Dag 46 Place Moulin
Vandaag was het verhuisdag naar Bionaz; een andere camping, waar we 2 dagen zullen staan alvorens naar de Gran Paradiso te vertrekken; het is een ommetje omdat we willen wachten op het mooi weer. We zitten nl op 2000 m in de Gran Paradiso en dat is niet zo fijn als er onweders losbarsten. Gisteren kregen we er al een stevig over ons in Valpelline; de temperatuur daalt dan meteen, maar na 10 werd er weer vrolijk gezwommen en ge- zond rond het zwembad. Op grote hoogte is dat even anders. Maar vandaag zou de laatste onstabiele dag zijn
Dus reden we eerst langs de camping om ons plaatsje te claimen met tafel en stoelen want het is zo druk momenteel (de Italianen zijn met vakantie), dat de campings overvol zitten. We hadden reuze veel geluk dat we hier nog terecht konden want in Valpelline konden we niet blijven en in Gran Paradiso wilden we liever later zitten. En Bionaz is één groot wandelparadijs
Vanuit Valpelline konden we met de bus wel tot het dorp van Bionaz geraken maar niet tot Place Moulin, dus zetten wij onze tocht met de camper verder eenmaal we ingeschreven waren in de camping; zodoende begonnen we pas om 10.30u aan onze wandeling, die volgens het boekje 5 u zou in beslag nemen (maar wij deden er alles bij elkaar maar 3u over).
Aan Place Moulin vind je parkeerplaatsen vanaf één kilometer vóór de stuwdam, en op de terugweg snapten we helemaal waarom; Italianen zijn weekendwandelaars, wordt gezegd; en die wandeling bij het stuwmeer kan je op basketsloefjes doen als het moet, of met een buggy; dus allen daarheen!
Het is een autostrade langs het meer, met weinig hoogteverschillen en na een uurtje ben je aan de Rifugio Prarayer, waar je iets kleins kan eten en drinken, dus grote drukte op dat pad;
Maar wij namen al vrij snel een weg die ons omhoog voerde, boven de boomgrens, tot de Alm van Arpeyssaou (2161 m). Geen grote stijging want we vertrokken op 1980 m. Het pad is heel goed aangegeven en met kinderen goed doenbaar. Eindelijk een schot in de roos voor onze VKT-ers. Vanuit Valpelline kunnen we wel vlotjes naar Aosta met openbaar vervoer, naar Glassier voor de klim naar het meertje en een andere dag naar de kaasboerderij Fontina, maar hier krioelt het van de wandelingen. We zullen dus na de Gran Paradiso misschien terug naar hier komen om het gebied verder uit te pluizen.
Langs een meer, over een alm, door een klein riviertje en langs tientallen watervalletjes, dat vinden mensen meestal fijn. En ze krijgen een mooi zicht over het bovendeel van het Valpelline dat gedomineerd wordt door de sneeuwpiramide van de Dent dHerens.
Bij mij kwamen een heleboel herinneringen boven vanuit mijn kindertijd, toen ik met het O.-L.- Vrouwkoor hier rondliep; hoe we zongen op de Alm, keken over het turkoois meer, door de bloemenvelden liepen
Aan de Rifugio ontmoette ik zelfs mensen die momenteel in het heem in Ollomont verblijven, waar wij ook zaten; het blijkt in handen te zijn van Peter Himpe, die in onze kindertijd samen met zijn ouders, broers en zussen ons jaarlijks feest opluisterde; hij zou er nog steeds muziekweken organiseren Weet jij daar iets over, Lieve?
Morgen proberen we een andere wandeling in dit gebied; het is hier ruiger dan in Valpelline, minder gepolijst, maar heel uitnodigend en super mooi om rond te trekken; maar dan moeten het weer wel stabieler zijn want we hebben onze zoveelste watertest net meegemaakt; voor zover wij kunnen zien is de camper nog waterdicht
Als het hier waait, dan waait het, en met stoten die de camper doet bewegen! En als het hier regent, dan valt het met bakken uit de lucht; kort maar krachtig. Het onweer vandaag kwam vlak boven ons hangen, dus vluchtten de mensen met kinderen, die in tenten wonen, naar het restaurant en sprong iedereen buiten om te helpen om de luifels beter vast te maken of binnen te draaien. Zoiets overkomt Edgard niet! Hij draait de luifel gewoon niet open met zon weer en dat is wijs ook. De mensen van de camperateliers zeggen: iedereen moet een luifel hebben, maar je kan hem niet zo heel vaak gebruiken, en dat is ook zo. Maar het is natuurlijk wel een toename van je leefoppervlak; als het regent zit je er droog onder (toch bij een beschaafd buitje) en bij teveel zon zit je in de schaduw; maar tegen windstoten kunnen ze niet; dan gaan ze over je dak heen. Daar moet je op anticiperen en dat doet Edgard.
