Sorry voor de mensen die het druk hebben en snel even komen kijken op mijn weblog, maar deze week heb ik verschillende zalige dingen gedaan waarover ik (eigenlijk ook gewoon voor mijzelf later) een uitgebreid verslag wil schrijven.
Maandag hebben Hulda, Hanna Jóna en ik samen chemie geleerd bij Hulda thuis. Mijn rug deed veel pijn van tijdens het weekend zoveel in de auto te zitten, en dus besloot ik om nog eens bij de dokter te gaan. Aangezien ze mij op de spoed vorige keer afgewimpeld hebben met pijnstillers, wou ik deze keer bij een gewone huisdokter gaan. Soffía heeft geprobeerd om een afspraak vast te leggen maar dat is de komende 2 weken niet meer mogelijk. Voor de week nadien, zijn de dokters nog niet beginnen plannen... Hopelijk kan ik binnen 3 weken dus gaan.
Dinsdag ben ik met Hulda bij Hanna Jóna thuis geweest om balkleren te passen. Ik heb uiteindelijk 2 heel mooie kleedjes gevonden. Ik ben er echt zeer blij mee! s Avonds ben ik met Hulda nog gaan zwemmen.
Woensdag was er een klerenverkoop bij ons thuis (zoals een tupperware party). We hadden het niet verwacht maar uiteindelijk is er nog vrij veel volk gekomen. s Avonds was er normaal gezien nog een valentijnsfuif maar daar ben ik jammer genoeg niet meer geraakt.
Donderdag ben ik gaan werken omdat iemand vroeg om te wisselen. Dat kwam voor mij natuurlijk heel goed uit, want zo kan ik naar het schoolbal gaan volgende week.
Vrijdag ben ik op AFSweekend vertrokken naar Akureyri met alle AFSers die in het noorden van Ijsland verblijven, 9 in totaal en 3 vrijwilligers. Toen we aankwamen, zijn we direct naar een klein zwembad gegaan een eindje buiten de stad. We hebben de hele tijd een soort rugby gespeeld. Met 11 meisjes en 1 jongen, was dat heel grappig. Na het zwemmen, zijn we gaan eten, en daarna naar de cinema. Hannibal rising was nu niet bepaald de film die ik (na 6 maanden zonder cinema) wou zien. Na de film hebben we eventjes de rúnta-cirkel van Akureyri gevolgd. Daar staan ze dus letterlijk in de file voor hun plezier! In Húsavík rijden ze tenminste nog. Samen met Chaiane (een meisje van Brazilië die op alle gebieden heel erg op Anne-Laure lijkt, wat voor heel rare herinneringen zorgde) ben ik bij Jara (een AFSvrijwilliger) blijven slapen. We hebben nog tot 3 uur liggen praten voor we in slaap vielen.
Zaterdag zijn we toch op tijd uit ons bed gekomen (tot grote ergernis van Jara denk ik), en zijn dan naar het centrum van Akureyri gereden. Ze heeft ons een paar zeer fijne winkeltjes laten zien. Het was fijn om de stad eens op een andere manier te leren kennen. Om 13 uur hadden we afgesproken met alle AFSers. Dan zijn we naar het Nonnihuis en Minjamuseum geweest. Niet bepaald spectaculair. Daarna gingen we schaatsen. Tijdens alle activiteiten hadden we veel tijd om met de andere AFSers te praten en ervaringen uit te wisselen. Ik was er echt van geschrokken dat bijna iedereen daar dacht aan opgeven. De ijslandse vrijwilligers gaven een beetje twijfelend toe dat er iets mis is met de sociale vaardigheden van de Ijslanders... Zo rond een uur of 19 namen we al onze spullen bij elkaar, en reden naar een zomerhuis dat helemaal afgelegen lag aan de andere kant van de zee. Je had er een mooi zicht over Akureyri. Pizzas werden besteld en we zaten de hele avond gezellig bij elkaar. Na het eten, zijn we allemaal samen de hotpot ingedoken. Omdat we buiten de stad zaten, waren er zeer veel sterren te zien. Heerlijk! Ik dacht dat dit het hoogtepunt van de avond was, maar neen hoor... Toen we een paar uurtjes later gezellig zaten te kaarten en iemand dromerig door het raam keek, liep die plotseling naar buiten en begon te schreeuwen dat iedereen moest komen. Benieuwd wat we daar zagen? Het prachtigste noorderlicht ooit! Witte, gele, groene, roze en paarse kleuren over de hele hemel, bewegende slingers en grote vlekken die van kleur veranderen. Complete extase! Iedereen stond daar te springen en te gillen, gewoon omdat we al dat moois niet konden vatten. Het was echt een onbeschrijfelijk gevoel! Toen we om 3 uur besloten dat het tijd was om te gaan slapen, ontdekten we dat er maar 8 bedden waren voor 11 mensen.
Zondag hebben we enkel nog opgekuist en rond de middag zijn we terug naar Húsavík gereden. Nadien zijn we nog bollur gaan eten bij de familie. Maar daar vertel ik volgende week meer over.
Jullie hebben mij deze week weer erg verwend! Ik heb maar liefst 2 kaartjes, 3 brieven en 1 pakje gekegen. Heel erg bedankt allemaal. Ik doe mijn best om alles zo snel mogelijk te beantwoorden maar zoals jullie zien, heb ik het nogal druk gehad deze week, en volgende week zal het niet anders zijn.
Woensdag tijdens Duits vroeg mijn leerkracht om in het Duits te vertellen wat rope skipping is. Aangezien ik dat natuurlijk totaal niet kon, zei iemand: "jij hebt daar toch een filmpje van?". Zonder dat ik iets kon zeggen, sloten ze de computer aan op een groot scherm en keken er allemaal naar. Ze waren onder de indruk blijkbaar want nu willen ze het zelfs op het schoolbal laten zien. Dat bal is 23 februari. Ik dacht eerst dat ik niet zou gaan omdat ik geen kleren heb (en als ik er koop, kost dat dubbel zoveel als in België). Maar Hulda belde ineens donderdag. Ze zei dat ze mij nog geen verjaardagscadeautje gekocht had en dat ze mij een kleed wou kopen. Dat wou ik natuurlijk niet. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb nog geen kleed maar zal wel iets vinden.
Vrijdagmiddag heb ik weer een prachtig stukje ijslandse natuur kunnen bewonderen. Ik ben met Jói, Soffía en Sverrir naar Myvatnssveit gereden. De pure blauwe hemel, de zon die glinsterde in de sneeuw, de bevroren watervallen en riviertjes, de pruttelende warmwaterbronnen,... Ik vind geen woorden meer om het te beschrijven. We hebben op het meer Myvatn gereden met de auto. Het vriest er al weken tot -15° dus dat was geen probleem. Zelfs de zee in Húsavík is bevroren! Het is nog steeds heel koud, maar de zon laat zich toch al wat meer zien. Elke dag komt ze laag op van achter de bergen. Dat zorgt voor heel erg mooie zonsop- en ondergangen. Kijk naar mijn foto's. Dat zegt veel meer.
Zaterdag ben ik met Hulda, Anna Jóna en Unnur naar Akureyri geweest. We zijn gewoon naar wat winkels gereden en op het einde gaan eten. Wist je dat ijslanders zelfs voor frieten hun aardappelen niet schillen? En wist je dat er Stella op de kaart stond voor 8 euro? Je had hun gezicht moeten zien toen ik zei dat je daar bij ons 5 pintjes voor krijgt.
Véro: Bedankt voor de correctie. Ik vind het heel frustrerend dat mijn Nederlands zo achteruit gaat. Jouw kaartje is zeker aangekomen. Sorry dat ik het vergeten zeggen was. Lieven: Het heeft gesneeuwd in België! Het was hier zelfs in het nieuws! Vooral toen er gezegd werd dat de scholen in Engeland gesloten waren voor 10 cm sneeuw, lag iedereen hier plat van het lachen. Mama: Dat was een heel lief tekstje! Dorien: Ok volgende keer zal ik terugbijten. Els: Merci voor de blogvulling. Annelien: Goed en vooral grappig Ijslands!
Dinsdag was het kwartfinale van het WK handbal tegen Denemarken. De Denen wonnen met een goal in de laatste seconde van de verlengingen, heel irritant. Dat vond blijkbaar ook mijn baas in het zwembad. We hadden samen naar de wedstrijd gekeken en hij besloot zijn frustratie op mij uit te werken door te zeggen dat alles wat ik deed niet goed genoeg was. Het werk zelf is heel fijn, de collegas iets minder, maar ja... vrijdag begon ik alweer vol goede moed. Toen was het geen handbal en ik werkte samen met iemand anders die mij alles rustig uitlegde. Dus nu zie ik het weer helemaal zitten. Ik heb deze week mijn loon gekregen van vorige maand. Het verdient hier dubbel zoveel als een vakantiejob in België.
