Alweer een fikse tocht van meer dan 400 km voor de
boeg! Vertrokken vanuit Albany naar het Torndirrup National Park om een paar
natuurverschijnselen te bewonderen. Wat een prachtige formatie is de Natural
Bridge. Het lijkt op een enorme rotsbrug, veroorzaakt door geleidelijke erosie
van de granietrots door de Grote Zuidelijke Oceaan. De natuurlijke brugvorming
is een herinnering aan de kracht van de oceaan. Het is ongelooflijk om te
kijken naar de golven die over de oceaan rollen, zich in de granieten kliffen
te pletter storten en onder de brug rushen. Echt waanzinnig indrukwekkend! Vlak
ernaast ligt The Gap, een gat in de rotsen waar het water van de krachtige
kustlijn verpletterend tegenaan botst.
Op aanraden van de eigenares van de B&B in Albany hebben
we de blowholes (spleten in het graniet die een soort van spuitbuis creëren)
overgeslagen. Zij spuiten maar heel onregelmatig en het was het wachten niet
waard.
Onderweg bemerkten we plots donkere wolken en roken brand.
De lucht was heel donker en heel eigenaardig gekleurd. Eerst dachten we aan een
gecontroleerde brand, maar naarmate we verder reden, dachten we echt aan een
natuurramp.
We zetten onze weg verder via het Walpole Wilderness
National Park naar Karri Forest (omgeving Manjimup) waar we een Tree Top Walk
gedaan hebben. Toen we de inkomtickets kochten, vroegen we langs onze neus weg
naar de brand. Het bleek dus wel echt om een gecontroleerde brand te gaan. Men
verbrandt het onkruid tussen de bossen zodat blikseminslag tijdens de winter en
de lente niet kan ontaarden in een bosbrand.
De Tree Top Walk is een 600 m lange wandeling, heeft
een zachte helling en was heel leuk om te doen. Hier kan je s werelds
mooiste en langste bomen bewonderen.
Vervolgens doorgereden op alweer oneindige wegen (deze keer
mét tegenliggers) om nog net op tijd te arriveren in ons Rosewood Guesthouse
waar Jane de scepter zwaait. Toch verbaast het ons telkens weer dat Australië
oneindig lijkt. In welke richting je ook kijkt, zie je een landschap dat steeds
verder gaat en waarvan je het einde niet kan inschatten.
Voor het avondeten hadden we de naam van een leuk
restaurantje aangeraden gekregen door onze gastvrouw Jane. Toen we het niet
dadelijk vonden, besloten we een jonge vrouw aan te spreken. Gek genoeg kwam ze
uit de UK en was ze net gearriveerd. Ze kende hier geen enkele eettent, maar wilde
ons uiteraard graag helpen via Google. Jammer genoeg had ze haar gsm vast in de
verkeerde richting en stuurde ze ons dus naar beneden i.p.v. naar boven. Toen
we nog altijd geen restaurant waren tegengekomen, dook ze plots achter ons op.
Ze was de hele weg achter ons aangehold (op teenslippers) om te zeggen dat we
de andere richting op moesten. Heel attent van haar!
Daarom dan maar laat gaan dineren in Settlers (restaurantje
dus niet gevonden), een taverne waar je alweer je drank en je bestelling aan de
toog doorgeeft en op voorhand betaalt. Binnen het kwartier wordt je eten
geserveerd. Ik had alweer een Ceasar Salad (het lijkt alsof ik niks anders eet
dan sla!), maar er wordt hier veel fastfood gegeten. Alles wordt geserveerd met
chips en dat is net iets dat ik wil vermijden. En dan nu een beetje (verdiend)
rusten
Na een heerlijk ontbijt vertrokken vanuit Esperance. Beloofd
aan Heather dat we haar B&B positief gingen beoordelen via Trip Advisor. We
hadden een lange rit voor de boeg., zon 500 km. Alweer eindloos lang
gereden langs verlaten highways met in de verste verte alleen maar landbouwgebied.
