Ik zoek al een tijdje een mooie handtas. Tijdens de vakantie viel mijn oog op mijn droom tas, maar omdat mijn vrouw erbij was kon ik ze uiteraard niet kopen. Jammer. In België vind je blijkbaar deze heerlijke handtas van Abro niet. Dus ging ik gisteren op koopjesjacht.
De meeste handtassen zijn toch echt niet mooi. Van Lupo hadden ze enkele prachtige modellen maar natuurlijk te duur. Bij Karen Millen zag ik ook een mooie handtas en betaalbaar. Toch heb ik het laten liggen. Echt stom. Ik kon er niet van slapen: stel eens voor dat iemand anders er mee wegloopt. Daarom ga ik deze mooie handtas deze middag halen tijdens de lunchpauze (ik eet dan toch niet). Ik denk toch een beetje te sterven als ze deze handtas niet meer hebben. De kans is groot want er zijn zoveel koopjes-jaagsters.
Een mirakel ! Echt waar! Er lag nog één handtas die ik zo gaarne wilde. Super! Een echt Karen Millenhandtas. Ik ben zo fier en vooral blij. Bovendien kreeg ik 30 % korting. I love sales ;-) Nu is het zoeken wanneer ik als Laura op stap kan gaan met mijn prachtige handtas. Liefst zo snel mogelijk onder de vorm van een dagje shoppen, misschien Antwerpen. Heerlijke vooruitzichten.
Blijkbaar heb ik een echte handtasfetisj (naast een schoenenobsessie, uiteraard). Hoe dit komt weet ik niet, maar een mooie handtas maakt je outfit af: de finishing touch! Eén van de vele essentiële accessoires ;-) Een vreselijke handtas kan je look breken, ook al ben je leuk opgekleed.
Waarom ben ik toch zo actief op mijn blog. Het lijkt wel of ik elke minuut iets post, bij wijze van spreken. Ik doe dit om verscheidene redenen:
1. Opgesloten: Ik zit opgesloten in mijn burgerlijk leventje. De gekende façade. Hier is geen plaats voor het meisje in mezelf. Via deze blog wil ik die façade voor een klein beetje doorbreken.
2. Mijn ei: die ik niet kwijt kan. Ik voel me een vrouw opgesloten in een mannenlichaam. Ondanks de vele mogelijkheden is het niet eenvoudig om de sprong te wagen door onder andere de gekende façade. Enerzijds wil ik af van het stiekeme, maar wil ik mijn omgeving niet teleurstellen (wat ik sowieso zal moeten doen met mijn coming out). Via deze blog kan ik dus mijn ei kwijt.
3. Contacten: een actieve blog trekt bezoekers. Nu wil ik niet de populairste zijn, maar de bedoeling is wel om mijn gevoelens bekend te maken zodat mensen begrijpen wat er in mij om gaat. Hopelijk herkennen sommigen zich hierin en kan ik contact leggen met lotgenoten. Hopelijk gaan er meer mensen transseksualiteit begrijpen want het lijkt allemaal krankzinnig. Toch heb ik een succesvolle normale baan. Ik ben dus geen idioot of rare kwast.
4. Mijn gevoelens: die wil ik in mijn blog zo getrouw mogelijk weergeven. Het is het enige moment dat ik eerlijk ben tegen mezelf en deze vervloekte buitenwereld. Hier kan ik de hokjesmentaliteit overstijgen.
5. Mijn gevoelens deel 2: Het stormt in mezelf. Laura wil als Laura leven. Het meisje wil zich tonen. Maar het is een orkaan in mijn brein. Het gaat een scharniermoment in mijn leven. De keuzes zijn vreselijk. Er valt veel te verliezen. Daarom is de afweging zo essentieel: ondanks alles wil ik worden wat in me leeft: het meisje Laura.
6. Vrouw en meisje zijn: met deze blog kan ik een meisje zijn met woorden. Het is de eerste stap in de vrijmaking van Laura en het loslaten van het meisje in me.
