Al de hele week waait een sneeuwstorm door ijsland. Je ziet geen hand voor ogen, auto's zijn helemaal ondergesneeuwd (je ziet ze dus effectief niet meer staan!), op sommige plaatsen ligt 2 meter sneeuw, winden van 30 m/s,... Daarnet ging ik bij Hulda en Hanna Jona om chemie te leren/uitleggen en omdat het niet te doen was met de auto, ben ik te voet gegaan. Ik waande mij echt op de Noordpool. De wind blies mij gewoon van de baan (voor zover ik zag waar die baan lag). Ik zat op een bepaald moment tot aan mijn buik in de sneeuw en dat voelde heel claustrofobisch.
Ook gisterenavond ging ik naar Hulda en Hanna Jona om fysica te leren/uitleggen. Het was natuurlijk wel leren op z'n ijslands. Nu begrijp ik waarom hun punten zo slecht zijn. Maar gisteren en vandaag waren 2 geweldige avonden. Ik begin eindelijk een aantal goede vriendinnen te hebben. Dat doet (om het zacht uit te drukken) deugd. Nu ik mijn verslag toch in omgekeerde volgorde aan het geven ben, doe ik maar voort. Eerder die avond ben ik met Soffía naar een gospelmis geweest. In ijsland zijn ze protestants en ik wist niet dat er zoveel verschillen waren met de katholieke kerk. Er was een zeer gezellige sfeer in de kerk, veel jonge mensen, iedereen moest een kaarsje aansteken (geen hosties), de priester stond bijna tussen de mensen en had een interessante preek,... Heel positief dus.
Zaterdag had ik ook al leerstof van school uitgelegd. Deze keer wiskunde aan Hulda. Maar werken gebeurt natuurlijk nooit zonder plezier dus zijn we 's avonds samen naar Baukur geweest. Daar speelde de ijslandse winnaar van Idool. Uiteraard gingen we niet onmiddellijk feesten; eerst rúnta tot half 1 met Hildur Eva en Aníta. Nu begon het drinken al in de auto omdat alcohol veel te duur is in een café (anders ook maar kom). In Baukur zelf was het ongeveer hetzelfde als ik vorige keer beschreven heb, alleen meer zatte mensen. Tegen 3 uur had iedereen als enige doel niet omver te vallen.
Ik begin mij nu echt goed te voelen hier. Het ijslands lukt al degelijk. Ik denk zelfs in het ijslands, begrijp veel en ben helemaal niet bang om fouten te maken als ik spreek. Daardoor kan ik ook makkelijker contacten leggen met mensen en volgen de vrienden vanzelf. Daar ben ik zeer blij mee. Ik pas mij helemaal aan aan de ijslandse gebruiken. Wat ik vroeger raar vond, begin ik onbewust over te nemen. Ik voel mijzelf beetje bij beetje veranderen en dat is een heel vreemd gevoel.
Jæja... De winterslaap is volgens mij nu wel begonnen. Dat wil zeggen dat alles nog wat trager gaat, of zelfs helemaal niet. Maar net toen ik mij in wiskunde met het tempo leek te verzoenen, gebeurde er iets wat mij letterlijk wakker schudde: een aardbeving! Vrij serieus wel: 5 op de schaal van Richter. Iedereen was erg geschrokken en achteraf zaten we met de slappe lach om de spanning weg te krijgen. Gelukkig is er geen schade.
Later op de week zijn we nog eens gaan zwemmen met zowat alle meisjes van mijn leeftijd. Het was één van de leukste dingen die ik in lange tijd gedaan had. Iedereen was zo opgewekt en betrok mij zelfs bij de gesprekken! Na het zwemmen stonden ze allemaal samen (en naakt uiteraard) te zingen en dansen onder de douche. Iedereen is zo zonder complexen.
Omdat ik weer een rustig weekend tegemoet ging (lees: niets doen), besloot ik vrijdag op zoek te gaan naar werk. Húsavík kennende zat die zoektocht er na 2 winkels op. Voorlopig was er niets maar ze gaan mij in december terugbellen. Hopelijk vind ik iets want al mijn vrienden werken hier in het weekend en ik heb nooit iets te doen.
Deze morgen begon weer goed. Op typische maandagmorgenstijl sleur ik mij veel te vroeg uit bed. Met gesloten ogen maar toch zeer gehaast, werk ik mijn cornflakes naar binnen. Even later in de vrieskou naar school om daar te vernemen dat de leerkrachten van de eerste 3 lesuren niet op school zijn. Dus weer een gevecht met de koude temperaturen op weg naar huis.
Véro:
Zoals ik al zei werken de meeste jongeren, en als ze niet werken, wordt er inderdaad veel geslapen. Baukur is donderdag, vrijdag en zaterdag open maar daar zijn eigenlijk zelden fuiven. Over kerstverlichting hebben ze echt wetten moeten opstellen omdat iedereen daar veel te vroeg mee begint. Maar niemand houdt zich eraan natuurlijk. Mijn tante is zelfs al begonnen met 80 kerstkaartjes te schrijven. Lichte obsessie dus... Heel erg bedankt voor jouw kaartje! Je kan wel raden wanneer je er eentje terugkrijgt zeker? ;-)
Lieven: Ég vóna að þið hafið snjór í vetur. Mig langar bara hvít jól. Ég hafði það aldrei.
