Na een lekker ontbijt, verzorgd door onze gastvrouw Jane en
een gezellige babbel met Karen en Lloyd uit de UK, vertrokken voor een ritje
naar Cape Leeuwin (spreek uit Luwin), het meest zuidelijke punt van het Australische
vasteland, genoemd naar een Nederlands schip, de Leeuwin. Op de kaap staat de
Cape Leeuwin vuurtoren. De toren zelf is 39 m hoog, maar vanwege de
plaatsing op de kaap bevindt het licht zich op 56 m boven de zeespiegel en
heeft een bereik van 25 zeemijl. De toren heeft een ronde conisch vorm en
is gemaakt van lokaal aanwezige kalksteen. De eerste kerosinelamp had een
intensiteit van 250 000 candela (isde eenheid van lichtsterkte). Deze werd in 1925 vervangen door een
verbeterde versie die driemaal krachtiger was. Tot 1982 werd de lamp handmatig
bediend, maar in dat jaar werd de lamp en het draaimechanisme vervangen door
elektrische versies. De hallogeenlamp van 1 000 watt heeft een
lichtsterkte van 1 miljoen candela. In september 1992 werd de bediening
volledig geautomatiseerd. Hier zie je ook de samenvloeiing van de Indische en
Stille oceaan
Even gestopt bij Hamelin Bay en een wandeling langs het
strand gemaakt. Hier kan je stingrays (roggen) zien die in de zee zwemmen. We
hebben er idd een aantal zien zwemmen, maar konden jammer genoeg geen fotos
maken.
Van daaruit gereden naar Café Boranup waar we een Thaise
pompoensoep aten en een lekker ijskoffie/ijschocolade dronken. Meer moet dat
niet zijn
Daarna wilden we Lake Cave bezoeken, maar het duurde wat
lang alvorens de guided tour begon. Daarom Mammoth Cave bezocht zonder guided
tour, maar met een toestelletje waarmee je info krijgt over de verschillenden
grotten. Die van Paul stond op Mandarijn, maar dat zagen we pas toen we de grot
betraden ;-) Na de tour hebben we wel 171 treden omhoog moeten klimmen om terug
boven te geraken. Best heavy! Ik heb dan ook 21 floors gedaan volgens mijn
stappenteller
Vervolgens naar Xanadu Winery gereden voor een heuse
proeverij. Lekkere witte en rode wijnen geproefd, maar niks gekocht. De
gemiddelde prijs bedraagt immers AUD 39 tot 59, wat zon 26 tot
40 euro per fles bedraagt. Een beetje veel voor ons
Besloten om na de wijnproeverij te reserveren in het
restaurant dat we gisteren niet vonden, nl. Morries. We moesten wel reserveren
omdat ze daar ook werken met 2 shiften. Eindelijk vonden we het bewuste
restaurant en bleek dat ze ook een gezellig terras hadden, dus daar hebben we
een Chardonnay gedronken. Omdat ik altijd hardop praat (ja, zelfs in het
Engels), vroeg ik me af of er hier een wifi-code was. De jongedame naast ons
antwoordde haast ogenblikkelijk. Ja, er was een wifi‑code, nl. jazznights, en
dadelijk waren we in gesprek. Bleek dat ze a.s. zaterdag ging trouwen en wel in
het Wine Estate, Xanadu, waar we even voordien een wijnproeverij hadden. Zij
was ontzettend sympathiek en heeft ons nog een aantal bezienswaardigheden
aangeraden om de volgende dag te doen. Nadien zagen we haar in gezelschap van een
jongeman en ik vroeg haar of hij the lucky one was. Ogenblikkelijk stelde ze
hem voor en hadden we alweer een fijn contact met locals.
Even snel naar het guesthouse om andere kleren aan te
trekken en ons klaar te maken voor het avondeten. Onze dienster, Katie van
Morries, herkende ons meteen. Lekkere vis gegeten, maar het viel ons op dat er
eigenlijk weinig groenten geserveerd werden. Dat is jammer. Toch een leuke dag
gehad vandaag.