Al een aantal jaren weet ik wat er met me aan de hand is: ik ben een meisje in een jongenslichaam. De rest is façade en verpakking. Maar dat weet de omgeving niet. Dat ik me niet goed in mijn vel voel, is voor de naasten heel duidelijk. Mijn vrouw weet dat er met me iets loos is. Ik slaap meestal slecht maar durf dit niet toe te geven. Ik pieker me dikwijls suf.
Ze heeft al eens ontdekt dat ik kunstoogwimpers had gekocht, ze heeft al bandjes van mijn schoenen gevonden en bovendien een bonnetje met make-up producten. Een keer vroeg ze via SMS of ik een vrouw wilde zijn: maar in plaats van het toe te geven, zei ik duidelijk nee. Ik ben niet zo. We hebben over die vondsten nooit goed gepraat, eerder vermeden. Nadien zette ik alles in het werk om normaal te zijn, inclusief plannen voor het bouwen van een huis.
Ik voel me slecht omdat ik niet eerlijk tegen haar ben. Maar ik ben bang om ze te verliezen, want in verscheidene moeilijke momenten heeft ze me geholpen (mijn gescheiden ouders deden dit nooit). Ze heeft me genegenheid gegeven dat ik amper kende tijdens mijn jeugd. Maar ik ben die ik ben: een meisje in een jongenslichaam. Hoe zal ik dit haar ooit kunnen vertellen?
Ik voel me dus slecht omdat ik alles stiekem moet doen: ik ben niet eerlijk tegenover haar, ik speel een toneelstukje, ik draag constant een masker. Liegen tegen mijn schatje vind ik vreselijk en heel tormenterend. De geheimzinnigheid kwelt me zodanig. Ik wil haar dit niet aandoen.
Maar ze is ook heel conservatief opgebied van seksualiteit en alles wat er rond hangt. Ze is bijzonder preuts: daarom durf ik haar niet de waarheid te bekennen.
Uiteindelijk is dit het grootste probleem, niet de aanvaarding dat transseksueel ben, maar HET vertellen. Mijn psychische problemen voor een mogelijke coming-out heeft mijn proces al jaren vertraagd zodat ik thans er emotioneel slecht aan toe ben.
Uiterlijk ben ik dus een man. In onze maatschappij ben niet alleen door uiterlijk maar ook door gedrag een man. Sommige gedragingen zijn volgens onze maatschappijstandaard typisch mannelijk. Omdat mijn uiterlijk hiermee overeenkomt, heb ik dus typische mannelijke gedragingen ondanks het meisje in me. Zo kan bij momenten echt genieten van sport kijken op televisie: bv. voetbal, soms wielrennen, soms andere sporten. Het gebeurt dat ik er zelfs fanatiek in opgaat.
De vraag is: ben ik dan een man? Ik ken ook vrouwen die van sport houden, dus zo typisch mannelijk is mijn gedrag niet altijd. Maar goed, het blijft een minderheid.
Persoonlijk beschouw ik mezelf 95 % vrouw 5 % man. Het meisje in me weeg dus zwaarder door. Vergeet niet dat heel veel van mijn typische mannelijke gedragingen geprogrammeerd zijn vanuit mijn kindertijd door de opvoeding en omgang met leeftijdsgenoten omdat mijn verpakking er mannelijk uitzag.
Maar soms rijst de vraag: duw ik misschien mijn mannelijke kant weg, zoals ik jarenlang het meisje wegdrong? Hierop kan ik moeilijk een antwoord op formuleren. Waarom maak ik mezelf nu niets wijs als ik dat al de rest van mijn leven deed door me als jongen te gedragen? Misschien maak ik me altijd iets wijs en is dat eigen aan mezelf. Misschien is zelfbedrog mijn psychiatrische aandoening?
