Het zal een kort verslagje worden deze week want ik heb eigenlijk zo goed als niets gedaan. Woensdag en donderdag lag ik ziek in bed. Vrijdagavond was er 'eighties party' in Tún. Twee meisjes waren verkleed, vijf meisjes dansten, de rest stond erbij en keek ernaar. Feest! Omdat ik mijzelf had voorgenomen wat meer naar de mensen te gaan, heb ik ook even gedanst. Maar na een uurtje stak dat natuurlijk dik tegen en toen ben ik naar huis gegaan. Ik denk dat ik daar voorlopig maar eventjes niet meer binnenga. Buiten was het 0° en dat voelt warm aan als je van -5° komt. Het nadeel was wel dat de sneeuw smolt en dat maakte de weg spekglad. Hoe ik onderweg niet op mijn gezicht ben gevallen, is mij nog steeds een raadsel.
Zondag ben ik eventjes gaan zwemmen met Hulda en Anna Jona. Tot zover mijn weekend.
Mijn verjaardagscadeautje is ook eindelijk aangekomen. Het is een maand onderweg geweest. Een brief duurt 2 dagen.
Laten we er nog een paar wist-je-datjes bij gooien: - Wist je dat de meeste jongeren niet naar school komen als het donker is? Nu is dat nog enkel het eerste en het laatste lesuur, maar in de winter... - Wist je dat ze soms zelfs in pyjama naar school komen? - Wist je dat ze nooit kleren strijken? - Wist je dat ze nooit aardappelen schillen? - Wist je dat het woord 'kerstmis' hier elke dag wel eens valt? Mijn broertje leert mij alvast de kerstliedjes.
Vorige week kregen mijn mede-studenten in Saga (geschiedenis) de opdracht om een soort essay te schrijven van 1500-2500 woorden. Ik denk niet dat ik dat moet doen maar ga het toch proberen. Dan hebben mijn nota's misschien nog enig nut. Het enige wat we in die les moeten doen, is doorlopende tekst van een powerpoint overschrijven. Ik heb al 36 bladzijden waar ik zo goed als niets van begrijp. Kwestie van het positief te bekijken: zo leer ik de verleden tijd in het ijslands.
Van vrijdag tot maandag was het herfstvakantie en dus gingen we voor een weekendje naar Reykjavík. Onderweg heb ik 7 uur de tijd gehad om het mooie ijslandse landschap te bewonderen. Toen we dan eindelijk in de stad aankwamen, wou Soffía eerst nog helemaal rondrijden om mij alles te tonen. We bleven overnachten bij haar zus. Mijn nicht is ook vegetariër en was daarom heel enthousiast om mij te ontmoeten. Ik wou eigenlijk vroeg gaan slapen maar ze vroeg om mee uit te gaan dus dat heb ik maar gedaan. Zaterdag zijn we naar Gullfoss en Geysir geweest. De oude Geysir deed het niet meer maar Strokkur wel. Het is mij jammer genoeg niet gelukt om een foto te nemen zonder toeristen. Bij Gullfoss (een waterval) had ik weer zo een ik-kan-mijn-camera-niet-wegsteken-moment, niet te beschrijven. Op de terugweg naar Reykjavík zijn we nog ergens koffie gaan drinken bij iemand anders van de familie en nadien had ik afgesproken met Hélène, Karen en Michelle (de Belgische AFS-meisjes). Ze hebben mij een paar leuke plekjes laten zien. Eigenlijk is Reykjavík een zeer mooie stad, totaal niet te vergelijken met andere hoofdsteden. Sverrir was al lang aan het zagen om eens te gaan schaatsen dus dat hebben we zondag gedaan. Andres ging mee en dat was wel zeer fijn. Nadien zijn we nog naar een tentoonstelling geweest over ijslandse geschiedenis in Perlan (een gebouw van waar je over heel Reykjavík kan kijken). Maandag heb ik Michelle terug ontmoet omdat zij ook geen school had. We hebben gewoon wat rondgelopen en zijn een echte warme chocomelk gaan drinken in een organische koffieshop. Het deed deugd om nog eens echt de slappe lach te hebben. Reykjavík voelde in alle opzichten als een stapje terug naar België: veel mensen, verkeerslichten, parkeerplaats zoeken, uitgaan met alternatieve vriendjes van mijn nicht (ipv de poppetjes uit Húsavík), betere muziek dan enkel de 10 liedjes van FM957,... Maar niet veel later zat ik opnieuw in de auto, klaar voor een lange rit naar het noorden. Bij elke stop werd het gevoelig kouder. Een eindje voor Akureyri belandden we zelfs in een sneeuwstorm. Je zag het verschil niet meer tussen de besneeuwde bergen en de witte lucht, best gevaarlijk. Deze ochtend was het -5°C. In Húsavík ligt naar belgische normen ook veel sneeuw (20 cm), maar volgens de ijslanders is dit nog niets.
