Hardegsen.
Gelukkig hadden we ons doel niet verder gezet want we moesten een paar omleidingen volgen en waren toch langer weg dan we gedacht hadden, maar onze verbazing was groot toen we in Hardegsen aankwamen! Een schitterende plek, op 700 m van het dorp, groen omgeven, met super net sanitair, verharde plaatsen met grasplek ernaast, al wat een camperaar maar wensen kan.
Kostprijs: 8 per nacht, 2 pp/pn als je het sanitair wil gebruiken, 1 voor stroom (8u) en 1 voor water; internet gratis. Dus voor 2 nachten betaalden we in totaal 27. Zo kunnen wij nog lang onderweg blijven;
Een wandelingske naar het dorp kon er nog net af want bij 32° of meer doe je niet zoveel meer. De bergop naar de camperplaats viel ons zelfs zwaar! Hoe is het mogelijk?!
Gelukkig komt er op dit ogenblik een grandioos onweer over ons, met de nodige regen en de deugddoende afkoeling heerlijk!
Morgen blijven we nog hier en dan zakken we weer een stukje dieper Duitsland in, naar het mooi gebied van de Neckar.
Dinsdag 18 jul. 17
Toen we gisteren thuis kwamen van een mooie wandel- en fietstocht (gecombineerd), schrokken we: heel de keet zat vol! En meer dan vol! Verschillende mensen moesten zelfs doorrijden omdat er niemand meer bij kon;
De eigenaar lachte omdat wij hem een score 10 gegeven hadden op campercontact.com. Hij zei: dat is het resultaat! leuk dat zoveel mensen de weg naar hem vinden want het is echt een uitgelezen camperplaats.
Vanmorgen zijn we vroeg vertrokken (niemand anders was al op de been); richting Flensburg, Kiel, maar dan toch maar het risico genomen om recht naar onder af te zakken ipv de omweg langs Lubeck te maken, en we hadden geluk: behalve wat vertraging omwille van grootse wegenwerken, ging het vlot. De gevreesde files richting Hamburg hadden we dus toch weten te omzeilen.
Rond de middag al in Lüneburg aangekomen; op de website stond dat je voor een plaats op deze camperplaats vóór de middag ter plekke moest zijn, maar wij vonden nog plaats om 13.30u. Na ons konden nog een viertal campers erbij en dan was het inderdaad volzet.
Waarom, vroegen we ons af; en dat ontdekten we snel toen we het stadje zelf gingen bezoeken: heel pittoreske straatjes, met gerestaureerde huizen; een mooie, Evangelische kerk die op een spandoek had gezet: selbst glauben, selbst denken, selbst handeln. Blijkbaar een uitspraak van Luther.
Ze waren net het orgel aan het stemmen; ik schoot terug in de tijd
We hebben alle hoekjes en kantjes van Lüneburg bekeken, nieuwe en oude stad, een schitterend geheel. We zijn blij dat we hier gestopt zijn.
Je kan doorrijden want 250 km rijden is nu een peulschil geworden voor ons, maar dan ga je op je tandvlees zitten om toch maar verder te geraken en dan is irritatie niet veraf. Nu blijven wij overschot houden en dat voelt héél goed aan.
De meesten van de groep zijn nu al thuis Wij zijn héél blij met onze vooruitzichten de bergen roepen al.
Zondag 16 juli 17
We lieten onze vrienden achter in Raa en zetten koers naar Denemarken; de tarieven waren dezelfde als in het oprijden: 110 voor de brug naar Kopenhagen en 365 DEK voor de Storebaeltbrug.
Maar wat een weer!!! We hoefden geen fotos meer te nemen! Je zag geen hand voor ogen op de bruggen!!! Voor Edgard een hele toer om de camper stabiel te houden; windstoten die beukten op de zijkant de eerste parking na de brug stond vol volk dat aan het bekomen was!
Door Denemarken vorderden we snel en rond 14u waren we al bij Ole Sjoelberg in Varnaes (Aabenraa). Een prachtplek!
Voor 10 krijg je stroom, water, een huiselijke badkamer met alles erop en eraan, internet, en zelfs een keuken! We staan op een veldje met haagjes en struiken, achter het huis, waar je de bessen mag plukken zoveel je wil.
Dit is thuiskomen; zon rust zon welkom.
