Ik begin nu aan mijn laatste schoolweek. Nadien zijn het 2 weken examens en dan 2 weken Kerstvakantie. Maar examens reken ik eigenlijk ook al tot vakantie omdat ik daar niets voor moet leren. 6/12: ijslands, geen idee wat ik daarvoor moet kennen. 7/12: geschiedenis, 60 blz doorlopende tekst (van een powerpoint afgeschreven) waar ik geen woord van begrijp. Ik heb dus al van in het begin gevraagd om dat examen niet te moeten meedoen. Het zou kunnen dat ik het wel nog moet doen, maar dan kan ik dat toch onmogelijk leren. 11/12: fysica, simpel. In België buisde ik daar altijd op en hier haal ik 10en zonder ervoor te leren terwijl de rest van mijn klas buist. 13/12: chemie, idem. Maar de leraar heeft mij daarnet verzekerd dat hij mij geen 10 geeft deze keer. 15/12: wiskunde, idem. Het is zelfs openboekexamen! En dat terwijl we in de WeWi zeker 10 keer zoveel leerstof zagen. Daarbij staan de integralen ook nog eens mooi gesorteerd per techniek die je moet gebruiken. Als ik zeg dat ik vorig jaar elke dag 2u45 studie had op internaat, bekijken ze mij alsof België weet-ik-veel-wat is. Die laatste examenweek zal ik dus waarschijnlijk meer leerkracht zijn dan student. Maar dat is goed voor de sociale contacten en dus vind ik het niet erg.
Dinsdag was ik tijdens de sportles op de trampoline aan het springen toen er ineens iets in mijn rug schoot. De volgende dag was het al genezen maar toen ik donderdag ging ropeskippen, was het terug en veel erger. Ik kon bijna niet meer stappen en moest dus naar de dokter. Na lang wachten (bij de 'spoed' namen ze de telefoon niet op, kan het typischer?), hebben we er dan toch één gevonden die vrij was. - Doet het hier pijn? - Ja. - Hier, neem deze pijnstillers. Normaal neem ik dat nooit maar nu was het echt nodig. De dokter zei ook dat ik in de hotpot moest gaan. Dat heb ik dus maar gedaan met een paar vriendinnen. Omdat het er nogal 'hot' was, gingen ze sneeuwballen halen om te eten. En dan bekeken ze mij weer alsof ik van Mars kwam toen ik zei dat ik nog nooit sneeuw gegeten had.
15 uur in een auto zitten is niet erg goed voor rugpijn en daarom ging ik niet mee op de geplande trip naar Reykjavik. Ik stelde voor om op Sverrir te passen terwijl Soffía en Jói alleen gingen. Na lang twijfelen vonden ze het een goed idee. Het was een fijn maar zeer vermoeiend weekend. Zaterdag hebben we ons nog eens een weg gebaand door de sneeuw om te gaan zwemmen. Het verschil tussen het water en buiten is 50°. In bikini door de sneeuw lopen is ook niet alles. Je moet constant opletten dat je haar niet bevriest. Zaterdag is nammi-dag en dus gingen we na het zwemmen naar Kasko, de supermarkt. (nammi = snoep, wat is ijslands toch een makkelijke taal ) Soffía heeft een keer of 20 gebeld om te vragen hoe het ging waardoor de 'allt gott' op het einde iets minder gemeend klonk. In het begin ergerde ik mij wel aan verschillende dingen die ze deed maar dat is nu al beter. Alleen als ik heel moe ben, komt dat nog eens boven (en aangezien Sverrir dit weekend 2 keer om half 7 aan mijn bed stond...). Het zal ook wel door de duisternis komen. Iedereen loopt er maar met kleine oogjes bij. Ze komen ofwel slapend ofwel helemaal niet naar school. Dus het is misschien nog niet zo abnormaal dat ik moe ben van niets te doen.
De skipiste ligt vlak achter onze school en ging vandaag open. Als ik van iemand ski's kan lenen, ga ik dus binnenkort voor de eerste keer skiën. Daar kijk ik al naar uit.
De kerstobsessie begint zich meer en meer te uiten. Het aantal kerstlichtjes in de stad neemt elke dag toe en dat geeft een zeer gezellige sfeer. Die sfeer groeit ook binnenshuis. Dit weekend hebben we allemaal samen koekjes gebakken voor Kerstmis en gisteren hebben we ze met gekleurde suiker beschilderd. Sommige dingen zijn zo sprookjesachtig. Één van de komende weken zal ik nog wat typische dingen opschrijven die ze doen met Kerstmis maar nu weet ik natuurlijk nog niet alles. Ik hou mijn ogen open voor al dat prachtigs. In België vond ik Kerstmis altijd zo onecht omdat niemand gelooft in de reden van het feest. Maar hier is het zo geweldig om te zien hoe iedereen naar dat streepje licht toeleeft. Momenteel schijnt de zon van half 11 tot half 4, maar de kortste dag is pas 21 december natuurlijk.
