Kinderen met genderdysforie worden wel eens genderkinderen genoemd. Vele kinderen vertonen wel eens expressie van het andere geslacht, meestal verdwijnt dit maar bij enkele blijft het gevoel van onbehagen: het sein om te vechten tegen de heersende conformistische genderpatronen, vooroordelen van klas en omgeving. Je moet al heel jong sterk in je schoenen staan. In bovenstaande link vind je een brochure van de VUMc. Duidelijk en leerrijk.
Het spiegelbeeld in deze verhalen van zelfherkenningblijft als een zuignap op mijn ziel plakken: zo erg dat ik me afvraag: "Waarom heb ik toen geen duidelijk signaal gegeven? Het lag toch voor de hand!" Maar dat ging echt niet: ik stond allebehalve sterk in mijn schoenen en was eerder een bange wezel, angstig om 'anders' te zijn want pesten lag altijd om de hoek. Maar 'anders' was ik duidelijk wel,: soms werd ik toch als 'rare' bestempeld, meestal tegendraads. Hoe rijm je het feit dat ik niet sterk in mijn schoenen stond en niet echt uitblonk in zelfvertrouwen en toch zo tegendraads kon zijn? Logisch is het niet! Omdat het tegendraadse altijd vanuit het rationele te verklaren was. Emotioneel tegen de stroom in roeien ging bijvoorbeeld helemaal niet omdat emoties en gevoelens niet vanuit het rationele standpunt uit te leggen is. (Zo is de zwaartekracht gemakkelijk te verklaren te verdedigen omdat het logisch en rationeel is. De gevoelens dat je je slecht voelt, kan je zeker op die leeftijd niet goed benoemen, je overredingskracht is hier bepalend en je grote mond, niet de rede. Dus de logische tegendraadsheid was dus gemakkelijker dan het emotioneel anti-conformisme.) Bovendien werd al heel vroeg in de klas ingeprent at meisjes stom waren en dat je er maar beter niet meespeelde, zoniet dreigde de tronie van het pesten. Heb ik het dan nooit geprobeerd, ja, natuurlijk maar dan kreeg ik de hele jongensgroep over me heen, dus liever niet in omstandigheden van een negatief zelfbeeld!
Ik had dus geen lef en noch de 'body' om mezelf te zijn. De toenmalige familiale situatie was ook niet van dien aard om het zelfvertrouwen te kweken om mezelf te uiten. We spreken over de jaren tachtig: mijn ouders waren de enigsten die gescheiden waren in mijn klas, waar dat ieder kind de plicht van de zondagse kerkdienst vervulde. Probeer maar in deze omstandigheden jezelf te bewijzen dat je geen jongen ben. Totaal gebrek aan zelfvertrouwen, negatief zelfbeeld, conservatief conformistisch genderdenken: de ingrediënten om het allemaal pas 25 jaar later te ontdekken.
Vroegdetectie is dus van levensbelang want je ontloopt de puberteit die je de foute secundaire geslachtskenmerken geven. Het zijn deze die thans voor de frustratie van de transitie zorgen: zware stem, haard, geen borsten en mannelijke lichaamsbouw.
Na het belijken van heel wat filmpjes op YouTube over genderkinderen kwamen er toch ook wat herinneringen boven die toch niet normaal waren voor een jongen.
Rechtop staand plassen was weliswaar handig in bepaalde omstandigheden maar echt graag heb ik het nooit gedaan. Hoe ouder hoe vreselijker: zeker op cafés waar dan je mannelijke medemens naast je nog eens een kwakje speeksel ziet toevoegen in de pispot. Begrijpen heeft er bij me nooit ingezeten. Het is ook zo barbaars: rits openen, je ding er uit halen en plassen maar. Kan het niet primitiever? Ondertussen vonden sommigen het nodig om een babbeltje te slaan bij het staand wateren. Helemaal vreselijk. Zeker als het over een 'griet' ging of een andere 'chick': pure vleeskeuring tijdens het zeiken! Het is een wereldje dat niet de mijne was.
Puberteit: walgelijke lichaamsveranderingen vonden plaats: beharing bezorgde me koude rillingen, een zwaardere stem en een aangezicht dat vermannelijkte, deed me denken aan het vagevuur. Meestal kreeg ik dan nog complimenten dat ik nu echt wel een man-in-wording was. Wat? Pffffff, man-in-wording? Moest ik fier zijn? Het gevoel van man-in-wording: het wrong in mijn geest, het deed pijn in mijn ziek en knaagde mijn geweten aan maar ik kon het niet benoemen. Scheren: een opgave. Die eerste snorharen die het zonlicht zagen: kon het nog vreselijker? De hele puberteit botste met mijn zijnde. Elke lichaamsverandering die de buitenwereld verwelkomde, was een prometheuse kwelling. Haar op benen en armen: wegscheren werd door mijn moeder weggelachen. Maar wat wilde ik die haren, die vieze pels zo gaarne kwijt. Maar het werd als maar erger en ze vermenigvuldigden zich zo snel.
Vleeskeuring; ieder meisje of vrouw wordt gekeurd naar gelang het vlees. Opnieuw deed ik hier nooit of op een occasionele manier aan mee. Meisjes waren een heilige wezens: tja, ik wilde één van hen zijn. Niet moeilijk dus. Ik vond ook dat meisjes en vrouwen nog steeds achtergesteld waren. Het seksisme dat welig onder de mannelijke zijde tiert was zon onrespectvol. ik beschouwde me op mijn 14de een feminist.
Prutsen: aan fietsen bijvoorbeeld. Omdat het moest ... als jongen. Opnieuw genderconformisme maar niet mijn ding. Banden plakken, remblokjes nakijken, stuur rechtzetten. Omdat het moest. Natuurlijk heb toen al eens modelbouw gedaan maar de ervaring leerde dat het niet mijn ding was. Zoals mijn broer en vrienden doen: in hun huis leidingen leggen, boren en schroefjes vast zetten. Ik huiver ervan: opnieuw mijn ding niet. Een autolamp vervangen doe ik wel, maar met tegenzin. je handen worden vuil en smerig door olie en smeersel. Ook deze beker laat ik liever aan me voorbij gaan.
Zwembad: toen ik in het zesde studiejaar zat (11-12 jaar) werd het onder de jongens mode om onder de omkleedhokjes van de meisjes te loeren ... om hun vagina te bespieden. Heb ik nooit meegedaan: ik was waarschijnlijk de enige jongen buiten een andere eenzaat. De fascinatie snapte ik niet. Een opmerking hierover werd niet gewaardeerd. Ik was dus flauw terwijl respect toen al een belangrijk item was in mijn ethisch besef. Kom zeg, loeren onde de hokjes ... niet echt mijn ding en heb het nooit gedaan.
Oorbel clip-ons: het waren dus de jaren tachtig: vreselijke felgekleurde oor-clip-ons maar in tegenstelling tot echte oorbellen kon ik deze wel aandoen: joepie! En ik deed ze veel en dikwijls aan, meestal om 'te lachen' voor de buitenwereld dan maar het waren voor mij de ultieme surrogaat voorwerpen voor mijn expressie. Dit deed ik meer: iets aantrekken om 'te lachen', maar ik bedoelde het serieus.
Hinkelen: met meisjes spelen op school vermeed ik dus als de pest omwille van het pesten maar in onze doodlopende straat ging het al iets gemakkelijker. Dan organiseerde ik hinkelspelletjes. De meisjes deden meestal wel mee, de jongens waren wat terughoudender. Zalig was dat!
Kerstbomen versieren: blijbaar traditioneel een meisjesjob maar ik kon me hierin goed uitleven, trouwens nog steeds.
In mijn zesde leerjaar droomde ik zo veel van prinsessen en hoven en mooie kleren: ik wilde echt dat ik deze kon aandoen. Enkele jaren ervoor had ik trouwens het huwelijksjapon van mijn moeder gevonden. Het was gewoon enig om deze te kunnen dragen in de garage waar niemand me stoorde. De juiste schoenen had ik toen nog niet ;-) Verder nam ik als eens een scheutje parfum van mijn moeder. Doet iedereen wel eens maar ik wilde uiteraard meer.
Dansen: was ik als kind zo verzot op. er bestaan zelfs nog home-videos die het bewijzen. Zot doen op muziek, draaien en keren. Abba, Boney M, Donna Summer, Flashdance... Wegens het genderconformisme helemaal verdwenen. Het kwam nog eens boven op een feestje in het zesde leerjaar waarop de jongens wel veel kritiek op gaven, wat dan resulteerde dat op het volgende feestje ik eerder ging voetballen om de negatuve commentaren te vermijden. Jammer, jammer!
Aerobics: op één of ander Frans kanaal had je aerobics. Opnieuw de afschuwelijke jaren tachtig met de schreeuwerige beenverwarmers en fluospandexpakjes. Maar ik imiteerde ze wel. Het was vroeg in de ochtend: broer en zus sliepen nog. Het was een occassionele gebeurtenissen dat mijn ware genderexpressie naar boven kwam. Uiteraard wil ik hier toevoegen dat ik ook zulke beenverwarmers wilde hebben ;-)
Deed ik dan nooit met de jongens mee? Toch wel!. Ik voetbalde met plezier, speelde een tijdje met plastic soldaatjes en regelmatig met Matchbox-autootjes (was ik verzot op). Ook Lima electrische treintjes konden me dan heel erg bekoren: het waren de jaren tussen 10 en 14 jaar. mischien wel mijn meest jongensachtige periode. Maar ook emotioneel zware tijden: zelfvertrouwen helemaal zoek, een ongezonde thuissituatie, veel stress. Weerbaarheid: nul komma nul. Deze periode heeft trouwens mijn hele leven negatief beïnvloedt.
