Een cruise langs de fjorden van Noorwegen tot Spitsbergen. Wie wil meegenieten van 't lief en leed (ja, reizen is ook altijd een beetje lijden...) klikt op de hoofdstukken in de linkerkolom. Veel plezier!
Eén van de vele schermen aan boord. Onderweg van Noordkaap naar Spitsbergen.
Gisterenavond hebben we t een beetje gezellig laat gemaakt met onze Hollandse kennissen. Tja, t blijft altijd maar licht dus je verliest alle besef van tijd. Nu zijn we doodmoe. Het is een "dag op zee" maar dat betekent helemaal niet dat het een rustdag is. In tegendeel. Het alarm op mijn gsm heeft vandaag tot vier maal toe moeten verwittigen voor een belangrijke afspraak. Op reis heb ik normaal zelfs niet eens een gsm op zak...
Iets wat voor yoga-les moest doorgaan. Wegens groot succes gevolgd door 8 mensen. Op een totaal van 2500 passagiers.... Volgens mij is yoga toch een meditatieve bezigheid?... Vanwaar dan weer die keiharde new-age-muziek en het dansfilmpje op 't scherm?...
Geef deze les op een iets intiemer plekje zonder keihard lawaai en er zouden veel meer mensen opdagen. Maar maak dat eens wijs aan een Italiaan...
We moesten vroeg uit bed wilden we de passage langs Bereneiland zien. Hoewel t hier allemaal aan boord te doen was werd dat toch weer een avontuur op zich
Jammergenoeg hadden ze het uur op ons dagelijks informatieblad dan ook nog verkeerd gedrukt. Stonden we nog een uur te vroeg aan de koude reling te turen ook! Hadden we ons dus weer voor niets gek gehaast met ons ontbijt. Ik was dan aan een officier gaan vragen of we het eiland langs stuurboord of bakboord gingen passeren. In t eerste geval kon ik lekker van op mijn eigen terrasje kijken en moest ik niet boven op dek gaan staan uitwaaien om het te kunnen fotograferen. En ja, we hadden geluk! Dus wij lekker terug naar huis en maar wachten Plots horen we een lage sonore Toet en roepen ze via de intercom dat Bereneiland in zicht is. En waar ligt het? Aan bakboord! Dat werd dus rennen en zoals gewoonlijk naar de verkeerde kant.
In onze haast kwamen we aan de verkeerde lifthall waar de liften maar tot op de 9de verdieping gaan, vervolgens belandden we op een verdieping waar we geen deur naar 't dek vonden. Wéér terug een trap afgecrosst om uiteindelijk helemaal tot achteraan de boot te moeten lopen om een deur naar buiten te vinden. En wat zagen we dan? Een bar en dor eiland met enkele gletsjers dat enkel gebruikt wordt voor wetenschappelijke onderzoeken. Echt veel was er dus niet aan te zien. Maar het had ons wel een goede fitness opgeleverd. Veel trappen, lange gangen, en dat allemaal al rennend. Dat kan niet slecht zijn voor de cholesterol. Het was ronduit ijzig aan dek. Je waaide weg en je neus vroor ter plekke af. Langer dan 10 minuten was t niet vol te houden.
Zonder sjaal, zonder muts, zonder handschoenen... Alleen met een knalrode neus. Dat zijn de échten.
Toen ik even later nog vanop de zwembadverdieping een foto wou nemen en een paar seconden een raampje op een spleetje zette, om niet door de getinte ramen te moeten fotograferen, stond de boot bijna op stelten! De Italiaanse senioren gilden als mezzo-sopraantjes dat ze tijdens die 5 seconden een verkoudheid zouden kunnen oplopen. Tja, dan moet je echt wel een cruise doen die bijna tot aan de noordpool gaat Zo zitten er ook steeds mensen in t restaurant die persé de middernachtzon willen zien maar als ze dan heel even schijnt 't tijdens 't diner moet de maître dhotel wel onmiddellijk de gordijnen dicht doen want anders schijnt de zon in hun ogen . Gaat met zon soldaten naar den oorlog
En dat was dan Bereneiland. Veel land weinig beer.
Voor al dat verloren geloop aan boord hebben we zelfs al enkele dagen geleden een nieuwe manier van poseren uitgevonden. Japans poseren is momenteel even out. Nu poseer ik als De Schreeuw van Munch. Ik vind dat dit in Noorwegen, en zeker op zon stress-cruise, beter gepast is. Op het schilderij van Munch staat een gezicht met de mond wijd, het slaakt een wanhoopskreet. Het figuurtje drukt zijn wangen samen met zijn handen en zo wordt zijn mond een langerekte O. Dus zo poseer ik nu, en ik moet zeggen ik heb al een leuke verzameling Munch-jes. Zeker op dagen als vandaag groeit die flink aan.
Eentje uit de collectie "Munch"-skes.
Na het ontbijt hadden we recht op onze gratis gezichtsbehandeling in de Samsara Wellness. Best leuk, ware het niet dat die mensen je uiterlijk nogal erg afkraken om achteraf toch maar zoveel mogelijk produkten te kunnen verkopen. t Is hun deze keer nog gelukt ook want inderdaad, ik hèb gigantische wallen onder mijn ogen, mijn huidís veel te droog en de aders op mijn wangen beginnen te springen. (Hoe zou dat hier nu toch wel komen? In deze aangename droge gierende poollucht?...) Dus ja, ik ben met open ogen - en de zakken eronder - in de commerciële val gelopen en ben met enkele wondermiddellen buitengekomen. Ik heb me dus deze keer letterlijk én figuurlijk dingen laten aansmeren. Maar vanaf nu blijf ik daar ver uit de buurt want de kapper heeft ook al opmerkingen gemaakt over mijn haardracht en van mijn loswapperende pels blijven ze af. Zeker weten. Toen ik Paul de mannenafdeling zag verlaten kwam hij ook enigszins beschaamd met een zakske vol duur spul aangestapt Zelfs de stoersten gaan hier dus voor de bijl.
Deel 2 : Cowboys op de Noordpool.
Dan was het tijd voor de lunch, maar ook dat moest snel gaan want, aangezien we sinds gisterenavond weten dat de regering toestemming heeft gegeven om in Spitsbergen aan land te gaan, werden we verplicht om te gaan aanschuiven voor ticketjes om op de tenders mee te kunnen Een rij wachtenden van de boeg tot de achtersteven (300 meter ) Wat wilt ge?! 2500 mensen die speciaal deze cruise geboekt hebben om eens tot in Spitsbergen te geraken willen dan ook écht wel allemaal aan land gaan. De kaartjes werden uitgereikt in het theater...
En maar aanschuiven, langs psychedelische gangen... (In welk jaar leven wij hier eigenlijk?... 1968?... Een teletijdschip?...)
... door onwereldse casino's...
... via de "luisterrijke" lobby waar ge omhoog "gebeamd" wordt... (Soms voel ik mij hier alsof ik in een goedkope SF-film terecht gekomen ben. Allez, "goedkoop"...)
... om uiteindelijk vooraan in 't theater de tickets te kunnen afhalen...
... en dat allemaal terwijl er buiten zoveel moois te bewonderen valt. Zoals hier een vlucht pinguïns...
Wat een organisatie toch weer, en dat allemaal op een "vrije dag op zee"...
Na lang aanschuiven waren de ticketjes voor de excursie van morgenvroeg in ons bezit en konden we weer twee uurtjes onze zin doen - in mijn geval flink aangepelst zitten schrijven op mijn beschut terrasje en ondertussen de voorbijglijdende sneeuwbergen van het eiland Spitsbergen bewonderen. Ik begon zo stilaan mijn doel te bereiken... Ik kreeg het warm en koud tegelijk van emotie... Eindelijk sneeuwbergen... Die enorme verlatenheid... Die stilte... Dat eindeloze zicht op die mensvijandige omgeving...
Nog voor ik tegoei in vervoering kon geraken en mijn indrukken lyrisch kon beginnen neerpennen was 't alweer gedaan met de fun. Ja, deze reis zal er echt geen gedichtje uitgeperst worden, zelfs mijn berenverhalen vorderen niet eens. We moesten om vier uur alweer paraat staan om naar 't theater te vertrekken voor de voorlichtingsles over ons bezoek van morgen.
We werden - met recht en reden - flink de les gelezen hoe ons daar te gedragen. Vanzelfsprekend mocht er niets op de grond gegooid worden of gerookt worden. We moesten hoofddeksels dragen om ons te beschermen tegen aanvallende vogels. Als de man met het geweer die meegaat het sein geeft dat hij een ijsbeer ziet moeten we zo snel mogelijk terug naar de boot lopen. En mensen die minder mobiel zijn worden met aandrang verzocht aan deze ene trip niet deel te nemen want morgen zal aan land gegaan moeten worden via een drijvende pier die het personeel van de boot zelf ineen zal steken. Het wordt een smal en wiebelend geval en is dus zeer gevaarlijk voor mensen met looprekjes en rolstoelen. Die mensen kunnen even goed het panorama bewonderen vanop het cruiseschip dat midden in de fjord zal liggen.We mogen ook maar 10 minuten aan land want dan zullen we t al koud genoeg hebben, en we mogen de toendra niet betreden om ook de kleinste vormen van leven niet te verstoren, we mogen enkel even over het keienstrand stappen.
Allemaal vrij normale richtregels vind ik, uiteindelijk is t geen wandelingetje over de Scheldekaaien dat we gaan maken.
Ze probeerden ons natuurlijk ook weer een boel leugens wijs te maken als zouden wij t enige cruiseschip zijn dat de toestemming krijgt aan land te gaan dit jaar. We zullen morgen wel weer zien hoeveel schepen er liggen
De les over de "do and don't-s" in Spitsbergen, in het theater.
Zo vroeg mogelijk in Samsara gaan dineren om snel in ons nestje te liggen want - zoals haast elke dag moeten we alweer vroeg uit de veren - wij hebben een ticketje gekregen voor de tender van 8 uur. Maar er zijn grotere pechvogels, want de eerste bootjes beginnen al om 7 uur te varen. Dus in zekere zin hebben we nog geluk. Nu de gordijntjes goed dicht trekken en doen alsof t nacht is.
Terwijl anderen country-dansles volgen in de Poolcirkel... Dit is toch wel een vreemde combinatie. There's a time and a place voor everything.
Of... toch nog even rap aan dek gaan genieten van de eenzaamheid, de rust, de stilte en de meer dan wonderlijke natuuur?... En weer een paar uur slaap opofferen?...
Als je zo'n dingen ziet voorbijglijden is de keuze alweer snel gemaakt natuurlijk...
Trouwens... waarom nog slapen? Ik heb nu toch wonderzalfkes tegen de wallen?....
Woensdag, 15 juli 2009. Costa Luminosa, Honningsvag
6. "Heen en weer, heen en weer"... ik hoor 't Drs. P. al zingen.
Het fameuze "Noordpoolcirkeloverschrijdingscertificaat". Een máchtig woord om in Scrabble veel punten op te laten brengen.
Zicht op een nevelig Honnigsvag.
Bij t ontwaken lagen we al verankerd op enkele honderden meters voor een zeer mistig Honningsvag. Het zien van al die wolken op de toppen maakte het al direct duidelijk dat we er niks aan zouden missen dat we die uitstap naar de Noordkaap niet geboekt hadden. Rustig ontbeten. Wel een gek gevoel om exotische ananas te zitten eten terwijl ge in de poolcirkel rondvaart.
En als wij zo benepen in een tenderke naar land moeten varen...
... dan moeten mijn fotomodellen ook niet reclameren dat het hoe langer hoe drukker in de fototas wordt. Die nieuwe kleine laptop maakt hun huisvesting nu wel extra krap.
s Ochtends toch nog eens gaan vragen of er nu écht geen annulaties waren voor de excursie naar het vogelreservaat gecombineerd met het bezoek aan de Lappen-nederzetting en hun rendierkudde, maar er was helaas geen plaats vrijgekomen. Dus namen we maar de tender en gingen zelf aan land op zoek naar een taxi. Waar ze deze keer aan boord alvast niet over gelogen hadden was t feit dat er geen taxis beschikbaar zouden zijn. Logisch wel, het dorpje heeft er maar 7 en er lagen vandaag vier grote cruiseschepen Het afgelegen dorpje heeft ook geen behoefte aan meer taxis want anders staan ze hier in de lange, lange winter toch maar werkloos.
Toch niet meer normaal eigenlijk... Een walvis zou er bang van krijgen...