Els: Die patatten eten ze met schil op. Iedereen ziet er verfromfraaid uit maar aangezien ze bijna enkel jeans of trainingsbroeken dragen, valt dat niet zo op. Ik doe mijn best om elke week iets te schrijven, ook al heb ik eigenlijk helemaal niets te melden...
Dorien: Ja, ijslanders hebben rare gewoontes, veel meer dan je zou denken van zo'n westers land. Eens je in de cultuur ingewerkt bent, lukt het beter om alles te begrijpen. Maar zover ben ik ook nog niet helemaal.
Annelien: Echte sauna's zoals ze die in Finland hebben, vind je hier niet. Er is wel een soort stoombad dat er mee te vergelijken is. De enige brief die ik al uit België gekregen heb, was 2 dagen onderweg. Bij de 5 brieven die ik al naar België geschreven heb, duurde het inderdaad langer. En ja dat is een hint.
Elin: Já, allt í lagi hérna í Húsavík. Og í Ísafjordur? Það er frost en bara litið snjór núna. Kannski meira á morgun. Ég vóna það. Sjáumst kannski eftir haustpróf! Nei nei, ég er ekki gríííínast. ;-) Skrítið tungumál en mér finnst það mjög falleg.
Het zal een kort verslagje worden deze week want ik heb eigenlijk zo goed als niets gedaan. Woensdag en donderdag lag ik ziek in bed. Vrijdagavond was er 'eighties party' in Tún. Twee meisjes waren verkleed, vijf meisjes dansten, de rest stond erbij en keek ernaar. Feest! Omdat ik mijzelf had voorgenomen wat meer naar de mensen te gaan, heb ik ook even gedanst. Maar na een uurtje stak dat natuurlijk dik tegen en toen ben ik naar huis gegaan. Ik denk dat ik daar voorlopig maar eventjes niet meer binnenga. Buiten was het 0° en dat voelt warm aan als je van -5° komt. Het nadeel was wel dat de sneeuw smolt en dat maakte de weg spekglad. Hoe ik onderweg niet op mijn gezicht ben gevallen, is mij nog steeds een raadsel.
Zondag ben ik eventjes gaan zwemmen met Hulda en Anna Jona. Tot zover mijn weekend.
Mijn verjaardagscadeautje is ook eindelijk aangekomen. Het is een maand onderweg geweest. Een brief duurt 2 dagen.
Laten we er nog een paar wist-je-datjes bij gooien: - Wist je dat de meeste jongeren niet naar school komen als het donker is? Nu is dat nog enkel het eerste en het laatste lesuur, maar in de winter... - Wist je dat ze soms zelfs in pyjama naar school komen? - Wist je dat ze nooit kleren strijken? - Wist je dat ze nooit aardappelen schillen? - Wist je dat het woord 'kerstmis' hier elke dag wel eens valt? Mijn broertje leert mij alvast de kerstliedjes.
Vorige week kregen mijn mede-studenten in Saga (geschiedenis) de opdracht om een soort essay te schrijven van 1500-2500 woorden. Ik denk niet dat ik dat moet doen maar ga het toch proberen. Dan hebben mijn nota's misschien nog enig nut. Het enige wat we in die les moeten doen, is doorlopende tekst van een powerpoint overschrijven. Ik heb al 36 bladzijden waar ik zo goed als niets van begrijp. Kwestie van het positief te bekijken: zo leer ik de verleden tijd in het ijslands.
Van vrijdag tot maandag was het herfstvakantie en dus gingen we voor een weekendje naar Reykjavík. Onderweg heb ik 7 uur de tijd gehad om het mooie ijslandse landschap te bewonderen. Toen we dan eindelijk in de stad aankwamen, wou Soffía eerst nog helemaal rondrijden om mij alles te tonen. We bleven overnachten bij haar zus. Mijn nicht is ook vegetariër en was daarom heel enthousiast om mij te ontmoeten. Ik wou eigenlijk vroeg gaan slapen maar ze vroeg om mee uit te gaan dus dat heb ik maar gedaan. Zaterdag zijn we naar Gullfoss en Geysir geweest. De oude Geysir deed het niet meer maar Strokkur wel. Het is mij jammer genoeg niet gelukt om een foto te nemen zonder toeristen. Bij Gullfoss (een waterval) had ik weer zo een ik-kan-mijn-camera-niet-wegsteken-moment, niet te beschrijven. Op de terugweg naar Reykjavík zijn we nog ergens koffie gaan drinken bij iemand anders van de familie en nadien had ik afgesproken met Hélène, Karen en Michelle (de Belgische AFS-meisjes). Ze hebben mij een paar leuke plekjes laten zien. Eigenlijk is Reykjavík een zeer mooie stad, totaal niet te vergelijken met andere hoofdsteden. Sverrir was al lang aan het zagen om eens te gaan schaatsen dus dat hebben we zondag gedaan. Andres ging mee en dat was wel zeer fijn. Nadien zijn we nog naar een tentoonstelling geweest over ijslandse geschiedenis in Perlan (een gebouw van waar je over heel Reykjavík kan kijken). Maandag heb ik Michelle terug ontmoet omdat zij ook geen school had. We hebben gewoon wat rondgelopen en zijn een echte warme chocomelk gaan drinken in een organische koffieshop. Het deed deugd om nog eens echt de slappe lach te hebben. Reykjavík voelde in alle opzichten als een stapje terug naar België: veel mensen, verkeerslichten, parkeerplaats zoeken, uitgaan met alternatieve vriendjes van mijn nicht (ipv de poppetjes uit Húsavík), betere muziek dan enkel de 10 liedjes van FM957,... Maar niet veel later zat ik opnieuw in de auto, klaar voor een lange rit naar het noorden. Bij elke stop werd het gevoelig kouder. Een eindje voor Akureyri belandden we zelfs in een sneeuwstorm. Je zag het verschil niet meer tussen de besneeuwde bergen en de witte lucht, best gevaarlijk. Deze ochtend was het -5°C. In Húsavík ligt naar belgische normen ook veel sneeuw (20 cm), maar volgens de ijslanders is dit nog niets.
