Tijd voor een verslag van mijn reis naar de Westfjorden. Ik weet niet of het duidelijk gaat zijn maar op het kaartje kunnen jullie het allemaal een beetje volgen. Het dondergroene is de weg die we gereden hebben. Het rode is waar we geslapen hebben.

Zaterdag 16 juni vertrok ik met Jói, Soffía en Sverrir naar Reykjaskóli. Dat was ongeveer 4 uur rijden. We sliepen er in een jeugdherberg (Sæberg). Er was een hotpot aan het huis dus daar hebben we natuurlijk van genoten. Het was prachtig weer. Sverrir en ik hebben ons geamuseerd met rollen in het gras en grappige foto’s nemen.

Zondag 17 juni is de nationale feestdag in Ijsland. Die wordt heel erg gevierd. Jammer genoeg zaten wij ergens in the middle of nowhere dus ik heb de feestelijkheden niet echt kunnen volgen. We zijn gestopt om 2 musea te bezoeken. We reden naar Reykhólar en sliepen er in de gelijknamige jeugdherberg. Onderweg zochten we altijd een rustig plekje om te eten. Daar heb ik een vos gezien! ‘s Avonds nog even opwarmen in de hotpot en dan weer gaan slapen.

Maandag 18 juni reden we dan echt door de Vestfirðir. Die hoge bergen met kleine watervalletjes, de zee, de blauwe lucht, de vogels, ... Prachtig! Onderweg zijn we gestopt bij de immense waterval Dynjandi. Die is 100 meter hoog en 100 meter breed. In tegenstelling tot de vorige watervallen die ik al gezien had, stonden we nu onderaan en dat was zeer indrukwekkend. De zon toverde een regenboog in de opspattende druppels. Een honderdtal foto’s later vertrokken we weer. We reden fjord in en fjord uit. Er leek geen einde aan te komen. Maar na een lange dag kwamen we aan in Korpudalur. Daar zouden we 3 nachten slapen.

Dinsdag 19 juni gingen we Elín bezoeken in Ísafjörður. Na een korte hæ in ‘den Bónus’ (supermarkt waar ze werkt), besloten we een toeristisch uitstapje te doen naar Vigur. Dat is een eiland, ongeveer een half uur varen van Ísafjörður. Er woont slechts 1 gezin. Het was er heel mooi. Ik zag zeeleeuwen, papegaaiduikers, verschillende soorten grote eenden met kleintjes,... We moesten er allemaal met een stok boven ons hoofd lopen omdat sommige vogels anders hard zouden aanvallen. Dat was een grappig zicht. Nadien zijn we gaan zwemmen in Súðavík. ‘s Avonds heb ik met Elín nog wat door Ísafjörður gewandeld. Er waren toevallig ook nog 3 AFSers van Duitsland en Oostenrijk maar die praatten heel de tijd Duits en dachten dat we het niet begrepen als ze over ons bezig waren.

Woensdag 20 juni zijn we een paar dorpjes gaan bezoeken. Ísafjörður is het grootst, met 3000 inwoners. Het is een beetje groter dan Húsavík en heeft veel grote winkels (in vergelijking met Húsavík dan toch, niet in vergelijking met België natuurlijk). De andere dorpjes zijn kleiner en stralen een oude en verlaten sfeer uit. We bezochten een klein museum in Bolongarvík. Die musea zijn eigenlijk vaak hetzelfde: een huisje uit turf met gras op het dak, een oude boot op het strand,... Ijsland heeft nog niet zo’n lange geschiedenis. Het grappige is dat mijn ijslandse ouders alles kennen wat in het museum ligt, en sommige dingen zelfs gewoon thuis hebben.

Donderdag 21 juni gingen we nog even bless zeggen bij Elín in ‘den Bónus’ en nadien reden we naar onze volgende verblijfplaats: Reykjanes. We sliepen er in een verlaten schooltje dat zogezegd omgebouwd was naar een jeugdherberg. Maar in werkelijkheid lag er een centimeter stof, dode vliegen op de vensterbank, wit water uit de kraan,... We werden er alle vier wat triestig van en besloten ons maar snel naar de volgende plaats te haasten.

