Zaterdag was het in de kerk een huldiging van de mensen die afstudeerden aan mijn school. Rahel en ik waren ook uitgenodigd. We werden naar voor geroepen en kregen een prijs voor ijverige uitwisselingsstudent. Wie afstudeert krijgt een hoed die lijkt op die van een matroos. Verschillende mensen hadden de traditionele ijslande kledij aan. s Avonds zijn we bij Hildur Eva thuis geweest voor een receptie. In het begin was het nogal rustig, maar toen enkele mensen lichtjes zat begonnen te worden, werd het grappig.
Met Elín heb ik de volgende dagen nog Húsavík, Dettifoss, Ásbyrgi, Mývatnssveit en Akureyri gezien. (Wat dat allemaal is, heb ik ooit al uitgelegd en dat ga ik dus niet meer opnieuw doen.) Jammer genoeg sloeg de verveling op het einde wel toe. Maar dat hebben we opgelost door veel films te kijken (7 op 3 dagen) en 2 keer belgisch te koken. De eerste dagen lagen we constant plat van het lachen met elkaars slechte Nederlands. Vooral ons accent zit totaal verkeerd omdat je in het ijslands altijd de klemtoon legt op de eerste lettergreep. Het inademen terwijl we praten, hebben we blijkbaar ook al overgenomen. Dat gaat nog grappige situaties geven in België. Sommige dingen waren ook zeer confronterend. Zo deden we bijvoorbeeld alletwee soms alsof we luisterden terwijl andere mensen iets zeiden maar dan sloten we ons onbewust af en staarden voor ons uit. Soms precies weg zijn van de wereld, dat schijnt volgens Elín haar papa (die werkt bij AFS) typisch te zijn voor mensen die na een jaar uit ijsland komen. Ik had dat eerder al opgemerkt maar het was heel raar om te zien dat Elín dat ook doet...
Mijn berichtje verschijnt deze week een beetje vroeger omdat Elín (vroegere klasgenoot in België die met AFS ook in ijsland (Ísafjörður) zit) morgen voor een week op bezoek komt.
Deze week heb ik veel gewerkt in het zwembad. Moest ik een contract getekend hebben, dan zou ik zeggen dat het maar tot eind mei liep, maar zon serieuze dingen als contracten hebben ze hier blijkbaar niet. In ieder geval: zondag is het mijn laatste werkdag, en dat vind ik best jammer. In juni ga ik nog 2 weken ergens anders werken maar daar vertel ik later wel over.
Na het werk zijn we bijna elke dag gaan rúnta. Dan vliegen de uren voorbij. Donderdag ben ik met Hulda naar de boerderij van haar familie geweest. Daar was een soort familiefeest aan de gang. Het zag er een gezellig boeltje uit, maar wij kwamen eigenlijk voor de schapen. Ja, t is lente, en de lammetjes worden geboren. Iedereen heeft natuurlijk wel al schapen en lammetjes gezien, maar t is toch nog indrukwekkend om ze zelf zien geboren te worden, of vast te houden, of te voederen met een papfles. Nadien was het terug een uur rijden naar Húsavík. Onderweg voelde ik mij (voor de zoveelste keer dit jaar) als in een film. Onze auto liet een stofwolk achter op de aarden weggetjes. Een uur lang geen levende ziel te bespeuren. De liedjes van het Eurosongfestival klonken door de boxen. En wij maar meebrullen... Soms kan het leven zó simpel zijn. J
Daarnet ben ik met Hulda en Þorveig naar Akureyri geweest om een cadeautje te kopen voor Hildur Eva. Zij is één van de 7 mensen die aan mijn school afstuderen dit jaar en ze geeft zaterdag een feestje waar ik naartoe ga. Maar verslag daarover krijgen jullie later.
Mijn bioritme ligt weer helemaal door elkaar. Het wordt pas donker om 23 uur en alweer licht om 4 uur. Nu ja, dat zijn de officiële uren, maar k heb tijdens de verkiezingsnacht gemerkt dat het nooit meer echt donker wordt. Daarbij komt nog eens dat de temperaturen van de ene dag op de andere met 20 graden kunnen stijgen of dalen. Maar je hoort mij niet klagen hoor. Ik ben heel blij met al dat licht en met de zon die mij af en toe eens een dagje komt verwarmen.
Donderdagavond was het de halve finale van Eurosong. Gewapend met ijslandse vlagjes zaten we klaar om te supporteren voor Eirikur Hauksson. Maar het mocht niet zijn. Ijsland haalde de finale niet. Ze waren erg teleurgesteld in het resultaat. Als zélfs België de finale nog niet gehaald heeft, hoe moeten wij er dan ooit geraken?. Zaterdagavond stond dan de finale op het programma. Waarom zouden Frankrijk, Duitsland, Nederland en België toch 12 punten geven aan Turkije? En waarom eindigden de 7 west-europese landen bij de laatste 8? Opnieuw verontwaardiging alom. Klokslag 10 moesten nog 3 landen punten geven, maar daar kon niet op gewacht worden. Het waren namelijk ook verkiezingen, en de eerste stemmen liepen binnen. Tot 4 uur heb ik nog met Jói naar tv gekeken. Jullie vragen zich waarschijnlijk af waarom ik 6 uur aan een stuk naar ijslandse verkiezingsuitslagen zit te kijken, en dan nog in het midden van de nacht. Wel, t was ongelofelijk grappig en spannend. Een cartoonist tekende de parlementsleden. Een groepje bracht countrymuziek waarin met de politiek gelachen werd. De uitslag van Eurosong werd overlopen. De presentatoren vielen net niet in slaap. Parlementsleden werden geinterviewd over hun overwinning terwijl het bericht binnenliep dat ze weer uit de regering lagen. Er werd getoond hoe je deftig je hemd moet strijken als je op tv komt. Zatte mensen in Reykjavík werden naar hun mening gevraagd over de uitslag... En dat allemaal terwijl de regering zon 10 keer gevallen is en terug hersteld werd. Ik lag plat van het lachen. Wat hou ik toch van die ijslandse mentaliteit. De uiteindelijke uitslag was pas rond 9 uur s morgens bekend. Het scheelde slechts 1 zetel maar de huidige conservatieve regering is niet gevallen. Één van de 2 partijen heeft wel veel verloren dus misschien komt er toch verandering. De grote winnaars waren de groenen maar de liberalen blijven wel de grootste partij.
Alle examens zijn gedaan en de vakantie kan dus beginnen. Op chemie had ik 10, Engels 9 en psychologie ook 9. Op dat laatste ben ik eigenlijk wel fier want dat was best moeilijk en helemaal in het Ijslands. Het enige nadeel van de vakantie is dat ik mijn vriendinnen veel minder ga zien. Zelf ga ik veel reizen en zij gaan ook allemaal werken of naar het buitenland. Volgend jaar gaat er niemand (!) van mijn vrienden hier nog op school zitten. Iedereen gaat naar Denemarken, Frankrijk, Argentinië, Amerika, Engeland of gewoon Reykjavík. Het gevoel van 'dit leventje komt nooit meer terug', is best vreemd.
Maandagavond heb ik Hulda een uurtje geholpen met het examen wiskunde. Nadien hebben we pizza besteld en zijn we gaan rijden om te ontstressen. Aangezien we exact dezelfde leerstof zagen als voor Kerstmis, was het examen alweer een lachertje en had ik 10. Het 2de examen was Duits. Dat was ietsje moeilijker. Ik moest de duitse woorden in mijn hoofd vertalen naar het Nederlands, naar het Engels en dan via het woordenboek naar het Ijslands. Dat kwam dus niet goed. Maar je moet weten dat we hier Duits leren onder het motto: in Duitsland spreken ze ook Engels. Dus in totaal had ik toch 9.
