Deze week was heel leuk! Mijn vriendinnen hadden eindelijk een weekje vakantie en we hebben veel samen gedaan. Maandagavond heb ik een oudere versie van monopoly gespeeld met Hulda, Anna Jóna en Hildur Eva. Dat spel is natuurlijk maar een reden om samen te komen. Eigenlijk hebben we gewoon de hele avond zitten babbelen. Girls stuff zoals ze dat noemen.
Woensdag belde Hulda om te vragen of ik meeging naar Akureyri met dezelfde meisjes. Na meer dan een uur rijden, kwamen we daar aan. Gezellig door de straten wandelen tijdens het shoppen is er hier niet echt bij. We reden dus van de ene winkel naar de andere en gingen op het einde nog pizza eten. Ik kan mij weer in de verste verte niet voorstellen dat ik sommige dingen die ik hier doe (of waarover ik hier praat) met mijn vriendinnen in België zou doen. Maar het was enorm leuk. Ik hou heel erg van die ijslandse complexloosheid. Iedereen is gewoon 100% zichzelf. Ik ben zeer blij dat ik zo goede vriendinnen gevonden heb. Door hen amuseer ik mij hier nu echt goed. Op de terugweg hebben we nog een fotoshoot gehouden. Terug in Húsavík ging Hildur Eva naar huis, en wij gingen bij Anna Jóna kaarten en gek doen met de webcam. Rond 12 uur wandelde ik naar huis.
Donderdag zijn we nog eens allemaal samen gaan zwemmen. Het water in de hotpot was extreem heet dus daar zijn we niet zo lang gebleven. We hebben dan maar wat gezwommen. Stel je voor, zwemmen tijdens de winterslaap! Die winterslaap mag je wel letterlijk nemen. Mijn vriendinnen sliepen deze week ongeveer tot 12 uur, lagen nadien nog wat in bed met hun computer en rond 3 uur kleedden ze zich misschien aan (maar soms gingen ze ook gewoon in pyjama naar de supermarkt). Als we samen kwamen om spelletjes te spelen, was dat ook altijd in pyjama.
Vrijdag ben ik met het gezin nog eens dezelfde wandeling gaan maken als op nieuwjaar. Daarom had ik er in het begin niet zoveel zin in. Uiteindelijk viel het toch nog goed mee. Ik heb prachtige fotos gemaakt, al zeg ik het zelf. De hemel was blauw met een roze schijn van de ondergaande zon. Zuiver zoals je dat alleen in ijsland ziet. Eigenlijk verbaas ik mij hier nog elke dag over de schoonheid van de natuur.
Zaterdag was het de laatste dag van Kerstmis. De 13de kerstman heeft dan het land weer verlaten. Daarom was er een kleine fakkeltocht gepland met de 3 koningen voorop. De oudere kinderen waren verkleed als trollen en maakten iedereen bang. De wandeling eindigde bij een kampvuur. Daar werden liedjes gezongen over elfjes en de kinderen hielden vuurwerkstokjes vast. Er was ook nog een groot vuurwerk. Het geluid van de knallen weergalmde tussen de bergen waardoor het leek alsof er bommen ontploften. Een gouden regen daalde neer over de mensen, en zo werd mijn ijslandse Kerstmis voor goed afgesloten...
Maandag begint de school weer, na 2 weken examens en 3 weken vakantie. Dan is het gedaan met slapen. De dagen beginnen nu ook duidelijk te lengen. Mij hoor je daar niet over klagen.
Hulda: Mér fannst það líka rosalega gaman miðvikudaginn! Takk fyrir það! Ég sagði fólk í Belgíu að allt er orðin mjög skemmtilegt núna með vinkonur hérna. En ég sagði ekki hvað við vörum að kaupa á Akureyri. Jæja, sjáumst!
Ik heb de fotos op mijn fotopagina even ververst. Kijk en geniet maar wees niet te jaloers.
Ik zet mijn verslag van de ijslandse feestjes gewoon verder waar ik vorige keer gestopt was. Op Kerstdag zelf hebben we niet veel meer gedaan. Dat was gewoon een rustige dag met het gezin. Dinsdag gingen we bij familie in Myvatnssveit. Het kwam weer neer op gezellig samen zijn en (te veel) eten. Na dit familiebezoek zijn we nog een uur gaan rijden met de auto om mooie kerstmislichtjes te zien aan de huizen. 's Avonds ben ik naar het Kerstmisbal geweest in Baukur. Daar werd opnieuw het bewijs geleverd dat ijslanders pas openbloeien als ze gedronken hebben. Iedereen knuffelde elkaar en wenste elkaar een zalig kerstfeest. Ik heb nog eens met de jongens van mijn klas gesproken. Ja, dat is uniek want in nuchtere toestand zie je jongens en meisjes zelden samen.
Van woensdag tot vrijdag heb ik vooral uitgeslapen en op mijn broertje gepast. De ijslandse winterslaap bereikt nu zijn hoogtepunt. Woensdagavond ben ik gaan zwemmen (betekent natuurlijk gewoon relaxen in de hotpot), maar voor de rest ben ik niet echt buiten geweest.
Zaterdag heb ik in totaal 5 uur toertjes gereden met mijn vriendinnen (Hulda, Anna Jóna en Unnur). Rustig muziekje op, voeten door het raam, lachen, de zon zien opkomen achter de bergen en bijna onmiddellijk terug zien ondergaan... ijslanders weten wat 'genieten van het leven' betekent.
Zondagmiddag zijn we een strandwandeling gaan maken. Maar het zou natuurlijk ijsland niet zijn, moest er niets speciaals zijn. Er kwam zoveel sneeuw uit de richting van de zee dat je die gewoon niet meer zag. Onderweg kwamen we riviertjes tegen waar we via rollende boomstammen moesten over geraken en een vogeltje dat niet meer kon vliegen en in onze handen stierf van de kou. Toen ik terug thuis kwam en even op MSN ging, kwam ik in een gesprek terecht met Annelien (België), Dieter (Amerika) en Véronique (Thailand). Het heeft niet lang geduurd maar was toch een zeer fijne verrassing. Na het avondeten reden we naar een supergroot kampvuur in de bergen en keken naar het vuurwerk dat de stad zelf afschoot.
Toen gingen we bij familie hier in Húsavík. Daar waren ondertussen 20-30 mensen verzameld. We keken allemaal samen naar een komisch tv-programma. Ik blijf de ijslandse humor maar vreemd vinden. Nadien trok iedereen warme kleren aan en ging naar buiten. Het vuurwerk was eigenlijk al de hele dag bezig maar tussen half 12 en half 1 bereikte het uiteraard een climax. Als je denkt dat je ooit een groot vuurwerk gezien hebt, vergeet het! Dit was werkelijk waanzinnig! Overal waar ik keek, knalde vuurwerk (dus een uur aan een stuk). Onvoorstelbaar prachtig!
Rond 1 uur kwam Hulda mij ophalen en samen reden we naar Anna Jóna en Hildur Eva. We hebben weer 3 uur rondgereden tussen de 2 benzinestations omdat er in Baukur maar weinig volk was. Klein detail was wel dat we eerst allemaal een kaart gekocht hadden van 1500 kroon (meer dan 15 euro). Ijslanders kunnen echt geen beslissingen nemen. Daar heb ik mij al vaak aan geërgerd. Ze zeggen altijd: "Misschien gaan we daar naar toe." Zelfs op het moment dat ze in hun auto stappen en je vraagt wat ze gaan doen, zeggen ze: "Ik weet het niet. Ik bel jullie later." Maar ja... het was wel nog een toffe avond.
Kerstmis was niet wit maar rood zoals ze hier zeggen (betekent gewoon dat er geen sneeuw valt). Er lag slechts een klein beetje sneeuw want enkele dagen voor Kerstmis is alles beginnen smelten, typisch. Nieuwjaar hebben we wel wit ingezet. Het is al de hele dag aan het sneeuwen.
Gelukkig nieuwjaar - Gleðilegt nýtt ár og takk fyrir það gamla!
Kerstmis!! Aangezien de meeste mensen nu wel even vakantie hebben, ga ik er een lang verslag van maken. Van maandag tot vrijdag heb ik eigenlijk niet veel gedaan. Mijn vriendinnen waren aan het werken, soms van 9 uur 's morgens tot 3 uur 's nachts. Ik ben (nog eens) gaan zoeken naar werk maar heb weer niets gevonden. Húsavík leeft hoofdzakelijk van het toerisme en dat is er in de winter niet.
Dinsdag ben ik bij de kapper geweest en was blij met het resultaat. Voor Kerstmis gaat iedereen bij de kapper. Andere voorbereidingen die we deze week nog deden: 100 kerstkaartjes schrijven, pakjes maken en opsturen, de kerstboom zetten, het hele huis binnen versieren (er is nu geen enkel leeg plekje meer), ijslandse kerstliedjes spelen tot ik ze helemaal uit mijn hoofd kende, superveel eten gaan kopen (want alles is 3 dagen gesloten), ...