Alweer een fikse tocht van meer dan 400 km voor de
boeg! Vertrokken vanuit Albany naar het Torndirrup National Park om een paar
natuurverschijnselen te bewonderen. Wat een prachtige formatie is de Natural
Bridge. Het lijkt op een enorme rotsbrug, veroorzaakt door geleidelijke erosie
van de granietrots door de Grote Zuidelijke Oceaan. De natuurlijke brugvorming
is een herinnering aan de kracht van de oceaan. Het is ongelooflijk om te
kijken naar de golven die over de oceaan rollen, zich in de granieten kliffen
te pletter storten en onder de brug rushen. Echt waanzinnig indrukwekkend! Vlak
ernaast ligt The Gap, een gat in de rotsen waar het water van de krachtige
kustlijn verpletterend tegenaan botst.
Op aanraden van de eigenares van de B&B in Albany hebben
we de blowholes (spleten in het graniet die een soort van spuitbuis creëren)
overgeslagen. Zij spuiten maar heel onregelmatig en het was het wachten niet
waard.
Onderweg bemerkten we plots donkere wolken en roken brand.
De lucht was heel donker en heel eigenaardig gekleurd. Eerst dachten we aan een
gecontroleerde brand, maar naarmate we verder reden, dachten we echt aan een
natuurramp.
We zetten onze weg verder via het Walpole Wilderness
National Park naar Karri Forest (omgeving Manjimup) waar we een Tree Top Walk
gedaan hebben. Toen we de inkomtickets kochten, vroegen we langs onze neus weg
naar de brand. Het bleek dus wel echt om een gecontroleerde brand te gaan. Men
verbrandt het onkruid tussen de bossen zodat blikseminslag tijdens de winter en
de lente niet kan ontaarden in een bosbrand.
De Tree Top Walk is een 600 m lange wandeling, heeft
een zachte helling en was heel leuk om te doen. Hier kan je s werelds
mooiste en langste bomen bewonderen.
Vervolgens doorgereden op alweer oneindige wegen (deze keer
mét tegenliggers) om nog net op tijd te arriveren in ons Rosewood Guesthouse
waar Jane de scepter zwaait. Toch verbaast het ons telkens weer dat Australië
oneindig lijkt. In welke richting je ook kijkt, zie je een landschap dat steeds
verder gaat en waarvan je het einde niet kan inschatten.
Voor het avondeten hadden we de naam van een leuk
restaurantje aangeraden gekregen door onze gastvrouw Jane. Toen we het niet
dadelijk vonden, besloten we een jonge vrouw aan te spreken. Gek genoeg kwam ze
uit de UK en was ze net gearriveerd. Ze kende hier geen enkele eettent, maar wilde
ons uiteraard graag helpen via Google. Jammer genoeg had ze haar gsm vast in de
verkeerde richting en stuurde ze ons dus naar beneden i.p.v. naar boven. Toen
we nog altijd geen restaurant waren tegengekomen, dook ze plots achter ons op.
Ze was de hele weg achter ons aangehold (op teenslippers) om te zeggen dat we
de andere richting op moesten. Heel attent van haar!
Daarom dan maar laat gaan dineren in Settlers (restaurantje
dus niet gevonden), een taverne waar je alweer je drank en je bestelling aan de
toog doorgeeft en op voorhand betaalt. Binnen het kwartier wordt je eten
geserveerd. Ik had alweer een Ceasar Salad (het lijkt alsof ik niks anders eet
dan sla!), maar er wordt hier veel fastfood gegeten. Alles wordt geserveerd met
chips en dat is net iets dat ik wil vermijden. En dan nu een beetje (verdiend)
rusten
Na een heerlijk ontbijt vertrokken vanuit Esperance. Beloofd
aan Heather dat we haar B&B positief gingen beoordelen via Trip Advisor. We
hadden een lange rit voor de boeg., zon 500 km. Alweer eindloos lang
gereden langs verlaten highways met in de verste verte alleen maar landbouwgebied.
Eerste stop was Jerramungup waar we onze eerder gekochte wrap met kip opaten in
de auto, omdat er een té koude wind stond op de picknickplaats. Even later
hebben we een cappuccino gedronken in een plaatselijk baancafé.