Ole had een plaats voor ons gereserveerd met 4 verharde plekjes zodat we mooi recht staan, zonder oprijblokken. Dat is nog zon service: je kan hier reserveren! Net als in Katrinegaard (ook Aabenraa).
Het viel met bakken uit de hemel, maar als we al iets geleerd hebben in Scandinavië: het kan hier snel verkeren! En zo ging het ook: vanaf 17u scheen de zon!! Was dat in België maar waar!
Dus tijdens de regentijd onze reis verder bekeken en mails verstuurd om plekjes te reserveren,boek gelezen, camper in orde gezet en s avonds een wandeling gemaakt naar de zee (max 2 km van hier). Schitterend! Ole heeft kaartjes gemaakt met wandel- en fietsroutes;
In het bos vonden we een grafheuvel van een vooraanstaande familie van 5000- 6000 jaar geleden. Met stenen afgebakend en de ingang van de tombe in het midden (zie foto). Op diezelfde wandeling kwamen we op plekjes die als picknickplek zijn ingericht, met BBQ en toilet, tafels en banken.
We hebben nog naar een mooie film gekeken en heerlijk geslapen
Zaterdag 15 jul. 17
Wat ons bezielde weet ik niet maar ik dacht vanmorgen plots aan zaken die ik nog moest doen vóór ons vertrek en ik dacht dat het bijna 7.30u was, dus ging ik meteen aan de slag; een uurtje later, aan het ontbijt, bleek het nog maar 7.15u te zijn!!! Een uur vergist geen nood: we konden dus vroeg vertrekken;
Maar eerst onze reisgenoten adieu gezegd; toch diegenen die wakker waren
We hebben het goed gehad samen; we leden af en toe kou, we werden samen nat, maar we zagen o zo mooie landschappen en ontmoetten ook zoveel toffe mensen; er zijn nieuwe vriendschappen geboren op deze reis! Ja, we koesteren al die mooie momenten en tellen zeker onze zegeningen!
Met een dankbaar gevoel hebben we de camping verlaten, en al rijdend besloten we om verder door te rijden dan we eerst gedacht hadden. Het ging zo vlotjes dat we tot in Raa geraakten (zeg 'Rau' want er moeten bolletjes op de aas).
Een prachtig bloemendorp met een knappe plezierbotenhaven en schilderachtige plekjes.
We fietsten naar Helsingborg maar waren rapper terug dan we gedacht hadden; de geluiden en geuren van de stad we zijn er nog niet aan toe. Het leek ons ook helemaal geen gezellige stad.
We stalden onze fiets weer in de garage en gingen te voet het dorp verkennen en dat was veel leuker. Geen grote winkels maar pittoreske straatjes met verzorgde en originele huizen (huisjes eigenlijk naar Belgische begrippen). Ja, echt de moeite!
We zochten ons te pletter naar een stoffige camperplaats, zoals vermeld stond in het boek maar vonden alleen maar nette parkings waar je stroom kan nemen (en betalen) of gratis staan. Zicht op de haven of op de zee restaurantje waar je voor 23 met twee gegeten hebt nog wensen?!! Wij alvast niet.
Een koppel van de groep dat Götheborg ging bezoeken is hier ook aangekomen, maar die mensen hadden wel de pech dat in die stad hun camper gekraakt werd en ze daarbij hun gps en tablet kwijt geraakten. Een spijtige zaak die een schaduw werpt op de mooie reis, en een ontnuchterende vaststelling: ook in Scandinavië groeit de criminaliteit; minder snel dan bij ons, maar toch.
Gelukkig zijn zij zelf gezond en wel en betaalt de verzekering de materie wel terug, maar een mens maakt het liever niet mee natuurlijk.
Morgen op naar Denemarken, waar we 2 nachten blijven en we deze blog zullen afronden.
Vrijdag 14 juli 17
Een vrije dag dient om van alles te doen waar je anders niet aan toe komt, he. We lummelden dus wat aan in de voormiddag en sprongen dan op ons stalen ros richting Trollhättan want om 15u zouden 'de sluizen open gaan', hadden ze ons verteld. Wat dit betekende begrepen we pas achteraf: vanaf de Oscarbrücke kan je in een mum van tijd een massa water de rivierbedding zien vullen.