Maar het bilan is één grote ontgoocheling omdat ik kansen gemist heb: gebrek aan weerbaarheid met een gigantische angst hieriver aangepakt te worden en een strikt genderconformisme, deden me de das om. Wie moet ik dan verwijten? Mijn opvoeding, de wederkerende kwetsende opmerkingen over mezelf. Mijn zelfbeeld was zo laag: mijn doodswens zo groot. Scherven deden mijn ego nog verder inkapselen richting filosofie en muziek. Ik voelde me een nobody en een dikke nul: geen goede uitgangspunten om uit de kast te komen of om jezelf te ontwikkelingen.
Ik probeer de verloren tijd een beetje in te halen: de weg is moeilijk omdat een jong meisje kan oefenen en experimenten. Het zijn kansen die me niet gegund zullen worden. Het moet van de eerste keer goed zijn, wat me opnieuw supergestresseerd maakt: ik ben nu eenmaal een stresskip ;-)
Oeps! Ik ben er weer. Toch stormachtige tijden gedurende de laatste weken. Daarom deze frekwente postings op deze blog.
Spannend om morgen voor de eerste keer als vrouw te gaan werken. Ik weet niet goed wat te verwachten maar het feit dat het aan mij is om een belangrijke vergadering te leiden met mijn nieuwe stem, doet de stresskip in me opleven. Over mijn uiterlijk ben ik al veel zekerder doordat mijn allerliefste eega me gisteren gezien en gekeurd heeft. Ik zag er niet slecht uit, redelijk passabel, zeker niet clownesk, zonder gebruik van overvloedige make-up. Haar reactie was dé booster voor mijn zelfvertrouwen. Mijn zus en schoonzus vielen pardoes binnen en zagen me "in-full-glory" als vrouw. Opnieuw redelijk positieve reactie: wat was ik zooooooooooooooooooooo gerustgesteld!
Maar morgen is het dus D-day. Mijn D-day: the final salvation? Zoals eerder vermeld stijgt de stress zienderogen, maar ergens is het ook de grootste stap in mijn proces, psychologisch gezien dan. Zal ik 'bekeken' worden? Natuurlijk! Zal ik niet over the top gekleed zijn? Volgens mijn schatje en zus en schoonzus helemaal niet! Zie je mijn snorschaduw? Volgens hen niet echt! Al die hete vuren waar ik voor stond: schoolexamens, rij-examen, sollicitaties, reanimaties, mijn eerste Engelse voordracht, de eerste ontmoeting met de genderpsychiater. Geen enkel valt in het niets met wat ik morgen te verduren zal krijgen. Maar de definitieve bevrijding loert om de hoek: ik kan eindelijk mezelf zijn. Daarom ben ik zoooooooooooooooo blij! Prettig gestresseerd ;-)
Gisteren ben ik dan ook gaatjes in mijn oren laten 'schieten' of piercen, hoe je het ook noemt. Ondanks de vele indianenverhalen heb ik niets gevoeld: ze zaten erin voordat ik het wist. Psychologisch was dit opnieuw een belangrijke stap in een reeks van zovelen!
Winterblues blijven weg: ondanks dat mijn schoonouders me buiten gezet hebben, blijft het algemeen welgevoelen op een hoog niveau steken. Het is niet perfect, niet ideaal, niet grandioos, maar sinds eind augustus voel ik globaal prima in mijn vel en dit is zelden in het verleden gebeurd. Het wegblijven de jaarlijkse winterdepressie vergroot alleen maar de overtuiging dat het misschien met mijn genderdysforie te maken had. Maar zweven is zeker nu geen optie.
Vanmiddag hebben we, als Indische keuken freaks, eens de Biryani-saus van de Carrefour uitgeprobeerd. Met wat extra pili-pili om het geheel nog pikanter te maken, smaakte het overheerlijk, niet zoals in een Indisch restaurant in Birmingham, maar het deed ons heimwee krijgen en was toch een leuk surrogaat. Jammer dat je hier geen Naan-brood kan vinden.
Bij dit alles is er één persoon die achter me blijft staan en me zonder dralen steunt: mijn allerliefste vrouw. Ze blijft het roerend oneens met mijn transitie, ze wil absoluut haar man terug, maar het onbaatzuchtige tegen-haar-eigen-gevoel-in voel ik haar heetste warmte, diepvolle liefde, een genegenheid vol overgave en de meest door-tastende steun. Hiervoor ben ik haar eeuwig dankbaar!!!!!
Persbericht: 4 op de 5 transgenders is slachtoffer van transfoob geweld
Transfobie is een even groot maatschappelijk probleem als homofobie. Helaas krijgen beiden niet altijd dezelfde persaandacht. Dankzij enkele hardwerkende en geëngageerde personen binnen çavaria en het Steunpunt Gelijkekansenbeleid Vlaanderen wordt transfobie eindelijk eens met een flink werkstukje onder de aandacht gebracht. Chapeau voor hen!
Persbericht van Steunpunt Gelijkekansenbeleid Maandag 19 november 2012
4 op de 5 transgenders is slachtoffer van transfoob geweld Steunpunt Gelijkekansenbeleid vraagt aandacht voor de lage aangiftebereidheid bij politie en discriminatieorganen
Heel wat transgenders (mensen die zich niet, of niet helemaal één voelen met de sekse waarin ze geboren worden) krijgen met geweld te maken. Op de wereldwijde Transgender Day of Remembrance, die jaarlijks op 20 november plaatsvindt, maakt het Steunpunt Gelijkekansenbeleid de eerste resultaten bekend van het onderzoek naar geweldervaringen van transgenders in België. Daaruit blijkt dat 4 op de 5 transgenders al het slachtoffer van geweld werd omwille van hun transgender identiteit of achtergrond.
Dit onderzoek van het Steunpunt Gelijkekansenbeleid past in een reeks onderzoeken die minister van Gelijke Kansen, Pascal Smet, heeft gevraagd naar aanleiding van de vele voorvallen van homofoob en transfoob geweld. Ook transgenders zijn immers sinds het begin van zijn legislatuur een expliciete aandachtsgroep voor het gelijkekansenbeleid. Het onderzoek dat in de lente en zomer van 2012 is afgenomen bij 260 respondenten uit België, toont aan dat 1 op de 3 minstens één keer een vorm van seksueel geweld meemaakte, een kwart onder hen kreeg met fysiek geweld te maken, 4 op de 5 met verbaal of psychisch geweld, en bijna 2 op de 10 met materieel geweld. Onderzoeker Joz Motmans: Een andere opvallende vaststelling is dat de daders vaak bekenden zijn uit de naaste omgeving, meestal mannen, en dat driekwart van de daders ouder dan 20 jaar zijn. Het lijkt dus lang niet altijd te gaan om de stereotype jonge hanggastjes die de transgenders niet kennen.
Bij gevallen van fysiek geweld doet een kwart van de respondenten aangifte bij de politie. Seksueel geweld wordt slechts in 7% van de gevallen aangegeven. Deze lage aangiftebereidheid wordt onder andere verklaard uit gevoelens van schaamte, de angst dat politie de zaak niet au sérieux zou nemen, of omdat men ervan uitgaat dat de daders toch niet gestraft zullen worden. Bovendien wenden zeer weinig respondenten zich tot andere instanties, zoals het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding, de 13 lokale meldpunten discriminatie of het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen. Minister Smet zal daarom vragen dat met deze gegevens wordt rekening gehouden bij de opmaak van het nationaal actieplan tegen homofoob en transfoob geweld.
Transfoob geweld moet op verschillende fronten aangepakt worden. Enerzijds voorziet minister van Gelijke Kansen, Pascal Smet, deze legislatuur een wijziging van het Vlaamse antidiscriminatiedecreet en worden genderidentiteit en genderexpressie als specifieke discriminatiegronden opgenomen. Zo krijgen transgenders een beschermend kader dat een duidelijk signaal geeft dat transfobie niet kan, én de aangiftebereidheid hopelijk verhoogt. Anderzijds wordt ingezet op andere domeinen zoals onderwijs en werk om preventief aan sensibilisering te werken. Zo kunnen mensen die een naamsverandering ondergingen sinds 1 september 2012 bij hun onderwijsinstellingen een nieuw diploma of scholingsbewijs krijgen met hun nieuwe naam. Daarnaast werkt minister Smet samen met zijn collega Muyters aan een publicatie voor werkgevers, om hen te ondersteunen in het correct omgaan transgenders op de werkvloer.
Mijn allereerste week in de hoedanigheid als vrouw waren op zijn zachtst gezegd fantastisch. Voor D-day scheerde de stress over de juiste kledij, make-up en gedrag hoge toppen. De nacht van zondag en maandag heb ik amper al slapend doorgebracht.