Vervolgens vertrokken voor een alternatieve route via het Sterling
Range National Park. AUD 13 betaald om de Bluff Knoll lookout te
bezichtigen. Bleek dat we vanuit de parking een wandeling van 4 uur
moesten doen om deze lookout te bereiken. Daar hadden we natuurlijk geen tijd
voor, daarom een paar fotos genomen en verder gereden. Jammer van die
AUD 13 uiteraard Nog wel een wilde kangoeroe met baby in de buik
gekruist
Van daaruit verder gereden naar Albany waar we zijn
ingecheckt in onze B&B. Eenmaal geparkeerd werden we al dadelijk begroet
door de huiskat, Pebbles. Die kwam dadelijk kopjes geven en rond onze benen
draaien. De B&B omvat een ruime kamer met ruime badkamer met inloopdouche,
een apart salonnetje voor de gasten en porto en chocolade.
Na een welverdiende douche gingen we op stap (te voet, want
veel te lang stilgezeten in de auto) naar een restaurant op loopafstand. In
Mean Fiddler hebben we heel lekker gegeten en werden we vriendelijk bediend. In
het donker teruggelopen naar onze B&B (wel wat gezocht ) en nu een
beetje rusten na een lange reisdag.
Vanochtend, na het ontbijt, een wasje gedaan met de machine
van Heather. Vermits we de hele dag hadden, zijn we nog een poosje op het
terras van de B&B blijven zitten met een koffie/thee met ons snuitje in de
zon genietend van het prachtige uitzicht op de zee. Hier zouden we oud kunnen
worden. Nadien broederlijk de was opgehangen aan de wasdraad.
Vertrokken om de Great Ocean Drive af te rijden. Deze heeft
verschillende uitzichtpunten die echt de moeite waard zijn. We fotografeerden Blue
Haven, Salmon Beach, Twilight Beacht, 9 Mile Beach, 10 Mile Beach,
waar je niet noodzakelijk gekleed op het strand moet liggen (lees: naaktstrand)
en West Beach. Het zijn allemaal heerlijk witte zandstranden met of zonder
rotsen, maar vooral met een azuurblauwe kleur zee. Het is zoals in een droom. Vele
van de stranden zijn zo goed als verlaten en sommige stranden kan je oprijden
met de auto, net als in Daytona Beach in de States.
Terug naar de B&B gereden om de lange broek in te ruilen
voor een korte. Daarna in de Subway in Dempster Street een wrap met kip
gegeten. Omdat onze stick met 4 USB‑uitgangen het sinds eergisteren had
begeven, zagen we ons genoodzaakt in de mobile phone store een nieuwe te kopen.
Ditmaal met een speciale stekker voor Australië en Nieuw‑Zeeland. En dat voor
25 euro! We zijn gered en kunnen nu de beide gsms, het fototoestel en mijn
horloge tegelijkertijd opladen. Oef!
Doorgereden naar het Pink Lake dat sinds 10 jaar geen
roze kleur meer heeft. De Pink Lake is een zoutmeer dat roze gekleurd werd door
de aanwezige algen. Ongeveer 10 jaar geleden heeft men er opzettelijk of
onopzettelijk een grote dosis afwalwater in gestort. Daardoor veranderde het
meer ogenblikkelijk van kleur. We vonden het wel jammer want op het internet
zagen we echt wel prachtige fotos
Dan maar koers gezet naar Lucky Bay, een prachtig strand
waar je ook kangoeroes kan vinden. Deze dieren zijn helemaal niet mensenschuw
en je kan ze zelfs strelen. Op de parking spotten we al gauw een moeder met baby.
Gewoon zalig hoe die dieren zich laten strelen en fotograferen. Ik dacht dat ze
eenvacht zoals een hond zouden hebben,
maar niets is minder waar. Ze hebben echt een fluffy, streelzacht vachtje.
Later zagen we er nog eentje op het strand die naarstig aan het eten was. Toffe
fotos genomen We bezochten nog 2 mooie stranden om af te sluiten met een
foto van een dode kangoeroe, want ja, dat is ook dagelijkse realiteit langs de
weg.
Nog even boodschappen gedaan (water, cola en wijn
ingeslagen), gedoucht en ons klaargemaakt om te gaan eten. In het Pier Hotel
leek het erg gezellig! Het restaurant was druk maar cosy. Het hele gebeuren is
ook een leuk concept: drank bestel en betaal je aan de bar, je avondeten bestel
je aan een andere toog en betaal je ook onmiddellijk. Je moet dus alleen
wachten tot het geserveerd wordt.