Rahel is van familie veranderd. Ze woont nu bij Ólafía, wat ons familie maakt. Donderdagavond zijn we een kijkje gaan nemen in Baukur. Er was niet zoveel volk en net toen ik terug naar huis wou gaan, begonnen 2 meisjes tegen mij te praten. Ze waren naar België (Werchter vooral) geweest en vertelden honderduit over hoe geweldig ze het daar vonden. Één van hen gaat waarschijnlijk volgend jaar in Gent studeren, de andere gaat vrijwilligerswerk doen in India. Ik was de klok een beetje uit het oog verloren, tot Soffía mij een berichtje stuurde: "Ik weet dat je 18 bent, maar zou je nu niet naar huis komen?". Het was 12 uur en ik moest de volgende dag naar school.
Daar zat ik met kleine oogjes natuurlijk. In de les wiskunde waren we met de volle 2 leerlingen! Omdat Björgvin voetbal zat te spelen op zijn computer, ging de les snel voorbij en mochten we ook snel naar huis. 's Avonds was het griezelen geblazen in Tún (het jeugdhuis) omdat het vrijdag de 13de was. Er wordt al lang verteld over geesten in dat huis en aangezien ze allemaal heel erg in dat soort verhaaltjes geloven, zat de sfeer er goed in. Alle lichten waren uit en iemand speelde zware basnoten op de piano. Een jongen kwam op het idee om verstoppertje te spelen. Ik zat samen met Ólafía en Veigar in een klein kamertje in de kelder tussen lege kartonnen dozen en oude matrassen. 'k Moet zeggen dat ik mij daar toch ook niet op mijn gemak voelde. Om 12 uur hebben we naar 'Masters of horror' gekeken, een (hoe kan het ook anders) zeer slechte horrorfilm. Het zou een geweldige avond geweest zijn, ware het niet dat er behalve Ólafía en Rahel weer niemand tegen mij gesproken heeft. Iedereen is wel vriendelijk als je hen iets vraagt, maar zelf eens met mij komen praten, doen ze nooit. Vrienden maken is hier echt niet simpel. Als dan iedereen in België het nog eens veel te druk heeft om 5 minuten naar mij te luisteren, of beter nog: mij gewoon vergeet, dan blijft dat dipje van vrijdagavond wel makkelijk het hele weekend nazinderen. Geen verwijten, gewoon hoe het is.
Veel tijd om te bezinnen had ik echter niet want zaterdag vertrokken we al vrij vroeg om een wandeling te maken van ongeveer 5 km rond een meer. Het was prachtig, alleen jammer van de wind. 's Avonds ben ik met Rahel, Ólafía en Andres (een jongen uit Duitsland die met AFS in Reykjavík zit) weggegaan. Aangezien er buiten niets te doen was en Andres onze huizen wou zien, hebben we bijna de hele tijd in mijn kamer gezeten. Het was heel gezellig om te praten over alle verschillen tussen onze 4 landen. We hebben ook in mijn plakboek gekeken. Dat heeft al erg dienst gedaan. Om 12 uur moest Andres naar huis en dan ben ik nog eventjes naar Baukur geweest. Daar viel weer niet veel te beleven maar ik ben er toch nog tot 2 uur gebleven. Dan bracht Hildur Eva mij naar huis.
Zondag stond er nog een uitstap op het programma. We gingen watervallen bezoeken. Jammer dat het weer opnieuw zo slecht was en we daardoor een groot deel van de schoonheid gemist hebben, maar het was nog steeds indrukwekkend. We wandelden tussen de 3 watervallen: Dettifoss, Selfoss en Hafragilsfoss. Het was slechts 1,4 km maar we hebben er toch een uur over gedaan omdat er geen pad was maar enkel rotsen. Na de tocht stond ons een ijslandse picknick te wachten (rechtstaand omdat alles nat is, warme chocomelk en skyr). Daarna waren we nog uitgenodigd voor koffie bij familie in Myvatnssveit. Aangezien alle vrouwen zeer goed zijn in het bakken van taart en wafels, mocht dat natuurlijk niet ontbreken. Voor de verandering ben ik eens om 9 uur in mijn bed gekropen.