Deel 1: Maar D-day op maandag 19 november bleek de ultieme boost in mijn leven te zijn. Natuurlijk stond ik wat onwennig op het persoon op mijn treintje te wachten en draaien. Vanuit mijn ooghoeken probeerde ik dan de mensen te bespieden op reacties: er waren er geen. Oef! Ik viel niet op!!!!! Misschien was nog te duister? Op de trein zelf: geen reacties, geen gestaar, geen gekonkelfoes. Een lastje viel van me af. Ben ik dan toch passabel?. Nadien de spurt van Brussel-Zuid naar het kantoor: opnieuw geen gestaar. Ondertussen was het toch helder licht en klaar. Het begin kon dus niet stuk: deel 1 overleefd.
Deel 2: Op het werk: Geen negatieve reacties, eerder een positieve zinsnede bij het onthaal. Eerste drempel overleefd. Hop, de trappen op, tweede etage. Glimlachen, iedereen groeten: nog met bromstem. Goeiemorgen terug. Geen negatieve reacties. Ook niet wanneer ik me installeerde achter mijn bureau en vervolgens mijn mail nakeek, kwamen de eerste vrouwelijke collegae me groeten en feliciteren. Prettig gevoel, beetje euforie zelfs. Ze zagen me niet als monster.
Vervolgens twee vergaderingen (met bromstem) maar het ging. Tussendoor kreeg ik zelfs enkel mailtjes over mij uiterlijk van de deelnemers: positief, ik zag er goed uit. Echt fijn om dit mee te maken. Kan je je coming out op je werk nog beter starten?
Volgens collegae fleur ik helemaal op. Ik voel ik daadwerkelijk gelukkiger en stukken beter in mijn teer velletje. Het geëxciteerde gevoel is dus onbeschrijflijk zalig en een ware bevrijding voor het 35-jarige juk.
Maar na de euforie zal er wel weer plaats zijn voor het gewone leven en zijn tegenslagen maar deze keer als vrouw!
Ondertussen sta ik als vrouw in het organogram met aangepaste foto (een afschuwelijk in Brussel-Zuid bevindend cabientje getrokken exemplaar). Spiksplinternieuwe badge en een e-mailadres met Laura: heerlijk, toch? (Buiten die foto, dan). Als volwaardige vrouw bestempeld worden door je collegae door deze kleine formaliteiten lijken misschien niet echt veel soeps maar zijn psychologische smaakmakertjes en neigen naar XTC.
De reacties van mijn collegae waren ook gigantisch leuk: complimenten en aanmoedigingen. Het alleraangenaamste was natuurlijk te horen dat ik er goed uit zag en mijn mannelijke contouren amper zichtbaar te bespeuren waren: maw ik ben daadwerkelijk passabel!!!!!!!!!!!!!!!
Ik merkte dit ook heel duidelijk wanneer ik buiten kwam: niemand staarde me aan, geen ellebogen tegen elkaar, zelfs niet in een overvolle trein. Ik liep rond als een gewone vrouw, niet als monster. Ook dat was een leuke ervaring en had een positieve weerslag
Deel 3: Dinsdag 20 november ben ik dan mijn stem beginnen gebruiken: moeilijk en lastig, maar ik ben consequent. Geen bromstem meer. Soms spreek ik onstabiel maar dat zal nog wel een paar maanden duren. Alvast niemand die in de lach schoot.
Het allerfijnste gevoel door-dringt me wanneer ze me met Laura e-mailen en aanspreken. (H)erkend worden als vrouw doet zoveel deugd. Ik ben echt Laura, geen cartoonesk figuur of een fantasietje.
Deel 4: Woensdag reisde ik dan af naar Antwerpen voor een conferentie over luchtvervuiling, de allereerste als vrouw. Mijn inschrijving veranderde ik ook al van mijn jongensnaam naar Laura (maandag heb ik een mailtje verstuurd). Angst was er niet, of niet meer ;-) Ik wilde eigenlijk overal als vrouw aanwezig zijn. Best moeilijk wanneer je vorige week als man tussen dezelfde personen zat. Maar niemand herkende me. Echt leuk en prettig.
Deel 5: Donderdag liep ik het kantoorgebouw binnen zoals altijd. De receptioniste vroeg of ze me kon helpen en waar ik naartoe moest. Toen ik vroeg of ze me niet herkende, kwam er een glimlach: goed gelukt! Echte tof! Niet herkend worden: kan het nog beter?
s Avonds volgde dan de anticlimax: eerste werd ik in de buurt van de Veritas in Brussel lastiggevallen door een zonnebril-dragende vent die zelfs na vele opmerkingen van mijn kant: non, je ne suis pas interessée non je ne veut pas,.. laisse-moi toute seule, il ne me faut pas ambêter. Uiteindelijk was hij het wel afgebold maar ik vroeg me af waarom pas na lang aandringen?
Een beetje later in het station van Leuven begon de vernedering pas echt. Van mijn werkgever had ik een papier gekregen om mijn treinabonnement in te wisselen met nieuwe foto en met Laura. Het werd een pijnlijk afgang met veel luitsrevinkende personen. Nu zie ik er redelijk passabel uit, maar de publiekelijk confrontatie dat mijn foto van mijn ID-kaart niet met mijn uiterlijk overeenkwam, deden wel een aantal mensen grinniken.
Deel 6 Vrijdag zag ik dan met mijn eega de genderpsy na een bezoekje aan de logopediste. Mijn stem ligt al pratend op 160 Hz. Volgens haar een passabel overkomen en klinkt niet idoot (zo voelt het wel aan) Donderdagavond had ik last van heesheid door het intensief gebruik de voorbije dagen. Nu probeer ik mijn stem consequent te gebruiken bij iedereen, behalve bij mijn vrouw (nog wat te vroeg). Dus moet ik de ingeslagen weg vervolgen.
Bij de psychiater was het niet bijzonder. We gingen samen, mijn partner en ik. De gebruikelijk issues kwamen opnieuw ter spraken: ik ga te snel voor haar. Begrijpelijk: ze verliest haar man! Maar langs de andere kant bewonder ik haar dat ze echt wel veel moeite doet om er mee om te gaan. Vele koppels zouden al uit elkaar zijn, maar wij gelukkig niet, dus er is wel hoop. Wel, moet ik haar de vrijheid en ruimte geven om het leven te herdenken en hertekenen. Ik was veel te pushy. Dit is wat ik vooral uit dit gesprek geleerd heb.
Een ander probleem is mijn officiële naamswijziging. Het wisselen van het abonnement legde het probleem bloot. Ik wil niet opnieuw geconfronteerd worden met openlijke vernederingen. Maar om een naamswijziging te krijgen heb je ook een verslag van de endocrinoloog nodig en die heb ik nog steeds niet gezien door vele administratieve missers. Dat maakt me echt ongelukkig en vooral boos want de verkoop van de bouwgrond staat op stapel, we willen iets anders huren. Elke keer moet je die ID-kaart voorleggen, opnieuw moet ik alles uitleggen: moet dit echt?
Een andere stap is iedereen erop wijzen dat mijn naam weldegelijk Laura is en niet mijn mannennaam! Ik zal hierop consequent op toe zien.
Besluit:
Het besef is misschien nog eerder een moeilijk te pakken droom, maar mijn trein lijkt echt wel definitief vertrokken: een rit die me nog langs naams- en geslachtveranderingen moet leiden en enkele operaties. Toen ik vorig jaar met hangende pootjes belde voor een afspraak bij het Genderteam in Gent zat ik zo diep, een jaar later sta ik al zo ver. Ik had dit eerlijk gezegd nooit kunnen en willen geloven want er zijn werkelijk zo veel stappen te zetten dat je niet vooruit lijkt te gaan. Het hindernissenparcours, de obstakels en het gevecht: het is klauteren, vallen, rechtkomen en doorrennen tot de finish. Maar hier sta ik dan: leven en werken als vrouw, eten en slapen als vrouw, er redelijk passabel uitzien: kan het beter buiten die farce over mijn naamsverandering?
Oh ja! Mijn vrienden en familieleden hebben een gigantische bijdrage geleverd om de vele stormen door te komen maar de grootste pluim gaat naar mijn vrouw! Steun is de belangrijkste pilaar, wil je de transitie mentaal overleven.
I've been out on that open road You can be my full time, daddy, white and gold Singing blues has been getting old You can be my full time, baby, hot or cold
Don't break me down I've been travelin' too long I've been trying too hard With one pretty song
I hear the birds on the summer breeze, I drive fast I am alone in the night Been tryin' hard not to get into trouble But I, I've got a war in my mind So, I just ride, just ride, I just ride, I just ride
Dying young and I'm playing hard That's the way my father made his life an art Drink all day and we talk 'til dark That's the way the road doves do it, ride 'til dark
Don't leave me now Don't say goodbye Don't turn around Leave me high and dry
I hear the birds on the summer breeze, I drive fast I am alone in the night Been tryin' hard not to get into trouble But I, I've got a war in my mind So, I just ride, just ride, I just ride, I just ride
I'm tired of feeling like I'm fuckin' crazy I'm tired of driving 'till I see stars in my eyes I look up to hear myself saying Baby, too much I strive, I just ride
I hear the birds on the summer breeze, I drive fast I am alone in the night Been tryin' hard not to get into trouble But I, I've got a war in my mind Just ride, just ride, I just ride, I just ride
Eigenlijk is het bijzonder kalm op het emotioneel front want stormweer woedde ooit heel hevig. Voltijds leven als vrouw zit me gegoten en maak ik dag na dag me meer en meer eigen. Het is groeien en bloeien. Terug wil ik echt nooit meer. Laura ben ik en niemand anders.
