Woensdag, 22 juli 2009.
Costa Luminosa, Olden.
13. Bergen als neergestreken vlinders...
Snel ontbijten en dan op weg met een excursiebus. Aangezien we een vrij hoge berg gingen beklimmen en daarna zouden gaan raften op een meertje aan de voet van een gletsjer had ik me weer met vele laagjes aangepelsd.
Even de temperatuur checken...
Oooooch... zie al die bussen weeral klaarstaan...
...we gaan ons weer niet eenzaam voelen vandaag. Hoe weids de natuur ook mag zijn...
De bus reed vanuit Olden langs de oever van de prachtig smalle langwerpige fjord tot aan het begin van de wandeling naar de Briksdalgletsjer - een zijarm van de Jostedalgletsjer, de grootste van Europa - de achterzijde van diegene die we in Geiranger hadden kunnen bewonderen enkele dagen geleden.
Tijdens de rit waren de zichten al spectaculair. De bergen weerspiegelden zich haast perfect in het gladde groene fjordwater. Het leken wel opengevouwen vlinders of Rorschach-testen. Het ene waanzinnig mooie zicht volgde het andere op maar we kregen ocharme amper 1 fotohalte
De rest van de fotos moesten dus weer door de getinte en weerspiegelende busruiten genomen worden. t Zal weer heel wat photoshopwerk geven achteraf
En dit zal ik van dichtbij gaan bekijken?!!! Ongelofelijk...
Ja, daar wil ik straks wel even voor gaan wandelen en wat klimmen
en roeien en wat er nog allemaal voor nodig is...
Dat wil ik beslist gezien en gevoeld hebben...
Af en toe doken we tunneltjes in die speciaal bleken aangelegd om de lawines te snel af te zijn die in de winter op vaste plaatsen voorkomen. Ze geven hier hun lawines zelfs namen! t Zijn echt oude getrouwen, ge kunt er op rekenen.
Op het einde van de fjord stapten we uit in een stralende warme zon en besloot ik al diverse laagjes kleding in de bus achter te laten.
Welgemoed begon de tocht...
Het werd een prachtige, zonovergoten wandeling langs bospaden, langs nevelige watervallen overkoepeld door regenboogjes, langs kolkende beken tussen reuze bergtoppen. En plots werd dan achter de laatste bocht die blauwe gletsjer zichtbaar! Een onvergetelijk beeld hoe zon ijsmassa onmerkbaar naar beneden schuift in een meer dat zich aan de voet gevormd heeft. Keer op keer bleven we staan om te fotograferen en te filmen en repten ons dan om de groep weer in te halen, het was een vermoeiende bezigheid.
Een bos vol regenbogen.
Deel 2 : Wandeling zonder woorden.
Voor sommige zaken bestaan geen woorden. De pracht van de natuur spreekt hier voor zich.
Dit stukje reisverhaal bestaat dan ook alleen uit foto's.
En om heel eerlijk te zijn : we hijgden ook te fel om nog tijd en energie over te hebben om te praten. 
Misschien wel een wandeling zonder woorden, maar zeker niet zonder zweet.
We naderen... maar we zijn er nog niet...
Als je even achterom kijkt zie je dit...
Je hebt hier zes paar ogen nodig om al dat moois te bekijken.
En een reservepaar om niet telkens te vallen terwijl je al rennend loopt te fotograferen...
Wolken tussen de ijsmassa's boven op de bergen.
Toch al eens een foto met de telelens nemen...
Hoe ver stappen is dat nu eigenlijk nog?...
Nog ver.
Ongelofelijk! We zijn er! De voet van de gletsjer en het bladstille water van het meer...
Deel 3 : Ter afwisseling : een onderbemand bootje.
Eens we het gletsjermeer bereikt hadden wilde ik toch heel snel de berenopstelling maken die ik voor mijn verhaal nodig heb. Ik zette heel mijn bende op een rijtje tegen een rots - het was er windstil dus t was een makkelijke klus - tot ze er allemaal piekfijn bij stonden, ik op mijn buik lag om de fotos te nemen, en ze plots
allemaal weggeplukt werden door een enorme windstoot. Een zeer onprettige verrassing als ge al heel gehaast bezig zijt.
De hoofdpersonages van mijn verhalenbundels - héél even - strak in 't gelid.