Woensdagmiddag moest ik een half uurtje naar school om mijn rapport te gaan halen en de examens in te kijken. Één van mijn vriendinnen is al voor de 3de keer gebuisd op een bepaald vak (ze werken hier per semester en per vak, niet per jaar zoals in België) en de wet zegt dat je het dan niet meer opnieuw mag doen in dezelfde school. Aangezien de volgende middelbare school meer dan een uur rijden is, stopt ze met school. Er gaan veel mensen stoppen vrees ik. Dan zijn er dus nog minder mensen na nieuwjaar.
Vrijdagavond ben ik kerstkaartjes en pakjes gaan bezorgen bij mijn vriendinnen. Hulda was de laatste en daar ben ik dan gebleven. Ze was pralines aan het maken en daarbij heb ik haar (3 uur!) geholpen. Rond middernacht kwamen Berglind en Hanna Jona nog toe. We waren het er allemaal mee eens dat we vaker moesten afspreken in de vakantie. Daar ben ik zeer blij om want ik heb mij echt verveeld tijdens de week.
Zaterdag kwam heel de familie naar hier om traditioneel ijslands te eten. Het was de beroemde rotte vis (rog, skata in het ijslands) die ongelofelijk naar ammoniak stinkt. Alle kinderen moesten bijna overgeven terwijl ze hun bord probeerden leeg te eten. De volwassenen zaten er maar mee te lachen en foto's te nemen. Zij vinden het blijkbaar lekker. Ja, ik heb het ook geproefd, maar NOOIT meer! (In februari is er een week waarin we alleen dit soort dingen eten...) Ik vond al dat er verdacht veel rugbrauð (zoet brood) en water op tafel stond. Daarmee konden we de smaak nog wegkrijgen. Ik ben er nog altijd niet helemaal uit waarom ze dit eten, maar ik vermoed omdat het eten op Kerstmis dan dubbel zo lekker smaakt.
En toen werd het eindelijk zondag de 24ste, Kerstmis! s Middags aten we rijst met melk (alweer traditioneel ijslands, maar dit is wel lekker). In de kom zat één boon en wie die heeft, krijgt een extra cadeautje. Sverrir was de gelukkige. In de namiddag kwamen nog veel mensen pakjes afgeven en koffie drinken en taart eten. Nadat we ons dan piekfijn gekleed hadden en alle kaarsjes hadden aangestoken, was het grote moment aangebroken.
18u: kerkklokken luiden, stilte, útvarp Reykjavík, gleðileg Jól (radio Reykjavik, zalig kerstfeest) Iedereen laat alles vallen en kust en knuffelt elkaar, bijna met tranen in de ogen. De gezellige sfeer is onvoorstelbaar. Even later wordt er alweer zeer lekker gegeten en nadien is het tijd om de hele stapel pakjes en kerstkaartjes open te maken. Ik kreeg een paar handschoenen, een paar wanten, een muts (ja ze denken blijkbaar dat ik hier bevries), een T-shirt van Húsavík, iets om een kaarsje in te zetten, 2 beeldjes, een CD, 3 kettingen (1 zilveren van Jói en Soffía, en 2 wollen van Sverrir ), zwitserse chocolade (van Rahel), een haarspeld, 5 kaartjes en een boek met prachtige fotos van Húsavík en omstreken (daar ga ik later nog heel nostalgisch in kijken). Sommige mensen waarvan in een cadeautje kreeg, heb ik zelfs nog niet eens gezien. s Avonds ben ik nog naar de middernachtmis geweest met Hulda.
Bedankt iedereen voor de kerstkaartjes! Het doet zeer veel plezier om een briefje van jullie in de bus te krijgen. Aan die (4000 lezers / 16 weken) 250 mensen die wekelijks mijn verhaal lezen (wow dat is veel!): ik weet eigenlijk totaal niet wie jullie zijn dus laat eens iets van jullie horen als je dat nog niet gedaan hebt.
De laatste 3 examens zitten er ook op. Bij wiskunde, chemie en fysica had ik 100% voor het hele semester. Mijn klasgenoten zijn er ook allemaal door. De nachtelijke uitleguurtjes in het jeugdhuis waren dan toch nuttig.
Ik was nog vergeten zeggen vorige keer dat ik mijn essay voor geschiedenis teruggekregen had. Na 3 maanden in Ijsland had ik 3 bladzijden filosofie (in het ijslands) geschreven en de leraar schreef er als commentaar onder dat het te kort was. Zo koel zijn ze dan wel. Er is hier voor mij geen enkele uitzondering gemaakt. Ik doe alles helemaal hetzelfde als de ijslandse studenten. Maar mij hoor je niet klagen hoor. Het is veel leuker om op die manier te slagen voor alle examens.
Donderdag heb ik nog eens een prachtig noorderlicht gezien. Dat was lang geleden omdat er geen heldere hemel was (door de sneeuw en bijhorende wolken). Noorderlicht is zo ongelofelijk betoverend! Als het niet zo koud was, zou ik er de hele nacht naar blijven kijken. Groene slingers, dansend door de lucht. Eigenlijk iets dat iedereen in zijn leven zou moeten gezien hebben. Voor jullie het vragen: foto's maken is onmogelijk.
Sinds dinsdag komen de 13 kerstmannen één voor één. Dan krijgen de kinderen elke dag iets kleins in hun schoen. Stekkjastaur, Giljagaur, Stúfur, Þvörusleikir, Pottaskefill, Askasleikir, Hurðaskellir, Skyrgámur, Bjúgnakrækir, Gluggagægir, Gáttaþefur, Ketkrókur en Kertasníkir wonen in Myvatnssveit (niet ver van Húsavík). Nu zijn het vriendelijk mannen maar vroeger werden ze gebruikt om de kinderen schrik aan te jagen, vooral hun moeder Grýla. De laatste kerstman komt op 24 december. Om stipt 6 uur 's avonds begint Kerstmis.
Volgende donderdag is het de kortste dag van het jaar, minder dan 3 uurtjes licht. Samen met de sneeuw en het ijs (waardoor buiten lopen bijna onmogelijk geworden is) begint dat toch zijn effect te hebben. Ik word gewoon moe van niets te doen. Vrijdag en zaterdag waren er 2 fuiven die telkens maar na 12 uur begonnen en dus ben ik niet geweest. Iedereen die ik vroeg of ze naar de fuiven gingen, antwoordde: "Misschien. Ik weet het niet. Ik ben zo moe." Die 'misschien' is soms echt vervelend want je kan nooit iets deftigs plannen. Ze zeggen ook altijd dat ze nog gaan bellen maar dan doen ze dat nooit. Gewoon typisch ijslands. In België hangen ze dan constant aan de telefoon en zou je 2 dingen tegelijk moeten kunnen doen. En zo is het altijd iets, niet waar?
Niet te geloven! Het is nu al 2 maanden aan het vriezen (tot -15° soms) en voor volgende week voorspellen ze 2 dagen tot 8°! Iedereen zat met de handen in het haar naar het weerbericht te kijken. Best grappig. Maar zie ik daar mijn witte Kerst wegsmelten? Vanaf donderdag zou het wel weer vriezen dus er is nog hoop.
Annelien: sorry maar die veiligheidscode kan er niet af. Ik zou het anders ook wel willen want mijn ijslandse vrienden hebben al willen reageren maar dat gaat om de één of andere reden niet op hun laptops door die veiligheidscode.
Aan iedereen: Gleðileg Jól! Of ook wel zalig Kerstfeest!
Na het lange bericht van vorige week, zal ik het wat korter houden nu. Deze week stonden dus examens op het programma. Woensdag had ik ijslands, waarvoor ik 9 haalde. Donderdag had ik geschiedenis. Die leraar houdt helemaal geen rekening met het feit dat ik niets van de cursus begrijp en daarom had ik het niet geleerd. Maar toen ik mijn examen kreeg bleek het allemaal parate kennis te zijn en dus heb ik het maar ingevuld (in het Engels want ijslandse filosofie is echt te moeilijk). Vandaag heb ik bijles fysica gegeven in Tún (het jeugdhuis) aan heel mijn klas. Dat was wel even stressen zo 4 uur babbelen in het ijslands voor zoveel mensen...
Vrijdag zijn we naar Akureyri gegaan om een paar kerstcadeautjes te kopen. Zaterdag was het kerstconcert van het kerkkoor waar Soffía in zingt. Ik was niet overtuigd deze keer, waarschijnlijk omdat de gemiddelde leeftijd bij de vrouwen 50 was, en bij de mannen 60. De kwaliteit van de zang was er naar. Ik vond ook dat het te lang duurde. Het concert zelf was anderhalf uur, maar we moesten er al een uur op voorhand zijn om zitplaats te hebben. Het deed mij wel heel erg denken aan hoe ik zelf in een ver verleden met het koor kerstliedjes zong in Wenen. Fijne gedachte.