Eerste stop was Jerramungup waar we onze eerder gekochte wrap met kip opaten in
de auto, omdat er een té koude wind stond op de picknickplaats. Even later
hebben we een cappuccino gedronken in een plaatselijk baancafé.
Vervolgens vertrokken voor een alternatieve route via het Sterling
Range National Park. AUD 13 betaald om de Bluff Knoll lookout te
bezichtigen. Bleek dat we vanuit de parking een wandeling van 4 uur
moesten doen om deze lookout te bereiken. Daar hadden we natuurlijk geen tijd
voor, daarom een paar fotos genomen en verder gereden. Jammer van die
AUD 13 uiteraard Nog wel een wilde kangoeroe met baby in de buik
gekruist
Van daaruit verder gereden naar Albany waar we zijn
ingecheckt in onze B&B. Eenmaal geparkeerd werden we al dadelijk begroet
door de huiskat, Pebbles. Die kwam dadelijk kopjes geven en rond onze benen
draaien. De B&B omvat een ruime kamer met ruime badkamer met inloopdouche,
een apart salonnetje voor de gasten en porto en chocolade.
Na een welverdiende douche gingen we op stap (te voet, want
veel te lang stilgezeten in de auto) naar een restaurant op loopafstand. In
Mean Fiddler hebben we heel lekker gegeten en werden we vriendelijk bediend. In
het donker teruggelopen naar onze B&B (wel wat gezocht ) en nu een
beetje rusten na een lange reisdag.
Vanochtend, na het ontbijt, een wasje gedaan met de machine
van Heather. Vermits we de hele dag hadden, zijn we nog een poosje op het
terras van de B&B blijven zitten met een koffie/thee met ons snuitje in de
zon genietend van het prachtige uitzicht op de zee. Hier zouden we oud kunnen
worden. Nadien broederlijk de was opgehangen aan de wasdraad.
Vertrokken om de Great Ocean Drive af te rijden. Deze heeft
verschillende uitzichtpunten die echt de moeite waard zijn. We fotografeerden Blue
Haven, Salmon Beach, Twilight Beacht, 9 Mile Beach, 10 Mile Beach,
waar je niet noodzakelijk gekleed op het strand moet liggen (lees: naaktstrand)
en West Beach. Het zijn allemaal heerlijk witte zandstranden met of zonder
rotsen, maar vooral met een azuurblauwe kleur zee. Het is zoals in een droom. Vele
van de stranden zijn zo goed als verlaten en sommige stranden kan je oprijden
met de auto, net als in Daytona Beach in de States.
Terug naar de B&B gereden om de lange broek in te ruilen
voor een korte. Daarna in de Subway in Dempster Street een wrap met kip
gegeten. Omdat onze stick met 4 USB‑uitgangen het sinds eergisteren had
begeven, zagen we ons genoodzaakt in de mobile phone store een nieuwe te kopen.
Ditmaal met een speciale stekker voor Australië en Nieuw‑Zeeland. En dat voor
25 euro! We zijn gered en kunnen nu de beide gsms, het fototoestel en mijn
horloge tegelijkertijd opladen. Oef!
Doorgereden naar het Pink Lake dat sinds 10 jaar geen
roze kleur meer heeft. De Pink Lake is een zoutmeer dat roze gekleurd werd door
de aanwezige algen. Ongeveer 10 jaar geleden heeft men er opzettelijk of
onopzettelijk een grote dosis afwalwater in gestort. Daardoor veranderde het
meer ogenblikkelijk van kleur. We vonden het wel jammer want op het internet
zagen we echt wel prachtige fotos
Dan maar koers gezet naar Lucky Bay, een prachtig strand
waar je ook kangoeroes kan vinden. Deze dieren zijn helemaal niet mensenschuw
en je kan ze zelfs strelen. Op de parking spotten we al gauw een moeder met baby.
Gewoon zalig hoe die dieren zich laten strelen en fotograferen. Ik dacht dat ze
eenvacht zoals een hond zouden hebben,
maar niets is minder waar. Ze hebben echt een fluffy, streelzacht vachtje.