Vrijdag 22 juni dan. Ik nam voor de zoveelste keer het fototoestel vast om een foto te nemen van de adembenemende bergen. Maar wat zag ik? Al mijn foto’s waren weg. Sverrir had ze per ongeluk allemaal gewist. De immense waterval, de papegaaiduikers die ik vanop een meter afstand eindelijk gezien had, de zonsondergangen, ons gespeel in het gras,... Niets meer. Die foto’s betekenden heel veel voor mij. Ik was zo teleurgesteld en kwaad! Vooral de reactie van Jói en Soffía was verschrikkelijk. Het is allemaal te lang en te moeilijk om uit te leggen als je die mensen niet kent. ‘t Voelde als het laatste deeltje van de cultuurschok. Het heeft mij een hele dag gekost om er terug wat bovenop te komen. Gelukkig sliepen we ‘s avonds in een gezellige jeugdherberg (Ósar) en kwam de positieve sfeer wat terug. Vanuit het raam van onze kamer konden we de zeeleeuwen op het strand zien liggen.

Zaterdag 23 juni was dan de laatste dag van onze reis. We keerden terug naar Húsavík. Nog onderweg belde Hulda mij al om te vragen of ik mee wou gaan zwemmen. Ik pakte dus snel mijn spullen bij elkaar en haastte mij nog gauw naar het zwembad.

24 uur licht is zalig! Het nadeel is dat je heel weinig slaapt. En dat zal zeker ook de volgende weken zo zijn. Michelle (van België, ook met AFS in Ijsland, Reykjavík) belde een paar dagen geleden om te vragen of ze naar hier mag komen van zondag tot dinsdag. Ik heb nog veel plannen voor mijn laatste 2 weken! Ik zou hier eigenlijk eindeloos kunnen blijven schrijven, maar moet nu echt maar eens ophouden. Tot de volgende!

24-06-2007 om 15:48 geschreven door Liselotte  

We vertrekken morgen op reis naar de Westfjorden maar ik zal eerst nog een beetje vertellen wat ik deze week heb uitgespookt. Wel, eigenlijk niet veel speciaals. Ik ben gaan werken in de Vinnuskóli waar ik vorige week al over geschreven had. Als de kinderen aan het zagen waren dat de begeleiders niets deden, was hun tegenargument: “Wij worden niet betaald om te werken. Wij worden betaald om jullie te laten werken.” In principe moest ik dus niets doen maar ‘k heb natuurlijk wel wat geholpen. Het leukste vond ik weer de complexloosheid (lang geleden dat ik daarover geschreven heb). Het is hier gewoon ongelofelijk cool om in een oranje vestje de straat te staan vegen. We hielden er de sfeer in door hen af en toe wat legeroefeningen te laten doen. Dat was heel grappig. Vandaag had één van de begeleiders mij gevraagd om hen tijdens de koffiepauze te entertainen door een stukje rope skipping te tonen. Dat deed ik natuurlijk met plezier.

Na het werk was ik meestal wel moe zodat ik ‘s avonds niet meer wegging. Alleen donderdagavond ben ik met Hulda gaan rijden. Ik vroeg haar om in mijn groen boekje te schrijven. Het gesprek ging ongeveer zo:

-          “Wat moet ik juist schrijven?”

-          “Gewoon over iets leuks dat we dit jaar gedaan hebben.”

-          “Ah ja ok! ... Zeg, wat hebben wij dit jaar eigenlijk gedaan?”

-          “Euhm...”

-          “Ah ja naar Akureyri geweest!”

-          “Ja, 3 keer inderdaad, en voor de rest... waarschijnlijk een paar honderden uren rondgereden.”

En echt, nu ik er zo over nadenk. Zwemmen en rondrijden, meer hebben we niet gedaan. Ik probeer mij nu voor te stellen wat jullie hier van denken. Waarschijnlijk verklaren jullie die ijslanders zot. Maar... aan elke keer heb ik speciale herinneringen. Die keer dat Unnur ons met vaseline besmeerde, die keer dat we raceten met de jongens, die keer dat we ons vastreden in een meter sneeuw en 5 minuten later op school moesten zijn, die keer dat Hanna Jóna wel héél zot begon te dansen, die keer dat Gulla voor relatietherapeut speelde, die keer op nieuwjaarsavond dat Hulda ‘Who let the dogs out?’ meeblafte, ... meestal met 1 gevolg: een gigantische lachbui. Toen ik donderdagavond in die auto stapte en op automatische piloot mijn gordel aandeed, dacht ik: ja... dit is goed, dit heb ik gemist (‘t was een week of 2 geleden) en dit ga ik missen.