Ik ga vaker mijn adres op mijn weblog zetten zoals 3 weken geleden. Deze week heb ik meer post gekregen dan in de 3 maanden daarvoor samen. DANKU danku DANKU!! Ik schrijf zeker iedereen een brief (met foto) terug.
Verder wordt Kerstmis natuurlijk steeds groter. Deze week is de kerstboom gekomen, heb ik pakjes gemaakt voor mijn familie en vrienden hier, heb ik kerstkaartjes geschreven en er een paar moeten vertalen in het frans voor Soffía (wat totaal niet meer gaat met al dat ijslands in mijn hoofd), werd alles versierd met lichtjes (ramen, daken, bomen, trappen, verkeersborden, lantaarnpalen, kerkhoven, fabrieken,... je kan het zo gek niet bedenken of er hangen lichtjes aan)...
Het was weer een tof weekje waarin veel gebeurd is. Ik ga al op voorhand zeggen dat er nieuwe foto's op mijn fotosite staan. Die zullen sommige dingen die ik vertel duidelijker maken. Ik heb gemerkt dat mijn verslagen altijd beginnen bij donderdag en dat zal deze keer niet anders zijn. Maandag tot woensdag staat precies alleen uitslapen op het programma.
Donderdag viel er een lesuur weg omdat de lagere school een showtje had gemaakt voor 1 december, wat hier een speciale dag is. Ik heb zeker aan 10 mensen gevraagd wat er juist gebeurde in 1918 maar niemand wist het. Wikipedia zegt: voornamelijk studentenfeest ter gelegenheid van de afscheiding van Denemarken in 1918. 's Avonds ben ik naar een soort toneel geweest van het laatste jaar van de lagere school (= 3de middelbaar in België). Het verbaast mij altijd weer hoe goed iedereen kan zingen en hoe origineel de dingen zijn die ze op het podium brengen. Na dit geweldige optreden ging ik met Hulda, Hanna Jona en Gulla nog wat rijden. Nu ja, rijden... het was eigenlijk eerder racen met de jongens in een andere auto, dansen, meebrullen met de muziek en ondertussen nog wat liefdesverhalen vertellen en tips geven. Zo tegen 12 uur besloten we eens naar huis te gaan want de volgende dag was het natuurlijk nog school.
Vrijdag na school zei Hulda iets dat ik begreep als 'een examen gaan kopen'. Toen ik er nadien uitleg over vroeg bleek dus dat de leerkrachten effectief hun examens van vorig jaar verkopen aan de leerlingen en dit jaar ongeveer/helemaal hetzelfde examen geven. Eerst leerlingen buizen en dan het examen verkopen... goede bijverdienste. Rare leerkrachten. Die van fysica gaf zelfs les met een rode clownsneus omdat UNICEF dat verkocht. Ik verbaas mij hier echt nog elke dag over iets anders. Om 18 uur zakte iedereen af naar het centrum waar een grote kerstboom was gezet. Er heerste weer zo'n magische sfeer: kerstliedjes van het kinderkoor, de handen om een bekertje warme chocomelk geklemd, 4 van de 13 kerstmannen kwamen en deelden snoepjes uit, kinderen dansen rond de kerstboom, de burgemeester spreekt het volk toe, ... Soms heb ik niet het gevoel dat ik in een ander land zit, maar dat ik gewoon terugkeer in de tijd. Ja, je las het goed: in ijsland zijn er 13 kerstmannen die één voor één komen (de laatste op Kerstmis zelf, wat hier 24 december is) en dan weer één voor één gaan. Ze hebben allemaal een eigen karakter en elke dag gebeurt er iets speciaals.
Vrijdagavond, eigenlijk al zaterdag, om 24 uur begon er nog een feestje met optreden van de bekende zanger/DJ Páll Óskar (hoewel bekendheid natuurlijk heel relatief is in een land met 300.000 inwoners waar iedereen elkaar kent via 1 tussenpersoon). Foute muziek en de hele CD van de laatste Eurosong moesten er aan geloven. Dat is trouwens nog een obsessie hier. Als ik zeg dat ik van België ben, beginnen mensen meestal Je t'adore, J'aime la vie of Sanomi te zingen. Omdat het feestje in een zaal in de lagere school was, mochten ze vanaf 16 jaar binnen en was er geen alcohol. Op een uiterlijke transformatie na, bleef iedereen dus ongeveer zichzelf.
Zaterdag hebben ze ergens een eindje van hier met een grote boor in een paar kabels geboord waardoor er de hele dag geen internet, tv, radio, telefoon, betalen met bankkaarten, enz was. Niet dat ik dat zo erg nodig heb, maar het geeft toch het gevoel dat je afgesloten zit van de rest van de wereld. Meestal word je je pas bewust van iets als het wegvalt. Dat geldt voor veel dingen hier. 's Middags hebben we thuis laufabrauð gemaakt voor Kerstmis, 50 stuks. Laufabrauð is een soort brood dat er uitziet als een pannenkoek en dat je in een geimproviseerde frituurpan bakt. 's Avonds ben ik tot bij Hulda gestapt, waar Anna Jona na een tijdje ook toekwam. We hielden een kerstfotoshoot en gingen nadien nog 2 uur rúnta (toertjes rijden), waar we een tof beestje ontmoetten... (foto volgt later) Ik hou wel van de ijslandse vriendschappen. Meisjes gaan zo helemaal anders met elkaar om. Sommige mensen hier ken ik bijna beter dan sommige van mijn vrienden in België. Het is moeilijk om uit te leggen.
Vandaag, zondag, staat er niet veel meer op het programma hoewel je dat natuurlijk nooit zeker weet. Meestal bellen ze 2 minuten op voorhand om te zeggen dat ze op weg zijn om mij te komen halen om ergens naar toe te gaan.
Dit wordt een lang verslag maar ik ga toch nog wat antwoorden op jullie reacties:
Véro: Gelukkige verjaardag! Ik weet nog niet zeker of ik ga skiën want ik heb nog niemand gevonden om ski's van te lenen. Maar ik zal zeker aan jou denken met Kerstmis. In Bangkok is kerstversiering zeg je? Thai zijn toch boeddhistisch?
Lieven: Já ég ætla að skrifa á íslensku aftur. Og nei Zappa ég borða ekki gulur snjór! En ég er buín að borða Lýsi. Rosalega vont! Þegar þér finnst það gott, ég skal koma með Lýsi fyrir þig til Belgíu! Lumbago, ég veit það ekki. Ég bíða núna bara. Og Hulda getur nudda.
Els: Geen belgische sneeuw eten! Hoewel je dit jaar waarschijnlijk niet echt sneeuw zal te zien krijgen.
Annelien: Ja ik moest er ook aan denken. Eigenlijk denk ik vaak terug aan ons klasje. Ik heb wat opgezocht over een lumbago en het doet wel op dezelfde plaats pijn maar ik zal dit jaar op de ijslandse dokters moeten vertrouwen. Wat ik al tegen Lieven zei: ik wacht voorlopig gewoon tot het overgaat en als het te erg wordt, kan Hulda masseren. En natuurlijk duim ik voor jullie examens!
Ik begin nu aan mijn laatste schoolweek. Nadien zijn het 2 weken examens en dan 2 weken Kerstvakantie. Maar examens reken ik eigenlijk ook al tot vakantie omdat ik daar niets voor moet leren. 6/12: ijslands, geen idee wat ik daarvoor moet kennen. 7/12: geschiedenis, 60 blz doorlopende tekst (van een powerpoint afgeschreven) waar ik geen woord van begrijp. Ik heb dus al van in het begin gevraagd om dat examen niet te moeten meedoen. Het zou kunnen dat ik het wel nog moet doen, maar dan kan ik dat toch onmogelijk leren. 11/12: fysica, simpel. In België buisde ik daar altijd op en hier haal ik 10en zonder ervoor te leren terwijl de rest van mijn klas buist. 13/12: chemie, idem. Maar de leraar heeft mij daarnet verzekerd dat hij mij geen 10 geeft deze keer. 15/12: wiskunde, idem. Het is zelfs openboekexamen! En dat terwijl we in de WeWi zeker 10 keer zoveel leerstof zagen. Daarbij staan de integralen ook nog eens mooi gesorteerd per techniek die je moet gebruiken. Als ik zeg dat ik vorig jaar elke dag 2u45 studie had op internaat, bekijken ze mij alsof België weet-ik-veel-wat is. Die laatste examenweek zal ik dus waarschijnlijk meer leerkracht zijn dan student. Maar dat is goed voor de sociale contacten en dus vind ik het niet erg.
