|
Alweer een fikse tocht van meer dan 400 km voor de
boeg! Vertrokken vanuit Albany naar het Torndirrup National Park om een paar
natuurverschijnselen te bewonderen. Wat een prachtige formatie is de Natural
Bridge. Het lijkt op een enorme rotsbrug, veroorzaakt door geleidelijke erosie
van de granietrots door de Grote Zuidelijke Oceaan. De natuurlijke brugvorming
is een herinnering aan de kracht van de oceaan. Het is ongelooflijk om te
kijken naar de golven die over de oceaan rollen, zich in de granieten kliffen
te pletter storten en onder de brug rushen. Echt waanzinnig indrukwekkend! Vlak
ernaast ligt The Gap, een gat in de rotsen waar het water van de krachtige
kustlijn verpletterend tegenaan botst.
Op aanraden van de eigenares van de B&B in Albany hebben
we de blowholes (spleten in het graniet die een soort van spuitbuis creëren)
overgeslagen. Zij spuiten maar heel onregelmatig en het was het wachten niet
waard.
Onderweg bemerkten we plots donkere wolken en roken brand.
De lucht was heel donker en heel eigenaardig gekleurd. Eerst dachten we aan een
gecontroleerde brand, maar naarmate we verder reden, dachten we echt aan een
natuurramp.
We zetten onze weg verder via het Walpole Wilderness
National Park naar Karri Forest (omgeving Manjimup) waar we een Tree Top Walk
gedaan hebben. Toen we de inkomtickets kochten, vroegen we langs onze neus weg
naar de brand. Het bleek dus wel echt om een gecontroleerde brand te gaan. Men
verbrandt het onkruid tussen de bossen zodat blikseminslag tijdens de winter en
de lente niet kan ontaarden in een bosbrand.
De Tree Top Walk is een 600 m lange wandeling, heeft
een zachte helling en was heel leuk om te doen. Hier kan je s werelds
mooiste en langste bomen bewonderen.
Vervolgens doorgereden op alweer oneindige wegen (deze keer
mét tegenliggers) om nog net op tijd te arriveren in ons Rosewood Guesthouse
waar Jane de scepter zwaait. Toch verbaast het ons telkens weer dat Australië
oneindig lijkt. In welke richting je ook kijkt, zie je een landschap dat steeds
verder gaat en waarvan je het einde niet kan inschatten.
Voor het avondeten hadden we de naam van een leuk
restaurantje aangeraden gekregen door onze gastvrouw Jane. Toen we het niet
dadelijk vonden, besloten we een jonge vrouw aan te spreken. Gek genoeg kwam ze
uit de UK en was ze net gearriveerd. Ze kende hier geen enkele eettent, maar wilde
ons uiteraard graag helpen via Google. Jammer genoeg had ze haar gsm vast in de
verkeerde richting en stuurde ze ons dus naar beneden i.p.v. naar boven. Toen
we nog altijd geen restaurant waren tegengekomen, dook ze plots achter ons op.
Ze was de hele weg achter ons aangehold (op teenslippers) om te zeggen dat we
de andere richting op moesten. Heel attent van haar!
Daarom dan maar laat gaan dineren in Settlers (restaurantje
dus niet gevonden), een taverne waar je alweer je drank en je bestelling aan de
toog doorgeeft en op voorhand betaalt. Binnen het kwartier wordt je eten
geserveerd. Ik had alweer een Ceasar Salad (het lijkt alsof ik niks anders eet
dan sla!), maar er wordt hier veel fastfood gegeten. Alles wordt geserveerd met
chips en dat is net iets dat ik wil vermijden. En dan nu een beetje (verdiend)
rusten
|