Vrijdagavond gingen we met het gezin barbecueën bij vrienden. Toevallig is de dochter, Hildur Eva, ook een vriendin van mij. Nu ja, zo toevallig is dat niet in een klein dorpje. Na het eten vroeg Hildur of ik wou meegaan naar Baukur (het café). Daar had ik wel zin in. Zij begon zich dus helemaal op te maken. Toen ik zei dat ik mij nooit schminkte, bekeek ze mij alsof ik van Mars kwam. Daar zou ze eens verandering in brengen... Een paar uur later zagen we eruit alsof we naar een bal gingen. Maar uiteindelijk stapten we in de auto om een toertje te rijden en een warme chocomelk te gaan drinken. In het begin sprak ik nog zo negatief over de barbiepoppen van Húsavík, en nu zijn het mijn beste vriendinnen. Dat had ik nooit verwacht.
Volgende week is het Eurosongfestival. Dat is nog zo een obsessie hier in Ijsland. Heel raar is dat ze tijdens de selectiewedstrijd in het Ijslands zingen, en dan het winnende nummer vertalen naar het Engels. Jammer want ik vond de ijslandse versie mooier. Maar laat het jullie vooral niet tegenhouden om massaal te stemmen op Ijsland!
Op dezelfde dag volgende week zijn het ook verkiezingen. De manier waarop er campagne gevoerd wordt, doet mij denken aan de leerlingenraad op school, gewoon omdat het zo kleinschalig is allemaal. Iedereen zegt tegen elkaar op wie ze gaan stemmen. De debatten op televisie gaan altijd over vrij onbelangrijke dingen. Als er dan al eens gepraat wordt over problemen (voor zover ze die hebben in ijsland), is dat heel vaak zonder inhoud, of zonder concrete oplossing.
Lieven (eða vitlausur únglingur ): Jóhann (Jói) er íslenska pabbi mín, og vinkonur kalla mig Líse. Zo grappig, dat verhaal van die ijslanders in Gent. Dat had ik toch ook niet gedacht.
Véro: Welke deur? In de kleedkamer van een ijslands zwembad zijn geen deuren. t Was niet mijn favoriete deel van de job, maar t was wel heel grappig. En ijslanders staan er erg op dat iedereen dat doet. Mijn collega zei: Misschien hebben die buitenlanders zich wel al een week niet meer gewassen, en dan komen die zo vies in onze zwembaden. Kwestie van je direct hun visie te geven op buitenlanders.
Annelien: Het sneeuwt alweer hoor. We kunnen terug beginnen iglos bouwen in plaats van te gaan zonnen. Jammer dat je nog zo lang op reis bent als ik terugkom.
Mijn laatste schoolweek in ijsland zit er op. Langs de ene kant ben ik daar wel blij om, omdat ik mij tijdens de les nogal vaak verveelde. Maar langs de andere kant ga ik mijn vriendinnen tijdens de zomervakantie veel minder zien. Het alledaagse ritme stopt ineens. Nu volgen nog 2 weken examens, en nadien heb ik 4,5 maanden vakantie.
Vrijdag was het een soort feest voor de mensen die afstuderen (beetje vergelijkbaar met 100dagen). Maar ik mocht er niet aan meedoen. Een heel jaar hebben ze geen enkele uitzondering gemaakt voor mij als uitwisselingsstudent. 28 augustus, ik was 3 dagen in ijsland: je begrijpt je huiswerk niet? Jammer: 0/10 Maar nu er eens leuke dingen te doen zijn... Daar was ik wel teleurgesteld in.
Spelletjes spelen op het grasplein, in t-shirt naar huis wandelen, rúnta, een thermometer die 10-20 graden aangeeft... de zomer is nu eindelijk echt begonnen. Ik heb het hele weekend gewerkt in het zwembad. Daar zat het natuurlijk stampvol en dat was enorm leuk. Ik mocht zelf ook elke dag een uur gaan zwemmen/zonnen. Er waren veel toeristen, en die doen altijd wel grappige dingen. Ik moest van mijn collega de vrouwen achtervolgen in de kleedkamer en controleren of ze zich wel naakt douchen. Dat was natuurlijk vaak niet het geval, en dan moest ik staan discussiëren in het engels om hun te overhalen om hun kleren uit te doen.
Dorien: Ja inderdaad, rúnta = verveling -> eventjes rijden. Eventjes kan gaan van 5 minuten tot 5 uur (mijn record). Niet vergeten: steeds dezelfde weg tussen de 2 tankstations. Klinkt saai? Nee hoor!
De zomer is begonnen! Althans, volgens de oude ijslandse kalender. In werkelijkheid vriest het nog steeds. Er zijn soms wondermooie zonsondergangen hier in Húsavík. Dan loop ik s avonds met mijn schattig broertje Sverrir van de berg waar ons huis straat, naar beneden, naar de zee. Dan zien we de zon zakken in de zee (olé!), met vlak daarnaast de besneeuwde bergen.
Donderdag was het sumardagurinn fyrsti, de eerste zomerdag. Alle mensen wensen elkaar een gelukkige zomer en bedanken elkaar voor de moeilijke, donkere winter, net zoals met nieuwjaar. In elke straat wappert een ijslandse vlag. De kinderen krijgen een cadeautje, iets om tijdens de zomer mee te spelen. Het was een feestelijke, vrije dag. s Middags zijn we bij Jói zijn werk (Norðlenska, de slachterij) gaan eten, en nadien heeft hij ons een rondleiding gegeven. Dat vond ik ietsje minder leuk. s Avonds zijn we nog bij vrienden van de familie gaan eten.
Ik krijg een CD met ijslandse muziek als zomercadeau, maar ik moet hem wel zelf gaan uitzoeken in Akureyri (1u en 10min rijden van mijn dorpje). In Húsavík gaat alles namelijk langzaam weg: het jeugdhuis, de videotheek, de handbalclub, het toneel,... Het weinige dat er in het begin van het jaar nog te doen was, verdwijnt nu allemaal.
De laatste ontwikkelingen van mijn rugproblemen dan... eigenlijk is het nog steeds niet genezen. De kinesist besloot uiteindelijk op mijn aandringen toch om een foto te maken. Een röntgenfoto zou het worden. Euhm Björg, op een röntgenfoto zie je geen ligamenten.Juist ja, dus moest ik maar eens terug met mijn dokter gaan praten. Je weet wel, die waar je 3 weken op moet wachten en dan nog geen concreet antwoord krijgt. En wat een toeval zeg, hij is nog eens in vakantie ook. Ik vroeg Soffía hoe lang de wachtrij voor een MR-scan was. Een maand? En dan nog in Akureyri? Jaja, de ijslandse ziekenhuizen... t zijn geen belgische he. Ik ben zo half en half aan het stoppen met heel dat gedoe. Het is beter om het in België van de eerste keer goed te laten doen, in plaats van hen hier nog 3 maanden aan mijn lijf te laten prutsen zonder resultaat.
Vrijdag vertrokken we naar Mývatnssveit, en zijn daar ook blijven slapen. Het was heel gezellig in dat kleine huisje. Toen we wakker werden, lag er weer 30 cm sneeuw. Gelukkige zomer! zeggen ze dan tegen iedereen die ze tegenkomen. We schraapten de sneeuw dan maar van de autoramen, en reden naar de lagoon. Daar waren we helemaal alleen. Jammer alleen dat er zoveel wind was. s Avonds ben ik naar het gospelconcert geweest in de overvolle kerk van Húsavík. Hallelúja!