Maandag op school kwam een gehandicapte vrouw spreken. Ze was slechts een halve meter groot, had geen armen of benen en moest dus altijd neerliggen. Spijtig genoeg begreep ik zo goed als niets van wat ze vertelde. Na school voelde ik mij niet helemaal goed en dus heeft Soffía mij dik verwend met warme chocomelk en ijs. Ik moest zelfs niet naar school de volgende dag. Om een echte ijslander te zijn, had ik moeten thuisblijven maar ik ben toch geweest.
Daarnet ben ik gaan zwemmen. Buiten vriest het maar in het water is het zo'n 40°C. Heerlijk gewoon! Er wordt gezegd dat het zwembad de zonneschijn is voor ijslanders. In het begin vond ik dat vreemd. Nu begrijp ik het maar al te goed.
De eerste sneeuw is gevallen, de temperaturen durven al eens onder nul duiken, de dagen worden zichtbaar korter en de eerste kerstlichtjes worden bovengehaald. De ijslandse winter staat voor de deur!
Vorig weekend hadden we AFS-kamp. Daarvoor moesten we eerst meer dan een uur rijden naar Akureyri en dan een klein uurtje vliegen naar Reykjavík. AFS had een e-mail gestuurd met de wegbeschrijving naar het kantoor: "to get to the bus station where bus number ? goes you will need to walk 350 meters". Iedereen is dus dik verloren gelopen. Geweldige organisatie. De activiteiten waren niet echt zinvol maar het was gewoon heel fijn om iedereen terug te zien. Zaterdagavond was er een talentenshow met veel spelletjes en grappige toneeltjes. Omdat de AFS-vrijwilligers op het aankomstweekend al aangedrongen hadden om wat Rope Skipping te tonen, heb ik dat ook maar gedaan. Ik ga dus internationaal. Zondag hebben we nog een uitstap gemaakt naar Þingvellir maar doordat het weer zo slecht was, zijn we daar niet lang gebleven. We waren bang dat de vlucht naar Akureyri afgelast zou worden (zoals die naar Isafjordur) maar ze ging uiteindelijk toch door. Het was wel nogal gevaarlijk om te landen maar we zijn er geraakt.
Veel meer is er deze week niet gebeurd. Ik ben alleen zeer teleurgesteld in de post. Mijn verjaardagscadeautje is namelijk spoorloos verdwenen. Het is nu 2 weken geleden in België vertrokken. We hebben rondgebeld maar niemand weet waar het is.
Deze nacht kon ik maar niet in slaap geraken. Om 12 uur heb ik een pakje opengemaakt en een tekstje gelezen dat ik al uit België meegekregen had. Ik heb mij nog nooit zo alleen gevoeld. Maar zoals altijd gaat dat snel over. Toen ik opstond, had Sverrir een schilderij gemaakt en op de tafel stonden bloemen. In school fluisterden 2 mensen 'gelukkige verjaardag'. Één lichtpuntje: de les chemie ging niet door en dan ben ik met Hulda en Anna Jona ijs gaan halen. Dat hebben we uiteraard in de auto opgegeten. Anderhalf uur later ben ik naar huis gegaan om Eðlisfræði te leren.
Soffía vertelde net dat een meisje van mijn klas (16!!!) zwanger is. Aangezien iedereen alles weet over iedereen zal het niet zomaar een roddel zijn. Heel Húsavík weet trouwens ook alles over mij. Je hoort kleine kindjes op straat dan bijvoorbeeld 'skiptinemi' (=uitwisselingsstudent) zeggen. Vorig weekend zei een meisje op school: "ik heb gehoord dat jij vindt dat ijslandse feestjes laat beginnen?". Ik had dat meisje nog nooit gezien en kon mij niet herinneren dat ik dat ooit tegen iemand anders gezegd had. Bleek dat ze dat via superveel tussenpersonen gehoord had van Soffía. En zo kan ik nog veel voorbeelden geven...
Schets van het weekend: Zaterdagnacht om 12 uur stonden Alma en Heiða voor de deur om te vragen of ik mee uitging. Dat heb ik dan maar gedaan. Aangezien zij nog maar 16 zijn en dus niet binnen mogen gaan in Baukur, troepen ze gewoon buiten samen. Zondag ben ik voor mijn verjaardag naar Akureyri geweest met Hulda, Anna Jona en Rahel. We zijn naar het Kerstmishuis geweest, gaan schaatsen en gaan zwemmen. Vooral in de auto hebben we zeer veel gelachen. Maandagavond zijn ze hier taart komen eten.
Op school gaat alles nog steeds goed. Ik had een 5 op mijn test van Atvinnufræði. Het is dus mogelijk om te slagen voor iets waar je geen woord van begrijpt! Meer nog: er was maar 1 meisje met 6 en al de rest had minder. Luie ijslanders. De leraar wiskunde doet niet eens meer de moeite om de integralen op te lossen. Hij geeft mij gewoon de stift om alles op bord te schrijven. Bij fysica vindt hij ook totaal nieuwe formules uit en probeert mij dan in het Engels uit te leggen dat die juist zijn.
Volgend weekend ga ik op six-week-camp met AFS in Reykjavik. Ik heb er eigenlijk niet zoveel zin in.
