Zondag, 19 juli 2009.
Costa Luminosa, op zee.
10. Een drijvende stad met een Italiaans schepencollege.
0.00u. Voilà, zo ziet dus een middernachtzon er uit als ze even onder de wolken komt kijken.
Geef nu toe... niet veel aan te zien toch? Ik denk dat 't noorderlicht véél interessanter is.
En dat ge dan veel meer slaap krijgt. 
Uitgeslapen wakker geworden! Geen wekker moeten zetten! Zalig gewoon! Tot 9 uur in bed gelegen en ontspannen wat fruit gaan eten. Wat een rust. Dat zijn we niet meer gewoon.
Om 10 uur begon er een dia- en filmvoorstelling over het inwendige van het schip dat de passagiers nooit te zien krijgen. De diareeks werd weer op de meest stuntelige manier aan mekaar gepraat door het enige Nederlandstalige bemanningslid hier aan boord. Hoewel het woord Nederlandstalig hier eigenlijk niet echt op zijn plaats is. Ze rijgt de ene lapsus aan de andere en de beleefdheid gebiedt ons niet te lachen. Niet altijd eenvoudig en gelukkig kan de duisternis van 't theater een grijns al wel eens verhullen. Ze beweerde dan ook nog dat we al héél blij mochten zijn dat we het dagelijkse cruise-krantje in t Nederlands in onze kajuit gedropt kregen want dat onze taal geen officiële taal is aan boord. Er blijken wel zomaar even 600 Nederlanders en bijna 100 Belgen aan boord te zijn! Dat is toch wel een vijfde van het publiek, dat kan je bezwaarlijk een minderheid noemen vind ik.
Maar los daarvan, de voorstelling boeide me enorm. Ik wou dat ik er meer van had kunnen onthouden. Ik heb maar wat slechte foto's - van de al even slecht geprojecteerde dia's - genomen, als extern geheugen.
Dit schip - een middelmaatje dan nog, want hier zijn amper 3500 mensen aan boord, op de grotere wel 5000 - verbruikt per dag zo maar even de energie van een grote stad als Genua
Een pijnlijk moment om het woord milieuvriendelijk in de mond te nemen toch deden ze dat met de glimlach. Ze waren heel trots op hun afvalverwerking. Weliswaar met reden. Ze hebben eigen zuiveringsstations die op bacteriën werken zodat proper water in zee geloosd wordt in plaats van beer. Alle andere afval wordt gesorteerd en tot briketten geplet die aan land naar de specifieke verwerkende firmas gebracht worden. Het keukenafval wordt bij mekaar gespoeld, vervolgens samengeperst en gedroogd en daarna wordt het verbrand. De stoom die hierbij vrijkomt wordt dan weer gerecycleerd om de ovens op te laten werken.
Het afval tot briketten persen.
Het schip is eigenlijk een drijvend dorp met allerhande beroepen aan boord. Vanzelfsprekend is er een hospitaal met een dokter met tweemaal spreekuur per dag (die alleen Italiaans verstaat en stokoud is. Ik vrees eerder voor zijn eigen hart dan voor dat van de passagiers. Hij eet - en niet te vergeten drinkt - altijd in ons restaurant dus ik heb tijd genoeg om zijn gezondheidstoestand in te schatten). Er werken hier ook nog een smid, een kleermaker (voor al die uniformen), er is een reuze wasserij (zoals altijd gerund door Chinezen. Is dat iets in hun karma? Of kennen die uit geheime overleveringen hoe bepaalde vlekken uit stoffen te krijgen?), een stoffeerder (om de kapotte zetels opnieuw te bekleden),
De mensen die het schip gebouwd hebben verblijven tijdens de eerste cruises ook aan boord om de nodige bijsturingen en herstellingen uit te voeren.
Met de dia's over de bouw was "het-jongeske-in-mij" heel gelukkig. Die periode had ik wel zelf willen meemaken...
De brug wordt in zijn geheel op het schip gemonteerd.
Doorsnede van de boot.
De kajuiten zullen later in de vorm van (reeds volledig als kamers ingerichte) containers
in het schip geschoven worden.
De schouw wordt aan boord gehesen.
Het personeel bestaat uit maar liefst 81 nationaliteiten. Ze delen kajuiten van maximaal twee personen die met alle modern comfort uitgerust zijn. Die mensen hebben hun eigen fitness, bar en restaurants. Eén speciaal voor het aziatisch personeel omdat die, om diverse redenen, niet zo gelukkig zijn met de Europese keuken.