Dag 44 wandeling nr 6
Omdat het vandaag warm, zelfs héél warm zou worden, wilden we toch weer de hoogte in; daar is het altijd nog te doen, ook als ze beneden kreunen onder de hitte (zoals in Aosta: 30°).
Dus geen rustdag genomen (vanaf morgen minder mooi weer, voor eventjes), maar de bus op om 9u (weer helemaal voor ons alleen) tot Glassier (eindpunt van de vallei op 1560 m).
Daar hadden we gisteren het vertrekpunt van een wandeling opgemerkt die ons wel aantrok omdat ze aan de andere kant van de vallei liep, en dat was ons geluk vandaag want de klim was, zoals altijd, een uur lang aan 20% stijging, maar in de schaduw tot we bijna boven waren (2100 m). En zelfs dan was het nog puffen! Het zweet druppelde in onze ogen; maar we werden weer beloond voor onze inspanning;
Een boer dreef zijn koeien naar een lager gelegen deel; dat op zich is al een schouwspel; de hond en de man kregen de hele troep op een minimum van tijd op dreef en dan liep die hoeder nog eens zó snel dat hij vóór de leidende koe geraakte terwijl hij nog een lading op zijn rug droeg! Wat een conditie!!
Maar hij is niet alleen met zon conditie: we zagen een man aan een fiks tempo de berg op komen; een Italiaan die vanmorgen vanuit Valpelline vertrokken was!!! Die man combineerde dus 3 wandeldagen van ons tegen een recordtempo! Chapeau! Het zag er wel een topsporter uit, of dachten wij dat maar om onszelf niet al te nietig te voelen tegenover zo iemand??!
Op weg naar de meertjes ontmoetten we verschillende families die met kinderen (de jongste was 6) naar een Refugio gingen! Ook voor hen: chapeau! Wij moeten daar niet aan denken (tenzij we er blijven slapen) want wij moeten altijd op tijd voor de bus weer beneden zijn, en al lijkt het dan privévervoer voor ons, de laatste bus rijdt om 16.15u en die mogen we echt niet missen of we kunnen te voet terug!
Het was weer een dag vol zegeningen; we zijn zo dankbaar dat we dit nog mogen en kunnen doen; dit is mijn lust en leven en Edgard vindt het blijkbaar even plezant daar kan ik alleen maar heel blij mee zijn.
Op de afdaling kwam de zool van zijn bottine los; de eeuwige kwaal van bottines omdat je die niet het ganse jaar door draagt; na 10 jaar vertoont de rubber blijkbaar barstjes die op een moment scheuren; morgen dus naar Aosta want zonder bergschoenen kan je hier niet stappen!
Dag 43 naar Lac de By 27 juli 2017
Vroeg op voor de bus naar Vaud (in Ollomont); voor de tweede keer al hadden we privé vervoer! Geen kat die de bus neemt??!! Hier zijn weinig camperaars, dus hebben mensen hun eigen auto ter beschikking en dat is een luxe, zeker als je met kinderen gaat wandelen want zo vaak rijdt de bus niet tussen Aosta en Ollomont, maar voor ons is het precies gepast. We hebben 7 uur tussen aankomst en vertrek, dus tijd genoeg om een wandeling van 5u te maken (met rustpauzes al snel meer dan 6u).
Het had weer heel wat voeten in de aarde voor we het vertrekpunt van de wandeling vonden; het boekje dat we volgen is geschreven door een Nederlander, 10 jaar geleden; niet elke beschrijving klopt nog; zo vonden we het gesloten foyer des guides niet meer, maar wel 3 nieuwe vakantiewoningen; en daar moesten we omhoog dat klopte wel, haha.