Ik had nog niet verteld over hoe Pasen in Ijsland gevierd wordt. Geen paasklokken, paashaas of eitjes zoeken in de tuin, maar de ouders geven aan hun kinderen één groot ei. Dat heeft een nummer (afhankelijk van de grootte) en is gevuld met zuurtjes, drop en meer chocolade.
Vanaf woensdag had ik weer school. Nog 2 weekjes, en dan zijn het examens. Vrijdag na de middag, ben ik met Jói, Soffía en Sverrir naar de cinema geweest in Akureyri. Op aanvraag van mijn broertje werd het Mr. Bean. Kwestie van het helemaal af te maken, gingen we nog om een zeer grote zak popcorn en voor iedereen een beker cola.
In het begin van de week heeft het nog gesneeuwd, maar nu schijnt de zon alweer. Het lijkt wel alsof de lente begonnen is. Het meer Mývatn begint te ontdooien, en in Akureyri was het gras zelfs al groen. Volgende donderdag is het Sumardagurinn fyrsti, de eerste zomerdag. Maar in Ijsland weet je nooit natuurlijk. Het kan nog sneeuwen tot in juni. (Ik weet dat het in België 30° is dus dat moeten jullie alvast niet meer allemaal herhalen. )
Zo, ik ga het kort houden deze week. Volgende keer meer spannende avonturen uit Ijsland. Nee serieus, er gebeurt weinig nieuws maar ik voel mij gewoon opnieuw heel goed.
Véro: Heppie Songkran! Als je wil, neem ik je graag mee naar Ijsland. Op voorwaarde dat jij mij meeneemt naar Thailand natuurlijk, liefst tijdens het thaise nieuwjaar.
Lieven: Jólin er líka frábært tíma til að koma til Íslands. En hvað það er leitt að þú getur ekki koma núna í smá heimsókn. En jæja, skemmta þér líka vel með að skrifa Neveneffecten II. Við heyrumst! Líse Jóhannsdóttir.
Nu is het lang geleden dat ik hier nog iets geschreven heb. Maar ik zal het dubbel en dik goedmaken met een lang verslag.
Donderdag 29 maart: Hulda was al een hele week ziek, maar omdat ze mij toch nog eens wou zien voor ik vertrok, is ze mij na het werk komen ophalen. We hebben nog een uurtje rondgereden en bijgepraat. Dat vond ik heel lief van haar.
Vrijdag 30 maart: Opgestaan om 6 uur, snel gedoucht en mij naar de bushalte gehaast. Samen met Rahel zat ik toen meer dan een uur op de bus naar Akureyri. Om 9 uur stond daar ons vliegtuig te wachten. Het was zeer moeilijk vliegen door het slechte weer, maar uiteindelijk zijn we er toch geraakt. Deze keer hebben we de bus wel gevonden en rond 11 uur stonden we aan het AFSkantoor. We mochten eerst Reykjavík zelf wat gaan verkennen want het weekend begon pas om 13 uur. Eerst gingen we naar een museum, dan pizza eten (t was ondertussen 15 uur, zo typisch), en nadien met de bus 3 uur rijden naar Snæfellsnes. We sliepen in een oude theaterzaal, met 50 op dunne matrasjes op de grond. Je kan je al voorstellen dat er niet veel geslapen werd.
Zaterdag 31 maart: We reden met de bus rond heel Snæfellsnes en stopten af en toe bij speciale plaatsen.
-Een bron, en als je er water van drinkt, word je nooit oud.
-Een klein dorpje met een mooie haven.
-Een zwart strand waar kracht in de stenen zit.
-Nog een klein dorpje waar vooral veel vissers wonen.
-Een boerderij waar de eigenaar hákall (rotte haai) maakt. k Heb het geproefd en zo snel mogelijk doorgeslikt... Zegt genoeg zeker?
-Een berg die je moest beklimmen zonder te praten en zonder achterom te kijken. Boven op de berg moest je tussen stenen muurtjes gaan staan en aan een wens denken. Klein detail: er was een enorme storm waardoor beneden geraken niet zo eenvoudig bleek. Elín en ik hadden ons aan elkaar vastgeklampt, en de vrijwilligers Arnar en Ragnar hebben ons leven gered. Ik was opgelucht toen ik weer veilig terug was.
s Avonds moesten we onszelf maar amuseren door per groepje iets naar voor te brengen. Er werd alweer niet veel geslapen.
Zondag 1 april: Veel te vroeg opstaan, alles opgekuist, terug richting Reykjavík gereden. Onderweg zijn we nog een kwartiertje gaan zwemmen. In Reykjavík heb ik Soffía gebeld en dan een plaatsje afgesproken om hen te zien. De zenuwen gierden door mijn lijf wanneer ik mama, zus en Tim daar zag staan. We zijn direct naar het noorden vertrokken.
Maandag 2 april: Wandeling door Húsavík en een bezoek aan het walvissenmuseum.
Dinsdag 3 april: Naar het penismuseum (je leest het goed, in Húsavík, uniek in de wereld), Ásbyrgi (de plaats waar de 2 aardplaten uit elkaar gaan) en een strandwandeling. s Avonds met Unnur, Hulda en Tim gaan rúnta.
Woensdag 4 april: Naar Mývatnssveit, met sneeuwscooters op het meer gereden, een wandeling in Dimmuborgir gemaakt (het huis van de kerstmannen), en de waterval Goðafoss bezocht. s Avonds weer gaan rúnta met Hulda, Anna Jóna en Tim.
Donderdag 5 april: Weer naar Mývatnssveit. Mijn ijslandse familie moest naar een communiefeest en dus leidde ik de rest rond. We gingen naar pruttelende modderputjes, stomende bergjes, en meer van die mooie ijslandse natuur. Als afsluiter gingen we zwemmen in Jarðböðin, een warm meer. Puur genieten!
Vrijdag 6 april: Ik had nogal veel last van mijn rug en ben daarom maar thuisgebleven en heb er een rustig dagje van gemaakt.
Zaterdag 7 april: Rond de middag vertrokken we weer naar Reykjavík. s Avonds zijn we nog iets gaan drinken in een koffiehuis.
Zondag 8 april: Om half 5 opgestaan omdat mama, zus en Tim hun vliegtuig moesten halen om 8 uur. Het afscheid viel goed mee, hoewel het precies moeilijker was dan 7 maanden geleden. De rest van de dag zijn we naar Reykjanes gereden, en heb ik in de auto veel slaap ingehaald.
Maandag 9 april: Een wandeling naar het kerkhof en een kwartiertje naar het shoppingcentrum in Kópavogur. Daar heb ik eigenlijk pas echt beseft in wat voor een boerengat ik al 7 maanden woon. Nadien zijn we opnieuw naar Húsavík gereden. In totaal heb ik meer dan 50 uur in de auto gezeten vorige week.
Het is allemaal een beetje kort samengevat, maar nu ga ik stoppen met schrijven want de zon schijnt op de sneeuw en ik wil naar buiten. Wel nog eventjes zeggen dat deze week mij zeer veel deugd gedaan heeft en dat ik enorm genoten heb van het bezoek. Ik mis hen, maar was toch ook blij dat ik mijn valiezen nog niet moest pakken zaterdag.
Ik snap het niet meer. De tegenslagen blijven zich maar opstapelen, al een maand aan een stuk. In mijn bericht van vorige week had ik speciaal naar de positieve dingen gezocht, maar dat neemt de negatieve nog niet weg...