Hoe langer ik hierover nadenk, hoe absurder alles soms begint te worden. Maar als ik alles netjes op een rij probeer te zetten kom ik tot deze voor mij heldere conclusie:
1) Uiterlijk ben ik een man en ik conformeer mijn gedrag naar mijn façade
2) Sinds mijn kleutertijd ben ik meestal ongelukkig: ik kan niet zijn wat ik innerlijk ben
3) Dat innerlijke is een meisje, dat soms kwam piepen onder de vorm van met poppen spelen, zich verkleden met moeders kledij, dromen dat ik een meisje was, hopen dat mijn ding eraf zou vallen, in moedertje-vadertje spelen altijd moedertje willen zijn (ik wilde nooit de vader spelen)
4) Ik voel me meer mezelf als ik me in de hoedanigheid van vrouw vertoon in het openbaar ondanks mijn mannelijk fenotype. Ik schiet ook beter op met vrouwen als vriendinnen zonder seksuele bijbedoelingen.
Ik mag dus met recht en reden zeggen zonder enige twijfel dat ik zwaar genderdysfoor ben en dat voor mijn psychische gezondheid ik het beste de transitie aanvat.
Ik heb opnieuw een afspraak voor 20 januari gemaakt bij de Genderstichting voor een praatje. Deze keer heb ik vakantie genomen dus kan er niets tussenbeiden komen.
Ik kijk er echt naar uit. Ik vraag me wel af hoe ik gekleed zou moeten lopen. Maar zoveel keuze heb ik natuurlijk niet wegens een te kleine garderobe ;-)
Wat een vreselijke dag. Tijdens het vervangen van mijn ruitenwissers, bleek ik de verkeerde gekocht te hebben, maar ook dat er een barst in mijn voorruit is. Dit een afspraak mijn Carglass gemaakt.
Verder werkt mijn internetconnectie veel te traag vandaag, zodat thuiswerk vandaag een echte hel is.
Ik begin wat meer feedback te krijgen, waarvoor ik jullie hartelijk dank. Maar uit de meeste reacties blijkt mijn obsessie. Dit is juist: ik ben geobsedeerd door dit ene idee: volledig vrouw worden. Maar al jaren worstel ik met deze obsessie. Zoveel keren heb ik geprobeerd het onder controle te houden, weg te duwen, af te zetten. Ik was constant met mezelf aan het onderhandelen. Maar uiteindelijk is dit alles vruchteloos: het is een doodlopend straatje waar ik uit wil.
Mijn realiteit is dat ik een meisje ben in een mannenlichaam: er tegen vechten heeft geen zin want anders was ik er ooit al ingeslaagd. Niet dus. Soms voelt het inderdaad aan als een nederlaag: "neen, het is je niet gelukt, je bent een loser". Maar ergens is er wel een uitweg naar het geluk en dat is het pad van de transitie. Daarom doe ik het. Omdat het een fundamentele existentiele verandering is, wordt het een obsessie. Je doet dit niet als een hobby.
Ik hoop nog steeds veel feedback te krijgen. Het is voor mij heel belangrijk om andere meningen te krijgen ondanks mijn obsessie. Deze feedback is de manier om mezelf kritisch te bekijken want ik probeer rekening te houden met deze terugkoppeling.
Op het internet vind je veel informatie over oestrogenen, één van de hormonen die je nodig hebt om te vervrouwelijken. Maar, er is een grote maar! Vele websites geven echter verkeerde informatie. Zo worden fyto-oestrogenen fel aangeraden omdat ze plantaardig zijn, en dus (volgens deze websites) meer natuurlijk en dus minder neveneffecten. Dit is NIET waar.
Wetenschappelijk gezien werken fyto-oestrogenen niet of nauwelijks. Ze zijn duur, dus je betaalt voor iets dat niet werkt. Het is pure oplichting ondanks dat deze websites er zo fantastisch uitzien. Daarom wordt zelfmedicatie afgeraden omdat je dan de kans hebt om verkeerde producten nemen. Met de neveneffecten moet je ook rekening houden.