De elektriciteitscentrale zet stipt om 15u de sluizen open en dan lopen er miljoenen liters water de bedding, die tevoren droog staat, in.
Wij gingen een verdiepje lager staan zodat we de kracht van het water letterlijk konden voelen toen dat in volle vaart naar beneden stormde. Wat een power! Bangelijk eigenlijk want je realiseert je plots wat het betekent als bv een tsunamigolf het land nadert; daar heb je geen verhaal tegen; zo ook niet tegen deze gecontroleerde tsunami.
Het sluizencomplex hebben we ook bekeken; meerdere sluizen naast en achter mekaar op het Göthakanaal die door een rots in het midden van elkaar gescheiden zijn;
Wij fietsten de ziel uit ons lijf weer naar de camping en daarna terug richting stad voor het afscheidsdiner; in Zweden mag je geen druppel alcohol gebruiken als je met de auto rijdt (natuurlijk ook niet met de fiets, maar de kans dat wij moesten blazen was toch een heel pak kleiner, dachten we).
Het deed deugd om na het lekker eten weer 7.5 km bergop, bergaf te fietsen naar de camping. Vooral bergaf! De temperatuur lag hoger dan we tot dan gekend hadden om 23u, en onze benen waren zo blij dat ze nog eens kracht mochten zetten, dus niks dan leute. Edgard had een koplamp op omdat hij zijn fietslicht niet vond; een foto waard, als het niet zo donker was geweest, haha.
Want ja, we verlieten de zone van 24u licht in de zomer al een poosje. Dat was een welgekomen verandering want ons systeem kreeg last van het missen van het dag- en nachtritme!
Je wordt midden in de nacht wakker en je denkt dat het ochtend is! Heel verwarrend. Liever niet!
Zo werd deze vrije dag weer een onvergetelijk mooie dag.
Donderdag 13 jul. 17
Zo vroeg zijn we nog nooit vertrokken: om 7.45u al gelaarsd en gespoord op pad want we keken een beetje op tegen die laatste 415 km, maar al bij al ging het super goed! Geen files, geen ongevallen, mooie plekjes onderweg, dus redelijk vaak gestopt om te genieten en al om 17u aangekomen op de laatste camping van deze VKT reis.
De dag begon weer met lange broek en fleece maar tegen de middag ruilde ik de lange voor een korte broek en in de namiddag voor een rokje want het was meer dan 20° en dat zijn wij niet meer gewoon!
We passeerde de kaap van 25 000 km met de camper; proficiat, zowel voor het huisje op wielen als voor de chauffeur die zoveel km zonder kleerscheuren wist rond te rijden.
In de groep had niemand echt grote pech; het bleef bij een lekke band, bij het binnenrijden op de camping, een kapotte spiegel, en een gebarsten voorruit, maar als je 16 (eenheden) x 8000 km telt, valt dat toch meer dan goed mee?!
Ik miste het bewegen en was dus erg blij met een fietstochtje om de locaties voor morgen te ontdekken: het sluizencomplex aan het Göthakanaal en het restaurant voor het afscheidsdiner vinden.
De weg langs Mariestad viel enorm goed mee; we mochten een reetje zien vanmorgen en vonden mooie plekjes om eens halt te houden. De E45 zou ons veel zwaarder gevallen zijn omdat we niet zo graag autosnelwegen nemen; die zijn zo eentonig.
Wat ons nog altijd verbaast is het feit dat we van het ene moment op het andere een stad kunnen voorbij rijden, bijna zonder het in de gaten te hebben. Plots is ze daar en je bent er ook zo voorbij. Geen grote reclameborden, kilometers op voorhand! Die zouden hier ook niet passen.
Gelukkig vertelt de GPS ons wanneer er een tankstation aan komt, maar het is steeds weer een kwestie van goed wakker zijn om op tijd een grootwarenhuis te zien; wat een verschil met die industrieparken bij ons
Maar vanaf hier zal alles weer stillekesaan normaal worden, vrees ik. En we zullen ook dat waarschijnlijk weer snel gewoon zijn.
Vanaf nu zal het eerder sporadisch zijn dat we internetverbinding hebben omdat we op de terugweg (vanaf zaterdag) vaak op camperplaatsen zullen overnachten. Tegen 1 augustus zijn we normaal in Aosta en weer op camping.