Volgens de kinesiste hier, zijn de ligamenten tussen mijn bekken en ruggengraat gescheurd. Maar volgens onze kinesist in België is dat helemaal niet mogelijk, zeker niet op mijn leeftijd en zeker niet zonder fotos te nemen. Dus wie moet ik nu weer geloven?
De laatste dagen raast een serieuze sneeuwstorm over het noorden van Ijsland. Daarom kan ik nooit alleen ergens naartoe. Alle geplande activiteiten worden afgelast. Dus ik zit weer veel thuis. Ik had het ijslandse weer, en de invloed ervan op mijn leven, erg onderschat.
En alsof de problemen hier nog niet genoeg zijn, moesten er nog eens problemen met belgische vriendinnen bijkomen. Ik weet dat ik mij dat in principe niet zou mogen aantrekken, maar als er hier zo weinig andere dingen te doen zijn, is dat wel moeilijk. En alsof ook dat nog niet genoeg was, had mijn liefste zusje een CO-vergifitiging. Gelukkig heeft iemand haar op tijd gevonden... Ik ben er nog steeds niet goed van.
Ik probeer alles te doen om zoveel mogelijk uit mijn jaar te halen, maar zoals je ziet, is het echt frustrerend dat er mij precies altijd iets tegenhoudt! Ik hoop dat alles betert als de lente begint. Dan kan ik weer buiten dingen doen.
Nog eventjes zeggen dat er in Ijsland geen zomeruur is, dus vanaf nu is het bij jullie 2 uur later dan hier. Volgende week moeten jullie mij eventjes missen want dan ben ik op AFSweekend en nadien komen mama, zus en Tim naar hier. Daar heb ik lang naar uitgekeken. Annelien: Ik heb er een hele tijd aan gedacht om fotografie te doen volgend jaar, maar ga het uiteindelijk toch gewoon als hobby houden. Bedankt voor het compliment. Anneli is geen ijslandse naam. Meisjesnamen eindigen meestal op a. Dorien: Mijn schrijfinspiratie is ook weg hoor. Ik hoop dat het terugkomt als ik weer in het Nederlands ga beginnen denken. Véro: Nog eens bedankt voor de tips!
t Wordt tijd dat er hier nog eens wat positief nieuws komt. Met de gezondheid gaat alles ondertussen weer goed. Ik ben deze week 2 keer bij de kinesist geweest en er zullen waarschijnlijk nog veel meer bezoekjes volgen. Eindelijk iemand die weet wat ze doet, en mij serieus kan helpen. Er was blijkbaar iets gescheurd in mijn rug (k weet niet juist hoe het heet in het Nederlands maar ze gaat het mij volgende keer tonen op een tekening).
Ik heb het gevoel dat mijn verslagjes nogal banaal zijn geworden de laatste maand. Eigenlijk nestel ik mij gewoon in de alledaagse routine: school, af en toe werken, af en toe een feestje, ... Het is allemaal zo gewoon geworden voor mij. De dingen waarvoor ik Stijn en Lieven (van AFS) nog zot verklaarde vorig jaar, lijken nu de normaalste dingen van de wereld. Ik begrijp nu de ijslandse cultuur en heb er mij eigen plaatsje in gevonden. Waar mijn klasgenoten mij de eerste 2 maanden nog skiptinemi (uitwisselingsstudent) noemden en bang waren om met mij te praten, roepen ze nu Hæ Lise door de hele gang. Waar ik in het begin van de winter nog om de 2 stappen uitgleed op de gladde wegen, is het nu slechts om de 3. Waar ik in het begin überhaupt 20 minuten naar huis wandelde, krijg ik nu een lift van mijn vriendinnen, en dan rijden we er zo een uur over voor we thuis geraken. En zo kan ik nog lang doorgaan. Hanna Jóna en Hulda hebben mij deze week erg verrast. Ze zeiden onder andere heel gemeend dat ze niet wilden dat ik terugging naar België. Zon dingen van vriendschap zeggen of tonen ijslanders bijna nooit, dus dat betekende zeer veel voor mij.
Nu ik mij niet teveel meer moet aantrekken van taal leren, vrienden maken enzovoort, kan ik mij nog meer dan tevoren amuseren. Er staan nog veel leuke dingen op het programma. Binnen 2 weken is het AFSweekend. Nadien komen mama, zus en Tim mij een bezoekje brengen. Na de paasvakantie nog slechts 2 weken school en dan examens. Daarna verhuis ik een weekje naar een boerderij in Mývatnssveit, een reisje naar de Westfjorden, om zo uiteindelijk via het oosten terug naar Reykjavik te rijden. De tijd vliegt razendsnel voorbij, maar in tegenstelling tot een tijdje geleden, ben ik er niet meer bang van. Ik probeer gewoon zoveel mogelijk te genieten van elke seconde. Zoals jullie zien, komt er een actievere periode aan, en dan zal ik misschien de tijd niet meer vinden om hier wekelijks een lang verslag te schrijven. Maar ik verlaat jullie niet hoor.
Bewijs daarvan is de nieuwe fotosite die ik gemaakt heb, omdat het bij de oude veel te lang duurde om fotos te uploaden. http://liselottev.deviantart.com/gallery of gewoon op de link links klikken. (Niet dat ik vind dat mijn fotos kunst zijn natuurlijk, maar het leek mij een gemakkelijke en mooie site om ook enkele oude en nieuwe schrijfseltjes te posten.) Commentaar is uiteraard altijd welkom.
Ik zou hier graag niets anders doen dan spannende verhalen neerschrijven maar ik moet jullie nog een weekje teleurstellen. Het nadeel van wekelijkse verslagjes is dat jullie er dan ook maar de negatieve gevoelens moeten bijnemen. Maar liever zo dan doen alsof alles rozengeur en maneschijn is...
Maandag was een normale schooldag. Dinsdag en woensdag ben ik thuisgebleven omdat ik nog altijd ziek was. Donderdag volgde alweer een gewoon schooldagje. Vrijdag idem. Nu ja, normale schooldagjes voor ijsland natuurlijk. Zieke leerkrachten, toetsen waarvan ze eerst de antwoorden op het bord schrijven, leerlingen die achter hun computer naar hun favoriete tv-programma zitten kijken met geluid, lunchen tijdens de les, Trivial Persuit spelen als de leerkracht geen zin heeft om les te geven,...
Veel mensen vragen mij hoe het weer hier is, dus nu ik toch niet veel anders te vertellen heb, zal ik eens een weerbericht brengen. In het begin van de week was het prachtig weer. De zon scheen soms en de temperatuur klom zelfs eventjes omhoog tot 10°C! Bijna durfde ik te hopen op de lente. Maar neen hoor, toen ik vrijdagochtend wakker werd, lag Húsavík opnieuw bedekt onder een dikke laag sneeuw. Sindsdien zijn de sneeuwstormen niet meer gestopt.
Om die reden heb ik zaterdag ook niets gedaan. Alle plannen werden op het laatste moment afgeblazen. Slecht weer, zieke vriendinnen, Soffía die van wacht is in het ziekenhuis en Húsavík niet mag verlaten, niet mogen gaan zwemmen van de dokter,... Het heeft geen zin om verder te vertellen over de dipjes, maar ze waren er jammer genoeg... Na een zeer saaie week, volgde zondag gelukkig wel nog een leuke dag. s Morgens ben ik eventjes buiten Húsavík geweest omdat Jói een man ging helpen met schapen scheren. Toen ik nadien uit de douche kwam, belde Hulda om te vragen of ik mee wou gaan rúnta (toertjes rijden). De volgende 4 uur hebben we dat dus gedaan, met Unnur en Anna Jóna. We hadden de slappe lach en dat deed enorm veel deugd! s Avonds ben ik nog eens naar een gospelmis geweest met Hanna Jóna, kwestie van de week swingend af te sluiten.