Persoonlijk beschouw ik mijn transitie als gedaan. Het grootste werk is geleverd. Wat nu volgt beschouw ik als de finishing touch, wat admin en operaties. Weliswaar geen klein bier, maar psychologisch ben ik waar ik altijd wilde zijn.
Bovendien lukt het steeds beter om mijn nieuwe stem te gebruiken! Prettig gevoel!
Financiering van mijn operaties laten op zich wachten want onze bouwgrond is nog steeds niet verkocht (t is crisis, hé). Zoals eerder gezegd, geduld staat niet op mijn lijstje van karaktereigenschappen en ook hier zal ik toch wat moeten temperen. Mijn droom was wel om klaar te zijn voor de zomer. Het knaagt toch dat dit niet gebeuren zal.
Winterblues! Waar? Nog niet gezien! Ongelooflijk dat ik er nog steeds aan ontsnap, nochtans zijn de meeste dagen donker en heel grijs, zelden een zonnestraal maar het doet me helemaal niets.
Het blijft aftellen om echt oorbelletjes te mogen dragen. In elk geval, 10 dagen na het schieten heb ik geen infecties, draai ik ze regelmatig. Erop slapen kan soms pijn doen maar hangt van mijn houding af.
De make up wordt ook steeds beter. Nu is hier nog heel veel werk maar de puzzelstukjes worden duidelijker, dankzij een mooi boek dat ik me heb aangeschaft. Ook de lichaamsverzorging en meer bepaald de huidhygiëne van mijn aangezicht is duidelijk verbeterd maar vraagt meer werk. Ik moet nu toch 40 minuten vroeger opstaan om me gereed te maken. Ook voor het slapengaan moet je weer een aantal aangezichtverzorgende manoeuvers doen die alles wat langer maken. Stoort het me? Als man vroeger wel, maar als vrouw voelt het heerlijk aan om met je eigen huid bezig te zijn.
De balans is echt geweldig. Met het fantastische Ride van Lana Del Rey op de achtergrond heerst er een soort gemoedsrust en geniet ik met volle teugen. Misschien te euforisch? We zullen zien en afwachten.
Dus ik lach, glimlach, ik voel me gelukkig ..en mijn eega .. ik hou zoveel van haar!!!!!!!!!!!!!!!!!
Vrijdag jl. plaatste ik 3 verschillende linkjes in drie verschillende berichtjes: helaas werden bij alledrie niet de websites en linkjes weergegeven die duidelijk door mij geïnstrueerd waren om op deze blog te zetten. Eerlijk gezegd ben ik deze format van blog kotsbeu. De inhoud verschijnt zelden zoals je dat echt wilt of zelfs in typt, nu heb ik dan problemen gehad met deze linkjes.
Het wordt tijd om het geheel te evacueren naar een deftige blog-format.
Maar de linkjes zijn nu wel te bekijken omdat ik ze op verschillende dagen moest posten: dan gaat dit plots weder. Snert-blog!
PS. Alles gaat super!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Eerlijk gezegd. Soms weet ik niet echt meer wat neerpennen. Mijn leven als vrouw gaat zijn gangetje: het is eigenlijk heerlijk! Gewoonweg al een maandje verder! Een volledig twaalfde deel van een jaarstonde! Hoeraaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa.
Het wordt steeds meer een gewoonte, de onwennigheid verdwijnt, de stem steeds standvastiger (al twijfel ik soms aan dat laatste). Dus waarom geen overzichtje na een maandje real life experience (RLE).
Aanschaf van textiel:
Shoppen, winkelen, rondneuzen tussen kledij doe ik steeds met minder schroom en mét heel veel plezier. Eigenlijk kan ik het uren volhouden zonder het beu te worden. Kiezen is soms moeilijk, bij het vastnemen van een mooie rok, denk ik al wat er eventueel bij zou passen, schoenen, kousen of nylons, jas, bloes, enz Soms moet je iets moois laten gaan omdat je er niets bij kan fantaseren, met een diepe zucht.
Ondertussen was ik zo goed als verliefd geworden op Sarah Pacini, een duurdere winkel met toch heel veel prachtige stukken. Helemaal verleid schafte ik me een supermooie lange rok aan, een speciaal vestje en een prachtig topje. En dan zag ik die schitterende poncho, iets wat ik al zo lang zocht maar nooit het geschikte model vond. Dus echt goed voor mijn bankrekening was het dus niet. Maar de leuke was het feit dat ik er vol zelfvertrouwen kledingsstukken paste en paradeerde voor de spiegel, mét mijn stem die misschien nog wel idioot klonk maar oefening baart immers kunst.
Maar verslavend is het wel: nu zag ik weer schitterende jas bij Filippa K, een echte beauty. Het ding bleef dan in mijn hoofd spoken. ik moet deze jas hebben, ik moet deze jas hebben. Dit weekend kon me uiteindelijk niet inhouden. De jas zal ik voor de koopjestijd bewaren, maar een mantelpakje en kokerrok gingen met veel enthousiasme over de toonbank. Duur was het wel, maar het gevoel van iets heel stijlvols gekocht te hebben zorgde voor een positieve input.
Dus ronddolen door de winkelstraten wordt zelfs een verslaving: altijd het gevoel van te weinig kleren. Overal zie ik dan hebbedingetjes: tandenknarsend moet ik dan leuke stukken laten liggen. Am I a Shopaholic?
Kijkglazen:
Mijn mannenbril was ter ziele gegaan: armpje afgebroken en dus vele maanden zonder Een zware beproeving voor mijn tere oogjes die altijd contactlenzen moeten verdragen. Dus een prachtige vrouwenmontuur uitproberen ging alleen vanaf mijn RLE. Hét moment brak aan om op zoek te gaan en te gaan snuisteren bij verscheidene opticiens.
Een eerder-verwachte-moeilijke zoektocht bleek een makkie te zijn: een modieuze zwarte montuur van Ralph Lauren: niet te duur, gegoten voor mijn aangezicht. De prijs van de glazen dan: het moesten speciale zijn, nieuw slijpingsproces, sterke glazen (min 6.5 !) die dun moesten blijven, m.a.w. het werd een dure grap.
Glazen zijn belangrijk: ze kunnen je aangezicht vervormen en dus flink verlelijken. Met duurdere venstertjes wordt dit voorkomen. Hopelijk kan ik het ding wel jaren houden, want zon dure investering mag niet elk jaar voorvallen.
Badkamer-stuff:
De gelaatsverzorging loopt ook steeds gesmeerder: ik vind het zelf wel bijzonder aangenaam om met mijn gezichtshuid bezig te zijn en ze goed te verzorgen, iets wat ik als man zo verafschuwde (gekke wereld toch!). Maar het is tijdsconsumerend, d.w.z. elke dag vroeger opstaan en wat langer in de badkamer toeven voor het slapen gaan. Ergens is het relaxerend: doet me echt een vrouw voelen. Rimpels zijn plots een probleem geworden ;-) Om dan nog te zwijgen over het verlangen om mijn tanden te bleachen.
Ook de peelings zuiveren mijn huid dat jarenlang geen fatsoenlijke verzorging kreeg. Je merkt het verschil sinds ik tweemaal wekelijks de scrub toepas op mijn aangezichtsbedekking. Wat egaler, minder oneffenheden,
Ik probeer zeker niet met make-up te overdrijven, een fout die veel beginnende transen maken. Gelukkig krijg ik veel eerlijke feedback van mijn omgeving, soms minder leuk en prettig om horen maar ze helpen me wel om er beter uit te zien. Ik kan dat toch iedereen aanraden om eerlijke terugkoppelijking van je omgeving te vragen, ook al zal je het niet gaarne horen maar het is dikwijls voor je goed. Helaas zie ik op transgenderbijeenkomsten de politiek-correcte complimentjes rondvliegen ondanks het feit dat ze er echt vreselijk uitzien. Eerlijk-zijn dient niet om te kwetsen maar om te helpen.
Bovendien heb ik al tientallen foundations geprobeerd zonder succes. Daarom poging nummer honderd, deze keer bij M.A.C.: ik moet zeggen: heel professionele begeleiding, toch iets anders dan Ici Paris XL. Na een maandenlange zoektocht had eindelijk een primer gevonden. Iedereen die met make-up bezig is, praat over primers maar er één vinden??????????
De huid rond de oogjes mochten ook iets en dit vond ik bij IU, oogcrème van Caudalie. Opnieuw super fier!!!!!!
Scheren gebeurt nog steeds dagelijks, al zijn 80% van mijn zwarte haren verdwenen naar de eeuwigheid. Die hardnekkige overblijvende 20 % zijn vooral in de snorzone geconcentreerd. Akelig feit want zelfs met een dekkende foundation, krijg ik die schaduw nooit helemaal weg: afgrijselijk maar ik probeer het me zo weinig aan te trekken. Op 7 januari 2013 volgt deel 6 van mijn pijnlijke laserepisode.
Dan die afschuwelijke lichte snorschaduw: echt een ware nachtmerrie en een bron van dagekijkse frustraties. Soms durf ik niet meer ik de speigel kijken omdat die enkele overblijvende haartjes alles verpesten.
Oorgaatjes:
We zijn enkele weekjes verder: 28 december is het D-day. Dan mag ik er echte in doen i.p.v. van mijn studs. Dus had ik nog een bijkomende zoektocht: oorbelletjes. Gelukkig heb ik er gevonden: pareltjes. Al jaren droom ik van pareltjes. Eenvoudig en supermooi., dus het moment suprême nadert. Spannend!