Het taxikantoortje was open, knus en gezellig, maar er was geen mens te bekennen. We zijn dan maar eerst onze mail gaan versturen in een souvenierwinkeltje annex internetcafé. Vannacht aan boord was ik snipzenuwachtig geworden omdat het inloggen maar niet wou lukken. Ellendige internetverbindingen op reis maken nu eenmaal het slechtste in mij wakker. Dus deze keer liet ik Paul ergens in een gang tussen de voorraaddozen van die winkel zijn ding doen en ging ik ondertussen op zoek naar een rendier op berenformaat. Al sinds Bergen ben ik er naar op zoek maar t is geen makkelijke bevalling. Hij moet even groot zijn als mijn berenfamilie, armen en benen plooibaar, zijn ogen moeten groot en duidelijk zichtbaar zijn en zijn neus mag niet te pront naar voren steken, anders is het een rampzalig fotomodel om samen met de beren te gebruiken. Aangezien ik nu toch een half uur de tijd had kon ik Expeditie Pluchen Rendier rustig verder zetten.
Paul in zijn geïmproviseerd internetkantoortje. Héél blij dat hij zijn queeste in alle rust zonder mij kon trachten te volbrengen.
Ik vond de goeie maat van rendiertje en kon beginnen tussen een 80-tal identieke exemplaren de meest geschikte uit te zoeken. Eéntje met een niet te breed gewei - wegens te moeilijk op fotos naast een beer - met even lange poten als de beren, maar zonder scheve voeten dat hij makkelijk zou blijven staan... Kortom ik denk dat ze in die winkel nog nooit een volwassen mens met zoveel aandacht - gedurende 20 minuten uit een mand met 80 pluchen rendiertjes, van 13cm hoog aan 9 euro t stuk - hebben weten zoeken en vergelijken. Maar uiteindelijk heb ik toch mijn trofee, en ondertussen Paul onze mail, binnengehaald.
Ik was oprecht blij met mijn nieuwe aanwinst, want als we dan die twee dagen in Spitsbergen waarschijnlijk toch verplicht aan boord moeten blijven heb ik weer een nieuw personage om verhalen rond te schrijven. Gelukkig had ik van thuis al een beertje meegebracht dat met wat goede wil op een "gecultiveerde ijsbeer" lijkt. Nu is mijn setje kompleet. Nu heb ik zogezegd twee Noren bij in mijn familie. Ik ga ze Haken en Ogen noemen, alleen weet ik nog niet met welke schrijfwijze ik dat ga waarmaken. Op mijn typmachien staan geen kleine bolletjes en letters met schuine strepen door die zo typisch zijn voor de Noorse taal. Maar dat los ik wel op. Een gezellige uitdaging meer.
Bijna had ik zo'n vel gekocht van de grote kou... Maar ja, loop daar nu rond met zo'n rendierhuid rond uw lijf... Met een fototas vol pluchen beren tot daaraan toe... maar als holbewoner in zo'n vel gewikkeld?...
Nog een mens die ,aan zijn verkrampte blik te oordelen, zo'n pelske wel zat te overwegen...
Terug naar dat taxihuisje gelopen maar daar was t nog altijd niet mogelijk een wagen te reserveren. Bibberend van de kou deze keer was ik zonder muts, handschoenen en sjaal op pad omdat het 5° ging zijn en t vanmorgen op ons terrasje helemaal niet zo koud leek en van pure ellende maar terug de tender naar het schip genomen om nogmaals te proberen mee op excursie te kunnen. Snel iets gaan eten en gewacht of er niemand zijn boeking afzegde. We hadden pech, iedereen daagde op, dus hadden we daar weer een half uur voor niets zitten wachten Maar zo rap geven we niet op, we worden weliswaar slecht gezind - ik maar sakkeren dat een cruise uit niks anders dan wachten, stressen en rennen bestaat, tussen hopen volk dan ook nog, niet direkt mijn favoriete diersoort - maar we blijven er voor gaan. Mijn wensen waren al wel flink ingekrompen want ondertussen hadden we van mensen die al terug gekomen waren van de Noordkaap gehoord dat de zichtbaarheid vandaag nihil was geweest, dus mijn enige streefdoel was nog om enkele Lappen met rendieren te zien.
In de buik van 't schip onderweg naar 't dek van de tenders. Weer hoog tijd om een "Munch-kreetje" te slaken.
Dus wurmden we ons alweer een weg door de doolhof van het schip, tussen kuddes dik ingepakte mensen (die ofwel aankwamen en nat en verkleumd waren, ofwel vertrekkers die met angstige ogen vanonder hun mutsen naar al dat verwaaid volk keken) naar de verdieping waar ge op de tenders kunt stappen, en vaarden we terug naar t dorp. Deze keer was ik aangepelsd als een eskimo. Evenzo mijn berenfamilie, zelfs voor Ogen had ik een warm wollen broekske in mijn berenvoorraad-kledingsdoos gevonden want die droeg toen ik hem vanochtend kocht enkel een trui en geen broek, en dat vind ik geen zicht tussen de rest van mijn berenfamilie.
Haken en Ogen. Mijn twee stoere Noorse zeebonken. Héérlijke figuren.
Zo'n mens, heel zijn leven gewend aan exotische temperaturen,... en dan in zo'n koude terechtkomen ocharme... En heel de dag moet die daar staan... Ik had daar ook al beter een broekske voor gebreid.
Deel 2 : "Miss Moose" bij "Rudolph-the-Rednosed-Reindeer".
Goddank was het taxihuisje deze keer niet verlaten en vond ik er een heuse mens! Ik trachtte hem uit te leggen dat ik rendieren wou zien, ik probeerde het in t Engels met het woord moose maar daar kwam ik niet ver mee. Gelukkig is een rendier uitbeelden niet moeilijk. Ge spert uw vingers van beide handen open, houdt ze naast uw kop en met wat goede wil hebt ge een gewei. De taximan vond mijn pantomime hilarisch en beloofde me ons na zijn volgende ritje mee te nemen. Hoewel hij opmerkte : There are 6000 rein on the island but of course I dont know where they will be They just wander around Dus stelde ik hem voor naar de toeristische nederzetting van de Lappen, die officiëel Sami heten, te rijden, daar zou ik er toch beslist al een paar kunnen zien. Ik legde mijn normen al maar weer een beetje lager.
Miss Moose in 't taxikantoortje. Op zo'n manier moeten ze toch weten dat ik niet naar een olifant op zoek ben nietwaar.
De man was overduidelijk gecharmeerd door mijn doorzettingsvermogen en mijn bereidheid er zo ongeveer álles voor over te hebben om die beesten te zien en vroeg ons over een kwartier terug te komen. Een nuttige tijd die we konden gebruiken om nog even te gaan internetten want hier aan boord lukt het echt niet, maar laten ze je ondertussen wel veel betalen. In het dorpje zelf is buiten wat vissersboten en een museumpje niks te zien. En ondertussen regende het fijntjes verder We werden alvast "moes"-nat.
Een kwartier later stormde ik terug in blijde verwachting het taxihuisje binnen en mijn reputatie was me al voorgegaan. Ik stond al bekend als Miss Moose die Noorwegen écht niet ging verlaten alvorens rendieren te zien. Onze enorm lange Noorse taxichauffeur, Knut, kwam iets later ook binnengestapt en we konden vertrekken. Eén van de 7 taxis was eindelijk van ons! Mijn blijdschap kon niet op! We gaven de man carte blanche zolang hij maar rendieren tevoorschijn zou toveren. Een heerlijk mens met voldoende zin voor humor die met plezier aan de search for rein in the rain wou beginnen.
Het gebied rond de Noordkaap is heuvelig maar kent enkel een lage begroeing. Bomen komen er totaal niet voor, wel heel veel sappig mos en gras en hier en daar een struikje. De bodem is sponzig, de natuur lijkt een beetje op die van de ruige Schotse hooglanden. Onderweg zagen we verscheidene houten staketsels die moesten verhinderen dat de sneeuw zich op de rijbaan op kon hopen. Nu ligt er maar heel weinig sneeuw want ze hebben net een hittegolf van 25° achter de rug, de meeste is gesmolten.
Sneeuwhekken. De door de wind opgejaagde sneeuw komt op deze manier zo min mogelijk op de rijbaan terecht. De weg wordt in de winter dan ook nog eens afgelijnd met paaltjes anders is hij niet meer te onderscheiden van de rest van de heuvel.
Halverwege de Noordkaap kwamen we aan twee tentjes waar we een jong Samikoppel troffen. De man ging onmiddellijk een rendier van de berg halen en kwam met een albino terug! Eentje met een rozig gewei en een rozige neus. Rudolph the Red-nosed Reindeer bestaat dus!!! De man sprak perfect Engels en we mochten hem alles vragen. Het dier dat hij ons liet zien was ongeveer 4 jaar oud en volgroeid. Hij had net zijn nieuwe gewei maar het was nog soepel en donzig. Aanraken mocht niet, de man was op een toffe manier zeer bekommerd om zijn beest. De zesduizend rendieren die hier in de zomer rondlopen horen toe aan 5 families Lappen, in de winter trekken ze terug met hun kuddes naar de relatieve warmte van het zuidelijkere Lapland, dan wordt de Noordkaap te guur en is hier geen voer meer voor de dieren te vinden want alles ligt dan onder een dikke sneeuwlaag. Als je meer dan 600 dieren bezit heb je geen recht meer op subsidie dus iedereen heeft hier zogezegd 599 rendieren. Begin ze maar te tellen als belastingscontroleur Alweer een man met een zeer gezonde zin voor humor. Die Lap dus, niet die belastingscontroleur.
Héél moeilijk om mijn handen thuis te houden. Dat zag er zo zacht uit, en daar dan niet mogen aankomen... Aan dat rendier welteverstaan. Niet aan de Lap.
Een gezin wordt als rijk beschouwd als het meer dan 1000 dieren bezit maar je kan ook makkelijke rondkomen met een kudde van 500 stuks. We mochten ook hun tentjes bekijken, met een ketel boven een vuur en allerhande kledingstukken en laarsjes uit rendierleder gemaakt die aan de wandzeilen bengelden. Hij vertelde er vanzelfsprekend wel bij dat hij echt niet zo gek was om nog in zon ding te wonen, dat hij dan misschien nog wel de lokale klederdracht droeg en enorm van zijn werk genoot omdat het hem een intens contact met de natuur gaf, maar dat hij wel heel blij was met zijn houten huis, en dat hij internet en een gsm bezat. De man haalde echt het beste uit de combinatie van zijn twee leefwerelden.
Zo'n tentje is van binnen wel ruimer dan het er uit ziet.
We vroegen hem ook of ze hun dieren herkenden en die blijken gemerkt te worden aan hun gewei. Namen krijgen ze niet : Im not going to give a name to what I eat. Toffe man, heel down to earth, spiritueel en duidelijk gelukkig. Uiteindelijk staat hij maar enkel tijdens de twee zomermaanden toeristen te woord, de volgende vier maanden is hij gewoon herder van zijn kudde en de rest van t jaar is hij in Lapland de dokter en tandarts van zijn dorp. Van een speciaal leven gesproken...
Na een lange babbel wilden we de man centen geven maar dat weigerde hij! Hij beweerde dat hij t een waar genoegen had gevonden eens met twee mensen te hebben kunnen praten in plaats van een kwebbelende groep van 60 man toe te spreken. Hij bleek deze ochtend al 20 autocars over zijn nederzettingske heen gekregen te hebben en vertelde dat hem er nu nog 20 te wachten stonden dus dat ons gewoon gesprekje een leuk intermezzo voor hem geweest was Ja tijdens de middernachtzonperiode klopt die man wel lange werkdagen... En dan met 4 cruiseschepen in "town"... Ik hoop dat hij niet telkens 't albino exemplaar gaat tonen want anders gaat hij nog 20 x 60 = 1200 keer "Wooooow!! Look! How nice! Rudolph really exists!!!" moeten aanhoren...
Om deze mensen toch iets te gunnen gingen we de blokhut binnen waar zijn vrouw een zeer aparte souvenirwinkel van gemaakt had. Ik wou er best een kleinigheid kopen. Ze maakten allerlei producten van rendierhoorn en huiden, verkochten natuurlijk ook de obligate pluchen ijsberen en zeehonden, maar ze hadden ook heel grappige houten gsms ineengeknutseld. Eindelijk een gsm die je niet kan stresseren.
De echtgenote van de Sami-"herder-dokter-tandarts".
De geluidloze gsm's...
Plots viel mijn oog op amuletten die ze zelf maakten van stukjes hout van de berkenstruik met middenin een schijfje rendierhoorn. In miniatuur was er hun mythologie op geschilderd. De vrouw kon er prachtig over vertellen. Hoe niet de aarde maar de zon het middelpunt van hun leven was, en dat ze vele goden aanbaden - zoals het vuur en de wind - waar ze ook regelmatig aan offerden. Die goden woonden in een aparte wereld. In nog een andere wereld leefden de overleden mensen en dieren verder. Enkel de sjamanen konden beide werelden bezoeken tijdens een trance. Een hemel kenden ze niet maar daar hadden ze ook totaal geen behoefte aan want de levenden en de doden bleven toch steeds kontakt met mekaar houden via de sjamanen. Niemand raakte mekaar echt kwijt bij een overlijden. Ze leven verder in mekaars hart en kunnen mekaar na de dood enkel wat moeilijker bereiken. Van zon mooie godsdienst wou ik zeker een amulet rond mijn hals dragen, temeer omdat deze mensen hem nog zelf gemaakt hebben ook. Natuurlijk hebben in Noorwegen kleinigheden geen kleine prijsjes, dat weten we ondertussen al.