Moest het iemand interesseren: Ijsland is uiteindelijk 8ste geworden in het WK handbal, wat uiteraard ongelofelijk goed is voor een land met 300.000 inwoners.
Vrijdag na de middag ben ik met Jói en Soffía naar Sandur gereden. We hebben ongeveer een uur in de auto gezeten en zijn geen levende ziel tegengekomen, alleen maar overweldigende natuur.
Zaterdag was er een sneeuwsledewedstrijd. Je kan het best vergelijken met motorcross. Spectaculair om te zien. s Avonds ben ik naar het verjaardagsfeestje van Anna Jóna en Arna geweest. We hebben samen gegeten en gedanst. Het was zeer plezant, maar toen ze zich naar het café begaven, ben ik toch naar huis gegaan.
Vrijdag rond de middag vertrokken we naar Reykjavík. Onderweg hebben we nogal veel gestopt en daarom kwamen we pas laat aan. De mensen waarbij we bleven slapen, waren heel lief en het leek er wel een hotel. De volgende morgen ging ik naar Hafnarfjorður. Daar hadden de belgische meisjes een paar AFSers bij elkaar gekregen. Twee jongens van Hong Kong en Thailand gingen voor ons koken. Ze hebben ons met stokjes leren eten. Het was heel tof om zo nog eens andere mensen te zien. 's Avonds kwamen Jói en Soffía mij ophalen omdat we gingen eten voor Jói zijn verjaardag. Zondag hebben we 's morgens naar de herhaling van de preselectie van Eurosong gekeken. Dat is hier weer zo'n nationale obsessie. Nadien gingen we naar 2 winkels en daarna was er nog een familiefeest. Daar was iedereen naar de handbal aan het kijken. Dat is nog een reden waarom het hele land op zijn kop staat. Ijsland zit in de laatste ronde van het WK handbal. Ik heb al bijna alle wedstrijden gezien. Op dat familiefeest moest ik natuurlijk weer eens met iedereen gaan praten die ik nog niet gezien had. En dan is het elke keer hetzelfde: "Van waar ben je? Hoe lang ben je hier al?..." (x20)
Dit weekend was goed als evaluatie van het eerste half jaar hier in Ijsland. Als ik er zo op terugkijk, kan ik alleen positieve dingen vinden. Ik heb al veel over mijzelf geleerd. Door zo andere AFSers te zien, ben ik gaan beseffen dat ik veel geluk heb met mijn familie (want sommige mensen reizen nooit of tonen totaal geen interesse), met mijn vrienden (want ongeveer de helft van de AFSers heeft gewoon geen vrienden), met Húsavík (want die drukte in Reykjavík was verschrikkelijk en het regende er ook constant en er is maar zelden sneeuw), ... Toen ik de eerste keer naar Reykjavík ging, had ik daar nog wel willen wonen, maar nu totaal niet meer. Het was in het begin misschien moeilijker in het noorden, maar nu ben ik er zeer blij mee. De commentaar van de familieleden op mijn ijslands was wel fijn om te horen. Ze zeiden dat ik goed en snel praat, en al met naamvallen. Nu ik er zo over nadenk is het wel ongelofelijk dat je een taal vlot kan spreken na 5 maanden.
Op school vielen er deze week veel lessen weg (10 van de 26). Om te voorkomen dat ik weer in een winterslaap zou vallen, ben ik woensdag anderhalf uur vroeger opgestaan (8 uur ipv half 10 ) om te gaan rope skippen. Dat was 2 maanden geleden door de rugpijn, examens en vakantie. Grote teleurstelling... nog meer rugpijn, touw onherstelbaar stuk en een conditie die even laag zit als de temperaturen (-10°C).
Naar mate de week vorderde, volgden er nog meer teleurstellingen. Sommige al wat makkelijker te relativeren dan andere. Maar het heeft eigenlijk niet veel zin om dat hier allemaal op te schrijven.
Woensdag- en donderdagavond ben ik gaan werken in het zwembad. De eerste 3 uur moet ik zo goed als niets doen. Dan mag ik zelfs gaan zwemmen. Nadien moet ik maken dat de kleedkamer zo snel mogelijk gekuist wordt. (Lees: met een tuinslang al het vuil naar een putje spoelen. Zo kuisen ze hier...)
Zaterdag kwamen Jói en Sverrir mij halen nadat ik was gaan zwemmen. We reden even een eindje buiten het dorp om het sneeuwlandschap te bewonderen. Onderweg kwamen we een auto tegen die vast zat in de sneeuw en dus gingen we die mensen helpen. Maar je kan het al raden, niet veel later zaten we zelf ook vast. Na een half uur sneeuwscheppen, zijn we toch los geraakt en hebben we die andere auto er nog uit kunnen trekken. Een heel avontuur...
- Dorien: 26 lesuren is toch nog vrij veel? Ik vroeg mijn baas in het zwembad hoeveel ik zou verdienen en hij wist dat niet eens. Zo typisch.
- Annelien: Tja, die 25 in jouw brief was wel grappig. En ik maar naar een uitleg zoeken. Handig dat jij geen geld mist. Tip voor alle andere briefschrijvers. Vreemd genoeg is Duits hier nog één van de leukste vakken.
- Véro: Donderdag ben ik hier 5 maanden. Het gaat veel te snel naar mijn zin.
- Elin en Lieven: Ik ga hier in het vervolg moeten oppassen met wat ik in het ijslands schrijf. Alhoewel, jullie kennen de ijslanders goed genoeg om de vreemdste dingen te begrijpen.
De eerste schoolweek is achter de rug. Ik heb wat moeten puzzelen aan mijn lessenrooster maar uiteindelijk heb ik de volgende vakken gekozen (de nummers staan voor het niveau, maar eigenlijk weet je daar niets mee want soms is er maar 1 niveau):
STÆ 603: Wiskunde. Daar zitten we nu nog maar met 5 leerlingen (als iedereen komt natuurlijk...). Ik leer er eigenlijk gewoon mijn ijslandse cursus grammatica.
EFN 303: Chemie. Die leerstof heb ik ook al allemaal gezien.
MTN 103: Informatica. Zoals dat vaak gaat in het middelbaar weten de leerlingen meer van computers dan de leerkracht. Er is niet echt een leerprogramma en er zitten veel volwassenen in de les. Maar de leerkracht is wel sympathiek en hopelijk leer ik er toch nog iets van. Deze week hebben we een weblog gemaakt.
SÁL 203: Psychologie bij kinderen. Zeer interessant maar dat wordt blokken.
ÞÝS 403: Duits. Misschien leer ik die taal dan toch ooit nog. Qua spreken heb ik hetzelfde niveau van de rest dus dat is heel goed. Als we een tekst vertalen, leer ik gewoon de ijslandse woorden.
ENS 403: Engels. Ijslanders praten zo grappig Engels! Hulda is hier niet zo goed in en dan leg ik de woorden uit in het Ijslands.
ÍÞR 681: Sport. Ik heb er voor gekozen om met Hulda en Anna Jóna 2 keer in de week te gaan zwemmen. We moeten eigenlijk niet echt zwemmen, maar ik ga dat wel doen hoor.
ÍSL 202: Ijslands. Dit vak staat officieel niet in mijn lessenrooster maar ik heb een grammaticacursus gevraagd waar ik zelfstandig in leer.
Je hoort het, mijn Ijslands zit goed. Met mijn vriendinnen heb ik enkel de eerste weken Engels gesproken maar omdat de meeste daar niet goed in zijn, zijn we snel overgeschakeld op Ijslands. Thuis spreek ik ook al lang geen Engels meer. In het begin was dat natuurlijk zeer moeilijk maar nu ben ik wel blij dat we het zo gedaan hebben.
En dan is er nog heel goed nieuws. Ik heb werk gevonden! Hulda heeft een vol lessenrooster en stopt met werken in het zwembad. Daarom mag ik haar plaats innemen. Ik moet wat vanalles doen: de kassa, de kleedkamer kuisen, EHBO (gelukkig heb ik daar een diploma van),... Het moeilijke is dat iedereen iedereen hier kent in ijsland. Ik moet van iedereen weten bij welk bedrijf ze werken, hoe oud ze zijn, waar ze wonen, of ze een abonnement hebben, of ze een sleutel moeten hebben van een kastje,... Maar het is leuk werk. Mijn nieuwe collega heeft Hulda als afscheid met kleren en al in het zwembad gegooid.