Rahel is van familie veranderd. Ze woont nu bij Ólafía, wat ons familie maakt. Donderdagavond zijn we een kijkje gaan nemen in Baukur. Er was niet zoveel volk en net toen ik terug naar huis wou gaan, begonnen 2 meisjes tegen mij te praten. Ze waren naar België (Werchter vooral) geweest en vertelden honderduit over hoe geweldig ze het daar vonden. Één van hen gaat waarschijnlijk volgend jaar in Gent studeren, de andere gaat vrijwilligerswerk doen in India. Ik was de klok een beetje uit het oog verloren, tot Soffía mij een berichtje stuurde: "Ik weet dat je 18 bent, maar zou je nu niet naar huis komen?". Het was 12 uur en ik moest de volgende dag naar school.
Daar zat ik met kleine oogjes natuurlijk. In de les wiskunde waren we met de volle 2 leerlingen! Omdat Björgvin voetbal zat te spelen op zijn computer, ging de les snel voorbij en mochten we ook snel naar huis. 's Avonds was het griezelen geblazen in Tún (het jeugdhuis) omdat het vrijdag de 13de was. Er wordt al lang verteld over geesten in dat huis en aangezien ze allemaal heel erg in dat soort verhaaltjes geloven, zat de sfeer er goed in. Alle lichten waren uit en iemand speelde zware basnoten op de piano. Een jongen kwam op het idee om verstoppertje te spelen. Ik zat samen met Ólafía en Veigar in een klein kamertje in de kelder tussen lege kartonnen dozen en oude matrassen. 'k Moet zeggen dat ik mij daar toch ook niet op mijn gemak voelde. Om 12 uur hebben we naar 'Masters of horror' gekeken, een (hoe kan het ook anders) zeer slechte horrorfilm. Het zou een geweldige avond geweest zijn, ware het niet dat er behalve Ólafía en Rahel weer niemand tegen mij gesproken heeft. Iedereen is wel vriendelijk als je hen iets vraagt, maar zelf eens met mij komen praten, doen ze nooit. Vrienden maken is hier echt niet simpel. Als dan iedereen in België het nog eens veel te druk heeft om 5 minuten naar mij te luisteren, of beter nog: mij gewoon vergeet, dan blijft dat dipje van vrijdagavond wel makkelijk het hele weekend nazinderen. Geen verwijten, gewoon hoe het is.
Veel tijd om te bezinnen had ik echter niet want zaterdag vertrokken we al vrij vroeg om een wandeling te maken van ongeveer 5 km rond een meer. Het was prachtig, alleen jammer van de wind. 's Avonds ben ik met Rahel, Ólafía en Andres (een jongen uit Duitsland die met AFS in Reykjavík zit) weggegaan. Aangezien er buiten niets te doen was en Andres onze huizen wou zien, hebben we bijna de hele tijd in mijn kamer gezeten. Het was heel gezellig om te praten over alle verschillen tussen onze 4 landen. We hebben ook in mijn plakboek gekeken. Dat heeft al erg dienst gedaan. Om 12 uur moest Andres naar huis en dan ben ik nog eventjes naar Baukur geweest. Daar viel weer niet veel te beleven maar ik ben er toch nog tot 2 uur gebleven. Dan bracht Hildur Eva mij naar huis.
Zondag stond er nog een uitstap op het programma. We gingen watervallen bezoeken. Jammer dat het weer opnieuw zo slecht was en we daardoor een groot deel van de schoonheid gemist hebben, maar het was nog steeds indrukwekkend. We wandelden tussen de 3 watervallen: Dettifoss, Selfoss en Hafragilsfoss. Het was slechts 1,4 km maar we hebben er toch een uur over gedaan omdat er geen pad was maar enkel rotsen. Na de tocht stond ons een ijslandse picknick te wachten (rechtstaand omdat alles nat is, warme chocomelk en skyr). Daarna waren we nog uitgenodigd voor koffie bij familie in Myvatnssveit. Aangezien alle vrouwen zeer goed zijn in het bakken van taart en wafels, mocht dat natuurlijk niet ontbreken. Voor de verandering ben ik eens om 9 uur in mijn bed gekropen.
Maandag op school kwam een gehandicapte vrouw spreken. Ze was slechts een halve meter groot, had geen armen of benen en moest dus altijd neerliggen. Spijtig genoeg begreep ik zo goed als niets van wat ze vertelde. Na school voelde ik mij niet helemaal goed en dus heeft Soffía mij dik verwend met warme chocomelk en ijs. Ik moest zelfs niet naar school de volgende dag. Om een echte ijslander te zijn, had ik moeten thuisblijven maar ik ben toch geweest.
Daarnet ben ik gaan zwemmen. Buiten vriest het maar in het water is het zo'n 40°C. Heerlijk gewoon! Er wordt gezegd dat het zwembad de zonneschijn is voor ijslanders. In het begin vond ik dat vreemd. Nu begrijp ik het maar al te goed.
De eerste sneeuw is gevallen, de temperaturen durven al eens onder nul duiken, de dagen worden zichtbaar korter en de eerste kerstlichtjes worden bovengehaald. De ijslandse winter staat voor de deur!