Zelf neem ik al 6-dagen hormonen: ethinylestradiol, ofwel gewoon de pil. Sommigen wetenschappelijk websites stellen ze voor als mogelijk behandeling maar dan een hogere dosis tot 100 microgram per dag in twee giften. De pil wordt afgeraden omdat via een orale inname het risico op thromboses en embolieën groter zijn, anderzijds zijn ze gemakkelijk te verkrijgen en goedkoop.
De meeste centra werken met oestrogeenzalfjes of patches zodat oestrogeen via de huid wordt opgenomen. Bij een orale inname passeren de oestrogenen via de darmopname eerste de lever en kunnen dus de lever extra belasten.
Natuurlijk kan je zeggen dat ik ook aan zelfmedicatie doe, maar ik ken er wel iets van. Mijn plan is eenvoudig. Eerste ethinyloestradiol, binnen twee weken een dagelijkse dosis aspirine om het thomboserisco te verminderen. Binnen 4 weken neem ik een anti-androgeen: spironolactone, ook gekend als een plaspil of diureticum. Spironolactone kan kaliumproblemen veroorzaken dus een regelmatige bloedname is nodig. Ik denk dat ik het onder controle heb.
Het vervelende is dat ik het natuurlijk zonder endocrinoloog doe en zonder het groene licht van de psychiater. Na alles wikken en wegen lijkt mijn diagnose zeker. Bovendien wil ik geen tijd meer verliezen. In het verleden ben ik al tweemaal een hormonenkuur opgestart, maar gestopt omdat het onkies was.
Ik zoek thans meer informatie over een haartransplantatie en een reconstructieve vaginoplastie. Hierover wil ik alles weten. Helaas is het netwerk vandaag traag.
Ook op een rustige zondag ben ik innerlijk onrustig
De innerlijk strijd gaat verder op deze vredige zondag. Het lijkt mijn lot te zijn. Weten wat je bent, maar toch nog twijfelen. Ik ben bang dat ik in Gent geen groen licht zou krijgen maar één of ander beangstigende psychiatrische aandoening.
Daarom wil ik alles weten over mogelijk diagnoses zoals schizofrenie (ben ik duidelijk niet), BDD (Body Dysmorphic Disorder, gezien de criteria beantwoord ik hier absoluut niet aan), hallucinaties en wanen (ik hoor geen stemmetjes, geen fantasierijke beelden), OCD (Obsessief Compulsief Disorder, obsessief ben ik ermee bezig, maar opnieuw beantwoord ik niet aan de criteria zoals gesteld in de DSM-lijsten), PTSD (Post-Traumatisch Stress Disorder, getraumatiseerd door mijn opvoeding ben ik wel; getraumatiseerd omdat ik nooit mezelf kon zijn, ben ik ook; maar verder beantwoord ik ook hier niet aan de criteria).
Aan wat beantwoord ik dan wel? Heel duidelijk: ik ben transseksueel en beantwoord aan alle criteria volgens de DSM-lijsten. Om het nogmaals te herhalen: dit zijn de criteria van genderdysforie.
Gender Identity Disorder (GID): De 3 criteria van Gender Identity Disorder (GID)
Drie criteria zijn vereist om van GID te kunnen spreken:
1) de betrokkene moet verlangen te worden aanvaard als behorende tot de andere sekse, meestal begeleid door de wens zijn of haar lichaam zoveel mogelijk aan te passen aan de gewenste sekse door middel van hormonale behandeling en van chirurgie,
2) deze wens moet gedurende een langere periode aanwezig zijn,
3) de vraag mag geen symptoom zijn van een andere mentale kwaal of van een interseks-aandoening
Mijn antwoorden op de resp. criteria:
1) Ja, ik wil absoluut tot de andere sekse behoren. Het is zelfs geen wil: het meisje in me wil haarzelf tonen: dit ben ik. Daarom is het belangrijk om het meisje in me niet meer op te sluiten met alle psychische problemen van dien dat ik mijn lichaam overeenkomstig wordt aangepast: dwz verwijdering van mijn geslachtorganen, reconstructie van een vagina, borsten (met ev implantaten), heupen (met ev. implantaten), een haartransplantatie en aangezichtschirurgie. Ik heb al twee periodes gehad dat ik hormonen heb genomen en nu mijn derde net begonnen. Het is dus duidelijk dat ik een vrouw ben en mijn uiterlijk met mijn innerlijke in overeenstemming wil brengen.
