|
Maandag 1 oktober 2012
Samenvatting van het overzicht van de stappen in de stand van zaken:
Ordening in de chaos van mijn blog: overzichtje
Prelude: wat vooraf ging!
Ongeveer een jaartje geleden openbaarde ik met een kersverse dagboek (waarvan deze blog een doorslagje is) het belangrijkste existentieel scharniermoment van mijn pseudolastig leven. Zwaar mentaal aangeslagen werd mijn erkenning van mijn aandoening genderdysforie de handdoek in de ring. De capitulatie na jaren strijd tegen wat in mezelf leefde, moest salvatie brengen. Daarom de zwaarwichtige beslissing dat alles voorgoed op stelten zou zetten: ik voel me een meisje en wilde zo voor eeuwig verder leven, maar heb een mannenlichaam!
Reeds vanaf mijn fleurige kleutertijd speelde ik meer als meisje dan als jongen: poppen, winkeltje, huismoedertje. Naarmate mijn leeftijd om de 365 dagen met één eenheid de hoogte in ging, werd conformisme een eigenschap die ik me met glans toe eigende: mezelf inpassen in een voor mij vreemd aanvoelende wereld van jongens, ontstonden toch episodes van plezier: voetballen, met plastic soldaatjes spelen, etc. dus typisch een jongen als baken voor mezelf.
Was het dat? Achter de mooie façade kleedde ik me nog steeds regelmatig stiekem om, was tandenknarsend jaloers op meisjes en vond mezelf vooral vies en pervers.
Het crossdressingsgebeuren vond tijdens mij studentenjaren iets frequenter plaats: alleen op mijn kamer, geen supervisie van ouders of brusjes. Het cyclisch wederkeren van de drang naar zuivering en purificatie van mijn perverse en ellendige geest, deden me mijn gekochte kledij ergens in een vuilnisbakje in de stad verdwijnen. Maar mijn gezuiverd brein protesteerde dan na enkele weken en het hele spelletje herbegon tot de volgende purificatie.
Eindelijk mijn diploma behaald na veel bloed, zweet en tranen; succesvolle bijkomende opleidingen tot in de UK toe; het leven lachte me toe. Ik zag het helemaal zitten na jaren zwarte sneeuw! Zeker na mijn ontmoeting met de liefste vrouw, nu meer dan 11 jaren geleden. Getrouwd, samen bouwgrond gekocht, blablabla
. Maw het perfecte burgerleventje met een mooie conformerende façade.
Transseksualiteit was in de jaren negentig iets voor monstertjes en mentaal geschifte lieden: zo was ik zeker niet! Dana Internationals overwinning veroorzaakte een zware deuk in het opgevoerde beeld van de standaard transseksueel: plots kon het ook anders!
Alles op sluimerstand begonnen de gedachten in mijn hoofd te zweven over een andere verklaring voor mijn vieze en perverse neigingen? Het hele gamma kwam voorbij: travestiet, shemale, seksmaniak, fetisjist, parafilie, SM. Maar ik paste nergens, overal voelde ik me een paria: voorgaande zaken spraken me niet aan: het draaide hoegenaamd niet om seks maar er was een gevoel. Was ik dan toch zot?
Wel
de allerlaatste optie, transseksualiteit, shockeerde me te veel, maar met hangende pootjes begon ik mijn research: de doos van Pandora. Ondanks mijn grote ontevredenheid met deze diagnose, klopte het plaatje wonder wel. Dus ik was een transseksueel of maw ik ben een meisje in een jongenslichaam, een vrouw in een mannenlijf. Harde confrontatie maar de oorzaak was tenminste gevonden.
Een demie-prelude: wat ook vooraf ging maar niet zo lang geleden!
Un piccolo problema: trouwen met een fantastische en heel liefdevolle vrouw en een ambitieuze job. Dus wat nu? Weten wat er scheelt, leidde niet direct tot een oplossing. De obstakels waren reusachtig. Dus in de kast er mee en blijven verder kabbelen: het leven lachte me toe, niet waar?
Tot vorige jaar in maart toen ik 10 dagen een mini Real Life Experience (RLE) ondernam: psychisch bevrijd maar ook uitgeput, erkende ik wat onmogelijk geacht werd. De transitie beginnen. Een gewichtje veel van me af: de capitulatie was bevrijdend. Hopla!
Meer info zoeken bleek soms een helse opdracht te zijn: linken met de prono-industrie zijn legio terwijl mijn genderdsyforie niet met seks te maken heeft. Het zegt natuurlijk genoeg over hoe buitenwereld naar ons kijkt.
Verder startte ik deze schrijfselen op, had een verlichtend gesprek met een lief persoon van de Genderstichting in december 2011 (kan ik iedereen aanraden wie twijfelt of de stap naar het Genderteam niet zetten wil).