Ondertussen zat Knut knus in de taxi te wachten. De Sami-man was dolgelukkig met dit druilerige weer, dan groeide t gras goed voor zijn kudde, een Noorse taxi-chauffeur daarentegen houdt toch meer van de zon. Ze zien ze dan al maar een paar maand per jaar, dus verkiezen ze t ook dat ze niet achter de wolken of nevels verdwijnt.
Deel 3 : Een landschap als een zompige spons.
Knut, de taxichauffeur, die zich ondertussen bewust was geworden van mijn liefde voor beestjes kwam op t idee ook even binnen te wippen bij de King Crab Farm. Daar zaten de gekende Kamchatka krabben. Beesten als voorhistorische reuzespinnen van wel 5 of 6 kilo. De oudste die ooit ontdekt werden hadden een spanwijdte van maar liefst twee meter! De exemplaren hier waren een flinke halve meter tot 80cm breed. Ik had geluk, er waren geen andere bezoekers, en ik kreeg de lederen handschoenen van de man en mocht een krab uit het aquarium vasthouden. Hij leerde me hoe het moest want een beet van de scharen kan heel slecht aflopen.
Die krabben zijn oorspronkelijk afkomstig uit Japan, vervolgens zijn ze door de Russen in de buurt van Siberië uitgezet en na twintig jaar zijn ze al tot hier gemigreerd. De vissers moeten er zelfs niet eens veel moeite voor doen om ze te vangen, de zee zit er hier vol van.
Toeristen die "de stoere" willen uithangen en hier rondlopen zonder muts of sjaal... worden er wel heel verkrampt uitzien vind ik.
De krabbenman had op de bovenste verdieping van zijn huis een mini-museumpje gemaakt over hoe t dorpje er hier vroeger uitzag, heel trots liet hij de fotos zien. Ondertussen wierp ik een oogje door t raam en zag ik op de berg een kudde rendieren staan grazen!! Ik wist niet hoe snel ik buiten moest raken, gelukkig ging t raam niet open of ik was er door gesprongen. Paul en Knut moesten het maar aan de lieve man uitleggen maar ik spurtte er van door. De berg op. De rendieren achterna. Prachtig! Ze graasden op de steile hellingen van de zompige bergen achter de huizen. Ik voelde me net op een spons lopen, ik werd hoe langer hoe doorweekter, zag er bijna net zo haveloos uit als die ruiende rendieren met hun loshangende pelsen, maar ik kreeg ze wel van dichtbij op foto. Een heerlijk moment.
"Maar Madam toch! Ge zou eens moeten zien hoe ge er zelf uit ziet..."
Brillen, lenzen, alles dampt aan van de nattigheid... Maar 't wordt er alleen maar romantischer door.
Ondertussen kreeg Knut een oproep van de taximaatschappij waar hij toch in godsnaam bleef?... Er moet konstant 1 van de 7 taxis in t dorp zijn voor noodgevallen en t was eigenlijk ondertussen zijn beurt geworden voor de dorpsdienst Dus moest hij jammer genoeg zo snel mogelijk die 20 kilometer die we ondertussen verder gezworven waren gaan inhalen. De man was zo charmant dat hij vanaf dat moment zelfs zijn taximeter afzette! Hij had echt spijt dat hij terug moest want hij vond het ook een tè gek tochtje. Zo eens iets heel anders dan mensen heen en weer naar de Noordkaap te rijden.
Knut dropte ons aan een supermarktje waar we alcoholvrij bier konden kopen (dat ze in dit land mijn favoriete drankje verkopen was een ontdekking die Paul in Geiranger al gedaan had) en we namen afscheid met een flinke fooi! Iemand die zo prettig in de omgang is, me zoveel rendieren had laten zien en me nog zon onverwacht fijne namiddag bezorgd had verdiende dat wel.
In de supermarkt kwamen we tot de ontdekking dat een fles cola 3 euro kost en een blikje alcoholvrij bier nog geen euro. Het echte bier daarentegen was wel heel duur. Bij t buitengaan bleek ook dat er op blikjes statiegeld betaald wordt zodat de mensen het leeggoed terugbrengen en het niet in de natuur terecht komt. In t midden van de winkel staat een machine waar je je lege blikken in werpt, ze worden geplet, en ondertussen wordt er een tegoedbon geprint. Geweldig systeem. We waren zo blij met ons pintje dat we er direkt eentje op straat opgedronken hebben, als echte clochards. Geleund tegen een grote vuilbak als barmeubel. Een goddelijk moment. Daarna hebben we rillend nog wat berenfotos genomen want de regen was eindelijk opgehouden. Schitterend om mijn beren samen met mijn twee Noren te laten poseren in zon vissershaventje.
Clochard in Honnigsvag.
Mijn heerlijk "nieuw samengesteld gezin" van deze reis. Ik voel de inspiratie opborrelen. Er zou nu alleen wat extra schrijftijd moeten opborrelen....
Deze pose heet beslist de "bevroren glimlach". Om dit terug goed te krijgen zal er dringend iets sterks moeten op-"borrelen" vrees ik.
Rillend en verkleumd trokken we vervolgens terug naar de aanlegplaats van de tender. Het personeel van de cruise had daar ondertussen een standje opgezet met hete koffie en thee. Erg attent, want hun passagiers waren niet in al te beste doen zo te zien. Paul kon niet meer filmen want die kon zijn handen niet meer bewegen van de kou dus gaf ik hem mijn super dikke wanten en hij begon er onmiddellijk poppenspel mee te spelen. Aangezien je in zon tender met zijn 120 op mekaar gepakt zit zullen de collega-toeristen weer bepaalde gedachten gehad hebben over onze mentale leeftijd. But who cares! Zolang we maar lol hebben op onze manier.
Zijn "Munch"-ske wordt al wel heel goed. Hij heeft dan ook een goede coach.
Uiteindelijk bleken we nog veel leukere dingen gezien te hebben dan al de mensen die excursies met de autocars gemaakt hadden, en was t zelfs nog voordeliger geweest. We hadden ons een hele namiddag een kriek geamuseerd voor 1600 Noorse kronen, mijn Sami-amuletje, t internetcafé en rendiertje Ogen inbegrepen. Een taxi is niet goedkoop maar de prijzen die ze hier aan boord voor de excursies aanrekenen zijn ook niet min. En de Noren kennen iets van inkomprijzen Om het terrein van de punt van de Noordkaap te bezoeken kost het inkomticketje maar liefst 25 euro Om op een rots in de mist te staan koukleumen, 14 beeldhouwwerken van kinderen te bekijken, een oubollig museumpje te mogen bezoeken, en een film te mogen zien voor t geval t buiten toch echt te bewolkt en te nevelig is dat ge zelfs niet eens ziet waar de kaap eindigt Geef mij dan maar mijn rendieren, mijn Lappen, mijn krabben, plezante Knut, en een lekker blik alcoholvrij bier! Naast een vuilbak. Een van mijn beste maten zegt altijd dat, hoe slecht er iets op een bepaald moment ook uitziet, het toch de moeite is om verder te gaan omdat t leven van t één ogenblik op t ander ineens een stuk plezanter kan worden. En hij heeft gelijk. Want het verschil tussen t stresserende begin van deze dag en t hilarische einde was wel echt enorm.
Terug thuis zijn we naar de sauna gesprint om alle half-bevroren onderdelen te laten ontdooien. Na enkele zeer uitgebreide opwarmingsbeurten in t stoombad, t bubbelbad, de sauna (al genietend van de afvaart uit Honningsvag door de panoramische ramen!) en even rust onder t solarium, ons vervolgens overgegeven aan een even uitgebreid als lekker diner. Met onder andere de beste canard à l orange die ik al ooit gegeten heb! We hadden ondertussen de relatieve beschutting van de Noorse fjorden achter ons gelaten en waren terug op volle zee, wat duidelijk voelbaar was. Het was zo mooi om aan tafel de golven tegen de zijkant van de boot te komen zien aanrollen en openspatten, en ondanks de ruwe zee bleef de boot in verhouding redelijk stabiel. Om 10 uur s avonds kwam de zon zelfs nog even van tussen de wolken piepen en baadde alles even in een stralend licht.
Een hartverwarmend tafereel : Een gelukkig mens met warme voeten in een warm restaurant wachtend op warm eten.
We zijn amper 6 dagen onderweg en ik zie er al uit of ik van vermoeidheid met mijn snuit in mijn bord ga ploffen. Dat gaat er niet op beteren...
We waggelden terug naar onze kajuit, zeilend van links naar rechts en kwamen onze toffe Nederlandse kennissen van de Geirangertrip tegen. In de minst lawaaierige bar hebben we gezellig zitten verbroederen. Maar omdat de zon niet ondergaat heb je ook geen tijdsbesef meer en kan verbroederen wel eens flink langer uitlopen dan gepland. Mijn schrijfuurtje is er dan ook overgeschoten. Ik ben als een blok op mijn bed gevallen en zalig in slaap gewiegd door het zachte rollen van de boot Eindelijk dan toch eens een klein beetje een boot-gevoel. Maar niet iedereen zal daar t zelfde over gedacht hebben want de kotszakskes waren alweer uitgedeeld.
En toch nog weer eens even opstaan om de middernachtzon te zien...
Of beter : de middernachtswolk?...
Het geweld van het water rond de boot... gezien van over de reling van mijn terrasje. Ik krijg er niet genoeg van. Maar eigenlijk zou ik nu toch écht wel moeten gaan slapen...
Voilà, en zo zit een nachtmens hier midden-in-de-nacht van de middernachtszon te genieten....
... en een paar uur later wordt zo'n nachtmens dan met nog grotere wallen onder zijn ogen wakker...
Vandaag konden we genieten van een welkome rustdag. Die begon met een ontbijt in t Samsara restaurant. t Was de eerste keer dat we er rustig de tijd voor namen om eens in ons eigen sjiek restaurant te gaan ontbijten en dat was zalig! Die rust! Niet tussen hopen mensen aan een buffet moeten aanschuiven maar van de menu kunnen kiezen en aan tafel bediend worden. Een mens zou er elke dag de tijd voor moeten kunnen nemen. Vervolgens in de zon op ons terrasje zitten schrijven. Dat terras heeft veel geld gekost maar dat rendeert tenminste onverwacht goed. Het heeft een ruim uitzicht omdat de borstwering uit plexiglas bestaat en het heeft knusse tegen de wind beschutte hoekjes. Soms in een dikke trui, soms gehuld in een dekentje, voetjes op de tafel, Pandora op schoot en typen maar. Zalige momenten Of beter gezegd : zalige halve nachten.
Tegen de middag kregen we onze duo-massage die in ons Samsara-pakket inbegrepen is en ook dat was best geestig. Eerst een energetische voetwassing met keien. Wat mensen toch allemaal uitvinden om u voor de gek te houden Fascinerend Daarna tegelijk gemasseerd worden, binnen t kwartier hoorde ik Paul zachtjes snurken. Op t einde legden ze onze handen in mekaar (ik was zo groggy dat ik niet besefte dat ik Paul zijn hand vast had en ik me serieus zat af te vragen waarom die masseur nu mijn hand begon te strelen) plots weerklonk er een zacht een gong (ik vreesde al dat ik terug een muziekwinkel had), vervolgens werden langzaam onze ogen van hun maskertjes ontdaan en waren we terug welkom in de echte wereld.
En écht was hij. De massage was dan wel gratis maar nu kregen we de te verwachten verkoopspraatjes. Onze oude lijven bleken met de minuut in slechtere staat te verkeren en hadden dringend behoefte aan een eindeloze rij producten. Kortom we hadden allebei t gevoel of we ter plekke gingen desintegreren als we niet dringend gingen ingrijpen. Uiteindelijk hebben we er toch maar voor gekozen om onze portemonnee niet te laten desintegreren en hun hun wonderlijke smeersels op basis van algen en meer hocus pocus te laten houden. Hun glimlach was plots nog iets plastieker dan voorheen.
Nog even onze gammele lijven laten nagenieten op ons terrasje en dan opnieuw de Samsara opgezocht voor een uitgebreid middagmaal. Als de lijven dan toch aftakelen kunt ge er ondertussen maar best van genieten ze nog rap met lekkere dingen vol te proppen vind ik.
De rust in het Samsara-restaurant.
