Na een lange werkdag, gaan Lennert, Sofie en Donald naar de body conditioning van Nadia. Na de les konden ze niet lang blijven plakken, want Michiel en Lennert moesten zich klaarmaken voor hun blind date! Ze werden om 18u30 verwacht klaar te staan aan de lodge, waar de twee meisjes van gisteren hen zouden opwachten en begeleiden naar het hele gebeuren (dit vond plaats in de lodge over ons, waar de Zuid- Afrikaanse studenten verblijven). Lennert ging over the top gekleed in the great gadsby, terwijil Michiel zich keurig kleedde volgens de code van de Hunger Games. Caroline, de Zwitserse tekende voor hem een mooi embleem dat hij op zijn borst kon spelden. Alletwee zagen ze er beeldig uit!

Omdat Eline (een Nederlandse uit onze lodge) en Sofie (het meisje uit Edegem van wie haar vriend op blind date gaat) te nieuwsgierig waren, was het toegestaan even mee te komen naar het feest en wat foto’s te trekken. Alle jongens werden ontvangen in de hal, waar ze alvast een glaasje wijn konden drinken, terwijl de meisjes zich opmaakten. Eline en Sofie mochten ondertussen al een kijkje nemen in de feestzaal, welke mooi versierd was. Er stonden al keurig glazen uitgeschonken met een soort cocktail in en op de tafeltjes stonden bakjes met gekarameliseerde popcorn. Het zag er gezellig uit en Eline en Sofie waren teleurgesteld dat ze geen meisjes zochten voor de blind date. Dan waren ze zeker kandidaat geweest!

Toen kwamen de meisjes binnen, geblinddoekt. Het concept was dat de jongens opzoek moesten gaan naar hun date door te kijken naar het thema waarin de meisjes gekleed waren.

Toen iedereen zijn date had gevonden, werden ze naar de zaal geleid. Sofie trok een aantal foto’s en verdween nadien.

Hoe zou de avond aflopen? Spanneeeend!

Ondertussen in de lodge was de braai volop aan de gang. Er was wel iets minder sfeer, want nu Lennert er niet was, stonden zijn Bose boksen niet op. Lennert en Michiel hadden het blijkbaar naar hun zin daar, want na 4uur waren ze nog niet terug. Toen verschenen ze uiteindelijk, vergezeld van hun date en nog enkele negerinnen. De drank had duidelijk goed gevloeid, vooral bij de zwarte meisjes, want hun enthousiasme was groot. Zizi, een van de meisjes, sloeg Sofie om de hals en zei dat ze haar zo gemist had. Niet helemaal comfotabel, glimlachte Sofie vriendelijk. Lennert en Sofie waren blij dat ze weer herenigd waren.

Lennert besefte dat hij het had getroffen met een meisje zoals Sofie.

16-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Het is blijkbaar niet gemakkelijk te beginnen op plastische chirurgie. Lennert zijn plastische skills zullen vandaag weer niet bijgeschaafd kunnen worden. Vanaf morgen zou hij kunnen komen, hij kreeg zelfs het operatierooster mooi afgedrukt mee. Sofie begon aan dag 2 op Ward F2. Vandaag was er een andere register, gewoon een iemand van Zuid- Afrika. Gisteren stond een assistent uit Wallonië op de dienst. Sofie en zij besloten onderling om toch maar in het Engels te blijven communiceren met elkaar en niet over te schakelen op het Frans of het Nederlands.

Sofie zag weer twee patiënten, welke ze uitgebreid uithoorde over hun verhaal en klachten en volledig onderzocht. De consultant kwam  tegen elf uur. De Afrikaans studenten hadden om 11.30u een skills lab waardoor ze de round smeerden nog voor de helft van de patiënten besproken waren. Sofie wilde graag haar patiënten presenteren en bleef. De consulent van vandaag was echter weer even ‘vriendelijk’ en weigerde het evaluatieblad in te vullen. Nog drie dagen over voor een succesvolle evaluatie- invulling!

Na de tut van 14u00 (welke niet bleek door te gaan aangezien er geen prof kwam opdagen) ondernam Sofie deze keer een poging een handtekening van prof Steyn te bemachtigen op de formulieren voor de VLIR UOS beurs. Met enige tegenzin zette hij zijn handtekening onder de papieren (hij zei dat hij nog nooit zo een papieren had gezien en vond het vreemd dat hij vragen moest beantwoorden over onze prestaties hier in het ziekenhuis.. je bent toch een stagemeester voor iets?).

Lennert was uren druk bezig met het opzoeken van airbnb’ s en hostels om te overnachten op onze garden route. Dit bleek geen gemakkelijke klus te zijn, aangezien de Afrikanen ook paasvakantie hebben en de meeste plekken al volgeboekt zijn. tToch is hij er in geslaagd een mooie planning op te stellen.

Vanavond is er een feestje van de eerste en tweede jaar geneeskunde studenten. Gisteren hadden we al gezien hoe ze de hal van de sporthal (waar het feest zou doorgaan) aan het versieren waren. Dunne witte koorden spanden ze op in de lucht van de ene naar de andere kant. Vandaag zagen we hoe ze er ballonen op hadden gegooid. Jammer genoeg vielen de meeste ballonen tussen de gaten door weer naar beneden. Omdat we onze nieuwsgierigheid niet konden bedwingen, gingen we (hoewel we niet welkom waren, aangezien wij reeds zesde jaars zijn) een kijkje nemen. Het decor was mooi! Een leuk idee met die koorden en ballonen. Er was wel nog niet veel volk. Het feest begon om 19.30u en zou doorgaan tot 1u00. Drankjes, hapjes en dj waren aanwezig. 

Na het avondeten zaten we allen gezellig in de gezamenlijke ruimte, toen plots twee zwarte giechelende meisjes zomaar de international student lodge binnentraden. Aan hun gezichten kon je al aflezen dat ze iets wilden vragen. De vraag die nadien volgde, deed ons allen krom staan van het lachen. Ze stapten op Beks, de Nederlander, af en vroegen of hij morgen wilde deelnemen aan de blind date die ze elk jaar organiseren. Er hadden blijkbaar net op he einde twee jongens afgezegd en nu kwamen ze twee jongens tekort. Beks antwoordde heel diplomatisch: ‘oh tomorrow, nja, tomorrow it is an important day, it is braai.’ Na deze afwijzing gingen de twee meisjes verder naar de keuken van de D lodge (onze lodge dus) waar ze Michiel en Lennert aantroffen. Michiel zijn antwoordt was meteen een luide ja! Het was gewoon zo een grappig concept dat je gewoon geen nee kon zeggen. Het thema is ‘the great gadsby’ en ‘Hunger Games’. Aangezien ze nog een tweede jongen zochten, gaf Lennert zich, met toestemming van Sofie, op voor de blind date. Deze zou morgen doorgaan rond 18u00. Veertien koppels dineren samen, elkaar uitvragend over hun hobby’ s, lievelingseten en muziekstijl. Wat een dolle pret. Sofie, Emilie en Katleen kwamen niet bij van het lachen van het idee alleen al. Met wat voor meisje zouden de jongens hun avond spenderen? Het zou zalig zijn als ze er bij konden zijn en alles mee op de voet volgen. Of als ze via een camera zouden kunnen meevolgen vanuit de lodge, zoals in Temptation Island. Wij kijken in ieder geval al uit naar morgen!