Nadat ik sakkerend alle beren én hun hond én de weggewaaide mutsjes én de sjaaltjes eenmaal terug van tussen de rotsen en struikjes verzameld had spurtte ik naar de oever waar de zodiacs lagen te wachten. We kregen zwemvesten, helmen, laarzen en roeispanen en de kleine rubberboten werden naar t water gedragen.
Toen we hierboven aangewandeld kwamen was het windstil geweest en de voet van de gletsjer lag amper 200 meter verder dus we zagen onmiddellijk dat het een makkelijk roeitochtje, en geen brute rafting, zou worden. Echt iets voor oudere, bezadigde toeristen. Fijn, konden we even relax op t meertje dobberen, ondertussen rustig genieten en om ons heen kijken naar al die ongeëvenaarde natuurpracht. Dat ging op een comfortabele manier mooie fotos opleveren.
Maar dat was buiten de waard gerekend.
Het spiegelgladde water begon plots flink te kabbelen...
Enkele minuten voor we in onze rubberboot krabbelden was dus plots die felle wind opgestoken die mijn beren weggeblazen had. Die begint blijkbaar steeds te waaien op warme dagen op t moment dat de zon boven de gletsjertop uitpiept en daar de koude lucht opwarmt. De vrieslucht boven het ijs komt dan in conflict met de opstijgende warme lucht van de fjord beneden en dan breekt een enorm natuurgeweld los. Dat hadden we natuurlijk niet verwacht.
Bleek ook nog dat in elk ander vlot maar liefst 13 volwassenen zaten en in ons bootje amper 9 mensen waaronder 2 kinderen. In tegenstelling met op ons cruiseschip waren we dus deze keer grondig onderbemand. t Is zo eens iets anders.
Ons onderbemand bootje...
Als je nog nooit geroeid heb is dat in t begin een chaos, zeker als de bestuurder achterin de boot het ritme niet aangeeft. Het leek wel of we allemaal in een grote pot soep zaten te roeren. De roeispanen kletterden tegen mekaar en we raakten geen meter vooruit, integendeel, door de sterke stroming die vanonder de gletsjer uitkwam en door de felle windstoten dreven we hoe langer hoe meer af naar achter, naar waar het meer zich in de kolkende rivier stortte. Het zag er niet echt veelbelovend uit
Gelukkig nam een stevige Russische dame die vooraan in de boot zat doortastend het voortouw en begon de maat aan te geven. We roeiden als gekken om toch maar wat vooruit te komen. Al de andere bootjes lagen al lang vlakbij de gletsjertong terwijl wij met ons ordeloos geplons maar bleven vastlopen tegen de bergwand. Al goed eigenlijk want op dat moment dreven we dan tenminste toch al niet achteruit. In zekere zin boekten we dus winst.
Uit volle borst begonnen Paul en de Russische We are the champions! No time for losers!... te brullen en dat gaf onverwachte moed. We peddelden als een vlot vol gekken. Het zal er ook zo wel uitgezien hebben, een paar lunatics met oranje reddingsvestjes en veel te kleine pothelmpjes op hun kop, die probeerden te ontstnappen op een plastic vlot.
De collega's zijn al aan de voet van de gletsjer geraakt...
Voor onze half lege boot was er nog veel werk aan de winkel...
Na veel afzien en kletsnat worden - doordat de kinderen meer ijskoud water opspatten met hun spanen dan de boot vooruit te helpen - raakten we stilaan aan de voet van de gletsjertong. Dichterbij komen mocht niet want het was de laatste dagen zo warm geweest dat er grote stukken ijs afkalfden. Jammergenoeg smolten ze haast onmiddellijk dus van de beloofde ijsschotsen waar we tussen gingen roeien was niet veel te merken. Het leek meer of we tussen de ijsblokjes in een glas blue curacao rondpeddelden. Maar kom, veel tijd om te kijken of fotograferen hadden we niet want als we ook maar even ophielden met roeien dreven we aan een rotvaart terug naar die gevaarlijk kolkende rivier af.
Eén van de weinige, snel genomen, fotokes van de gletsjertong...
Pompaf onder de pothelm.
En eentje die heel content was dat hij 't eindelijk eens warm gekregen had...
Na drie kwartier zware fitness stonden we uitgeput terug aan land. Ik rukte de hinderlijke zwemvest van mijn lijf en haalde dat idiote en veel te kleine pothelmpje van mijn kop. Blij dan toch eindelijk wat zinnige fotos vanop vaste grond te kunnen nemen viel ik in mijn haast, en door die veel te ruim bemeten rubberlaarzen, ook nog over een rotsblok. Gelukkig zonder al te veel schade. Dat nieuwe fotoapparaat is echt wel een geschikt ding voor een mens als ik. Ik zag er veel slechter uit dan hij. Gelukkig maar.
