Donderdag, 23 juli 2009.
Costa Luminosa, op zee

14.  O wee, die naweeën.

Krakend en kreunend ben ik uit mijn bed gekropen. Als ik geeuw lijkt het of mijn kop van mijn nek scheurt. Roeien doet rare dingen met een mens. Mijn beenspieren lijken uitgerokken te zijn. Als je ’t niet gewoon bent om met bottines aan van bergen naar beneden te joggen is dat zo te voelen toch ook niet de ideale vorm van sportbeoefening.  Dan maar een andere vorm van ochtendgymnastiek gedaan en alvast wat spullen beginnen inpakken, want de valiezen moeten tegen middernacht op de gang klaar staan.

Paul was ondertussen naar de lezing gegaan over de richtlijnen bij het verloop van de ontscheping morgen. Een saai iets, ware het niet dat de hostess moeite deed er toch iets leuks van te maken : ze las de Top-10 voor van de meest idiote vragen ooit door toeristen aan boord van cruise-schepen gesteld :

- Is dit eiland nu werkelijk helemáál omringd met water?
(heu? Is dat niet de definitie van “eiland” dan?...)

- Van waar komt de electriciteit hier?
(Wij steken de stekker in bij ’t vertrek in Amsterdam en vragen de kapitein om geen scherpe bochten te maken onderweg om de kabel niet te beschadigen.)

- Weet u waar mijn vrouw is?
(Op een schip van 300 meter lang? Met 10 verdiepingen? Ge moet maar beter op uw gerief letten hé meneer!)

- Wat doet u met de ijssculpturen die op ’t buffet staan nadat ze gesmolten zijn?
(Een gesmolten ijssculptuur… zou dat niet gewoon spontaan terug in de afvoer lopen?...)

- Gaat deze lift naar de achterzijde van het schip?
(Stel je voor dat dat bestond!! Gedaan met altijd 300 meter te lopen van boeg tot achtersteven… Dat moeten ze dringend uitvinden!)

- Om hoe laat is het Middernachtbuffet?
(Zoals meestal, om middernacht zeker?)

- Werkt u hier?
(Nee, dat plaatje op mijn uniform waar mijn naam, functie en nationaliteit op staan heeft niks te betekenen. Ik zwom hier per toeval voorbij en dacht : “Ik klim aan boord en ga eens wat op dat cruiseschip rondwandelen”.)

- Slaapt het personeel aan boord?
(Nee, elke nacht worden 1200 personeelsleden in helicopters voor 4 personen vanop ’t bovenste dek opgepikt en daar worden dan hotelkamers in het dichtstbijzijnde land voor gezocht. ’t Is altijd wel een hele klus om ze allemaal terug op tijd aan boord te krijgen tegen dat de voorbereidingen van de ontbijtservice moeten beginnen natuurlijk….)

We werden ook nadrukkelijk gewaarschuwd om niet álles in te pakken. Het gebeurt namelijk regelmatig – ongelofelijk maar waar - dat er mensen in pyama van boord moeten gaan omdat ze tot en met het laatste kledingstuk in hun valies gestoken hebben, die ’s nachts dus al was opgehaald door de kruiers.
En de séance werd weer afgesloten met een van haar eigen heerlijke lapsussen : “Morgen moet u om 8 uur de kajuit verlaten zodat uw kamermeisje de kans krijgt ze voor de volgende gasten weer ‘pik en fijn’ te maken!”

Op zo’n momenten - als ge die gekke verhalen hoort - lijkt het me dan wél weer leuk om hier te werken. Ik zou me een kriek amuseren. Maar ’t idee dat ik ’s ochtends mee ’t buffet moest opstellen, ’s middags mensen de lambada moest aanleren, hen na het theeuurtje amuseren met een cursus “servet plooien” en ’s avonds op de scène verkleed staan als bronstig rendier… wel, dát zou er voor mij net een klein beetje te veel aan zijn.



Groenten-kerf-les...



Uiterst succesvol.

Maar dan zit ik toch nog liever in deze afdeling...

Als een oude lemming met mobiliteitsproblemen heb ik me daarna nog richting buffet gesleept en wat fruit gesnoept. Veel eten heeft geen zin meer want over twee uur worden we al aan  lunch verwacht.
Onze kelners waren wild enthousiast over ’t diashowtje dat ik gemaakt had over deze reis, we hebben er allemaal samen in ’t lege restaurant naar zitten kijken. De rest van de foto’s volgen later wel via mail of die moeten ze maar via ’t blog bekijken. Ze kunnen de teksten dan wel niet lezen - de meesten zijn Indonesiërs, Filippino’s en Peruanen - maar foto’s kijken kan iedereen.