2) Inderdaad. Deze wens sluimert al jaren, van kindsbeen. Concreet heb ik dit verlangen al 6-7tal jaren. Mijn weekje vrouw zijn in maart 2011 versterkte alleen maar mijn overtuiging. Soms probeer ik het te onderdrukken omwille van sociale redenen, maar echt weg is het nooit. Sinds 2007 ben ik overtuigd dat ik transseksueel ben, dit is bijna 5 jaar.
3) Een interseks-aandoening heb ik niet. De vraag blijft: heb ik geen andere psychische aandoening? Zie ook boven voor het antwoord hierop maar ik denk van niet na een kritische analyse.
Maandag dus, nieuwe werkdag, identiek dezelfde zorgen, emotionele toestand is stabiel. Nog steeds geen feedback van mogelijke lotgenoten. ***Zucht*** Geen antwoord van de Vlaamse Gender Kring terwijl ik echt wel wat meer informatie wil over het Genderteam van het UZ GENT. Op het internet zijn er ook niet zoveel levensverhalen te lezen, maar die enkele zijn wel goed herkenbaar. Dus is het wachten: over 11 dagen ga ik naar de Genderstichting, over 29 dagen naar het Genderteam (Genderclinic).
Wat verwacht ik ervan?
1. Bevestiging van de diagnose van Gender Dysforie Stoornis
2. Coaching in de coming out in de familie, vriendenkring en werk (voor mij echt wel de allermoeilijkste stap)
Als ik als Laura op stap ga, dan krijg ik gegarandeerd in de latere uurtjes allerlei vreselijke voorstellen om te neuken, pijpen, rimmen, ed. Blijkbaar hebben een aantal bronstige personen de concrete verwachting van transseksuelen dat ze uit zijn op gratis en goedkope seks, eender welke plek (park, straat, tunnel). Waarschijnlijk de shemales op het internet indachtig, ben ik voor hen een gratis prostitué die de straten afdweilt. Zij beelden zich ook in dat ik heel meegaand zou zijn. Helaas voor hen, maar nee.
Sommigen klampen echt wel aan, zitten mijn hun handen onder mijn rok, verkopen schunnige praat, knijpen in mijn borsten. Eerst vragen ze of ik een travestiet ben. Wanneer ik hen vertel dat ik eerder een transseksueel ben, dan schiet hun bronstigheid naar 9 op de schaal van Richter. Nu loop ik er echt niet bij zoals een dragqueen of in goedkope, vulgaire kledij. Ik ben een slet. Toch blijkt het hen niet te deren. Anderen verstaan het woord NEE niet meer, zelfs al herhaal ik het 10 keren. Een NEE is een NEE.
Zo word je toch af en toe met onaangename dingen geconfronteerd. Helaas.
Vandaag opnieuw een emotioneel stabiele dag. Maar hoe zit het eigenlijk met het mogelijk verband tussen de emotionele instabiliteit en genderdysforie? Soms is er wel degelijk een relatie: het slechte gevoel kan bij sommigen genderdysfore gevoelens opwekken.
Het probleem is het volgende: er zijn mensen met een bepaald psychisch probleem, bv. het emotioneel niet meer aankunnen om schulden te betalen of teveel ruzie met hun partner. Zij kunnen vervolgens enderdysforische gevoelens ontwikkelen om hun problemen te ontvluchten of proberen te ontwijken. Ze denken door zich als vrouw voor te doen of zich als vrouw te voelen dat ze hun sociaal-persoonlijke problemen kunnen vermijden. Hun genderdysforische gevoelens zijn dus erger wanneer het met hen psychisch slechter gaat. Dit is uiteraard geen echte genderdysforie maar een uitdrukking van vluchtgedrag.
