Zaterdag was het in de kerk een huldiging van de mensen die afstudeerden aan mijn school. Rahel en ik waren ook uitgenodigd. We werden naar voor geroepen en kregen een prijs voor ‘ijverige uitwisselingsstudent’. Wie afstudeert krijgt een hoed die lijkt op die van een matroos. Verschillende mensen hadden de traditionele ijslande kledij aan. ‘s Avonds zijn we bij Hildur Eva thuis geweest voor een receptie. In het begin was het nogal rustig, maar toen enkele mensen lichtjes zat begonnen te worden, werd het grappig.

Met Elín heb ik de volgende dagen nog Húsavík, Dettifoss, Ásbyrgi, Mývatnssveit en Akureyri gezien. (Wat dat allemaal is, heb ik ooit al uitgelegd en dat ga ik dus niet meer opnieuw doen.) Jammer genoeg sloeg de verveling op het einde wel toe. Maar dat hebben we opgelost door veel films te kijken (7 op 3 dagen) en 2 keer belgisch te koken. De eerste dagen lagen we constant plat van het lachen met elkaars slechte Nederlands. Vooral ons accent zit totaal verkeerd omdat je in het ijslands altijd de klemtoon legt op de eerste lettergreep. Het inademen terwijl we praten, hebben we blijkbaar ook al overgenomen. Dat gaat nog grappige situaties geven in België. Sommige dingen waren ook zeer confronterend. Zo deden we bijvoorbeeld alletwee soms alsof we luisterden terwijl andere mensen iets zeiden maar dan sloten we ons onbewust af en staarden voor ons uit. Soms precies weg zijn van de wereld, dat schijnt volgens Elín haar papa (die werkt bij AFS) typisch te zijn voor mensen die na een jaar uit ijsland komen. Ik had dat eerder al opgemerkt maar het was heel raar om te zien dat Elín dat ook doet...

25-05-2007 om 23:02 geschreven door Liselotte  

Mijn berichtje verschijnt deze week een beetje vroeger omdat Elín (vroegere klasgenoot in België die met AFS ook in ijsland (Ísafjörður) zit) morgen voor een week op bezoek komt.

Deze week heb ik veel gewerkt in het zwembad. Moest ik een contract getekend hebben, dan zou ik zeggen dat het maar tot eind mei liep, maar zo’n serieuze dingen als contracten hebben ze hier blijkbaar niet. In ieder geval: zondag is het mijn laatste werkdag, en dat vind ik best jammer. In juni ga ik nog 2 weken ergens anders werken maar daar vertel ik later wel over.

Na het werk zijn we bijna elke dag gaan rúnta. Dan vliegen de uren voorbij. Donderdag ben ik met Hulda naar de boerderij van haar familie geweest. Daar was een soort familiefeest aan de gang. Het zag er een gezellig boeltje uit, maar wij kwamen eigenlijk voor de schapen. Ja, ‘t is lente, en de lammetjes worden geboren. Iedereen heeft natuurlijk wel al schapen en lammetjes gezien, maar ‘t is toch nog indrukwekkend om ze zelf zien geboren te worden, of vast te houden, of te voederen met een papfles. Nadien was het terug een uur rijden naar Húsavík. Onderweg voelde ik mij (voor de zoveelste keer dit jaar) als in een film. Onze auto liet een stofwolk achter op de aarden weggetjes. Een uur lang geen levende ziel te bespeuren. De liedjes van het Eurosongfestival klonken door de boxen. En wij maar meebrullen... Soms kan het leven zó simpel zijn. J

Daarnet ben ik met Hulda en Þorveig naar Akureyri geweest om een cadeautje te kopen voor Hildur Eva. Zij is één van de 7 mensen die aan mijn school afstuderen dit jaar en ze geeft zaterdag een feestje waar ik naartoe ga. Maar verslag daarover krijgen jullie later.

18-05-2007 om 16:53 geschreven door Liselotte  

Mijn bioritme ligt weer helemaal door elkaar. Het wordt pas donker om 23 uur en alweer licht om 4 uur. Nu ja, dat zijn de officiële uren, maar ‘k heb tijdens de verkiezingsnacht gemerkt dat het nooit meer echt donker wordt. Daarbij komt nog eens dat de temperaturen van de ene dag op de andere met 20 graden kunnen stijgen of dalen. Maar je hoort mij niet klagen hoor. Ik ben heel blij met al dat licht en met de zon die mij af en toe eens een dagje komt verwarmen.