Annelien: Ik heb deze week echt geweigerd om alle onnodige pillekes te nemen die ze mij wouden doen slikken. Zoals ik al zei: ik vertrouw de dokters niet meer. Rumba: done.
Wim: Onvoorstelbaar hoe mensen hier terechtkomen. Maar wees welkom. Ég skal senda þér tölvupóst.
Wat ik deze week gedaan heb? Naar de dokter geweest en geslapen. Kwestie van het kort samen te vatten... Maar omdat jullie mijn liefste lezers zijn, zal ik toch wat meer schrijven.
Ik was dus zondagnacht naar het ziekenhuis gegaan en kwam terug met de diagnose: oorontsteking. Maandag voelde ik mij nog altijd niet geweldig, dus ben ik thuisgebleven van school. Dinsdag hetzelfde. Toen had ik eindelijk een afspraak bij de dokter voor mijn rug. Dat wordt kinesitherapie, maar wanneer ik daar een afspraak ga kunnen bemachtigen, weet ik niet. De dokter heeft ook nog eens naar mijn oor gekeken en zei dat het helemaal geen oorontsteking was. Dus heeft hij mij antibiotica voorgeschreven. s Avonds kon ik ineens niet meer op mijn benen staan. Neveneffecten van de antibiotica? Of was mijn oor gewoon aan het genezen? Soffía wou het antwoord weten en dus sleurde ze mij de volgende dag weer mee naar de dokter. (Eerst moest ik 3 weken wachten op een afspraak en nu heb ik daar precies een abonnement...) Normaal gezien zijn er geen bijwerkingen bij die medicijnen, maar om 100% zeker te zijn, heeft hij mij nog eens andere antibiotica voorgeschreven. Uiteindelijk ben ik gewoon nog de hele week thuisgebleven. Zaterdag heb ik naar het EK atletiek gegeken. Het deed heel vreemd om zo het belgische volkslied te horen. Zondag heb ik mij toch eens buiten gewaagd. We gingen naar Mývatnssveit want Jói heeft daar al enkele weken netten liggen om vis te vangen. Het interesseerde mij niet echt om te zien hoe ze die beesten hun nek breken en dus heb ik maar een wandeling gemaakt op het meer Mývatn. Nadien zijn Jói en ik een toertje gaan rijden met de sneeuwslede. Dat kriebelde nogal in mijn buik! Een beetje later gingen Soffía en Sverrir zwemmen maar dat mocht ik niet van de dokter en dus trokken Jói en ik naar Dimmuborgir, de plaats waar de 13 kerstmannen wonen. Jammer dat ze niet thuis waren.
Het was raar maar deze week wilde ik voor het eerst in 6 maanden echt terug in België zijn. Je weet niet hoe vervelend het is als je ergens pijn hebt en niet precies kan zeggen wat er scheelt. Ook gewoon omdat ik die dokters hier niet vertrouw, en affectieloze ijslanders zijn niet bepaald leuk als je ziek bent.
Lieven: Alveg frábært að þú ætlar að tala um norðurljósið í De Laatste Show! Ég hlakka til að sjá þetta. Stand-up stelpan heitir Helga Braga. Ég held að hún er ekki fræg í Belgíu en ég get senda þér mynd ef þú vilt.
Véro: In mijn dorpje is er niets, dus zeker geen karaoke. Misschien in Reykjavík wel. Ik, Thais leren? Nee bedankt. Ik begin te duizelen van die letters.
Dorien: Ja vreetzakjes kan je ze wel noemen. Je weet toch dat AFS staat voor Another Fat Student? Maar wees gerust, daar doe ik niet aan mee hoor. (AFS = American Field Service)
Annelien: Ik heb een cadeautje meegebracht voor jou uit het huis van de kerstmannen. Je raadt nooit wat het is.
Jæja ik heb alweer een geweldig leuke week achter de rug! Carnaval bestaat hier uit 3 speciale dagen. Maandag was het Bolludagur. Dan eet iedereen zich ziek in bollur, een soort taartje met confituur, chocoladesaus en slagroom. Dinsdag was het Sprengidagur. Dan wordt er zout vlees en bonen gegeten. Woensdag heet Öskudagur. Dan verkleden alle kinderen zich en gaan in de winkels zingen om snoep te krijgen.
Maar het feit dat het een leuke week was, had eigenlijk niets met carnaval te maken. Het waren namelijk ook Dillidagar op school. We hadden de hele week slechts in de voormiddag les en in de namiddag stond er een activiteit op het programma. Dinsdag was het koken. Woensdag hebben we salsa gedanst met een vrouw van Peru. Dat was heel plezant! Bij momenten was het wel grappig want ijslanders kunnen totaal niet dansen en zelfs veel van de meisjes konden hun heupen zo niet bewegen. s Avonds was het zwembadparty. Ik ben maar eventjes gaan kijken want het was veel te koud. Salsa dansen en zwembadparty in de sneeuw, daarvoor moet je dan in ijsland zitten. Donderdagmiddag was ik toeschouwer bij de laatste proeven van de Dillicup. Dat is een wedstrijd voor de leerlingen die willen deelnemen (5) met allemaal opdrachtjes in de aard van: draai 10 keer rond je vinger en loop dan over een balk. Hilarisch! s Avonds was er een zangwedstrijd. Zo slecht als ijslanders dansen, zo goed kunnen ze zingen. Prachtig! Vrijdag was dan eindelijk het langverwachtte bal. Hulda kwam mij (een half uur te laat, zoals altijd) ophalen, waarna we naar het hotel reden. Daar hebben we dan eerst allemaal samen gegeten. Omdat mijn vriendinnen alles organiseerden, mocht ik bij hen aan de eretafel zitten met een actrice (films en stand-up, ze was zelfs al in België komen optreden) en het meisje dat vorig jaar 2de werd bij Idool. Maar zoals ik al eens gezegd heb, is bekendheid hier zeer relatief. Na het eten, volgden er allerlei grappige optredens en filmpjes. Mijn filmpje van de Rope Skipping werd ook getoond, gevolgd door luid applaus en gefluit. Zelfs de jongens die er eerst lacherig over deden, keken mij nadien allemaal aan met grote, ongelovige ogen. Het was een gek moment, vooral omdat ik het in tegenstelling tot andere optredens niet zelf in de hand had. Om 12 uur verplaatste iedereen zich naar het café om daar het feestje verder te zetten. Het was alcoholvrij omdat ook mensen jonger dan 18 binnen mochten. Bij gevolg was er niemand ouder dan 18, en rond 1 uur ging ik met Hulda weer naar huis.
Zaterdag en zondag ben ik gewoon gaan werken. Zondagvoormiddag heb ik via Skype met Véro in Thailand gebeld. Dat was 8 maanden geleden en deed dus veel deugd! s Nachts ben ik in allerijl naar het ziekenhuis gegaan met verschrikkelijke oorpijn. Die dokter vond het blijkbaar grappig om mij uit te vragen over België terwijl ik daar lag af te zien. De helft van wat hij zei, hoorde ik niet, en de andere helft begreep ik niet. Dat is (in extreme vorm nu natuurlijk maar anders ook) één van de dingen die ik hier niet leuk vind: altijd afhankelijk zijn van andere mensen. Je moet ze wel blindelings vertrouwen. Later heb ik op internet gevonden dat het een oorontsteking was. Het is ook altijd iets: als ik ropeskip, krijg ik rugpijn en als ik zwem, oorpijn. Maar het betert nu...