Dinsdag was ik tijdens de sportles op de trampoline aan het springen toen er ineens iets in mijn rug schoot. De volgende dag was het al genezen maar toen ik donderdag ging ropeskippen, was het terug en veel erger. Ik kon bijna niet meer stappen en moest dus naar de dokter. Na lang wachten (bij de 'spoed' namen ze de telefoon niet op, kan het typischer?), hebben we er dan toch één gevonden die vrij was. - Doet het hier pijn? - Ja. - Hier, neem deze pijnstillers. Normaal neem ik dat nooit maar nu was het echt nodig. De dokter zei ook dat ik in de hotpot moest gaan. Dat heb ik dus maar gedaan met een paar vriendinnen. Omdat het er nogal 'hot' was, gingen ze sneeuwballen halen om te eten. En dan bekeken ze mij weer alsof ik van Mars kwam toen ik zei dat ik nog nooit sneeuw gegeten had.
15 uur in een auto zitten is niet erg goed voor rugpijn en daarom ging ik niet mee op de geplande trip naar Reykjavik. Ik stelde voor om op Sverrir te passen terwijl Soffía en Jói alleen gingen. Na lang twijfelen vonden ze het een goed idee. Het was een fijn maar zeer vermoeiend weekend. Zaterdag hebben we ons nog eens een weg gebaand door de sneeuw om te gaan zwemmen. Het verschil tussen het water en buiten is 50°. In bikini door de sneeuw lopen is ook niet alles. Je moet constant opletten dat je haar niet bevriest. Zaterdag is nammi-dag en dus gingen we na het zwemmen naar Kasko, de supermarkt. (nammi = snoep, wat is ijslands toch een makkelijke taal ) Soffía heeft een keer of 20 gebeld om te vragen hoe het ging waardoor de 'allt gott' op het einde iets minder gemeend klonk. In het begin ergerde ik mij wel aan verschillende dingen die ze deed maar dat is nu al beter. Alleen als ik heel moe ben, komt dat nog eens boven (en aangezien Sverrir dit weekend 2 keer om half 7 aan mijn bed stond...). Het zal ook wel door de duisternis komen. Iedereen loopt er maar met kleine oogjes bij. Ze komen ofwel slapend ofwel helemaal niet naar school. Dus het is misschien nog niet zo abnormaal dat ik moe ben van niets te doen.
De skipiste ligt vlak achter onze school en ging vandaag open. Als ik van iemand ski's kan lenen, ga ik dus binnenkort voor de eerste keer skiën. Daar kijk ik al naar uit.
De kerstobsessie begint zich meer en meer te uiten. Het aantal kerstlichtjes in de stad neemt elke dag toe en dat geeft een zeer gezellige sfeer. Die sfeer groeit ook binnenshuis. Dit weekend hebben we allemaal samen koekjes gebakken voor Kerstmis en gisteren hebben we ze met gekleurde suiker beschilderd. Sommige dingen zijn zo sprookjesachtig. Één van de komende weken zal ik nog wat typische dingen opschrijven die ze doen met Kerstmis maar nu weet ik natuurlijk nog niet alles. Ik hou mijn ogen open voor al dat prachtigs. In België vond ik Kerstmis altijd zo onecht omdat niemand gelooft in de reden van het feest. Maar hier is het zo geweldig om te zien hoe iedereen naar dat streepje licht toeleeft. Momenteel schijnt de zon van half 11 tot half 4, maar de kortste dag is pas 21 december natuurlijk.
Nu ik toch over de zon aan het praten ben, zal ik nog maar eens een weerbericht brengen. De temperaturen schommelen zo rond -5°. Vrijdag wou Jói met mij naar Myvatnssveit rijden omdat het daar altijd nog wat kouder is dan in Húsavík. De thermometer gaf -16° aan. Zaterdag was het er zelfs -20° maar ik was daar toen (gelukkig?) niet. Ik vind de koude eigenlijk nog wel meevallen zolang er geen wind is. Die wind drukken ze uit in m/s in plaats van km/u zoals in België. Dat zegt genoeg zeker? Momenteel schijnt de zon en dat is echt prachtig op het besneeuwde Húsavík.
Het sneeuwt nog elke dag een beetje en daar genieten de kinderen heel erg van. Sneeuwmannen zeg je? Nee hoor, iglo's! Kinderen klimmen op de daken en springen eraf in de sneeuwbergen of glijden met sledes naar beneden.
Voor de rest gaat alles zijn gewone, trage gangetje. Vandaag bijvoorbeeld waren slechts een derde van de leerlingen in de les geschiedenis en dus werd die maar gewoon afgelast. In ijslands speelden we Trivial Persuit en in sport was het badminton met 3 tegen 3, kwestie van niet te veel te moeten lopen.
Het enige negatieve dat ik momenteel kan bedenken is de post. Nu blijkt dat een verjaardagskaart van de rope skipping verloren gegaan is. Een brief naar Thailand komt zelfs sneller aan dan één naar Ijsland. Geloof je dat nu? Als je een brief wil schrijven is de gouden raad dus om je adres op de achterkant te zetten. Zorg er ook voor dat je duidelijk Iceland schrijft en niets dat lijkt op Ireland want die fout wordt volgens Soffía vaak gemaakt.
Al de hele week waait een sneeuwstorm door ijsland. Je ziet geen hand voor ogen, auto's zijn helemaal ondergesneeuwd (je ziet ze dus effectief niet meer staan!), op sommige plaatsen ligt 2 meter sneeuw, winden van 30 m/s,... Daarnet ging ik bij Hulda en Hanna Jona om chemie te leren/uitleggen en omdat het niet te doen was met de auto, ben ik te voet gegaan. Ik waande mij echt op de Noordpool. De wind blies mij gewoon van de baan (voor zover ik zag waar die baan lag). Ik zat op een bepaald moment tot aan mijn buik in de sneeuw en dat voelde heel claustrofobisch.
Ook gisterenavond ging ik naar Hulda en Hanna Jona om fysica te leren/uitleggen. Het was natuurlijk wel leren op z'n ijslands. Nu begrijp ik waarom hun punten zo slecht zijn. Maar gisteren en vandaag waren 2 geweldige avonden. Ik begin eindelijk een aantal goede vriendinnen te hebben. Dat doet (om het zacht uit te drukken) deugd. Nu ik mijn verslag toch in omgekeerde volgorde aan het geven ben, doe ik maar voort. Eerder die avond ben ik met Soffía naar een gospelmis geweest. In ijsland zijn ze protestants en ik wist niet dat er zoveel verschillen waren met de katholieke kerk. Er was een zeer gezellige sfeer in de kerk, veel jonge mensen, iedereen moest een kaarsje aansteken (geen hosties), de priester stond bijna tussen de mensen en had een interessante preek,... Heel positief dus.
Zaterdag had ik ook al leerstof van school uitgelegd. Deze keer wiskunde aan Hulda. Maar werken gebeurt natuurlijk nooit zonder plezier dus zijn we 's avonds samen naar Baukur geweest. Daar speelde de ijslandse winnaar van Idool. Uiteraard gingen we niet onmiddellijk feesten; eerst rúnta tot half 1 met Hildur Eva en Aníta. Nu begon het drinken al in de auto omdat alcohol veel te duur is in een café (anders ook maar kom). In Baukur zelf was het ongeveer hetzelfde als ik vorige keer beschreven heb, alleen meer zatte mensen. Tegen 3 uur had iedereen als enige doel niet omver te vallen.
Ik begin mij nu echt goed te voelen hier. Het ijslands lukt al degelijk. Ik denk zelfs in het ijslands, begrijp veel en ben helemaal niet bang om fouten te maken als ik spreek. Daardoor kan ik ook makkelijker contacten leggen met mensen en volgen de vrienden vanzelf. Daar ben ik zeer blij mee. Ik pas mij helemaal aan aan de ijslandse gebruiken. Wat ik vroeger raar vond, begin ik onbewust over te nemen. Ik voel mijzelf beetje bij beetje veranderen en dat is een heel vreemd gevoel.
Jæja... De winterslaap is volgens mij nu wel begonnen. Dat wil zeggen dat alles nog wat trager gaat, of zelfs helemaal niet. Maar net toen ik mij in wiskunde met het tempo leek te verzoenen, gebeurde er iets wat mij letterlijk wakker schudde: een aardbeving! Vrij serieus wel: 5 op de schaal van Richter. Iedereen was erg geschrokken en achteraf zaten we met de slappe lach om de spanning weg te krijgen. Gelukkig is er geen schade.
Later op de week zijn we nog eens gaan zwemmen met zowat alle meisjes van mijn leeftijd. Het was één van de leukste dingen die ik in lange tijd gedaan had. Iedereen was zo opgewekt en betrok mij zelfs bij de gesprekken! Na het zwemmen stonden ze allemaal samen (en naakt uiteraard) te zingen en dansen onder de douche. Iedereen is zo zonder complexen.