Zaterdag was ik babysit omdat Jói en Soffía naar Þorrablót (de naam alleen al...) gingen. Dat is een soort bal waar je met een groep mensen naartoe gaat en traditioneel eten meeneemt. Ze waren dat hier gisteren aan het klaarmaken. Samengeperste schapenkop, schapenballen, rotte haai, walvis, maag met bloed en andere ingewanden, groene eieren,... Het was echt om misselijk van te worden. Je begrijpt dat ik mij graag opofferde om thuis te blijven.
Alle mensen die mij vorig jaar voor zot verklaard hebben toen ik zei dat ik naar Ijsland ging ("Kies dan toch een warm land!", "Wat ben je nu met die ijslandse taal?", "Het is daar altijd koud en donker!", "Die mensen zijn zo gesloten."), zijn bij het lezen van mijn verhalen en bekijken van mijn foto's blijkbaar toch van gedacht veranderd. Ik had geen beter land kunnen kiezen! Zoals ze in het volgende filmpje zeggen: ísland, bezt í heimi! - ijsland, beste in de wereld! http://www.youtube.com/watch?v=JSbU_DF0bXA
Deze week was heel leuk! Mijn vriendinnen hadden eindelijk een weekje vakantie en we hebben veel samen gedaan. Maandagavond heb ik een oudere versie van monopoly gespeeld met Hulda, Anna Jóna en Hildur Eva. Dat spel is natuurlijk maar een reden om samen te komen. Eigenlijk hebben we gewoon de hele avond zitten babbelen. Girls stuff zoals ze dat noemen.
Woensdag belde Hulda om te vragen of ik meeging naar Akureyri met dezelfde meisjes. Na meer dan een uur rijden, kwamen we daar aan. Gezellig door de straten wandelen tijdens het shoppen is er hier niet echt bij. We reden dus van de ene winkel naar de andere en gingen op het einde nog pizza eten. Ik kan mij weer in de verste verte niet voorstellen dat ik sommige dingen die ik hier doe (of waarover ik hier praat) met mijn vriendinnen in België zou doen. Maar het was enorm leuk. Ik hou heel erg van die ijslandse complexloosheid. Iedereen is gewoon 100% zichzelf. Ik ben zeer blij dat ik zo goede vriendinnen gevonden heb. Door hen amuseer ik mij hier nu echt goed. Op de terugweg hebben we nog een fotoshoot gehouden. Terug in Húsavík ging Hildur Eva naar huis, en wij gingen bij Anna Jóna kaarten en gek doen met de webcam. Rond 12 uur wandelde ik naar huis.
Donderdag zijn we nog eens allemaal samen gaan zwemmen. Het water in de hotpot was extreem heet dus daar zijn we niet zo lang gebleven. We hebben dan maar wat gezwommen. Stel je voor, zwemmen tijdens de winterslaap! Die winterslaap mag je wel letterlijk nemen. Mijn vriendinnen sliepen deze week ongeveer tot 12 uur, lagen nadien nog wat in bed met hun computer en rond 3 uur kleedden ze zich misschien aan (maar soms gingen ze ook gewoon in pyjama naar de supermarkt). Als we samen kwamen om spelletjes te spelen, was dat ook altijd in pyjama.
Vrijdag ben ik met het gezin nog eens dezelfde wandeling gaan maken als op nieuwjaar. Daarom had ik er in het begin niet zoveel zin in. Uiteindelijk viel het toch nog goed mee. Ik heb prachtige fotos gemaakt, al zeg ik het zelf. De hemel was blauw met een roze schijn van de ondergaande zon. Zuiver zoals je dat alleen in ijsland ziet. Eigenlijk verbaas ik mij hier nog elke dag over de schoonheid van de natuur.
Zaterdag was het de laatste dag van Kerstmis. De 13de kerstman heeft dan het land weer verlaten. Daarom was er een kleine fakkeltocht gepland met de 3 koningen voorop. De oudere kinderen waren verkleed als trollen en maakten iedereen bang. De wandeling eindigde bij een kampvuur. Daar werden liedjes gezongen over elfjes en de kinderen hielden vuurwerkstokjes vast. Er was ook nog een groot vuurwerk. Het geluid van de knallen weergalmde tussen de bergen waardoor het leek alsof er bommen ontploften. Een gouden regen daalde neer over de mensen, en zo werd mijn ijslandse Kerstmis voor goed afgesloten...
Maandag begint de school weer, na 2 weken examens en 3 weken vakantie. Dan is het gedaan met slapen. De dagen beginnen nu ook duidelijk te lengen. Mij hoor je daar niet over klagen.
Hulda: Mér fannst það líka rosalega gaman miðvikudaginn! Takk fyrir það! Ég sagði fólk í Belgíu að allt er orðin mjög skemmtilegt núna með vinkonur hérna. En ég sagði ekki hvað við vörum að kaupa á Akureyri. Jæja, sjáumst!
Ik heb de fotos op mijn fotopagina even ververst. Kijk en geniet maar wees niet te jaloers.
Ik zet mijn verslag van de ijslandse feestjes gewoon verder waar ik vorige keer gestopt was. Op Kerstdag zelf hebben we niet veel meer gedaan. Dat was gewoon een rustige dag met het gezin. Dinsdag gingen we bij familie in Myvatnssveit. Het kwam weer neer op gezellig samen zijn en (te veel) eten. Na dit familiebezoek zijn we nog een uur gaan rijden met de auto om mooie kerstmislichtjes te zien aan de huizen. 's Avonds ben ik naar het Kerstmisbal geweest in Baukur. Daar werd opnieuw het bewijs geleverd dat ijslanders pas openbloeien als ze gedronken hebben. Iedereen knuffelde elkaar en wenste elkaar een zalig kerstfeest. Ik heb nog eens met de jongens van mijn klas gesproken. Ja, dat is uniek want in nuchtere toestand zie je jongens en meisjes zelden samen.
Van woensdag tot vrijdag heb ik vooral uitgeslapen en op mijn broertje gepast. De ijslandse winterslaap bereikt nu zijn hoogtepunt. Woensdagavond ben ik gaan zwemmen (betekent natuurlijk gewoon relaxen in de hotpot), maar voor de rest ben ik niet echt buiten geweest.
Zaterdag heb ik in totaal 5 uur toertjes gereden met mijn vriendinnen (Hulda, Anna Jóna en Unnur). Rustig muziekje op, voeten door het raam, lachen, de zon zien opkomen achter de bergen en bijna onmiddellijk terug zien ondergaan... ijslanders weten wat 'genieten van het leven' betekent.
Zondagmiddag zijn we een strandwandeling gaan maken. Maar het zou natuurlijk ijsland niet zijn, moest er niets speciaals zijn. Er kwam zoveel sneeuw uit de richting van de zee dat je die gewoon niet meer zag. Onderweg kwamen we riviertjes tegen waar we via rollende boomstammen moesten over geraken en een vogeltje dat niet meer kon vliegen en in onze handen stierf van de kou. Toen ik terug thuis kwam en even op MSN ging, kwam ik in een gesprek terecht met Annelien (België), Dieter (Amerika) en Véronique (Thailand). Het heeft niet lang geduurd maar was toch een zeer fijne verrassing. Na het avondeten reden we naar een supergroot kampvuur in de bergen en keken naar het vuurwerk dat de stad zelf afschoot.
Toen gingen we bij familie hier in Húsavík. Daar waren ondertussen 20-30 mensen verzameld. We keken allemaal samen naar een komisch tv-programma. Ik blijf de ijslandse humor maar vreemd vinden. Nadien trok iedereen warme kleren aan en ging naar buiten. Het vuurwerk was eigenlijk al de hele dag bezig maar tussen half 12 en half 1 bereikte het uiteraard een climax. Als je denkt dat je ooit een groot vuurwerk gezien hebt, vergeet het! Dit was werkelijk waanzinnig! Overal waar ik keek, knalde vuurwerk (dus een uur aan een stuk). Onvoorstelbaar prachtig!
Rond 1 uur kwam Hulda mij ophalen en samen reden we naar Anna Jóna en Hildur Eva. We hebben weer 3 uur rondgereden tussen de 2 benzinestations omdat er in Baukur maar weinig volk was. Klein detail was wel dat we eerst allemaal een kaart gekocht hadden van 1500 kroon (meer dan 15 euro). Ijslanders kunnen echt geen beslissingen nemen. Daar heb ik mij al vaak aan geërgerd. Ze zeggen altijd: "Misschien gaan we daar naar toe." Zelfs op het moment dat ze in hun auto stappen en je vraagt wat ze gaan doen, zeggen ze: "Ik weet het niet. Ik bel jullie later." Maar ja... het was wel nog een toffe avond.