Nu ik toch over de zon aan het praten ben, zal ik nog maar eens een weerbericht brengen. De temperaturen schommelen zo rond -5°. Vrijdag wou Jói met mij naar Myvatnssveit rijden omdat het daar altijd nog wat kouder is dan in Húsavík. De thermometer gaf -16° aan. Zaterdag was het er zelfs -20° maar ik was daar toen (gelukkig?) niet. Ik vind de koude eigenlijk nog wel meevallen zolang er geen wind is. Die wind drukken ze uit in m/s in plaats van km/u zoals in België. Dat zegt genoeg zeker? Momenteel schijnt de zon en dat is echt prachtig op het besneeuwde Húsavík.
Het sneeuwt nog elke dag een beetje en daar genieten de kinderen heel erg van. Sneeuwmannen zeg je? Nee hoor, iglo's! Kinderen klimmen op de daken en springen eraf in de sneeuwbergen of glijden met sledes naar beneden.
Voor de rest gaat alles zijn gewone, trage gangetje. Vandaag bijvoorbeeld waren slechts een derde van de leerlingen in de les geschiedenis en dus werd die maar gewoon afgelast. In ijslands speelden we Trivial Persuit en in sport was het badminton met 3 tegen 3, kwestie van niet te veel te moeten lopen.
Het enige negatieve dat ik momenteel kan bedenken is de post. Nu blijkt dat een verjaardagskaart van de rope skipping verloren gegaan is. Een brief naar Thailand komt zelfs sneller aan dan één naar Ijsland. Geloof je dat nu? Als je een brief wil schrijven is de gouden raad dus om je adres op de achterkant te zetten. Zorg er ook voor dat je duidelijk Iceland schrijft en niets dat lijkt op Ireland want die fout wordt volgens Soffía vaak gemaakt.
Al de hele week waait een sneeuwstorm door ijsland. Je ziet geen hand voor ogen, auto's zijn helemaal ondergesneeuwd (je ziet ze dus effectief niet meer staan!), op sommige plaatsen ligt 2 meter sneeuw, winden van 30 m/s,... Daarnet ging ik bij Hulda en Hanna Jona om chemie te leren/uitleggen en omdat het niet te doen was met de auto, ben ik te voet gegaan. Ik waande mij echt op de Noordpool. De wind blies mij gewoon van de baan (voor zover ik zag waar die baan lag). Ik zat op een bepaald moment tot aan mijn buik in de sneeuw en dat voelde heel claustrofobisch.
Ook gisterenavond ging ik naar Hulda en Hanna Jona om fysica te leren/uitleggen. Het was natuurlijk wel leren op z'n ijslands. Nu begrijp ik waarom hun punten zo slecht zijn. Maar gisteren en vandaag waren 2 geweldige avonden. Ik begin eindelijk een aantal goede vriendinnen te hebben. Dat doet (om het zacht uit te drukken) deugd. Nu ik mijn verslag toch in omgekeerde volgorde aan het geven ben, doe ik maar voort. Eerder die avond ben ik met Soffía naar een gospelmis geweest. In ijsland zijn ze protestants en ik wist niet dat er zoveel verschillen waren met de katholieke kerk. Er was een zeer gezellige sfeer in de kerk, veel jonge mensen, iedereen moest een kaarsje aansteken (geen hosties), de priester stond bijna tussen de mensen en had een interessante preek,... Heel positief dus.
Zaterdag had ik ook al leerstof van school uitgelegd. Deze keer wiskunde aan Hulda. Maar werken gebeurt natuurlijk nooit zonder plezier dus zijn we 's avonds samen naar Baukur geweest. Daar speelde de ijslandse winnaar van Idool. Uiteraard gingen we niet onmiddellijk feesten; eerst rúnta tot half 1 met Hildur Eva en Aníta. Nu begon het drinken al in de auto omdat alcohol veel te duur is in een café (anders ook maar kom). In Baukur zelf was het ongeveer hetzelfde als ik vorige keer beschreven heb, alleen meer zatte mensen. Tegen 3 uur had iedereen als enige doel niet omver te vallen.
Ik begin mij nu echt goed te voelen hier. Het ijslands lukt al degelijk. Ik denk zelfs in het ijslands, begrijp veel en ben helemaal niet bang om fouten te maken als ik spreek. Daardoor kan ik ook makkelijker contacten leggen met mensen en volgen de vrienden vanzelf. Daar ben ik zeer blij mee. Ik pas mij helemaal aan aan de ijslandse gebruiken. Wat ik vroeger raar vond, begin ik onbewust over te nemen. Ik voel mijzelf beetje bij beetje veranderen en dat is een heel vreemd gevoel.