Dus sluiten we hier morgen de blog af; een beetje moe maar heel voldaan; maar dat is voor morgen.
woensdag 12 juli 2017
gisterenavond trakteerden twee mensen van de groep omdat de vrouw jarig was en omdat ze tijdens de reis voor de derde keer opa/ oma geworden waren (en ook omdat het 11 juli was en zij in de politiek actief zijn).
Vanmorgen kregen we een ontbijt aangeboden door VKT; een onverwachte, leuke verrassing.
Daarna reden we naar het dierenpark Gronklitt, op 15 km van hier. Een grote dierentuin, zeg maar;
We zagen ijsberen, de bruine en zwarte beer, de lynx,
Het blijft zielig om zon grote dieren achter hekkens te zien zitten, hoe groot hun terrein ook is. Het kan niet tippen aan hun normale habitat en je ziet aan hun gedrag dat ze toch wel nerveus zijn, hoe goed ze ook verzorgd worden.
De wandelpaden liggen op een grote hoogte, zodat de veiligheid van de mensen gevrijwaard is;
Naar het Nusnäs atelier, waar de Delecarlian paardjes vervaardigd worden, zijn we niet meer gegaan; we wilden het wat kalmer aan doen want morgen wacht ons nog een lange rit (rond 430 km).
Dinsdag 11 juli 2017
Het weer zit hier op de wip: gisteren 20°, vanmorgen nog 9° maar voor de Zweden nog altijd reden genoeg om in short om 7u s morgens buiten te zitten! Het is maar wat je gewoon bent, he?!
We namen een alternatieve toeristische route, en dat was een voltreffer; al zaten we vroeg op de morgen nog wel in de mist en de regen; het landschap was ruig, maar mooi gekleurd met massas wit mos! De bergen lagen vaak achter de wolken verscholen, maar soms hing de wolk lager dan de top en kregen we die toch te zien. Hoog kan je ze niet noemen, die bergen, (ong 1500m) maar ze hebben wel iets;
Nog vóór de middag staken we de grens met Zweden over en enkele kilometers daarna veranderde het landschap weer! Gek toch?! Met Finland hadden wij dat ook
Hoe zouden we het noemen? Het werd weer zacht en vertrouwd;
Het hoge Noorden heeft toch wel iets bars, onvriendelijks; daar moet je met de natuur serieus rekening houden of het kan je duur te staan komen; dat is nu weg; we naderen ook de bewoonde wereld, wat enerzijds geruststellend is maar anderzijds al heimwee oproept want dat andere gaan we wellicht niet meer weerzien.
Net zoals ik in Nepal besloot om niet meer naar de grote hoogtes (boven 4000m) te gaan, zo weten wij nu dat we het hoge Noorden geen tweede keer meer gaan bereizen. Misschien komen we nog eens terug om het zuidwesten van Noorwegen te verkennen, dat kunnen we nu nog niet zeggen, maar de Noordkaap laten we voor wat ze is. Aan één keer hebben we genoeg, zeker omdat we niet weten of het een volgende keer beter weer zou zijn.
De mensen die het vroeger deden hadden toen niets gezien omdat alles in de mist zat, zowel Lofoten als Noordkaap; tja, slechter kan het dan niet, maar wij hadden toch redelijk goed weer, voor deze streken. Wij vonden het koud, omdat we andere temperaturen gewoon zijn, maar de Zweden lopen hier bij 15° in bikini rond!
We zagen een springschans van dichtbij vanmorgen (zie foto); wat een angstwekkende hoogte om af te donderen! Je ziet het wel op tv maar zo in het echt is toch nog anders; en dan weten dat ze beneden bijna in het midden van het dorp landen!!! Gekkenwerk! En we zagen niet hoe ze boven geraken! Misschien wordt er in de winter een lift gemonteerd??
Onze reis zit er bijna op; vanavond vieren we de geboorte van een kleinkind van één van de deelnemers; overmorgen zetten we koers naar de laatste camping van deze reis (de 17e!!).
De Noren en Zweden werken s zomers heel hard aan hun wegen en dat blijkt ook zo te zijn op de route naar Trollhattan gelukkig heb ik een wakkere broer die ons dat signaleerde zodat we een andere weg kunnen kiezen! Dankjewel, Harry!
maandag 10 juli 2017
verkenning van Röros stond vandaag op het programma; het is een dorp dat al heel lang beschermd erfgoed is.
