22/8. Aire sur l'adour. - Pimbo. 24,9 km. Totaal 1202,85 km
Deze ochtend eigenlijk te laat vertrokken, 8.00.Niet voor de afstand, want we moesten maar 25 km doen, maar wel voor de hitte. Het parcours was niet speciaal, vrij plat en heel de dag in volle zon tussen maisvelden. Deze staken wat hoger uit waardoor het beetje wind, of als het ware lucht, ons niet kon bereiken. Hoe ik ook probeerde om te gaan met deze hitte en grote vochtigheid, aanvaarden, goed ademen, proberen niet te voelen, natte bandana, natte hoed, niets hielp. Misschien was het de dag of het parcours, ik weet het niet, maar ik vond de hitte onverdraaglijk, ziekmakend, ongezond. Het was heel de dag vechten, water drinken, hoofd nat maken en afzien. Ook Frederique en Janet zagen af, net als elke andere pelgrim die we tegen kwamen. En daarmee is de stapdag beschreven, onhoudbare, onuitstaanbare, niet te harden zuurstofloze hitte. Blij om tegen 15.00 aan te komen in een gite communal. Mooi dorpje ën basic gite, maar Ca va. Ik kon tenminste douchen en wassen. We konden in het enige restaurant, en tegelijkertijd uitbater van de gite, eten. Of we dit op voorhand al konden bestellen, dan zou alles klaar zijn tegen 19.00. Dit hou je niet voor mogelijk. In een grote uitstalkast stonden allemaal blikken van, wat de dame tenminste beweerde, plaatselijke verdeler met...linzen, witte bonen, confit de canard, enz. Daar moesten we onze keuze uit maken, betalen en om 19.00 de opgewarmde blikken komen eten in haar restaurant. Ze had het allemaal wel mooi gepresenteerd en ik moest haar stiekem prijzen om haar eerlijkheid, want in restaurants zouden ze dat misschien niet doen. We zaten aan tafel met Pasquale, Italiaan van 70 en Georges. Mits Janet ook nog eens Italiaans sprak konden we communiceren en was het een aangename avond na een vreselijke dag. Er zijn blijkbaar 10 manieren om te smelten maar 1 is genoeg.
21/8. Le Haget - Aire sur l'adour. 32,5 km. Totaal 1177,9 km
Voor mij ging de wekker veel te vroeg. 5.50 pf, het leek nog nacht. Ontbijt om 6.30 and up we went in het schemerlicht. Dat had wel iets. Blij dat ik niet alleen was, want in het bos was dat niet vanzelfsprekend. Het was bovendien erg mistig, en de bewolking duurde tot 12.00. Zalig. Echt prima stapweer, maar toch bleven mijn spieren vrij vermoeid en ondanks de fysieke training bleef die onderliggende stijfheid, rug-en schouderpijn wel aanwezig. Soit, duurt even en dan ben je het weer gewoon. Het landschap was niet bijzonder. Ik trok zelfs geen enkele foto, maar eigenlijk hoeft dat niet. Het mocht best zo zijn, lekker doorstappen in de mist, soms langs grote wegen en niet zon fraaie stadjes. Ook dat is de camino, mooi, mooi mooi hoeft niet. Onderweg leuk gesprek met Janet. Iedereen heeft iets waar die het moeilijk mee heeft en dat merk je door wat de mensen herhalen. Zo deden we de ronde van diegenen die we kenden. Bij Frederique was het de gite, bij Chris de voeten, bij Catherine de fysiek en de voeten, bij Francois de fysiek, bij les filles de slaapplekken, bij Janet zelf de voeten en ja bij mij de hitte. Volgens Janet kwam dat elke dag wel terug naar boven, samen met af en toe rugpijn na 25 km, maar toch vooral de hitte. En ik denk dat ze gelijk heeft. Het opstaan, de rustpauzes, het eten, het drinken, alles in functie van de hitte, want daar zie ik uiteindelijk het meest van af. Deze namiddag was dat niet minder, gewoon smelten en ik dacht dat mijn schoenen gingen vastkleven aan het asfalt. Om 15.00 hadden we er dankzij ons vroeg opstaan al 30 km opzitten en kwamen we aan in een gite, dankzij een raccourci van Frederique. Gite met zwembad, zo werd gezegd. We waren erg bezweet, want hadden snel gestapt met zicht op een heerlijk zwempartij. De hospita was heel onvriendelijk en zei dat het zwembad alleen voor de mensen van de chambre dhotes was, want die betaalden meer. Frederique stelde voor om het zwembad te betalen. Ook dat kon niet, want het zwembad was zeker niet voor pelgrims bedoeld. Voorts was er gewoon niemand daar. Iemand die zon onderscheid maakte tussen mensen, dat kon er niet in.Frederique vroeg of wij ook wilden vertrekken. En op 1 minuut was het geklonken. Op zon plek konden we niet blijven. Het