Deel 2 : De echtgenote van Rudolph.

Na de middag heb ik nog lekker wat in de zon zitten schrijven terwijl Paul zijn gerief inpakte. Hij heeft ook de foto’s genomen van de “rendiersnuitjes”. Enkele dagen geleden kocht ik een grappige t-shirt met allerlei gekke gelaatsuitdrukkingen van rendieren op en die wou ik persé op foto naspelen. Het kan niet altijd ‘de Schreeuw van Munch’ zijn. ’t Is een heerlijke fotosessie geworden. Als ik zo al mijn losse vellen zie wapperen in de stevige bries op mijn balkon begrijp ik de mensen van de Wellness-afdeling dat ze willen ingrijpen. ’t Zij hen bij deze vergeven.



De rendiersnuiten op mijn t-shirt.
En mijn povere pogingen rendierfotomodel te worden...



Lykkelig. Happy. Gelukkig.



Sint. Mad. Boos.



 Uskyldig. Innocent. Onschuldig.



Svimmel. Dizzy. Duizelig.



Trist. Sad. Zelfs zo triest dat ik mijn gewei vergeten ben...



Skremt. Frightened. Angstig.



Annonym. Shy.Verlegen.



Snorrele. Cold. Koud.



En eentje waarbij ik echt niet meer weet wat ik probeerde uit te beelden...



Ik kan natuurlijk ook gewoon normaal doen. Als 't echt moet.
Maar 't lang volhouden is wel moeilijk.

Ik hoopte in de sauna en ’t stoombad mijn nek- en andere spierpijnen wat te laten verdampen en dat lukte tijdelijk, maar eens terug buiten was elk mishandeld onderdeel alweer even stram en stijf. Dit wordt een cruise waar ik toch wel even 14 dagen van ga moeten bekomen. Ik zou misschien eens op reis kunnen gaan om wat uit te rusten?...

Na ’t diner, toen we gezellig met de obers zaten te keuvelen, vroeg ik wat uitleg over die zogenaamde “Alle fooien zijn inbegrepen in de prijs.”
Normaal moet je op een cruise nog eens 10 euro per man per dag aan drinkgeld betalen maar dat is hier niet verplicht. Het voordeel van dit systeem is dat de mensen van de crew die ge als passagier nooit te zien krijgt - zoals de machinisten en de technici en de onderhoudsploegen - nu misschien ook een deel van de koek krijgen. ’t Nadeel is natuurlijk dat die opdringerige animatoren-herrieschoppers ook beloond worden. Toen ik verder uitleg over ’t systeem vroeg kwam de kat op de koord. Op de voorlaatste avond van de cruise wordt aan alle passagiers gevraagd een ellenlange tevredenheidsenquete in te vullen over alle afdelingen en aspecten van het schip (de bars, restaurants, winkels, de animatie, de netheid van de kajuit en van de openbare delen…). Naargelang de punten die daarop gescoord worden krijgen de mensen van een bepaalde afdeling hun drinkgeld procentueel uitgekeerd. Tja, ’t is een systeem waar ge als passagier uiteraard totaal geen controle over hebt. De mensen van ’t Samsara-restaurant zeiden wel dat ze altijd heel hoog scoorden op de tevredenheidsenquete en dus ook ’t grootste deel van hun drinkgeld ontvingen. Desalniettemin heb ik ze toch maar centen gegeven, net als ons lieve kamermeisje Corazon, dan weet ik tenminste dat de mensen die zo hun best gedaan hebben om ’t voor ons hier tof te maken zeker een beloning gekregen hebben. Nu zou ik alleen nog de centen van die nitwits van ’t animatieteam moeten kunnen gaan afpakken, kon ik die lekker als Robin Hood gaan herverdelen onder de poetsers van ’t schip, want ook die mensen hebben meer dan schitterend werk afgeleverd. Alles blonk hier steeds als een spiegel.



Met Corazon het kamermeisje.



Robi van 't Samsara Restaurant...



en zijn kunstjes.



The Samsara crew.
Nee, dit is serieus bedoeld. We proberen hier echt geen kudde rendieren uit te beelden.

Terug in de kamer hebben we de laatste spullen ingepakt. De trol en ’t rendiervel niet vergeten… Dat laatste alweer ingepakt in zijn zwarte vuilzak maar deze keer wel netjes opgerold als worst en met veel koord van een handvat voorzien. Nu staat alles - behalve de handbagage, die toch weer een karavaan op zichzelf is - netjes aan de voordeur. Vannacht zal alles geruisloos opgehaald worden en hopelijk vinden we dat dan morgen op de kade terug… Ik ga er nu alleszins niet van wakker liggen. Daar ben ik na deze 14 dagen wel iets te moe voor.