Bijna gans het dorp bestaat uit houten woningen, die aan mekaar aansluiten in vrij nauwe straatjes; het brandgevaar is dus niet denkbeeldig en er is dan ook een ingenieus systeem voorzien om mogelijke branden te blussen met water dat onder heel hoge druk staat en nevelt.
Het is een mijnwerkersdorp; niet de eerste kopermijn van Noorwegen, maar toch een belangrijke geweest.
De mensen werkten 12u (van 3-15u en van 15-3u); het luiden van de klok in het dorp gaf de wissel aan; de smeltovens verspreidden een dikke solferwolk over het dorp en toch werden de mensen hier ouder dan elders in Noorwegen (in de 18e eeuw). Dat zou te danken zijn aan het feit dat mensen hier werk vonden in de mijn en dat daarnaast de vrouw en de kinderen de boerderij runden. Zo was er een relatieve welstand, die anderen niet kenden.
In het dorp was een Vlaanderenstraat, maar of die effectief iets met Vlamingen te maken had, dat kon de gids niet bevestigen.
We kregen van de gids uitleg over de verschillende stadia van de koperwinning. Toen de smeltovens in Zweden qua technologie moderner werden dan die hier in Noorwegen, besloten ze het koper naar daar uit te voeren.
Bedroevend was het om te zien hoeveel steenafval geproduceerd werd en hoeveel hout en steenkool moest gebruikt worden om een beetje koper te winnen; er was geen bos meer te bekennen in de verre omtrek van Röros
Uiteindelijk ging de maatschappij failliet maar ze hebben er alles aan gedaan (oa blijven water wegpompen uit de mijn) om de sites toegankelijk te houden zodat het toeristische trekpleisters werden en ze toch nog voor wat inkomsten zorgden/zorgen.
De bergen steenafval werden al voor een deel gebruikt in de wegenbouw maar de resterende zijn nu evengoed beschermd; heel de omgeving is Unesco erfgoed.
In de namiddag bezochten we de Olavsgruva. Toch wel een eind weg rijden over een slechte weg, maar zeker een bezoek waard.
We daalden af tot diep in de mijn, waar het maar 7° warm is; indrukwekkend was het wel. Een immens gebied is uitgekamd op zoek naar koperaders, die soms ergens stopten en pas 50 jaar later weer gevolgd konden worden, 10 m dieper.
In het begin werkten de mijnwerkers 12u met een pauze van 2u. In die tijd konden ze tot boven komen om in de frisse lucht te zijn; later werd de werktijd verkort tot 8u maar hadden ze maar een half uur pauze Die brachten ze dan door in een rustruimte in de mijn.
Goed om te weten:
- In deze camping kan je niet lozen, noch chemisch toilet, noch afvalwater
- Dat kan je wel op 500 m van de camping (maar lastig als je hier meerdere dagen zou staan!)
- Je kan in het dorp wel gas (propaan) bij laten vullen! In de Stamphusveien. Daar leerden we dat hier in Noorwegen geen LPG gebruikt wordt zoals bij ons; onze LPG is een mengeling van butaan en propaan, en kan dus bevriezen; hier wordt alleen hoogwaardig propaan gebruikt omwille van de lage temperaturen! Voor 25 hadden wij weer een volle gasfles! We kunnen dus nog héél lang verder!
Morgen weer een verplaatsing, terug naar Zweden.
Dag 25 Röros
We ontdooiden vanmorgen al snel want het was weer droog en toch iets warmer dan gisteren; zo relatief is alles: toen ik gisteren aan de receptie ging betalen voor de wasmachine, kwam de lieve vrouw mee om te tonen hoe het moest met de code en zo; ze liep op blote voeten!!! En buik half bloot!
Toen ik vroeg of ze het niet koud had (ik had lange broek, wandelschoenen, fleece en winteranorak aan!), antwoordde ze dat het zomer was!!! In de winter hebben ze hier -20 tot -25°!!!
Tja, dan ben je met 12° al heel blij natuurlijk.
We reden door een liefelijk landschap waar de inwoners tot 5 km2 elk ter beschikking hebben! Wat een ruimte!!!
De gezonde lucht begint zodanig door te werken dat onze sinussen helemaal leeg geraken dit doet allemaal toch zo goed.