Hoe zit het met dan met mij? Ben ik zon iemand? Ontvlucht ik ook mijn persoonlijke problemen via genderdysforie? Ook hier pas ik niet in het plaatje. Alhoewel ik me dikwijls slechts voel (dikwijls door mijn genderdysforie), voel ik meer de drang om me als Laura te gelden wanneer ik me beter voel. Hoe beter in mijn vel, hoe meer Laura ik me voel. Nogmaals het echte bewijs van mijn echte transseksuele gevoelens.
Blijkbaar is het voor mij niet mogelijk om lid te worden van de Vlaamse Gender Kring (VKG). Op vrijdag had ik al twee e-mails verstuurd zonder reactie en het is al woensdag. Nochtans voldoe ik toch aan de criteria. Misschien is de verantwoordelijk ziek of op reis; maar toch. Het is blijkbaar vreselijk moeilijk om informatie te vergaren over het Gentse Genderteam. Ik zou toch nog een paar getuigenissen te pakken willen krijgen voor ik over 27 dagen bij hen op consultatie kom.
Want de hamvraag blijft: wat als we me afwijzen voor de transitie? Nochtans ben ik van mezelf overtuigd dat ik transseksueel ben. Ik ben het meeste bang voor de psychologische vragenlijstjes.
Wat altijd terugkomt bij gelijk welke instelling waar je voor je genderdysforie heen gaat (of het nu Gent, Amsterdam of Groningen is), ze vragen je altijd een levensbeschrijving op te maken met als kernthemas: je genderdysforische gevoelens (hoe, waar, wanneer, welke), je seksuele ontwikkeling, je seksuele interesses, je relationele verleden, drugs- en alkoholverleden.
Nu kan elke levensbeschrijving wel subjectief zijn. Je kijkt met een andere bril naar je leven wanneer je dertig of veertig bent. Wie overtuigd is van zijn transseksualiteit, zal zijn levensbeschrijving zo transseksueel mogelijk invullen met het gevaar je levensverhaal te herschrijven in functie van je therapie.
Wie weet trouwens nog hoe je als peuter was? Je kan het je moeder vragen maar ook zij kan een door-de-jaren-heen vertekend beeld krijgen. Bij mezelf bijvoorbeeld kan ik me een peutertijd herinneren vol met poppen, kinderwagens, melkflesjes en de insteekplatenspeler. Er is geen ander speelgoed in mijn hersenen over deze periode blijven hangen. Maar is dit echt wel zo? Misschien onderdruk ik onbewust mijn herinneringen aan bijvoorbeeld miniatuurautootjes om zo mezelf te overtuigen van mijn vrouwelijkheid en zo min mogelijk de hoedanigheid van mijn mannelijke zijde ten toon te spreiden. Deze mogelijk onderdrukking kan ook positief zijn en is misschien het symptoom van mijn brein om vooral de goede (lees:vrouwelijke) herinneringen levendig te houden.
Zo kan je bezig blijven uiteraard. Maar mijn levensbeschrijving is dus bijna af, bijna 18 paginas lang, maar er zitten nog hiaten en ik herschrijf vele stukken (ach, mijn prozakunsten zijn zo vreselijk slecht). Natuurlijk verzwijg ik grote stukken uit mijn leven waarvan de relevantie me onbekend is voor mijn toekomstige therapeut. Het probleem blijft dat ik niet goed weet wat ze van je levensverhaal verwachten.
Surfen dat ik doe, altijd op zoek naar de juiste informatie. Opnieuw en opnieuw. Nu weer over de diagnose, dan weer over hormonen, om terug te eindigen bij make-up. Maar zojuist had ik www.bloggen.be/genderdysforie gevonden. Het is het boeiende relaas van een vrouw die man wil worden en daadwerkelijk de stap zet.
Soms herken ik mezelf heel goed in het gevoel om in een verkeerd lichaam te wonen dat hij zo goed beschrijft. De blog is zelfs uitgebreid en beslaat 2008 tot 2011. Helaas zijn er geen berichtjes meer van een recente makelij.