Omdat ik weer een rustig weekend tegemoet ging (lees: niets doen), besloot ik vrijdag op zoek te gaan naar werk. Húsavík kennende zat die zoektocht er na 2 winkels op. Voorlopig was er niets maar ze gaan mij in december terugbellen. Hopelijk vind ik iets want al mijn vrienden werken hier in het weekend en ik heb nooit iets te doen.
Deze morgen begon weer goed. Op typische maandagmorgenstijl sleur ik mij veel te vroeg uit bed. Met gesloten ogen maar toch zeer gehaast, werk ik mijn cornflakes naar binnen. Even later in de vrieskou naar school om daar te vernemen dat de leerkrachten van de eerste 3 lesuren niet op school zijn. Dus weer een gevecht met de koude temperaturen op weg naar huis.
Véro:
Zoals ik al zei werken de meeste jongeren, en als ze niet werken, wordt er inderdaad veel geslapen. Baukur is donderdag, vrijdag en zaterdag open maar daar zijn eigenlijk zelden fuiven. Over kerstverlichting hebben ze echt wetten moeten opstellen omdat iedereen daar veel te vroeg mee begint. Maar niemand houdt zich eraan natuurlijk. Mijn tante is zelfs al begonnen met 80 kerstkaartjes te schrijven. Lichte obsessie dus... Heel erg bedankt voor jouw kaartje! Je kan wel raden wanneer je er eentje terugkrijgt zeker? ;-)
Lieven: Ég vóna að þið hafið snjór í vetur. Mig langar bara hvít jól. Ég hafði það aldrei.
Els: Die patatten eten ze met schil op. Iedereen ziet er verfromfraaid uit maar aangezien ze bijna enkel jeans of trainingsbroeken dragen, valt dat niet zo op. Ik doe mijn best om elke week iets te schrijven, ook al heb ik eigenlijk helemaal niets te melden...
Dorien: Ja, ijslanders hebben rare gewoontes, veel meer dan je zou denken van zo'n westers land. Eens je in de cultuur ingewerkt bent, lukt het beter om alles te begrijpen. Maar zover ben ik ook nog niet helemaal.
Annelien: Echte sauna's zoals ze die in Finland hebben, vind je hier niet. Er is wel een soort stoombad dat er mee te vergelijken is. De enige brief die ik al uit België gekregen heb, was 2 dagen onderweg. Bij de 5 brieven die ik al naar België geschreven heb, duurde het inderdaad langer. En ja dat is een hint.
Elin: Já, allt í lagi hérna í Húsavík. Og í Ísafjordur? Það er frost en bara litið snjór núna. Kannski meira á morgun. Ég vóna það. Sjáumst kannski eftir haustpróf! Nei nei, ég er ekki gríííínast. ;-) Skrítið tungumál en mér finnst það mjög falleg.
Het zal een kort verslagje worden deze week want ik heb eigenlijk zo goed als niets gedaan. Woensdag en donderdag lag ik ziek in bed. Vrijdagavond was er 'eighties party' in Tún. Twee meisjes waren verkleed, vijf meisjes dansten, de rest stond erbij en keek ernaar. Feest! Omdat ik mijzelf had voorgenomen wat meer naar de mensen te gaan, heb ik ook even gedanst. Maar na een uurtje stak dat natuurlijk dik tegen en toen ben ik naar huis gegaan. Ik denk dat ik daar voorlopig maar eventjes niet meer binnenga. Buiten was het 0° en dat voelt warm aan als je van -5° komt. Het nadeel was wel dat de sneeuw smolt en dat maakte de weg spekglad. Hoe ik onderweg niet op mijn gezicht ben gevallen, is mij nog steeds een raadsel.
Zondag ben ik eventjes gaan zwemmen met Hulda en Anna Jona. Tot zover mijn weekend.
Mijn verjaardagscadeautje is ook eindelijk aangekomen. Het is een maand onderweg geweest. Een brief duurt 2 dagen.
Laten we er nog een paar wist-je-datjes bij gooien: - Wist je dat de meeste jongeren niet naar school komen als het donker is? Nu is dat nog enkel het eerste en het laatste lesuur, maar in de winter... - Wist je dat ze soms zelfs in pyjama naar school komen? - Wist je dat ze nooit kleren strijken? - Wist je dat ze nooit aardappelen schillen? - Wist je dat het woord 'kerstmis' hier elke dag wel eens valt? Mijn broertje leert mij alvast de kerstliedjes.
Vorige week kregen mijn mede-studenten in Saga (geschiedenis) de opdracht om een soort essay te schrijven van 1500-2500 woorden. Ik denk niet dat ik dat moet doen maar ga het toch proberen. Dan hebben mijn nota's misschien nog enig nut. Het enige wat we in die les moeten doen, is doorlopende tekst van een powerpoint overschrijven. Ik heb al 36 bladzijden waar ik zo goed als niets van begrijp. Kwestie van het positief te bekijken: zo leer ik de verleden tijd in het ijslands.
Van vrijdag tot maandag was het herfstvakantie en dus gingen we voor een weekendje naar Reykjavík. Onderweg heb ik 7 uur de tijd gehad om het mooie ijslandse landschap te bewonderen. Toen we dan eindelijk in de stad aankwamen, wou Soffía eerst nog helemaal rondrijden om mij alles te tonen. We bleven overnachten bij haar zus. Mijn nicht is ook vegetariër en was daarom heel enthousiast om mij te ontmoeten. Ik wou eigenlijk vroeg gaan slapen maar ze vroeg om mee uit te gaan dus dat heb ik maar gedaan. Zaterdag zijn we naar Gullfoss en Geysir geweest. De oude Geysir deed het niet meer maar Strokkur wel. Het is mij jammer genoeg niet gelukt om een foto te nemen zonder toeristen. Bij Gullfoss (een waterval) had ik weer zo een ik-kan-mijn-camera-niet-wegsteken-moment, niet te beschrijven. Op de terugweg naar Reykjavík zijn we nog ergens koffie gaan drinken bij iemand anders van de familie en nadien had ik afgesproken met Hélène, Karen en Michelle (de Belgische AFS-meisjes). Ze hebben mij een paar leuke plekjes laten zien. Eigenlijk is Reykjavík een zeer mooie stad, totaal niet te vergelijken met andere hoofdsteden. Sverrir was al lang aan het zagen om eens te gaan schaatsen dus dat hebben we zondag gedaan. Andres ging mee en dat was wel zeer fijn. Nadien zijn we nog naar een tentoonstelling geweest over ijslandse geschiedenis in Perlan (een gebouw van waar je over heel Reykjavík kan kijken). Maandag heb ik Michelle terug ontmoet omdat zij ook geen school had. We hebben gewoon wat rondgelopen en zijn een echte warme chocomelk gaan drinken in een organische koffieshop. Het deed deugd om nog eens echt de slappe lach te hebben. Reykjavík voelde in alle opzichten als een stapje terug naar België: veel mensen, verkeerslichten, parkeerplaats zoeken, uitgaan met alternatieve vriendjes van mijn nicht (ipv de poppetjes uit Húsavík), betere muziek dan enkel de 10 liedjes van FM957,... Maar niet veel later zat ik opnieuw in de auto, klaar voor een lange rit naar het noorden. Bij elke stop werd het gevoelig kouder. Een eindje voor Akureyri belandden we zelfs in een sneeuwstorm. Je zag het verschil niet meer tussen de besneeuwde bergen en de witte lucht, best gevaarlijk. Deze ochtend was het -5°C. In Húsavík ligt naar belgische normen ook veel sneeuw (20 cm), maar volgens de ijslanders is dit nog niets.
Rahel is van familie veranderd. Ze woont nu bij Ólafía, wat ons familie maakt. Donderdagavond zijn we een kijkje gaan nemen in Baukur. Er was niet zoveel volk en net toen ik terug naar huis wou gaan, begonnen 2 meisjes tegen mij te praten. Ze waren naar België (Werchter vooral) geweest en vertelden honderduit over hoe geweldig ze het daar vonden. Één van hen gaat waarschijnlijk volgend jaar in Gent studeren, de andere gaat vrijwilligerswerk doen in India. Ik was de klok een beetje uit het oog verloren, tot Soffía mij een berichtje stuurde: "Ik weet dat je 18 bent, maar zou je nu niet naar huis komen?". Het was 12 uur en ik moest de volgende dag naar school.