Juweeltjes uitzoeken is trouwens enig: een glinsterende halsketting, die catchy armbanden, die leuke oorhangertjes of een glimmende ring. Ook in deze branche begin ik steeds meer mijn weg te vinden. Opnieuw niet te opvallend maar de juiste accessoire op de juiste plaats voor het juiste beeld!
Mannenhanden:
Mijn handen zijn klein en fijn voor mijn lengte. Iets waar meerdere transvrouwen wel last van hebben. Dus het geluk bevindt zich aan mijn kant op dit vlak. Maar mijn nagels bleken af te breken met onregelmatig vormen tot gevolg: oer- en schreeuwlelijk dus! De oplossing laat zich raden: gelnagels op 7 december.
Sindsdien heb ik toch een beetje het gevoel dat mijn handen een beetje op iets trekken. Op 28 december mag ik dan teruggaan voor onderhoud. Eigenlijk ben ik best wel fier op mijn nageltjes ;-)
Noemen en heten:
Via de genderartsen is de procedure tot naamsverandering ingezet: totaal onverwacht, gezien de complicaties bij het boeken van een afspraak bij de endocrinoloog, maar ik sprong letterlijk een gat in de lucht van blijdschap. Mijn allerliefste kon er minder mee lachen en legt de dualiteit bij elke vreugdesprong bloot. Later zal ik een voorbeeldbrief op deze blog posten om een naamsverandering te bekomen in België (voor Nederland zal het iets anders lopen). Uiteraard moet ik een aantal documenten verzamelen: gelukkig kunnen we in digitale tijden heel wat achter het scherm aanvragen. Vroeger moest ik voor mijn geboorte-akte naar mijn geboorteplaats, nu kan je dat via het e-loket doen.
Aanvragen is één zaak, voordat de administratie deze uitvoert is een ander paar mouwen, zeker omdat het ministerie van Justitie gekend is voor zijn snelle en efficiënte dienstverlening ;-). Dus mijn geduld zal wel ernstig op de proef worden gesteld. Voorlopig zal noemen en heten nog steeds verschillend zijn.
Centjes:
Dan blijft het wachten op een koper voor onze bouwgrond. Het is echt niet het ideale moment om tijdens een crisis vastgoed te verkopen. Toch hoop ik op een snel-geïnteresseerde, zodat mijn financiering van mijn FFS (Facial Feminisation Surgery)toch nog kan doorgaan.
De meesten in mijn omgeving vinden me wel passabel maar toch zie ik elke dag voor de spiegel die man die ik vroeger was maar dan met een vrouwelijke pruik.
Werk en kleine symbooltjes:
Op het werk gaat het relatief goed: iedereen aanvaardt me. Sommigen hebben vele vragen. De ICT-mannen weten dikwijls niet hoe reageren maar dat weten ze eigenlijk nooit wanneer ze mensen zien. Het liefste zouden ze zich met hun PC willen opsluiten. Van vrouwen krijg ik positieve commentaren, wel heel prettig, ze behandelen me als vrouw, natuurlijk blijft het een overgang maar het gaat gewoon vlotter dan een paar weken terug. Blij als een kind ben ik dat me is toegelaten om de vrouwen-WCs te gebruiken. Rechtstaand plassen was voor mij altijd een hel. De mannelijke zit-WCs onverzorgd door een vieze voorganger (zo zijn mannen). Nu ik altijd naar de WC kan gaan waar ik me het beste voel, zittend je ding doen, een schone bril in de juiste positie.
Ook op restaurants en cafés zijn die kleine dingen zoals een toilet van groot symbolisch belang. Dat mannengedoe van eerst te spugen in de pisbak, de straal die tegen de wand naar alle kanten uiteenspat en de actieraduis van 60 cm besprenkelt met urine en dit naast een mannelijke medestander die met enige fierheid zijn lid op één of ander manier moet exhibitioneren of masserende bewegingen probeert uit te voeren, doet mijn getormenteerde maag keren met de weerzinwekkend ongemak van deze walgelijke mannelijke maniertjes. We zullen maar zwijgen over de vieze kraantjes en pompbakken die er smerig bij liggen. Een grote boodschap kan je het helemaal vertikken bij de mannensectie: WC-bril staat meestal omhoog, de randjes vol gele substantie, ontlasting van de vorige passant die vrolijk ronddrijft want trekken die ja als man alleen aan je ding en niet aan een hendeltje. M.a.w. zeiken zoals een vent is niets voor mij, wateren naast een man ervaar ik als afschuwelijk, staand plassen als een gast voelt totaal onnatuurlijk aan.
Dovè il winter-blues?
Het dagdagelijkse gangetje als vrouw zit me als supernatuurlijk gegoten. Daadwerkelijk leef het gevoel in me helemaal op. Alles wordt anders: het perspectief opent ogen en verandert mijn blikken: tegenslag overwinnen gaat me beter af. De winterblues daagt niet op, wat je als een mirakel mg beschouwen ;-)
Freetime:
Avondje cultureel uitje: het publiek in het voorjaar vervoegen voor Youp van t Hek en Lana Del Rey. Het wordt trouwens een prachtig 2013 want Nick Cave brengt nieuw werk met zijn Bad Seeds.
Ondertussen geniet ik van Alicia Keys, Jessie Ware en Taylor Swift. Ook op gebied van muziek heb ik mijn vrouwelijke kant ontdekt.
Blog:
Deze blog begon iets meer dan een jaar geleden op 5 december 2011. De berichtjes voor deze datum kwamen uit mijn dagboek die ik reeds in september was opgestart.
Dat ik het een jaar zou uithouden, is zelf wel een wonder. Dat er nog eens 26000 page-views zouden volgen met 6500 unieke bezoekers is meegenomen. Bedankt iedereen!
Klanken:
Mijn mannenstem gebruik nooit meer. Weg en foetsie! Maar stabiel is mijn nieuwe stem nog niet, soms klink idioot hoog, tegen de avond eerder lager door de vermoeidheid. Het juiste timbre vinden zal nog wel maandjes duren, maar het voel minder onnatuurlijk aan: de stembanden met zijn spiertjes worden het steeds meer gewoon: ik moet me minder forceren, minder inspannen om de hogere frekwenties aan te houden. Natuurlijk weet ik niet hoe hoog ik klink: Ik haal vlotjes 160-165 Hz zonder onnatuurlijk te klinken. Velen willen nog hoger maar dan komt het idioot en dragqueen-achtig over.
Toch blijft mijn stem een grote bron van ergernis want het gaat moeizaam. Soms weet ik niet meer of ik wel hoog genoeg praat. Ook bij het lang zwijgen wordt een plots antwoord via een hese stem gegeven: niet iets wat ik echt wil! Er is dus nog veel werk aan de winkel!
Vrouwendomein:
Vorige week was ik met een mannelijke collega gaan lunchen in een brasserie om de hoek. De wijnkaart werd door de ober aan mijn collega getoond. Als vrouw had ik hoegenaamd geen inspraak. Wel grappig, maar ergens toch geslaagd omdat ik als vrouw blijkbaar overtuigde. Anderzijds kan je het als seksistisch beschouwen dat alleen mannen een wijn mogen uitkiezen. Maar toch: eerder een goed gevoel omdat mijn vrouwelijkheid werd bevestigd.
Maar het vrouwenleven gaat me perfect af: rondhuppelen van winkel naar winkel, met mijn lichaamsverzorging omgaan, make-up testen in Paris Ici XL of M.A.C., me onder de mensen als vrouw begeven, als mevrouw aangesproken worden. Het blijft moeilijk te beschrijven wat vrouw zijn betekent maar het feit dat ik me zoveel beter voel, lijkt een aanwijzing.
Terug gaan zou een beetje sterven zijn: mijn mannenleven mis ik geen enkele seconde ondanks het gemakkelijkere leven van een man. Het diepste aanvoelen van deze nieuwe fase ervaar ik als een belangrijke bevrijding met een grote dosis verlichting. Heel het plaatje klopt als een bus: de heldere openbaring van mezelf zijn en het geluk in je binnenste te koesteren voelt als zachte fluwelen lakens in een perfect bed na een uiterst vermoeiende en stresserende dag.
Dag na dag bekruipt me de diepe spijt waarom ik er nooit vroeger aan begonnen ben, waarom ik het niet sneller doorhad. De verloren tijd zal ik niet meer kunnen inhalen. Jammer!
Soms dacht ik voor mijn RLE dat misschien mijn idee toch zou veranderen, dat ik er spijt van zou kunnen hebben. Die mogelijkheid liet ik altijd open: maar ze is definitief gesloten. Teruggaan: nooit! Dit is mijn leven!
Het heerlijke gevoel van de laatste weken bevestigen de schrikdiagnose die zo plots al enkele jaren duidelijk was maar waar ik niet aan durfde toegeven, namelijk genderdysforie. Ik beklaag me mijn stappen absoluut niet: de reis leek ooit een trip met onoverkomelijke hindernissen, maar na ze stelselmatig te omzeilen of te overwinnen, kwam de eindstreep steeds dichterbij. Elke wegtikkende seconde is een flinke stap voorwaarts: mijn beperkt aantal hersenen proeven het rustgevende genot van zaligheid en innerlijke evenwicht. Een kopje koffie en kommetje yoghurt, een pak frietjes: het vrouw zijn ligt in die kleine dingetjes.