Een uur lang niks dan klimmen, soms 20%, soms wat minder steil; het werd een meditatieve wandeling! Veel overschot heb je dan niet en dus hou je alle aandacht bij je voeten en knieën want die moeten het wel doen.
Maar we kwamen toen toch aan bij La Chevrière; op dit moment onbewoond, maar zeker niet verlaten. Een pracht van een stronk die uitgewerkt was tot twee zitjes een verademing! Zicht op de toppen, geluid alleen in de verte, heerlijk.
Toen ging het naar het volgende herkenningspunt; de Italianen zijn niet zo consequent met hun aanduidingen, dus soms is het niet alleen met de uitleg en de kaart, maar bovenop met de gps kijken want als je de omgeving niet kent weet je in het begin niet welke kant je uit moet.
Maar we vonden alles en maakten, onbedoeld, een short cut (we moesten met een grote boog rond de conca de by maar als dat niet zo op de kaart vermeld staat tja, dan loop je maar, desnoods op een wildpad, als het maar in de goede richting is). En zo bereikten we de stuwdam van By (stel je er niet teveel van voor). Het meertje erachter was echt mooi; voor het zicht daar zijn we zo hoog gekropen vandaag; vanaf daar zagen we de meester van de bergen hier rondom: de Grand Combin, een berg om u tegen te zeggen: 4314 m, met een sneeuwkap en bijpassende gletsjer.
Onderweg vonden we een bord met uitleg over de aanpak hier in de Val dAoste. Ze werken hier aan duurzaamheid; ze gaan nog met het water uit de bergen om zoals in het verleden en ze maken hun Fontina kaas nog op artisanale wijze. Overal in de bergen kan je hem kopen. Lekker!
De terugweg ging langs la sentier de lespoir; een mooie tekst stond hoog in de bergen om je er bewust van te maken dat je op de aarde niet rondloopt alleen om materie te vergaren.
We geraakten op een rustig tempo in Glassier, waar we ons calorieverbruik wat aanvulden in afwachting van de komst van de bus, die weer alleen voor ons de hele afstand aflegde wat een luxe, he?!
Dag 42 26 juli 2017 naar Aosta
Onze benen wilden nog geen nieuwe tocht aanvatten, dus namen we de bus naar Aosta; voor 1.8 pp (enkele rit) kan je niet met de camper gaan! Het zou gekkenwerk zijn om in de stad nog maar een parkingplaats te zoeken
Een klein half uurtje rijden (en we waren blij dat wij niet zelf hoefden te rijden want de Italianen zijn soms toch wel gekke chauffeurs, hoor!) bereikten we de depot van de bussen. De stad lag op een steenworp ervan af; we waren op 5 in putje Aosta;
Het is toch een mooie stad! Veel oude straten, geen moderne winkelketens, en elke straat eindigend met zicht op een berg uit de omgeving ons hart liep ervan over.
We liepen de ene na de andere winkel binnen want wij willen graag streekproducten leren kennen. Soms was de winkel eerder een curiosum (bv vol lampenkappen).
In het bureau voor toerisme hielpen ze ons goed op weg om alle informatie te verzamelen die we nodig hebben voor de reis die we in 2019 in deze streek willen organiseren;
Op elke hoek en in elk steegje vind je wel een restaurantje met een aardig lunchmenu voor een kleine prijs. Ja, Aosta is in onze ogen een leuke stad!
Er was een grote tentoonstelling van de lokale artisanalen op het plein voor het stadhuis; elk jaar wordt een wedstrijd gehouden in januari en in de zomer wordt de tentoonstelling gehouden (zie fotos). Heel veel houtsnijwerk, maar ook werk in vilt, wol of leer. Hier zit veel talent!!
Kort na de middag vond ik in een vergeten straatje een kapper die meteen mijn haar wilde knippen; nog een meevaller. We telden weeral onze zegeningen en keerden tevreden en zwaar beladen terug naar Valpelline.
Het weer is nog tot en met vrijdag onberispelijk mooi, maar voor het weekend beloven ze niet zoveel goeds; we hopen dat we hier wat langer kunnen blijven dan voorzien was want hogerop zal het vast niet aangenaam zijn als het gaat regenen en onweren; onze campingbaas wil er alles aan doen om ons plaatsje te vrijwaren we wachten af. We kunnen nog altijd naar een camperplaats uitwijken; een luxe die tentmensen niet hebben!