De keuken en voorraadmagazijnen zijn een wereld op zich. De menus zijn allemaal op voorhand aan land samengesteld, alleen als een bepaald ingrediënt uit voorraad raakt mag de kok zijn eigen inspiratie gebruiken. De bakkerij bakt 24 uur op 24.
De machinekamer heeft meer weg van een raketlanceringsstation. Aan de wanden van de controlekamer zie je niets dan wijzerplaten en toetsen. Alles maar dan ook alles wordt van hieruit gestuurd. Vanaf de benodigde kracht van de motoren tot en met de temperatuur van t water in de diverse zwembaden.
De brug is hypermodern. Maar we kregen enkel een paar zielige dia's gezien. Ah ja, de brug is hun gróót geheim...
Ze staan konstant in verbinding met satellieten zodat ze van elk schip in de omgeving kunnen zien welke nationaliteit het heeft en zelfs uit wat de lading bestaat. Voor t geval de moderne hulpmiddelen toch zouden uitvallen wordt nog driemaal daags de sextant boven gehaald en wordt de route minutieus op zeekaarten uitgetekend (deze reis maar liefst op 300 verschillende, wegens al die ingewikkelende routes tussen de grillige fjorden).
Maar volgens mij wordt er op de brug toch regelmatig met de handen in de zakken gestaan of een kaartje gelegd want het grootste deel van het traject wordt aan de automatische piloot overgelaten. Zogezegd mogen de passagiers de brug niet meer bezoeken na de aanslagen van 9/11 maar volgens mij heeft het er eerder iets mee te maken dat daar weinig meer gebeurt dan spelletjes patience.
De kustwacht controleert nauwkeurig of het schip niet van de route afwijkt. Die is tot op honderd meter na bepaald dus daar moeten ze zich strikt aan houden. Varen tussen fjorden is natuurlijk niet simpel, maar daarvoor komt dan ook altijd een loods aan boord die de verantwoordelijkheid uit de kapitein zijn handen neemt. Alweer tijd voor een spelletje patience
We kregen ook een boeiende uitleg over de veiligheid. Het verschil tussen branddeuren en waterdeuren. Vuur en water zijn de belangrijkste oorzaken van rampen op een cruiseship. Er zitten hier dan ook overal sprinklers. Maar kom, als er iets fout moest lopen vrees ik dat met zon massa volk de chaos toch te enorm zou zijn om nog veel te kunnen redden. Zeker omdat iedereen in command alleen maar Italiaans verstaat en spreekt
Water- en branddeuren.
(Ik heb nog veel van die miserabele "foto's van dia's", ze zijn lelijk maar wel interessant, ik zet ze wel allemaal samen in een fotoalbum op 't einde van dit hoofdstuk zodat de echte liefhebbers er eens tussen kunnen gaan grasduinen.)
Deel 2 : De Dracula-scéance.
Na deze erg interessante lezing gingen we op t zwembaddek een theetje drinken. Per dag organiseren ze daar minstens 10 shows, lessen of voorstellingen van t een of t ander. Meestal met de bedoeling ook iets te verkopen. Deze keer bleek het een voorstelling van de massages, ayurvedische behandelingen en de tandenblekerij in de Samsara-wellness te zijn. Spierwitte tanden zijn ook hier de grote hype.
Overamusement. En een filmpje én een demonstratie...
En dat allemaal voor iemand die lekker naar zijn eigen Ipod aan 't luisteren is...
In t zicht van al t volk dat daar rond het zwembad ligt gaan dan enkele uitverkoren zich laten masseren. Dat moet echt wel heel ontspannend zijn in zon hel van lawaai. Ondertussen zat een jong meisje haar tanden te laten bleken. Het idee alleen al. Je zit daar dan voor gek met je bek open gesperd en zon fel blauw licht dat op je tanden schijnt. Al de andere toeristen komen dat dan van dichtbij bekijken en nemen fotos van u in uw machteloze positie. Bij elke foto springt de kerel van de tandenblekerij in een foto-pose! Hilarisch!
Héél relaxed gemasseerd worden...
of u tergend langzaam laten bedruppelen door een pot olie die boven uw voorhoofd hangt...
Strike the pose! De "tandenbleker" in actie!
Meestal loop ik met een wijde boog rond deze voorstellingen maar af en toe kom je er toch in terecht en dan is t eigenlijk wel de moeite waard om er tijdens een tasje thee en een sigaretje even naar te zitten kijken. Het is meestal wel goed voor een discrete schaterpartij.
Mijn Spaanse kameraad tracht aan de uitnodiging van een demonstratrice te ontkomen.
Bemerk zijn bedenkelijke blik die al een vluchtweg zoekt.