Daar zat ik met kleine oogjes natuurlijk. In de les wiskunde waren we met de volle 2 leerlingen! Omdat Björgvin voetbal zat te spelen op zijn computer, ging de les snel voorbij en mochten we ook snel naar huis. 's Avonds was het griezelen geblazen in Tún (het jeugdhuis) omdat het vrijdag de 13de was. Er wordt al lang verteld over geesten in dat huis en aangezien ze allemaal heel erg in dat soort verhaaltjes geloven, zat de sfeer er goed in. Alle lichten waren uit en iemand speelde zware basnoten op de piano. Een jongen kwam op het idee om verstoppertje te spelen. Ik zat samen met Ólafía en Veigar in een klein kamertje in de kelder tussen lege kartonnen dozen en oude matrassen. 'k Moet zeggen dat ik mij daar toch ook niet op mijn gemak voelde. Om 12 uur hebben we naar 'Masters of horror' gekeken, een (hoe kan het ook anders) zeer slechte horrorfilm. Het zou een geweldige avond geweest zijn, ware het niet dat er behalve Ólafía en Rahel weer niemand tegen mij gesproken heeft. Iedereen is wel vriendelijk als je hen iets vraagt, maar zelf eens met mij komen praten, doen ze nooit. Vrienden maken is hier echt niet simpel. Als dan iedereen in België het nog eens veel te druk heeft om 5 minuten naar mij te luisteren, of beter nog: mij gewoon vergeet, dan blijft dat dipje van vrijdagavond wel makkelijk het hele weekend nazinderen. Geen verwijten, gewoon hoe het is.
Veel tijd om te bezinnen had ik echter niet want zaterdag vertrokken we al vrij vroeg om een wandeling te maken van ongeveer 5 km rond een meer. Het was prachtig, alleen jammer van de wind. 's Avonds ben ik met Rahel, Ólafía en Andres (een jongen uit Duitsland die met AFS in Reykjavík zit) weggegaan. Aangezien er buiten niets te doen was en Andres onze huizen wou zien, hebben we bijna de hele tijd in mijn kamer gezeten. Het was heel gezellig om te praten over alle verschillen tussen onze 4 landen. We hebben ook in mijn plakboek gekeken. Dat heeft al erg dienst gedaan. Om 12 uur moest Andres naar huis en dan ben ik nog eventjes naar Baukur geweest. Daar viel weer niet veel te beleven maar ik ben er toch nog tot 2 uur gebleven. Dan bracht Hildur Eva mij naar huis.
Zondag stond er nog een uitstap op het programma. We gingen watervallen bezoeken. Jammer dat het weer opnieuw zo slecht was en we daardoor een groot deel van de schoonheid gemist hebben, maar het was nog steeds indrukwekkend. We wandelden tussen de 3 watervallen: Dettifoss, Selfoss en Hafragilsfoss. Het was slechts 1,4 km maar we hebben er toch een uur over gedaan omdat er geen pad was maar enkel rotsen. Na de tocht stond ons een ijslandse picknick te wachten (rechtstaand omdat alles nat is, warme chocomelk en skyr). Daarna waren we nog uitgenodigd voor koffie bij familie in Myvatnssveit. Aangezien alle vrouwen zeer goed zijn in het bakken van taart en wafels, mocht dat natuurlijk niet ontbreken. Voor de verandering ben ik eens om 9 uur in mijn bed gekropen.
Maandag op school kwam een gehandicapte vrouw spreken. Ze was slechts een halve meter groot, had geen armen of benen en moest dus altijd neerliggen. Spijtig genoeg begreep ik zo goed als niets van wat ze vertelde. Na school voelde ik mij niet helemaal goed en dus heeft Soffía mij dik verwend met warme chocomelk en ijs. Ik moest zelfs niet naar school de volgende dag. Om een echte ijslander te zijn, had ik moeten thuisblijven maar ik ben toch geweest.
Daarnet ben ik gaan zwemmen. Buiten vriest het maar in het water is het zo'n 40°C. Heerlijk gewoon! Er wordt gezegd dat het zwembad de zonneschijn is voor ijslanders. In het begin vond ik dat vreemd. Nu begrijp ik het maar al te goed.
De eerste sneeuw is gevallen, de temperaturen durven al eens onder nul duiken, de dagen worden zichtbaar korter en de eerste kerstlichtjes worden bovengehaald. De ijslandse winter staat voor de deur!
Vorig weekend hadden we AFS-kamp. Daarvoor moesten we eerst meer dan een uur rijden naar Akureyri en dan een klein uurtje vliegen naar Reykjavík. AFS had een e-mail gestuurd met de wegbeschrijving naar het kantoor: "to get to the bus station where bus number ? goes you will need to walk 350 meters". Iedereen is dus dik verloren gelopen. Geweldige organisatie. De activiteiten waren niet echt zinvol maar het was gewoon heel fijn om iedereen terug te zien. Zaterdagavond was er een talentenshow met veel spelletjes en grappige toneeltjes. Omdat de AFS-vrijwilligers op het aankomstweekend al aangedrongen hadden om wat Rope Skipping te tonen, heb ik dat ook maar gedaan. Ik ga dus internationaal. Zondag hebben we nog een uitstap gemaakt naar Þingvellir maar doordat het weer zo slecht was, zijn we daar niet lang gebleven. We waren bang dat de vlucht naar Akureyri afgelast zou worden (zoals die naar Isafjordur) maar ze ging uiteindelijk toch door. Het was wel nogal gevaarlijk om te landen maar we zijn er geraakt.
Veel meer is er deze week niet gebeurd. Ik ben alleen zeer teleurgesteld in de post. Mijn verjaardagscadeautje is namelijk spoorloos verdwenen. Het is nu 2 weken geleden in België vertrokken. We hebben rondgebeld maar niemand weet waar het is.
Deze nacht kon ik maar niet in slaap geraken. Om 12 uur heb ik een pakje opengemaakt en een tekstje gelezen dat ik al uit België meegekregen had. Ik heb mij nog nooit zo alleen gevoeld. Maar zoals altijd gaat dat snel over. Toen ik opstond, had Sverrir een schilderij gemaakt en op de tafel stonden bloemen. In school fluisterden 2 mensen 'gelukkige verjaardag'. Één lichtpuntje: de les chemie ging niet door en dan ben ik met Hulda en Anna Jona ijs gaan halen. Dat hebben we uiteraard in de auto opgegeten. Anderhalf uur later ben ik naar huis gegaan om Eðlisfræði te leren.
Soffía vertelde net dat een meisje van mijn klas (16!!!) zwanger is. Aangezien iedereen alles weet over iedereen zal het niet zomaar een roddel zijn. Heel Húsavík weet trouwens ook alles over mij. Je hoort kleine kindjes op straat dan bijvoorbeeld 'skiptinemi' (=uitwisselingsstudent) zeggen. Vorig weekend zei een meisje op school: "ik heb gehoord dat jij vindt dat ijslandse feestjes laat beginnen?". Ik had dat meisje nog nooit gezien en kon mij niet herinneren dat ik dat ooit tegen iemand anders gezegd had. Bleek dat ze dat via superveel tussenpersonen gehoord had van Soffía. En zo kan ik nog veel voorbeelden geven...
Schets van het weekend: Zaterdagnacht om 12 uur stonden Alma en Heiða voor de deur om te vragen of ik mee uitging. Dat heb ik dan maar gedaan. Aangezien zij nog maar 16 zijn en dus niet binnen mogen gaan in Baukur, troepen ze gewoon buiten samen. Zondag ben ik voor mijn verjaardag naar Akureyri geweest met Hulda, Anna Jona en Rahel. We zijn naar het Kerstmishuis geweest, gaan schaatsen en gaan zwemmen. Vooral in de auto hebben we zeer veel gelachen. Maandagavond zijn ze hier taart komen eten.
Op school gaat alles nog steeds goed. Ik had een 5 op mijn test van Atvinnufræði. Het is dus mogelijk om te slagen voor iets waar je geen woord van begrijpt! Meer nog: er was maar 1 meisje met 6 en al de rest had minder. Luie ijslanders. De leraar wiskunde doet niet eens meer de moeite om de integralen op te lossen. Hij geeft mij gewoon de stift om alles op bord te schrijven. Bij fysica vindt hij ook totaal nieuwe formules uit en probeert mij dan in het Engels uit te leggen dat die juist zijn.
Volgend weekend ga ik op six-week-camp met AFS in Reykjavik. Ik heb er eigenlijk niet zoveel zin in.
Bedankt voor alle mailtjes en smsjes die jullie vandaag gestuurd hebben.
Zaterdag was ik heel moe maar ben toch nog naar een feestje geweest. Anna Jona kwam mij ophalen rond half 11. Maar aangezien het pas begon om 11 uur, hebben we eerst anderhalf uur rondgereden (ja, van Shell naar Olís en terug). Om 12 uur gingen we dan naar Baukur. Het was één van de raarste feestjes die ik ooit gehad heb. Ineens begon iedereen tegen mij te praten, onder andere mensen die al een maand in mijn klas zitten en nu ineens vragen: what's your name? De meisjes vroegen of ik met hun naar de WC ging. Dat mag je heel letterlijk nemen want ze kruipen dus met 4 in 1 kotje en gaan dan één voor één naar toilet. Speciale ervaring. En dan vinden jongens in België het raar als meisjes samen richting toilet stappen... Ik ben op dat feestje wel moeten afstappen van het principe 'doe alles mee wat ze je voorstellen'. Dat hoeft geen verdere uitleg veronderstel ik. Klokslag 3 ging het licht uit. Maandag wist niemand nog wat er gebeurd was.