Kerstmis was niet wit maar rood zoals ze hier zeggen (betekent gewoon dat er geen sneeuw valt). Er lag slechts een klein beetje sneeuw want enkele dagen voor Kerstmis is alles beginnen smelten, typisch. Nieuwjaar hebben we wel wit ingezet. Het is al de hele dag aan het sneeuwen.
Gelukkig nieuwjaar - Gleðilegt nýtt ár og takk fyrir það gamla!
Kerstmis!! Aangezien de meeste mensen nu wel even vakantie hebben, ga ik er een lang verslag van maken. Van maandag tot vrijdag heb ik eigenlijk niet veel gedaan. Mijn vriendinnen waren aan het werken, soms van 9 uur 's morgens tot 3 uur 's nachts. Ik ben (nog eens) gaan zoeken naar werk maar heb weer niets gevonden. Húsavík leeft hoofdzakelijk van het toerisme en dat is er in de winter niet.
Dinsdag ben ik bij de kapper geweest en was blij met het resultaat. Voor Kerstmis gaat iedereen bij de kapper. Andere voorbereidingen die we deze week nog deden: 100 kerstkaartjes schrijven, pakjes maken en opsturen, de kerstboom zetten, het hele huis binnen versieren (er is nu geen enkel leeg plekje meer), ijslandse kerstliedjes spelen tot ik ze helemaal uit mijn hoofd kende, superveel eten gaan kopen (want alles is 3 dagen gesloten), ...
Woensdagmiddag moest ik een half uurtje naar school om mijn rapport te gaan halen en de examens in te kijken. Één van mijn vriendinnen is al voor de 3de keer gebuisd op een bepaald vak (ze werken hier per semester en per vak, niet per jaar zoals in België) en de wet zegt dat je het dan niet meer opnieuw mag doen in dezelfde school. Aangezien de volgende middelbare school meer dan een uur rijden is, stopt ze met school. Er gaan veel mensen stoppen vrees ik. Dan zijn er dus nog minder mensen na nieuwjaar.
Vrijdagavond ben ik kerstkaartjes en pakjes gaan bezorgen bij mijn vriendinnen. Hulda was de laatste en daar ben ik dan gebleven. Ze was pralines aan het maken en daarbij heb ik haar (3 uur!) geholpen. Rond middernacht kwamen Berglind en Hanna Jona nog toe. We waren het er allemaal mee eens dat we vaker moesten afspreken in de vakantie. Daar ben ik zeer blij om want ik heb mij echt verveeld tijdens de week.
Zaterdag kwam heel de familie naar hier om traditioneel ijslands te eten. Het was de beroemde rotte vis (rog, skata in het ijslands) die ongelofelijk naar ammoniak stinkt. Alle kinderen moesten bijna overgeven terwijl ze hun bord probeerden leeg te eten. De volwassenen zaten er maar mee te lachen en foto's te nemen. Zij vinden het blijkbaar lekker. Ja, ik heb het ook geproefd, maar NOOIT meer! (In februari is er een week waarin we alleen dit soort dingen eten...) Ik vond al dat er verdacht veel rugbrauð (zoet brood) en water op tafel stond. Daarmee konden we de smaak nog wegkrijgen. Ik ben er nog altijd niet helemaal uit waarom ze dit eten, maar ik vermoed omdat het eten op Kerstmis dan dubbel zo lekker smaakt.
En toen werd het eindelijk zondag de 24ste, Kerstmis! s Middags aten we rijst met melk (alweer traditioneel ijslands, maar dit is wel lekker). In de kom zat één boon en wie die heeft, krijgt een extra cadeautje. Sverrir was de gelukkige. In de namiddag kwamen nog veel mensen pakjes afgeven en koffie drinken en taart eten. Nadat we ons dan piekfijn gekleed hadden en alle kaarsjes hadden aangestoken, was het grote moment aangebroken.
18u: kerkklokken luiden, stilte, útvarp Reykjavík, gleðileg Jól (radio Reykjavik, zalig kerstfeest) Iedereen laat alles vallen en kust en knuffelt elkaar, bijna met tranen in de ogen. De gezellige sfeer is onvoorstelbaar. Even later wordt er alweer zeer lekker gegeten en nadien is het tijd om de hele stapel pakjes en kerstkaartjes open te maken. Ik kreeg een paar handschoenen, een paar wanten, een muts (ja ze denken blijkbaar dat ik hier bevries), een T-shirt van Húsavík, iets om een kaarsje in te zetten, 2 beeldjes, een CD, 3 kettingen (1 zilveren van Jói en Soffía, en 2 wollen van Sverrir ), zwitserse chocolade (van Rahel), een haarspeld, 5 kaartjes en een boek met prachtige fotos van Húsavík en omstreken (daar ga ik later nog heel nostalgisch in kijken). Sommige mensen waarvan in een cadeautje kreeg, heb ik zelfs nog niet eens gezien. s Avonds ben ik nog naar de middernachtmis geweest met Hulda.
Bedankt iedereen voor de kerstkaartjes! Het doet zeer veel plezier om een briefje van jullie in de bus te krijgen. Aan die (4000 lezers / 16 weken) 250 mensen die wekelijks mijn verhaal lezen (wow dat is veel!): ik weet eigenlijk totaal niet wie jullie zijn dus laat eens iets van jullie horen als je dat nog niet gedaan hebt.
De laatste 3 examens zitten er ook op. Bij wiskunde, chemie en fysica had ik 100% voor het hele semester. Mijn klasgenoten zijn er ook allemaal door. De nachtelijke uitleguurtjes in het jeugdhuis waren dan toch nuttig.
Ik was nog vergeten zeggen vorige keer dat ik mijn essay voor geschiedenis teruggekregen had. Na 3 maanden in Ijsland had ik 3 bladzijden filosofie (in het ijslands) geschreven en de leraar schreef er als commentaar onder dat het te kort was. Zo koel zijn ze dan wel. Er is hier voor mij geen enkele uitzondering gemaakt. Ik doe alles helemaal hetzelfde als de ijslandse studenten. Maar mij hoor je niet klagen hoor. Het is veel leuker om op die manier te slagen voor alle examens.
Donderdag heb ik nog eens een prachtig noorderlicht gezien. Dat was lang geleden omdat er geen heldere hemel was (door de sneeuw en bijhorende wolken). Noorderlicht is zo ongelofelijk betoverend! Als het niet zo koud was, zou ik er de hele nacht naar blijven kijken. Groene slingers, dansend door de lucht. Eigenlijk iets dat iedereen in zijn leven zou moeten gezien hebben. Voor jullie het vragen: foto's maken is onmogelijk.
Sinds dinsdag komen de 13 kerstmannen één voor één. Dan krijgen de kinderen elke dag iets kleins in hun schoen. Stekkjastaur, Giljagaur, Stúfur, Þvörusleikir, Pottaskefill, Askasleikir, Hurðaskellir, Skyrgámur, Bjúgnakrækir, Gluggagægir, Gáttaþefur, Ketkrókur en Kertasníkir wonen in Myvatnssveit (niet ver van Húsavík). Nu zijn het vriendelijk mannen maar vroeger werden ze gebruikt om de kinderen schrik aan te jagen, vooral hun moeder Grýla. De laatste kerstman komt op 24 december. Om stipt 6 uur 's avonds begint Kerstmis.
Volgende donderdag is het de kortste dag van het jaar, minder dan 3 uurtjes licht. Samen met de sneeuw en het ijs (waardoor buiten lopen bijna onmogelijk geworden is) begint dat toch zijn effect te hebben. Ik word gewoon moe van niets te doen. Vrijdag en zaterdag waren er 2 fuiven die telkens maar na 12 uur begonnen en dus ben ik niet geweest. Iedereen die ik vroeg of ze naar de fuiven gingen, antwoordde: "Misschien. Ik weet het niet. Ik ben zo moe." Die 'misschien' is soms echt vervelend want je kan nooit iets deftigs plannen. Ze zeggen ook altijd dat ze nog gaan bellen maar dan doen ze dat nooit. Gewoon typisch ijslands. In België hangen ze dan constant aan de telefoon en zou je 2 dingen tegelijk moeten kunnen doen. En zo is het altijd iets, niet waar?