Buiten de kleine frustraties van mijn eeuwige snorschaduw en het gevecht om mijn stem constant te houden, ben ik dus een supertevreden vrouw!!!!!!!!!!!!!
Mijn voornaamwijziging wordt steeds meer een processie van Echternach. Attesten die niet de juiste gegevens bevatten deden me opnieuw smeken voor een aanpassing, wat lang op zich liet wachten. Resultaat: de ambtenaar heeft nu alles vlak voor de feestdagen en wordt pas op 3 januari behandeld. Ik noem dit een pure S C H A N D E!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Begin deze maande deed ik zo hard mijn best met een halve dag verlof extra om alle papieren en documenten te verzamelen. Woest dat ik was! Behandelen ze zo mensen?
Daarom was ik op zijn zachtst de voorbije dagen wat depressiefjes. Slecht slapen en vooral veel janken! Sinds een dag of twee gaat het al wat beter omdat mijn teerbeminde vrouw in de buurt was. Ik blijf wel boos!
Wat kan ik er aan doen dan alles ondergaan. Speelbal van externen: iets wat ik grondig haat want ik hou liever de touwtjes zelf in handen. Zucht!
I won't back down zoals Johnny Cash zingt. Ik buig niet! Ik barst niet! Ik laat me niet doen!
Kleine noot: ik heb mijn nieuwe bril en het staat me echt goed!
Tweede kleine noot: een onnozele trut heeft het dan toch geriskeerd om me vandaag "meneer" te noemen: opnieuw boos en heb het haar heel duidelijk gemaakt. Het was nu al meer dan een maand geleden! Nochtans zie ik er niet echt heel mannelijk uit buiten wat lichte gezichtskenmerken. Toch brengt dit het verlangen naar een FFS (Facial Feminisation Surgery) weer in de schijnwerpers. Wordt vervolgd!
De noodzaak van deze blog blijkt steeds minder van therapeutisch belang te zijn sinds mijn leven behoorlijk op de rails ligt. Dus zijn de tussentijdse verslagjes minder frequent, maar dat het echt wel de juiste richting uit gaat, stemt me zo gelukkig: een samenloop van prettige omstandigheden deed mijn hartje sneller kloppen van excitement and happiness!
Vooraleer ik het goede nieuws en de blijde boodschap wil verkondigen, wil ik eerst nog even in gaan op mijn dagdagelijkse vrouwen-bestaan. Ik leef dus ondertussen bijna 2 maanden voltijds als vrouw: ik eet, slaap, droom, shop en lach als iemand die ik altijd ben geweest. Natuurlijk voel ik me soms nog steeds bekeken, zeker op vergaderingen want voor de omstaanders blijft ik een transseksueel, een speciaal en wat apart figuur. Maar de geestelijk gesteldheid gaat er met rassenschreden op vooruit. M.a.w. ik voel me super! Ik draag oorbelletjes, laat mijn nageltjes doen en droeg zelfs rond de feestdagen wimperextensions (niet overdreven, hoor!). Mijn stem is wel wat stabieler maar toch heb ik de indruk dat ze nog steeds te laag is.
En de winterblues: die blijven lekker weg!!! Mirakel! Mirakel! Dit wil niet zeggen dat ik altijd als een euforische kip rondzweef. Prikkelbaarheid is sinds de inname van hormonen toch wel toegenomen: paniek om het kleinst euvel, soms echt freaky. Het overreageren op kleine probleempjes schept toch wel wat ontevredenheid. Als iets net loopt zoals ik dat wil, kan ik echt wel flippen: de controle-freak is nog versterkt door de hormonen. De balans blijft heel positief: ik voel me zo goed in mijn vel!
Het beste nieuws kwam van het vastgoedfront: YES! Eindelijk een koper voor onze bouwgrond die ut de hemel viel. Wat een opluchting en vooral bevrijding van die verdomde versmachtende hypotheek. Gezien de crisis en het ongunstig economisch klimaat kregen we er een bevredigend bedrag, maar ergens bleef het een teleurstelling dat we er niet meer uit gekregen hebben. Maar wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd. Dus zijn we op dat bod ingegaan. Joepie!
Maar er kwam nu wel geld vrij voor mijn volgende projectjes waar ik al zo lang van droomde: nl. mijn FFS (Facial Feminisation Surgery) en een borstvergroting. Uiteraard kon niet wachten om te boeken. Wel verlangde ik toch, om het aantal anesthesiemomenten te beperken, en dus aansluitend bij één van mijn FFS-operaties een borstvergroting te laten doen. Op 29 januari mag ik dus afzakken naar de plastische chirurg om alles te bespreken en om eventueel een cup-maatje te kiezen.
Voorlopig is de eerste datum voor mijn FFS op 11 maart gesteld: wat een verlossing!
Vandaag heb ik dan mijn zesde sessie baardlasering gehad. Vreselijk omdat ik 3 à 4 dagen in quarantaine moest om mijn baard te laten groeien. Vermits een vrouw met baard niet kan buitenkomen dus heb ik het hele weekend binnenskamers doorgebracht. Een gevangenis! Van het miezigere weer onttrokken, gebrek aan verse lucht. Mijn snor is trouwens flink gegroeid, de slapende haartjes blijken wakker te worden. Het is hen geraden om allemaal wakker te worden want die snorschaduw is toch meer afgrijzelijk en een bron van frustratie en ergernis. Tot over enkele weken gelden was ik trouwens van plan om vandaag met mijn baard toch als man over de straten te kuieren: maar dat ging echt niet meer.Psychologisch ben ik een drempel over die een eendagsterugkeer niet mogelijk maakt. Ik ben geen man en wil me dus zeker niet meer zo uiten zelfs al heb ik wat baardgroei. Overigens deed het veel zeer ondanks Emla en paracetamol, maar ik koester de hoop echt dat de vele pasgewekte slapende haartjes kapot zijn. Het is dus duimen. Uiteraard heb ik een nieuwe afspraak: baardlasering op maandag 4 maart, een weekje voor mijn FFS. Omdat de tijd drong, heb ik toch even een afspraakje voor mijn genitale lasering gemaakt: vrijdag 1 maart, om nadien zeswekelijks te gaan. Een borstvergroting is een mooie droom maar als er haar opstaat lijkt dit afgrijzelijk: dus een afspraak borstkas- en buiklasering op 4 maart. Zo worden het drukke lasertijden.
Ook Kerstmis en Oudjaar waren fantastisch. Ik had me nog snel twee outfits in Filippa K aangeschaft: een glitterjurk en eentje met een open rug, te dragen met een glitterlegging (tja, ik hou van glitter!), gecombineerd met de juiste hakjes. Oudjaar hebben we (ik en mijn allerliefste vrouw, aangevuld met mijn dierbare zus en een vriendin van haar) in Café dAnvers, aan het Antwerpse Falconplein, gevierd. Leuke techno: eindelijk moest ik niet op Nieuwjaar werken en kon me dus laten gaan. Toch zalig om in een mooi jurkje te kunnen rondhuppelen op een feestje of speciale gelegenheid. Ook dat vind ik aan het vrouwenzijn zo prettig. Minder waren natuurlijk de lange wachtrijen bij de vrouwentoiletten wat minder: een probleempje dat je als toch minder vaak tegenkomt. Maar ja, het hoorde er bij. Uitgelaten en onze oude knoken grondig uitgetest zijn we wel om 2:45 doorgegaan: voetjes begonnen de veel pijn te doen. Toen we iedereen gelukwensten en dus uitgebreid gezoend werd, dacht ik echt: oh, nee! Kussen!. Eerlijk gezegd ben ik nooit een liefhebster van smakkerds geweest maar als vrouw moet dit weldegelijk veel meer doen en dus ook mannen zoenen.
Mijn ballingsschap bij mijn zus zal nu ook tot een einde komen, nu ik met mij allerliefste een flatje zoeken.
Ondanks de stress van de betalingen van de operaties, het regelen van de verkoop van de grond, de snorschaduw, het geklungel om mijn oorbellen in mijn gaatjes te krijgen, de potentiële verkleuring van mijn gelnagels, het organiseren van een borstvergroting tijdens dezelfde anaesthesie van mijn tweede FFS, het in orde krijgen van mijn ziekteverzekering (jawel, nieuwe kink, om hopeloos van te worden, zucht!) zie ik het goed zitten.
De eerst volgende grote stap wordt 29 januari voor de bespreking van mijn borstvergroting. Hiervoor heb ik al uitgebreide research gedaan over type prothese, welke plaatsing, incisie, vorm, textuur. Tussendoor mijn eerste endocrinobezoek op 22 januari, gecombineerd door een zitting logopedie. Ondertussen loopt mijn naamswijziging en staat mijn agenda vol lasersessies.
Het belangrijkste: aftellen tot 11 maart voor mijn FFS! Nog 63 dagen....
Voorbeeldbrief aanvraag voornaamswijziging in België
Zondag 27 januari 2013: (nog 43 dagen tot 1ste FFS, 129 dagen tot 2de FFS)
Voorbeeldbrief voor een voornaamswijziging in België. Het origineel kan je op de website van de Genderstichting vinden. Het is echt belngrijk om alle papieren en documenten door te sturen. Je krijgt trouwens bericht van de dienst als alles ontvangen hebben.