Tijdens t eten passeerden we de Lofoten eilanden. Kortom een maaltijd die een lust voor mond en oog was. Alhoewel voor mond Ik vroeg tandenstokers en ze beweerden dat niet te bezitten. Eerst dachten we nog dat ze ons niet begrepen - een heel gewoon euvel hier in Boot Babylon, waar iedereen alle talen door mekaar spreekt, zowel personeel als gasten. Maar nee, ze wisten best wat we vroegen maar bezaten het niet. Ongelofelijk. Zelfs in de goedkoopste frituur zoudt ge nog een tandenstoker kunnen krijgen en hier niet?! Zouden dan al hun gasten al aan valse gebitten toe zijn? Dus als ik t goed begrijp zijn wij de enige met goede tanden maar met aftakelende lijven? Moet kunnen.
De passage van de Lofoten...
Na de maaltijd liepen we terug naar huis door een van de eindeloze buffetrestaurants en plots kwamen we terecht in een stoet van gehaaste senioren die ineens allemaal verdacht mobiel waren ondanks hun hulpmiddelen. Alweer een kudde lemmingen vastberaden op weg naar een onbestemd doel. Tot we zagen wat het doel was Er was net een buffet met taartpunten, gebakjes en andere zoetigheden geopend! Iedereen had duidelijk op wacht gestaan om toe te slaan. Voornamelijk onze gepensioneerde noorderburen schenen hier op gefocust te zijn. t Grappige was wel dat ze bij elke soort taart eerst aan de kelner vroegen of de lekkernij toch zéker zónder suiker was bereid. Mensen zijn vreemde wezens. Overbodig te zeggen dat we op deze manier dan zelf ook per ongeluk aan ons vierde dessert van de dag geraakt zijn Het lijf is toch om zeep, dus
De snelbuffet-restaurants na de taart-rush.
In de brievenbus van onze kajuit stak een Poolcirkel-diploma. Echt een ding om in te lijsten en boven uw bed te hangen Ge moest er zelfs nog uw eigen naam op invullen
Maar het laat je wel even nadenken, we gaan binnenkort toch wel vrij dicht bij de Noordpool terechtkomen. Vandaag begint trouwens de middernachtzon. We zullen de eerstvolgende vier dagen de zon niet meer zien ondergaan, maar dat neemt niet weg dat ze wel achter de wolken kan verdwijnen. Maar donker wordt het niet meer. Benieuwd wat dat fenomeen nu weer met de resten van mijn gammele lijf gaat aanvangen.
De rest van de dag doorgebracht met zitten schrijven en ondertussen fijn afgetekende wolkskes als Japanse pentekeningen bewonderd. De zichten zijn prachtig, zelfs al is t soms niet meer dan water en wolken. Mijn batterij leeg getypt - als ik Pandorake ingeplugd laat dan blíjf ik gewoon schrijven. Ik ken mezelf - daarna nog een beetje gaan sauna-sudderen en vervolgens alweer het aftakelende lijf van wat extra cholesterol gaan voorzien.
Deel 2. : Gezocht, dringend! :Ssssssssssttilte.
Na het diner lang met de manager van ons restaurantpersoneel gepraat, een man uit Honduras. Hij werkt al meer dan 20 jaar voor Costa Cruises en is heel gelukkig met zijn werk. Zeker op dit gloednieuwe schip wordt het personeel goed verzorgd. Iedereen, naargelang zijn rang, heeft een kajuit voor 1 of 2 personen, gedaan dus met de ellendige hokslaapzalen van vroeger. Elke kajuit beschikt over een TV, DVD, douche en ijskastje. Het personeel heeft een eigen bar en voor sommige feestjes mogen ze zelfs de discotheek een avond afhuren zodat hij niet toegankelijk is voor de cruise-gasten.
De discotheek.
Je ziet ook aan de mensen dat ze met plezier werken en voor de gasten is t zoveel fijner te weten dat het personeel niet als slaafjes behandeld wordt. t Blijft natuurlijk wel hard werken. Tien uur per dag, zeven dagen per week. Acht maanden en dan twee maanden vakantie. En ze moeten àlles kunnen en willen. Ook een kelner moet op de eerste dag van de cruise de nieuw aankomende passagiers rondleiden. Wie fotograaf is aan boord moet s avonds mee op de scène staan huppelen in een show. De predikant is verplicht om de bingo in goede banren te leiden. En weigeren is er bij al die klusjes niet bij, en heus niet elk jobke is even leuk. Loop hier maar eens een hele avond als ijsbeer verkleed door die boot Of als Spaanse danseres Of als monsterke terwijl ge al heel de middag de kidsclub geleid hebt. En geef s avonds maar tangoles als ge al heel de dag mensen gemasseerd hebt. t Moet dan nog allemaal met de glimlach gebeuren ook. t Zou niks voor mij zijn.
De enige momenten dat ze eens een extra paar uurtjes voor zichzelf kunnen inpikken zijn er op dagen dat de meeste mensen op excursie zijn. Als de boot voor driekwart leeg is, is er ook veel minder keuken- en zaalpersoneel nodig en kunnen die mensen ook eens van boord gaan voor wat ontspanning.
Ocharme... op de Franse Nationale feestdag moest het animatieteam er zo bijlopen...
... maar 't kan nog altijd erger...
We kwamen ook te weten wat er met de tandenstokers gebeurd is. Ze zijn verboden wegens sanitaire redenen. De man vertelde dat er tegenwoordig heel veel onzin aan t gebeuren is met wetjes en reglementjes. Alles is ook een stuk minder soepel geworden sinds de aanslag op de Twin Towers. Elke afdeling van de boot heeft nu zijn eigen code en sleutel en alleen t personeel dat in die bepaalde afdeling werkt kan daar binnen gaan. Vroeger konden passagiers gewoon vragen om de brug eens te mogen bezoeken en nu kan dat niet meer. Zelfs de maître d hotel heeft de brug van dit nieuwe schip nog niet eens bezocht.
Telkens we aan land gaan zijn er ook uitgebreide veiligheidscontroles. Niet alleen onze cruisekaart wordt een eerste maal op t land door een officier gecontroleert, ook aan boord wordt ze nog eens door de computer gehaald en worden onze gezichten vergeleken met wat er op t scherm verschijnt. Zelfs al onze tassen en cameras moeten keer op keer door een scanner.
Tijdens ons gesprek hoorden we weer aan drie kanten tegelijk verschillende muziek weerklinken. In het Samsara restaurant speelt een zacht achtergrondmuziekje, maar in de taverne aan de overkant zit ofwel een saxofonist of een pianist vol gas te geven. Aan de achterdeur van t restaurant bevindt zich de nachtclub waar de kleine kindjes van 5 tot 12 mee zitten te brullen met Pink Floyd en stond de P.A. keihard. We zijn eens gaan kijken wat ze met die kinderen aanvingen en dat vond ik echt niet kunnen. Ze zaten daar ocharme om elf uur s avonds met zijn twintig op de grond op de dansvloer samen met enkele animatoren, er was echt geen microfoon nodig voor zon klein groepke, en toch werd die gebruikt en stond de geluidsinstallatie op een enorm hoog volume. Telkens de animatrice een zin gezegd had drukte ze op een knop en speelde er automatisch een applausbandje zodat de kindjes spontaan mee in hun handjes klapten. Zo fake allemaal. Maar t ergste die prille oortjes worden op die manier toch zo nodeloos beschadigd.
De kindjes in 't gedreun van de "disco from hell". De verklede volwassen pierewieten zijn onderdeel van 't animatieteam.
En overal, op elk publiek dek kom je van de ene lawaaibron in de andere terecht. Van violisten die staan te jammeren in de sigarenbar, tot orkesten met ballroommuziek, over discos die de vissen onder de boot mee laten dreunen. In totaal zijn er 12 bars en consoorten. Het lijkt wel spitsroeden lopen op de vier publieke dekken. Gelukkig dat er in de boeg waar wij slapen niets van te horen is. We wonen vlak bij de brug en bij de slaapkamers van de officieren en ik denk dat zij ook niet zo op al die heisa gesteld zijn.
Tegen middernacht - je bent alle besef van tijd kwijt omdat het zo licht is - wilden we proberen te mailen boven in de zwembadhal maar daar was t lawaai zo mogelijk nog erger, daar worden idiote spelletjes georganiseerd voor volwassenen en de muziek, of wat er voor moet doorgaan, weerkaatst tegen al het glas. Het geeft een vreselijke kakafonie omdat ondertussen ook nog de muziek van het reuze tv-scherm opstaat.
Ik begrijp waarom de middernachtzon zich verstopt achter wolken. Ik heb ook zin om doppen in mijn oren te steken.
Alweer een stil hoekje dat teloor gaat aan 't gebrul van 't animatieteam... Een hoop herrie voor amper 40 luisterende oren, die 't meestal dan nog na 5 minuten afbollen ook...
Het mailen mislukte jammerlijk, na een half uur ingelogd te zijn was er nog altijd niks verstuurd geraakt. Overbodig te vermelden dat, hoewel ge geen contact krijgt, uw gekochte minuten wel gewoon doorlopen. Op vakantie kunnen computers me nog razender maken dan thuis.
"Angst" of beter bekend als "De Schreeuw". Het beroemde schilderij van de Noorse schilder Edvard Munch. Er wordt altijd beweerd dat ge de reling van een brug ziet. Maar ik weet wel beter. Die sukkelaar zat op een cruiseboot. Ik heb tijdens deze reis al dikwijls aan dat ventje zijn wanhoopskreet moeten denken...
En ik krijg op deze krankzinnige cruise ook hoe langer hoe meer ervaring in 't uitbeelden van 't manneke.
Maandag, 13 juli 2009. Costa Luminosa, Hellesylt-Geiranger
4. Een zeldaam Zen-moment.
Vanmorgen begon de dag alweer om 5 uur. De zon was amper onder of t feest begon opnieuw. Vijf uur slapen t wordt weinig. Temeer daar het vandaag een zwaar dagje zou worden.
Voor dag en dauw vaarden we het begin van de Geirangerfjord binnen. De tocht zou 100 km duren dus het schouwspel zou enkele uren in beslag nemen. Gedurende die tijd moesten we ook nog aan een ontbijt zien te geraken en om half negen klaar staan om op een 8-uur durende excursie te vertrekken bovenop de fjorden. Cruisen is altijd een beetje stressen. Maar ik was al blij genoeg dat we de vergissing hadden kunnen rechtzetten zodat we toch de lange trip in plaats van het korte bezoek aan Geiranger konden meemaken.
Dus waggelde ik alweer vrolijk om half zes aan dek rond, net als gisteren als eerste, op een Koreaanse monnik met zijn Nikon na, die blijkbaar t in zijn klooster ook gewoon is vroeg op te staan. Het was een mysterieus traject, we vaarden letterlijk door wolkjes! Pas een uur later kwamen de volgende reeksen slaapkoppen aan dek. t Was bitter koud en winderig, de toppen van de fjorden waren in nevelen gehuld - het was een spookachtig landschap, het leek wel alsof ik zwart-wit fotos zat te nemen dus eens terug in de kajuit zocht ik mijn warmste kleding bij mekaar om deze dag te gaan trotseren. Zelfs mijn beren werden in hun dikste kledij geperst. Ik haalde mijn nieuwe bottinnen boven, waar ik twee paar sokken in droeg, vervolgens trok ik drie lagen kleren over mijn kop, dat alles bijeengehouden door mijn dikke windjak met kap. Voor de veiligheid nam ik ook nog mijn muts, wollen sjaal en mijn warme handschoenen mee. Al goed dat ik die ook nog niet onmiddellijk aangetrokken had
Heerlijk alleen aan dek in alle vroegte...
... met als enige gezelschap de Koreaanse monnik.
Het kleine plaatsje Hellesylt.
We gingen aan land met de kleine tenderbootjes want Hellesylt heeft geen kade. Het liggeld moet hier enorm zijn want er is bitter weinig plaats voor grote schepen in deze kleine fjord. Op zo'n kleine plekjes kan dat best 20.000 euro bedragen. Toen viel het me reeds op dat de zon plots toch wel wat warmte gaf.
Met de tenderbootjes aan land...
Honderden mensen hadden voor deze uitstap gekozen, logisch, want het is de meest interessante, dus er kwamen vele tourbussen aan te pas. De organisatie was bangelijk. Constant moesten er mensen van bus verplaatst worden omdat ze de nationaliteiten door mekaar gehaspeld hadden. Japanners, Russen, Nederlandstaligen, Fransen, Italianen, Engelsprekenden, Spanjaarden en de rest een beetje ordelijk bij mekaar zetten zodat een gids geen 10 talen door mekaar moest spreken was niet evident. Uiteindelijk eindigden we na veel verhuizen bij een gezellige groep van 5 mensen uit de Kempen en 2 lieve Hollandse mannen. Na al dat gedoe waren we blij met zijn allen in t achterste deel van de bus beland te zijn, we zaten direct in een plezante schoolreissfeer...
Deel 2 : Van een denkbeeldige 25° tot een reële +25°.