was ook Frederique die ging vertellen dat we vertrokken en dus alle shit over zich kreeg. En wij waren maar al te blij te kunnen vertrekken van die vreselijke plek. Dat betekende wel een extra 3 km ïn de hitte over een drukke weg met Janet op teenslippers. Ondertussen hadden we al terug onderkomen in het volgende dorp, in een pelgrimshut waar we ook zelf konden koken. Frederique besloot HP te nemen en wij kozen voor een salade omdat we een Carrefour passeerden. Daar waren we, en vooral Janet als safari-woman, en beiden helemaal bezweet de bezienswaardigheid van de winkel. Zo moe als we waren deden we niets anders dan lachen, lachen, lachen, tot grote hilariteit van de andere winkelgangers. Als onze benodigdheden in een plastieken zak van Carrefour en dan met de zak in 1 hand, stokken en GSM om de weg te vinden in de andere hand en zware rugzak, terug klaar om 20 minuten te smelten. met mijn hoed scheef op mijn hoofd en mijn bril half over mijn ogen. Maar wat een heerlijke echte gite van mensen die de camino al gedaan hadden. Even zitten, kletsen, gewoon welkom geheten worden door een super lieve mevrouw en haar moeder. Ik was uitgeput, had overal pijn en begon terstond zomaar ineens te wenen door de vermoeidheid, de hitte, de rugpijn en vooral omdat de mensen hier zo lief en accueillant waren. Na de douche ging het heel wat beter. Aperitief met de andere pelgrims, onze eigen lekkere sla en de gezamenlijke beslissing dat we morgen. maar 26 km gingen doen en pas de volgende dag terug boven de 30, want morgen werd het terug heet. 60 pourcent de la santé cest le rire, aldus meneer in Carrefour.
20/8. Montreal - le Haget. 33,2 km. Totaal 1145,4 km
Om 6.00 op na een goede nacht, uitgebreid ontbijt met cornflakes en yoghurt en om 7.00 en route want het beloofde een lange en hete dag te worden. Het eerste deel was zalig. Lekker fris tussen de velden en wijnranken. Ik was immers aangekomen in de streek van de Gascogne. De zonnebloemen waren verdwenen. De geur van onkruidverdelgers en andere chemische troep werd door mijn neus herkend van in de champagnestreek. Ook hier zag je perfecte ranken, zonder 1 sprietje onkruid, zonder 1 insect, allemaal even groot met blinkende groene bladeren in de zon. Het was wel heel mooi tussen de heuvels, maar het gaf toch een wrang gevoel. Soms zag je ook wijnranken met gras, insecten, onkruid en bladeren die niet allemaal mooi gelijk waren. Hier viel de geur beter mee. Dat waren dus de bioranken. Na een uur kregen we een stuk ravel, plat, rechtdoor en in de schaduw en dit voor 2 uur lang. Meestal vind ik zon stukken vrij saai, maar gezien de afstand en de hitte was ik hier maar al te blij mee. s Middags passeerden we een grote supermarkt. Na 4 weken kon ik hier niet aan weerstaan. Ik moest wel heel goed nadenken wat ik nodig had, want alles moest de rugzak in. Nieuwe tandpasta en zeep en voorts samen met Janet eten voor 3 of 4 dagen voor onderweg. Dat betekende dan ook een zalige picknick met 2 onder een boom met geraspte wortelen, koude couscous, pindanoten, een stuk Duits brood en echt een waarachtig zelfs een stukje pure chocolade. Wat kan het leven heerlijk zijn. We hadden er reeds 20 km opzitten maar wisten dat er ons nog 13 restten. De schaduwstukken waren verdwenen en de laatste 3 uur waren kilometers vreten , meestal in volle zon en op het einde langs een vreselijke weg vol zwaar verkeer. Tegen 16.30 waren we dan ook heel blij aan te komen. En wat een plek had Frederique weeral uitgezocht. Een omgevormde boerderij met paardenstal voor gasten die paard reden, een ruime kamer voor 5 , eigenlijk een oude stal, waar we maar met zn drieën sliepen EN een zwembad. Wat was ik blij om daar om 18.30 in te springen. Ik voelde vooral mijn rug langs alle kanten en ik was helemaal verstijfd, maar het water deed wonderen. Om 20.00 werd er voor alle gasten gekookt en konden we eten op de grote binnenplaats. Super met 20 aan tafel, mensen van de chambre dhotes, mensen die hier paard reden, de familie zelf met kinderen, ouders en grootouders, met wijn, appeltaart en zelfgemaakte armagnac om af te sluiten. Daarenboven hadden ze 30 paarden en was de man wijnboer. Franser dan dit zal ik het niet vinden. toxic beauty.