We zien hier heel veel gebouwen met grasdaken; ook de huizen hebben die vaak; dat is zo mooi in het landschap; soms zie je amper dat er een huis staat! En naar het schijnt zetten ze soms geiten op de daken van kleine schuurtjes als het gras te hoog komt!
We zijn ondertussen in Röros; een prachtig dorp (Unesco erfgoed), dat we morgen bezoeken. De camping is fantastisch, de zon schijnt; helemaal tevreden.
zaterdag 8 juli 2017
helemaal blij met de warmte (17°) begonnen we aan de verplaatsing van 380 km richting Trondheim.
We overschreden de kaap van 5 500 km (op 24 dagen gereden)! En dat is niet in onze kleren gekropen. Iedereen voelt het nu; we zijn allemaal moe. Maar morgen komt er een kleine verplaatsing naar Röros (180 km) en daar blijven we twee nachten. Oef!
Het geschenk van vandaag: een Moose die de baan over stak! Een eland dus! Wauw! Dankjewel. Het zijn schichtige dieren die je niet zo makkelijk te zien krijgt,zo groot als een paard... wat een cadeau.
We lazen in een boekje dat, wanneer er een gezagvoerder van de Vikings overleed, hij met schip en al en daarbij veel geschenken begraven werd op het land, waarna het schip met aarde bedekt werd (cfr de grafheuvels in Zuid- West Engeland). Zon grafheuvel hebben we gezien: hij had helemaal de vorm van een Vikinghuis ( een omgekeerd schip ). We zagen geen aanduiding, maar ja, als het graf niet wordt open gemaakt, dan is er ook niks te zien.
Op de middag gingen we langs een prachtige rivier (met heel wat stroomversnellingen) wandelen; het was toen 21° warm zomer! Eindelijk! (zie foto). We ontmoetten daar een moeder die met haar zoontje aan het vissen was; ze vertelde ons dat zij heel hun leven vissen; haar zoontje had al een paar vissen aan de haak gehad maar ze zijn slim, zo vertelde ze: ze spartelen zich los als je niet snel de lijn aanspant dat moet hij dus nog leren.
Enkele uren later, na Skeiter, trok de hemel dicht of beter gezegd: gingen de hemelsluizen open en daalde de temperatuur naar 12°; zo kan het dus ook (zie foto): alles grijs; geen vergezichten, geen kleur meer.
Dit is de vierde camping op rij die beweert niets te weten van onze komst!!! We staan dus her en der, en sommigen, zoals wij, met 5 op een kluitje bij mekaar! Morgen wordt het een huzarenstukje om hier heelhuids weg te geraken. Toch wat ontevredenheid, merken we.
Aan het weer kan niemand iets doen, maar de keuze van de campings doet ons de wenkbrauwen fronsen; de mensen van de receptie zijn super vriendelijk, geen slecht woord daarover, maar we staan op plaatsen die geen plaatsen zijn! We werden gedepanneerd met stroom, ze doen al wat ze kunnen en het sanitair is ok, maar je hebt laarzen nodig om hier rond te lopen. Zijn we te veeleisend???
We ontdooiden vanmorgen al snel want het was weer droog en toch iets warmer dan gisteren; zo relatief is alles: toen ik gisteren aan de receptie ging betalen voor de wasmachine, kwam de lieve vrouw mee om te tonen hoe het moest met de code en zo; ze liep op blote voeten!!! En buik half bloot!
Toen ik vroeg of ze het niet koud had (ik had lange broek, wandelschoenen, fleece en winteranorak aan!), antwoordde ze dat het zomer was!!! In de winter hebben ze hier -20 tot -25°!!!
Tja, dan ben je met 12° al heel blij natuurlijk.
We reden door een liefelijk landschap waar de inwoners tot 5 km2 elk ter beschikking hebben! Wat een ruimte!!!
De gezonde lucht begint zodanig door te werken dat onze sinussen helemaal leeg geraken dit doet allemaal toch zo goed.
We zien hier heel veel gebouwen met grasdaken; ook de huizen hebben die vaak; dat is zo mooi in het landschap; soms zie je amper dat er een huis staat! En naar het schijnt zetten ze soms geiten op de daken van kleine schuurtjes als het gras te hoog komt!