Door al die heisa van 't verplaatsen van de mensen volgens taal vertrok onze bus een half uur te laat maar dat kleine ongenoegen werd snel vergeten toen bleek dat onze gids Harald een lot uit de loterij was. Een zeer filosofische Noor (eindelijk zagen we eens een echte Noor!!!) die prachtig Engels sprak. Het leek wel of Shakespeare himself aan t woord was. Hij vertelde sprookjes, moppen, hij zong, speelde zelfs op een hoorn, had een heerlijke zin voor humor en liep over van goede wil. Hij zou heel de dag evenzeer van ons enthousiasme genieten als wij van dat van hem.
We zaten nog geen 200 meter in de bus of we moesten er al terug uit om een waterval te bekijken. De eerste in een lange reeks. Aangezien het een uitstap was van een ganse dag zouden we dikwijls fotostops krijgen maar dan ook nooit van meer dan 10 minuten Kortom, t zou weer gas geven worden, en ik kreeg het ondertussen toch zo warm. Het eerste dat er aan moest geloven waren dat dubbele paar sokken. Vervolgens verdween de trui, vrij snel gevolgd door de extra t-shirt. Ondertussen was het 23° De windjack, muts, sjaal en handschoenen werden ook al definitief in de bagagerekjes gemoffeld. Als ik naar boven keek leek het wel of er op de duur een hele mens in dat rek te slapen lag
In vergelijking met hoe ik aan de tocht begonnen was... bijna naakt.
Huisje met groendak.
De eerste langere halte was aan het 600 meter diepe Hornindalsvatnmeer. Een enorme koningsblauwe plas van t helderste water prachtig ingebed tussen stoere bergen.
Onderweg naar Stryn werd de natuur overweldigend. Hoge bergen waartussen zachte weiden bezaaid met grote rotsblokken. Op de toppen van de bergen glinsterden sneeuw en gletsjers. Vele rode boerderijen en huisjes met daken van gras lagen nietig is deze indrukwekkende setting. We reden langs woeste bergrivieren met talloze kolkende watervallen, over bruggetjes, door lange tunnels om dan weer in een ander sprookjeslandschap met de volgende onuitsprekelijke naam terecht te komen. En Harald ondertussen maar zingen, trollensprookjes en Zwedenmoppen vertellen, filosoferen en gedichten voordragen.
Alles moest snel gaan maar opeens kregen we dan in het dorpje Stryn maar liefst 40 zinloze minuten om te gaan shoppen. Totaal overbodig want de souvenirs zijn echt rommel en dan nog onbetaalbaar ook. Wij twee zijn ondertussen aan een klein meertje berenfotos gaan maken, lekker in de zon. Al die warme berenkleren dus ook moeten vervangen anders gaat mijn verhaal niet kloppen... Aan de rivier groeiden zalige frambozen. Ik had op deze noordelijke plaats nooit of te nimmer zoete rijpe frambozen verwacht Noch deze warmte. De vruchtjes werden alleszins een fijn aperitiefje.
In aktie voor een beren-photoshoot.
Een makkie : geen kijklustigen die vervelende vragen stellen, goed licht, veel steunpunten en geen wind.
Bloemen vol bijtjes aan de oever van 't kristalheldere water...
In Stryn kregen we een lunch in zo'n typisch tour-toeristenhotel met grote eetzalen maar desalniettemin was het de eerste echt smaakvolle maaltijd die we deze reis onder onze neus kregen. Ze hadden zelfs alcoholvrij bier! Samen met de twee Hollandse jongens aan tafel werd het een heel toffe lunch. En goed éten én plezant gezelschap, wat wilt ge nog meer! OK, ja, een ijsbeer misschien...
Deel 3 : Zonnebaden tussen 't ijs...
Sommige meren zijn volmaakte spiegels...
Na de lunch trokken we verder door t woeste landschap langs de grootste gletsjer van Europa, 100 km lang en meer dan 1800 meter hoog! We kregen 15 minuten aan het Jostedalsbreen Nationalparksenter, maar dat was amper genoeg om naar t toilet te gaan. De verzameling opgezette pooldieren, de botanische tuin en de collectie stenen uit heel Noorwegen konden we zelfs niet eens bezoeken. Stel u voor dat ge relax met uw eigen auto door dit prachtige landschap kunt rijden aan uw eigen tempo... Ik zou dágen kunnen gebruiken om hier alles te bewonderen in plaats van de 8 uurkes die we nu krijgen.
Aan een minuscuul strandje aan t meer zaten mensen in badpak te zonnen al kijkend naar de sneeuw op de toppen die het water omringden. Fascinerend. Tenminste als ge snel genoeg al die indrukken in u op kon nemen
Via alweer een heel lange tunnel kwamen we aan het begin van de weg die enkel s zomers open is. Daar begon de beklimming van de Dalsnibba berg vanwaar de overbekende fotos op de Geirangerfjord in de diepte genomen worden. We kwamen in een autocarfile terecht omdat er werkzaamheden aan de gang waren om toekomstige lawines proberen te voorkomen. Nu niet dat het erg is om op zon plek even te moeten aanschuiven, je komt toch ogen te kort. Een bonusmomentje tijd. Heerlijk.
Bekijk die rust en stilte...
...en tracht te vergeten wat er zich achter uw rug afspeelt...
Eindelijk een ijsschotske!!!
De berg Dalsnibba was prachtig! Zwarte rotsen met witte vlekken glinsterende sneeuw die tot aan t amber en blauwkleurige meer waren gegleden. Er dreven zelfs nog mini-ijsbergjes in rond. Je kon goed zien hoe weinig ijs er eigenlijk maar boven water steekt en dat onder dat puntje een flink plat eiland blauw ijs drijft. Het was een miniatuurvoorstelling die plots duidelijk maakte hoe gevaarlijk ijsbergen wel kunnen zijn. Maar ja, om onze Titanic te rammen zullen ze wel met iets groter op de proppen moeten komen.
Deel 4 : Het ideale plekje om je van een paar lemmingen te verlossen...
Door de file bij de wegenwerken reden we natuurlijk wel in een lange sliert touringcars die allemaal het uitkijkpunt naar Geiranger wilden bereiken. Daar werd het dan ook een drukte van jewelste. Gelukkig dat je de moderne cameras niet meer hoort klikken of piepen of je zou gedacht hebben in het paarseizoen van een vogelkolonie terecht gekomen te zijn. Ik vond het echt een wonder dat in dat gedrum op die bergtop niemand naar beneden getotterd is. Ge zou trouwens wel lang onderweg zijn
Diep beneden zagen we de Costa Luminosa liggen. Ons nietig bootje van 300 meter dat vanuit dit gezichtspunt meer op een grote sloep leek. Op de top van de berg amuseerden de mensen zich met kleine torentjes van keien te maken. Zouden ze geluk moeten brengen of is het een manier om hun, gelukkig onschadelijke, stempel op deze plek achter te laten? Ondanks het tijdsgebrek heb ik door flink vooraan op de rotspunt te kruipen toch enkele berenfotos kunnen nemen zonder andere toeristen er op. Iets verder heb ik hen zelfs nog eens in een ijsveld kunnen fotograferen. Alles op topspeed, dus niet zo geweldig gelukt, maar toch beter dan niets. Deze fotos waren nu net iets tè belangrijk voor mijn berenverhaal om ze te moeten missen.
Onderstaande foto's zijn snel-snel vanuit de rijdende bus getrokken... Niet zo best dus, maar je krijgt wel een idee van de indrukwekkende setting...
Iedereen vond het jammer dat we overal zo snel weg moesten en vond dat ze in t vervolg die shopping in Stryn best konden weglaten. Natuurlijk hadden wij makkelijk spreken. Wij wandelden daar, zelfs op de top nog, rond in 15° en hadden een uizicht van 360° De mensen die hier gisteren geweest waren hadden alleen maar wolken gezien en kou geleden en die zullen waarschijnlijk heel blij geweest zijn dat ze zich in de winkeltjes hadden kunnen gaan opwarmen. De laatste weken is hier een hittegolf geweest dus ik was al blij dat we toch nog zoveel sneeuwplekken te zien kregen. Harald vertelde dat de gazon achter zijn huis helemaal ros geworden was. En dan die rijpe frambozen van deze middag Toch wel vreemd allemaal.
De afdaling van de Dalsnibba naar ons schip in de fjord was al even indrukwekkend als hij bochtig was. Alweer omringd door watervallen langs alle kanten. We zagen ook nog restanten van de oude postweg. Eens per week werd de post naar t noorden gebracht en de week daarop naar t zuiden. Een brief was dus wel even onderweg.
Oude woonhuizen die nu als vakantiewoningen verhuurd worden. Ze lijken wel een deel van de natuur te zijn...
We kregen jammergenoeg niet de kans om uitgebreid afscheid de nemen van de zalige Harald want die moest zich reppen om zijn veerboot terug naar Hellesylt te halen. Hij vertelde nog dat gisteren een cruiseboot een deel olie verloren had in de fjord, maar dat ze ze gelukkig snel hadden kunnen isoleren zodat er niet te veel schade aan de natuur was toegebracht. Ik kan ze geen ongelijk geven dat ze enorme bedragen vragen voor het liggeld van cruiseschepen want als hier een ernstig ongeval gebeurt dan kunnen ze hun toerisme wel opdoeken. Slimme jongens die Noren. Vanaf het begin van de fjord was ook een loods aan boord gekomen, de kapitein mag in de fjorden niet zelf varen. Noorwegen probeert gelukkig echt wel zuinig te zijn op hun natuurlijke rijkdommen. (Als ze tenminste dat walvisjagen nu ook nog zouden willen afleren...) Maar 200 km in en uit die fjord varen met een loods zal ook wel veel kosten, alweer een reden waarom cruises hier zo duur zijn.
Deel 5 : Een enigszins vreemde overgang.
Omdat onze excursie zo was uitgelopen kwamen we maar net op tijd in Geiranger aan, nog even de obligate foto bij het trollenstandbeeld, en hop de laatste tender in naar onze boot.
In dit geval is de trol de rechtse.
Ons 300-meter lange cruise-"fabriekske".
De laatste passagiers gaan aan boord, de eerste tenders worden ondertussen opgehesen.
De kapitein staat op de brug op vinkenslag om zo snel mogelijk uit te kunnen varen. Time is money.
Wat een overgang... Ineens weggeplukt uit de meeste pure natuur en gedropt worden in de kitch van die boot... Het is alsof je op 5 minuten tijd in een kompleet andere wereld terecht komt. Alles is ineens kunstmatig en wèg is de rust. Het wijdse is verdwenen en ge loopt terug door smalle gangen. Het heerlijke zonlicht moet plaats maken voor al die disco-lichtjes. En wat er met de stilte gebeurt durf ik zelfs niet te beschrijven...
De gangen tussen de kajuiten.
De "kleurrijke" lobby met de glazen liften, gezien vanop de 10de verdieping.
Het exclusieve Italiaanse restaurant op de hoogste verdieping.
Een klein stukje snelbuffet -"refter"...
Nee ge zijt niet in Star Trek terecht gekomen! Dit is een glimpje discotheek.
Gelukkig moesten we maar even naar de kajuit om onze spullen te droppen want om zes uur zouden we al afvaren. We moesten dus zien dat we snel weer op de juiste plekken aan dek stonden om te kunnen genieten van deze uitzonderlijk mooie afvaart tussen rotswanden waar om de paar meter watervallen naar beneden donderden. Geen simpele onderneming als ge u op een schip van 10 verdiepingen moet haasten en zien dat ge met de juiste lift op het ideale dek geraakt. t Was kantje boordje maar hijgend en wel kwamen we aan dek en hebben nog al t moois gezien.
Het uitvaren van de fjord... op weg naar de Seven Sisters waterval.
Deel 6 : De eeuwige twee "laatste der Mohikanen".
Deze keer waren ze zo verstandig om eens geen techno maar wel romantische klassieke muziek te spelen aan dek, dat maakte het uitvaren helemaal een unieke ervaring. Ik kreeg maar niet genoeg van de prachtige zichten op de rotswanden van de fjord. Op de duur waren de mensenmassas allemaal al naar de restaurants vertrokken en stond ik nog in mijn eentje uit te waaien. Ik had het niet eens gemerkt. Heb weer een lekker plekje gevonden, helemaal bovenop de boeg, het vereist enig klimwerk en t is waarschijnlijk een beetje verboden maar vandaar kan je fotos maken zonder toeristen op.
De befaamde "Seven Sisters" waterval.
Heel vreemd. Met een flatgebouw door een fjord drijven...
Het zonlicht spat uiteen in een waterval van kleur...
Het weer werd ondertussen opnieuw even indrukwekkend als vanochtend vroeg! Donkere wolken trokken over de rotsen en slokten op de duur alle blauwe vlekken op. Zo mooi, die dreigende lucht over die imposante natuur Er liggen aan dek wel overal dekens om u in te hullen maar ermee rondlopen en fotograferen lukt niet, alles waait weg, deken, haar, bril, kortom op die manier een zinnige foto maken is niet te doen dus op de lange duur heb ik dan met pijn in in t hart en honger in mijn maag toch maar t winderige dek ingeruild voor t Samsara restaurant.