Tussen haakjes: een kleine week geleden kreeg ik het bericht dat mijn verzoek op de bureau ligt van de minister van Justitie ter ondertekening.
Aan het FOD Justitie Dienst Voornaamswijziging Waterloolaan 115 1000 Brussel
'plaats', datum
Geachte,
Betreft: Verzoekschrift aan de Regering tot wijziging van mijn voornaam.
Ik, ondergetekende, naam, wonende te adres, geboren te plaats, op datum, burgerlijke stand gehuwd/ongehuwd, wens mijn huidige voornamen namen te wijzigen in naam/namen.
De redenen hiertoe zijn: genderdysforie/transseksualiteit.
Ik ben voor de problematiek van transseksualiteit in begeleiding en wens uiteindelijk een geslachtsaanpassende operatie te ondergaan. Een diagnosestelling is reeds gebeurd bij (Prof.) Dr. naam te plaats. Momenteel zit ik in de fase van de Real-life experience en volg ik een hormonale behandeling bij Dr. naam, endocrinoloog te plaats. In sociaal opzicht leef ik reeds als vrouw en ben ik ook reeds gekend onder mijn nieuwe voornaam "naam".
Gelieve in bijlage de volgende documenten te willen treffen -een afschrift van mijn geboorteakte -een bewijs van inschrijving in het bevolkingsregister van mijn gemeente -een bewijs van nationaliteit -een bewijs van goed zedelijk gedrag -een attest van diagnosestelling en hormonale behandeling, mij afgeleverd door mijn artsen -de verklaringen van mijn familieleden aangaande het gebruik van mijn verlangde voornaam. -een aantal bewijsstukken aangaande het feitelijk gebruik van mijn vrouwelijke voornaam.
Ik verklaar mij uitdrukkelijk akkoord het registratierecht van 49,00 euro verbonden aan dit verzoek, te willen betalen.
Hopende dat aan dit verzoek gunstig gevolg zal verleend worden, teken ik Met de meeste hoogachting,
Woensdag 30 januari 2013 (nog 40 dagen tot 1ste FFS, 126 dagen tot 2de FFS en borstvergroting)
Mentale knak
Donderdag 24 januari na een ontmoedigende telefoon knakte mijn-zelf. Totaal mentaal verweesd, maar vooral uitgeput door de anderhalf jaar durende strijd van overwinnen van obstakels, hebben me leeggezogen. Het vat is af! Geen energie meer.
De zware emotionele pieken van de noodzakelijke coming-out, de hele meticuleuze voorbereiding met de nodige opslorpende energie bij elke coming-out, het afgrijselijke gedoe rondom mijn ziekteverzekering, de tergende vertragingsmanoeuvers van mijn broodnodige voornaamswijziging, de permanente angst om niet passabel genoeg te zijn, het 'sympathiek' buitengegooid worden door mijn schoonouders, de pragnende onzekerheid van de stabiliteit van mijn nieuwe stem, de vreselijke wachttijden om bij de endocrinoloog te geraken, de drukkende stress om medicatie te kopen, de verlossende zoektocht naar een eigen stekje, de niet-vlottende verkoop van de bouwgrond en dus begeleidende financiering van mijn operaties, de vreselijke angst om een transfobische reactie, de afschrikwekkende vrees om als een freak te worden afgeschilderd en de lastige organisatie om een FFS en een borstvergroting tijdens eenzelfde anaesthesie te laten plaatsgrijpen vergden dus gigantsch veel mentale energie.
Werken ging niet meer, slapen werd een hel. Te veel aan mijn hoofd, het gebrek aan een eigen stekje, maar vooral het gemis van een rustpunt tussen de emotioneel geladen hindernissen, zorgden voor een totale mentale leegheid: de prille geboorte van een burn-out.
Depressief ben ik niet (ik eet en kleed me nog goed, was me nog elke dag, poets mijn tanden tweemaal daags). Hetzelfde gevoel dat anderhalf jaar geleden aanwezig was, blijft onbestaand: dit bleek om een depressief gemoedstoestand te gaan. Het gaat hem dus om pure leegheid, een platte band, geen lucht meer in mijn psychè. Opboksen tegen allerlei onheil en veranderingen wegen gewoon door. Ergens hoopte ik rust te vinden in de vakantie om de batterijtjes op te laden, maar dat is pas eind juni. Dus vandaar de crash op donderdag: het gevoel mentaal aan de grond te zitten.
Heb ik spijt? Nee, hoegenaamd niet! De transitie was de beste beslissing in mijn leven. Als vrouw ben ik gewoon gelukkiger, daarom ben ik ook niet depressief maar de moeite om dit walhalla te bereiken heeft dus zoveel energie gekost dat ik dus een weekje time-out nodig heb. Eigenlijk heb ik vreselijk veel spijty dat de stap nooit eerder en dus vroeger gezet werd. Zoveel tijdsverlies want als vrouw voel ik me gewoon veel beter.
Volgens de huisarts moet ik leuke dingen doen. Nou ja, het weer laat dit niet echt toe. Het enige wat we dat laatste maanden gezien hebben is regen, regen, neerslag, regen, . Straaltje zonnenschijn: een uitzondering. Sinds het bezit van mijn Mini in oktober vorig jaar, heb ik alleen van snertweer kunnen genieten.
Dus beperk ik me tot het lezen, zoals Knausgård s Liefde, een briljante en eerlijke analyse van zijn gezin, de moeilijkheden met zijn manisch-depressieve vrouw, maar het gaat vooral om de strijd zijn liefdevol gezin te behouden van de kleine, maar soms heel significante onhebbelijkheden van het leven en van elkaar. Het is een roman over leren samen-leven met een partner. Het is een aartsmoeilijk gevecht, dat uiteindelijk loont.
Het andere boek is Joseph Anton van Salman Rushdie, een memoire over zijn soms psychisch frustrerende omgaan met de fatwa, over hoe gedurende 10 jaren weggestoken op deze aardbol leefde. Zoals gewoonlijk briljant geschreven. De auteur van Shalimar The Clown en The Satanic Verses blijft voor me de topper in de Engelstalige literatuur.
Uiteraard is er plaats voor ontspannende lectuur zoals Flair, Feeling, Elle, Vogue en Cosmopolitan.
Daarnaast kan ik experimenteren met kokerellen: zo was mijn poging om een eigen 'stir' klaar te maken redelijk gelukt. Geheel eigenzinnig samengesteld! De zurkelsoep daarentegen was een ramp: smaakte niet naar zurkel (of ook zuring genoemd).
Dus de batterijtjes worden opgeladen, een complete burn-out vermeden: hopelijk kan ik volgende week weer aan het werk met een iets frissere mentale toestand, op weg naar de laatste hindernissen: de afhandeling van de verkoop van onze grond, mijn operaties, het officialiseren van mijn nieuwe voornaam.
Zaterdag 2 februari 2013 (nog 37 dagen tot 1ste FFS, 123 dagen tot 2de FFS)
Ik heb hier een lijstje met website waar je iets of wat modieuze vrouwenschoenen kan komen. De meeste websites of zelfs winkels verkopen oma-achtige schoenen, lelijk dus en totaal onstijlvol. De webwinkels zijn internationaal, in België vind ik alleen oude wijven schoenen.
Australië: www.shoesofprey.com Geweldige webwinkel waarbij je je eigen supermodieuze schoenen kan designen. Iets in een winkel gezien maar een te kleine maat of te duur. Op Shoe of Prey design je deze schoen opnieuw in je eigen maat. Dus mooi schoen in de Zara gezien: maak hem na op deze site. Ondanks Australië moet je geen transportkosten betalen. Gun ze wel 4 weken om je schoen te maken (slikken, plakken, lijmen en kleuren)
USA: www.barefoottess.com Mijn tweede favoriet. Heel modieuze cat-walk modellen. Douanekosten kunnen we eens tegenslaan!
Ierland: www.cinderellashoes.ie Voorlopig heb ik hier mijn meeste schoenen gekocht, voor dat ik bovenstaande webwinkels kende. Degelijke schoenen, niet altijd even modieus, dikwijls te oma-achtig
UK: www.katielongshoes.co.uk Soms niet slecht maar meestal toch ontgoochelend. Ik heb er mijn mooie feestelijke zwarte ballerina's gevonden. Het zijn mijn enige schoenen die ik er kocht.
Verder zijn er dus vele andere sites, maar meestal ben ik dusdanig ontgoocheld als ik iets probeer te zoeken naar mijn smaak.Ze bieden bijna altijd vooroorlogse schoenen. Frisse, jonge en modieuze exemplaren zijn moeilijk te vinden die je b.v. in Elle of Cosmopolitan kan vinden. Een nieuwe modetrend in schoenenland: wie een grote maat heeft kan het vergeten bij 95 % van de webwinkels.
Tags:grote vrouwenschoenen, genderdysforie, webwinkels, large size female shoes
07-02-2013
Nieuwe stapjes
Donderdag 7 februari 2013 (nog 32 dagen tot 1ste FFS, nog 118 dagen tot 2de FFS en borstvergroting)
Nieuwe stapjes
Ondanks de mental breakdown zijn er nieuwe stapjes gezet in het transitieproces. Maar het ging dus absoluut niet van een leien dakje!