15-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Veel te moe van het geweldige weekend in het prachtige Cederberg, werden we gekweld door het geluid van onze wekker. Na zo een weekendje weg in de stille rustgevende natuur, voelden we ons niet echt herboren. Jammer genoeg dat er vandaag wel een aantal baby’s wensen geboren te worden.. (eigenlijk staan Sofie en Donald niet op de kraamafdeling momenteel, doch een mooie woordspeling konden we jullie toch niet ontnemen). Omdat vrouwen met obstetrische en gynaecologische problemen staan te wachten op ons en we ze toch niet zomaar in de steek kunnen laten, stonden we op en na een lekker ontbijt ( lees : muesli met soyamelk bij Sofie en Lennert, as usual..) stonden we paraat. Vandaag zou Lennert naar plastische chirurgie gaan. Jammer genoeg lukte dat vandaag niet, pas vanaf morgen kon hij er terecht. Nog 1 dagje op trauma dus. Hier zag hij tien patiënten met gun shot wounds! Heel zot hoe ‘gewoontjes’ dit hier is. Ik vraag me af hoeveel dokters bij ons al schotwonden hebben gezien en behandeld in hun carrière..

Sofie staat deze week op Ward F2, een afdeling waar zwangere vrouwen met complicaties worden opgenomen. Ze zag zelf twee patiënten. Iemand met pre- eclampsie (zwangerschapshypertensie wegens een placentastoornis) en een vrouw die werd gehospitaliseerd voor geplande inductie van de arbeid wegens eerdere intra- uteriene foetale dood door pre- eclampsie. Omdat prof Steyn vandaag de consultant is, wil Sofie haar patiënten goed kennen en alles netjes opschrijven om een duidelijke presentatie te kunnen geven aan haar stagemeester. Terwijl de andere studenten om 10uur het al even voor bekeken hielden, bleef Sofie ijverig doorwerken tot 11uur. Prof Steyn zou pas om 13u komen, en aldus werden de studenten om 12u terug verwacht op de dienst. Jammer genoeg bleek dat prof Steyn niet veel tijd en zin had een uitgebreide ward round te doen en meer zin had in een snelle bespreking van de geziene patiënten en ellelange discussies over obstetrische studies.

Hij wilde ook het evaluatieblad van Sofie nog niet invullen (omdat het nog maar het begin van de week was zei hij..).

Lennert aan de andere kant, wachtte nadien op professor Steyn om de VLIR UOS beursdocumenten te laten tekenen. Weer had het Belgisch koppeltje pech, want prof Steyn had na de ‘uitgebreide’ ward round op F2 eerst een vergadering, waardoor Lennert meer dan een uur op hem moesten wachten, zonder resultaat..

Sofie en Lennert waren niet bepaald ‘tevreden’ van Wilheim Steyn vandaag..

Om 15.30u besloten Donald, Lennert en Sofie naar de pick n pay in Boston te gaan om ingrediënten voor hun pizza te halen.

Om 18.00u gingen ze naar de body toning van Bruce, welke achteraf een spinning class bleek te zijn. Het zweet droop letterlijk van ons gezicht ( en volgens Lennert ook uit zijn neus..). De zelfgemaakte pizza’s waren heel heerlijk. Nadien trakteerde Donald Lennert en Sofie nog op een melktaart! Je kan hier niet gaan winkelen in de pick n pay zonder een melktaart te zijn tegengekomen. Met zen drieën aten ze de hele taart op (nja wat had je nu verwacht met een Sofie die in haar eentje meer dan een halve appeltaart kan opeten..)

’ s Avonds bespraken we met zijn allen onze Garden Route, uitgezonderd Lennert die heel schattig in slaap was gevallen in de zetel in de gemeenschappelijke ruimte. En eigenlijk ook uitgezonderd Sofie die haar blogachterstand probeerde weg te werken.

14-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

13-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

De ochtend begon vroeg. Het was nog maar net 6 uur toen Lennert en Sofie totaal uitgeslapen wakker werden. Op weg naar het toilet, kwamen ze Donald tegen. Hij wilde graag de berg, waar elke avond de zwarte man op zijn jambe speelt, beklimmen om zonsopgang te zien. Lennert zei uitbundig ja tegen dit voorstel, terwijl Sofie besloot nog een uurtje te slapen. Van deze keuze had ze na een half uur al spijt en besloot snel haar lenzen aan te doen en Donald en Lennert achterna te gaan. Ze was nog net op tijd om een deel van de zon achter de bergen tevoorschijn te zien komen.

1 voordeel van het inslaap vallen voor je avondeten, is dat je het dan de volgende ochtend kan opeten! Het werd aldus een ontbijt met een heerlijk slaatje, muesli, en tiramisu (het vlees konden we niet vinden jammer genoeg). Toen de anderen ook waren opgestaan, bleek dat zij nog een heerlijke chocoladetaart hadden gekocht die ze nog niet hadden aangeroerd de vorige avond. Het buffet werd aldus uitgebreid met taart. Alsof dat nog niet genoeg was, vertelde Corinne dat ze voor Lennert en Sofie ‘cheese worst satés’ had gekocht voor op de braai. Omdat we deze onmogelijk nog een hele dag in de auto konden laten, waren we verplicht deze ook nog te bakken en op te eten. Onze kip bakten we ook, maar spaarden we voor de lunch.

Vandaag zouden we de Waterfall hike doen. Deze is niet dezelfde als de 22 waterfall hike die we deden in Porterville. Hier gaat het om 1 waterval en de tocht heen en weer duurt ook slechts 2 à 3 uur. Toen iedereen gepakt en gezakt was om te vertrekken (het was reeds half elf), werden we geconfronteerd met een platte linker achterband van de blauwe atos! Die gravel wegen toch.. Logisch dat meneer Ulf van de autoverhuur ons had verboden op gravelwegen te rijden (misschien hadden we toch moeten luisteren..? Neih, Cederberg was echt top en zo prachtig! Een echte aanrader als je naar Zuid- Afrika komt!).

Eigenlijk waren we wel excited om de band te vervangen. Donald had dit altijd al eens willen doen, en ook Sofie was benieuwd wat ze er nog van wist ( dit was reeds de tweede keer in een half jaar tijd dat Sofie dit meemaakte, in Hongarije had ze ook de man in zich naar boven moeten halen om de kapotte band van de polo te vervangen (met een beetje echte mannelijke hulp weliswaar)). Toen de nieuwe band er op lag, werden alle sporen van gravel op de kapotte band gewist (Michiel trachtte daar toch een poging tot te doen door met bladeren en takjes de gravel van de band te wrijven). Ik denk dat het half twaalf moest zijn geweest toen we eindelijk de Gecko Creek verlieten (met spijt in het hart).