We zijn ondertussen in Röros; een prachtig dorp (Unesco erfgoed), dat we morgen bezoeken. De camping is fantastisch, de zon schijnt; helemaal tevreden.
Vrijdag 7 juli op weg naar Mosjoen
Het wilde maar niet warmer worden maar deze namiddag konden we voor het eerst weer buiten zitten; dat deed erg deugd! Het is tenslotte zomer
Noorwegen is een super land voor campers! Overal vind je schitterende plekken waar je gratis kan overnachten, aan een fjord, een meer, een rivier en elke dag kom je plaatsen tegen waar je water kan lozen en tanken wat wil je nog meer???
Meerdere mensen vertellen dat ze hier geen last hebben van de artrose of van de peesontsteking die hen in België wel parten speelt ook een voordeel van deze streken!
We passeerden vandaag opnieuw de Noordpoolcirkel en we hielden natuurlijk halt aan het Poolcirkelcentrum; het altiplano ligt hier maar op 692m hoogte, maar de sneeuw is er nog lang niet weg, en gaat er wellicht ook niet weg voor de nieuwe valt. Zon vlakte heeft altijd iets speciaals; in Peru, in Nieuw- Zeeland, in Noorwegen, die plaatsen doen iets met een mens.
Misschien is het ook daarom dat zoveel mensen er stenen mannetjes bouwen?! De natuur is daar zo machtig, zo overweldigend; je voelt je heel klein als je daarop rondrijdt.
We kwamen reusachtige wegenwerken tegen tussen het Poolcirkelcentrum en Mo i Rana; kilometers lang wordt er aan de weg getimmerd, en niet een klein beetje! Ze hebben gewoon vervangbanen aangelegd omdat het nog tot in 2019 duurt voor de grote weg zal klaar zijn een enorm werk met al die rotsen; ze trekken de baan wat rechter en verbreden die, boren nieuwe tunnels en bruggen, een gigantische bouwwerf waarvoor heel wat bomen gerooid werden en gronden onteigend; maar als die klaar zal zijn zal het weer een pak makkelijker zijn om hier rond te trekken. Die Noren sparen geld noch moeite!
We reden ook door de langste tunnel die we hier al tegenkwamen: 8.3 km lang! Dat is echt lang! Ocharme de mensen die last hebben van claustrofobie!
Op deze camping hebben we mooie plaatsen, stroom!!! En internet; we zijn de koning te rijk! (haha).
Vanavond bezochten we nog Mosjoen omdat er festiviteiten zouden plaatsvinden, maar daar zagen we weinig van ; het was een leuke wandeling na al dat autorijden. Velen zijn moe ondertussen; zelfs onze oudjes!!! Een rustdagje zou van pas komen, maar morgen moeten we weer 360 km rijden; anders kom je niet vooruit, natuurlijk. Overmorgen zijn we in Trondheim; het einde komt in zicht!
Dag 40 laatste etappe naar Valpelline
Gisteren beseften we al dat we niet zo heel goed zouden slapen, maar voor 1 nacht kon dat niet zon kwaad; het regende ook nog stevig vannacht dus waren we nog vroeger wakker dan we gedacht hadden en zaten we om 8u al op baan nr 23 richting Bern; de gps had allerlei andere wegen voor ons in gedachten maar wij volgden de weg die de vrouw ons gisteren vanop de berg getoond had, en gelijk had ze (natuurlijk).
Het was maar 14° warm en het regende
pff. Vermoeiend rijden ook.
We reden door heel wat dorpjes en verwonderden ons over de vorm van de daken, tot we beseften dat het omwille van de sneeuw is dat die onder een scherpe hoek liggen en dat ze daarom zo groot zijn. De boog die je vaak onder het dak ziet maakt alles een beetje minder strak (zie foto); wel een mooie bouwstijl!
In Zwitserland is op veel plaatsen de Diesel duurder dan de benzine! Een slordige 1.5 Zwitserse franken/l.
We reden op onze sokken Bern voorbij; geen man op de weg! Of toch niet veel, wat bij ons de bedenking deed ontstaan: werken ze hier niet of worden ze hier slapend rijk?! (zie Haiku van Edgard verder).
Het meer van Lausanne zie je in de diepte liggen, maar met de mist en de regen had het in de verste verte niets van zijn normale charmes.