Bedankt voor alle mailtjes en smsjes die jullie vandaag gestuurd hebben.
Zaterdag was ik heel moe maar ben toch nog naar een feestje geweest. Anna Jona kwam mij ophalen rond half 11. Maar aangezien het pas begon om 11 uur, hebben we eerst anderhalf uur rondgereden (ja, van Shell naar Olís en terug). Om 12 uur gingen we dan naar Baukur. Het was één van de raarste feestjes die ik ooit gehad heb. Ineens begon iedereen tegen mij te praten, onder andere mensen die al een maand in mijn klas zitten en nu ineens vragen: what's your name? De meisjes vroegen of ik met hun naar de WC ging. Dat mag je heel letterlijk nemen want ze kruipen dus met 4 in 1 kotje en gaan dan één voor één naar toilet. Speciale ervaring. En dan vinden jongens in België het raar als meisjes samen richting toilet stappen... Ik ben op dat feestje wel moeten afstappen van het principe 'doe alles mee wat ze je voorstellen'. Dat hoeft geen verdere uitleg veronderstel ik. Klokslag 3 ging het licht uit. Maandag wist niemand nog wat er gebeurd was.
Zondag was ik dus nog meer moe. Het enige wat ik dan gedaan heb, is 's avonds bij mijn vriendin/nicht Ólafía gaan eten en voor de rest lui geweest, typisch ijslands dus. Het enige speciale op maandag was dat we onze test van Efnafræði (chemie) terugkregen, dat ik een 10 had en evenveel niet-begrijpende, jaloerse blikken kreeg toegeworpen.
Vandaag ging ik om 9 uur naar school maar de wiskundeleraar was 'ziek'. Ik ben dan maar 2 uur gaan rope skippen in plaats van 1 uur. Dat rope skippen zit vanaf vorige week trouwens vast in mijn lessenrooster. Ik heb een zaal gekregen, een eigen kleedkamer met douche en een fitnesszaaltje. Als dat niet zalig is?! De enige tegenprestatie was dat ik een showtje moest geven voor de helft van mijn school. Amaai, ik was die stress al lang niet meer gewoon. Maar het ging goed en dus zei de LO-leraar dat ik maar eens iets moest tonen voor de hele school. Mijn klasgenoten stonden allemaal met open mond te kijken. Na het rope skippen vandaag heb ik een test van Atvinnufræði gemaakt, een blokvak maar ik kon toch meer dan de helft invullen. Ik heb de laatste tijd al een aantal complimenten gekregen op mijn ijslands en dat doet echt deugd om te horen! Om 15u20 moet ik terug naar school voor een uur zelfstudie ijslands en een half uurtje 'sport'. Geen les dus vandaag.
Het is nu zo rond de 5°C maar eigenlijk niet echt koud. Je kan gewoon met een warme pull buiten lopen.
En dan nog een paar antwoorden op jullie vragen: - Véro: Hoe het komt dat een meer in enkele dagen tijd van te koud naar te warm gaat, weet ik niet juist. Het zal wel te maken hebben met het feit dat dat water van diep in de grond komt. Als je in Jarðbröð gaat zwemmen, is het altijd wat zoeken naar een plekje met een goede temperatuur. Van milieuvervuiling zijn ze zich hier totaal niet bewust. Water en elektriciteit verspillen ze enorm omdat ze toch genoeg hebben door het warme water uit de grond. Op die foto van Ásbyrgi, staan de jongens ergens op een hoogte van 30-40 m schat ik. Als je naar beneden duikt, kan ik niet garanderen dat je in het water terechtkomt, en als dat al zo is, bevries je waarschijnlijk. - Lieven: Vanuit Myvatnssveit kon ik vorige keer Vatnajökull zien. (voor de leken: dat is een gletsjer helemaal aan de andere kant van ijsland) Ik kijk heel erg uit naar die november-nachten! En wat die vliegtuigen betreft: als Hendrik de stofzuigers eventjes aan de kant kan leggen, ben je hier zeer welkom. Dat slaat weer nergens op maar je weet wat ik bedoel.
Ik zit hier niet stil en bewijs daarvan is alweer het volgende verslagje:
Vorige zondag hebben we een vulkaan beklommen en boven op de rand rondgewandeld. Nadien zijn we opnieuw gaan zwemmen in Jarðböð (het meer dat vorige keer te koud was). Maar deze keer was het zo heet dat ik mij bijna verbrand heb. Het stoombad was ook zo rond de 60°C en buiten 5°C. Zalig! Jói was met een aantal boeren de resterende schapen gaan halen in de bergen. 's Avonds kwamen we hem tegen en zijn we nog een eindje meegestapt. We liepen achter meer dan 100 schapen, zomaar in het midden van de weg.
Toen ik woensdagochtend naar school ging, heb ik een volledige regenboog gezien. Ik denk dat niet veel mensen dat kunnen zeggen. 's Avonds ben ik met Soffía en Rahel naar een soort Tupperwareparty geweest voor kleren. Gewoon bij iemand thuis en één voor één moet je dan kleren passen en iedereen geeft daar commentaar op. Soffía heeft er mijn verjaardagscadeautje gekocht. Ze zijn al 2 weken aan het beslissen welke taart ze gaan maken voor mijn verjaardag.