Mijn berichtjes hebben de laatste tijd altijd een droevige ondertoon. Dat is vreemd want eigenlijk ben ik totaal niet droevig. Waarschijnlijk komt het omdat ik pas echt begin na te denken als ik schrijf. Eigenlijk besef ik totaal niet dat het einde van dit avontuur dichterbij komt en dat is maar best ook.

15-06-2007 om 00:00 geschreven door Liselotte  

Hulda belde mij zondagavond om te vragen of ik mee wou gaan rúnta. Anna Jóna ging ook mee en zo reden we 5 uur rond. Dat was waarschijnlijk de laatste keer dat we met ons drieën samen waren...

Maandag was het Soffía haar verjaardag. Eerst gingen we eten in Gamla Baukinn, en nadien was daar een concert van de muziekleerkrachten van de lagere school. Ze speelden ierse muziek. Zalig!

‘t Was eigenlijk de bedoeling dat ik deze week ging werken maar het werd blijkbaar uitgesteld tot volgende week. Ik ga werken in Vinnuskóli (werkschool). Jongeren van 14-15 leren daar met enkele machines werken, maar moeten ook bijvoorbeeld vuilnis opruimen en gras knippen. Ik word begeleider van zo’n hoop kinderen. Donderdagavond was er een vergadering en vrijdag ben ik wat gaan voorbereiden met de jongens. Dit werk ga ik dus volgende week doen, en misschien ook de laatste week van juni.

Vrijdagnacht ben ik met Jói de berg in Húsavík opgereden om de zonsondergang te bewonderen. Dat was zo indrukwekkend mooi! De foto spreekt voor zich.

Zaterdag was het het verjaardagsfeestje van mijn broertje Sverrir. Eigenlijk hebben we niets anders gedaan dan véél taart gegeten.

De laatste maand is ingegaan. Ik heb via via (tja AFS) vernomen dat ik 8 juli om 15u50 in Zaventem land. En of ik terug wil? Ja en nee... Natuurlijk zijn er een paar mensen en dingen in België die ik mis, maar langs de andere kant wil ik niet terug naar de drukte. Het was zo moeilijk om dit leventje op te bouwen (vrienden maken, nieuwe familie, nieuwe school, nieuwe taal,...) en nu moet ik precies weer alles achterlaten en helemaal opnieuw beginnen...

10-06-2007 om 21:34 geschreven door Liselotte  

Elín was nog maar juist weg of we trokken met het gezin een weekend naar Skagafjörður. Daar verbleef heel Soffía haar familie in een zomerhuis. Naast al het werk dat er moest gedaan worden, heb ik mij natuurlijk ook goed geamuseerd met mijn broertje Sverrir. Voetballen, moddergevecht, of gewoon wat liggen in het gras. Met 3 pulls en handschoenen aan was het zelfs nog warm ook.  En dan verbrand ik in mijn gezicht. Kan je je dat nu voorstellen?