Na een lange wachttijd van 3,5 maanden mocht ik dan ten tonele verschijnen bij de psychiater van de het genderteam. Tot dan zat ik tandenknarsend te twijfelen.
Main course!
Iets anders nu! Chaos lijkt te overheersen op mijn blog, een warrig geheel van losse indrukken, opwellende angsten en pijnen. Het gevoel van weinig bereikt te hebben, overheerste mijn diepste gevoel. Maar is dit wel zo? Daarom alles op een rijtje om het perspectief wat te objectiveren:
Genderteam te UZ Gent:
Tot op heden heb ik vier visites achter de rug bij de genderpsychiater (uitgesmeerd van februari tot september 2012). Een homerische kwestie was als man of als Laura gaan, maar ik was er snel uit: het werd Laura. De laatste keer kwam mijn vrouw mee, zonder veel resultaat.
Wachttijden zijn ook niet altijd aangenaam: minstens 3 à 4 maanden voor een intake-gesprek. Dit kan knagen maar wachten en goed beloond worden door een dienst met internationale kennis en faam, lijkt me toch ontzettend veel beter dan snel aankloppen bij een wannabe therapeut.
Persoonlijk heb ik al veel aan deze visites gehad. De psychiater was/is een kalme man, prettig om mee te praten, open voor je gevoelens en twijfels. Zulke positieve ervaring had ik nu niet echt verwacht.
Diagnostiek is natuurlijk een robbertje paniek spelen. Na de ijverige en vlijtige verwerking van de zowat alle wetenschappelijke literatuur over genderdysforie, stond mijn diagnose vast: GID. Mogelijke andere opties zoals PTSD, bipolaire stoornissen en schizofrenie kon ik met grote zekerheid uitsluiten. Dan bleef dat ongerust gevoel want zolang een genderpsychiater jouw diagnose niet bevestigt, kan je alles hebben. En dan heb je soms het geluk aan je zijde: de zielenknijper was er bij mij snel uit: jij hebt GID. Opnieuw een luide oef en bevrijdende opluchting: de oorzaak is gevonden!
De transitie kan beginnen (februari 2012)!
Uit de kast of coming-out:
Altijd leuk om te weten wat er exact met je scheelt. Maar het vervolg is een emotioneel hindernissen parcours waarvoor veel moed nodig is. Hoe zeg je tegen iemand: ik ben eigenlijk een vrouw, zonder te bruskeren?
Mijn allerliefste vrouw had de twijfelachjtige eer om het als eerste te weten. Midden februari 2012 werd ze ingelicht: onhandig en met de staart tussen de benen. De reactie kon zich al raden: we zijn al immers 11 jaar samen. Eerst ging ze me verlaten, later draaide ze wat bij maar het hele proces is voor haar zo moeilijk , dat het me met gigantische schuldgevoelens opscheept.
Later volgde een goede vriend (mei), die heel positief reageerde. Mijn broer, schoonzus en zus waren in juli 2012 aan de beurt, mijn moeder en stiefvader in augustus. Iedereen steunt me behalve mijn lieve vrouw.
Ik kan je verzekeren dat ik met trillende stem en een drukkende lege blaas al stotterend de woordjes genderdysforie en transseksualilteit uitsprak. Maar er viel wel een zware ballast weg na de coming-out, wat een gigantische bevrijding en opluchting is. Achteraf gezien ging het heel vlot en zonder zware emotionele problemen. Alleen diegene waarvan ik zoveel hou, kan het heel moeilijk verwerken tot mijn scha en schande want het is en blijft mijn eigen dikke schuld en egoïsme.
Misschien is een slak sneller maar mijn langzame uit-de-kast-treding is één van mijn betere keuzes geweest.
Een tip: voor iedereen had ik mapjes klaar met mijn eigen verhaal, brochures en teksten over transseksualiteit want na de bekendmaking hebben de personen natuurlijk veel info nodig en wanneer je wilt voorkomen dat ze idiote website zullen terechtkomen , is het dus beter hen correct te informeren.
Natuurlijk ben ik er nog niet: de moeilijke klip van mijn werk zal een hels karwei blijven. Als alles mee zit zal ik ook hier eind oktober uit de kast komen (hangt af van financiën en planning FFS).
Hormonen:
Vanaf 2 augustus zit ik opnieuw aan het spul, na het invriezen van sperma. In den beginne rezen wat twijfels maar ondertussen voel me kiplekker en ben ontzettend blij dat ik ze neem. Begin september bekropen met de emoties maar ondertussen is het op dat vlak wat stabieler.
Geen echte bijwerkingen en mijn tepels zijn gevoelig, mijn huid droger. Verder geen bijzonderheden.