Helemaal alleen? Nee hoor... De Koreaanse monnik is ook altijd "De laatste der Mohikanen".
Omdat we zo laat kwamen hadden we eindelijk t geluk een tafeltje aan een raam te bemachtigen! We kregen zelfs enkele bliksemschichten te zien. Helemaal indrukwekkend in deze toch al woeste natuur. Ons geluk werd volledig toen we ook nog spontaan de menukaart van het grote restaurant kregen om uit te kiezen. En daarop stonden echte lekkernijen, niet de flepse dieetkost van Samsara zelf. We hebben ons beperkt tot een carpaccio van zalm, een groentenvelouté met croutons, een kwarteltje, een kaastafel en een chocoladedessert met appelsien. Na al die dagen karig Samsara-eten of vettig Mc Donaldsfood een ware verademing voor geest en een zekere verdikking voor ons middel. Hiermee trek ik ineens mijn bewering in dat het eten hier aan boord waardeloos is. We hebben ons gewoon laten misleiden door te denken dat het Samsara-restaurant verfijning ging bieden, het biedt alleen dieetkost en een intieme rustige plek om te eten en nu hebben we the best of both worlds. Alleen stom dat we daar vier dagen over gedaan hebben om dat in te zien.
Doodmoe keerden we terug naar ons nestje en daar aangekomen bleek het nog altijd volop dag. Om 11 uur s avonds konden we vanop ons terras nog een prachtige volledige regenboog bewonderen. Heel vreemd. De kleuren van de regenboog waaierden tot midden in de cirkel. Het leek of de lucht in de halfronde boog een heel andere kleur had dan die buiten de regenboog. Roziger. Uiteindelijk zijn we dan toch maar gaan slapen, gewoon van uitputting. t Was dan ook wel weer een rijkgevulde dag geweest. En bovenal eindelijk ook eens een rijkgevulde maag.
3. Van onze drijvende stad naar alweer een grote stad...
Zondag, 12 juli 2009.
Costa Luminosa, Bergen.
3. Van onze "drijvende stad"... naar alweer een grote stad...
Vanmorgen liep onze wekker af om 6 uur. We naderden Bergen. De vaart tussen de eilandjes was best mooi, wel flink bewolkt maar het regende gelukkig niet.
Een boorplatform in aanbouw.
Zeer vroeg in de ochtend mooie zichten bij 't binnenvaren van de fjord.
Ontbijt met zicht op Bergen.
De tweede grootste stad van 't land. Een kwart miljoen inwoners... Het leek op 't eerste zicht een echte stad-stad...
Maar als ge net van deze mastodont gestapt zijt moet ge over "groot en ongezellig" natuurlijk niet veel zeggen...
Na het ontbijt tijdens t aanleggen, konden we reeds om 8 uur aan land gaan. Heerlijk! Zeven volle uren om in alle vrijheid de stad te gaan verkennen!
We hadden geen excursie geboekt en hebben de dag gewoon onder ons tweetjes doorgebracht met wandelen. Het schip lag, heel praktisch, aangemeerd op loopafstand van de stad. Eerst vluchtig de binnenpleinen van een gesloten burcht bezocht waarvan ik eigenlijk de rode bessenstruiken het interessantst vond. Dat bracht toch een beetje kleur in al dat grijs...
Hm. Een zondag om 8 uur 's ochtends... Niet bepaald mijn lievelingsuur. Dan is er wel wat meer nodig dan een trosje rode bessen om in kleur in mijn dag te brengen.
Na het korte bezoek aan de burcht liepen we langs de Hansahuisjes. Het bekendste zicht van Bergen. Allemaal heropgebouwde smalle houten huisjes in de gekste kleuren, waar nu sjieke winkels, restaurants en kunstgalerijen in gevestigd zijn. Ooit zijn die huisjes allemaal afgebrand en sindsdien moesten de koopmannen die er werkten het stellen zonder verwarming want vuur maken werd verboden. Het moet geen pretje geweest zijn hier in die tijd te leven... Sommige straatjes zijn amper 3 meter breed en de huisjes hellen naar alle zijden over. Mooi, maar jammer genoeg niet meer origineel dus.
De hansa-huisjes. Probeer maar eens een rechte foto te trekken...
En overal trollen... Op deze foto staat hij links.
Iets verder lag het oudste kerkje, de Mariakirken, waar niet veel aan te zien was. 't Is ook zo'n eclectische mengelmoes allemaal. Hyperfunctionele gebouwen tussen oude huisjes. Ik vind het niet mooi. Maar ik hou dan ook niet van steden natuurlijk.
De Mariakirken, echt oud...
... tussen al even sombere maar dan moderne gebouwen...
De vismarkt stond ook gekend als één van de grootste bezienswaardigheden maar dát bleek pas echt een toeristenfuik. Letterlijk en figuurlijk. De surimi kwam uit plastic pakjes, de kaviaar zat in potjes Rond de viskramen stonden hopen dure souvenirstalletjes. Trollen en Vikingnamaakspul alom. En vanzelfsprekend Noorse truien. Even dik als ze duur waren. Noorwegen blijkt zo prijzig te zijn omdat hun economie zeer protectionistisch gericht is, al wat moet geïmporteerd worden wordt extra belast, maar Noorse wol lijkt me nu toch niet zo direkt een exportprodukt? En een visschotel toch ook niet...
Desalniettemin niet kunnen weerstaan aan een paar heel kleine zilveren hangertjes van dieren om aan een armband te hangen. Er lagen op dat marktje zelfs wolven- en zeehondenvellen gewoon te koop Triest. Zeker omdat die in verhouding met de andere rommel goedkoop waren. Tijdens de wandeling kochten we in een 7/Eleven-supermarktje een flesje cola en een flesje water en we waren meer dan acht euro kwijt.
Alle maten pluchen rendieren.
Zeehonden- en wolvenvellen... Plompverloren op een markt... Het kleinste, miserabelste pluchen sleutelhangerbeestje kost al 4 euro maar voor nog geen 100 euro hebt ge al wel zo'n echte zeehondenpels...
En toch ook af en toe eens een verse vis. Op de vis-markt.
We hebben die zogenaamde "vis"-markt maar snel achter ons gelaten en minder toeristische plekjes gezocht. En gelukkig gevonden.
Deel 3 : Bergop bergaf in Bergen.
Aan de andere kant van de baai de stad ligt tussen 7 bergen - ontdekten we de wijk Nordness. Het was een nest kleine steile, smalle straatjes in alweer allerlei vrolijke kleuren. Vooral de bloembakken naast alle deuren maakten het er extra kleurig. De straatjes bestaan uit kinderkopjes en de meeste huizen hebben trapjes met relingen en terrassen op de gekste niveaus. Niets maar dan ook niets was er horizontaal. Het enige echt storende in het straatbeeld waren de enorme vuilnisbakken die overal buiten stonden. Nochtans was het zondag. Misschien hebben de mensen binnen geen ruimte om hun vuilbak te zetten? Het leuke was dat we hier rondliepen zonder ook maar 1 andere toerist tegen te komen. Zelfs de inboorlingen leken nog aan hun zondags uitslaapje bezig. We leken wel door een enorm bebloemd openluchtmuseum te wandelen. In een heerlijke stilte met zalig frisse lucht.
Deurtjes in alle kleurtjes.
Probeer in deze stad vooral geen "rechte" foto te nemen...
Zelfs de katten lopen hier scheef...
Na deze schitterende maar vermoeiende wandeling zijn we dan toch maar op de vismarkt een schotel vis gaan kopen. Iedereen eet er een broodje met vis of soms één schotel met een assortement vis en twee vorkjes. Haast niemand drinkt iets want dat is steenduur. Een groepje jonge mensen kocht 1 pintje en dat werd door vier gedeeld alsof het een volwassen fles wijn was. Het gekke was dat we eigenlijk nog altijd geen Noor tegen gekomen waren. Hier werkten allerhande nationaliteiten, allemaal heel vriendelijke jobstudenten. Behalve Noren. Terwijl een Portugees een flink assortiment vis op onze schotel samenstelde presenteerde hij ons op een houten plankje twee stukjes heel donkere vis. Zoals altijd stak ik dat direkt in mijn mond en toen zei hij pas dat t walvis was. Paul weigerde onmiddellijk zijn stukje aan te nemen en ik heb t mijne direkt uitgespuugd. Ik vond het niet alleen immoreel, t smaakte ook nog heel slecht. Ranzig en droog. Zelfs al had ik t willen doorslikken ik had het niet gekund want het was taai als rubber. Walgelijke traditie. Vreemd dat ze niet begrijpen dat de meeste toeristen tegen de walvisvangst zijn en zo'n kadootje dan echt geen sympathie oproept. En inderdaad er lagen jammer genoeg ook "walvis-burgers" op de koeltogen...
De rest van onze visschotel was wel heel vers en erg lekker. Misschien wel de heerlijkste zalm die ik ooit gegeten heb. De maaltijd leek meer op een picknick omdat iedereen met zijn bord in zijn handen een zitplaats zocht op houten banken of plastic stoeltjes en iedereen zich tussen iedereen wurmde. Na de schranspartij met een buik vol verse vis (niet zo erg want onze portemonnee woog ineens een stuk minder) waggelden we naar een téléferique-treintje dat ons 320 meter hoger op de berg Floyen bracht en vanwaar we rondom ons heel de omgeving van Bergen zagen.
Heuvels, rotsen, water en op elk plekje waar ook maar enigszins kon gebouwd worden een huis. Tja, dat kwart miljoen inwoners moet ergens wonen. t Gaf wel een interessant overzicht van hoe een stad ontstaat op een plek die gedomineerd wordt door water en rotsen. De mens moet zich aanpassen, hij maakt bruggen en pieren en haventjes en tracht toch nog op de hoogste en spitste stukjes rots een gebouw te zetten.
"Japans" poseren boven Bergen.
s Morgens hadden we een hoeveelheid geld uit een automaat gehaald waar we dachten enkele dagen mee toe te komen, maar voor we weer aan boord gingen moesten we al terug naar de bank want de voorraad was er al doorgedraaid. In de Top-100 van goedkope vakantiebestemmingen zal Noorwegen wel niet direkt voorkomen. Toen we bijna terug bij ons drijvend monster waren arriveerde net het opleidingsschip van de marine van Bergen. Een prachtig zeilschip! Zo rank en mooi! Een echte viermaster. Kortom een bóót. En op de achtergrond zagen we dan onze breedsmoelkikker liggen... Wat een verschil...
Den dikste is den onze...
Een prachtig oud heropgemaakt zeilschip, een opleidingsschip voor matrozen...
... wel iets eleganter dan onze "breedsmoelkikker"...
Mooi op tijd waren we weer aan boord. Doodmoe, en ik met heel dikke voeten van t bergop bergaf wandelen. We hebben ons dan maar direkt in t saunagedeelte ondergedompeld om al t nodige te laten masseren door de krachtige waterstralen in 't bubbelbad. Wel een zalige gewaarwording en een heerlijk zicht : de haven uitvaren terwijl je in een sauna met panoramische ramen zit te genieten. Dat geeft wel een wow-gevoel! Daarna ben ik onder de zonnehemel alweer als een blok in slaap gevallen.
Even relaxen in een van de vele self-service restaurants met een theetje.
Net op tijd raakten we nog in ons Samsara restaurant waar we deze keer toch al eens in de buurt van een raam konden zitten. Mooi, de zon scheen heerlijk op ons tafeltje. Het eten dat beschenen werd was jammergenoeg weer van de meest ongelukkige kwaliteit, om niet te zeggen oneetbaar. Ik heb nog nooit op een cruise zo slecht gegeten, zoveel brood verorberd en zo dikwijls t zout en t pepervat aangesproken om toch maar iets te proeven. Alles is even smakeloos en - misschien nog best ook - troosteloos weinig. Behalve het tussengerecht dat altijd uit spagetti bestaat. Dus je hebt wel je buik vol met lekker brood en spagetti. Een droeve combinatie voor zon dure cruise vind ik persoonlijk.
Vanavond zijn we dan ook gaan vragen of er nog plaats was om in de toekomst in het grote restaurant te kunnen gaan eten. Jammergenoeg bleek de eerste zitting voor heel de reis al volgeboekt. De maître van "de grote refter" vroeg of we misschien wilden verhuizen vanwege t eten in Samsara... Op dat moment konden we eindelijk onze schroom laten vallen en ijverig ja knikken. Hij scheen helemaal niet verrast en stelde voor om in de toekomst gezellig in ons kleine restaurant te blijven eten maar wel de menukaart van het grote restaurant te vragen. Een geweldig voorstel! Dat gaan we morgen onmiddellijk eens proberen! Dan blijven we in ons intieme restaurant zitten en geraken we misschien toch aan lekkerder eten. Alleszins de keuze is alvast veel groter en de menu bestaat ook uit twee gangen meer. Misschien wordt dit wel the best of both worlds?...