Later zagen we er nog eentje op het strand die naarstig aan het eten was. Toffe
fotos genomen We bezochten nog 2 mooie stranden om af te sluiten met een
foto van een dode kangoeroe, want ja, dat is ook dagelijkse realiteit langs de
weg.
Nog even boodschappen gedaan (water, cola en wijn
ingeslagen), gedoucht en ons klaargemaakt om te gaan eten. In het Pier Hotel
leek het erg gezellig! Het restaurant was druk maar cosy. Het hele gebeuren is
ook een leuk concept: drank bestel en betaal je aan de bar, je avondeten bestel
je aan een andere toog en betaal je ook onmiddellijk. Je moet dus alleen
wachten tot het geserveerd wordt.
Wij kozen als voorgerechtje garlic bread
(3 pieces). Omdat we thuis gewoon zijn om 3 sneetjes van een baguette
te krijgen (schuin gesneden), schrokken we even van de 3 halve baguetten
die op ons bord belandden. Lap, daar gaat mijn low carb dieet Daarna
kozen we voor een Waldorf Salade. Heel lekker!
Geslapen tot 06.30 uur en uiteraard volledig
uitgeslapen. Paul ging even informeren of we konden ontbijten, want we hadden
nog steeds geen stroom. Er bleek een basic ontbijt mogelijk te zijn, maar
weliswaar zonder koffie. Nou ja, muesli met fruit en light melk voor mij en een
boterhammetje met jam voor Paul was voor ons meer dan genoeg. Nog een glaasje
appelsap erbij en we konden er weer tegen. Bij het uitchecken bleken we het
ontbijt (dat niet was inbegrepen) niet te hoeven betalen. Dat was een mooie
compensatie voor het geleden ongemak vonden wij
Ondertussen scheen de zon volle bak in Kalgoorlie, net alsof
er gisteren niets was gebeurd. We reden dadelijk terug naar de goudmijn en tot
onze grote verbazing was de mijn toegankelijk voor visitors. Eenmaal boven
hadden we dadelijk een prachtig zicht op de mijn. Ondanks de stroompanne
gisteren was het één en al bedrijvigheid in de mijn. Zware trucks reden heel
langzaam naar boven en wanneer ze elkaar kruisten, moesten ze extra voorzichtig
zijn om niet van de helling te schuiven. Heel indrukwekkend!
Van Kalgoorlie de highway naar Esperance genomen. Weer uren
gereden op een eindeloze lange weg waar we slechts enkele tegenliggers hadden,
waaronder voornamelijk road trains. Onderweg een stop gemaakt in Norseman om de
Tin Camels te fotograferen. Deze zijn een eerbetoon aan de vroege kameeltreinen
die goederen vervoerden van en naar de stad. Camel teams waren in het begin van
de eeuw een algemeen zicht in en rond Norseman. Niet alleen werden zij door de
prospectors gefinancierd maar ze waren ook betrokken bij de installatie en het
onderhoud van de telegraaflijn van Oost‑West.
In Norseman gezocht naar een restaurantje waar we een snelle
hap konden eten. Er was maar één eettent open en gelukkig serveerden ze daar
een wrap met kip en verse groentjes. We dronken nog een lekkere coffee caramel
en vervolgden al vlug onze weg. Nog even gestopt bij Beacon Hill Lookout maar
dat was niet echt de moeite. Dan maar rechtstreeks doorgereden naar Esperance.
We reden richting zee en stopten al gauw voor een spectaculair
uitzicht. Wat is het hier mooi! De zee, de rotsen, de branding En het
water was hemelsblauw!