De waterfall hike start op het domein van een camping. We reden erop toen een nogal dikke dame met een schrijfmap en balpen in haar handen op ons afkwam. ‘It is 60 Rand per person.’ Donald, Lennert en Sofie weigerden dit te betalen, omdat de vrouw zomaar eender wie kon zijn. Corinne en Eline echter vonden het voldoende dat de vrouw de namen noteerde en zij schoten ineens voor voor iedereen.

Sofies teen deed meer pijn dan gisteren, evenals had ze last van haar buik. Ook houdt ze niet van wachten en was geërgerd toen Lennert nog even muesli begon te eten voor het vertrek.

Om al deze redenen, bleef Sofie tijdens de tocht bij Eline, die laatst wandelde wegens ademtekort. Met zen tweetjes wandelden ze op het gemakje, met af en toe wat pauzes. Jakob zijn schoen had het volledig begeven. Bijna de hele zool van zijn schoen hing eraf. De tape van Sofie deed plots dienst als schoentape ipv vingertape. Jakob was zeer dankbaar, aangezien het toch makkelijker lopen is met een hele schoen dan met een kapotte schoen.

Bovenaan aangekomen, wilde iedereen een fotoshoot houden. Het uitzicht was er dan ook prachtig! Lennert echter had zijn eigen weg gebaand naar een plek iets meer beneden op de waterval. Hier bevond zich een plas waarin je echt kon zwemmen. Bovenaan de waterval was er slechts een ‘voetbad’. Ondanks Lennert herhaalde keren had gevraagd aan de rest ook naar beneden te komen, was er na een uur nog niemand naar beneden gegaan. Iedereen had wat schrik voor de afdaling. Uiteindelijk kon Lennert ons met zijn enthousiasme toch overtuigen en konden ook wij meegenieten van plonzen in het heerlijke (ijskoude) water. De namiddag vloog voorbij en eigenlijk wilden we nog niet vertrekken. Doch hadden we geen andere keuze dan om 16 uur de top al te verlaten. De afdaling zelf zou nog een uur duren en we zouden nog drie uur moeten rijden tot Cape Town. We hadden gereserveerd om 20u00 in een restaurant genaamd Toni’s on Kloof. Dit is een plaats waar Portugees eten wordt geserveerd en was ons aangeraden door de eigenaars van de Gecko Creek. Voor we de tocht richting Cape Town begonnen, zagen we nog enkele baboons op de camping. Deze waren echter vele schuwer dan de baboons die we waren tegengekomen bij Cape Point. Onderweg stopten we aan een tankstation. Ook de auto van Eline, Corinne, jona en Jakob kon je er aantreffen. Naast het voltanken van de auto, tankten we ook onszelf vol met een heerlijk ijsje. Het zou nog wel even duren voor we in Cape Town zouden aankomen. We vonden het ook het ideale moment om onze auto te laten kuisen. De man van het tankstation (hier in Zuid- Afrika hoef je eigenlijk nooit uit te stappen als je gaat tanken, zij hebben hier werkkrachten voor die je auto voltanken), aanvaardde onze opdracht om de gravelsporen weg te wassen (normaal kuisen ze ook altijd zoiezo de voorruit, maar dat zou dit keer niet voldoende zijn). Heel zorgvuldig nam hij zijn tijd de auto proper te maken, waardoor we aan het tankstation een half uur hebben verloren (en onze auto was zelfs niet helemaal proper eigenlijk). Zo snel we konden (en mochten) reden we richting Cape Town. De gps gaf 20u41 aan als aankomstuur. Het trukje om het menu al op te zoeken en onze keuze door te sturen naar zij die al in het restaurant zijn, kwam weer goed van pas. Toen we aankwamen hadden ze onze bestelling al doorgegeven. Vele gerechten waren bereid met ‘peri peri’, een zeer pikante saus. Omdat ons chicken peri werd aangeraden, bestelden een heel aantal deze schotel, evenals de chicken Kebab peri. Het was zo spicy! Lennert was wel zo slim geweest op voorhand door te geven dat hij niet te veel peri wenste in zijn chicken peri.. Als dessert bestelden Donald en Sofie een dame blanche ( welke duidelijk niet hetzelfde zijn als in België, de chocolade is hier echt niet zo goed, en ze zijn ook niet zo gul met de chocoladesaus..). Lennert at een carameltaartje en dronk een cappuccino, welke 1 van de slechtste bleek die hij al ooit had gedronken. Tegen 23 uur kwamen we uitgeput aan in de lodge. Zzzzzzzzz.

13-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

12-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

De nacht was niet bepaald gepaard gegaan met een efficiënt slaapritme voor Sofie en Lennert. Aangezien Sofie na het eten last had gekregen van rommelingen in de darmen, werd ze om 2u ’s nachts wakker omdat ze naar het toilet moest (en je kent dat, in campings zijn de WC’ s en douches altijd mijlen ver van je slaapplaats..). Omdat het donker wordt in de nacht en Sofie een panische angst heeft om in het donker alleen op pad te gaan, besloot ze na een half uur twijfelen, toch om Lennert wakker te maken met de vraag of deze haar naar het sanitair wilde accompagneren. Lennert stond zonder knorren op en wandelde met haar mee. Best boyfriend eveeeeerrrr!

Om 6u00 ging de wekker om om 7u00 te kunnen vertrekken naar de Wolfberg Cracks and Arch.

7u00 werd uiteindelijk 7.30u en omdat we nog een lange oprijlaan en een heel stuk gravelweg moesten afleggen, was het al laat eer we aankwamen aan het begin van onze tocht. Misschien heeft het feit dat we halverwege stopten om aan ochtendgymnastiek te doen op de welbekende “Samson en Gert Gymnastiek Song” er ook wel iets mee te maken. We moesten ook nog eerst ergens een toegangsticket kopen van 100 Rand per persoon. Daar gebeurde jammerlijk een kleine botsing.. Michiel reed achteruit en had niet gezien dat de auto van Lennert, Donald en Sofie achter hem stond. Ondanks het geclaxoneer, kon een lichte botsing niet voorkomen worden (gelukkig is de schade beperkt en hopen we dat Ulf het zelfs niet zal opmerken). Bij het loket waar we toegangstickets kochten, liep ook een klein hondje rond. We kwamen op het idee hem mee te nemen voor Lucas, die nog maar net Gucci (1 van zijn twee chihuahua’s) was verloren. Omdat we een hond moeilijk op het vliegtuig kunnen meenemen, hebben we hem toch maar bij zijn eigenaars gelaten.

Onderweg naar de start van het bergpad, hadden enkele toevallig voorbijgaande wandelaars commentaar op onze hyundai Atos.. We zijn toch boven geraakt!

