Ik snap het niet meer. De tegenslagen blijven zich maar opstapelen, al een maand aan een stuk. In mijn bericht van vorige week had ik speciaal naar de positieve dingen gezocht, maar dat neemt de negatieve nog niet weg...
Volgens de kinesiste hier, zijn de ligamenten tussen mijn bekken en ruggengraat gescheurd. Maar volgens onze kinesist in België is dat helemaal niet mogelijk, zeker niet op mijn leeftijd en zeker niet zonder fotos te nemen. Dus wie moet ik nu weer geloven?
De laatste dagen raast een serieuze sneeuwstorm over het noorden van Ijsland. Daarom kan ik nooit alleen ergens naartoe. Alle geplande activiteiten worden afgelast. Dus ik zit weer veel thuis. Ik had het ijslandse weer, en de invloed ervan op mijn leven, erg onderschat.
En alsof de problemen hier nog niet genoeg zijn, moesten er nog eens problemen met belgische vriendinnen bijkomen. Ik weet dat ik mij dat in principe niet zou mogen aantrekken, maar als er hier zo weinig andere dingen te doen zijn, is dat wel moeilijk. En alsof ook dat nog niet genoeg was, had mijn liefste zusje een CO-vergifitiging. Gelukkig heeft iemand haar op tijd gevonden... Ik ben er nog steeds niet goed van.
Ik probeer alles te doen om zoveel mogelijk uit mijn jaar te halen, maar zoals je ziet, is het echt frustrerend dat er mij precies altijd iets tegenhoudt! Ik hoop dat alles betert als de lente begint. Dan kan ik weer buiten dingen doen.
Nog eventjes zeggen dat er in Ijsland geen zomeruur is, dus vanaf nu is het bij jullie 2 uur later dan hier. Volgende week moeten jullie mij eventjes missen want dan ben ik op AFSweekend en nadien komen mama, zus en Tim naar hier. Daar heb ik lang naar uitgekeken. Annelien: Ik heb er een hele tijd aan gedacht om fotografie te doen volgend jaar, maar ga het uiteindelijk toch gewoon als hobby houden. Bedankt voor het compliment. Anneli is geen ijslandse naam. Meisjesnamen eindigen meestal op a. Dorien: Mijn schrijfinspiratie is ook weg hoor. Ik hoop dat het terugkomt als ik weer in het Nederlands ga beginnen denken. Véro: Nog eens bedankt voor de tips!
t Wordt tijd dat er hier nog eens wat positief nieuws komt. Met de gezondheid gaat alles ondertussen weer goed. Ik ben deze week 2 keer bij de kinesist geweest en er zullen waarschijnlijk nog veel meer bezoekjes volgen. Eindelijk iemand die weet wat ze doet, en mij serieus kan helpen. Er was blijkbaar iets gescheurd in mijn rug (k weet niet juist hoe het heet in het Nederlands maar ze gaat het mij volgende keer tonen op een tekening).
Ik heb het gevoel dat mijn verslagjes nogal banaal zijn geworden de laatste maand. Eigenlijk nestel ik mij gewoon in de alledaagse routine: school, af en toe werken, af en toe een feestje, ... Het is allemaal zo gewoon geworden voor mij. De dingen waarvoor ik Stijn en Lieven (van AFS) nog zot verklaarde vorig jaar, lijken nu de normaalste dingen van de wereld. Ik begrijp nu de ijslandse cultuur en heb er mij eigen plaatsje in gevonden. Waar mijn klasgenoten mij de eerste 2 maanden nog skiptinemi (uitwisselingsstudent) noemden en bang waren om met mij te praten, roepen ze nu Hæ Lise door de hele gang. Waar ik in het begin van de winter nog om de 2 stappen uitgleed op de gladde wegen, is het nu slechts om de 3. Waar ik in het begin überhaupt 20 minuten naar huis wandelde, krijg ik nu een lift van mijn vriendinnen, en dan rijden we er zo een uur over voor we thuis geraken. En zo kan ik nog lang doorgaan. Hanna Jóna en Hulda hebben mij deze week erg verrast. Ze zeiden onder andere heel gemeend dat ze niet wilden dat ik terugging naar België. Zon dingen van vriendschap zeggen of tonen ijslanders bijna nooit, dus dat betekende zeer veel voor mij.