Niet te geloven! Het is nu al 2 maanden aan het vriezen (tot -15° soms) en voor volgende week voorspellen ze 2 dagen tot 8°! Iedereen zat met de handen in het haar naar het weerbericht te kijken. Best grappig. Maar zie ik daar mijn witte Kerst wegsmelten? Vanaf donderdag zou het wel weer vriezen dus er is nog hoop.
Annelien: sorry maar die veiligheidscode kan er niet af. Ik zou het anders ook wel willen want mijn ijslandse vrienden hebben al willen reageren maar dat gaat om de één of andere reden niet op hun laptops door die veiligheidscode.
Aan iedereen: Gleðileg Jól! Of ook wel zalig Kerstfeest!
Na het lange bericht van vorige week, zal ik het wat korter houden nu. Deze week stonden dus examens op het programma. Woensdag had ik ijslands, waarvoor ik 9 haalde. Donderdag had ik geschiedenis. Die leraar houdt helemaal geen rekening met het feit dat ik niets van de cursus begrijp en daarom had ik het niet geleerd. Maar toen ik mijn examen kreeg bleek het allemaal parate kennis te zijn en dus heb ik het maar ingevuld (in het Engels want ijslandse filosofie is echt te moeilijk). Vandaag heb ik bijles fysica gegeven in Tún (het jeugdhuis) aan heel mijn klas. Dat was wel even stressen zo 4 uur babbelen in het ijslands voor zoveel mensen...
Vrijdag zijn we naar Akureyri gegaan om een paar kerstcadeautjes te kopen. Zaterdag was het kerstconcert van het kerkkoor waar Soffía in zingt. Ik was niet overtuigd deze keer, waarschijnlijk omdat de gemiddelde leeftijd bij de vrouwen 50 was, en bij de mannen 60. De kwaliteit van de zang was er naar. Ik vond ook dat het te lang duurde. Het concert zelf was anderhalf uur, maar we moesten er al een uur op voorhand zijn om zitplaats te hebben. Het deed mij wel heel erg denken aan hoe ik zelf in een ver verleden met het koor kerstliedjes zong in Wenen. Fijne gedachte.
Ik ga vaker mijn adres op mijn weblog zetten zoals 3 weken geleden. Deze week heb ik meer post gekregen dan in de 3 maanden daarvoor samen. DANKU danku DANKU!! Ik schrijf zeker iedereen een brief (met foto) terug.
Verder wordt Kerstmis natuurlijk steeds groter. Deze week is de kerstboom gekomen, heb ik pakjes gemaakt voor mijn familie en vrienden hier, heb ik kerstkaartjes geschreven en er een paar moeten vertalen in het frans voor Soffía (wat totaal niet meer gaat met al dat ijslands in mijn hoofd), werd alles versierd met lichtjes (ramen, daken, bomen, trappen, verkeersborden, lantaarnpalen, kerkhoven, fabrieken,... je kan het zo gek niet bedenken of er hangen lichtjes aan)...
Het was weer een tof weekje waarin veel gebeurd is. Ik ga al op voorhand zeggen dat er nieuwe foto's op mijn fotosite staan. Die zullen sommige dingen die ik vertel duidelijker maken. Ik heb gemerkt dat mijn verslagen altijd beginnen bij donderdag en dat zal deze keer niet anders zijn. Maandag tot woensdag staat precies alleen uitslapen op het programma.
Donderdag viel er een lesuur weg omdat de lagere school een showtje had gemaakt voor 1 december, wat hier een speciale dag is. Ik heb zeker aan 10 mensen gevraagd wat er juist gebeurde in 1918 maar niemand wist het. Wikipedia zegt: voornamelijk studentenfeest ter gelegenheid van de afscheiding van Denemarken in 1918. 's Avonds ben ik naar een soort toneel geweest van het laatste jaar van de lagere school (= 3de middelbaar in België). Het verbaast mij altijd weer hoe goed iedereen kan zingen en hoe origineel de dingen zijn die ze op het podium brengen. Na dit geweldige optreden ging ik met Hulda, Hanna Jona en Gulla nog wat rijden. Nu ja, rijden... het was eigenlijk eerder racen met de jongens in een andere auto, dansen, meebrullen met de muziek en ondertussen nog wat liefdesverhalen vertellen en tips geven. Zo tegen 12 uur besloten we eens naar huis te gaan want de volgende dag was het natuurlijk nog school.
Vrijdag na school zei Hulda iets dat ik begreep als 'een examen gaan kopen'. Toen ik er nadien uitleg over vroeg bleek dus dat de leerkrachten effectief hun examens van vorig jaar verkopen aan de leerlingen en dit jaar ongeveer/helemaal hetzelfde examen geven. Eerst leerlingen buizen en dan het examen verkopen... goede bijverdienste. Rare leerkrachten. Die van fysica gaf zelfs les met een rode clownsneus omdat UNICEF dat verkocht. Ik verbaas mij hier echt nog elke dag over iets anders. Om 18 uur zakte iedereen af naar het centrum waar een grote kerstboom was gezet. Er heerste weer zo'n magische sfeer: kerstliedjes van het kinderkoor, de handen om een bekertje warme chocomelk geklemd, 4 van de 13 kerstmannen kwamen en deelden snoepjes uit, kinderen dansen rond de kerstboom, de burgemeester spreekt het volk toe, ... Soms heb ik niet het gevoel dat ik in een ander land zit, maar dat ik gewoon terugkeer in de tijd. Ja, je las het goed: in ijsland zijn er 13 kerstmannen die één voor één komen (de laatste op Kerstmis zelf, wat hier 24 december is) en dan weer één voor één gaan. Ze hebben allemaal een eigen karakter en elke dag gebeurt er iets speciaals.
Vrijdagavond, eigenlijk al zaterdag, om 24 uur begon er nog een feestje met optreden van de bekende zanger/DJ Páll Óskar (hoewel bekendheid natuurlijk heel relatief is in een land met 300.000 inwoners waar iedereen elkaar kent via 1 tussenpersoon). Foute muziek en de hele CD van de laatste Eurosong moesten er aan geloven. Dat is trouwens nog een obsessie hier. Als ik zeg dat ik van België ben, beginnen mensen meestal Je t'adore, J'aime la vie of Sanomi te zingen. Omdat het feestje in een zaal in de lagere school was, mochten ze vanaf 16 jaar binnen en was er geen alcohol. Op een uiterlijke transformatie na, bleef iedereen dus ongeveer zichzelf.
Zaterdag hebben ze ergens een eindje van hier met een grote boor in een paar kabels geboord waardoor er de hele dag geen internet, tv, radio, telefoon, betalen met bankkaarten, enz was. Niet dat ik dat zo erg nodig heb, maar het geeft toch het gevoel dat je afgesloten zit van de rest van de wereld. Meestal word je je pas bewust van iets als het wegvalt. Dat geldt voor veel dingen hier. 's Middags hebben we thuis laufabrauð gemaakt voor Kerstmis, 50 stuks. Laufabrauð is een soort brood dat er uitziet als een pannenkoek en dat je in een geimproviseerde frituurpan bakt. 's Avonds ben ik tot bij Hulda gestapt, waar Anna Jona na een tijdje ook toekwam. We hielden een kerstfotoshoot en gingen nadien nog 2 uur rúnta (toertjes rijden), waar we een tof beestje ontmoetten... (foto volgt later) Ik hou wel van de ijslandse vriendschappen. Meisjes gaan zo helemaal anders met elkaar om. Sommige mensen hier ken ik bijna beter dan sommige van mijn vrienden in België. Het is moeilijk om uit te leggen.
Vandaag, zondag, staat er niet veel meer op het programma hoewel je dat natuurlijk nooit zeker weet. Meestal bellen ze 2 minuten op voorhand om te zeggen dat ze op weg zijn om mij te komen halen om ergens naar toe te gaan.
Dit wordt een lang verslag maar ik ga toch nog wat antwoorden op jullie reacties:
Véro: Gelukkige verjaardag! Ik weet nog niet zeker of ik ga skiën want ik heb nog niemand gevonden om ski's van te lenen. Maar ik zal zeker aan jou denken met Kerstmis. In Bangkok is kerstversiering zeg je? Thai zijn toch boeddhistisch?
Lieven: Já ég ætla að skrifa á íslensku aftur. Og nei Zappa ég borða ekki gulur snjór! En ég er buín að borða Lýsi. Rosalega vont! Þegar þér finnst það gott, ég skal koma með Lýsi fyrir þig til Belgíu! Lumbago, ég veit það ekki. Ég bíða núna bara. Og Hulda getur nudda.