Sofie had alvast in de ochtend 1gram paracetamol genomen, en een naproxen van Eline. Zo zou ze het eerste deel van de tocht wel overleven! Het begin was stijl omhoog, dodend wegens de schrijnende zon. Vandaar dat er enkele pauzes werden ingelast, waarin een hapje en een drankje genuttigd konden worden. Het lange wachten deed Lennert hoog op zijn tippen lopen, en daarom besloot hij maar, samen met Jona en Donald, een stijle berg te beklimmen. We kunnen niet ontkennen dat we ons hart bang vasthielden wanneer we de jongens zo hoog, aan de rand van een rots, zagen staan.

Door al dat pauzeren, werden we zelfs voorbijgestoken door kinderen (iets was Lennert maar moeilijk kon verduren). Op een bepaald moment moesten we door een donker gat kruipen, een beetje speleologie! En we kwamen nog enkele spektakels tegen. Een keer dachten we zelfs dat we niet meer verder konden. Een hoge rotsblok in de Crack blokkeerde de weg. De jongens hielpen de meisjes om er op de klauteren. Lennert, een echt aapje, liep er gewoon over (wij staan steeds versteld van hoe snel Lennert op al die rotsen klimt, hij zou goed passen bij de baboons hier..).

Toen we eindelijk boven waren, konden we onze vreugde niet bedwingen en begonnen we de makarena te dansen met zijn allen. Daarna volgde nog de Inzaé en de dans van The Prince of Bel-Air. Jona was de dj van dienst!

Er volgde nog een hele weg die zou leiden naar de Ark, maar toen we deze in de verte zagen en deze echt heel klein leek, hadden we de moed halverwege opgegeven en zijn we teruggedraaid (schaam schaam).

De afdaling ging een pak vlotter! Een rots nodigde Lennert uit er op te klimmen, en zo volgden ook Donald en Jona. Deze scheurden beiden hun broek, aan echt letterlijk dezelfde uitstekende steen, met nog geen minuut interval!

12-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag is het vrijdag en in de namiddag vertrekken we eindelijk naar Cederberg! Sofie en Donald hebben geluk, aangezien de tut op vrijdag al om 12u begint en niet pas om 14u. Lennert had een afspraak met professor Steyn. Hij zou tegen vandaag de papieren van de VLIR-UOS beurs van Sofie en Lennert ingevuld hebben. Maar dat was uiteraard niet zo. Hij zei maandag terug te komen.

Om aan onze cliffhanger een einde te breien: Sofie had nog steeds pijn en haar vinger en teen zagen blauwer dan gisteren. Doch had ze nog de hoop dat tegen de volgende dag hiken een optie zou zijn en nam haar stapschoenen mee naar Cederberg. De weg naar Cederberg is vrij eentonig. Eerst volgden we de N1, om daarna zo een 200 km lang de N7 te volgen, waar we een stop maakten aan een tankstation. “Kevin’s Fruit” stond in een groot opschrift te lezen boven een fruitkraampje dat zich aan het tankstation had uitgestald. Verleid door het heerlijk uitziende fruit, kochten we een hele doos pruimen. Ze bleken wel nogal hard te zijn en ook hadden ze misschien beter gesmaakt als ze in de koelkast hadden gestaan in plaats van heel de dag in een temperatuur van meer dan dertig graden.

Na het tanken, vertrokken we weer en beseften we te laat dat we net langs de verkeerde kant de rotonde opgereden waren (ondanks dat we hier al bijna twee maanden zijn, is het soms nog steeds verwarrend om links een rotonde op te rijden). Gelukkig gebeurden er geen ongelukken en genoten we van alle open en dorre landschappen, die zich eindeloos uitstrekten over de horizon. We voelden ons in het echte Afrika!

We reden het verwelkomingsbord van ‘Gecko Creek’ eerst gewoon voorbij, omdat de gps ons nog verder rechtdoor stuurde. Gelukkig had Donald dit bord gespot en keerden we terug. Dit domein had de langste oprijlaan die we al ooit hadden gezien. Het was nog een hele zandsteenweg die we moesten afleggen voor we aankwamen aan onze adembenemend mooie verblijfplaats.  Het was er prachtig en ruim, omgeven door natuur, muisstil. De eigenaar was een Amerikaan met een Canadese vrouw. Donald, Lennert en Sofie werden rondgeleid door een neger met de naam Feraio. De rest was nog niet gearriveerd. Feraio toonde ons de braaiplaats, de keuken, de badkamers, het zwembad en de tenten waarin echte bedden stonden. Na het uitladen van onze spullen, gingen we even aan het zwembad liggen. 

Toen de rest arriveerden, zijn we afgegaan op het geluid van een mysterieuze djembe afkomstig vanuit een centrale berg in de vallei. We gingen opzoek naar de bron van de muziek. Enkel Sofie bleef beneden aan de voet van de berg, want ze wilde haar voeten sparen voor de volgende dag. Uiteindelijk vond Lennert de neger die op de djembe speelde. Daarna hielden we nog een fotoshoot op de berg. De tijd verstreek en ondertussen was het al 20u00. We trokken terug naar de eigenaar om vlees voor onze braai te kopen. De braaiplek was zeer gezellig. Het was een ronde plek, waarin vele zitzakken stonden, van waaruit je goed kon kijken naar de ontelbare sterren die schitterden aan de hemel.

Donald, Lennert en Sofie maakten een heerlijk slaatje. Het geheime ingrediënt van Donald (honing) viel bij Lennert wel niet echt in de smaak en er werd besloten dat morgen ieder naar believen honing in zijn slaatje zou gieten. Het doet pijn te moeten vertellen dat zowel Jona en Jakob als Eline, Corine, Michiel, Katleen en Emilie na het braaien van hun vlees, dit nog in de pan moesten bakken..

Als dessert aten we een deel van de heerlijke tiramisu van Donald.

11-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

De vinger van Sofie ziet helemaal blauw! Haar teen ook en ze kan er amper op lopen. Mankend wandelt ze door de lodge. Angstig begint ze op het internet te zoeken naar dichtbij zijnde privé hospitalen (als je in Tygerberg werkt, weet je dat je er geen patiënt wil zijn). Omdat ze eigenlijk nog alles kan bewegen (ondanks de pijn) en ze geen gevoelsstoornissen heeft, twijfelt ze of het nuttig is een dokter te raadplegen. Lennert meent alvast van niet. Als er niets gebroken is, kan je er toch niet veel aan doen buiten ijs op leggen, hoogstand, rust en pijnstilling. Toch zoekt ze verder naar andere dokter- student- opinies.

Beks, de Nederlander die op trauma staat, onderzocht haar vinger en teen en meende dat het enkel gekneusd was en dat ze best eerst enkele dagen afwacht. Ook Donald was van die mening. Sofies stress dat er iets mis zou zijn, was toch nog steeds hoog (de pijn was niet mild en zo een blauwe vinger had ze nog nooit gezien). Ze consulteerde de Student Health Care. Daar werd ze gerustgesteld en kreeg een tape mee om haar vinger te fixeren. (De tape is blijkbaar niet in onze torenhoge fee inbegrepen. Beleefd zij de nurse dat de tape 15 rand kostte ipv 25 omdat hij al gebruikt was geweest.. wat is wel in onze fee inbegrepen? Blijkbaar al geen tape en geen maskertjes tegen TBC.. ok we mogen ook niet overdrijven, want bij een prikaccident krijgen we meteen antivirale preventieve therapie, welke zeer duur is en waar we niets voor hoeven op te leggen).