Dag 41 25 jul. 17 eerste wandeltocht
Eindelijk was het zo ver: we konden weer gaan stappen, stevig stappen, in de bergen die we zo misten.
Gisteren bekeken we alle kaarten en boekjes die we van de campingbaas kregen en uiteindelijk vonden we maar 1 tocht die zowel haalbaar was voor ons EN die hier in Valpelline vertrok.
Maar het was dan ook een mooie om de streek te verkennen: een steil pad naar Ollomont, waarbij we de coöperatieve van de bekende Fontinakaas passeerden; daar kwamen we te weten dat we daar een bezoek kunnen brengen aan de kelders en een film bekijken over het verwerkingsproces van melk tot kaas (als we met de groep komen). Het is een kaas uit de streek en we kunnen er een proeverij aan koppelen, dus al een eerste leuke bezigheid voor een tussendag .
De klim naar Ollomont viel uiteindelijk nog mee; dan naar Rey (1384m) en toen liepen we even fout
Maar we vonden het pad in het bos en maakten de juiste keuzes onderweg (de Italianen zijn wat minder stipt in het aangeven van paden!!!). Zo kwamen we, zoals voorzien, toch aan op de Alm van Veriese (1709m en hoogste punt van de tocht); gelukkig vonden we daar twee mensen die ons konden vertellen hoe we verder moesten en zo geraakten we in Chatelair en weer bij de Fontina, waar we onszelf beloonden met een mooi stuk kaas en een fles wijn voor het avondeten.
We kropen zon 850 m omhoog; niet slecht voor een eerste dag, toch?! En we konden op een bepaald moment zien tot in Aosta en zelfs tot in de Gran Paradiso!!
Maar we zullen het morgen toch maar best rustig aan doen (ik schoof onderuit tijdens de afdaling maar had gelukkig Arnica bij; niets meer aan de hand) en Edgard ging door zijn knie en viel ook bijna dus we moeten toch wat gas terug nemen en dus gaan we morgen met de bus naar Aosta om daar ons licht op te steken in het Officina de tourismo en om wat boodschappen te doen. Dan kunnen we er overmorgen weer tegenaan
Dag 40 laatste etappe naar Valpelline
Gisteren beseften we al dat we niet zo heel goed zouden slapen, maar voor 1 nacht kon dat niet zon kwaad; het regende ook nog stevig vannacht dus waren we nog vroeger wakker dan we gedacht hadden en zaten we om 8u al op baan nr 23 richting Bern; de gps had allerlei andere wegen voor ons in gedachten maar wij volgden de weg die de vrouw ons gisteren vanop de berg getoond had, en gelijk had ze (natuurlijk).
Het was maar 14° warm en het regende pff. Vermoeiend rijden ook.
We reden door heel wat dorpjes en verwonderden ons over de vorm van de daken, tot we beseften dat het omwille van de sneeuw is dat die onder een scherpe hoek liggen en dat ze daarom zo groot zijn. De boog die je vaak onder het dak ziet maakt alles een beetje minder strak (zie foto); wel een mooie bouwstijl!
In Zwitserland is op veel plaatsen de Diesel duurder dan de benzine! Een slordige 1.5 Zwitserse franken/l.
We reden op onze sokken Bern voorbij; geen man op de weg! Of toch niet veel, wat bij ons de bedenking deed ontstaan: werken ze hier niet of worden ze hier slapend rijk?! (zie Haiku van Edgard verder).
Het meer van Lausanne zie je in de diepte liggen, maar met de mist en de regen had het in de verste verte niets van zijn normale charmes.
De aanloop naar de tunnel van de Grand St Bernard was bezaaid met werken; we moesten dus regelmatig wachten (onthaasten) maar we bereikten de tunnel eigenlijk zonder moeite. Ook daar moesten we wachten: de tunnel was tijdelijk gesloten! Krijg nu wat! Vlak voor onze neus ging het licht op rood! Maar dat was eigenlijk een zegen want het duurde zo lang voor we door konden dat we echt konden bekomen van de toch wel stevige klim (en dan spreken we niet over de pas OVER de berg maar gewoon de weg naar de tunnel toe!).