De aanloop naar de tunnel van de Grand St Bernard was bezaaid met werken; we moesten dus regelmatig wachten (onthaasten) maar we bereikten de tunnel eigenlijk zonder moeite. Ook daar moesten we wachten: de tunnel was tijdelijk gesloten! Krijg nu wat! Vlak voor onze neus ging het licht op rood! Maar dat was eigenlijk een zegen want het duurde zo lang voor we door konden dat we echt konden bekomen van de toch wel stevige klim (en dan spreken we niet over de pas OVER de berg maar gewoon de weg naar de tunnel toe!).
Na de tunnel was het kinderspel, of tenminste: dat hadden we verwacht want we hoefden maar een kleine 30 km meer af te leggen, maar onze gps vond de ene na de andere snellere weg, en dus mocht Edgard al zijn rijkunsten nog eens boven halen in die laatste kilometers.
Mijnheer Ansermo (de campingbaas) lachte toen we het hem vertelden; hij kent blijkbaar de kuren van de gps-sen.
We mochten alle lege plekken bekijken en onze keuze daarna maken; en alhoewel het vandaag niet zo heel warm was maar we weten dat die warmte er wel aan komt, kozen we voor een schaduwrijke plek, dicht bij het zwembad en de receptie (waar ik momenteel min of meer zit te bibberen omdat ik buiten een betere verbinding heb met het internet).
We hebben de omgeving al verkend, we kregen kaarten en wandelgidsen van de campingbaas (zou die blij zijn met de mogelijke komst van een groep, over 2 jaar en ons daarom zo verwennen??), en we gaan morgen dus al de rondwandeling doen van Valpelline- Ollomont (5u); 850 m hoogteverschil. Kwestie van inlopen voor het grotere werk, haha
Donderdag 13 jul. 17
Zo vroeg zijn we nog nooit vertrokken: om 7.45u al gelaarsd en gespoord op pad want we keken een beetje op tegen die laatste 415 km, maar al bij al ging het super goed! Geen files, geen ongevallen, mooie plekjes onderweg, dus redelijk vaak gestopt om te genieten en al om 17u aangekomen op de laatste camping van deze VKT reis.
De dag begon weer met lange broek en fleece maar tegen de middag ruilde ik de lange voor een korte broek en in de namiddag voor een rokje want het was meer dan 20° en dat zijn wij niet meer gewoon!
We passeerde de kaap van 25 000 km met de camper; proficiat, zowel voor het huisje op wielen als voor de chauffeur die zoveel km zonder kleerscheuren wist rond te rijden.
In de groep had niemand echt grote pech; het bleef bij een lekke band, bij het binnenrijden op de camping, een kapotte spiegel, en een gebarsten voorruit, maar als je 16 (eenheden) x 8000 km telt, valt dat toch meer dan goed mee?!
Ik miste het bewegen en was dus erg blij met een fietstochtje om de locaties voor morgen te ontdekken: het sluizencomplex aan het Göthakanaal en het restaurant voor het afscheidsdiner vinden.
De weg langs Mariestad viel enorm goed mee; we mochten een reetje zien vanmorgen en vonden mooie plekjes om eens halt te houden. De E45 zou ons veel zwaarder gevallen zijn omdat we niet zo graag autosnelwegen nemen; die zijn zo eentonig.
Wat ons nog altijd verbaast is het feit dat we van het ene moment op het andere een stad kunnen voorbij rijden, bijna zonder het in de gaten te hebben. Plots is ze daar en je bent er ook zo voorbij. Geen grote reclameborden, kilometers op voorhand! Die zouden hier ook niet passen.
Gelukkig vertelt de GPS ons wanneer er een tankstation aan komt, maar het is steeds weer een kwestie van goed wakker zijn om op tijd een grootwarenhuis te zien; wat een verschil met die industrieparken bij ons
Maar vanaf hier zal alles weer stillekesaan normaal worden, vrees ik. En we zullen ook dat waarschijnlijk weer snel gewoon zijn.
Vanaf nu zal het eerder sporadisch zijn dat we internetverbinding hebben omdat we op de terugweg (vanaf zaterdag) vaak op camperplaatsen zullen overnachten. Tegen 1 augustus zijn we normaal in Aosta en weer op camping.
Dus sluiten we hier morgen de blog af; een beetje moe maar heel voldaan; maar dat is voor morgen.