Zondag was ik dus nog meer moe. Het enige wat ik dan gedaan heb, is 's avonds bij mijn vriendin/nicht Ólafía gaan eten en voor de rest lui geweest, typisch ijslands dus. Het enige speciale op maandag was dat we onze test van Efnafræði (chemie) terugkregen, dat ik een 10 had en evenveel niet-begrijpende, jaloerse blikken kreeg toegeworpen.
Vandaag ging ik om 9 uur naar school maar de wiskundeleraar was 'ziek'. Ik ben dan maar 2 uur gaan rope skippen in plaats van 1 uur. Dat rope skippen zit vanaf vorige week trouwens vast in mijn lessenrooster. Ik heb een zaal gekregen, een eigen kleedkamer met douche en een fitnesszaaltje. Als dat niet zalig is?! De enige tegenprestatie was dat ik een showtje moest geven voor de helft van mijn school. Amaai, ik was die stress al lang niet meer gewoon. Maar het ging goed en dus zei de LO-leraar dat ik maar eens iets moest tonen voor de hele school. Mijn klasgenoten stonden allemaal met open mond te kijken. Na het rope skippen vandaag heb ik een test van Atvinnufræði gemaakt, een blokvak maar ik kon toch meer dan de helft invullen. Ik heb de laatste tijd al een aantal complimenten gekregen op mijn ijslands en dat doet echt deugd om te horen! Om 15u20 moet ik terug naar school voor een uur zelfstudie ijslands en een half uurtje 'sport'. Geen les dus vandaag.
Het is nu zo rond de 5°C maar eigenlijk niet echt koud. Je kan gewoon met een warme pull buiten lopen.
En dan nog een paar antwoorden op jullie vragen: - Véro: Hoe het komt dat een meer in enkele dagen tijd van te koud naar te warm gaat, weet ik niet juist. Het zal wel te maken hebben met het feit dat dat water van diep in de grond komt. Als je in Jarðbröð gaat zwemmen, is het altijd wat zoeken naar een plekje met een goede temperatuur. Van milieuvervuiling zijn ze zich hier totaal niet bewust. Water en elektriciteit verspillen ze enorm omdat ze toch genoeg hebben door het warme water uit de grond. Op die foto van Ásbyrgi, staan de jongens ergens op een hoogte van 30-40 m schat ik. Als je naar beneden duikt, kan ik niet garanderen dat je in het water terechtkomt, en als dat al zo is, bevries je waarschijnlijk. - Lieven: Vanuit Myvatnssveit kon ik vorige keer Vatnajökull zien. (voor de leken: dat is een gletsjer helemaal aan de andere kant van ijsland) Ik kijk heel erg uit naar die november-nachten! En wat die vliegtuigen betreft: als Hendrik de stofzuigers eventjes aan de kant kan leggen, ben je hier zeer welkom. Dat slaat weer nergens op maar je weet wat ik bedoel.
Ik zit hier niet stil en bewijs daarvan is alweer het volgende verslagje:
Vorige zondag hebben we een vulkaan beklommen en boven op de rand rondgewandeld. Nadien zijn we opnieuw gaan zwemmen in Jarðböð (het meer dat vorige keer te koud was). Maar deze keer was het zo heet dat ik mij bijna verbrand heb. Het stoombad was ook zo rond de 60°C en buiten 5°C. Zalig! Jói was met een aantal boeren de resterende schapen gaan halen in de bergen. 's Avonds kwamen we hem tegen en zijn we nog een eindje meegestapt. We liepen achter meer dan 100 schapen, zomaar in het midden van de weg.
Toen ik woensdagochtend naar school ging, heb ik een volledige regenboog gezien. Ik denk dat niet veel mensen dat kunnen zeggen. 's Avonds ben ik met Soffía en Rahel naar een soort Tupperwareparty geweest voor kleren. Gewoon bij iemand thuis en één voor één moet je dan kleren passen en iedereen geeft daar commentaar op. Soffía heeft er mijn verjaardagscadeautje gekocht. Ze zijn al 2 weken aan het beslissen welke taart ze gaan maken voor mijn verjaardag.
Donderdagavond ben ik met Hulda en Anna Jona gaan zwemmen en nadien naar Tún geweest. Dat is soort jeugdhuis speciaal voor alle jongeren van de school. Je kan er bijna niet binnen doordat de gang vol schoenen ligt. Er is een biljarttafel, een kamer met veel zetels en een tv, een keuken waar altijd wel iemand pannenkoeken staat te bakken, ... Heel gezellig! Maar we zijn er niet lang gebleven. Kan je raden wat we gingen doen? O ja, rondjes rijden. Van het ene benzinestation naar het andere, steeds dezelfde straat op en af. Klinkt misschien saai maar het is best leuk hoor.
Vrijdag was de les wiskunde weer te grappig. Ik zat als enige meisje in de klas met 3 jongens. De leraar maakte constant fouten bij de integralen. Dan verbeterde ik hem en hij begreep niet wat er fout was. Hij zei dat ik het juiste antwoord maar op bord moest gaan schrijven, en dat letterlijk bij elke integraal die we gemaakt hebben. De jongens lagen plat van 't lachen. Ik denk dat de leraar het niet zo fijn vond want toen ik na de les ging vragen of ik mijn huiswerk moest afgeven zei hij: "No, YOU don't have to".
In de gang op school hangt een uithangbord. Als je iets organiseert, doe je dat niet alleen voor je vrienden maar je nodigt gewoon de hele school uit! Zo was er vrijdag een verrassingsuitstap gepland. Bijna iedereen ging mee. Wat we uiteindelijk gedaan hebben is moeilijk te omschrijven. Het was een soort spel in verschillende groepen waarbij we de hele dag opdrachtjes moesten doen en op het einde van de avond elkaar daarmee amuseren. Aangezien het hier uiteraard te koud is voor een kampvuur, werd er (inventief als we zijn) gewoon eentje geprojecteerd op de muur. We zijn naar Ásbyrgi geweest. Dat is een plaats waar de Amerikaanse en de Eurazische plaat uit elkaar gaan. Ólafía zei heel serieus: als er ergens elfen wonen, dan is het hier in de rotsen. Ik geloof haar graag. Vlak voor we terug in de bus stapten om naar huis te vertrekken, gingen alle meisjes spontaan op hun rug in het gras liggen. Ik heb nog nooit zoveel sterren gezien, en het noorderlicht... Het was nog niet met kleuren maar toch prachtig.
Donderdag hing er een papier uit in school om reclame te maken voor handbal. Aangezien zowat alle meisjes dat hier doen, ben ik maar eens een kijkje gaan nemen. Maar gelijk ik goed ben in balsporten zal het bij die ene keer blijven. 't Was wel fijn hoor maar niet echt mijn ding.
Ik heb na de les LO aan de leraar gevraagd of ik tijdens mijn pauzes Rope Skipping zou mogen oefenen. Dat was geen probleem en dus mag ik normaal gezien vanaf morgen een keer of 3 in de week gaan trainen in de sportzaal. Hij wou ook dat ik eens een showtje gaf voor mijn klasgenoten. Iedereen die hier thuis over de vloer komt, wil het filmpje zien dat ik gemaakt heb van mijn team. Ze geloven hun ogen niet. Ik heb in de les ijslands ook een speech moeten geven over Rope Skipping (in het Engels uiteraard). Mijn broertje is al helemaal geïndoctrineerd. Hij wil constant nieuwe tricks leren. Mijn missie om rope skipping te verspreiden over Húsavík is dus goed aan het lukken.
Er wordt hier nogal veel gespijbeld op school. Vrijdag tijdens de les ijslands waren er een stuk of 5 mensen niet en dan hebben we Trivial Persuit gespeeld. In het laatste lesuur wiskunde waren we slechts met 4 maar de leraar wou toch lesgeven. Toen de bel wegens een technische fout een half uur te vroeg ging, besloot hij dat het genoeg was geweest en mochten we naar huis. Aangezien ik vrijdag maar een halve dag school heb, zijn we nog naar Akureyri gaan shoppen. Soffía was zo blij dat ze een italiaans restaurant gevonden had waar ze vegetarische dingen hadden. Door een vergissing van de kok belandde er uiteindelijk toch vlees op mijn bord. Nog eens een half uur en 100 keer 'sorry' later kon ik beginnen eten. 's Avonds ben ik Rahel gaan halen en dan hebben we de hele avond UNO gespeeld met Jóhann en Soffía.