Nu ik mij niet teveel meer moet aantrekken van taal leren, vrienden maken enzovoort, kan ik mij nog meer dan tevoren amuseren. Er staan nog veel leuke dingen op het programma. Binnen 2 weken is het AFSweekend. Nadien komen mama, zus en Tim mij een bezoekje brengen. Na de paasvakantie nog slechts 2 weken school en dan examens. Daarna verhuis ik een weekje naar een boerderij in Mývatnssveit, een reisje naar de Westfjorden, om zo uiteindelijk via het oosten terug naar Reykjavik te rijden. De tijd vliegt razendsnel voorbij, maar in tegenstelling tot een tijdje geleden, ben ik er niet meer bang van. Ik probeer gewoon zoveel mogelijk te genieten van elke seconde. Zoals jullie zien, komt er een actievere periode aan, en dan zal ik misschien de tijd niet meer vinden om hier wekelijks een lang verslag te schrijven. Maar ik verlaat jullie niet hoor.
Bewijs daarvan is de nieuwe fotosite die ik gemaakt heb, omdat het bij de oude veel te lang duurde om fotos te uploaden. http://liselottev.deviantart.com/gallery of gewoon op de link links klikken. (Niet dat ik vind dat mijn fotos kunst zijn natuurlijk, maar het leek mij een gemakkelijke en mooie site om ook enkele oude en nieuwe schrijfseltjes te posten.) Commentaar is uiteraard altijd welkom.
Ik zou hier graag niets anders doen dan spannende verhalen neerschrijven maar ik moet jullie nog een weekje teleurstellen. Het nadeel van wekelijkse verslagjes is dat jullie er dan ook maar de negatieve gevoelens moeten bijnemen. Maar liever zo dan doen alsof alles rozengeur en maneschijn is...
Maandag was een normale schooldag. Dinsdag en woensdag ben ik thuisgebleven omdat ik nog altijd ziek was. Donderdag volgde alweer een gewoon schooldagje. Vrijdag idem. Nu ja, normale schooldagjes voor ijsland natuurlijk. Zieke leerkrachten, toetsen waarvan ze eerst de antwoorden op het bord schrijven, leerlingen die achter hun computer naar hun favoriete tv-programma zitten kijken met geluid, lunchen tijdens de les, Trivial Persuit spelen als de leerkracht geen zin heeft om les te geven,...
Veel mensen vragen mij hoe het weer hier is, dus nu ik toch niet veel anders te vertellen heb, zal ik eens een weerbericht brengen. In het begin van de week was het prachtig weer. De zon scheen soms en de temperatuur klom zelfs eventjes omhoog tot 10°C! Bijna durfde ik te hopen op de lente. Maar neen hoor, toen ik vrijdagochtend wakker werd, lag Húsavík opnieuw bedekt onder een dikke laag sneeuw. Sindsdien zijn de sneeuwstormen niet meer gestopt.
Om die reden heb ik zaterdag ook niets gedaan. Alle plannen werden op het laatste moment afgeblazen. Slecht weer, zieke vriendinnen, Soffía die van wacht is in het ziekenhuis en Húsavík niet mag verlaten, niet mogen gaan zwemmen van de dokter,... Het heeft geen zin om verder te vertellen over de dipjes, maar ze waren er jammer genoeg... Na een zeer saaie week, volgde zondag gelukkig wel nog een leuke dag. s Morgens ben ik eventjes buiten Húsavík geweest omdat Jói een man ging helpen met schapen scheren. Toen ik nadien uit de douche kwam, belde Hulda om te vragen of ik mee wou gaan rúnta (toertjes rijden). De volgende 4 uur hebben we dat dus gedaan, met Unnur en Anna Jóna. We hadden de slappe lach en dat deed enorm veel deugd! s Avonds ben ik nog eens naar een gospelmis geweest met Hanna Jóna, kwestie van de week swingend af te sluiten.