Later in de namiddag legden Lennert en Sofie zich aan het zwembad. Donald ging naar de yoga (Sofie had ook graag meegegaan, maar zag het niet zitten met haar mankementen).

Lennert ging wel nog fitnessen.

’s Avonds reden Donald, Sofie en Lennert naar de pick n pay. Ook Eline ging mee, want ze moest nog stapschoenen hebben voor de hike dit weekend. Eline had bij deze dus alvast haar stapschoenen, maar zou Sofie zelfs nog maar de kans krijgen haar stapschoenen aan te kunnen doen? Lees het vervolg van deze Cliffhanger in het volgende bericht. Wij kunnen ook al niet meer wachten op het vervolg..!

10-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Je kan niet geloven hoe verbaasd we waren toen we dé Amerikanen nog tegenkwamen in de lodge! Zij zouden toch vertrekken richting USA? Zijn zij dan echt zo gehecht aan ons? Willen zij een vierde last diner? Voor ons geen probleem!

Hun vlucht was verlaat, waardoor zij al hun overstappen zouden missen. Ze moesten een andere oplossing zien te regelen. Gelukkig konden ze diezelfde dag om 18u00 een andere vlucht nemen, die met inbegrip van een aantal overstappen, ook zou leiden tot aankomst in Amerika. En deze keer waren ze echt weg.

Vandaag is het woensdag en dat betekent dat we weer gaan braaien. Eerst is het natuurlijk nog werkdag. Lennert en Sofie gaan vandaag naar Labour Ward (de kraamafdeling) om bevallingen te zien. Eerst gaat Lennert nog naar zijn stage chirurgie, maar Sofie volgt alvast mee de ward round op de kraamafdeling. Plots hoort ze vrouwelijk geschreeuw: iemand gaat bevallen! Snel rent ze op het geluid af. Maar snel genoeg was ze blijkbaar niet, want toen ze aankwam, lag de baby alvast tussen de benen van de moeder op het bed, vast hangend aan de navelstreng en nog helemaal vuil. Op datzelfde moment kwam ook een nurse binnen. Een dokter halen was niet nodig zei ze. De sisters vonden het totaal geen probleem dat Sofie ‘in hun weg liep’ (tenminste zo zouden Belgische verpleegsters dat toch benoemen). In de namiddag wilde Sofie haar patiënt weer opzoeken, maar deze bleek verplaatst te zijn naar de materniteit op J5. Samen met Lennert trok ze naar daar en evalueerde de moeder en baby. Nadien gingen ze terug naar labour ward, waar ze nét te laat aankwamen. Er was blijkbaar weer net een baby’tje geboren. Met al dat over en weer geloop van labour ward naar J5 en van J5 naar labour ward, was het al bijna 17u00 en dat betekende ‘tijd om te vertrekken richting Stellenbosch voor de Street Soiree’! Dit is hetzelfde event waar we twee weken geleden ook naartoe waren geweest. Dit keer ging heel de lodge mee, en daar bedoelen we mee, echt heel de lodge en niet enkel onze lodge D. Ook studenten uit lodge A, B, C, E, F, G en H zagen een wijnsoiree wel zitten. Wijnboer Spier was ook weer present! Corinne en Eline verlekkerden al de rest met het eten van een cullinair klaargemaakte hotdog. Aldus stond er in een mum van tijd een hele rij aan te schuiven aan de hotdog stand.

Het was weer heel plezant, en weer vonden we het spijtig dat het event maar twee uur duurde. Op de terugweg van de soiree naar onze auto, gebeurde iets verschrikkelijk. Sofie bleef met de tip van haar sandaal steken tussen de planken van een brug en viel met een verschrikkelijke klap neer op de grond. De pijn was bijna ondraaglijk en de tranen kon ze niet bedwingen. Traantjes vloeiden over haar wangen. Haar linker ringvinger was helemaal gekneusd, evenals haar grote linker teen. Haar linkerknie zat onze de schaafwonden en blauwe plekken en op haar linker schouder schitterde een pijnlijke diepe schaafwonde. Het stappen ging moeilijk door de pijn. Hopelijk is het tegen het weekend beter, want anders komt er van hiken (we gaan een weekendje weg naar Cederberg) niet veel in huis.

Sofie sloeg de braai over, nam een douche, kreeg een gram paracetamol en een ibuprofen van Lennert en ging naar bed.

Om 22u werd Lennert plots opgeroepen (hij was die avond vanaf 21u van wacht). Hij had er echter op gerekend dat ze hem niet zouden lastigvallen die avond, dus verliet hij met tegenzin de braai en liep naar Tygerberg Hospital, waar hij gelukkig eigenlijk meteen weer mocht vertrekken, omdat het rustig was. Waarom roepen ze hem dan op in de eerste plaats? Lennert ging pakken later slapen dan Sofie, maar alletwee sliepen ze vredig.

09-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Sofie en Donald gaan naar de tut in de vroege ochtend. Hier worden altijd de patiënten besproken die op de gynaecologische en obstetrische spoed werden gezien. Sofie werd vandaag verwacht op de dienst Family Planning. Omdat ze eerst de consulent, die net de tut had geleid, had aangesproken ivm beoordelingsformulieren, was ze de rest van haar firm kwijtgeraakt. Lopend door de gangen van het ziekenhuis maakte ze het uiteindelijk tot op de Family Planning Consultaties. Vreemd genoeg was er nog niemand van haar firm te zien. Hoe dan ook werd ze vriendelijk ontvangen door de doktersassistent en consulent. Het is blijkbaar de bedoeling dat de studenten eerst de ward round meevolgen en daarna pas naar de family planning gaan, en aldus verscheen de rest van de firm een uur later ook. Het was een zeer leerrijke ochtend! Implanons die werden gestoken en verwijderd, intra-uteriene koper devices werden geplaatst, de consulent die veel uitleg gaf en van discussies over contraceptie hield. 

De tut van 14u ’s middags leek ellelang te duren. De studenten werden opgesplitst in groepjes van vijf en moesten het beleid van een aantal casussen uitstippelen waarna er volop werd gediscussieerd. Uiteindelijk leerden Donald en Sofie wel veel bij! Thuisgekomen maakte Lennert voor Sofieke een bananasplit! 

De body toning les van Bruce viel anders uit dan verwacht voor Sofie. Bij de eerste oefening trok haar triceps al in kramp. Ze kon onmogelijk nog haar ellenboog plooien. Bruce was helemaal de klus kwijt toen hij zag hoe Sofieke pijn leed, terwijl Lennert dit nog niet door had (hij was bezig met het installeren van de go-pro om videomateriaal te verzamelen als bewijs van onze sportlessen). De rest van de les deed Sofie met 1 arm.