We logeren in de Esperance B&B en werden zeer
vriendelijk verwelkomd door de vrouw des huizes, Heather. Het verschil tussen
een hotel en een B&B is wel heel groot (ook ondervonden in Zuid‑Afrika
vorig jaar). Je wordt hier echt hartelijk en persoonlijk verwelkomd en je kan
hier genieten van allerlei faciliteiten, o.a. een persoonlijke uitleg over de
bezienswaardigheden, de restaurants, de leuke plekjes, wandelingen enz. Ook
hebben we hier een klein appartementje met slaapkamer, badkamer en wc. We
kunnen zelfs de ruimte afsluiten met een deur. Beneden hebben we een koelkast
te onzer beschikking om water, cola en wijn te bewaren. We zijn dan ook de
enige gasten in de B&B. Hoe fijn is het om hier ook een wasje te kunnen doen!
Morgen zal Heather me hierin begeleiden. Hoera, morgen weer propere kleren!
Rond vieren vertrokken om een wandeling te maken langs de
Esplanade. Die loopt parallel met de kustlijn. Heerlijk de zeewind in je haren
te voelen terwijl je je benen strekt! Na de wandeling iets gaan drinken in het
Pier Hotel. We wilden hier later gaan eten maar omdat ze geen wifi hadden, was
dit geen optie. Dan maar gekozen voor het Best Western Hotel, maar eerst thuis
gaan douchen.
Heel lekker gegeten! Paul had een heerlijke steak met
frietjes en ik had Thaise visballetjes met lekkere rauwe groentjes en een sweet
chili saus. Onze huwelijksverjaardag gevierd met een cocktail omdat het
gisteren allemaal een beetje in het water viel
Al 2 dagen geen verslag kunnen posten op de blog. Dit
keer omdat de vorige gasten het totaalpakket van de data van de wifi hadden
opgebruikt. Niet fijn voor de uitbaatster, niet fijn voor ons! Dus jullie
zullen nog een beetje geduld moeten hebben.
Op tijd opgestaan en na het ontbijt nog even onze mails
gecheckt, want de wifi in Hyden is beperkt tot de inkomhal, de bar en het
restaurant. Bij het uitchecken kregen we nog een discountbon van
40 ct bij het tanken van diesel/fuel aan het tankstation van het
hotel. Gelukkig doen we dit altijd. Elke ochtend tanken zodat we onderweg niet
in de problemen komen.
Gps ingesteld, maar we werden totaal de verkeerde kant
opgestuurd Dan maar de wegenkaart erbij gehaald en zelf een route
uitgestippeld. Dat werkte Er volgde een rit langs eindeloze wegen zonder
ook maar één tegenligger Toen we eindelijk op de Great Eastern Highway
kwamen, leek het een makkie om tot in Kalgoorlie te rijden. Maar niets was
minder waar We waren deze ochtend al vertrokken met regen, maar tegen de
tijd dat we de highway opreden, goot het pijpenstelen, was het stormweer en
bliksemde het. Alles was grijs en het rijden was allesbehalve leuk. Halverwege
de rit zijn we zelfs even moeten stoppen om Paul een beetje te laten rusten.
Naarmate we Kalgoorlie naderden, bleek er wat licht in de
lucht te zitten. Toen zagen we dat er hier een ware storm door het stadje was
geraasd. Overal zag je ontwortelde bomen, omvergeblazen omheiningen en veel
afgerukte takken over de weg. Rond 15 uur passeerde hier dus een ware
zomerstorm. Ook rond het hotel lagen takken en geknakte bomen Wij zijn
het oog van de storm nipt ontlopen!
We checkten in, maar door de stormschade was het systeem
uitgevallen en kregen we geen gepersonaliseerde deurkaart. Iemand van de
receptie deed de deur van onze kamer open zodat we tenminste onze bagage konden
wegbergen. Maar toen was er nog wel internet en werkte de televisie! Dadelijk
vertrokken om de beroemde Super Pit Mine te bezoeken. Dit is de grootste goudmijn
ter wereld. Ze produceert meer dan 800 000 ounces goud per jaar. Het
gat in de aarde van deze goudmijn is 3,5 km lang en 1,5 km breed,
groot genoeg dat Ayers Rock er in zijn geheel in past. Jammer genoeg was de
mijn gesloten wegens stroompanne. Zo jammer, want we zijn helemaal naar hier
gereden speciaal om de mijn te zien.