Els: Geen belgische sneeuw eten! Hoewel je dit jaar waarschijnlijk niet echt sneeuw zal te zien krijgen.
Annelien: Ja ik moest er ook aan denken. Eigenlijk denk ik vaak terug aan ons klasje. Ik heb wat opgezocht over een lumbago en het doet wel op dezelfde plaats pijn maar ik zal dit jaar op de ijslandse dokters moeten vertrouwen. Wat ik al tegen Lieven zei: ik wacht voorlopig gewoon tot het overgaat en als het te erg wordt, kan Hulda masseren. En natuurlijk duim ik voor jullie examens!
Ik begin nu aan mijn laatste schoolweek. Nadien zijn het 2 weken examens en dan 2 weken Kerstvakantie. Maar examens reken ik eigenlijk ook al tot vakantie omdat ik daar niets voor moet leren. 6/12: ijslands, geen idee wat ik daarvoor moet kennen. 7/12: geschiedenis, 60 blz doorlopende tekst (van een powerpoint afgeschreven) waar ik geen woord van begrijp. Ik heb dus al van in het begin gevraagd om dat examen niet te moeten meedoen. Het zou kunnen dat ik het wel nog moet doen, maar dan kan ik dat toch onmogelijk leren. 11/12: fysica, simpel. In België buisde ik daar altijd op en hier haal ik 10en zonder ervoor te leren terwijl de rest van mijn klas buist. 13/12: chemie, idem. Maar de leraar heeft mij daarnet verzekerd dat hij mij geen 10 geeft deze keer. 15/12: wiskunde, idem. Het is zelfs openboekexamen! En dat terwijl we in de WeWi zeker 10 keer zoveel leerstof zagen. Daarbij staan de integralen ook nog eens mooi gesorteerd per techniek die je moet gebruiken. Als ik zeg dat ik vorig jaar elke dag 2u45 studie had op internaat, bekijken ze mij alsof België weet-ik-veel-wat is. Die laatste examenweek zal ik dus waarschijnlijk meer leerkracht zijn dan student. Maar dat is goed voor de sociale contacten en dus vind ik het niet erg.
Dinsdag was ik tijdens de sportles op de trampoline aan het springen toen er ineens iets in mijn rug schoot. De volgende dag was het al genezen maar toen ik donderdag ging ropeskippen, was het terug en veel erger. Ik kon bijna niet meer stappen en moest dus naar de dokter. Na lang wachten (bij de 'spoed' namen ze de telefoon niet op, kan het typischer?), hebben we er dan toch één gevonden die vrij was. - Doet het hier pijn? - Ja. - Hier, neem deze pijnstillers. Normaal neem ik dat nooit maar nu was het echt nodig. De dokter zei ook dat ik in de hotpot moest gaan. Dat heb ik dus maar gedaan met een paar vriendinnen. Omdat het er nogal 'hot' was, gingen ze sneeuwballen halen om te eten. En dan bekeken ze mij weer alsof ik van Mars kwam toen ik zei dat ik nog nooit sneeuw gegeten had.
15 uur in een auto zitten is niet erg goed voor rugpijn en daarom ging ik niet mee op de geplande trip naar Reykjavik. Ik stelde voor om op Sverrir te passen terwijl Soffía en Jói alleen gingen. Na lang twijfelen vonden ze het een goed idee. Het was een fijn maar zeer vermoeiend weekend. Zaterdag hebben we ons nog eens een weg gebaand door de sneeuw om te gaan zwemmen. Het verschil tussen het water en buiten is 50°. In bikini door de sneeuw lopen is ook niet alles. Je moet constant opletten dat je haar niet bevriest. Zaterdag is nammi-dag en dus gingen we na het zwemmen naar Kasko, de supermarkt. (nammi = snoep, wat is ijslands toch een makkelijke taal ) Soffía heeft een keer of 20 gebeld om te vragen hoe het ging waardoor de 'allt gott' op het einde iets minder gemeend klonk. In het begin ergerde ik mij wel aan verschillende dingen die ze deed maar dat is nu al beter. Alleen als ik heel moe ben, komt dat nog eens boven (en aangezien Sverrir dit weekend 2 keer om half 7 aan mijn bed stond...). Het zal ook wel door de duisternis komen. Iedereen loopt er maar met kleine oogjes bij. Ze komen ofwel slapend ofwel helemaal niet naar school. Dus het is misschien nog niet zo abnormaal dat ik moe ben van niets te doen.
De skipiste ligt vlak achter onze school en ging vandaag open. Als ik van iemand ski's kan lenen, ga ik dus binnenkort voor de eerste keer skiën. Daar kijk ik al naar uit.
De kerstobsessie begint zich meer en meer te uiten. Het aantal kerstlichtjes in de stad neemt elke dag toe en dat geeft een zeer gezellige sfeer. Die sfeer groeit ook binnenshuis. Dit weekend hebben we allemaal samen koekjes gebakken voor Kerstmis en gisteren hebben we ze met gekleurde suiker beschilderd. Sommige dingen zijn zo sprookjesachtig. Één van de komende weken zal ik nog wat typische dingen opschrijven die ze doen met Kerstmis maar nu weet ik natuurlijk nog niet alles. Ik hou mijn ogen open voor al dat prachtigs. In België vond ik Kerstmis altijd zo onecht omdat niemand gelooft in de reden van het feest. Maar hier is het zo geweldig om te zien hoe iedereen naar dat streepje licht toeleeft. Momenteel schijnt de zon van half 11 tot half 4, maar de kortste dag is pas 21 december natuurlijk.
Nu ik toch over de zon aan het praten ben, zal ik nog maar eens een weerbericht brengen. De temperaturen schommelen zo rond -5°. Vrijdag wou Jói met mij naar Myvatnssveit rijden omdat het daar altijd nog wat kouder is dan in Húsavík. De thermometer gaf -16° aan. Zaterdag was het er zelfs -20° maar ik was daar toen (gelukkig?) niet. Ik vind de koude eigenlijk nog wel meevallen zolang er geen wind is. Die wind drukken ze uit in m/s in plaats van km/u zoals in België. Dat zegt genoeg zeker? Momenteel schijnt de zon en dat is echt prachtig op het besneeuwde Húsavík.
Het sneeuwt nog elke dag een beetje en daar genieten de kinderen heel erg van. Sneeuwmannen zeg je? Nee hoor, iglo's! Kinderen klimmen op de daken en springen eraf in de sneeuwbergen of glijden met sledes naar beneden.
Voor de rest gaat alles zijn gewone, trage gangetje. Vandaag bijvoorbeeld waren slechts een derde van de leerlingen in de les geschiedenis en dus werd die maar gewoon afgelast. In ijslands speelden we Trivial Persuit en in sport was het badminton met 3 tegen 3, kwestie van niet te veel te moeten lopen.
Het enige negatieve dat ik momenteel kan bedenken is de post. Nu blijkt dat een verjaardagskaart van de rope skipping verloren gegaan is. Een brief naar Thailand komt zelfs sneller aan dan één naar Ijsland. Geloof je dat nu? Als je een brief wil schrijven is de gouden raad dus om je adres op de achterkant te zetten. Zorg er ook voor dat je duidelijk Iceland schrijft en niets dat lijkt op Ireland want die fout wordt volgens Soffía vaak gemaakt.
Al de hele week waait een sneeuwstorm door ijsland. Je ziet geen hand voor ogen, auto's zijn helemaal ondergesneeuwd (je ziet ze dus effectief niet meer staan!), op sommige plaatsen ligt 2 meter sneeuw, winden van 30 m/s,... Daarnet ging ik bij Hulda en Hanna Jona om chemie te leren/uitleggen en omdat het niet te doen was met de auto, ben ik te voet gegaan. Ik waande mij echt op de Noordpool. De wind blies mij gewoon van de baan (voor zover ik zag waar die baan lag). Ik zat op een bepaald moment tot aan mijn buik in de sneeuw en dat voelde heel claustrofobisch.
Ook gisterenavond ging ik naar Hulda en Hanna Jona om fysica te leren/uitleggen. Het was natuurlijk wel leren op z'n ijslands. Nu begrijp ik waarom hun punten zo slecht zijn. Maar gisteren en vandaag waren 2 geweldige avonden. Ik begin eindelijk een aantal goede vriendinnen te hebben. Dat doet (om het zacht uit te drukken) deugd. Nu ik mijn verslag toch in omgekeerde volgorde aan het geven ben, doe ik maar voort. Eerder die avond ben ik met Soffía naar een gospelmis geweest. In ijsland zijn ze protestants en ik wist niet dat er zoveel verschillen waren met de katholieke kerk. Er was een zeer gezellige sfeer in de kerk, veel jonge mensen, iedereen moest een kaarsje aansteken (geen hosties), de priester stond bijna tussen de mensen en had een interessante preek,... Heel positief dus.