Deel 5 : Met zevenmijlslaarzen...
De terugweg was zoals te verwachten een ramp. Heel ons gletsjerwandelingetje had toch wel drie kwartier gekost. En nu moesten we dus heel dat bergpad nog af om die bus te halen. Er zat niet anders op dan dat al joggend te doen. Ik liet Paul en nog twee andere mensen van onze groep achter en rende een half uur de berg af in de hoop de bus te kunnen laten wachten op de anderen. Rennen met zware bottinnen, een dikke kousenbroek met een extra paar kousen erover, polar-ondergoed, een wollen trui en mijn jack met zijn 25 zakken vol vanalles. En een fotoapparaat in de hand. Je kan je geen betere fitness voorstellen. Ik was oprecht blij als ik een waterval tegenkwam en door de nevel kon lopen en zo mijn gezicht toch even opgefrist werd. En maar verder crossen. Omdat het bergaf was liep ik even snel als het autotje waarmee ze de minder mobiele mensen naar beneden reden. Ik dierf natuurlijk niet vragen om me mee te nemen want ik zag er al rennend en puffend nu niet echt minder mobiel uit. Ik was zelfs veel meer mobiel dan anders gewoon omdat t bergaf ging. Bezweet tot op mijn ziel kwam ik aan de halteplaats aan en daar bleek dat het busje pas een half uur later zou vertrekken
Ik ben dan als een druipende gek naar de toiletten gespurt en heb al wat enigszins mogelijk was uitgetrokken. Beladen met een doorweekt bundeltje polar-onderhemdjes en kousenbroek kwam ik t hokje uit. Alweer als een clochard op zoek naar een wassalon
Als beloning stond er een heerlijk snoepbuffet op ons te wachten. Taarten, puddingkjes, pannenkoeken,
Geweldig! Veel lekkerder dan de desserten aan boord trouwens. Al nahijgend heb ik me zitten volproppen met al die heerlijke dingen.
Doodmoe maar héél tevreden stapten we de bus in en togen terug lang het prachtige meer op weg naar ons schip waar de welverdiende rust me lonkte. Maar ze zou nog lang mogen lonken
Net voor we op de loopplank wilden stappen viel mijn oog op een bord dat op de kade stond : See the glacier from above by helicopter!. Wow! Dat leek me wel iets. We zaten al wel dikwijls in piepkleine vliegtuigjes maar in een helicopter nog nooit. Het kostte 100 euro de man, maar in verhouding met wat alle andere dingen hier kosten was dat echt een koopje. Ik vroeg of er nog plaats was maar jammer genoeg waren de tochten volgeboekt. Maar
ze stonden te wachten op twee klanten die gereserveerd hadden en blijkbaar niet opdaagden
Dus als we bereid waren om direct te vertrekken mochten we nog mee! Natuurlijk waren we bereid! Wat maakte het uit dat we stikkapot waren, sufgezweet en daar rondliepen met ons bundeltje vuile was onder onze arm?... Dus mochten we onmiddellijk terug een bus in die ons naar een veldje voerde waar de helicopter opsteeg. En weer hadden we geluk! Normaal hadden ze twee helicopters ingelegd - eentje voor 4 personen en eentje voor 7 - maar enkel die kleinste bleek in dienst! Heerlijk!
Deel 6 : Eindeloos ijs.
Noch de plaats noch 't ideale tijdstip om een berenopstelling te maken.
Zo naast een net opstijgende helicopter...
Met nog twee andere mensen mochten we een kwartier boven het meer, de gletsjer en onze boot vliegen! Het zicht op de gletsjer was natuurlijk het meest spectaculaire. We zagen een deel van de 480 km² ijsvlakte die begint aan 350 meter boven de zeespiegel en haar hoogste punt bereikt op 2083 meter. Oneindige witte maagdelijke ijsvlaktes waartussen hier en daar een vlokje langwerpige uiteengewaaide wolk dreef! Sommige stukken van het ijs waren gebroken en ruw, andere delen spiegelglad. Er was lekker veel thermiek dus we zagen de gletsjer - een beetje ongepland - langs alle kanten en vanuit verschillende oogpunten. t Was moeilijk filmen omdat je met drie op de achterbank zat, maar eens ik door had dat als ik me ontdeed van die lastige veiligheidsgordel ik overal onder en door kon piepen met mijn camera, raakte ik toch aan redelijke fotos. Ik zat toch achter de piloot zijn rug en die had zijn handen al meer dan vol om dat ding door die felle windstoten te loodsen, dus ik kon ongemerkt mijn gang gaan.