Donderdagavond was het de halve finale van Eurosong. Gewapend met ijslandse vlagjes zaten we klaar om te supporteren voor Eirikur Hauksson. Maar het mocht niet zijn. Ijsland haalde de finale niet. Ze waren erg teleurgesteld in het resultaat. “Als zélfs België de finale nog niet gehaald heeft, hoe moeten wij er dan ooit geraken?”. Zaterdagavond stond dan de finale op het programma. Waarom zouden Frankrijk, Duitsland, Nederland en België toch 12 punten geven aan Turkije? En waarom eindigden de 7 west-europese landen bij de laatste 8? Opnieuw verontwaardiging alom. Klokslag 10 moesten nog 3 landen punten geven, maar daar kon niet op gewacht worden. Het waren namelijk ook verkiezingen, en de eerste stemmen liepen binnen. Tot 4 uur heb ik nog met Jói naar tv gekeken. Jullie vragen zich waarschijnlijk af waarom ik 6 uur aan een stuk naar ijslandse verkiezingsuitslagen zit te kijken, en dan nog in het midden van de nacht.  Wel, ‘t was ongelofelijk grappig en spannend. Een cartoonist tekende de parlementsleden. Een groepje bracht countrymuziek waarin met de politiek gelachen werd. De uitslag van Eurosong werd overlopen. De presentatoren vielen net niet in slaap. Parlementsleden werden geinterviewd over hun overwinning terwijl het bericht binnenliep dat ze weer uit de regering lagen. Er werd getoond hoe je deftig je hemd moet strijken als je op tv komt. Zatte mensen in Reykjavík werden naar hun mening gevraagd over de uitslag... En dat allemaal terwijl de regering zo’n 10 keer gevallen is en terug hersteld werd. Ik lag plat van het lachen. Wat hou ik toch van die ijslandse mentaliteit. De uiteindelijke uitslag was pas rond 9 uur ‘s morgens bekend. Het scheelde slechts 1 zetel maar de huidige conservatieve regering is niet gevallen. Één van de 2 partijen heeft wel veel verloren dus misschien komt er toch verandering. De grote winnaars waren de groenen maar de liberalen blijven wel de grootste partij.

Alle examens zijn gedaan en de vakantie kan dus beginnen. Op chemie had ik 10, Engels 9 en psychologie ook 9. Op dat laatste ben ik eigenlijk wel fier want dat was best moeilijk en helemaal in het Ijslands. Het enige nadeel van de vakantie is dat ik mijn vriendinnen veel minder ga zien. Zelf ga ik veel reizen en zij gaan ook allemaal werken of naar het buitenland. Volgend jaar gaat er niemand (!) van mijn vrienden hier nog op school zitten. Iedereen gaat naar Denemarken, Frankrijk, Argentinië, Amerika, Engeland of gewoon Reykjavík. Het gevoel van 'dit leventje komt nooit meer terug', is best vreemd.

14-05-2007 om 17:52 geschreven door Liselotte  

Maandagavond heb ik Hulda een uurtje geholpen met het examen wiskunde. Nadien hebben we pizza besteld en zijn we gaan rijden om te ‘ontstressen’. Aangezien we exact dezelfde leerstof zagen als voor Kerstmis, was het examen alweer een lachertje en had ik 10. Het 2de examen was Duits. Dat was ietsje moeilijker. Ik moest de duitse woorden in mijn hoofd vertalen naar het Nederlands, naar het Engels en dan via het woordenboek naar het Ijslands. Dat kwam dus niet goed.  Maar je moet weten dat we hier Duits leren onder het motto: ‘in Duitsland spreken ze ook Engels.’ Dus in totaal had ik toch 9.

Vrijdagavond gingen we met het gezin barbecueën bij vrienden. Toevallig is de dochter, Hildur Eva, ook een vriendin van mij. Nu ja, zo toevallig is dat niet in een klein dorpje. Na het eten vroeg Hildur of ik wou meegaan naar Baukur (het café). Daar had ik wel zin in. Zij begon zich dus helemaal op te maken. Toen ik zei dat ik mij nooit schminkte, bekeek ze mij alsof ik van Mars kwam. Daar zou ze eens verandering in brengen... Een paar uur later zagen we eruit alsof we naar een bal gingen. Maar uiteindelijk stapten we in de auto om een toertje te rijden en een warme chocomelk te gaan drinken. In het begin sprak ik nog zo negatief over de ‘barbiepoppen van Húsavík’, en nu zijn het mijn beste vriendinnen. Dat had ik nooit verwacht.

Volgende week is het Eurosongfestival. Dat is nog zo een obsessie hier in Ijsland. Heel raar is dat ze tijdens de selectiewedstrijd in het Ijslands zingen, en dan het winnende nummer vertalen naar het Engels. Jammer want ik vond de ijslandse versie mooier. Maar laat het jullie vooral niet tegenhouden om massaal te stemmen op Ijsland!

Op dezelfde dag volgende week zijn het ook verkiezingen. De manier waarop er campagne gevoerd wordt, doet mij denken aan de leerlingenraad op school, gewoon omdat het zo kleinschalig is allemaal. Iedereen zegt tegen elkaar op wie ze gaan stemmen. De debatten op televisie gaan altijd over vrij onbelangrijke dingen. Als er dan al eens gepraat wordt over ‘problemen’ (voor zover ze die hebben in ijsland), is dat heel vaak zonder inhoud, of zonder concrete oplossing.

Lieven (eða vitlausur únglingur ): Jóhann (Jói) er íslenska pabbi mín, og vinkonur kalla mig Líse. Zo grappig, dat verhaal van die ijslanders in Gent. Dat had ik toch ook niet gedacht.

Véro: Welke deur? In de kleedkamer van een ijslands zwembad zijn geen deuren. ‘t Was niet mijn favoriete deel van de job, maar ‘t was wel heel grappig. En ijslanders staan er erg op dat iedereen dat doet. Mijn collega zei: “Misschien hebben die buitenlanders zich wel al een week niet meer gewassen, en dan komen die zo vies in onze zwembaden.” Kwestie van je direct hun visie te geven op buitenlanders.

Annelien: Het sneeuwt alweer hoor. We kunnen terug beginnen iglo’s bouwen in plaats van te gaan zonnen. Jammer dat je nog zo lang op reis bent als ik terugkom.

07-05-2007 om 14:00 geschreven door Liselotte