De Amerikanen laten ons maar niet met rust. Vandaag keren ze weer terug naar de lodge na hun Kruger avontuur.  Ze wensten een gezellig derde ‘last dinner’ te doen. Hier zeggen wij geen neen tegen! De volgende ochtend om 4a.m. zouden ze moeten vertrekken naar de luchthaven om hun vlucht naar de USA te nemen. Het zou de laatste (?) keer zijn dat we ze zouden zien. De ‘Royale Eatery’ is blijkbaar een must do. De naam van het restaurant klinkt wel chiquer dan hun gerechten. Burgers, pizza’s en salads stonden op het menu. Wel zijn het 1 van de beste burgers in Cape Town! Met zo een 15 studenten zaten we daar uiteindelijk aan 1 lange tafel heel Royale te eaten. Sofie en Lennert kwamen veel later aan, omdat ze zo lief waren geweest de Amerikanen in de lodge op te wachten en hen een lift naar het restaurant te bezorgen (hun huurauto hadden ze al af moeten geven). Omdat de Amerikanen en het Belgische koppeltje bijna omkwamen van de honger, zochten ze alvast de menukaart op het internet op en gaven hun bestelling door aan Michiel via whats app, die zo vriendelijk was hun bestelling reeds door te geven. Heel slim want bij aankomst werden hun overheerlijke burgers net geserveerd. Het was een gezellige avond, vol geklets over sterren en zonnen, Zuid- Afrika en avocadomilkshakes, Tygerberg, calls and stabwouds.

We reden terug naar onze vertrouwde Belville, bedroefd door het derde laatste afscheid van onze Amerikaanse vrienden.. 

08-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

De wekker om 6.15u doet weer pijn. Het is maandag en eigenlijk keken we niet echt uit naar de werkweek. Lennert staat op abdominale chirurgie, maar vindt dat maar niets. Volgende week gaat hij waarschijnlijk naar trauma of plastische.

Sofie is vandaag van 7u tot 15u in ziekenhuis geweest zonder een pauze te krijgen. Helemaal verhongerd en uitgeput keerde ze terug naar de lodge waar zij en Lennert een uitgebreide late lunch maakten. Donald wilde graag gaan spinnen om 18u. Het enthousiasme van Lennert was niet echt groot, en dus ging enkel Sofie mee (toen de les al bijna gedaan was, verscheen Lennert uiteindelijk ook nog). Ondanks de weinige variatie die in zo een les zit, was het toch plezant. Rond 20u gingen we nog naar de winkel. Lennert bleef deze keer thuis en het winkelen ging veel efficiënter volgens Sofie (misschien was dit ook wel omdat ze al een boodschappenlijstje had gemaakt op voorhand). De omgang met de Amerikanen heeft ons geen goed gedaan, weer stond pizza op het menu..

07-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag gingen Donald en papa hun laatste dag samen tegemoet. Papa Koen zou deze avond zijn vlucht vanuit Kaapstad richting Schiphol om 00u25 hebben.

 Deze dag stonden we op rond 8uur. Een lekker ontbijt stond voor ons klaar, waar we met grote mate van genoten. Vervolgens lieten we onze bagage achter bij de uitbater van deze mooie lodge en reden richting Wuppertal. Na een mooie tocht van ongeveer 45 minuten door de bergen, kwamen we aan bij Traveller’s rest, het beginpunt voor de Sevilla rock art trail. De Sevilla rock art trail is een 5km lange weg langst de Brandewyn rivier waarbij er 9 plaatsen zijn waar je rotsschilderingen kan bewonderen, gemaakt door de San, het volk dat hier duizenden jaren heeft gewoond. Na eerst een ijsje te hebben besteld begonnen we aan de tocht.

 De tocht verliep voornamelijk over rotsen en zand, en bood zicht op een prachtig landschap dat zich eindeloos uitstrekte. Verder was er niemand aanwezig en waanden we ons helemaal afgezonderd van de beschaving. Het was 40°C buiten en we waren blij dat we veel drinkwater bijhadden. Toen we bij de eerste rotsschildering aankwamen waren we onder de indruk. De rotsschilderingen waren heel mooi en gedetailleerd. Op de volgende stopplaatsen moesten we soms wat zoeken eer we de rotsschilderingen vonden maar dit vonden we wel amusant. Ondertussen kwamen we tijdens onze tocht verschillende mooie leguanen tegen, die zeer goed gecamoufleerd waren (zie mooie foto’s). Op de allerlaatste stopplaats had papa Koen plots een geweldig idee. We zouden zelf een rotsschildering maken. We braken een pen door midden en met de inkt die hier uitkwam deed Donald zijn beste “San (of beter gezegd Michelangelo)-imitatie” om deze trip te vereeuwigen.

 Na 2-3 uur te hebben doorgebracht in de verschroeiende hitte besloten Donald en papa Koen om terug te keren naar de auto. Vooraleer richting Kaapstad terug te rijden, kochten we eerst nog wat souvenirs in het lokaal winkeltje (soort van schilderij om op te hangen met daar de rotsschilderingen op geverfd).

 De weg naar Kaapstad was mooi en we namen afscheid van de Cederberge.

 Rond circa 19 uur kwamen we aan bij de international student’s lodge. Papa maakte zijn koffers, nam een douche en maakte zich populair bij de andere inwoners van de lodge. Jona & Jacob (2 sympathieke geneeskunde studenten van de KUL) boden ons de overschot van hun avondeten aan, dat we met lege maagjes dankbaar op aten.

 Rond 21 uur stapten we in de auto en reden naar het Vliegveld van Kaapstad. Na geparkeerd te zijn en te wandelen richting de gate namen we afscheid van elkaar.

 Het was een prachtige week!

06-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

06-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

06-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

06-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

We weten nog niet goed wat we gaan doen vandaag. Lennert en Sofie besloten dan maar eens te passeren langs Tygerberg Hospital rond 9.00u ’s morgens (op zondag!) in de hoop een vaginal delivery mee te pikken. Nu ja, we verwachtten wel al dat we er dan heel de dag zouden zitten (tenzij we geluk hebben en veel baby’s er op zondag uitwillen). Aangekomen op de ‘labour ward’ ( = kraamafdeling) werden we niet bepaald open ontvangen door de consultent van wacht. Een hele uitleg over de ‘korte broek van Lennert’ die weinig respect symboliseert voor de patiënten en hoe graag hij zelf ook een korte broek zou willen dragen maar dat toch niet doet en hoe hij van zijn team verwacht zich te kleden. Vreemd toch, alle dokters en studenten die we al waren tegengekomen dragen helemaal wat ze zelf willen: kleedjes, topjes,.. Ze hebben hier dus toch een dresscode?

Een vriendelijke Afrikaanse studente stelde voor ons op te bellen als er een bevalling zou beginnen. We gingen terug naar de lodge, waar ondertussen Michiel, Emilie en Katleen ook de weg uit hun slaapkamer hadden gevonden. We bespraken even wat we konden doen en besloten naar een ‘Ostrich Farm’ te Cape Town te gaan. Dit bleek achteraf de beste beslissing te zijn die we ooit hadden gemaakt! Het was het begin van onze fantastische ‘dierendag’!