Snel een BWS gezocht om wat wijn in te slaan. We wisten al
dat het hotel geen eten kon serveren, want er was een trouwfeest aan de gang.
Toch suste men ons met de belofte aan roomservice.
Na de douche toch nog maar eens gaan kijken in Hannan
Street, de straat met de vele restaurantjes. Geen enkel restaurant bleek open.
Eenmaal terug in het hotel bleek er nog steeds geen verlichting te zijn en geen
wifi. Toen we ook nog een stroompanne hadden, was het hek helemaal van de dam. Dus, kort samengevat geen goudmijn,
geen eten, geen verlichting, geen wifi. Natuurlijk treft het hotel totaal geen
schuld en hebben we gewoon pech. Hier zitten we dus op onze 39ste huwelijksverjaardag
in een onverlichte hotelkamer zonder avondeten. Ik had deze dag toch wel anders
ingevuld gezien Het is nu 19.45 uur en ik stik van de honger! Om
20 uur dan maar gaan slapen. Hopelijk morgen meer geluk!
Vermits we maar eerst om 12.00 uur de kamer moesten
verlaten, hebben we na het ontbijt ingepakt en nog een wandelingetje gemaakt door
Hongkong, kwestie van ons aantal stappen te onderhouden.
Om half 12 middags stonden we gepakt en gezakt aan
halte H2 waar het gratis luchthavenvervoer ons kwam oppikken. Na een ritje van
ongeveer 20 minuten kwamen w eaan de terminal van de Airport Express aan.
Daar hebben we gebruik gemaakt van ons heen‑en‑weer ticket luchthavenvervoer.
De trein bracht ons op ongeveer een kwartiertje in de luchthaven. We waren
netjes op tijd zoals voorgeschreven, nl. 3 uur op voorhand voor een internationale
vlucht. We merkten toen al dat onze vlucht naar Kuala Lumpur een drie kwartier
vertraging zou hebben. Om een lang verhaal kort te maken, bleek onze vlucht zo
maar even 2 uur en een kwartier vertraging te hebben vooraleer het
vliegtuig opsteeg.
Omdat we een connecting flight naar Perth moesten halen en
we pas landden om 23 uur zijn we iedereen al lopend voorbijgestoken om tijdig
te kunnen inchecken op de vlucht naar Perth. Het hing er met zijn voeten uit,
maar we hebben het gehaald. Bij de laatste controle nog een leuk compliment
gekregen van de dame die de paspoorten controleerde. Ze zei nl. dat ik mooie
ogen had Heel leuk!
Eenmaal op het vliegtuig kregen we te maken met het volgende
probleem Toen we online incheckten, merkten we dat we op deze vlucht van
toch 5,5 uur niet naast elkaar zaten. Erger nog, Paul zat 20 rijen
achter mij. De vraag aan de stewardess om ons toch samen te zetten, nadat
iedereen zat, werd weggeveegd. Dat mocht blijkbaar niet. Toch gaven we het niet
op.
Ik ontmoette toevallig een op een hippieachtige manier
gekleedde vrouw die naast me zat (met tussen ons in het gangpad). Omdat ze
enige interesse toonde, legde ik haar mijn probleem uit. Zei dat mijn man
20 rijen achter mij zat, dat ik zelfs geen film kon zien wegens het
ontbreken van een scherm tijdens deze vlucht en dat ik verdorie nog mijn
slaappillen vergeten was ook. Zij sprak vloeiend Engels en suste mij omdat ze
zag dat ik een beetje over mijn toeren was. Ze zei al lachend dat ze wel plaats
wilde ruilen met mijn man en dat ze dadelijk naar hem toeging om dit voorstel
te doen. Ik moest wel een boodschap meegeven. Al lachend zei ik dat ze hem
moest zeggen dat ik hem graag zie. Na enkele ogenblikken kwam ze terug met
Paul, zei dat ze nu wel een spetterend verjaardagsfeestje verwachtte en dat
alles geregeld was. Ik kon haar wel kussen En dat deed ze ook toen ik
haar bedankte. Trouwens, ze merkte dat ik Nederlands praatte met Paul en sprak
ons aan. Zij bleek uit Eindhoven te komen Gek genoeg zijn we toch nog
van plaats gewisseld omdat de laatste rij volledig vrij was. Zo kon Paul toch
nog een beetje zijn benen strekken.