Donderdagavond ben ik met Hulda en Anna Jona gaan zwemmen en nadien naar Tún geweest. Dat is soort jeugdhuis speciaal voor alle jongeren van de school. Je kan er bijna niet binnen doordat de gang vol schoenen ligt. Er is een biljarttafel, een kamer met veel zetels en een tv, een keuken waar altijd wel iemand pannenkoeken staat te bakken, ... Heel gezellig! Maar we zijn er niet lang gebleven. Kan je raden wat we gingen doen? O ja, rondjes rijden. Van het ene benzinestation naar het andere, steeds dezelfde straat op en af. Klinkt misschien saai maar het is best leuk hoor.
Vrijdag was de les wiskunde weer te grappig. Ik zat als enige meisje in de klas met 3 jongens. De leraar maakte constant fouten bij de integralen. Dan verbeterde ik hem en hij begreep niet wat er fout was. Hij zei dat ik het juiste antwoord maar op bord moest gaan schrijven, en dat letterlijk bij elke integraal die we gemaakt hebben. De jongens lagen plat van 't lachen. Ik denk dat de leraar het niet zo fijn vond want toen ik na de les ging vragen of ik mijn huiswerk moest afgeven zei hij: "No, YOU don't have to".
In de gang op school hangt een uithangbord. Als je iets organiseert, doe je dat niet alleen voor je vrienden maar je nodigt gewoon de hele school uit! Zo was er vrijdag een verrassingsuitstap gepland. Bijna iedereen ging mee. Wat we uiteindelijk gedaan hebben is moeilijk te omschrijven. Het was een soort spel in verschillende groepen waarbij we de hele dag opdrachtjes moesten doen en op het einde van de avond elkaar daarmee amuseren. Aangezien het hier uiteraard te koud is voor een kampvuur, werd er (inventief als we zijn) gewoon eentje geprojecteerd op de muur. We zijn naar Ásbyrgi geweest. Dat is een plaats waar de Amerikaanse en de Eurazische plaat uit elkaar gaan. Ólafía zei heel serieus: als er ergens elfen wonen, dan is het hier in de rotsen. Ik geloof haar graag. Vlak voor we terug in de bus stapten om naar huis te vertrekken, gingen alle meisjes spontaan op hun rug in het gras liggen. Ik heb nog nooit zoveel sterren gezien, en het noorderlicht... Het was nog niet met kleuren maar toch prachtig.
Donderdag hing er een papier uit in school om reclame te maken voor handbal. Aangezien zowat alle meisjes dat hier doen, ben ik maar eens een kijkje gaan nemen. Maar gelijk ik goed ben in balsporten zal het bij die ene keer blijven. 't Was wel fijn hoor maar niet echt mijn ding.
Ik heb na de les LO aan de leraar gevraagd of ik tijdens mijn pauzes Rope Skipping zou mogen oefenen. Dat was geen probleem en dus mag ik normaal gezien vanaf morgen een keer of 3 in de week gaan trainen in de sportzaal. Hij wou ook dat ik eens een showtje gaf voor mijn klasgenoten. Iedereen die hier thuis over de vloer komt, wil het filmpje zien dat ik gemaakt heb van mijn team. Ze geloven hun ogen niet. Ik heb in de les ijslands ook een speech moeten geven over Rope Skipping (in het Engels uiteraard). Mijn broertje is al helemaal geïndoctrineerd. Hij wil constant nieuwe tricks leren. Mijn missie om rope skipping te verspreiden over Húsavík is dus goed aan het lukken.
Er wordt hier nogal veel gespijbeld op school. Vrijdag tijdens de les ijslands waren er een stuk of 5 mensen niet en dan hebben we Trivial Persuit gespeeld. In het laatste lesuur wiskunde waren we slechts met 4 maar de leraar wou toch lesgeven. Toen de bel wegens een technische fout een half uur te vroeg ging, besloot hij dat het genoeg was geweest en mochten we naar huis. Aangezien ik vrijdag maar een halve dag school heb, zijn we nog naar Akureyri gaan shoppen. Soffía was zo blij dat ze een italiaans restaurant gevonden had waar ze vegetarische dingen hadden. Door een vergissing van de kok belandde er uiteindelijk toch vlees op mijn bord. Nog eens een half uur en 100 keer 'sorry' later kon ik beginnen eten. 's Avonds ben ik Rahel gaan halen en dan hebben we de hele avond UNO gespeeld met Jóhann en Soffía.
Zaterdag heb ik gebabysit op Sverrir. We hebben ons heel goed geamuseerd. Ik voel mij altijd zoals in een kinderprogramma op tv als ik met hem praat. Ik spreek maar een paar woordjes ijslands en de rest moeten we uitbeelden of met geluidjes duidelijk maken. 's Avonds zijn we naar een concert geweest van Kvennekór Reykjavíkur, het vrouwenkoor van Reykjavik dus. Ze zongen liedjes uit The sound of music, Grease, Fiddler on the roof en Phantom of the opera; gebracht met veel show zoals we de ijslanders kennen. Het was zeer mooi.