Kwestie dat AFS zogezegd nog eens iets organiseert, stuurden ze alle uitwisselingsstudenten een week naar een boerderij. Je moet niet denken dat ze mij daar ooit een mailtje over gestuurd hebben hoor. Als je niet in Reykjavik zit, hoor je van AFS niets. O jawel, je krijgt uitnodigingen voor pizzafeestjes, paardrijden, schaatsen, bowling,... Maar dat je daarvoor 7 uur moet rijden, dat is een detail dat ze per ongeluk vergeten. En zo kan ik nog wel een paar dingen opsommen. AFS in België werkt zeer goed, maar over AFS in Ijsland hoor je mij niet veel positiefs zeggen. Maar goed, ik moest dus naar de boerderij. Een beetje tegen mijn zin (want voor de laatste weken wil ik liever bij mijn vrienden en familie zijn) vertrok ik maandag naar een boerderij in Mývatnssveit. Er was ook een hotel en een café. Van 18u tot 21u moesten we de koeien melken. Dat was een toffe ervaring. Ik heb een kalfje geboren zien worden. Maar de rest van de dag lieten ze mij de hele tijd kamers kuisen en eten koken voor de gasten. Toen ik zei dat dat niet de bedoeling was, waren ze nog verontwaardigd ook. Ik was zo kapot toen ik ‘s avonds in mijn bed lag, dat ik na 2 dagen naar huis gegaan ben. Mijn week op de boerderij was dus alles behalve een succes. Er waren wel een paar leuke mensen: een australisch meisje dat daar werkte en een koppel nederlandsers. Nooit gedacht dat ik hollandse toeristen leuk zou vinden. Het klinkt misschien heel raar maar het was een verademing. Al was het nog maar omdat ze vroegen wat ik in Ijsland deed. Die waren tenminste geïnteresseerd in mij als persoon. Als je van een ijslander een ‘hæ’ krijgt, mag je al tevreden zijn. Soms kunnen ijslanders zo ongelofelijk grof zijn. Ik heb op de boerderij wel eens een typisch ijslands gezin gezien. Iedereen leefde zijn eigen leven. Van 18u tot 22u lag er een dood beest op de tafel en als je honger had moest je daar maar een stuk afsnijden en opeten. Ok dat is vegetariërpraat, ik weet het. Maar zo was het gewoon. De zoon van 13 had vogels neergeschoten en die gingen ze de volgende dagen opeten. Rond het meer hadden ze eieren van eenden en andere dieren gestolen. “Als er al een been inzit, spuw je het maar uit.” Dat gezin is zeker geen uitzondering hoor. Zo denkt ook mijn ijslandse papa, maar die houdt gelukkig wel wat meer rekening met mij.

De rest van de week heb ik dus gezellig met mijn familie en vrienden doorgebracht. Veel gaan zwemmen en nadien een ijsje eten in Shell. Mm heerlijk! Mijn broertje begint precies te beseffen dat het mijn laatste weken zijn hier. Hij begon bijna te wenen toen ik naar de boerderij ging. En nu ik terug ben, komt hij mij constant knuffelen of houdt hij mijn arm vast. Ik ga dat ventje zo hard missen.

Zaterdag was het Sjómannadagurinn, een dag die in het teken staat van de zeevaarders. Heel Húsavík was afgezakt naar de haven. ‘s Morgens gingen we varen met een relatief klein bootje. We hebben walvissen gezien! Héél mooi! Ik heb ze nu veel beter gezien dan toen ik in september ging. Nadien waren er gratis hotdogs en cola voor iedereen, en daarna konden mensen de zeemannen uitdagen in verschillende spelletjes: touwtrekken, estafette waarbij ze door bakken met ijskoud water moesten springen, roeien, met 2 op een buis boven de zee gaan zitten en elkaar proberen neerkloppen met grote oranje boeien... Nogal expeditie-robinson-achtig. Veel sfeer dus.

En dan nog eens jullie reacties beantwoorden:

Annelien: Wortelstamp, gehaktballetjes, chocomouse en chocoladetaart. Het is echt moeilijk om zoiets belgisch te doen want ze hebben hier veel dingen niet, vb frituurpan. Bedankt voor de vage steun.

Els: Ik hoop dat het na een maand toch al weg is. Maar ‘t is niet zo erg hoor.

Lieselot: Leuk je nog eens te horen! Ik heb ook aan onze avonturen van vroeger gedacht toen ik daar op de boerderij zat. Geweldige herinneringen! En te bedenken dat ze op die plaats nu een Delhaize aan het bouwen zijn... Studiekeuze: niet vragen.  Ik zal je cursussen waarschijnlijk wel eens komen inkijken deze zomer.

Dorien: ‘t Zijn de nieuwe eurovisieliedjes. In Ijsland zijn ze nog niet zo fout als jij.

Véro: Voor ijslandse muziek wordt zeker gezorgd. Een afscheidsfeestje wordt vrij moeilijk want al mijn vrienden zijn aan het werken buiten Húsavík of voor een jaar naar het buitenland. Die krijg ik dus niet meer allemaal samen. Zo’n rare gedachte dat jij al thuis bent...

Mensen in ‘den blok’: Ik duim voor jullie!

Mensen die een brief verwachten: Ik doe mijn best om er nog een paar te schrijven maar ik beloof niets want het is hier zoals je ziet nogal druk.

Mensen die zich afvragen wanneer mijn geschrijf eindelijk stopt: Nu.

02-06-2007 om 17:27 geschreven door Liselotte