Om 05.30 uur kwamen we eindelijk aan in Perth, bagage
opgehaald en auto opgehaald. We waren verrast toen we de huurwagen zagen
oké, we wisten dat het een Toyota Prado was, maar het bleek een kanjer van een
wagen te zijn Automatisch, met opstapje (anders geraak ik er niet in) en
allerlei andere voordelen. Zalig gewoon! Foto volgt
Met de gps was het hotel, Sunmoon Resort, zeer makkelijk te
vinden. Ingecheckt, bagage achtergelaten en onmiddellijk op verkenning gegaan. Perth
is de hoofdstad van de Australische deelstaat West‑Australië. Het is een grote
metropool met veel randsteden en gemeenten. Perth ligt aan de monding van de
rivier Swan. Omdat we nog niet ontbeten hadden, raadde de dame van het
wagenverhuur ons aan om in Kings Park te gaan ontbijten of lunchen.
We zijn dadelijk naar de Waterfront gewandeld, hebben de
toren Swan Bells bezocht (veel geld voor een vluchtig bezoek), maar mooie fotos
genomen. De temperatuur was ondertussen opgelopen tot 35 °C rond
tienen Gelukkig stond er veel warme wind die voor verkoeling zorgde. Aan
de buitenkant is niet direct te zien wat de Swan Bells eigenlijk zijn. De
klokkentoren aan het Barack Plein huisvest nl. een set van 18 klokken die
in een opmerkelijke soort van toren zijn gehuisvest. Veertien van deze klokken
zijn afkomstig uit St. Martin in the Fields kerk aan Trafalgar Square in Londen.
De Swan Bells toren is ruim 82 m hoog en telt een 6‑tal verdiepingen met
op de top een observatiedek waarbij je uitkijkt over de rivier aan de stad.
We hebben een laat ontbijt genomen in Kings Park waar we een
prachtig uitzicht hadden over de Swan River. Daarna hebben we een aantal paden
bewandeld en wat fotos genomen. In dit ruim 400 ha tellende stadspark
komt zowel de toerist als de lokale bevolking heerlijk tot rust. Er zijn veel
groene stroken en botanische tuinen te vinden op het ruime terrein van dit
park. Heel veel begroeiing bestaat uit uitzonderlijke planten en bloemen.
Nadien gaan wandelen in Perth; in de voornaamste
wandelstraat, maar ook de Town Hall gezien met zijn uitmuntende Victoriaanse
uiterlijk. Tegenwoordig is de Town Hall van Perth een gewilde locatie voor
bruiloften, evenementen en feesten. Je vindt dit stadhuis op de hoek van Hay en
Barrack Street.
Toen we die middag een plek zochten om iets te drinken,
vonden we de Sentinel. Een gezellig café‑restaurant op de hoek van St. Georges
Terrace. Later, na een lange wandeling, zijn we daar terug beland om te gaan
eten. Heel tof personeel en een gezellig restaurantje. Men herkende ons daar
zelfs! Toeval wilde dat we ons daar bekend maakten als Belgen en dat er ook een
heuse Belg werkte. Ja, ja, een Bruggeling waar we een leuke babbel mee hadden!
We hebben dan ook mijn verjaardag gevierd met een cocktail en een lekker
etentje! Het was echt top!