Ik was ook heel blij dat ik fotos vanuit de lucht van het dek van de boot kon maken want ik wist dat mijn kelners daar weer zielsgelukkig mee zouden zijn. Weer eens iets origineels om naar hun familieleden in Azië te mailen.
Vijftien minuten zijn zo voorbij, maar ze waren wel onvergetelijk. Een gletsjer van bovenaf zien zonder er dagen over te moeten rondstrompelen, kou te krijgen en nat te worden
Het is niet iedereen gegeven. Net na onze landing besloten ze ook de grote helicopter in te zetten aangezien ze nog veel extra klanten van de cruise kregen. Een leuke ervaring wordt natuurlijk direkt verder verteld. De mensen van het helicopterbedrijfje hun dag kon niet meer stuk. De mijne trouwens ook niet. Zij het dat ik zelf wel ondertussen bijna stuk was.
Deel 7 : Moe en vuil maar gelukkig.
Na het vluchtje werden we nogmaals naar onze boot gereden en probeerden we nog een laatste maal met de laptops mail op te halen op een bankje voor een winkel, gezellig samen met enkele bemanningsleden die ook vruchteloos contact met hun thuisfront probeerden te maken. Voor de zoveelste keer mislukte het
We hebben onze laatste centen dan maar opgekocht aan een paar grappige souvenirs. Mijn keukenhanddoeken thuis zullen nu rendier- en ijsbeermotiefjes hebben.
Een laatste mailpoging...
Mooi braaf op tijd waren we weer aan boord. We hingen allemaal over onze balkonnetjes te kijken om de afvaart te zien maar er gebeurde niets. Onze kajuit bevindt zich op gelijke hoogte met de brug dus wij kunnen perfect binnenkijken en zien wat de kapitein uitspookt bij een afvaart. En wat zagen we? Een sakkerende, vloekende kapitein en enkele hogere officieren die druk op zijn Italiaans gesticulerend in telefoons aan t roepen waren. Bleek dat er verscheidene excursiebussen te laat waren.
Al de passagiers van de Samsara-afdeling van de boot lagen ondeugend over hun terrasreling naar de kapitein te kijken. En wij maar allemaal grijnzen en die officieren maar hoe langer hoe nerveuzer worden. Elke minuut die een boot te laat afvaart kost geld. Zeker als je een loods aan boord hebt die je uit de fjorden moet loodsen. Alweer 10 minuten te laat - nadat eindelijk de allerlaatste tourbus gearriveerd was - werden de laatste trossen gelost en duwde de Luminosa zich met volle kracht van haar twee zijdelingse motoren los van de kade. Die tour-operators van de laat aangekomen bussen zullen het de volgende keer wel kunnen schudden, ik denk niet dat die aan rederij Costa nog een klant zullen hebben.
Op het bovenste dek genoten we even van de afvaart uit Olden, maar al spoedig joeg de felle wind ons terug naar binnen. We hadden echt onze portie lijden en afzien wel gehad vandaag, t werd hoog tijd voor een beetje rust in onze kajuit. Toen we daar aankwamen lag er echter al een briefje op ons bed dat morgennacht de bagage om middernacht op de gang moet staan. Nee, rust zit er nog niet zo direkt in
Met onze laatste krachten sleepten we ons naar t restaurant waar de jongens overgelukkig waren met de luchtfotos van hun werkplek. Er zal morgen weer een boel op hun memory-stick moeten gezet worden. Maar vandaag niet meer. Ik val om.
Deze keer als eerste bij ons restaurantje. Maar te moe om te blijven rechtstaan...
Om dit allemaal naar binnen te werken ben ik natuurlijk nooit te moe. 
Uiteraard moest ik, voor mijn "jongens" tijdens 't eten wel even snel een reportage
gaan maken over het afscheidsdiner in 't groot restaurant...
Het fotoalbum van deze dag :
http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/CruiseNoorwegen13Olden?authkey=Gv1sRgCM-Hge6_tJ6ejAE#
