En toen was het gedaan...

Het afscheid van Hulda en Hanna Jóna was moeilijk. Onze laatste avond in de lagoon was geweldig en dat maakte het er niet makkelijker op. Vlak voor ik van Húsavík vertrok, kwamen ze nog eens op bezoek met een paar lieve cadeautjes. Die meisjes zijn fantastisch. Hulda en ik, wij deden alles voor elkaar. Ik ben nog nooit zo close geweest met iemand, en ga haar dus heel hard missen.

Nadien ben ik met mijn gezin via de oostfjorden naar Reykjavik gereden. We hebben de ijslagoon gezien, achter een waterval gelopen, ... Weer teveel om op te noemen. In Reykjavik moest ik dan op AFSweekend. Het afscheid van mijn gezin verliep op z’n ijslands (vrij koud dus) tot mijn broertje begon te wenen.

Het AFSweekend nadien was weer verloren tijd. Ik heb gehoord dat ze in andere landen de mensen echt kraken en iedereen laten wenen zodat ze afscheid zouden kunnen nemen van alles. Wij gingen daarentegen allemaal in een kring staan en iedereen nam afscheid met een lach, een schouderklop en een stoere blessaður/blessuð. Het was een raar sfeertje. We leken allemaal beste vrienden en beloofden om elkaar te komen bezoeken in Brazilië, Thailand, Amerika... Ik hoop dat ik hen ooit terugzie.

Slapen kwam er niet van. Om 5 uur kwam de bus die ons naar de luchthaven zou brengen. Daar was het nog even stressen om er met al onze bagage door te geraken maar uiteindelijk zijn de meeste er geraakt. Het opstijgen van het vliegtuig, de laatste blik op mijn 2^de thuisland, 2 uur wachten in Amsterdam, daar de mensen per ongeluk in het ijslands beginnen aanspreken, het Nederlands blokkeerde eventjes, weer vliegtuig opstijgen en landen in Zaventem, slenteren door de gang, de tijd rekken, nee het mag nog niet gedaan zijn!... En toen stond daar een mevrouw van AFS die ons meesleurde naar de bagage en door de grote poort... Veel lachende mensen, knuffels,... Heel tegenstrijdige gevoelens.

Ik ben zeer blij dat ik dit jaar naar ijsland ben gegaan. Het heeft mij zoveel geleerd over mijzelf, mijn vrienden, mijn kijk op de wereld, andere culturen,... Maar ik had het nooit gekund zonder jullie steun.

Danku mama om mij – hoewel je het in het begin niet zag zitten – toch te laten gaan.

Danku Lieven. Je bent de beste peter die een AFSer kan dromen. En ertu með lýsi heima? Þá kem ég pottþétt! Ég hlakka til að sjá þig aftur!

Danku aan al mijn vriendinnen die hier elke week reacties gepost hebben. Véro, Annelien, Els, Dorien: ik heb heel veel aan jullie berichtjes gehad.

Danku aan alle andere stille aanwezigen. Ik weet dat jullie er zijn en vond het ook heel fijn dat jullie mijn verhalen zo meevolgden.

De teller staat op 8888 (daarvan zelfs meer dan de helft unieke bezoekers) wanneer ik het laatste bericht post. Ik neem dus afscheid van de site maar gelukkig niet van haar bezoekers. Zowel mijn mailbox als mijn deur staan nog steeds open. Ik hoop jullie allemaal snel terug te zien.

10-07-2007 om 12:34 geschreven door Liselotte  

Zondag rond de middag kwam Michelle aan in Húsavík. ‘s Avonds kregen we het lumineuze idee om op de berg naar de zonsondergang te kijken. Dat was zalig! De hele nacht lagen we daar in onze slaapzakken naar de zon te kijken die niet onderging. Geweldige ervaring! Húsavík werd wakker en wij gingen slapen. Enkele uurtjes later stonden we weer op en gingen naar Aldeyarfoss. De mooiste waterval die ik in Ijsland gezien heb. Precies een kunstwerk. Nadien reden we nog door Mývatnssveit naar Námafjall. De dag nadien hadden we toch wat meer geslapen en gingen zwemmen in jarðböðin (de lagoon). Mijn ouders konden er maar niet van over dat Michelle en ik na 3 dagen en 1 nacht nog steeds tegen elkaar aan het praten waren. Dat was niet zo ijslands.

Zaterdag zijn we voor één dagje naar het binnenland gegaan. We reden tussen zwarte zandvlaktes en grote hopen lava. Toen we ons doel bereikt hadden (de berg Askja) moesten we nog anderhalf uur wandelen in de sneeuw. Dat was heel vermoeiend. Daarbij was het nog eens warm ook. Maar gelukkig was er het sneeuwballengevecht met mijn broertje en zijn vriendjes om af te koelen.

Vanavond ga ik met Hanna Jóna en Hulda nog eens zwemmen in de lagoon. Ijslanders en afscheid, dat gaat niet goed samen. Meestal wordt dat met een koude ‘we zien je nog wel’ afgehandeld. Maar daar heb ik eigenlijk al geen problemen meer mee.

En voor je het beseft, moet je tegen jezelf zeggen: binnen 1 week ga ik terug. Tijd is heel dit jaar een raar begrip geweest. Meestal vergat ik hem. Ik sliep meer dan 12 uur aan een stuk, of ik sliep helemaal niet. Maar nu kan ik niets anders dan de realiteit onder ogen zien...

Iets als een ‘terugkomstfeestje’ ga ik niet geven, maar we zullen het op z’n ijslands doen. Kom gewoon langs (place to be: Impedorp 30 in Impe) en ik zal jullie letterlijk met open armen ontvangen. Als je een uurtje op voorhand belt, zal er zelfs een ijslandse lekkernij voor jullie klaarstaan. Nee, geen rotte haai. En als je jezelf niet durft uitnodigen, dan nodig ik jou uit op de luchthaven op 8 juli om 16u. Tot dan...

01-07-2007 om 15:29 geschreven door Liselotte