Ethinyloestradiol 50 microgram, tweemaals daags
Spironolactone 100 mg, tweemaal daags
Aspirine 100mg, eenmaal om de twee dagen
Baard-laser-epilatie:
Sinds mei 2012 ben ik aan deze pijnlijke taak begonnen maar een noodzakelijk kwaad: het geklungel met grote hoeveelheden foundation, dat overal aan blijft hangen (kledij, jasjes, topjes, vingers en via deze vingers op mijn rokken en broeken) moest definitief ten einde worden gesteld. Zelfs met een dikke laag plamuursel zag je nog steeds mijn vreselijke baardschaduw.
Al vier zittingen (gemiddeld duren ze 30 à 45 minuten) achter de rug sinds mei 2012: niet alles is helaas weg, maar het resultaat is wel bevredigend, natuurlijk blijken de snorharen het hardnekkigst om te verwijderen (jammer).
Bij mij is het echt wel een heel pijnlijke affaire: je krijgt het gevoel dat ze constant elastiekjes op je afvuren. Bovenlip en kaaklijn zijn supergevoelig. Ik gebruik wel Emla zalf en paracetamol met codeïne als pijnstiller maar de gedachte van een nieuwe sessie doet mij lichtjes hyperventileren.
Dus als gelukkige mag ik op 31 oktober mijn vijfde zitting afwerken. Ik hoop op totaal 7 sessies: nadien volgt electrolyse voor mijn blonde haartjes.
Logopedie:
Van je bromstem geraakt niet spontaan vanaf: hormonen doen niets dus is hier hulp van buitenaf nodig. Via logopedie krijg je stemtraining die je klanken vrouwelijker moeten doen laten klinken.
Sinds 3 augustus pendel ik bijna wekelijks naar de logopediste van het Genderteam , wat buiten verwachting goed loopt. Mijn natuurlijk stembereik is 130 Hz. Die van een man ligt tussen 80 en 120 Hz (van nature heb ik dus een iets hogere stem) en die van een vrouw bedraagt die hoger dan 220 Hz. Het doel is rond de 150 à 160 Hz te zitten maar ik probeer 170 à 180 Hz te geraken. Al bij al maakt ik goede vorderingen: je moet wel dagelijks oefenen (het begint met klinkers, dagen, en maanden op te zeggen, nadien lezen, eindigend met spreken). Hoogte halen is thans geen probleem maar het klinkt allemaal wat monotoon. Dus variatie moet verbeteren met oefening.
Vorige week werd ik losgelaten, mijn stem is klaar voor dagdagelijks gebruik. Nu nog 3-wekelijkse visites maar het grote logopedische werk is achter de rug: hoera!!!
Facial Feminisation Surgery (FFS):
Op 7 augustus was ik langs geweest bij dr Bart van de Ven te Gent: bestekje is pittig maar ik ben er supertevreden over: mijn ultieme droom om volgende jaar eind januari een FFS te kunnen ondergaan, krijgt stilletjes aan vorm. Vanaf kan mijn leven terug vooruitgaan!
Il futuro!
Ondanks de vele stappen, zijn er nog enkele cruciale te nemen. Hierbij is vooral de coming-out op mijn werk de ontbrekende sleutel: overleef ik dit, dan houdt niemand of niets mijn transitie tegen.
Verder te zetten: baardlasering, logopedie en hormonen
Nog te doen: verhuizen, coming-out op werk, start RLE, Facial Feminisation Surgery en Sexual Reassignment Surgery,
Samenvattend:
Mini RLE: maart 2011 gedurende 10 dagen
Blog: sinds sept 2011
Afspraak Genderstichting: december 2011
Afspraken Genderteam Gent:
Psychiater dr H.: 4 visites sinds februari 2012, laatste keer met mijn vrouw, volgende
afspraak op 23 november 2012
Afspraak Prof Monstrey : 19 oktober 2012 ter bespreking SRS (hij is chirurgijn)
Afspraak Prof Tsjoen: Endocrinoloog, wil maar niet lukken en heel pissed, afspraak 22 januari
2013
Baard-laser-epilatie: 4 zittingen sinds mei 2012: resultaat is bevredigend, volgende sessie op
31 oktober 2012
Logopedie: augustus- september: stem is klaar voor dagdagelijks gebruik
Coming-out: vanaf februari 2012: naaste familie en vrienden ingelicht, behalve
schoonouders; werk volgt later dit jaar
Hormonen: sinds 2 augustus 2012: droge huid en lichte borstgroei
Sperma-invriezing: volbracht in juli 2012
Afspraak FFS: 7 augustus bij dr Bart van de Ven: informatieve visite, pittig bestekje
mede gekregen
Prioriteiten voor de komende maanden:
1. Werk inlichten (de mapjes worden in gereedheid gebracht)
2. RLE starten, liefst zo snel mogelijk, huidige situatie (moeilijk uit te leggen) laat het nog niet toe
3. FFS regelen
01-10-2012 om 00:00
geschreven door Laura 
|
. Gelukkig dat ik de emancipatie-ambtenaar mijn document heb laten nalezen. Deze persoon is trouwens tot nu toe zo fantastisch geweest om me te helpen. 