In ons restaurantje weten ze al dat we graag aan t raam zitten en zo gauw er een plek vrij komt verwittigen ze ons. Die mensen doen echt moeite om t hun klanten naar hun zin te maken. De meesten zijn Aziaten en mensen uit Centraal Amerika. Ik dacht dat iedereen aan boord een Europees loon kreeg maar dat blijkt niet het geval te zijn. Vandaar dat er zoveel niet-Europeanen aan boord werken, die kosten de firma veel minder. Tot voor enkele jaren werkten er veel Roemenen maar sinds die ook bij de Europese Unie horen zijn die buitengezwierd. Ze waren te duur geworden.
Tijdens t eten zat ik wat te oefenen met de macro-instellingen op mijn nieuwe apparaat want daar ken ik nog niks van. De bloemen op tafel waren een welkom fotomodel. Ik maakte de ingewikkeldste instellingen en amuseerde me met meeldraadjes fotograferen. Natuurlijk zwemt er net op dat moment een bende dolfijnen voorbij, en dat was nog niks, maar er zat ook een walvis tussen. We zagen hem wel drie keer spuiten maar ik kreeg mijn apparaat niet op tijd juist afgesteld
Trouwens door de bespatte ramen van t restaurant fotograferen is niet simpel. Het restaurant ligt laag in de boot en krijgt heel veel spatwater. Ik heb de walvis wel heel even kunnen filmen. Meer per ongeluk eigenlijk.
Het verbaasde me om hier dolfijnen te zien dus vroeg ik aan de kelners of dat geen andere soort was, maar die kennen blijkbaar enkel iets van vissen als ze gebakken zijn. Dus om mijn walvissen en mijn ijsberen te zien zal ik toch nog eens moeten herkansen. Maar dan wel niet meer op zon groot cruise-fabriek, dat is echt niets voor mij.
Tja, aan zoiets klein zit ik te prutsen en daardoor mis ik dan een walvis...
De jongens van ons restaurant zijn gek op de panoramafotos die ik met mijn apparaatje maak. Vanmiddag was ik in t enorme lege Taurus Restaurant gaan fotograferen en die fotos vonden ze machtig. Ze zouden zo graag beelden hebben die ze naar t thuisfront kunnen sturen tijdens de acht maanden dat ze aan boord blijven. Ik ga zorgen dat ik van elk hoekje van de boot fotos maak zodat ze die voor hun families kunnen gebruiken. Ik heb alvast van een van de mannen een memory stick gekregen om er al een reeks op te zetten. De rest van de fotos zet ik thuis dan wel in albums en op mijn blog en dan kunnen ze er daar zo veel van kopiëren als ze willen.
De inkomdeur van het reusachtige Taurus Restaurant dat twee verdiepingen telt.
De benedenverdieping.
De bovenverdieping.
Met alle moeite van de wereld... ik kan 't echt niet mooi vinden.
Er zitten best goed gevonden en toffe elementen in de inrichting.
Maar jammer genoeg zo veel dat ge er minstens 10 cruiseschepen mee had kunnen vullen...
Waarom moest alles toch op één bootje terechtkomen?
De vleugelpiano zweeft op een glazen eilandje in de lucht...
Als ik in deze reuze refter had moeten eten was ik van pure wanhoop in de luster gesprongen.
En dat zou nog makkelijk gelukt zijn ook.
Vanavond werd ik tijdens t diner van tafel geroepen en dwongen onze lieve kelners me bijna om in t groot restaurant te gaan fotograferen. Ze wilden toch ook o zo graag fotos als t ding helemaal vol zit.... Dus met mijn handen vol goeie wil en mijn veel te klein fotoapparaatje liet ik me meeleiden...
Deel 3 : Een intiem dineetje... met 1000 man.
Ik heb mijn rustig tafeltje in onze kleine Samsara Restaurant dan maar verlaten en ben die grote refter ingetrokken. Wat een verschrikking! Zoveel volk en zoveel rumoer! Heelder drommen hongerige mensen staan daar wel een kwartier op voorhand aan te schuiven, zo'n massa dat wij zelfs niet tot aan de deur van ons kleine restaurantje kunnen. Alles is versperd. Als de deuren opengaan stuwen de lemmingen naar binnen. Die mensen hebben geen keuze, want ze krijgen maar anderhalf uur om zich door een vijfgangen-menu te worstelen want na hen komt nog de tweede shift eten.
Een laatste groepje laatkomers rept zich naar binnen...
De deuren gaan dicht. Shift 1 is present en gezeten.
En zo ziet het er daar dus uit als het vol zit...