Lieven: Ég var líka að gráta. Þetta er eitthvað sem við gleymum aldrei. Falleg myndbönd! Er norðurljós ekki eðlisfræði?
Annelien en Dorien: Die fotos zal ik wel eens mailen. Véro: Khawp khun!
Sorry voor de mensen die het druk hebben en snel even komen kijken op mijn weblog, maar deze week heb ik verschillende zalige dingen gedaan waarover ik (eigenlijk ook gewoon voor mijzelf later) een uitgebreid verslag wil schrijven.
Maandag hebben Hulda, Hanna Jóna en ik samen chemie geleerd bij Hulda thuis. Mijn rug deed veel pijn van tijdens het weekend zoveel in de auto te zitten, en dus besloot ik om nog eens bij de dokter te gaan. Aangezien ze mij op de spoed vorige keer afgewimpeld hebben met pijnstillers, wou ik deze keer bij een gewone huisdokter gaan. Soffía heeft geprobeerd om een afspraak vast te leggen maar dat is de komende 2 weken niet meer mogelijk. Voor de week nadien, zijn de dokters nog niet beginnen plannen... Hopelijk kan ik binnen 3 weken dus gaan.
Dinsdag ben ik met Hulda bij Hanna Jóna thuis geweest om balkleren te passen. Ik heb uiteindelijk 2 heel mooie kleedjes gevonden. Ik ben er echt zeer blij mee! s Avonds ben ik met Hulda nog gaan zwemmen.
Woensdag was er een klerenverkoop bij ons thuis (zoals een tupperware party). We hadden het niet verwacht maar uiteindelijk is er nog vrij veel volk gekomen. s Avonds was er normaal gezien nog een valentijnsfuif maar daar ben ik jammer genoeg niet meer geraakt.
Donderdag ben ik gaan werken omdat iemand vroeg om te wisselen. Dat kwam voor mij natuurlijk heel goed uit, want zo kan ik naar het schoolbal gaan volgende week.
Vrijdag ben ik op AFSweekend vertrokken naar Akureyri met alle AFSers die in het noorden van Ijsland verblijven, 9 in totaal en 3 vrijwilligers. Toen we aankwamen, zijn we direct naar een klein zwembad gegaan een eindje buiten de stad. We hebben de hele tijd een soort rugby gespeeld. Met 11 meisjes en 1 jongen, was dat heel grappig. Na het zwemmen, zijn we gaan eten, en daarna naar de cinema. Hannibal rising was nu niet bepaald de film die ik (na 6 maanden zonder cinema) wou zien. Na de film hebben we eventjes de rúnta-cirkel van Akureyri gevolgd. Daar staan ze dus letterlijk in de file voor hun plezier! In Húsavík rijden ze tenminste nog. Samen met Chaiane (een meisje van Brazilië die op alle gebieden heel erg op Anne-Laure lijkt, wat voor heel rare herinneringen zorgde) ben ik bij Jara (een AFSvrijwilliger) blijven slapen. We hebben nog tot 3 uur liggen praten voor we in slaap vielen.
Zaterdag zijn we toch op tijd uit ons bed gekomen (tot grote ergernis van Jara denk ik), en zijn dan naar het centrum van Akureyri gereden. Ze heeft ons een paar zeer fijne winkeltjes laten zien. Het was fijn om de stad eens op een andere manier te leren kennen. Om 13 uur hadden we afgesproken met alle AFSers. Dan zijn we naar het Nonnihuis en Minjamuseum geweest. Niet bepaald spectaculair. Daarna gingen we schaatsen. Tijdens alle activiteiten hadden we veel tijd om met de andere AFSers te praten en ervaringen uit te wisselen. Ik was er echt van geschrokken dat bijna iedereen daar dacht aan opgeven. De ijslandse vrijwilligers gaven een beetje twijfelend toe dat er iets mis is met de sociale vaardigheden van de Ijslanders... Zo rond een uur of 19 namen we al onze spullen bij elkaar, en reden naar een zomerhuis dat helemaal afgelegen lag aan de andere kant van de zee. Je had er een mooi zicht over Akureyri. Pizzas werden besteld en we zaten de hele avond gezellig bij elkaar. Na het eten, zijn we allemaal samen de hotpot ingedoken. Omdat we buiten de stad zaten, waren er zeer veel sterren te zien. Heerlijk! Ik dacht dat dit het hoogtepunt van de avond was, maar neen hoor... Toen we een paar uurtjes later gezellig zaten te kaarten en iemand dromerig door het raam keek, liep die plotseling naar buiten en begon te schreeuwen dat iedereen moest komen. Benieuwd wat we daar zagen? Het prachtigste noorderlicht ooit! Witte, gele, groene, roze en paarse kleuren over de hele hemel, bewegende slingers en grote vlekken die van kleur veranderen. Complete extase! Iedereen stond daar te springen en te gillen, gewoon omdat we al dat moois niet konden vatten. Het was echt een onbeschrijfelijk gevoel! Toen we om 3 uur besloten dat het tijd was om te gaan slapen, ontdekten we dat er maar 8 bedden waren voor 11 mensen.
Zondag hebben we enkel nog opgekuist en rond de middag zijn we terug naar Húsavík gereden. Nadien zijn we nog bollur gaan eten bij de familie. Maar daar vertel ik volgende week meer over.
Jullie hebben mij deze week weer erg verwend! Ik heb maar liefst 2 kaartjes, 3 brieven en 1 pakje gekegen. Heel erg bedankt allemaal. Ik doe mijn best om alles zo snel mogelijk te beantwoorden maar zoals jullie zien, heb ik het nogal druk gehad deze week, en volgende week zal het niet anders zijn.
Woensdag tijdens Duits vroeg mijn leerkracht om in het Duits te vertellen wat rope skipping is. Aangezien ik dat natuurlijk totaal niet kon, zei iemand: "jij hebt daar toch een filmpje van?". Zonder dat ik iets kon zeggen, sloten ze de computer aan op een groot scherm en keken er allemaal naar. Ze waren onder de indruk blijkbaar want nu willen ze het zelfs op het schoolbal laten zien. Dat bal is 23 februari. Ik dacht eerst dat ik niet zou gaan omdat ik geen kleren heb (en als ik er koop, kost dat dubbel zoveel als in België). Maar Hulda belde ineens donderdag. Ze zei dat ze mij nog geen verjaardagscadeautje gekocht had en dat ze mij een kleed wou kopen. Dat wou ik natuurlijk niet. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb nog geen kleed maar zal wel iets vinden.
Vrijdagmiddag heb ik weer een prachtig stukje ijslandse natuur kunnen bewonderen. Ik ben met Jói, Soffía en Sverrir naar Myvatnssveit gereden. De pure blauwe hemel, de zon die glinsterde in de sneeuw, de bevroren watervallen en riviertjes, de pruttelende warmwaterbronnen,... Ik vind geen woorden meer om het te beschrijven. We hebben op het meer Myvatn gereden met de auto. Het vriest er al weken tot -15° dus dat was geen probleem. Zelfs de zee in Húsavík is bevroren! Het is nog steeds heel koud, maar de zon laat zich toch al wat meer zien. Elke dag komt ze laag op van achter de bergen. Dat zorgt voor heel erg mooie zonsop- en ondergangen. Kijk naar mijn foto's. Dat zegt veel meer.
Zaterdag ben ik met Hulda, Anna Jóna en Unnur naar Akureyri geweest. We zijn gewoon naar wat winkels gereden en op het einde gaan eten. Wist je dat ijslanders zelfs voor frieten hun aardappelen niet schillen? En wist je dat er Stella op de kaart stond voor 8 euro? Je had hun gezicht moeten zien toen ik zei dat je daar bij ons 5 pintjes voor krijgt.