Zaterdag had ik ook al leerstof van school uitgelegd. Deze keer wiskunde aan Hulda. Maar werken gebeurt natuurlijk nooit zonder plezier dus zijn we 's avonds samen naar Baukur geweest. Daar speelde de ijslandse winnaar van Idool. Uiteraard gingen we niet onmiddellijk feesten; eerst rúnta tot half 1 met Hildur Eva en Aníta. Nu begon het drinken al in de auto omdat alcohol veel te duur is in een café (anders ook maar kom). In Baukur zelf was het ongeveer hetzelfde als ik vorige keer beschreven heb, alleen meer zatte mensen. Tegen 3 uur had iedereen als enige doel niet omver te vallen.
Ik begin mij nu echt goed te voelen hier. Het ijslands lukt al degelijk. Ik denk zelfs in het ijslands, begrijp veel en ben helemaal niet bang om fouten te maken als ik spreek. Daardoor kan ik ook makkelijker contacten leggen met mensen en volgen de vrienden vanzelf. Daar ben ik zeer blij mee. Ik pas mij helemaal aan aan de ijslandse gebruiken. Wat ik vroeger raar vond, begin ik onbewust over te nemen. Ik voel mijzelf beetje bij beetje veranderen en dat is een heel vreemd gevoel.
Jæja... De winterslaap is volgens mij nu wel begonnen. Dat wil zeggen dat alles nog wat trager gaat, of zelfs helemaal niet. Maar net toen ik mij in wiskunde met het tempo leek te verzoenen, gebeurde er iets wat mij letterlijk wakker schudde: een aardbeving! Vrij serieus wel: 5 op de schaal van Richter. Iedereen was erg geschrokken en achteraf zaten we met de slappe lach om de spanning weg te krijgen. Gelukkig is er geen schade.
Later op de week zijn we nog eens gaan zwemmen met zowat alle meisjes van mijn leeftijd. Het was één van de leukste dingen die ik in lange tijd gedaan had. Iedereen was zo opgewekt en betrok mij zelfs bij de gesprekken! Na het zwemmen stonden ze allemaal samen (en naakt uiteraard) te zingen en dansen onder de douche. Iedereen is zo zonder complexen.
Omdat ik weer een rustig weekend tegemoet ging (lees: niets doen), besloot ik vrijdag op zoek te gaan naar werk. Húsavík kennende zat die zoektocht er na 2 winkels op. Voorlopig was er niets maar ze gaan mij in december terugbellen. Hopelijk vind ik iets want al mijn vrienden werken hier in het weekend en ik heb nooit iets te doen.
Deze morgen begon weer goed. Op typische maandagmorgenstijl sleur ik mij veel te vroeg uit bed. Met gesloten ogen maar toch zeer gehaast, werk ik mijn cornflakes naar binnen. Even later in de vrieskou naar school om daar te vernemen dat de leerkrachten van de eerste 3 lesuren niet op school zijn. Dus weer een gevecht met de koude temperaturen op weg naar huis.
Véro:
Zoals ik al zei werken de meeste jongeren, en als ze niet werken, wordt er inderdaad veel geslapen. Baukur is donderdag, vrijdag en zaterdag open maar daar zijn eigenlijk zelden fuiven. Over kerstverlichting hebben ze echt wetten moeten opstellen omdat iedereen daar veel te vroeg mee begint. Maar niemand houdt zich eraan natuurlijk. Mijn tante is zelfs al begonnen met 80 kerstkaartjes te schrijven. Lichte obsessie dus... Heel erg bedankt voor jouw kaartje! Je kan wel raden wanneer je er eentje terugkrijgt zeker? ;-)
Lieven: Ég vóna að þið hafið snjór í vetur. Mig langar bara hvít jól. Ég hafði það aldrei.
Els: Die patatten eten ze met schil op. Iedereen ziet er verfromfraaid uit maar aangezien ze bijna enkel jeans of trainingsbroeken dragen, valt dat niet zo op. Ik doe mijn best om elke week iets te schrijven, ook al heb ik eigenlijk helemaal niets te melden...
Dorien: Ja, ijslanders hebben rare gewoontes, veel meer dan je zou denken van zo'n westers land. Eens je in de cultuur ingewerkt bent, lukt het beter om alles te begrijpen. Maar zover ben ik ook nog niet helemaal.
Annelien: Echte sauna's zoals ze die in Finland hebben, vind je hier niet. Er is wel een soort stoombad dat er mee te vergelijken is. De enige brief die ik al uit België gekregen heb, was 2 dagen onderweg. Bij de 5 brieven die ik al naar België geschreven heb, duurde het inderdaad langer. En ja dat is een hint.
Elin: Já, allt í lagi hérna í Húsavík. Og í Ísafjordur? Það er frost en bara litið snjór núna. Kannski meira á morgun. Ég vóna það. Sjáumst kannski eftir haustpróf! Nei nei, ég er ekki gríííínast. ;-) Skrítið tungumál en mér finnst það mjög falleg.
Het zal een kort verslagje worden deze week want ik heb eigenlijk zo goed als niets gedaan. Woensdag en donderdag lag ik ziek in bed. Vrijdagavond was er 'eighties party' in Tún. Twee meisjes waren verkleed, vijf meisjes dansten, de rest stond erbij en keek ernaar. Feest! Omdat ik mijzelf had voorgenomen wat meer naar de mensen te gaan, heb ik ook even gedanst. Maar na een uurtje stak dat natuurlijk dik tegen en toen ben ik naar huis gegaan. Ik denk dat ik daar voorlopig maar eventjes niet meer binnenga. Buiten was het 0° en dat voelt warm aan als je van -5° komt. Het nadeel was wel dat de sneeuw smolt en dat maakte de weg spekglad. Hoe ik onderweg niet op mijn gezicht ben gevallen, is mij nog steeds een raadsel.
Zondag ben ik eventjes gaan zwemmen met Hulda en Anna Jona. Tot zover mijn weekend.
Mijn verjaardagscadeautje is ook eindelijk aangekomen. Het is een maand onderweg geweest. Een brief duurt 2 dagen.
Laten we er nog een paar wist-je-datjes bij gooien: - Wist je dat de meeste jongeren niet naar school komen als het donker is? Nu is dat nog enkel het eerste en het laatste lesuur, maar in de winter... - Wist je dat ze soms zelfs in pyjama naar school komen? - Wist je dat ze nooit kleren strijken? - Wist je dat ze nooit aardappelen schillen? - Wist je dat het woord 'kerstmis' hier elke dag wel eens valt? Mijn broertje leert mij alvast de kerstliedjes.
Vorige week kregen mijn mede-studenten in Saga (geschiedenis) de opdracht om een soort essay te schrijven van 1500-2500 woorden. Ik denk niet dat ik dat moet doen maar ga het toch proberen. Dan hebben mijn nota's misschien nog enig nut. Het enige wat we in die les moeten doen, is doorlopende tekst van een powerpoint overschrijven. Ik heb al 36 bladzijden waar ik zo goed als niets van begrijp. Kwestie van het positief te bekijken: zo leer ik de verleden tijd in het ijslands.