Annelien: Ik heb deze week echt geweigerd om alle onnodige pillekes te nemen die ze mij wouden doen slikken. Zoals ik al zei: ik vertrouw de dokters niet meer. Rumba: done.
Wim: Onvoorstelbaar hoe mensen hier terechtkomen. Maar wees welkom. Ég skal senda þér tölvupóst.
Wat ik deze week gedaan heb? Naar de dokter geweest en geslapen. Kwestie van het kort samen te vatten... Maar omdat jullie mijn liefste lezers zijn, zal ik toch wat meer schrijven.
Ik was dus zondagnacht naar het ziekenhuis gegaan en kwam terug met de diagnose: oorontsteking. Maandag voelde ik mij nog altijd niet geweldig, dus ben ik thuisgebleven van school. Dinsdag hetzelfde. Toen had ik eindelijk een afspraak bij de dokter voor mijn rug. Dat wordt kinesitherapie, maar wanneer ik daar een afspraak ga kunnen bemachtigen, weet ik niet. De dokter heeft ook nog eens naar mijn oor gekeken en zei dat het helemaal geen oorontsteking was. Dus heeft hij mij antibiotica voorgeschreven. s Avonds kon ik ineens niet meer op mijn benen staan. Neveneffecten van de antibiotica? Of was mijn oor gewoon aan het genezen? Soffía wou het antwoord weten en dus sleurde ze mij de volgende dag weer mee naar de dokter. (Eerst moest ik 3 weken wachten op een afspraak en nu heb ik daar precies een abonnement...) Normaal gezien zijn er geen bijwerkingen bij die medicijnen, maar om 100% zeker te zijn, heeft hij mij nog eens andere antibiotica voorgeschreven. Uiteindelijk ben ik gewoon nog de hele week thuisgebleven. Zaterdag heb ik naar het EK atletiek gegeken. Het deed heel vreemd om zo het belgische volkslied te horen. Zondag heb ik mij toch eens buiten gewaagd. We gingen naar Mývatnssveit want Jói heeft daar al enkele weken netten liggen om vis te vangen. Het interesseerde mij niet echt om te zien hoe ze die beesten hun nek breken en dus heb ik maar een wandeling gemaakt op het meer Mývatn. Nadien zijn Jói en ik een toertje gaan rijden met de sneeuwslede. Dat kriebelde nogal in mijn buik! Een beetje later gingen Soffía en Sverrir zwemmen maar dat mocht ik niet van de dokter en dus trokken Jói en ik naar Dimmuborgir, de plaats waar de 13 kerstmannen wonen. Jammer dat ze niet thuis waren.
Het was raar maar deze week wilde ik voor het eerst in 6 maanden echt terug in België zijn. Je weet niet hoe vervelend het is als je ergens pijn hebt en niet precies kan zeggen wat er scheelt. Ook gewoon omdat ik die dokters hier niet vertrouw, en affectieloze ijslanders zijn niet bepaald leuk als je ziek bent.
Lieven: Alveg frábært að þú ætlar að tala um norðurljósið í De Laatste Show! Ég hlakka til að sjá þetta. Stand-up stelpan heitir Helga Braga. Ég held að hún er ekki fræg í Belgíu en ég get senda þér mynd ef þú vilt.
Véro: In mijn dorpje is er niets, dus zeker geen karaoke. Misschien in Reykjavík wel. Ik, Thais leren? Nee bedankt. Ik begin te duizelen van die letters.
Dorien: Ja vreetzakjes kan je ze wel noemen. Je weet toch dat AFS staat voor Another Fat Student? Maar wees gerust, daar doe ik niet aan mee hoor. (AFS = American Field Service)
Annelien: Ik heb een cadeautje meegebracht voor jou uit het huis van de kerstmannen. Je raadt nooit wat het is.
Anneli is geen ijslandse naam. Meisjesnamen eindigen meestal op a.