Véro: Bedankt voor de correctie. Ik vind het heel frustrerend dat mijn Nederlands zo achteruit gaat. Jouw kaartje is zeker aangekomen. Sorry dat ik het vergeten zeggen was. Lieven: Het heeft gesneeuwd in België! Het was hier zelfs in het nieuws! Vooral toen er gezegd werd dat de scholen in Engeland gesloten waren voor 10 cm sneeuw, lag iedereen hier plat van het lachen. Mama: Dat was een heel lief tekstje! Dorien: Ok volgende keer zal ik terugbijten. Els: Merci voor de blogvulling. Annelien: Goed en vooral grappig Ijslands!
Dinsdag was het kwartfinale van het WK handbal tegen Denemarken. De Denen wonnen met een goal in de laatste seconde van de verlengingen, heel irritant. Dat vond blijkbaar ook mijn baas in het zwembad. We hadden samen naar de wedstrijd gekeken en hij besloot zijn frustratie op mij uit te werken door te zeggen dat alles wat ik deed niet goed genoeg was. Het werk zelf is heel fijn, de collegas iets minder, maar ja... vrijdag begon ik alweer vol goede moed. Toen was het geen handbal en ik werkte samen met iemand anders die mij alles rustig uitlegde. Dus nu zie ik het weer helemaal zitten. Ik heb deze week mijn loon gekregen van vorige maand. Het verdient hier dubbel zoveel als een vakantiejob in België.
Moest het iemand interesseren: Ijsland is uiteindelijk 8ste geworden in het WK handbal, wat uiteraard ongelofelijk goed is voor een land met 300.000 inwoners.
Vrijdag na de middag ben ik met Jói en Soffía naar Sandur gereden. We hebben ongeveer een uur in de auto gezeten en zijn geen levende ziel tegengekomen, alleen maar overweldigende natuur.
Zaterdag was er een sneeuwsledewedstrijd. Je kan het best vergelijken met motorcross. Spectaculair om te zien. s Avonds ben ik naar het verjaardagsfeestje van Anna Jóna en Arna geweest. We hebben samen gegeten en gedanst. Het was zeer plezant, maar toen ze zich naar het café begaven, ben ik toch naar huis gegaan.
Vrijdag rond de middag vertrokken we naar Reykjavík. Onderweg hebben we nogal veel gestopt en daarom kwamen we pas laat aan. De mensen waarbij we bleven slapen, waren heel lief en het leek er wel een hotel. De volgende morgen ging ik naar Hafnarfjorður. Daar hadden de belgische meisjes een paar AFSers bij elkaar gekregen. Twee jongens van Hong Kong en Thailand gingen voor ons koken. Ze hebben ons met stokjes leren eten. Het was heel tof om zo nog eens andere mensen te zien. 's Avonds kwamen Jói en Soffía mij ophalen omdat we gingen eten voor Jói zijn verjaardag. Zondag hebben we 's morgens naar de herhaling van de preselectie van Eurosong gekeken. Dat is hier weer zo'n nationale obsessie. Nadien gingen we naar 2 winkels en daarna was er nog een familiefeest. Daar was iedereen naar de handbal aan het kijken. Dat is nog een reden waarom het hele land op zijn kop staat. Ijsland zit in de laatste ronde van het WK handbal. Ik heb al bijna alle wedstrijden gezien. Op dat familiefeest moest ik natuurlijk weer eens met iedereen gaan praten die ik nog niet gezien had. En dan is het elke keer hetzelfde: "Van waar ben je? Hoe lang ben je hier al?..." (x20)
Dit weekend was goed als evaluatie van het eerste half jaar hier in Ijsland. Als ik er zo op terugkijk, kan ik alleen positieve dingen vinden. Ik heb al veel over mijzelf geleerd. Door zo andere AFSers te zien, ben ik gaan beseffen dat ik veel geluk heb met mijn familie (want sommige mensen reizen nooit of tonen totaal geen interesse), met mijn vrienden (want ongeveer de helft van de AFSers heeft gewoon geen vrienden), met Húsavík (want die drukte in Reykjavík was verschrikkelijk en het regende er ook constant en er is maar zelden sneeuw), ... Toen ik de eerste keer naar Reykjavík ging, had ik daar nog wel willen wonen, maar nu totaal niet meer. Het was in het begin misschien moeilijker in het noorden, maar nu ben ik er zeer blij mee. De commentaar van de familieleden op mijn ijslands was wel fijn om te horen. Ze zeiden dat ik goed en snel praat, en al met naamvallen. Nu ik er zo over nadenk is het wel ongelofelijk dat je een taal vlot kan spreken na 5 maanden.
Op school vielen er deze week veel lessen weg (10 van de 26). Om te voorkomen dat ik weer in een winterslaap zou vallen, ben ik woensdag anderhalf uur vroeger opgestaan (8 uur ipv half 10 ) om te gaan rope skippen. Dat was 2 maanden geleden door de rugpijn, examens en vakantie. Grote teleurstelling... nog meer rugpijn, touw onherstelbaar stuk en een conditie die even laag zit als de temperaturen (-10°C).
Naar mate de week vorderde, volgden er nog meer teleurstellingen. Sommige al wat makkelijker te relativeren dan andere. Maar het heeft eigenlijk niet veel zin om dat hier allemaal op te schrijven.
Woensdag- en donderdagavond ben ik gaan werken in het zwembad. De eerste 3 uur moet ik zo goed als niets doen. Dan mag ik zelfs gaan zwemmen. Nadien moet ik maken dat de kleedkamer zo snel mogelijk gekuist wordt. (Lees: met een tuinslang al het vuil naar een putje spoelen. Zo kuisen ze hier...)
Zaterdag kwamen Jói en Sverrir mij halen nadat ik was gaan zwemmen. We reden even een eindje buiten het dorp om het sneeuwlandschap te bewonderen. Onderweg kwamen we een auto tegen die vast zat in de sneeuw en dus gingen we die mensen helpen. Maar je kan het al raden, niet veel later zaten we zelf ook vast. Na een half uur sneeuwscheppen, zijn we toch los geraakt en hebben we die andere auto er nog uit kunnen trekken. Een heel avontuur...
- Dorien: 26 lesuren is toch nog vrij veel? Ik vroeg mijn baas in het zwembad hoeveel ik zou verdienen en hij wist dat niet eens. Zo typisch.
- Annelien: Tja, die 25 in jouw brief was wel grappig. En ik maar naar een uitleg zoeken. Handig dat jij geen geld mist. Tip voor alle andere briefschrijvers. Vreemd genoeg is Duits hier nog één van de leukste vakken.
- Véro: Donderdag ben ik hier 5 maanden. Het gaat veel te snel naar mijn zin.
- Elin en Lieven: Ik ga hier in het vervolg moeten oppassen met wat ik in het ijslands schrijf. Alhoewel, jullie kennen de ijslanders goed genoeg om de vreemdste dingen te begrijpen.
De eerste schoolweek is achter de rug. Ik heb wat moeten puzzelen aan mijn lessenrooster maar uiteindelijk heb ik de volgende vakken gekozen (de nummers staan voor het niveau, maar eigenlijk weet je daar niets mee want soms is er maar 1 niveau):
STÆ 603: Wiskunde. Daar zitten we nu nog maar met 5 leerlingen (als iedereen komt natuurlijk...). Ik leer er eigenlijk gewoon mijn ijslandse cursus grammatica.