Jæja... De winterslaap is volgens mij nu wel begonnen. Dat wil zeggen dat alles nog wat trager gaat, of zelfs helemaal niet. Maar net toen ik mij in wiskunde met het tempo leek te verzoenen, gebeurde er iets wat mij letterlijk wakker schudde: een aardbeving! Vrij serieus wel: 5 op de schaal van Richter. Iedereen was erg geschrokken en achteraf zaten we met de slappe lach om de spanning weg te krijgen. Gelukkig is er geen schade.
Later op de week zijn we nog eens gaan zwemmen met zowat alle meisjes van mijn leeftijd. Het was één van de leukste dingen die ik in lange tijd gedaan had. Iedereen was zo opgewekt en betrok mij zelfs bij de gesprekken! Na het zwemmen stonden ze allemaal samen (en naakt uiteraard) te zingen en dansen onder de douche. Iedereen is zo zonder complexen.
Omdat ik weer een rustig weekend tegemoet ging (lees: niets doen), besloot ik vrijdag op zoek te gaan naar werk. Húsavík kennende zat die zoektocht er na 2 winkels op. Voorlopig was er niets maar ze gaan mij in december terugbellen. Hopelijk vind ik iets want al mijn vrienden werken hier in het weekend en ik heb nooit iets te doen.
Deze morgen begon weer goed. Op typische maandagmorgenstijl sleur ik mij veel te vroeg uit bed. Met gesloten ogen maar toch zeer gehaast, werk ik mijn cornflakes naar binnen. Even later in de vrieskou naar school om daar te vernemen dat de leerkrachten van de eerste 3 lesuren niet op school zijn. Dus weer een gevecht met de koude temperaturen op weg naar huis.
Véro:
Zoals ik al zei werken de meeste jongeren, en als ze niet werken, wordt er inderdaad veel geslapen. Baukur is donderdag, vrijdag en zaterdag open maar daar zijn eigenlijk zelden fuiven. Over kerstverlichting hebben ze echt wetten moeten opstellen omdat iedereen daar veel te vroeg mee begint. Maar niemand houdt zich eraan natuurlijk. Mijn tante is zelfs al begonnen met 80 kerstkaartjes te schrijven. Lichte obsessie dus... Heel erg bedankt voor jouw kaartje! Je kan wel raden wanneer je er eentje terugkrijgt zeker? ;-)
Lieven: Ég vóna að þið hafið snjór í vetur. Mig langar bara hvít jól. Ég hafði það aldrei.
Els: Die patatten eten ze met schil op. Iedereen ziet er verfromfraaid uit maar aangezien ze bijna enkel jeans of trainingsbroeken dragen, valt dat niet zo op. Ik doe mijn best om elke week iets te schrijven, ook al heb ik eigenlijk helemaal niets te melden...
Dorien: Ja, ijslanders hebben rare gewoontes, veel meer dan je zou denken van zo'n westers land. Eens je in de cultuur ingewerkt bent, lukt het beter om alles te begrijpen. Maar zover ben ik ook nog niet helemaal.
Annelien: Echte sauna's zoals ze die in Finland hebben, vind je hier niet. Er is wel een soort stoombad dat er mee te vergelijken is. De enige brief die ik al uit België gekregen heb, was 2 dagen onderweg. Bij de 5 brieven die ik al naar België geschreven heb, duurde het inderdaad langer. En ja dat is een hint.
Elin: Já, allt í lagi hérna í Húsavík. Og í Ísafjordur? Það er frost en bara litið snjór núna. Kannski meira á morgun. Ég vóna það. Sjáumst kannski eftir haustpróf! Nei nei, ég er ekki gríííínast. ;-) Skrítið tungumál en mér finnst það mjög falleg.
Je moet constant opletten dat je haar niet bevriest. Zaterdag is nammi-dag en dus gingen we na het zwemmen naar Kasko, de supermarkt. (nammi = snoep, wat is ijslands toch een makkelijke taal 
) Soffía heeft een keer of 20 gebeld om te vragen hoe het ging waardoor de 'allt gott' op het einde iets minder gemeend klonk. In het begin ergerde ik mij wel aan verschillende dingen die ze deed maar dat is nu al beter. Alleen als ik heel moe ben, komt dat nog eens boven (en aangezien Sverrir dit weekend 2 keer om half 7 aan mijn bed stond...). Het zal ook wel door de duisternis komen. Iedereen loopt er maar met kleine oogjes bij. Ze komen ofwel slapend ofwel helemaal niet naar school. Dus het is misschien nog niet zo abnormaal dat ik moe ben van niets te doen.