Ik heb nu al die kleedjes speciaal in solden gekocht voor deze cruise. En ik zál ze nu dragen ook.
Zelfs al is dit écht niet het geschikte moment.
Doodmoe kwamen we in onze kajuit waar we ontdekten dat de cruise die we voor morgen geboekt hebben de verkeerde is... Waar of door wie de fout gebeurd is weten we niet, maar t is wel heel erg want dit had de mooiste uitstap van de reis moeten worden. Een tocht bovenop de fjorden van Geiranger. Of t nog te corrigeren zal zijn is nog maar de vraag... Dat krijgen we morgenvroeg om 8 uur pas te horen.
Diep teleurgesteld ben ik 1 verdieping hoger in de zwembadhal wat gaan zitten schrijven. In de zon achter glas. Een best gezellig plekje tot ze zelfs daar nog om 11 uur s avonds met een lawaaitoestand begonnen. Ze kunnen het niet laten. 'k Heb Pandorake dan maar dichtgeklapt en ben terug naar mijn kajuit getrokken en in bed gedoken. We zullen morgen wel verder zien.
Wat éven een rustig hoekje om te komen typen leek...
Het volledige fotoalbum over deze dag in Bergen vinden jullie hier :
Flink overslapen maar geen erg, er werd vandaag toch enkel maar op volle zee gevaren. Helemaal bovenaan de boot gaan ontbijten op t zwembaddek in the late breakfast corner waar je vanaf je tafeltje de golven van de scheepswand af ziet spatten. Ze waaieren uiteen en soms als de zon er op schijnt verschijnen er in een flits regenbogen in t sproeiwater! Dit schip, nou ja schip, drijvend hotelgebouw is een veel correctere benaming, vaart enorm snel. In de verte is de zee grijs, maar als het water door het geweld van de boot gebroken wordt valt het uiteen in zwart, donkerblauw, azuur, sneeuwwit, ijsblauw Alle kleuren blauw-grijs-groen. Als je er naar kijkt en je hersenen een honderdste van een seconde kan stilzetten, dan zie je in de wilde watermassas mini-werelden die bestaan uit bergen en sneeuwvlaktes. Als een golf pas veel verder van de boot plots vertikaal omhoog spat lijken het wel vulkaanuitbarstingen op een blauwe planeet.
Aan het zwembad zitten is niet leuk. Een lawaai van jewelste. Het animatie-team zorgt full-time voor een hoop herrie. Zelfs hun yoga-les moet gebeuren bij keiharde relaxerende muziek. Alles wordt dan ook nog eens extra uitgezonden op het reuzefilmscherm boven het zwembad. Na de yoga volgde de dansles, merengue, dat werd er dus niet beter op. Nog nooit mensen merengue weten dansen als een polonaise rond een zwembad. Italianen zijn blijkbaar echt wel tot alles in staat. Aan al dat lawaaigedoe nemen hooguit 20 toeristen deel. De honderden anderen die rustig van aan een tafeltje of uit een ligzetel naar de zee zitten te staren moeten maar meegenieten van de herrie. Gelukkig kunnen wij naar ons Samsara-sauna-gedeelte vluchten. Weg van t lawaai, heerlijk naar mijn terras waar ik alleen de wind en het geklots van t water hoor.
Snel!!...
...Naar de rust van mijn eigen terrasje!
Van onze kamer naar het wellness-center is het nog geen 20 meter lopen, dus wanneer je maar zin hebt kan je er gaan zonnen of bubbelen of stomen. Of gewoon in stilte vanop een rustbed tussen twee schermen naar de zee zitten staren en ondertussen een potje kruidenthee zetten. Een heerlijke verpozing. Relaxen en naar zee staren.
Na deze adempauze werd het terug etenstijd en kwamen we opnieuw in de hel van Dante terecht. Met zelfs op de middag live muziek. De muzikanten die hier aan boord werken zijn niet te tellen. In t binnenste van dit schip lijkt het zelfs op de middag nacht. Het casino is open, de winkels hebben geen ramen, alles baadt in kunstlicht. Véélkleurig wel te verstaan. Tijdens de lange trajecten van kajuit naar eetzaal heb ik maar alvast wat fotos genomen. Sommige dingen zijn echt te moeilijk om te beschrijven. Voor sommige kakafonieën heeft een mens geen woorden.
Een fragment van de centrale lobby met bar en salons.
Drie verdiepingen van dit schip lijken doorlopende drankgelegenheden, shops en MacDonalds-eetbarrakken. Ellenlange togen met summiere buffetten, formica eettafeltjes die allemaal vol zitten, en waar zo ongeveer voor gevochten wordt als er eentje aan de raamzijde vrij komt. Een heksenketel van lawaai in een decor dat een kruising is van een tafereel uit Peter Pan, een etalage van een speelgoedwarenhuis, en dat alles belicht met veel te veel lichtjes in de potsierlijkste kleuren. Niet bepaald een leuke plek om te eten.
Gelukkig mochten we bij twee lieve 80-ers aanzitten die hun pensioen al cruisend doorbrachten. Ze maakten de ene Costa-cruise na de andere, dus wisten zij vrij veel te vertellen. Ook dat het schip onmiddellijk rechtsomkeer zou maken als er in Spitsbergen ijsberen zouden opgemerkt zijn
Daar gaan mijn ijsberen dus.
Toen we terug langs t zwembad naar onze stille kant liepen zonden ze daar op t reuzescherm de Ronde van Frankrijk uit. In t Italiaans Mens wat een gedoe en een drukte toch allemaal. Ze zitten daar allemaal op ligbedjes naast mekaar naar dat scherm te staren, de ene op een handdoek in een bikini en daarnaast iemand met een trui aan en gehuld in een dekentje
Na de lunch hadden we een mysterieuze afspraak in de Samsara waar we getrakteerd weren op een metabolismemeting. Een doorzichtige verkooptruuk, maar kom laat ze maar eens proberen. Er werden twee klevertjes op hand en voet geplakt en daaraanwerd een machine van Biodynamics aangesloten. De draadjes werden al losgekoppeld terwijl de machine nog vrolijk doorratelde en printte hoeveel te dik we waren, hoeveel water ons lijf vasthield, en hoeveel massas algenpillen we zouden moeten kopen om dat allemaal een beetje terug in orde te krijgen à 80 euro t potje. Vriendelijk vaarwel gezegd en onze walvislijven (na die meting zijn we daar echt wel van overtuigd) te rusten gelegd in diverse saunas, stoombaden, hete stenen zetels en bubbelbaden met uitzicht op zee. Er is pal in de boeg een zeewaterzwembad en als je daar ronddrijft dan lig je mee te klotsen op het ritme van de zee. Heerlijk! De zichten zijn prachtig vanuit het Samsara gedeelte. En dan die rust... In t solarium heb ik een rij dutjes aan mekaar geregen. Paul kwam me wekken met een vreemd brouwsel van Ayurvedische thee. Jammergenoeg had hij de kruiden gewoon in t glas gelaten in plaats van de theein een theepot te maken. Het werd meer gras eten dan thee drinken. Bitter gras dan wel. Maar t is t gebaar dat telt.
Vanavond maar terug in ons Samsara-restaurant gaan eten want de rust is toch ook veel waard. Het eten was zelfs iets beter dan gisteren. Nog niet echt om over naar huis te schrijven maar er zat toch al smaak aan. Hoewel t lang geleden is dat ik op een gerecht nog eens peper en zout gestrooid heb en ik hier wel vol overgave zit te schudden Dat zegt toch wel heel wat over hun keuken. Ik vrees anders dat dat toch nog t beste restaurant van t schip is want ook ene met gouden epauletten kwam daar dineren.
Heel de boot (meer dan twee maal de kathedraal) afgewandeld naar de boeg, langs de monsterlijkste bars, casinos, winkelmalls, discos, chocolade-bars, cigar-bars, kunstgallerijtjes, kortom ge kunt het zo gek niet bedenken of t is er maar dan wel in de kitscherigst mogelijke uitvoering. Precies allemaal spul dat over the top bevonden werd voor de Sinksenfoor en dan hebben de Chinezen dat maar in een cruiseschip gebruikt. Zelfs aan t plafond van t Samsara zwembad hangen Chinese monsters in de hoeken. Ze zullen wel geluk brengen, daar twijfel ik niet aan, maar ze zijn toch zó lelijk. In van die snoepjeskleuren
Michael Jackson moet uiterst stijlvol gewoond hebben in vergelijking met deze Villa Kakelbont.
De gang van de toiletten... Niet simpel om de deur te vinden. Nog moeilijker om een deurkruk te vinden want die is er niet. Ze gaan electronisch open en dicht.
Het casino.
De mezzanine van de nachtclub. Zeer geschikte plek voor kleurenblinden. Ook voor doven trouwens.
Een rustiger hoekje. Als je je oren dicht houdt tenminste. Want net achter de hoek staat een saxofonist... hartverscheurend romantische "cruisebootbarmuziek" te toeteren. Aangesloten op een flinke geluidsinstallatie. Waarvan de volumeknop op de hoogste stand geblokkeerd lijkt.
Het is nu bijna 11 uur en t is nog steeds niet donker, maar morgen moeten we vroeg op want dan varen we door nauwe fjorden naar Bergen waar we rond 8 uur van boord mogen. En aangezien ik vandaag al overal waar ik me durfde neerleggen in slaap viel zal ik nu maar gaan rusten anders zal ik morgen niet veel van Bergen zien vrees ik. En een ding weet ik zeker : elk moment dat ik van boord kán zál ik ook van boord zijn.
Hopelijk is Spitbergen de hemel die ik verwacht, want om er te geraken moet ik wel een serieus vagevuur passeren blijkbaar...
Dit wordt mijn doel...
Maar ondertussen zit ik wel in dit kader...
Bemerk ik een lichte discrepantie?...
10-07-2009
1. Het oprukken van de lemmingen.
Vrijdag, 10 juli 2009 Costa Luminosa, Amsterdam.
1. Het oprukken van de lemmingen.
Luxueus gevoel : s morgens om 10 uur de trein nemen en 4 uur later in Amsterdam aan boord gaan en de vakantie kan al beginnen! Ik kan de snelheid nog altijd niet bevatten. Normaal duurt het tussen de 20 en 30 uur eer we ter bestemming zijn! Het lijkt wel of we een tijdscapsule genomen hebben. Maar of ik de goede reismethode gekozen heb om Spitsbergen te bezoeken is nog altijd de vraag. Ik heb er een heel dubbel gevoel bij. De natuur zal me zeker aanspreken, maar 14 dagen overleven in een drijvend sardienenblik (weliswaar eentje met de afmetingen om walvissen in te blikken) tussen de drukte van 2500 andere toeristen en de animatie van 1000 man personeel daar heb ik toch mijn twijfels over.
Waarom eigenlijk nog verder reizen? Zie 's wat een mooi station Amsterdam bezit?
De Cruise Terminal... Heu... toch wel enigszins iets anders dan het barakje aan onze Schelde in Antwerpen.
Een eerste glimp vanuit de terminal op onze mosselschuit.
De eerste passagiers wachten in de terminal...
Het wachten in de Terminal duurde wel even, het inchecken waren ze duidelijk nog niet gewoon. Binnen t kwartier zaten ze zelfs al zonder bekertjes om de wachtenden hun thee in te serveren. Ergens is het begrijpelijk, de boot is gloednieuw, hij is in mei voor t eerst uitgevaren in Genua en stevent nu voor de eerste maal - en enige keer dit jaar - naar Spitsbergen. Het is dus nog maar zijn derde reis.
Aan boord werd eerst een pasfoto genomen zodat we steeds herkenbaar zouden zijn telkens we in de loop van de volgende weken aan en van boord gaan. We moeten dus wel zien dat we onze neus niet door een walrus laten afbijten anders gaan ze ons niet meer herkennen en kunnen we op onze ijsschots blijven zitten. Maar zo ver zijn we nog niet. IJsschotsen zijn nog niet in zicht. En zullen er ook nooit komen vrees ik.
Rond 5 uur komen de laatste passagiers aan boord.
Eerst aan de receptie gaan vragen of er geen suites geannuleerd waren, maar dat was niet het geval. De boot heeft een capaciteit van 2500 passagiers en we zijn met zijn 2200, volzet dus (de single reizigers erbij gerekend). Maar niet getreurd, onze kajuit in het aparte Saunahotel Samsara is geweldig! Heel ruimtelijk en met een schitterend privé-terras! Zelfs de badkamer is groot. Er is zoveel kastruimte dat we onze bergen dikke truien, mutsen, sjaals en vesten makkelijk kwijt kunnen.
Vlug enkele foto's van onze kajuit nemen nu ik dat nog durf. Straks en de volgende dagen zal dat er hier weer héél anders uit zien...