Eerst kregen we een rondleiding in hun museum(pje). We zagen de eieren van struisvogels (dewelke even groot zijn in volume als 24 kippeneieren), alsook de hersenen en ogen van struisvogels in bokalen. De gids vertelde ons dat de ogen groter zijn dan hun hersenen, en dat konden we inderdaad waarnemen! Nadien gingen we naar de struisvogels zelf. Ze hadden er enorm veel en de grote struisvogels waren imposant. Ze kunnen rennen aan een snelheid van 65km per uur (dit hebben we wel niet kunnen waarnemen, ik denk zelfs dat we niet eens 1 struisvogel hebben zien lopen.. nu ja in die hitte is dat wel begrijpelijk, wij liepen ook niet..).

We kregen granen en mais op hen te voeden. Met hun lange nek en grote snavel ( ze hebben geen tanden for the record) hapten ze de mais (en ons vingers) van onze handen. Het was een geweldige ervaring. De tour zette zich verder en we mochten op een struisvogelei gaan staan, dat tot 150kg gewicht kan dragen (Michiel mocht het nog net proberen van de gids;) ). Dan kwamen we langs een krokodil! Hij zat er gezellig te chillen in de schaduw aan zijn vijvertje. De gids ging in het hok en trok aan zijn staart! De krokodil opende zijn mond zo wijd dat we al zijn scherpe tanden kon zien. Toen de gids vroeg wie ook in het hok durfde, bood Sofie zich zonder aarzelen (of misschien toch wel met wat aarzeling) aan als vrijwilliger. De gids greep haar bij de arm en samen wandelden ze tot achter de krokodil. “What do I have to do when he wants to attack me? Just run?” had Sofie nog net gevraagd voor ze de grote stap in het hok waagde. Hij vertelde haar dat ze de krokodil mocht aanraken. Na twee mislukte pogingen (de strelingen van Sofie gingen duidelijk niet door de ruwe huid van de krokodil) besloot ze een echte ‘krokodil spank’ te geven waarop deze wijd zijn mond opende en Sofie het op een lopen zette, over het muurtje van het kot sprong, en vol adrenaline snakte naar adem. She is still alive! (videobeelden zijn te verkrijgen op aanvraag).

Om de stress wat te verlagen trokken we verder naar het volgende diertje: de reuze schildpad. We mochten hem allemaal eens vastnemen. Het gewicht is niet te onderschatten (20kg!). Verder zagen we ook een struisvogel met dwerggroei. Hij was zo schattig. En zo was ook een klein meisje dat mee de rondleiding volgde. Ze wilde de dwergstruisvogel voederen toen deze plots haar haren beetnam en haar speldje pikte. Haar gezicht was geld waard! (katleen wilde eigenlijk het meisje mee naar huis nemen, maar besloot dan dat ze toch liever een ‘Zola’ zoals in Greys anatomy wilde en dat ze er zo wel 1 in Tygerberg zou vinden).

Toen kwam de echte struisvogel- uitdaging: erop gaan zitten! Voor dit gebeuren kon plaatvinden, gebeurde er iets wat ons eerder deed denken aan een marteltuig. De struisvogel kreeg een soort zak over zijn hoofd zodat hij niets meer kon zien. Daarna werd hij in een tuig geplaatst waarin hij niet meer kon bewegen. De zak werd afgenomen en nu was hij klaar om als toeristische attractie te dienen. Allen mochten we om de beurt er op gaan zitten. Struisvogels zijn echt dom eigenlijk. Ik weet niet of deze wel besefte dat er iemand op zijn rug zat.

We vroegen of het mogelijk was een struisvogelei te kopen. Dit was zo (aan een prijs van 350 Rand = 20euro), enkel hadden ze er vandaag geen beschikbaar (wel vreemd met 100 struisvogels op een boerderij en een frequentie van ei- legging om de twee dagen).

Het struisvogelgebeuren was op zijn einde gelopen. We moesten weer iets nieuw bedenken om te doen. Gelukkig is er in Zuid- Afrika geen tijd om je te vervelen. We besloten naar ‘World of Birds’ in Houtbay (ja inderdaad, in hetzelfde dorp als de foodmarket van vrijdag waar de stank ondraaglijk was) te gaan. Gelukkig bevond dit park zich net buiten het centrum en was de geur van afval niet te ruiken! Hoewel de kassierster eerst heel onvriendelijk was (ze wilde enkel de studentprijs geven aan de mensen die hun studentpasje van de universiteit van Stellenbosch konden laten zien (wat Katleen en Lennert niet konden, omdat hun pasje nog in de lodge lag)), was ze toch zo vriendelijk ons er op te wijzen dat we eerst naar de doodskopaapjes moesten, omdat deze kooi sloot om half vier.

Wat ons in die beruchte apenkooi overkwam, zullen we nooit meer vergeten! De opzichtster zei ons ergens op een bankje te gaan zitten, waarna ze zaadjes op onze schoot gooide. Nog geen seconde later werden we overspoeld door aapjes die gulzig hun eten begonnen te zoeken. Toen gooide de opzichtster ook eten in onze haren en zo kwam het dat we daar zaten met aapjes op ons hoofd. Deze aapjes doen niks zolang je ze niet aanraakt. Zij raakten ons in ieder geval overal aan. Het was een leuke ervaring!

Nadien bezochten we het vogelpark zelf. Het is blijkbaar het grootste vogelpark van Zuid- Afrika. Het leek een beetje op een zoo, maar dan heel onverzorgd. Er waren ook vele andere beesten zoals cavia’s, geiten en allerlei soorten apen. We aten een ijsje en vlak voor Lennert tegen Sofie zei niet te morsen, viel de helft van de chocolade van haar magnum op de grond. Sad story..

06-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Wekker gaat af om 6u30. Vandaag hebben we een drukke planning. Het plan is om om 8u de auto in te stappen en te rijden tot Clanwilliam, een stad gelegen in de Cederberge. Deze rit bedraagt circa 550km.

 De afgelopen nacht had er een voorval plaatsgevonden: papa koen had iets horen ritselen onder de lakens bij het inslapen. Toen hij de lakens wegtrok bleek er een grote spin te zitten. Deze ving hij op spectaculaire wijze en sloot de spin vervolgens op tussen een glas en een magazine. In de ochtend kon ik zijn mooie vangst aanschouwen. Trots lieten we de spin deze ochtend terug vrij in de wildernis.

 Vooraleer we beginnen aan onze lange tocht maken we eerst nog een lekker ontbijt en lunch (heerlijke slaatjes met komkommer, tomaat, kaas, granaatappel, kipfilet en dressing). De autorit verloopt vlot en onderweg stoppen we aan enkele mooie viewpoints. Bij één van de viewpoints kwamen we ook een baviaan tegen, die snel wegliep toen we de auto uitstapte. Uiteraard moesten we deze proberen te fotograferen, met succes.