Wij kozen als voorgerechtje garlic bread
(3 pieces). Omdat we thuis gewoon zijn om 3 sneetjes van een baguette
te krijgen (schuin gesneden), schrokken we even van de 3 halve baguetten
die op ons bord belandden. Lap, daar gaat mijn low carb dieet Daarna
kozen we voor een Waldorf Salade. Heel lekker!
Geslapen tot 06.30 uur en uiteraard volledig
uitgeslapen. Paul ging even informeren of we konden ontbijten, want we hadden
nog steeds geen stroom. Er bleek een basic ontbijt mogelijk te zijn, maar
weliswaar zonder koffie. Nou ja, muesli met fruit en light melk voor mij en een
boterhammetje met jam voor Paul was voor ons meer dan genoeg. Nog een glaasje
appelsap erbij en we konden er weer tegen. Bij het uitchecken bleken we het
ontbijt (dat niet was inbegrepen) niet te hoeven betalen. Dat was een mooie
compensatie voor het geleden ongemak vonden wij
Ondertussen scheen de zon volle bak in Kalgoorlie, net alsof
er gisteren niets was gebeurd. We reden dadelijk terug naar de goudmijn en tot
onze grote verbazing was de mijn toegankelijk voor visitors. Eenmaal boven
hadden we dadelijk een prachtig zicht op de mijn. Ondanks de stroompanne
gisteren was het één en al bedrijvigheid in de mijn. Zware trucks reden heel
langzaam naar boven en wanneer ze elkaar kruisten, moesten ze extra voorzichtig
zijn om niet van de helling te schuiven. Heel indrukwekkend!
Van Kalgoorlie de highway naar Esperance genomen. Weer uren
gereden op een eindeloze lange weg waar we slechts enkele tegenliggers hadden,
waaronder voornamelijk road trains. Onderweg een stop gemaakt in Norseman om de
Tin Camels te fotograferen. Deze zijn een eerbetoon aan de vroege kameeltreinen
die goederen vervoerden van en naar de stad. Camel teams waren in het begin van
de eeuw een algemeen zicht in en rond Norseman. Niet alleen werden zij door de
prospectors gefinancierd maar ze waren ook betrokken bij de installatie en het
onderhoud van de telegraaflijn van Oost‑West.
In Norseman gezocht naar een restaurantje waar we een snelle
hap konden eten. Er was maar één eettent open en gelukkig serveerden ze daar
een wrap met kip en verse groentjes. We dronken nog een lekkere coffee caramel
en vervolgden al vlug onze weg. Nog even gestopt bij Beacon Hill Lookout maar
dat was niet echt de moeite. Dan maar rechtstreeks doorgereden naar Esperance.
We reden richting zee en stopten al gauw voor een spectaculair
uitzicht. Wat is het hier mooi! De zee, de rotsen, de branding En het
water was hemelsblauw!
We logeren in de Esperance B&B en werden zeer
vriendelijk verwelkomd door de vrouw des huizes, Heather. Het verschil tussen
een hotel en een B&B is wel heel groot (ook ondervonden in Zuid‑Afrika
vorig jaar). Je wordt hier echt hartelijk en persoonlijk verwelkomd en je kan
hier genieten van allerlei faciliteiten, o.a. een persoonlijke uitleg over de
bezienswaardigheden, de restaurants, de leuke plekjes, wandelingen enz. Ook
hebben we hier een klein appartementje met slaapkamer, badkamer en wc. We
kunnen zelfs de ruimte afsluiten met een deur. Beneden hebben we een koelkast
te onzer beschikking om water, cola en wijn te bewaren. We zijn dan ook de
enige gasten in de B&B. Hoe fijn is het om hier ook een wasje te kunnen doen!
Morgen zal Heather me hierin begeleiden. Hoera, morgen weer propere kleren!
Rond vieren vertrokken om een wandeling te maken langs de
Esplanade. Die loopt parallel met de kustlijn. Heerlijk de zeewind in je haren
te voelen terwijl je je benen strekt! Na de wandeling iets gaan drinken in het
Pier Hotel. We wilden hier later gaan eten maar omdat ze geen wifi hadden, was
dit geen optie. Dan maar gekozen voor het Best Western Hotel, maar eerst thuis
gaan douchen.