Verkoop: Met de nodige pech en dan weer meeval heeft de koper dan toch de koopovereenkomst ondertekend op vrijdag 18 januari. Oef! Want de aanstormende kink in de kabel kelderde ei zo na mijn FFS-plannen (Facial Feminisation Surgery).
Het geld hebben we nog niet (stress, stress, stress!) maar de notaris doet er alles aan om de koopakte met de nodige documenten te voorzien (heeft hij eigenlijk al) alsook onze bank op de hoogte te stellen. Het einde van de tunnel lijkt op dat vlak in zicht te verschijnen zodat we (inderdaad met mijn allerliefste!) eindelijk sinds mijn vertrek uit Birmingham een eigen woonst kunnen zoeken.
Wel moeilijk bleek de melding aan het immobiliënkantoor en de notaris dat ik sinds 19 november voltijds als vrouw leefde. Deze pijnlijk confrontatie zou ik toch zo graag voor eeuwig achter me willen laten! Het is stresserend en frustrerend om mezelf altijd te moeten verantwoorden.
Endocrinologie: Op 22 januari mocht ik dan bij de endocrinoloog te Gent mijn allereerste bezoekje aan het daglicht stellen. Bang afwachten hoe hij reageren zou want de laatste contacten (i.v.m. de naamswijziging) waren niet bijster hartelijk. Kwam er nog eens bij dat mijn ziekteverzekering nog steeds niet in orde was, zucht! Inderdaad, het administratief spelletje drijft me tot waanzin. Wie nog durft te beweren dat we een geniaal sociaal en gezondheidssyteem in België hebben, zal bij zijn/haar beste dag niet zijn. Ik betaal al 2 jaren belastingen, ik draag al 2 jaren sociale lasten af van mijn loon en last but not least, ik betaal al 2 jaren heel correct lidgeld aan mijn ziekenfonds. Toch ben ik niet verzekerd! Heel die affaire brengt me stress en frustraties met zich mede. Waar is de rechtvaardigheid?
De ontmoeting met de professor was zelfs bijzonder aangenaam. We hadden het over mijn afwijkende hormonenkuur. De afspraak was dan dat ik mijn ethinyloestradiol zal vervangen door oestradiol valeraat (Progynova 2mg BD). Mijn bloedtesten waren volledig normaal aangaande mijn electrolyten en nierfunctie (altijd oppassen bij hoge dosissen spironolactone), de lever vertoonde geen afwijkingen (kan gebeuren bij een hoge dosis oestrogenen). Pre-operatief nog enkele testjes voor mijn FFS laten doen en waren gelukkig normaal. Hormonengewijs lag alles in de verwachting, behalve mijn TSH (randje hoog normaal) en een verhoogd GH (groeihormoon) wat potentieel op een goedaardige hersentumor kan wijzen dat acromegalie (groei van de ledematen, neus en schedel: niet echt wat je als vrouw wilt) veroorzaakt. Dus was het even afwachten op de IGF-1-titer (Insulin Growth Factor-1, maar gelukkig bleek deze normaal te zijn. Wat een opluchting!
Logopedie: Diezelfde dag moest ik nog even langs de logopediste voor enkele testjes. Mijn stem verbetert, wordt stabieler maar bij droge lucht kan mijn stem nogal schor klinken. Ook vreemde talen zijn moeilijk met mijn nieuwe vrouwenstem. De analyse dan: klinkers op 205 Hz (echt megahoog: had ik niet verwacht! Een vrouwenstem hangt rond de 220 Hz), voorlezen op 195-200Hz (echt fantastisch: deze resultaten haalde ik tevoren nooit en dit zonder inspanning), gewoon praten op 170 - 175 Hz: dit is 15 Hz beter dan bij de laatste keer. Ik had het zelf nog niet door dat mijn stem spontaan de hoogte in was gegaan. Maar hoogte zegt niet alles uiteraard: je kan een debiel hoog stemmetje hebben. Nog belangrijker dan hoogte is de vraag of de stem natuurlijk over komt? Aan telefoon spreken ze me aan met mevrouw, dus dan moet het wel overtuigend genoeg zijn. Volgens de logopediste klonk mijn stem heel goed. Dus een tevreden vrouw keerde van het UZ terug.
Tussendoor: Tussendoor mijn gelnageltjes laten onderhouden, en me storten op mijn werk. Het stapeltje werk en projectjes voor mijn operatieve ingreep groeien eerder aan dan dat ze verkleinen. By the way, mijn tweede datum voor gelaatschirurgie ligt vast: op woensdag 5 juni, gecombineerd dus met mijn borstaugmentatie. Wat kan ik tevreden terug blikken! De voorschotjes van 1000 euro voor elke operatie zijn netjes betaald (met hulp, waarvoor heel veel dank) en deze data kunnen me dus niet meer afgepakt worden.
Borstvergroting: Dinsdag jl. op 29 januari had ik mijn volgende afspraakje met de plastisch chirurg voor mijn borstvergroting die ik zo gaarne wil combineren met mijn tweede FFS om op die manier slechts één anaesthesie te hoeven ondergaan. Ik had al wel wat research gedaan en wist op voorhand wat mijn wensen waren: een anatomische prothese (druppelvorm), ruw oppervlak, incisie in de borstplooi, een volume dat tot een C-cup zou leiden en uiteraard een high profile prothese. Maar verlangens moesten natuurlijk de realiteitstoets doorstaan bij mijn visite bij de plastische chirurg, wat dan ook gebeurde. Dus op 5 juni zal ik 515 cc in elke borst krijgen. Typische transproblemen zoals te lateraal (zijdelings) staande tepels heb ik blijkbaar wat minder. Wel heb ik een tepel die iets lager staat omwille van een lichte scoliose maar hij vond het niet nodig om dit te gaan corrigeren. De prijs viel bovendien ook nog mee, dus heb ik de operatie maar geboekt. Het is echter nog lang wachten: exact 120 dagen!
Angst: Het timmer- en snijwerk boezemt me wel angst in. Zal ik niet teveel pijn hebben? Zal ik kunnen slapen? Wat met het eten? Hoe zal het herstel verlopen? Wat met mijn tissue-expander? Zal ik hiervan niet te veel last hebben? Hoe zal ik met deze expander overkomen met pruik op?
Medicatie: Er is weinig wetenschappelijk bewijs over het stoppen van oestrogenen voor een operatie. Iedereen gebruikt verschillende richtlijnen. Men is het erover eens dat oestrogenen een verhoogd risico op thrombose veroorzaken, zeker wanneer je na een ingreep lange tijd bedlegerig bent (bv. na een SRS (Sex Reassignment Surgery). Maar met een FFS blijf je slechts 24 uurtjes in een bed liggen, nadien wandel je als het ware normaal rond. Uiteindelijk heb ik een Britse survey gevonden die stelde dat men 3 weken voor een operatieve ingreep de oestrogenen stopt. Het is ook deze richtlijn die ik volgen zal. Maar ze gaan wel over normale dosissen oestrogenen, terwijl ik een hoge dosis neem. Het blijft dus een moeilijke oefening. Volgens de chirurg hoef ik niet te stoppen.
Wanneer terug starten met oestrogenen? Ook hier geen echte wetenschappelijke richtlijnen. Iedereen doet maar wat. Mijn plan is om een week na mijn FFS terug oestros te nemen op voorwaarde dat ik genoeg mobiel ben.
Wat met anti-androgenen? In principe mag die gewoon verder nemen buiten de uurtjes dat e nuchter moet zijn voor je operatie. Omdat spironolactone heftige medicatie is dat inwerkt op je electrolyten, zal ik deze laagzaam naar een lagere dosis pre-operatief brengen om geen risicos te nemen.
En de aspirine: stoppen 3 weken voor de ingreep. Aspirine verdunt het bloed en kan dus potentieel bloedingsgevaar betekenen.
Lasering: Maandag 4 februari had ik mijn allereerste sessie BB-lasering (Buik-Borstkas). Niet dat ik daar heel veel beharing heb maar wat er groeit stoort me gigantisch. Zeker voor mijn borstvergroting zou ik zo weinig mogelijk haartjes willen. Omdat idealiter om de 10 weken voor deze regio het meest effectieve resultaat geeft, zal ik dus maximaal 3 keren voor mijn borstoperatie mijn haartjes aldaar kunnen laten epileren. Een beetje laat misschien maar de financiën lieten niet toe om vroeger te beginnen. Nu deed de lasering van mijn BB-zone veel minder pijn dab mijn baardgebied. Ook dat is toch meegenomen. Begin maart is mijn geslachtszone aan de beurt, de eerste keer, en lijkt me vreselijk. Deze sessies zouden om de 6 weken moeten plaatsvinden. Hopelijk ben ik dan gereed tegen volgend jaar voor mijn geslachtsoperatie.
Verder had ik nog geen nieuws over mijn voornaamswijziging maar het lag op 20 februari op de bureau van de minister van Justitie. Nu doet dat mens alles behalve haar job dus ik vrees dat een paar noodzakelijke handtekeningen lang op zich zouden kunnen wachten. In alle geval zal ik een maandje geduld oefenen om dat waarschijnlijk weer in mijn boze pen te kruipen.
Dus al bij al loopt alles voorspoedig. Wel zou de koopakte nu eindelijk eens verleden moeten worden, zodat ik mijn operaties kan betalen en dat we eindelijk samen kunnen wonen in onze stek. Het worden dus nog stressy weken.