Vorig weekend hadden we AFS-kamp. Daarvoor moesten we eerst meer dan een uur rijden naar Akureyri en dan een klein uurtje vliegen naar Reykjavík. AFS had een e-mail gestuurd met de wegbeschrijving naar het kantoor: "to get to the bus station where bus number ? goes you will need to walk 350 meters". Iedereen is dus dik verloren gelopen. Geweldige organisatie. De activiteiten waren niet echt zinvol maar het was gewoon heel fijn om iedereen terug te zien. Zaterdagavond was er een talentenshow met veel spelletjes en grappige toneeltjes. Omdat de AFS-vrijwilligers op het aankomstweekend al aangedrongen hadden om wat Rope Skipping te tonen, heb ik dat ook maar gedaan. Ik ga dus internationaal. Zondag hebben we nog een uitstap gemaakt naar Þingvellir maar doordat het weer zo slecht was, zijn we daar niet lang gebleven. We waren bang dat de vlucht naar Akureyri afgelast zou worden (zoals die naar Isafjordur) maar ze ging uiteindelijk toch door. Het was wel nogal gevaarlijk om te landen maar we zijn er geraakt.
Veel meer is er deze week niet gebeurd. Ik ben alleen zeer teleurgesteld in de post. Mijn verjaardagscadeautje is namelijk spoorloos verdwenen. Het is nu 2 weken geleden in België vertrokken. We hebben rondgebeld maar niemand weet waar het is.
Deze nacht kon ik maar niet in slaap geraken. Om 12 uur heb ik een pakje opengemaakt en een tekstje gelezen dat ik al uit België meegekregen had. Ik heb mij nog nooit zo alleen gevoeld. Maar zoals altijd gaat dat snel over. Toen ik opstond, had Sverrir een schilderij gemaakt en op de tafel stonden bloemen. In school fluisterden 2 mensen 'gelukkige verjaardag'. Één lichtpuntje: de les chemie ging niet door en dan ben ik met Hulda en Anna Jona ijs gaan halen. Dat hebben we uiteraard in de auto opgegeten. Anderhalf uur later ben ik naar huis gegaan om Eðlisfræði te leren.
Soffía vertelde net dat een meisje van mijn klas (16!!!) zwanger is. Aangezien iedereen alles weet over iedereen zal het niet zomaar een roddel zijn. Heel Húsavík weet trouwens ook alles over mij. Je hoort kleine kindjes op straat dan bijvoorbeeld 'skiptinemi' (=uitwisselingsstudent) zeggen. Vorig weekend zei een meisje op school: "ik heb gehoord dat jij vindt dat ijslandse feestjes laat beginnen?". Ik had dat meisje nog nooit gezien en kon mij niet herinneren dat ik dat ooit tegen iemand anders gezegd had. Bleek dat ze dat via superveel tussenpersonen gehoord had van Soffía. En zo kan ik nog veel voorbeelden geven...
Schets van het weekend: Zaterdagnacht om 12 uur stonden Alma en Heiða voor de deur om te vragen of ik mee uitging. Dat heb ik dan maar gedaan. Aangezien zij nog maar 16 zijn en dus niet binnen mogen gaan in Baukur, troepen ze gewoon buiten samen. Zondag ben ik voor mijn verjaardag naar Akureyri geweest met Hulda, Anna Jona en Rahel. We zijn naar het Kerstmishuis geweest, gaan schaatsen en gaan zwemmen. Vooral in de auto hebben we zeer veel gelachen. Maandagavond zijn ze hier taart komen eten.
Op school gaat alles nog steeds goed. Ik had een 5 op mijn test van Atvinnufræði. Het is dus mogelijk om te slagen voor iets waar je geen woord van begrijpt! Meer nog: er was maar 1 meisje met 6 en al de rest had minder. Luie ijslanders. De leraar wiskunde doet niet eens meer de moeite om de integralen op te lossen. Hij geeft mij gewoon de stift om alles op bord te schrijven. Bij fysica vindt hij ook totaal nieuwe formules uit en probeert mij dan in het Engels uit te leggen dat die juist zijn.
Volgend weekend ga ik op six-week-camp met AFS in Reykjavik. Ik heb er eigenlijk niet zoveel zin in.
Bedankt voor alle mailtjes en smsjes die jullie vandaag gestuurd hebben.
Zondag hebben we nog een uitstap gemaakt naar Þingvellir maar doordat het weer zo slecht was, zijn we daar niet lang gebleven. We waren bang dat de vlucht naar Akureyri afgelast zou worden (zoals die naar Isafjordur) maar ze ging uiteindelijk toch door. Het was wel nogal gevaarlijk om te landen maar we zijn er geraakt.
De leraar wiskunde doet niet eens meer de moeite om de integralen op te lossen. Hij geeft mij gewoon de stift om alles op bord te schrijven. Bij fysica vindt hij ook totaal nieuwe formules uit en probeert mij dan in het Engels uit te leggen dat die juist zijn.