Zaterdag heb ik gebabysit op Sverrir. We hebben ons heel goed geamuseerd. Ik voel mij altijd zoals in een kinderprogramma op tv als ik met hem praat. Ik spreek maar een paar woordjes ijslands en de rest moeten we uitbeelden of met geluidjes duidelijk maken. 's Avonds zijn we naar een concert geweest van Kvennekór Reykjavíkur, het vrouwenkoor van Reykjavik dus. Ze zongen liedjes uit The sound of music, Grease, Fiddler on the roof en Phantom of the opera; gebracht met veel show zoals we de ijslanders kennen. Het was zeer mooi.
Vandaag zijn we wat meer naar het binnenland gegaan. Eerst gingen we naar Myvatn, een prachtig meer. Daar ben ik voor de eerste keer gaan paardrijden! Er was nogal veel wind en daarom moest ik een t-shirt, 2 pulls (die veel te groot waren) en een jas van Jóhann aandoen - dus ik ben geen 10 kg verdikt op die foto's ;-). Die overbezorgdheid van Soffía begint mij nogal tegen te steken. Het eerste kwartier op mijn paard was het mijn enige doel om er niet af te vallen. Toen ik nadien begon door te hebben hoe je dat ding bestuurt, was het pas genieten. We reden echt in the middle of nowhere door moeras en over smalle weggetjes. Heerlijk gewoon! Na het paardrijden zijn we naar Námafjall Hverir geweest. Daar zagen we pruttelende modder en stomende bergjes, en dat allemaal in zeer mooie kleuren. Nadien reden we naar de Blue Lagoon van het noorden, een meer met helder blauw water waar je in kan zwemmen. Het was een beetje teleurstellend koud en dus heb ik vrij lang in het stoombad gezeten. Toen ik helemaal uitgestoomd was en ik terug naar buiten kwam, bleek Roselien in het meer te zitten. Zij was van België 2 jaar geleden met AFS naar ijsland gekomen en kwam nu nog eens op bezoek. Het was zo vreemd om terug face to face Nederlands te praten. Wat gaat dat zijn na een jaar? Maar het gaf mij wel wat extra moed en de wetenschap dat het mogelijk is om een beetje ijslands te spreken tegen Kerstmis. Niet dat ik dat niet wist maar toch zoiets van: als zij dat kan, moet ik dat ook kunnen. De vermoeidheid is min of meer over dus ik kan mij concentreren op het ijslands leren.
Wist je dat: ... ijslands een verwarrende taal is? og = en, en = maar, strax = nu ... ze in Húsavík elke keer de vlaggen laten zakken als er iemand sterft? ... bijna iedereen zijn auto en zijn huis gewoon open laat zonder bang te zijn voor dieven? ... ijslanders mijn naam van de eerste keer juist schrijven? De belgen mogen daar een voorbeeld aan nemen. ... ik Skype heb? Je kan mij toevoegen onder soffia.b.sverrisdottir en dan kunnen we eens bellen.
Gisterenavond zo rond een uur of 9 stonden ineens 2 vriendinnen voor de deur om te vragen of ik meeging naar een hotpot ergens in de bergen, een beetje buiten Húsavík. Hoewel ik heel moe was, heb ik ja gezegd. We gingen Rahel nog ophalen en niet veel later lagen we daar in een heerlijk warme hotpot, ondergaande zon, lichte regen en veel gelach. Wat moet dat meer zijn? We kwamen pas te voet (en in het midden van de straat uiteraard) terug als het helemaal donker was. Dus het was weer laat wanneer ik ging slapen en nu val ik in slaap in de les. Maar veel verschil maakt dat niet want ik versta er toch niets van, en als ik het versta, is het te simpel. ´t is altijd iets he?
Ik ben dit weekend ook nog naar een viskwekerij geweest en dat was (net zoals bij de schapen) een serieuze schok. ´t is dat ik hier in IJsland niet veel keuze heb maar ik zou liever geen vis meer eten. Wie weet als ik terug in België ben... Ach misschien til ik daar te zwaar aan, ik weet niet.
Soffía (mijn mama hier) is een typisch ijslandse, wollen trui voor mij aan het maken. Ze zal er lang aan werken. Hopelijk lukt het voor de winter begint.
Ow anders moeten jullie eens veel vragen stellen! Ik zal ze allemaal proberen beantwoorden.
Véro: Ik heb 2 counsellors: 1 voor op school en 1 voor buiten school. Maar die laatste zit ook op school. Ze is 27, heeft 4 kinderen en dat is heel normaal hier. Toen mijn klasgenoten mij aan het uitvragen waren kwamen achtereenvolgens deze vragen: "hoe oud ben je? 17, heb je een vriendje? ja, heb je kinderen? nee, heeft hij kinderen? wtf" Oke... Er bestaat een ijslands woord voor "Danku", namelijk "Takk" (uitspreken als taak) en dat gebruiken ze vaak. Ik vroeg of er ook een woord voor Alsjeblieft bestond en dat hebben ze opgezocht in de woordenboek! Er blijkt wel een woord te bestaan maar dat gebruiken ze dus niet. Ik heb het vak Wandelen gehad, maar dan verstopt onder de naam Sport. In 15 minuten waren we het hele dorp rond en dan mochten we naar huis. Ik heb geen laptop. Vandaag moesten we een spreekoefening doen en we mochten een voorbereiding meenemen naar voor in de klas. Iedereen stond daar met zijn laptop achter de spreekstoel, heel grappig. Vaak zitten ze gewoon recht tegenover elkaar te praten via msn ipv normaal. 1 euro = 96 kroon (dus ze hebben mij verkocht voor iets meer dan 5 euro, dat was best hoog aangezien de meeste voor 100 kroon werden verkocht) Ze hebben vorig jaar klachten gekregen over de doop en daarom was het minder erg dit jaar. Maar de Busi moesten hier ook rotte haai eten hoor. (specialiteit van ijsland) Ik ben er min of meer aan kunnen ontsnappen. Ze hebben alleen mijn gezicht volgeschreven met alcoholstift.
Annelien: De papegaai is er niet. Maar we hebben wel schapen. Die laten ze in de zomer altijd lopen in het binnenland en vorige zondag zijn ze allemaal teruggehaald. Gisteren heb ik geholpen om ze te sorteren, blijven leven of naar het slachthuis... Eerst moesten ze op de weegschaal en dan speelde er iemand voor God die besliste of het schaap al dan niet mocht blijven leven. Fijn hoor. Goddeeris-types heb ik hier nog niet gezien. Kan je geloven dat ik dat enorm mis? Bij Fysica, Chemie en Wiskunde heb ik het hoogste niveau en dat is simpel. Ik voel mij slim. Bij de rest heb ik het laagste niveau en daar begrijp ik geen woord van. Logica... Je vroeg ook een beschrijving van mijn huis: Het is 1 verdieping, niet zo heel groot maar wel gezellig. Ik heb een kamer die je qua grootte kan vergelijken met mijn eerste internaatskamer (niet die waar ik op het einde sliep). Mijn bed is ontworpen door de Nasa dus slapen gaat zeer goed, hoewel ik nog altijd heel moe ben. Ik zal een paar foto's op de foto-pagina zetten.
Wist je dat... ... ijslanders inademen als ze het woord já (= ja, uitspreken als jouw) zeggen? Probeer maar eens. En ze gebruiken dat woord 3x per zin. ... je voor je gaat zwemmen eerst naakt en allemaal samen moet douchen? Veel AFS-ers hadden daar problemen mee, vooral de Italianen. ... hier al elke dag een leerkracht "ziek" was en daardoor dus een les wegviel? (en ik heb er al zo weinig) ... ijslanders altijd in het midden van de weg rijden aangezien er toch nooit een tegenligger komt? ... ijslanders niet houden van Björk maar allemaal zot lopen van ene Magni die bij de laatste 5 mensen van een wereldwijde Rockrally is? ... ons huis vol hangt met gele papiertjes met de ijslandse namen van voorwerpen? ... ijsland zo geweldig prachtig is? (foto's op de foto-pagina) ... er binnenkort meer wist-je-datjes komen?
Bedankt iedereen die mij deze week aanmoedigende woordjes heeft geschreven, gesmst, gemaild, ...
Op de terugweg hebben we nog een fotoshoot gehouden. Terug in Húsavík ging Hildur Eva naar huis, en wij gingen bij Anna Jóna kaarten en gek doen met de webcam. 
Die winterslaap mag je wel letterlijk nemen. Mijn vriendinnen sliepen deze week ongeveer tot 12 uur, lagen nadien nog wat in bed met hun computer en rond 3 uur kleedden ze zich misschien aan (maar soms gingen ze ook gewoon in pyjama naar de supermarkt). Als we samen kwamen om spelletjes te spelen, was dat ook altijd in pyjama.
De hemel was blauw met een roze schijn van de ondergaande zon. Zuiver zoals je dat alleen in ijsland ziet. Eigenlijk verbaas ik mij hier nog elke dag over de schoonheid van de natuur.