Na de tunnel was het kinderspel, of tenminste: dat hadden we verwacht want we hoefden maar een kleine 30 km meer af te leggen, maar onze gps vond de ene na de andere snellere weg, en dus mocht Edgard al zijn rijkunsten nog eens boven halen in die laatste kilometers.
Mijnheer Ansermo (de campingbaas) lachte toen we het hem vertelden; hij kent blijkbaar de kuren van de gps-sen.
We mochten alle lege plekken bekijken en onze keuze daarna maken; en alhoewel het vandaag niet zo heel warm was maar we weten dat die warmte er wel aan komt, kozen we voor een schaduwrijke plek, dicht bij het zwembad en de receptie (waar ik momenteel min of meer zit te bibberen omdat ik buiten een betere verbinding heb met het internet).
We hebben de omgeving al verkend, we kregen kaarten en wandelgidsen van de campingbaas (zou die blij zijn met de mogelijke komst van een groep, over 2 jaar en ons daarom zo verwennen??), en we gaan morgen dus al de rondwandeling doen van Valpelline- Ollomont (5u); 850 m hoogteverschil. Kwestie van inlopen voor het grotere werk, haha
En dan nu de Haiku van Edgard, gemaakt aan de ingang van de tunnel van de Grand St Bernard:
Dag 39: naar Zwitserland
Vanmorgen weer wat orde gebracht in onze villa op wielen: dons verlucht, bed ververst, was gesorteerd, wat gelezen en toen was het al middag! De Italianen zagen ons graag nog eens terug komen en mensen trekken mensen dus maakten wij na het eten plaats voor anderen: een fietsende familie die met de tent (en 3 kinderen!) rondtrekt!
Zo gaan de zaken goed.
Gelukkig dacht Edgard eraan dat we een autobanenvignet nodig hebben voor Zwitserland: 40.5 aub! maar de banen liggen er dan ook goed bij en al de tunnels die je tegenkomt zorgen wel voor veel tijdsbesparing.
De plaats waar we staan is de naam camperplaats niet waardig, maar we hebben stroom en staan niet op de openbare weg; hopelijk wordt het hier vannacht rustiger
Vanavond maakten we een wandeling naar boven (ja, dat kan hier al!). Op de terugweg ontmoetten we een man die op het terras van zijn boerderij zat; we praatten een beetje en hij vertelde dat we een pad naar boven konden nemen vanwaar we de hele omgeving konden zien.
Zijn vrouw (70 voorbij!!) ging meteen mee met ons; het was haar avondritueel, elke dag!
We liepen langs een roggeveld en leerden daar dat er op rogge vroeger een soort parasiet gezet werd, die manueel geoogst werd om er geneesmiddelen van te maken! Dat ging zo, 50 jaar geleden.
Het graan dat voor dierenvoer moet dienen is 2 weken geleden bij een onweer plat geslagen; volgens haar komt het wel weer in orde en dan oogsten ze het.
Ze hebben hun boerderij aan de zoon overgelaten; hij houdt varkens op een diervriendelijke manier, zo staat te lezen op de stalling, en we zagen inderdaad dat de dieren vrij binnen en buiten konden lopen; dat is toch al heel wat anders dan de dierenmishandeling bij ons, waar ze geprangd zitten tussen metalen hekken!
Boven op de berg zagen we inderdaad de schim van de hoge bergen, en de hele omgeving; ze vertelde ons wie waar woont en wie op 1 augustus voor wat zorgt want dan vieren ze feest, daar boven! De één brengt de tafel naar boven, de ander de grill, enz.
Het was een zachte, lieve vrouw, die op 4 jaar tijd 4 kinderen kreeg en die ons de indruk gaf tevreden te zijn over haar leven. We dankten haar en wensten haar alle goeds toe; wij daalden af naar ons logement, zij naar het hare.
Dag 38 door naar Meissenheim
Omdat Schwarzach (ik typte verkeerdelijk Schwarzbach in mijn vorig bericht!) ons tegenviel als camperplaats (prijs- kwaliteit) zijn we er maar 1 dag gebleven; net lang genoeg om alles bij te werken: was, poets, blog, mails en gps oefeningen maken.
Meissenheim was een schot in de roos; voor 8 kan je er staan, als je geen stroom neemt (met stroom zon 12 volgens de website want wij namen er geen).