Na die foto-expeditie was ik heel blij dat ik weer in 't kleine Samsara restaurant zat...
Bij deze lieve, toffe crew!
Die arme kelners moeten dan ook nog regelmatig O Sole Mio beginnen zingen tijdens hun dienst, en zelfs op de wenteltrap tussen de twee verdiepingen de Macarena staan dansen. Het blijkt een beurtrol te zijn waar geen ontsnappen aan is. Zelfs de maître dhotel moet er aan geloven. De meeste kelners kijken naar dat jobke niet bepaald uit. Uiteindelijk zijt ge aangeworven om mensen te bedienen en niet om daar om de maand een avond de paljas te staan uithangen en als Indonesiër Napolitaanse liederen ten berde te staan brengen terwijl ge met uw gat staat te schudden als een Braziliaan
Ons kamermeisje, Corazon, is ook een echte schat. Ze verzorgt ons als prinsen. Als je haar liet doen kregen we elke dag een verse badjas en nieuwe slippers. Maar dat wil ik niet, dat vind ik zonde van al die was en al die producten die verspild worden. Je draagt die badjas amper die 20 meter tot aan de wellness, dan kan je die toch best 14 dagen gebruiken? Of je moet natuurlijk zo stom zijn als de russen en met bikini én handdoek én badjas in t stoombad kruipen. Ja, dan zie je er wel uit als een verzopen ijsbeer en heb je inderdaad tweemaal per dag een droge jas nodig
Die mensen hebben nog maar weinig milieubewustzijn, ook op gebied van eten nemen van buffetten. Meer dan de helft van wat ze meegraaien eten ze niet eens op.
Ik heb een paar van die mannen met sjieke epauletten aangesproken ik zie ze vaak omdat onze kajuit vlak bij de brug ligt en gevraagd of ze geen kaartje van de hele reisweg hadden. Of dat ik misschien een foto van een zeekaart zou mogen nemen, dat ik toch eens een zicht kreeg op de route tussen die ingewikkelde fjorden. Ze beweerden hooghartig wel 300 zeekaarten te gebruiken en dat ik dus iets onmogelijks vroeg
Een van hen beloofde wel me iets te bezorgen maar ik verwacht niets. Ze zijn enorm blasé en voelen zich totaal boven hun gasten verheven. Triestige mentaliteit.
Ook de service van de receptie laat heel veel te wensen over. Het hogere, Italiaanse, personeel is écht onvriendelijk en zo onbehulpzaam als ze zich maar kunnen denken te permitteren en trekt zich niets aan van de gasten. Het contrast met de vriendelijkheid en de dienstbaarheid van het zogenaamd lagere personeel is schrijnend. En dan te bedenken dat de eerste soort voor hun onvriendelijkheid een zoveel hoger lonen opstrijkt.
Enkele foto's van tijdens de wandeling van 't restaurant naar de kajuit. Het ziet er allemaal leeg uit maar de meeste mensen zijn op dit moment aan 't dineren, of zich aan 't klaarmaken voor 't diner.
Een bar. En die mevrouw vindt het daar precies niet echt gezellig...
Een bar met live-music, en ook die madam vindt het daar zo te zien maar vervelend...
Een bar in de lobby.
Ook daar kunt ge bezwaarlijk zeggen dat de klanten zich "een kriek amuseren".
Een klein stukje casino, waar ik direct werd weggejaagd omdat ik niet mocht fotograferen.
Nu amuseerde ík me natuurlijk niet meer. 
Dus maar langs de trap- en lifthal naar de kajuit.
Het is grappig om hier s avonds mijn nota's proberen te ontcijferen en te zitten schrijven op mijn terrasje. Ik doe dat wel tijdens elke reis maar hier is het toch heel anders. Normaal zit ik in Azië buiten in de duisternis te typen met hooguit t licht van de maan en het schijnsel van t scherm van Pandorake, gekleed in een licht hemd met lange mouwen tegen de insecten. En hier zit ik, lekker ingeduffeld, midden in de nacht in de zon te schrijven! Een vreemde gewaarwording. Nu is t nog moeilijker dan anders om in bed te geraken. Maar ik probeer toch rap mijn verhaal bij te benen want morgen krijgen we een hele vrije dag in Tromso! En daar zal waarschijnlijk ook wel wat over te vertellen vallen...
Mijn onafscheidelijke notaboekje.
Nu wel niet dat de middernachtszon mijn geschrift beter leesbaar maakt.
Voor het fotoalbum van dag 10 klik op :
http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/CruiseNoorwegenDag10OpZee?authkey=Gv1sRgCOTgiJixo_nsfg#