Vandaag zijn we wat meer naar het binnenland gegaan. Eerst gingen we naar Myvatn, een prachtig meer. Daar ben ik voor de eerste keer gaan paardrijden! Er was nogal veel wind en daarom moest ik een t-shirt, 2 pulls (die veel te groot waren) en een jas van Jóhann aandoen - dus ik ben geen 10 kg verdikt op die foto's ;-). Die overbezorgdheid van Soffía begint mij nogal tegen te steken. Het eerste kwartier op mijn paard was het mijn enige doel om er niet af te vallen. Toen ik nadien begon door te hebben hoe je dat ding bestuurt, was het pas genieten. We reden echt in the middle of nowhere door moeras en over smalle weggetjes. Heerlijk gewoon! Na het paardrijden zijn we naar Námafjall Hverir geweest. Daar zagen we pruttelende modder en stomende bergjes, en dat allemaal in zeer mooie kleuren. Nadien reden we naar de Blue Lagoon van het noorden, een meer met helder blauw water waar je in kan zwemmen. Het was een beetje teleurstellend koud en dus heb ik vrij lang in het stoombad gezeten. Toen ik helemaal uitgestoomd was en ik terug naar buiten kwam, bleek Roselien in het meer te zitten. Zij was van België 2 jaar geleden met AFS naar ijsland gekomen en kwam nu nog eens op bezoek. Het was zo vreemd om terug face to face Nederlands te praten. Wat gaat dat zijn na een jaar? Maar het gaf mij wel wat extra moed en de wetenschap dat het mogelijk is om een beetje ijslands te spreken tegen Kerstmis. Niet dat ik dat niet wist maar toch zoiets van: als zij dat kan, moet ik dat ook kunnen. De vermoeidheid is min of meer over dus ik kan mij concentreren op het ijslands leren.
Wist je dat: ... ijslands een verwarrende taal is? og = en, en = maar, strax = nu ... ze in Húsavík elke keer de vlaggen laten zakken als er iemand sterft? ... bijna iedereen zijn auto en zijn huis gewoon open laat zonder bang te zijn voor dieven? ... ijslanders mijn naam van de eerste keer juist schrijven? De belgen mogen daar een voorbeeld aan nemen. ... ik Skype heb? Je kan mij toevoegen onder soffia.b.sverrisdottir en dan kunnen we eens bellen.
Gisterenavond zo rond een uur of 9 stonden ineens 2 vriendinnen voor de deur om te vragen of ik meeging naar een hotpot ergens in de bergen, een beetje buiten Húsavík. Hoewel ik heel moe was, heb ik ja gezegd. We gingen Rahel nog ophalen en niet veel later lagen we daar in een heerlijk warme hotpot, ondergaande zon, lichte regen en veel gelach. Wat moet dat meer zijn? We kwamen pas te voet (en in het midden van de straat uiteraard) terug als het helemaal donker was. Dus het was weer laat wanneer ik ging slapen en nu val ik in slaap in de les. Maar veel verschil maakt dat niet want ik versta er toch niets van, en als ik het versta, is het te simpel. ´t is altijd iets he?
Ik ben dit weekend ook nog naar een viskwekerij geweest en dat was (net zoals bij de schapen) een serieuze schok. ´t is dat ik hier in IJsland niet veel keuze heb maar ik zou liever geen vis meer eten. Wie weet als ik terug in België ben... Ach misschien til ik daar te zwaar aan, ik weet niet.
Soffía (mijn mama hier) is een typisch ijslandse, wollen trui voor mij aan het maken. Ze zal er lang aan werken. Hopelijk lukt het voor de winter begint.
Ow anders moeten jullie eens veel vragen stellen! Ik zal ze allemaal proberen beantwoorden.
Véro: Ik heb 2 counsellors: 1 voor op school en 1 voor buiten school. Maar die laatste zit ook op school. Ze is 27, heeft 4 kinderen en dat is heel normaal hier. Toen mijn klasgenoten mij aan het uitvragen waren kwamen achtereenvolgens deze vragen: "hoe oud ben je? 17, heb je een vriendje? ja, heb je kinderen? nee, heeft hij kinderen? wtf" Oke... Er bestaat een ijslands woord voor "Danku", namelijk "Takk" (uitspreken als taak) en dat gebruiken ze vaak. Ik vroeg of er ook een woord voor Alsjeblieft bestond en dat hebben ze opgezocht in de woordenboek! Er blijkt wel een woord te bestaan maar dat gebruiken ze dus niet. Ik heb het vak Wandelen gehad, maar dan verstopt onder de naam Sport. In 15 minuten waren we het hele dorp rond en dan mochten we naar huis. Ik heb geen laptop. Vandaag moesten we een spreekoefening doen en we mochten een voorbereiding meenemen naar voor in de klas. Iedereen stond daar met zijn laptop achter de spreekstoel, heel grappig. Vaak zitten ze gewoon recht tegenover elkaar te praten via msn ipv normaal. 1 euro = 96 kroon (dus ze hebben mij verkocht voor iets meer dan 5 euro, dat was best hoog aangezien de meeste voor 100 kroon werden verkocht) Ze hebben vorig jaar klachten gekregen over de doop en daarom was het minder erg dit jaar. Maar de Busi moesten hier ook rotte haai eten hoor. (specialiteit van ijsland) Ik ben er min of meer aan kunnen ontsnappen. Ze hebben alleen mijn gezicht volgeschreven met alcoholstift.