Van vrijdag tot maandag was het herfstvakantie en dus gingen we voor een weekendje naar Reykjavík. Onderweg heb ik 7 uur de tijd gehad om het mooie ijslandse landschap te bewonderen. Toen we dan eindelijk in de stad aankwamen, wou Soffía eerst nog helemaal rondrijden om mij alles te tonen. We bleven overnachten bij haar zus. Mijn nicht is ook vegetariër en was daarom heel enthousiast om mij te ontmoeten. Ik wou eigenlijk vroeg gaan slapen maar ze vroeg om mee uit te gaan dus dat heb ik maar gedaan. Zaterdag zijn we naar Gullfoss en Geysir geweest. De oude Geysir deed het niet meer maar Strokkur wel. Het is mij jammer genoeg niet gelukt om een foto te nemen zonder toeristen. Bij Gullfoss (een waterval) had ik weer zo een ik-kan-mijn-camera-niet-wegsteken-moment, niet te beschrijven. Op de terugweg naar Reykjavík zijn we nog ergens koffie gaan drinken bij iemand anders van de familie en nadien had ik afgesproken met Hélène, Karen en Michelle (de Belgische AFS-meisjes). Ze hebben mij een paar leuke plekjes laten zien. Eigenlijk is Reykjavík een zeer mooie stad, totaal niet te vergelijken met andere hoofdsteden. Sverrir was al lang aan het zagen om eens te gaan schaatsen dus dat hebben we zondag gedaan. Andres ging mee en dat was wel zeer fijn. Nadien zijn we nog naar een tentoonstelling geweest over ijslandse geschiedenis in Perlan (een gebouw van waar je over heel Reykjavík kan kijken). Maandag heb ik Michelle terug ontmoet omdat zij ook geen school had. We hebben gewoon wat rondgelopen en zijn een echte warme chocomelk gaan drinken in een organische koffieshop. Het deed deugd om nog eens echt de slappe lach te hebben. Reykjavík voelde in alle opzichten als een stapje terug naar België: veel mensen, verkeerslichten, parkeerplaats zoeken, uitgaan met alternatieve vriendjes van mijn nicht (ipv de poppetjes uit Húsavík), betere muziek dan enkel de 10 liedjes van FM957,... Maar niet veel later zat ik opnieuw in de auto, klaar voor een lange rit naar het noorden. Bij elke stop werd het gevoelig kouder. Een eindje voor Akureyri belandden we zelfs in een sneeuwstorm. Je zag het verschil niet meer tussen de besneeuwde bergen en de witte lucht, best gevaarlijk. Deze ochtend was het -5°C. In Húsavík ligt naar belgische normen ook veel sneeuw (20 cm), maar volgens de ijslanders is dit nog niets.
Rahel is van familie veranderd. Ze woont nu bij Ólafía, wat ons familie maakt. Donderdagavond zijn we een kijkje gaan nemen in Baukur. Er was niet zoveel volk en net toen ik terug naar huis wou gaan, begonnen 2 meisjes tegen mij te praten. Ze waren naar België (Werchter vooral) geweest en vertelden honderduit over hoe geweldig ze het daar vonden. Één van hen gaat waarschijnlijk volgend jaar in Gent studeren, de andere gaat vrijwilligerswerk doen in India. Ik was de klok een beetje uit het oog verloren, tot Soffía mij een berichtje stuurde: "Ik weet dat je 18 bent, maar zou je nu niet naar huis komen?". Het was 12 uur en ik moest de volgende dag naar school.
Daar zat ik met kleine oogjes natuurlijk. In de les wiskunde waren we met de volle 2 leerlingen! Omdat Björgvin voetbal zat te spelen op zijn computer, ging de les snel voorbij en mochten we ook snel naar huis. 's Avonds was het griezelen geblazen in Tún (het jeugdhuis) omdat het vrijdag de 13de was. Er wordt al lang verteld over geesten in dat huis en aangezien ze allemaal heel erg in dat soort verhaaltjes geloven, zat de sfeer er goed in. Alle lichten waren uit en iemand speelde zware basnoten op de piano. Een jongen kwam op het idee om verstoppertje te spelen. Ik zat samen met Ólafía en Veigar in een klein kamertje in de kelder tussen lege kartonnen dozen en oude matrassen. 'k Moet zeggen dat ik mij daar toch ook niet op mijn gemak voelde. Om 12 uur hebben we naar 'Masters of horror' gekeken, een (hoe kan het ook anders) zeer slechte horrorfilm. Het zou een geweldige avond geweest zijn, ware het niet dat er behalve Ólafía en Rahel weer niemand tegen mij gesproken heeft. Iedereen is wel vriendelijk als je hen iets vraagt, maar zelf eens met mij komen praten, doen ze nooit. Vrienden maken is hier echt niet simpel. Als dan iedereen in België het nog eens veel te druk heeft om 5 minuten naar mij te luisteren, of beter nog: mij gewoon vergeet, dan blijft dat dipje van vrijdagavond wel makkelijk het hele weekend nazinderen. Geen verwijten, gewoon hoe het is.
Veel tijd om te bezinnen had ik echter niet want zaterdag vertrokken we al vrij vroeg om een wandeling te maken van ongeveer 5 km rond een meer. Het was prachtig, alleen jammer van de wind. 's Avonds ben ik met Rahel, Ólafía en Andres (een jongen uit Duitsland die met AFS in Reykjavík zit) weggegaan. Aangezien er buiten niets te doen was en Andres onze huizen wou zien, hebben we bijna de hele tijd in mijn kamer gezeten. Het was heel gezellig om te praten over alle verschillen tussen onze 4 landen. We hebben ook in mijn plakboek gekeken. Dat heeft al erg dienst gedaan. Om 12 uur moest Andres naar huis en dan ben ik nog eventjes naar Baukur geweest. Daar viel weer niet veel te beleven maar ik ben er toch nog tot 2 uur gebleven. Dan bracht Hildur Eva mij naar huis.
Zondag stond er nog een uitstap op het programma. We gingen watervallen bezoeken. Jammer dat het weer opnieuw zo slecht was en we daardoor een groot deel van de schoonheid gemist hebben, maar het was nog steeds indrukwekkend. We wandelden tussen de 3 watervallen: Dettifoss, Selfoss en Hafragilsfoss. Het was slechts 1,4 km maar we hebben er toch een uur over gedaan omdat er geen pad was maar enkel rotsen. Na de tocht stond ons een ijslandse picknick te wachten (rechtstaand omdat alles nat is, warme chocomelk en skyr). Daarna waren we nog uitgenodigd voor koffie bij familie in Myvatnssveit. Aangezien alle vrouwen zeer goed zijn in het bakken van taart en wafels, mocht dat natuurlijk niet ontbreken. Voor de verandering ben ik eens om 9 uur in mijn bed gekropen.
Maandag op school kwam een gehandicapte vrouw spreken. Ze was slechts een halve meter groot, had geen armen of benen en moest dus altijd neerliggen. Spijtig genoeg begreep ik zo goed als niets van wat ze vertelde. Na school voelde ik mij niet helemaal goed en dus heeft Soffía mij dik verwend met warme chocomelk en ijs. Ik moest zelfs niet naar school de volgende dag. Om een echte ijslander te zijn, had ik moeten thuisblijven maar ik ben toch geweest.
Daarnet ben ik gaan zwemmen. Buiten vriest het maar in het water is het zo'n 40°C. Heerlijk gewoon! Er wordt gezegd dat het zwembad de zonneschijn is voor ijslanders. In het begin vond ik dat vreemd. Nu begrijp ik het maar al te goed.
De eerste sneeuw is gevallen, de temperaturen durven al eens onder nul duiken, de dagen worden zichtbaar korter en de eerste kerstlichtjes worden bovengehaald. De ijslandse winter staat voor de deur!
Vorig weekend hadden we AFS-kamp. Daarvoor moesten we eerst meer dan een uur rijden naar Akureyri en dan een klein uurtje vliegen naar Reykjavík. AFS had een e-mail gestuurd met de wegbeschrijving naar het kantoor: "to get to the bus station where bus number ? goes you will need to walk 350 meters". Iedereen is dus dik verloren gelopen. Geweldige organisatie. De activiteiten waren niet echt zinvol maar het was gewoon heel fijn om iedereen terug te zien. Zaterdagavond was er een talentenshow met veel spelletjes en grappige toneeltjes. Omdat de AFS-vrijwilligers op het aankomstweekend al aangedrongen hadden om wat Rope Skipping te tonen, heb ik dat ook maar gedaan. Ik ga dus internationaal. Zondag hebben we nog een uitstap gemaakt naar Þingvellir maar doordat het weer zo slecht was, zijn we daar niet lang gebleven. We waren bang dat de vlucht naar Akureyri afgelast zou worden (zoals die naar Isafjordur) maar ze ging uiteindelijk toch door. Het was wel nogal gevaarlijk om te landen maar we zijn er geraakt.
Veel meer is er deze week niet gebeurd. Ik ben alleen zeer teleurgesteld in de post. Mijn verjaardagscadeautje is namelijk spoorloos verdwenen. Het is nu 2 weken geleden in België vertrokken. We hebben rondgebeld maar niemand weet waar het is.
Dat bal is 23 februari. Ik dacht eerst dat ik niet zou gaan omdat ik geen kleren heb (en als ik er koop, kost dat dubbel zoveel als in België). Maar Hulda belde ineens donderdag. Ze zei dat ze mij nog geen verjaardagscadeautje gekocht had en dat ze mij een kleed wou kopen. 
De hemel was blauw met een roze schijn van de ondergaande zon. Zuiver zoals je dat alleen in ijsland ziet. Eigenlijk verbaas ik mij hier nog elke dag over de schoonheid van de natuur.