Snel een snack gaan eten aan het zwembad op de negende verdieping. Het glazen dak kan open en dicht naargelang de weersomstandigheden. Rondom is alles in glas dus het lijkt alsof je tegelijkertijd zwemt en zweeft boven de zee. Op deze plek mag ook nog rustig gerookt worden. Het uitzicht is er enorm. Op dat moment natuurlijk enkel nog maar op het platte Hollandse land. Maar zelfs dat was al indrukwekkend.
Deel 2 : Met een zwemvest naar 't theater.
Na de vlotte uitpak was het tijd voor de obligate reddingsoefening Daar gingen we dus met zijn allen met onze zwemvestjes netjes op onze plaatsen aan de reddingsboten staan. Eerst werd van iedereen de cruisepas ingescand. Ik zie t in een noodsituatie al gebeuren : Ah zo, gij hebt uw paske in uw kamer laten liggen?... Tja, gaat dat dan maar eerst terug halen want zonder komt ge de reddingsboot niet in hoor! Hm, inderdaad wel spijtig dat uw kamer ondertussen al onder water zit maar ge had er maar op tijd aan moeten denken hè. De volgende aub!
Met zijn allen stonden we daar als een regiment lemmingen die klaar waren om ons over de reling in zee te storten (met krukken, wandelstokken, looprekken en al) te wachten tot ze hun uitleg in minstens acht talen gegeven hadden (Russisch, Japans...) gedaan. Eindeloos.
Na de oefening stormden de nederlandstalige lemmingen en masse naar het theater om de uitleg over de cruise in hun eigen taal te horen. Er daagden hoop en al misschien 150 mensen op, al dan niet met hun reddingsvest nog onder de arm. Naar 't theater in een reddingsvest
Heu... leidt deze trap naar 't theater of naar 't spookhuis van de Sinksenfoor?...
De hostess wist er ook allemaal nog niet al te veel van en haspelde heel t reisplan kompleet door mekaar. Als we gaan varen zoals zij t uitlegt dan varen we zigzag en doen we t traject minstens 3 keer vooraleer we alle geplande havens aangedaan hebben. Maar de uitleg die me bijna van t balkon van t theater deed vallen was : In de buurt van Spitsbergen zijn er geen uitstappen voorzien. Daar moeten we ook nog wachten op toestemming van de overheid om in de buurt te komen en als er ijsberen zijn mogen we in geen geval aanleggen
Jawadde. Ik boek dus een supercruise helemaal tot Spitsbergen om ijsberen te zien en godbetert gesteld dat ze er zouden zijn moeten we zelfs onmiddellijk opkrassen.
Als meest indrukwekkende excursie voor de dierenliefhebbers prees ze een tocht naar een husky-farm aan waar ze 130 sledehonden hadden zitten, en oh wonderbovenwonder, soms hadden ze zelfs puppys en dan mochten we die knuffelen! Van een unieke belevenis gesproken. Naar t verre Noorden voor een hond in uw armen te houden
Er blijken ook nog vele interessante geiten- en schapenweiden te zijn en enkele kuddes gedomesticeerde rendieren. Ik had begot beter een weekendje op een kinderboerderij geboekt. Veel verschil zou t niet gemaakt hebben, alleen in prijs. Nee, dit gaat beslist geen Galapagos-ervaring worden qua dieren zien
Een deel van de gruwel genaamd "animatie-team".
We zijn dan maar de wellness-afdeling van ons exclusief hotel gaan bekijken. Heel mooi want alles is gloednieuw. Thermale baden, bubbelbaden, stoombaden, massagekamers, rustruimtes, solariums, fitness, zwembad (helemaal vooraan onder de brug van de boot met een uniek zicht door de enorme panoramische ramen!), een tandenblekerij, kapper, herensoigneur, gezichtsverzorging, Maar een echte sauna hebben we eigenlijk niet gezien. Wel een ruimte waar twee mensen in zwempak op verwarmde stenen ligbedden lagen. Dus ja hoor, hier wordt het weer op zijn preuts-Amerikaans gedaan. Vies gewoon, zitten zweten in een kleffe bikini in plaats van gelijk een normaal mens in zijn blootje. 'k Heb maar snel enkele foto's genomen want de volgende dagen zal dat niet meer kunnen als hier mensen zitten. Schending van de privacy enzo... Een mens moet voorzichtig zijn tegenwoordig.
Het kapsalon en beauty-center. Met zicht op de eindeloze zee...
Een rustzaal voor tussen de saunabeurten...
Solarium en theesalon...
En niet te vergeten... een heerlijk massagebad alweer met panoramische ramen! Een mooie plek, op die vier grote polyesther monsters die in de hoeken hangen, na...
Deel 3 : Is er ook ergens een plekje waar we níet kunnen eten of drinken?
De Samsara-kajuiten bevinden zich op de 8ste verdieping helemaal voorin de boot. Ons Samsara privé-restaurant ligt op de 2de verdieping aan de achtersteven Een flinke 250 meter stappen. En zes verdiepingen zakken. Maar kom, een mens moet meestal wel iets van sport doen om niet bolvormig van boord te gaan na een cruise.
Onderweg kwamen we verschillende eetplekken tegen variërend van pizzerias tot snack-bars tot het echte grote restaurant waar 1200 plaatsen zijn. Grote gruwel. Speciaal om daaraan te ontsnappen heb ik die kajuit in de Samsara-afdeling geboekt want alleen die passagiers mogen in een klein intiemer restaurantje eten.
Een bar voor aperitiefjes.
Een héél klein glimpje van slechts één verdieping van 't reuzerestaurant... De glimmer-refter...
Ons knusse kleine Samsara-restaurantje.
De boot is weliswaar nieuw maar alweer zeer kitscherig ingericht. Dat lijkt wel een must bij cruiseboten. Soberheid is uit den boze. Spiegelende zuilen en 37.000 gekleurde lichtjes schijnen nog altijd wel ergens in t toch al zo drukke interieur toegevoegd te moeten worden. En aangezien deze de Luminosa heet, de boot van licht, is hier niet op een gekleurd led-je meer of minder gekeken
Het Samsara-restaurant telt een zestigtal plaatsen, heeft grote ramen en heeft iets van de kruising tussen een Chinees en een Indisch restaurant en een bordeeltje. Een smakeloos bastaardje dus. Het eten viel flink tegen. Wel vers maar even smakeloos als t interieur De mensen hier waren iets meer opgekleed dan die in de andere restaurants maar niemand zat er echt heel erg opgetut bij. Dat was ook wat die hostess (het enige Nederlandssprekende wezen op heel dit schip) verteld had : draag wat je wil, zolang je maar niet met een schort aan t diner komt. Soit, ik heb mijn mooie kleedjes nu toch bij, ik ga ze dragen ook. Hier zullen er alvast geen tijgers - laat staan ijsberen - mijn broeken aan flarden komen scheuren
Genieten van 't uitvaren uit Amsterdam vanop mijn eigen terrasje.
We waren al gewaarschuwd dat er zwaar weer op komst was en dat de zeeziektepillen aan de receptie verkrijgbaar waren, en die opkomende storm bleek al duidelijk aan de moeilijkheden die de loodsboot had om de loods van ons schip te halen eens we de Noordzee bereikt hadden. Dat bootje was een Bobbejaanland-attractie op zich.
Het loodsbootje komt de loods oppikken voor het strand van Nederland.
We zwalpten naar t bovendek om eens een kijkje te gaan nemen naar de ondergaande zon maar daar ben ik in mijn licht kleedje bijna spontaan tot Spitsbergen gevlogen
Een zéér frisse ervaring. Maar mooi! Die donkergrijze lucht tegen dat witte dek!! Dat spookachtige licht En in de verte grote windmolenvelden afgewisseld met af en toe een boorplatform.
Voor 't restaurant en achter glas was dat best een geschikt kleedje...
Voor aan dek was 't een klein beetje minder geschikt... Zeker bij een opkomende storm...
Door de koude en de wind terug naar binnengejaagd en maar vanachter een raam met een hete tas thee naar t vallen van de avond zitten kijken. We zaten haast helemaal alleen op het (nu overdekte) zwembadterras! De helft van t grootste deel van de kudde lemmingen zat in t reuze restaurant te eten en de andere helft was in t theater een show aan t volgen. Hoe veel volk er hier ook is, ik denk dat er altijd wel ergens een rustige plek zal te vinden zijn, zeker in onze exclusieve Samsara-afdeling.
De lobby met drie glazen liften tot op de 10de verdieping.
In dezelfde ruimte bevinden zich enkele van de ontelbare bars...
t Was zalig om vanavond vanop mijn pikdonkere privé-terraske te zitten schrijven met onder me de verlichte klotsende witte schuimgolven. Ik moest alleen oppassen dat Pandorake niet van mijn schoot schommelde. Nu liggen we in ons confortabel warm bed onder een donsdeken te wiebelen en stevenen misschien wel af op 't Kattegat? Wie weet? Hopelijk wordt het morgen geen kattekots.
Wil je het volledige fotoalbum van dag 1 - met veel interieurfoto's van 't schip - bekijken? Klik dan op :
Vandaag start ik met het eerste deel van mijn reisverhaal. Ik neem je mee op een 14-cruise langs de kust van Noorwegen helemaal tot in Spitsbergen! En terug natuurlijk. Ik laat je daar niet op een ijsschotske achter.
Mijn bedoeling is zoals steeds : een stukje van de wereld te laten zien bekeken door mijn ogen en impulsief beschreven op de manier waarop ik persoonlijk de reis aangevoeld en beleefd heb. Verwacht dus geen geschiedenisles of exacte geografische aanduidingen of een literair reisverhaal. 't Is ook zeker geen "kunstfoto"-galerij, 't is gewoon een mengeling van goede en slechte foto's om beter te laten zien wat ik beschrijf. Trouwens ik had net voor deze reis een nieuw foto-apparaatje gekocht en moest daar nog mee leren werken. Desalniettemin is 't een plezant ding want ik kan er panorama-foto's mee nemen en dat was heel tof in deze immense natuur! Voor de geïnteresseerden, de foto's zijn dus genomen met een Sony Cybershot DSC-HX1.
Het was de eerste keer dat ik in de zomer op vakantie kon, vroeger toen we de winkel nog hadden was die periode voor ons het hoogseizoen en moesten we werken. Aangezien wij al 20 jaar in Azië gaan ronddwalen vond ik dit nu eens een geschikt moment om de koude op te zoeken alhoewel ik eigenlijk veel meer van de warmte hou. Maar ik had nog nooit gletsjers of drijvend ijs gezien en dat leek me wel wat. In stilte hoopte ik natuurlijk ook op een kudde walvissen die met enkele ijsberen zouden gaan biljarten...
Jammergenoeg vond ik geen enkele andere manier om helemaal tot in 't Hoge Noorden, zijnde de archipel van Svalbard (Spitsbergen) te geraken dan met deze enorme cruiseboot. Ik heb vroeger al wel verscheidene cruises gedaan, met catamarans, echte viermasters en zelfs een "bescheiden" cruiseboot van 1500 man, maar nog nooit met zo'n enorm cruise-"fabriek". Sommige mensen zullen deze manier van reizen het einde vinden, anderen niet. Ik behoor tot de "anderen". Geef mij maar een huurautootje en de vrijheid. Maar met een auto geraak je nu eenmaal niet tot in Spitsbergen... En roeien vond ik ook nogal lastig, én gevaarlijk met al die biljartende ijsberen.
Ik hoop dat mijn blog-zussen en -broers en mijn internet-oma's en -opa's plezier aan 't verhaal gaan beleven. Voor mij was niet elk facet van de reis even tof maar zoals steeds vertel ik over hoe 't echt was met zijn goede én zijn slechte momenten.
Zet u lekker met uw laptop in de zon en laat me u koude rillingen bezorgen... Reis mee vanuit Amsterdam naar Bergen, laat u betoveren door de hoogtes van de Hellesylt-Geiranger fjord, bezoek Honnigsvag aan de Noordkaap, en komt terecht in het ijzige noorden van Spitsbergen in de overweldigende, desolate natuur van Magdalenfjord, stap mee uit in Longyearbyen en waai eens uit op een hondensledetocht, om daarna terug in de bewoonde wereld van Tromso te verdwalen, met als spectaculaire afsluiter een bezoek aan de grootste gletsjer van Europa in Olden waar je mee gaat raften en per helicopter over de gletsjers vliegt...
Om 't verhaal in 1 keer te lezen zal niet iedereen gegeven zijn. Daarom heb ik alle hoofdstukken bereikbaar gemaakt via de links hiernaast in de zijkant van mijn blog, dan kan je steeds makkelijk terugvinden tot waar je 't al gelezen hebt. Dit blog is steeds eenvoudig terug te vinden : onthou gewoon www.laathi.be. Dan kom je terecht op mijn home-site en daar in de kantlijn vindt je alle links naar mijn reisverhalen.