Na het ontbijt vertrokken naar Lantau Island, waar we de laatste dag van ons verblijf in Hongkong zullen doorbrengen. We namen de metro naar Central en van daaruit naar Tung Chung (eindhalte). Lantau Island is het grootste eiland van Hongkong. Het contrast is groot tussen de drukte bij de toeristenpleisters en het traditionele leven in de vele vissersdorpjes. Het eiland bestaat voor het grootste gedeelte uit natuurpark waar waterbuffels leven. Deze werden vroeger gebruikt om rijstvelden te bewerken, maar sinds de velden zijn drooggelegd, mogen de buffels vrij rondlopen. We zochten en vonden al gauw de ingang naar de kabelbaan die ons naar de Big Buddha in Ngong Ping zou brengen. Er stond al een lange file om naar de kabelbaan te gaan, maar het ging goed vooruit, dachten we We hebben daar zeker meer dan een uur staan aanschuiven. Gelukkig leerden we een Canadees uit Victoria kennen (Vancouver Island), waar we een leuke babbel mee hadden. Dat maakte het wachten minder erg. De rit op de kabelbaan duurde slechts een kwartiertje. Onderweg genoten we van een mooi uitzicht en konden we ook al vanuit de lucht de Big Buddha bewonderen.
Toen we de kabelbaan verlieten, was het al na twaalven (en we waren vertrokken om 09.30 uur). Dus eerst een hapje gegeten in een Subway want de andere eettenten serveerden allemaal noodles
De Big Buddha is een bronzen beeld van 34 m hoog en één van de grootste toeristische trekpleisters van Lantau Island. Het beeld werd in 1993 voltooid en tot 2007 was het de grootste buiten zittende, bronzen Boeddha van heel Azië, maar die titel is inmiddels overgenomen door een 2 m hogere beeld in China. Het standbeeld is een symbool voor harmonie tussen mens en natuur, volk en geloof. De Boeddha zit op een lotuskroon boven een altaar, omringd door 8 kleinere beelden die goden of onsterfelijken voorstellen. Om het beeld dichter te bekijken, moet je zon 268 treden beklimmen. Dat hebben we niet gedaan J
Nadien nog even een bezoek gebracht aan het Po Lin Monastery, een boeddhistisch klooster, opgericht in 1906. Het klooster in de huidige vorm dateert uit 1970. Binnen tref je 3 Boeddhabeelden aan die het verleden, het heden en de toekomst vertegenwoordigen. Het klooster zelf mocht je niet betreden, noch mocht je fotos nemen. Het leek erg op de kloosters die we in Thailand zagen. Er waren heel wat mensen die stonden te bidden.
Van daaruit namen we een taxi naar het oude vissersdorpje Tai O. We opteerden de taxi omdat we anders 40 minuten moesten wachten op de bus. Er reed er maar één per uur. De prijs van de taxi bedroeg ongeveer HKD 60. Onze vrouwelijke chauffeur reed zo ontzettend hard dat we slechts HKD 56 moesten betalen. We hebben haar beloond met een fooi.
Tai O is één van de laatst overgebleven vissersdorpen van Hongkong, gelegen op het meest westelijke puntje van Lantau Island. Hier vind je geen supermarkten of fastfoodketens, maar een chaotische samensmelting van oude houten hutjes en containers op palen die fungeren als woning. Nauwe straatjes worden afgewisseld door smalle kanalen met vissersboten en bouwvallige bruggetjes verbinden de huizen. De lokale specialiteit is gedroogde vis, die je ook overal aan de waslijnen te drogen ziet hangen. De armoede die daar heerst, is echt verschrikkelijk. Alles ziet er aftands, versleten en verrot uit. Toch wonen daar mensen, meestal oude bejaarden die de hele dag op een bank zitten
Teruggekeerd naar Tung Chung en de metro genomen naar Central. Van daaruit namen we de dubbeldekbus (6 of 6X) naar Stanley Plaza voor een spectaculair ritje op de bovenverdieping. Stanley Plaza ligt aan het water, heeft een klein strandje en biedt gezellige restaurantjes en bars aan. Je kan hier ook souvenirs kopen, maar je moest afdingen. Wij kozen voor het Spiaggia Restaurant (ook een aanrader van Stef) waar we hebben genoten van Kip Tandoori en een Thais gerechtje met varkensvlees. Ook lekkere Pinot Grigio gedronken!