Heel lekker gegeten! Paul had een heerlijke steak met
frietjes en ik had Thaise visballetjes met lekkere rauwe groentjes en een sweet
chili saus. Onze huwelijksverjaardag gevierd met een cocktail omdat het
gisteren allemaal een beetje in het water viel
Al 2 dagen geen verslag kunnen posten op de blog. Dit
keer omdat de vorige gasten het totaalpakket van de data van de wifi hadden
opgebruikt. Niet fijn voor de uitbaatster, niet fijn voor ons! Dus jullie
zullen nog een beetje geduld moeten hebben.
Op tijd opgestaan en na het ontbijt nog even onze mails
gecheckt, want de wifi in Hyden is beperkt tot de inkomhal, de bar en het
restaurant. Bij het uitchecken kregen we nog een discountbon van
40 ct bij het tanken van diesel/fuel aan het tankstation van het
hotel. Gelukkig doen we dit altijd. Elke ochtend tanken zodat we onderweg niet
in de problemen komen.
Gps ingesteld, maar we werden totaal de verkeerde kant
opgestuurd Dan maar de wegenkaart erbij gehaald en zelf een route
uitgestippeld. Dat werkte Er volgde een rit langs eindeloze wegen zonder
ook maar één tegenligger Toen we eindelijk op de Great Eastern Highway
kwamen, leek het een makkie om tot in Kalgoorlie te rijden. Maar niets was
minder waar We waren deze ochtend al vertrokken met regen, maar tegen de
tijd dat we de highway opreden, goot het pijpenstelen, was het stormweer en
bliksemde het. Alles was grijs en het rijden was allesbehalve leuk. Halverwege
de rit zijn we zelfs even moeten stoppen om Paul een beetje te laten rusten.
Naarmate we Kalgoorlie naderden, bleek er wat licht in de
lucht te zitten. Toen zagen we dat er hier een ware storm door het stadje was
geraasd. Overal zag je ontwortelde bomen, omvergeblazen omheiningen en veel
afgerukte takken over de weg. Rond 15 uur passeerde hier dus een ware
zomerstorm. Ook rond het hotel lagen takken en geknakte bomen Wij zijn
het oog van de storm nipt ontlopen!
We checkten in, maar door de stormschade was het systeem
uitgevallen en kregen we geen gepersonaliseerde deurkaart. Iemand van de
receptie deed de deur van onze kamer open zodat we tenminste onze bagage konden
wegbergen. Maar toen was er nog wel internet en werkte de televisie! Dadelijk
vertrokken om de beroemde Super Pit Mine te bezoeken. Dit is de grootste goudmijn
ter wereld. Ze produceert meer dan 800 000 ounces goud per jaar. Het
gat in de aarde van deze goudmijn is 3,5 km lang en 1,5 km breed,
groot genoeg dat Ayers Rock er in zijn geheel in past. Jammer genoeg was de
mijn gesloten wegens stroompanne. Zo jammer, want we zijn helemaal naar hier
gereden speciaal om de mijn te zien.
Snel een BWS gezocht om wat wijn in te slaan. We wisten al
dat het hotel geen eten kon serveren, want er was een trouwfeest aan de gang.
Toch suste men ons met de belofte aan roomservice.
Na de douche toch nog maar eens gaan kijken in Hannan
Street, de straat met de vele restaurantjes. Geen enkel restaurant bleek open.
Eenmaal terug in het hotel bleek er nog steeds geen verlichting te zijn en geen
wifi. Toen we ook nog een stroompanne hadden, was het hek helemaal van de dam. Dus, kort samengevat geen goudmijn,
geen eten, geen verlichting, geen wifi. Natuurlijk treft het hotel totaal geen
schuld en hebben we gewoon pech. Hier zitten we dus op onze 39ste huwelijksverjaardag
in een onverlichte hotelkamer zonder avondeten. Ik had deze dag toch wel anders
ingevuld gezien Het is nu 19.45 uur en ik stik van de honger! Om
20 uur dan maar gaan slapen. Hopelijk morgen meer geluk!