Een prachtige plek naast een mooie zaak waar je het interieur van de camper kan laten herstofferen; wij stonden achteraan op een groot veld waar plaats zat was; mensen stonden kris kras door mekaar en toch was het niet rommelig; voor de kinderen lagen er heuveltjes in en stond er een tippi, met totempaal! Iedereen had zijn privacy; oh, zo willen wij er wel meer!
We fietsten eerst het dorp door en dan naar de Rijn; toch zon 30 km in totaal; eindelijk weer bewogen! Zalig!
Aan de ingang stond een kraampje met Italiaanse gerechten; voor 3-5 had je een maaltijd; we geraakten aan de babbel met de mensen en toen bleek dat zij uit Sardinië kwamen; omdat hij werkloos was geworden probeerden ze nu in Duitsland weer iets op te bouwen.
We hoefden geen drie keer na te denken: die mensen mochten wat verdienen aan ons.
Later op de avond kwam een man met een auto vol etenswaren de camping opgereden; van hem kochten we confituur. Alle beetjes helpen en op die manier weet je dat je meteen aan de mensen zelf iets geeft.
Dag 40 laatste etappe naar Valpelline
Gisteren beseften we al dat we niet zo heel goed zouden slapen, maar voor 1 nacht kon dat niet zon kwaad; het regende ook nog stevig vannacht dus waren we nog vroeger wakker dan we gedacht hadden en zaten we om 8u al op baan nr 23 richting Bern; de gps had allerlei andere wegen voor ons in gedachten maar wij volgden de weg die de vrouw ons gisteren vanop de berg getoond had, en gelijk had ze (natuurlijk).
Het was maar 14° warm en het regende
pff. Vermoeiend rijden ook.
We reden door heel wat dorpjes en verwonderden ons over de vorm van de daken, tot we beseften dat het omwille van de sneeuw is dat die onder een scherpe hoek liggen en dat ze daarom zo groot zijn. De boog die je vaak onder het dak ziet maakt alles een beetje minder strak (zie foto); wel een mooie bouwstijl!
In Zwitserland is op veel plaatsen de Diesel duurder dan de benzine! Een slordige 1.5 Zwitserse franken/l.
We reden op onze sokken Bern voorbij; geen man op de weg! Of toch niet veel, wat bij ons de bedenking deed ontstaan: werken ze hier niet of worden ze hier slapend rijk?! (zie Haiku van Edgard verder).
Het meer van Lausanne zie je in de diepte liggen, maar met de mist en de regen had het in de verste verte niets van zijn normale charmes.
De aanloop naar de tunnel van de Grand St Bernard was bezaaid met werken; we moesten dus regelmatig wachten (onthaasten) maar we bereikten de tunnel eigenlijk zonder moeite. Ook daar moesten we wachten: de tunnel was tijdelijk gesloten! Krijg nu wat! Vlak voor onze neus ging het licht op rood! Maar dat was eigenlijk een zegen want het duurde zo lang voor we door konden dat we echt konden bekomen van de toch wel stevige klim (en dan spreken we niet over de pas OVER de berg maar gewoon de weg naar de tunnel toe!).
Na de tunnel was het kinderspel, of tenminste: dat hadden we verwacht want we hoefden maar een kleine 30 km meer af te leggen, maar onze gps vond de ene na de andere snellere weg, en dus mocht Edgard al zijn rijkunsten nog eens boven halen in die laatste kilometers.
Mijnheer Ansermo (de campingbaas) lachte toen we het hem vertelden; hij kent blijkbaar de kuren van de gps-sen.
We mochten alle lege plekken bekijken en onze keuze daarna maken; en alhoewel het vandaag niet zo heel warm was maar we weten dat die warmte er wel aan komt, kozen we voor een schaduwrijke plek, dicht bij het zwembad en de receptie (waar ik momenteel min of meer zit te bibberen omdat ik buiten een betere verbinding heb met het internet).
We hebben de omgeving al verkend, we kregen kaarten en wandelgidsen van de campingbaas (zou die blij zijn met de mogelijke komst van een groep, over 2 jaar en ons daarom zo verwennen??), en we gaan morgen dus al de rondwandeling doen van Valpelline- Ollomont (5u); 850 m hoogteverschil. Kwestie van inlopen voor het grotere werk, haha