EFN 303: Chemie. Die leerstof heb ik ook al allemaal gezien.
MTN 103: Informatica. Zoals dat vaak gaat in het middelbaar weten de leerlingen meer van computers dan de leerkracht. Er is niet echt een leerprogramma en er zitten veel volwassenen in de les. Maar de leerkracht is wel sympathiek en hopelijk leer ik er toch nog iets van. Deze week hebben we een weblog gemaakt.
SÁL 203: Psychologie bij kinderen. Zeer interessant maar dat wordt blokken.
ÞÝS 403: Duits. Misschien leer ik die taal dan toch ooit nog. Qua spreken heb ik hetzelfde niveau van de rest dus dat is heel goed. Als we een tekst vertalen, leer ik gewoon de ijslandse woorden.
ENS 403: Engels. Ijslanders praten zo grappig Engels! Hulda is hier niet zo goed in en dan leg ik de woorden uit in het Ijslands.
ÍÞR 681: Sport. Ik heb er voor gekozen om met Hulda en Anna Jóna 2 keer in de week te gaan zwemmen. We moeten eigenlijk niet echt zwemmen, maar ik ga dat wel doen hoor.
ÍSL 202: Ijslands. Dit vak staat officieel niet in mijn lessenrooster maar ik heb een grammaticacursus gevraagd waar ik zelfstandig in leer.
Je hoort het, mijn Ijslands zit goed. Met mijn vriendinnen heb ik enkel de eerste weken Engels gesproken maar omdat de meeste daar niet goed in zijn, zijn we snel overgeschakeld op Ijslands. Thuis spreek ik ook al lang geen Engels meer. In het begin was dat natuurlijk zeer moeilijk maar nu ben ik wel blij dat we het zo gedaan hebben.
En dan is er nog heel goed nieuws. Ik heb werk gevonden! Hulda heeft een vol lessenrooster en stopt met werken in het zwembad. Daarom mag ik haar plaats innemen. Ik moet wat vanalles doen: de kassa, de kleedkamer kuisen, EHBO (gelukkig heb ik daar een diploma van),... Het moeilijke is dat iedereen iedereen hier kent in ijsland. Ik moet van iedereen weten bij welk bedrijf ze werken, hoe oud ze zijn, waar ze wonen, of ze een abonnement hebben, of ze een sleutel moeten hebben van een kastje,... Maar het is leuk werk. Mijn nieuwe collega heeft Hulda als afscheid met kleren en al in het zwembad gegooid.
Zaterdag was ik babysit omdat Jói en Soffía naar Þorrablót (de naam alleen al...) gingen. Dat is een soort bal waar je met een groep mensen naartoe gaat en traditioneel eten meeneemt. Ze waren dat hier gisteren aan het klaarmaken. Samengeperste schapenkop, schapenballen, rotte haai, walvis, maag met bloed en andere ingewanden, groene eieren,... Het was echt om misselijk van te worden. Je begrijpt dat ik mij graag opofferde om thuis te blijven.
Alle mensen die mij vorig jaar voor zot verklaard hebben toen ik zei dat ik naar Ijsland ging ("Kies dan toch een warm land!", "Wat ben je nu met die ijslandse taal?", "Het is daar altijd koud en donker!", "Die mensen zijn zo gesloten."), zijn bij het lezen van mijn verhalen en bekijken van mijn foto's blijkbaar toch van gedacht veranderd. Ik had geen beter land kunnen kiezen! Zoals ze in het volgende filmpje zeggen: ísland, bezt í heimi! - ijsland, beste in de wereld! http://www.youtube.com/watch?v=JSbU_DF0bXA
Deze week was heel leuk! Mijn vriendinnen hadden eindelijk een weekje vakantie en we hebben veel samen gedaan. Maandagavond heb ik een oudere versie van monopoly gespeeld met Hulda, Anna Jóna en Hildur Eva. Dat spel is natuurlijk maar een reden om samen te komen. Eigenlijk hebben we gewoon de hele avond zitten babbelen. Girls stuff zoals ze dat noemen.
Woensdag belde Hulda om te vragen of ik meeging naar Akureyri met dezelfde meisjes. Na meer dan een uur rijden, kwamen we daar aan. Gezellig door de straten wandelen tijdens het shoppen is er hier niet echt bij. We reden dus van de ene winkel naar de andere en gingen op het einde nog pizza eten. Ik kan mij weer in de verste verte niet voorstellen dat ik sommige dingen die ik hier doe (of waarover ik hier praat) met mijn vriendinnen in België zou doen. Maar het was enorm leuk. Ik hou heel erg van die ijslandse complexloosheid. Iedereen is gewoon 100% zichzelf. Ik ben zeer blij dat ik zo goede vriendinnen gevonden heb. Door hen amuseer ik mij hier nu echt goed. Op de terugweg hebben we nog een fotoshoot gehouden. Terug in Húsavík ging Hildur Eva naar huis, en wij gingen bij Anna Jóna kaarten en gek doen met de webcam. Rond 12 uur wandelde ik naar huis.
Donderdag zijn we nog eens allemaal samen gaan zwemmen. Het water in de hotpot was extreem heet dus daar zijn we niet zo lang gebleven. We hebben dan maar wat gezwommen. Stel je voor, zwemmen tijdens de winterslaap! Die winterslaap mag je wel letterlijk nemen. Mijn vriendinnen sliepen deze week ongeveer tot 12 uur, lagen nadien nog wat in bed met hun computer en rond 3 uur kleedden ze zich misschien aan (maar soms gingen ze ook gewoon in pyjama naar de supermarkt). Als we samen kwamen om spelletjes te spelen, was dat ook altijd in pyjama.
Vrijdag ben ik met het gezin nog eens dezelfde wandeling gaan maken als op nieuwjaar. Daarom had ik er in het begin niet zoveel zin in. Uiteindelijk viel het toch nog goed mee. Ik heb prachtige fotos gemaakt, al zeg ik het zelf. De hemel was blauw met een roze schijn van de ondergaande zon. Zuiver zoals je dat alleen in ijsland ziet. Eigenlijk verbaas ik mij hier nog elke dag over de schoonheid van de natuur.
Zaterdag was het de laatste dag van Kerstmis. De 13de kerstman heeft dan het land weer verlaten. Daarom was er een kleine fakkeltocht gepland met de 3 koningen voorop. De oudere kinderen waren verkleed als trollen en maakten iedereen bang. De wandeling eindigde bij een kampvuur. Daar werden liedjes gezongen over elfjes en de kinderen hielden vuurwerkstokjes vast. Er was ook nog een groot vuurwerk. Het geluid van de knallen weergalmde tussen de bergen waardoor het leek alsof er bommen ontploften. Een gouden regen daalde neer over de mensen, en zo werd mijn ijslandse Kerstmis voor goed afgesloten...
Maandag begint de school weer, na 2 weken examens en 3 weken vakantie. Dan is het gedaan met slapen. De dagen beginnen nu ook duidelijk te lengen. Mij hoor je daar niet over klagen.
Hulda: Mér fannst það líka rosalega gaman miðvikudaginn! Takk fyrir það! Ég sagði fólk í Belgíu að allt er orðin mjög skemmtilegt núna með vinkonur hérna. En ég sagði ekki hvað við vörum að kaupa á Akureyri. Jæja, sjáumst!
Ik heb de fotos op mijn fotopagina even ververst. Kijk en geniet maar wees niet te jaloers.
De hemel was blauw met een roze schijn van de ondergaande zon. Zuiver zoals je dat alleen in ijsland ziet. Eigenlijk verbaas ik mij hier nog elke dag over de schoonheid van de natuur.