Annelien: De papegaai is er niet. Maar we hebben wel schapen. Die laten ze in de zomer altijd lopen in het binnenland en vorige zondag zijn ze allemaal teruggehaald. Gisteren heb ik geholpen om ze te sorteren, blijven leven of naar het slachthuis... Eerst moesten ze op de weegschaal en dan speelde er iemand voor God die besliste of het schaap al dan niet mocht blijven leven. Fijn hoor. Goddeeris-types heb ik hier nog niet gezien. Kan je geloven dat ik dat enorm mis? Bij Fysica, Chemie en Wiskunde heb ik het hoogste niveau en dat is simpel. Ik voel mij slim. Bij de rest heb ik het laagste niveau en daar begrijp ik geen woord van. Logica... Je vroeg ook een beschrijving van mijn huis: Het is 1 verdieping, niet zo heel groot maar wel gezellig. Ik heb een kamer die je qua grootte kan vergelijken met mijn eerste internaatskamer (niet die waar ik op het einde sliep). Mijn bed is ontworpen door de Nasa dus slapen gaat zeer goed, hoewel ik nog altijd heel moe ben. Ik zal een paar foto's op de foto-pagina zetten.
Wist je dat... ... ijslanders inademen als ze het woord já (= ja, uitspreken als jouw) zeggen? Probeer maar eens. En ze gebruiken dat woord 3x per zin. ... je voor je gaat zwemmen eerst naakt en allemaal samen moet douchen? Veel AFS-ers hadden daar problemen mee, vooral de Italianen. ... hier al elke dag een leerkracht "ziek" was en daardoor dus een les wegviel? (en ik heb er al zo weinig) ... ijslanders altijd in het midden van de weg rijden aangezien er toch nooit een tegenligger komt? ... ijslanders niet houden van Björk maar allemaal zot lopen van ene Magni die bij de laatste 5 mensen van een wereldwijde Rockrally is? ... ons huis vol hangt met gele papiertjes met de ijslandse namen van voorwerpen? ... ijsland zo geweldig prachtig is? (foto's op de foto-pagina) ... er binnenkort meer wist-je-datjes komen?
Bedankt iedereen die mij deze week aanmoedigende woordjes heeft geschreven, gesmst, gemaild, ...
Op dat adres kan je mij een heel jaar bereiken. Húsavík is een gezellig dorpje met 2500 inwoners, helemaal in het noorden van ijsland. Ik heb ondertussen ook al gemaild met mijn gastgezin en ze lijken echt heel sympathiek.
Met ijs op mijn wangen lag ik daarnet (nog een beetje suf van de operatie aan mijn wijsheidstanden) op bed toen ineens de telefoon rinkelde. Het was iemand van AFS om te vragen of ik er 'etische problemen' mee heb dat mijn papa in een vleesverwerkend bedrijf werkt. Natuurlijk niet. Ik heb dus een papa! Meer nog, ik heb een gezin! Van AFS hebben ze mij al enkele foto's doorgestuurd. Ze zijn te vinden op http://s33.photobucket.com/albums/d52/liselottevantrappen/. Een naam en adres krijg ik heel binnenkort.
En we zijn alweer een mini-stapje dichter bij ijsland. Daarnet heb ik de juiste informatie ontvangen voor het vertrek. Om 8u15 moet ik op de luchthaven zijn. Het vliegtuig stijgt om 10u45 op, maakt een tussenstop in Amsterdam en vliegt dan naar Keflavik waar ik rond 15u10 plaatselijke tijd zou moeten aankomen (= 17u10 voor België). Volgens Elin krijgen we deze week ons gastgezin dus ik wacht vol spanning af...
Ik was het eigenlijk niet van plan maar op aandringen van verschillende mensen heb ik dan toch maar een weblog aangemaakt voor als ik in ijsland zit. Momenteel weet ik nog helemaal niets over mijn verblijf ginder. Geen gastgezin, geen stad/dorp, geen zekere vertrekdatum,...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Zondag hebben we nog een uitstap gemaakt naar Þingvellir maar doordat het weer zo slecht was, zijn we daar niet lang gebleven. We waren bang dat de vlucht naar Akureyri afgelast zou worden (zoals die naar Isafjordur) maar ze ging uiteindelijk toch door. Het was wel nogal gevaarlijk om te landen maar we zijn er geraakt.
De leraar wiskunde doet niet eens meer de moeite om de integralen op te lossen. Hij geeft mij gewoon de stift om alles op bord te schrijven. Bij fysica vindt hij ook totaal nieuwe formules uit en probeert mij dan in het Engels uit te leggen dat die juist zijn.
Met ijs op mijn wangen lag ik daarnet (nog een beetje suf van de operatie aan mijn wijsheidstanden) op bed toen ineens de telefoon rinkelde. Het was iemand van AFS om te vragen of ik er 'etische problemen' mee heb dat mijn papa in een vleesverwerkend bedrijf werkt. Natuurlijk niet. Ik heb dus een papa! Meer nog, ik heb een gezin! Van AFS hebben ze mij al enkele foto's doorgestuurd. Ze zijn te vinden op 