 In Clanwilliam zochten we een lodge. Eerst gingen we langst bij de lodge: Bougainvillea Inn, die uitgebaat bleek door een geëmigreerde Vlaming, maar de kamer vonden we niet veel soeps. Tweede poging beter! We gingen een kijkje nemen bij de lodge, Saint de Barrys, al veel beter! We installeerden ons in dit mooie oord en kregen meteen een pintje aangeboden + het gezelschap van een pratende papegaai en 2 leuke hondjes (waarvan 1 een Belgische scheper). In de avond gaan we naar een Bistro, ons aangeraden door de uitbater van de lodge en eten daar een lekkere pizza en Thaïs gerecht met groene curry (spicy!). Met volle maagjes keren we terug naar onze lodge. In de bistro hadden we de taak aangevat om de tekst voor de blog te schrijven. Dit deden we en Donald zette deze taak verder in de lodge. Allebei moe en voldaan sloten we onze oogjes

05-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

05-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag geslapen tot 8.30uur. We voelen ons als herboren! Buiten is het bewolkt. Normaal zou het 32 graden worden vandaag, maar daar valt momenteel nog niet veel van te merken. Alle lezers van onze blog (vooral Anneke en Filip) zullen jaloers zijn als we zeggen dat we vandaag de Wine Farm Spier gaan bezoeken! Omdat Slow Market daar niet ver vandaan is (deze markt bevindt zich ook in Stellenbosch) besloten we daar eerst heen te gaan (het was tenslotte nog maar elf uur en om nu al te gaan wine tasten, dat was misschien wat vroeg..). Het was een gezellig marktje. 1 van de eerste standjes verkocht houten horloges en zonnebrillen. Lennert en Michiel bleven er dan ook stilstaan (voor meer dan een uur.. zonnebrillen kiezen is geen gemakkelijke klus voor jongens zo blijkt). Na alle brillen twintig keer te hebben opgezet en de mening van Sofie en elkaar te hebben gevraagd, hakten Lennert en Michiel de knoop door en kochten ze elk een zonnebril. Aldus waren deze twee hotte boys nu in het gezelschap van de hotte girls Katleen, Emilie en Sofie (jammer dat het nog steeds bewolkt was en een zonnebril niet echt van toepassing was). Overal kon je dingen proeven en werden we verleid door de geuren en beelden van het eten, maar toen zagen we een Zuid- Afrikaanse M’Bongo (M’Bongo is de chou chou van Lennert). De Zuid- Afrikaanse chou chous lijken meer op leeuwen dan op honden. De haren van zijn lichaam waren mooi kortgeknipt, terwijl de haren rond zijn kop weelderig wapperden in de wind. Het leken wel de manen van een leeuw en aldus was dit de dag dat we voor het eerst een leeuw zagen in Zuid- Afrika. Onze dag kon niet meer stuk!

Voor we naar Spier vertrokken, kochten we nog een Iced Coffee, welke in volume groter bleek te zijn dan onze magen.

De Spier Wine Farm is echt heel chique! En groot! Het hele domein moet hectaren groot zijn! Echter na een wandeling van een uurtje, hadden we nog steeds geen druivelaars tegengekomen en begonnen we ons af te vragen of deze wijn wel van druiven werd gemaakt. Je kon ook een Segway Tour doen rond het domein. Enkel Michiel wilde dit graag doen en, op basis van democratie, deden we geen Segway Tour. Volgens Emilie was dat echt iets voor dikke mensen die stappen te vermoeiend vinden, volgens Michiel was het net heel ‘swag’.

Er is ook een Spier- hotel. Het is uitgerust met een zwembad en ligstoelen en omdat de poort hiernaartoe openstond, meenden we dat we vrij stonden even aan het zwembad te gaan liggen. Niemand joeg ons weg, enkel de tijd die verstreek maakte dat we dringend eens aan de wine tasting moesten beginnen. De Wijnbedrijven serveren geen wijn meer na 17uur (ook in de pick n pay kan je maar tot 17u alcohol kopen, enkel op restaurant is het toegestaan nog alcohol te consumeren na 17u) en het was al 15u. We wilden misschien nog naar een andere wine farm, dus was er ineens haast. Er werd ons een plek toegewezen en de tafel was al mooi gedekt met drie wijnglazen per persoon, netjes geplaatst in een horizontale rij. Er waren een aantal wine tasting concepten. Wij kozen de formule waarbij je 5 verschillende soorten wijn kon proeven. Nadien kon je aangeven welke wijn je graag wilde kopen. De fles die Sofie en Lennert wensten (Spier Private Collection Chardonnay), bleek nogal private te zijn. In geen enkele tasting werd deze wijn aangeboden. Op navraag bleek de spierwinkel deze exclusieve wijn van de jaren 2013 en 2014 enkel nog te bewaren in zijn stock. De fameuze Chardonnay Private Collection van het jaar 2009 stond wel in de winkel. Volgens de verkoper was deze wijn zeer gegeerd. Omdat ook Sofies ouders blijkbaar tot 1 van de liefhebbers behoorden, kochten Sofie en Lennert zo een fameuze fles. De tijd gaat snel in Zuid- Afrika. We hadden nog maar een twintig tal minuten voor het vijf uur was. We reden naar een dichtstbijzijnde winefarm, maar deze meldde dat ze geen wijn meer schonken na half vijf. 

We besloten naar het dichtstbijzijnde strand ‘Melkbaai’ te rijden. Aangekomen verbaasden we ons over waar we ons bevonden: waren wij aangekomen aan het strand van Oostende? Even voelden we ons weer in België: de kust, het zandstrand, de dijk, de appartementsgebouwen,.. alles leek op de Belgische kust! Ons oog werd getrokken naar een torenhoog gebouw, van waarop we graag over de zee wilden uitkijken. We gingen er binnen, maar algauw hield de security ons tegen. Heel normaal legde Lennert uit dat we graag naar de top wilden om over de zee uit te kijken. Grappig genoeg meldde de bewaker dat dat niet mogelijk zou zijn, omdat het een soort hotel is waartoe wij geen toegang hebben, maar stelde hij voor ons te leiden tot het vijfde verdiep. Van daaruit kan je ook de zee zien. Met zijn security card bestelde hij de lift, gingen we naar boven en liet hij ons toe op het dak op het vijfde. Toegegeven was het uitzicht nog even saai als van beneden gezien. We bedankten de security guy vriendelijk voor zijn hulp en besloten terug te rijden naar de lodge. Onderweg passeerden we nog langs de pick n pay. 

De pick n pay waar we waren beland, was niet bepaald gelegen in een blanke community. We werden omgeven door zwarten en eerlijk gezegd, was dit ons nog niet zo vaak overkomen. We voelden ons niet helemaal op ons gemak, overal zagen we vreemde figuren lopen. Ook de winkel zelf was niet uitgerust met alle gewenste producten (lees soyamelk). Dit heeft als gevolg dat het morgen droge muesli zal worden voor Sofie en Lennert..

05-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S