Wat me aantrekt, is de beschrijving van de gevoelens die je hebt met genderdysforie, de eeuwige twijfel of je keuze wel de juiste was, reacties van je omgeving, onbegrip van derden, de waardering van vierden.
Hier zijn ze weer, altijd maar gevoelens: de storm in mijn brein, de orkaan door mijn aderen, de tsunami van schuldgevoelens. Maar in tegenstelling tot de voorbije weken zijn ze al vier dagen stabiel. Wauw! Geen zelfmoordgedachten, Cool ! Geen donkere bedenkingen, Super ! Geen zwarte dromen, Even better! Want hét komt dichterbij. Over een week mag ik met de Genderstichting een gesprekje aanknopen over het meisje in me. Nog 25 dagen te gaan maar dan vindt mijn levensbepalende intakegesprek met het Genderteam van het UZ Gent plaats. Eerlijk gezegd, dit is nog veel te lang wachten, bloednerveus. Maar eerst dus de Genderstichting: die dag heb ik vrij dus wil ik gaarne als Laura gaan. Optutten, mijn mooie kleren aantrekken, mijn Karen Millen-handtas uitproberen. Uiteraard niet vulgair, altijd stijlvol. Hier kijk ik echt naar uit. Een dagje mezelf zijn. Nadien misschien shoppen in Gent. Spannend hoor!
Soms vraag ik me af waarom ik me beter voel? Komt het door de hormonen (jawel, vandaag dag 11!)? of het feit dat er uitzicht is op een oplossing van mijn probleem? Ik weet het niet mar het laatste lijkt me het meest plausibel.
Gedachte bij een verkeerde keuze is bij me verdwenen, zelden zo zeker bij een beslissing van me geweest.
Het Genderteam van de University of Wisconsin (zie ook www.stumptuous.com/transhealth_site/brown_hrt_for_tg_2005.ppt) kan Hormone Replacement Therapy of HRT diagnostisch zijn. Wie HRT opstart en er depressief van wordt, is geen echte transseksueel. Diegenen die rustig worden van HRT is een echte transseksueel. Deze week ben ik rustiger. Gedachten om uit het leven te stappen zijn verdwijnen en die had ik tot voor kort meerdere keren op een dag: zo diep zat ik. Dus dit is nogmaals een bewijs wat ik ben en wat me kan helpen.
Bovenvermelde website is een schitterende presentatie over HRT, heel duidelijk, overzichtelijk en wetenschappelijk (zie referenties voor de wetenschappers onder jullie http://www.stumptuous.com/transhealth_site/brown_hrt_for_tg_2005_references.pdf . Ik kan deze voor iedereen aanraden die hormonen nemen of er meer informatie over willen weten.
Hormonen zijn fundamenteel in de transitie voor transseksuelen. Ze kunnen schadelijk zijn bij onoordeelkundig gebruik. Daarom is een juiste informatie nodig wil ik een bestand opstellen die goede en correcte websites vermelden. Want helaas staat het internet vol onzin en je moet al een specialist zijn om de goede te onderscheiden. Ik zal deze lijst regelmatig proberen te updaten
Ik hoop dat iedereen een fijn weekend heeft gehad. De mijne was alleszins goed. Emotioneel stabiel sinds het nemen van hormonen (al dag 14!). Het voelt eigenlijk heerlijk om hormonen te nemen. Onechte genderdysfore personen worden juist depressiever. Ik niet. Mijn zelfmoordgedachten zijn compleet weg. Dus het diagnostisch experiment lijkt te lukken.
Vrijdag heb ik dan mijn gesprek met de Genderstichting. Ik kijk er zo naar uit.
Ondanks het optimisme blijf ik heel angstig om het mogelijkheid van mijn engel te verliezen. Vandaag was ze weer TOP! Zoals zij alleen dat kan zijn, tja de kleine dingetjes maken het af! Laat me dus haar niet verliezen!
